Soms zie je een leuk ikje en dan blijkt het een ouwe mop te zijn, of een nieuwe maar dan elders van het internet geplukt. Je weet het gewoon niet meer, vandaag de dag. Gebeurde vroeger vast ook, maar toen hadden we nog geen Google.
De vijfjarige kleindochter van Edward Kuijper bijvoorbeeld, die noemt een weegschaal een “kilometer”. De site stond op zijn kop van de lols en de likes en de complimenten aan het kind, totdat onze altijd megascherpe Ad Hok de link naar een online moppentrommeltje gaf waar het ding vijf maanden geleden ook op voorkwam. “Papgrappen, voor vaders originele grappen” heet de site. Bijna achtduizend (8000) grappige vaders plaatsen daar elke dag hun lolligheidjes. In plaats van eens met moeder de vrouw te praten, of met de kinderen te spelen, laat staan met de hond uit te gaan.
Lekker buiten rondsnuiven onder druipende bomen en takken
Er was midden in de zomer een ikje over sneeuw en stromende regen, dat dit zo lekker is om naar te kijken dan wel er middenin of onder te staan. Al dan niet naakt. Bertie had daar eigenlijk wel zin in, maar deed het niet. En Pawi deed het virtueel. Karen Veenland deelde de diepe gedachte dat regenen “het nieuwe sneeuwen is”. Klare Taal vond het heerlijk, weer eens die hoosbuien. “… Maar ik heb echt geen neigingen om me buiten bloot te geven hoewel ik dat zo zou kunnen zonder gezien te worden. Wel lekker even buiten rond snuiven onder de druipende bomen en takken.”
Volgens Ab van der Horst was er in Katwijk een mantelmeeuw die haring met ui steelt van nietsvermoedende ikjesschrijvers die hem net lekker achterover in hun huig wilden mikken. De haring dan. Oud verhaal, bovendien was het geen mantel- maar een zilvermeeuw.
Pawi: “Wat een mooischrijverij!” en dat bedoelde ze niet als een compliment. Ook Lummel was kritisch, vanaf zijn vakantieadres nog wel. Een haring dient volgens hem “in stukkies gesneden te worden en dan met een houten prikkertje eventueel met een vlaggetje netjes opgegeten te worden. Of heel in een kadetje.” Ilona plukte het volgende videootje van het internet, misschien zelfs wel per ongeluk van dit blog. Maar het kan niet genoeg gedeeld worden. Teringmeeuwen.
Dit schreef ik er destijds over: “Hun gemene kraalogen en wrede haksnavels worden ingezet om ons, mensenmensen, en vooral kinderkinderen, van onze patat en haring te beroven. Het zal met de klimaatverandering van doen hebben. De natuur is in de war. De zon is ook al feller en het blijft soms langer licht dan normaal. Het wachten is op de eerste buizerd die boven de BBQ in je stadstuintje cirkelt. De ratten die via de toiletpot je huis binnenstromen. De spinnen die je ’s nachts inkapselen.”
De natuur is in de war, de wespen bijten gemener, de teken rennen honderden meters achter je aan, rupsen zijn niet meer te vertrouwen, je kunt er tegenwoordig aan dood gaan, we gaan d’r aan. Allemaal. Luister toch naar Greta, die had je in 2016 nog niet maar nu is ze all over the place, en zij vertelt wat er mis is en wat er aan gedaan moet worden.
Gelukkig kunnen we bij LFC (Lummel Food Consulting, nog geen website) leren hoe je voedsel van dieren af kunt pakken. Niet van koeien en geiten, want die eten gras, maar van dieren die hetzelfde lusten als wij. Zelf zou ik dolgraag de cursus foie gras roven doen, maar die dieren die heb je niet. Die dat lusten. Dat zijn alleen wij mensen, stommerds die we zijn, maar van mensen wil ik het niet afpakken. Mensen die dat eten zijn immers bruten en knijpen je keel dicht.
Films en Netflix bingen
Frank Huysmans die had een zoontje en samen bingden ze een hele Netflix sci-fi-horrorserie (Stranger Things) waarin de meest rare onwaarschijnlijke dingen gebeuren. Er komt ook een fotograaf in voor die in zijn donkere kamer een fotovel in een bak met ontwikkelvloeistof legt. Langzaam verschijnt het beeld. Waarop zijn zoon uitroept: „Dat kán helemaal niet!”
Jaja, ook kleine Basje had een doka op zolder. Ik ruik de ontwikkel- en fixeervloeistof nu ik dit opschrijf en zie de oranje gloeilampjes, het toverapparaat met de felle lamp, de waslijn waaraan de foto’s hingen te drogen en … de deur die ineens openging. Mijn moeder. Ik kon opnieuw beginnen. Mooie onschuldige tijd zonder Netflix.
Pawi moest bij het ikje denken aan de film “Blow up” (Michelangelo Antonioni, 1966) waarin honderdelf minuten lang een man in zijn doka ontdekt dat hij een moord heeft gefotografeerd in het park. Zij was de enige. Wat wil je, wij waren toen nog niet eens geboren, of ternauwernood, of keken naar Pipo Koeien.
Ad Hok vond “bingen” als vertaling voor binge watching niet bijster creatief. Dan vond hij comakijken beter.
Lepeltjes en begrafenisauto’s tellen
Ilona scoorde zowaar de 100e reactie, en wel met een zoete herinnering aan haar buurtsuper. Ze verkopen daar namelijk diepvriesharing en die is niet eens zo slecht als hij zou moeten zijn. Het lepeltje is onderweg, Iloon! En ik ben er echt door ontroerd dat ze liet weten in de plannen voor haar nieuwe keuken rekening te houden met dit en komende lepeltjes qua formaat bestekla. Dat je er dus nog maar heel veel moge winnen! En tegen de andere lezers zeg ik: denk ook eens aan een nieuwe keuken, het wordt tijd.
Een LDB ergens in de buurt van Brussel
Een vermeldenswaardig ikje was tot slot dat van Sietske Ebus, die met haar man op de snelweg reed. Goh. Maar het gaat verder. Ze halen een begrafenisauto in. Haar man lacht zich gek en zegt dat op het nummerbord “TZT” staat. Lekker eerbiedig, maar goed. Er had ook RIP kunnen staan, of JL. En Ilona zag laatst zelfs “LDB”. Ergens in de buurt van Brussel vermoedelijk. Zelf zie ik hier in Zwitserland van alles langskomen in het drielettergenre, van KUT tot GOD en alles daartussenin. Op de lijkwagen van Lummel mag van hem later LOL staan. Pawi had zoals zo vaak weer het meest nuchtere, maar oh zo vernietigende commentaar: “Volgende keer mag de man van Sietske weer witte of rode auto’s tellen.”
De rest van de ikjes is het vermelden niet waard. De een was noch flauwer dan de andere. Joke sloeg de spijker op de kop: “Ik weet het niet, en jullie ook niet begrijp ik, maar worden die ikjes nou steeds fluttiger? Ligt dat nou aan ons, blasé geworden intellectuele ik-lezers, aan de schrijver/sters die denken dat je een stukje uit een moppenboekje een beetje kunt aanpassen en verkopen als geschreven door jezelf, of aan de redacteur die het geen fluit kan schelen welk stukje er op die achterpagina komt te staan, want er is toch niemand die het leest, behalve dat zooitje van Bas van Vuren? Man man!”
Het echte leven
Nee, dan het echte leven, niet de verhaaltjes erover. Zoals Kennis van Later, opnieuw met een nieuwe avatar getooid, die uitlegt dat hij er “totaal geen moeite” mee heeft als mensen zijn schrijven slecht vinden. Die mensen kennen we volgens mij niet, maar enfin, gaat u vooral door. Hij heeft er ook “totaal geen moeite mee” als mensen zijn bijdragen te lang vinden. Nee, dat hadden we al gemerkt.
En nog meer het echte leven: de fanclubavond van ‘Bas van Vuren, aangenaam’ van a.s. woensdag in Wijnlokaal Leven kan niet doorgaan. Reden: het lokaal is alleen op zaterdag en zondag open. Spontaan in het weekend binnenvallen en geluk hebben dat men Warhoofd en/of ondergetekende treft is altijd een goed idee. De wijn is prima. En je krijgt er een glaasje spa bij. Einde mededeling.
Niet dat Lummel het kon laten om op te merken, maar goed, hij is inmiddels een halve Fransman, dus we nemen het hem niet kwalijk: “Water bij de wijn. Krijg je ook een hosti?”
En Ad Hok diepte een oeroud krantenstukje op over een geschil over omgehakte bomen die niet omgehakt waren maar toch herplant moesten worden. Jullie raden het al. Mario de Kort stond in het stralende middelpunt en kwam als overwinnaar tevoorschijn in zijn strijd met de gemeente Goirle. Hij voelde zich naar eigen zeggen “als een kapcrimineel te kijk gezet. Ik vind dit zeer ernstig.” En dat is hem aan te zien.
Ik sluit af met een eervolle vermelding voor de Rusteloze Passant (echt gebeurd: ooit las ik zijn naam in de kippigheid anders, namelijk als de ruftende passant). De goede man doet al jaren zijn stinkende best om in het intro vermeld te worden. Het lukt doorgaans niet. Anders dan hij denkt is dat niet omdat ik hem niet mag of hem een engerd vind. Reacties die de moeite waard zijn worden gewoon geplaatst, zonder aanziens des persoons. Maar de reacties slaan meestal zo helemaal nergens op, dat ik het gewoon in het verhaal nergens kwijt kan. Anders zou ik er geen moeite mee hebben.
Maar vooruit, als beloning voor het uithoudingsvermogen hier dan zijn volledige reactie van vorige week vrijdag: “Wil jij ook? 123 In Het Intro Genoemd Worden?
Nou nee, WJO 123IHIGW?” Dat was hem al. Hopen dat er vanaf nu toch een stijgende lijn in gaat zitten. Anders gaat het weer een hele tijd duren, ben ik bang.
Wil jij net als de Rusteloze Passant en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan de wandel in de natuur. Toen kwam ik dit tegen. Een brug over een dal, waarover een kanaal stroomde. Over die brug dus. Maar ook door dat dal. Een aquaduct, zoals de Romeinen zeiden. Boven water, beneden water, in de onmetelijke diepte. En toen kwamen er nog bootjes aan ook. Keigrappig, joh!
Foto: “Water hier, water daar” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ja, het was me het weekje wel. Veel gelachen.
Die film Blow Up is wel uit 1966 maar ik mocht toen nog lang niet naar de bioscoop. Zo’n tien jaar later wel, toen draaide hij nog (of weer).
Boek
Mijn dochter van negen zit een tijdje peinzend naar mijn boek te staren. Na een paar minuten zegt ze: „Jij leest echt veel boeken van Roman.”
Ellen Soorsma
Ha, die Ellen! Leuk dochtertje heeft ze. Ellen dronk zelf vroeger vast heel veel wijnen van Chateau.
Goedemorgen.
Gezellige terugblik, goed gedaan.
Het ikje, ach ja. We grossieren in kinderopmerkingen.
Net als die Ted de la Course. Die rijdt altijd voorop maar wint nooit.
Mooi intro trouwens
Fraai intro weer vandaag, dank je blogbaas.
Zet me aan het denken over Blow up, die film heb ik gezien in Utrecht, weet niet meer in welk jaar, ik studeerde / werkte daar tot 1973. Soort van oma vertelt dus.
Het ikje van vandaag is weliswaar een kinder-ikje maar in elk geval herkenbaar en mérite un sourire.
Jaja, en al die plaatsjes in Duitsland die Ausfahrt heten, enz.
Overigens zijn de meeste boeken die ik lees van Non Fiction.
En keurig intro weer.
Ik weet het! Ellen leest alles van de Bouquet reeks. Dat zijn de boekjes met dokters en liefdes, waarbij onder de titel ROMAN staat. De gewone romans, zoals die van ILPf bijvoorbeeld, die hebben zoiets niet nodig.
Zelf ben ik ook al lang dol op Non Fiction, geweldige schijver m/v! Laatst nog over een wandeltocht over de Pacific Crest Trail. Adembenemend. Onnavolgbaar.
Gatsakke, nu kan ik hier ineens weer geen like plaatsen. Ze blijven me maar Wordpesten en ik heb geen idee wat ik eraan kan doen. Het gaat volkomen willekeurig buiten alle logica om. De ene keer kan ik geen reactie plaatsen, maar wel liken en de andere keer, zoals nu, is het andersom. En soms kan ik gewoon helemaal niets. Terwijl ik wel gewoon ingelogd ben op mijn eigen account bij WP. Waarom, vraag ik u af.
Enfin, genoeg geklaagd. Dit was weer een heel mooi intro Bas. Je kunt er wat van, maar dat wist je natuurlijk al.
En voor wat het waard is. Ik denk dat pawi gelijk heeft; op een literaire (of moet ik zeggen ‘normale’?) roman staat nooit dat het om een roman gaat. Als je een boek koopt of leent van ILPf, of pak em beet, AG, GR, AFTh, PB, MdM, EG en meer van die schrijvende lieden, vraag je je over het algemeen niet af of het misschien een strip betreft, of een gedichtenbundel, of een tekst uit een supermarktfolder. Vroeger noemde men boeken van series als de Bouquetreeks trouwens gewoon boekjes. Maar ja, ook dat schijnt te veranderen, want ‘een boek is ook maar een mening’.
Geefnie Joke, je hebt het geprobeerd. Ik heb bij jou precies hetzelfde en moet bekennen dat ik – anders dan jij bij mij – dan vaak maar zonder commentaar wegsurf.
Qua intro, och, het kan niet vaak gezegd worden hoor.
Qua ikje: Pawi zou best weleens gelijk kunnen hebben lol icoontje maar wat geeft het ook. Ook die flodderboekjes mogen gelezen worden. Beter dan de hele dag maar swipen en geestdodende spelletjes spelen met blokjes die naar beneden vallen en sterretjes verdienen waar je niks aanhebt.
Jokezelf, ik kon geeneensgeen posts posten. Hier niet en bij de buren niet.
WP heeft problemen.
Oh ja! Mooie die intro van Bas!
Oja, en ik durf geeneensmeer uit te loggen. Je komt er niet meer in!
Das ook weer waar!
Ik log nooit uit! Te riskant. En bij de buren post ik niet. Bestaan die nog?😂🤣😆
Zachtjes
Na een zondagse wandeling met Jacky, labradoodle, over de hei besloot ik bij restaurant De Tafelberg in Laren wat te gaan drinken. Terras vol, maar een stoel zonder tafel nog vrij. Ik zijg neer, Jacky ook, waarna een bebrild jongetje van een jaar of vier naast de hond gaat zitten. Blonde krullen, mondje vol scherpe tandjes, veel, heel veel spuug en vieze handjes. Hij bekijkt de hond even en zegt: „Zo, die heeft grote flaporen zeg!” Waarna hij er eentje optilt en aandachtig de binnenkant bestudeert. „In Terschelling ben ik heel zacht door een hond gebeten”, zegt hij. „Kijk, zo zacht”. Voorzichtig pakt hij mijn onderarm, neemt een stukje daarvan in zijn rijk bespeekselde mond en begint zachtjes te bijten. „Zou je dat wel doen?”, vraag ik, uitsluitend uit eigenbelang. „O, je hoeft niet bang te zijn hoor, ik bijt maar heel zachtjes.”
Ferdinand Kiemeneij
Ik vind dit een heel vies ikje.
Een rijk bespeekselde mond? Gatver. Akelig verhaaltje.
Maar ook heel levensecht, er zijn kinderen die dit doen. Spontaan.
Een viezerikje.
En dat op mijn ouwe, mooie Tafelberg.
Gezocht: ouders van vierjarig jongetje met blonde krullen, bril en kwijlende mond met scherpe tanden. Zondag voor het laatst gezien in restaurant De Tafelberg in Laren.
Doel: opvoedkundig advies.
Nog een gelukkie dat het kind geen snotneus had …
Iew!
Zomerschool
Tijdens de les van de zomerschool, voor kinderen met een taalachterstand, wordt een gedicht voorgelezen met daarin het woord leeuwerik.
Op de vraag van de docent „Wie weet wat een leeuwerik is?” Er komt geen reactie. Totdat de jongen Burhan van elf jaar zegt: „Ik denk dat ik het weet, is het een slimme leeuw?”
Roeland Schrama
Ach grut, de jongen heet dus Burhan en dat is belangrijk om te melden? We weten uit welke hoek dit ikje waait. Ik wel tenminste.
Ik had hem bold ingezonden toch?
“De jongen Burhan” klinkt ook niet helemaal gebruikelijk. Waait het ikje uit de taalachterstandhoek?
Hij is helaas niet bold geworden. We gaan er naar kijken.
Een Turks restaurantje in hartje A’dam, vlakbij mijn huis. Toen mijn dochter werd geboren, kreeg ik een houten eetlepeltje, van Burhan, de eigenaar van het eethuisje. “Heel belangrijk, ze moet goed eten.”
De schat.
Bij de slager vraag ik om een pondje zwezerik. Wat is dat, mama, vraagt een jongetje van elf. Hij heet Burhan. Is dat soms een slim varkenslapje?
En als het jongentje Jan-Jaap de Oele Wapper geheten had?
Dan had hij misschien gezegd: is het een domme leeuw, of een vieze leeuw, of een lompe leeuw?
Het meervoud van leeuwerik was trouwens een populair dicteewoord. Vroeger.
Leeuwerwij?
Test
Test geslaagd. Tenzij je iets anders had willen posten. Zo ja, dan helemaal mislukt.
Test inderdaad geslaagd. Ik zag mijn inzendingen niet op mijn twee devices (iphone en ipad) vanaf de Iphone is het bijna niet mogelijk om te reageren. WordPress is niet even overzichtelijk op verschillende devices.
WordPress heeft vele problemen, maar alle alternatieven zijn nog veel erger.
Overigens: het moderatiefilter staat tijdelijk wat strakker, vanwege DOS-aanvallen, dus reacties komen wat vertraagd door. Waarvoor excuus. Wij werken met man en macht om de zaak te herstellen. De trollen hebben bij tijd en wijle nog altijd belangstelling voor deze site en blijven het proberen. Maar ik zal handhaven. Wen er maar aan, trollenleger.
Effe herstellen.
Doeg.
Herstellen waarvan?
Automatisch volgen had ik uitgeschakeld. Per ongeluk.
Check.
Goed.
Zijn we blij mee! We worden automatisch gevolgd.
Kan geen kwaad, ik heb een klappertjespistool en een plastic zwaard.
Pil
Als ik de volle dorpsapotheek binnen loop, val ik ongewild in een gesprek tussen de apothekersassistente en een somber kijkende blondine van een jaar of achttien. „Dus mijn pil is momenteel niet leverbaar”? De assistente antwoordt dat er een gelijkwaardig alternatief beschikbaar is. Het meisje fleurt zichtbaar op: „Oh gelukkig maar”, zucht ze. „Want volgende week begint de ontgroening in Amsterdam!”
Carel Ris
Carel is een gnuifmannetje 😁
Of hoe ging die ook al weer volledig? Een likkebaardend thuis tekort komend gnuifmannetje. (c) DSR
Pursies Bas. Hij heeft alleen vergeten de naam van het dorp te vermelden zodat iedereen wie deze blondine is. Driewerf bah.
Maar het ging verder….
Twee condooms zoals gewoonlijk meneer Ris, zei de apotheker. Ja zei ik. Dag , tot December zei de witgejaste olijkerd.
De KMT / ontgroening duurt van 2 dagen tot 3 weken, dit verschilt per studentenvereniging. Vaak vindt later nog een ontgroening plaats bij het dispuut waar je voor gevraagd wordt. Tijdens de KMT / ontgroening wordt er tegen je geschreeuwd, je wordt vies, je moet grenzen verleggen, je eet héle vieze dingen (denk aan gekleurde rijst), je doucht niet, je zingt liedjes, je slaapt nauwelijks en je leert de geschiedenis en termen van de studentenvereniging kennen. De ontgroeningscommissie probeert je voor gek te zetten en lacht je uit. Je maakt gekke dingen mee zoals: “met je hoofd omlaag zitten en zoemen”. Zie daar de humor van in.
Bron: Amsterdamstudentenstad.nl
Pil: niet nodig
LOL pawi, goede voorlichting behoeft geen krans, hulde aan Amsterdamstudentenstad.nl.
De tijden van “Tres faciunt collegium” zijn gelukkig voorbij met de roetkappen enzo.
Las gisteren zelfs dat er in Nijmegen , vroeger bekend als Havanna aan de Waal, speciale introductieweken zijn zonder alcohol voor de Moslim introductieweken zodat zij geheel rein en onbevangen hun eerste stappen in deze boze wereld van de wetenschap kunnen zetten.
Brexit
Al bijna negen jaar wonen we met plezier in Engeland. Onze kinderen zijn er alle drie geboren en voelen zich, zoals onze oudste zoon (8) laatst uitlegde, voor twee delen Nederlands en één deel Engels. Sinds het Brexit-referendum is er voor ons desalniettemin gevoelsmatig een hoop veranderd en vaak bespreken mijn man en ik thuis met ongeloof en onmacht de nieuwste politieke ontwikkelingen. Onze middelste dochter (6) weet gelukkig wat haar te doen staat. „Als ik groot ben, ga ik in Nederland wonen”, kondigt ze aan. Verbaasd kijken we op; politieke inzichten hadden we nog niet van haar verwacht. „Daar zijn de frietjes echt veel lekkerder.”
Jenneke Bleeker-van Weel
Die Jenneke toch, en wat een leuk gezinnetje.
Ik had het zelf kunnen zeggen. Dat over die frietjes.
Behalve dan dat we het patat noemen.
Bertie, we zeggen patat in het noorden en friet in het zuiden. Je bent patat blijven zeggen?
Meestal wel. Al lust ik ook friet.
Het ligt eraan met wie ik praat.
Ik zeg patat. Punt.
Patates frites zeggen ze nog verder in het zuiden. Kool en geit gespaard.
Nog een late 😆 voor lummel zijn vervolgverhaal in de apotheek. Liken kan ik alleen maar zo.
Dat geldt ook voor Klare taal 😆 , Havana aan de Waal kende ik nog niet, die blijft erin!
Over het ikje is al zoveel gezegd, dat ik de inzendster alleen nog maar kan complimenteren met het gebruik van de puntkomma. Dat zie je nogal weinig deze dagen. Petje af.
En zojuist kreeg de redactie een ansichtkaart van Lummel! Ziet er mooi uit daar.
Vloed.
Dat krijg je als je de horizon kantelt …
Huh?
Overstroming
Zit je weer aan de sherry, Ad?
Jakkes, sherry, dat drink ik nooit meer (sinds die oudejaarsavond 50 jaar geleden)
Waar zit onze Lummel nou eigenlijk, aan welke prachtige einder of verre horizon?
Ik gok op de kust van het kanaal bij Le Havre. Cote de la Manche. Waarom? Geen idee. Gevoel.
Wachten op eb.
Wachten op de ober.
Op Godot.
Ik weet niet hoe ze heten.
Kleur
Voor de ingang van mijn werk loop ik achter twee mannen aan die elkaar na de vakantie weer zien. „Dag directeur”, begroet de een de ander. „Mooi kleurtje heb je”, antwoordt de ander. „Ja, ik ben er ook heel blij mee. Kostte wat maar is wel heel duurzaam.” Onbekend met het fenomeen dat mannen elkaar blijkbaar ook complimenteren met hun vakantietint en verheugd dat ik een glimp op heb mogen vangen van de innerlijke wereld van de moderne man, trek ik de deur van het gebouw open. Ik verwacht dat het gesprek verder zal gaan over Thailand of Trinidad. „Ja, mooi hè, dat donkerblauw”, klinkt achter mij. Blijkt het toch over die Tesla te gaan die voor mij de parkeerplaats opdraaide.
Titia Fluks
Eerst loopt Titia druk filosoferend achter de mannen en dan hoort ze hen ineens achter zich praten. Wat is er gebeurd? Steeg ze op? Haalde ze hen in zonder te kijken voor het betere ikjeseffect? “Het is wel heel duurzaam” … dat maakt toch voor een beetje snugger stuk personeelslid meteen duidelijk dat het niet over vakantiebruin gaat? Man man.
De pheateau is op het strand van Fouras (vlakbij La Rochelle) genomen.
Duurzaam bruin. Dat is duurder dan weggaand bruin?
Dan was ik best wel warm qua foto. Wat scheelt het, kilometertje of 200.
Die mannen hebben haar natuurlijk heel galant vóór laten gaan, maar haar vervolgens wel zelf de deur open laten trekken (ze wisten kennelijk niet helemaal meer hoe het ook al weer heurde) 😅
Iemand koopt een Tesla. Dat is heel erg duur en heel erg luxe en heel erg mooi. Zegt die lul: mooi kleurtje.
Een van de bakens op de pheauteau wijst naar Fort Boyard
Zo is dat. Ben ik weleens geweest …
Misschien hebben ze daar allemaal wel een Tesla. Dan komt het kleurtje er wel op aan.
Dat duurzame had ze beter achterwege kunnen laten.
Terug-van-vakantie, Thailand, Trinidad, Tesla, Titia tells.
In Fort Boyard kom je alleen als je meedeed met een spelletje, zegt Wiki. Anders moet je eromheen varen of zwemmen. Deed je mee Bas?
Ik kende de producent.
Bofkont!
Attentie: heden geen vers intro vanwege aanhoudende vakantie. Einde bericht.
Nieuw
Ik sta in de supermarkt. Achter de kassa zit een nieuw meisje. „Hé, jou heb ik nog niet eerder hier gezien. Ben je nieuw?”, vraag ik. Ze bloost, kennelijk was mijn vraag te direct. Ja, ze is nieuw hier. Sinds vandaag. Ik ga verder: „Nou, werk ze. En hoe heet je?” Ze zucht: „Ik heb nog geen naamkaartje.”
Lisette van de Loo
Lisette studeert voor Popie Jopie.
Ik heb de de Atlantische Oceaan weer ingeruild voorde Marne. Ik denk dat Lisette een paar zinnen weggelaten heeft om zo een chute te krijgen.
Het kind is net begonnen en is keizenuwachtig daar zo allenig achter die grote kassa met al die vreemde mensen ervoor die je van alles kunnen vragen. En ja hoor, komt er net op je eerste dag al een van de ergste die je je kunt voorstellen. Soort van ontgroening, ik hoop dat Lisette verder wel aanspraak elders heeft.
Ik zit achter de kassa en zie een nieuwe klant. „Hé, jou heb ik nog niet eerder hier gezien. Ben je nieuw?”, vraag ik. Ze bloost, kennelijk was mijn vraag te direct. Ja, ze is nieuw hier. Sinds vandaag. Ik ga verder: „Nou, betaal ze. En hoe heet je?” Ze antwoordt: „Kijk morgen maar in de krant.”
Of het ook zo erge soort dat aan die jonge mensen vraagt: wat is de kooktijd van een topinamboer? Ah de jeugd weet ook niets meer tegen woordig. (Hij/zij zelf ook niet, waarom gevraagd?
Wat een rotmens! Je ziet toch dat dat kind nieuw is!
“Nou, werkse”, ook al zo denigrerend.
Je een beetje superieur voordoen in de supermarkt.
Blozende meisjes, ze zijn er nog. En gelukkig ook inzenders m/v die daarover schrijven.
Lisette had het beste voor met dit meisje, denk ik zomaar. Vertederd door die laatste verzuchting.
Als je vertederd bent dan zet je het niet in de krant. Punt.
En al die kinderikjes dan?
Tekentang
Een vriendin van me heeft een partner met de ziekte van Lyme, dus ze is redelijk panisch over teken. Het helpt dan niet als haar Italiaaanse waterhond na een lange wandeling onder de teken lijkt te zitten. Na vruchteloze – en voor de hond pijnlijke – pogingen om een paar van de beestjes met de tekentang te verwijderen, volgt een bliksembezoek aan de trimmer die in de buurt woont. Als de hond op de trimmertafel ligt en mijn vriendin één voor één de goed zichtbare teken op borst en buik aanwijst, schudt de trimmer zijn hoofd. „Mevrouw”, zucht hij, terwijl hij één van de teken tussen zijn vingers neemt, „dit zijn geen teken, maar tepels”.
Joop Hazenberg
Mits kinderikjes goed geschreven zijn mogen ze van mij in de krant, de vertedering moet dan niet de enige reden voor plaatsing zijn. De NRC zou geen Libelle of Ouders van Nu moeten zijn.
Een wel heel diepgriezelig ikje. Hoe kun je een Italiaanse waterhond hebben en niet bekend zijn met deze basics? Dan ben je een hond niet waard dus.
Zo denk ik er ook over. Dit verhaal is zo gruwelijk dat ik even geaarzeld heb om het te plaatsen. Bah.
Eensgezind vandaag. Afpakken die hond en aan een echt baasje geven.
Opschepperig die hond bij ras te vernoemen. Zijn ze bijzonder? Duur? Hondenkennis etaleren?
“Krijg nou tieten!”
Ik vind het lelijke mormels, die Italiaanse waterhonden. Wel makkelijk in de omgang, want ze verharen niet, dus echt iets voor mensen die niet van honden houden.
Waarom ze waterhonden worden genoemd? Ze jaagden of joegen op waterhoentjes. Daarna stapten ze over op de truffel, eerst de natte, toen de droge. En nu moeten ze dus met types als de vriendin van Joop uit. Man man. Hoe je als ras diep kunt zinken.
Leuk hondje. Net wat hoger op de poten dan een Corgi. Heel andere vacht ook. Allebei slim en eager to please. Voordeel van die waterhond is dat die geen jachtinstinct heeft, dus lekker bij je blijft tijdens een wandeling en kinderen niet achternarent om ze bij de roedel te houden. Niet bijt naar de kuiten van passerende fietsers. En niet blaft als er eens een extra glas op het aanrecht staat, dat daar eerder niet stond.
Een vriendin van me verwachtte ’s avonds een nieuwe vriend voor het eten. Vlak voor ze van haar werk vertrok zei ze “Oh, ik moet alles nog ontharen!”. Scheve en schuine blikken. “De bank. Mijn hond” kon ze nog net verklaren.
Ja, niet bepaald een ras waarvan je als hondenfokker gedacht moet hebben: hebbes, dat is’em!
Toch hebben ze zich daar al in de zestiende eeuw het hoofd over gebroken. Hoe krijgen we hem zo weer terug dat je denkt: dat is ‘em! (wiki)
Smaken verschillen. Ik zou nog even doorgefokt hebben.
Even ikjes bij lezen dacht ik , nou dat was geen sinecure, wat een doordenkertjes sommige vol valkuilen en het summum was wel de Italiaanse waterhond ( met teken zelfs), totaal nieuw, nooit gehad, hoefden we niet te kennen, ja dat breekt me nu wel even op.
Bloes, rok, jas
Mijn modebewuste dochter onderbreekt plotseling haar pianospel en zegt opgewonden tegen me:
„Nooit geweten dat er een relatie tussen kleding en muziek bestond!”
Diane Rosenberg-Vedder
Voor een vertederend kinderikje hebben we alleen nog de leeftijd van het kind nodig. Vier?
Verrek, dat verband had ik nog nooit gelegd. Ik vraag me af of ik het ga onthouden.
Overhemd, broek, colbertje
Reggae, dance, funk, disco, hiphop, metal, punk, rap, fusion…….
Ja nou je het zegt.
Kroeshaar, sportschoenen, ketting, glimmertjes, tatoos, netkousen, hanekam, joggingbroek, veren…
Zoiets?
Muziek … tuniek … nog één!
Lange jurken, tonsuur, sandalen, 😆
Het heeft even geduurd maar nou snap ik em.
Heb n.b. zelf ooit van een vriend een gebrande cd gekregen met samengestelde bluesnummers, die van hem de titel “geruite bloes” meekreeg.
Rubber Soul
LDB?
O, en wat is dat zomaar een avatar vergroot geplaatst? Zonder enige vorm van toestemming.
En is dit dan een garantie? Want dan weet ik er nog wel enige.
Hoezo mag men geen avatar vergroten? Dat kan iedereen. Hoeft niemand toestemming voor te geven of krijgen. Want je zet hem zelf op het internet bij je reacties. Man man. Spijkers op laag water. Verder nog iets gebeurd?
DSR speak.
Spijkers op laag water? Beoordeel jij je werk zo? Kom nou toch het is toch een legitieme vraag. Heb je dit bij je andere fans ook gedaan?
Ik schrijf ook helegare niet dat het niet mag van mij, maar een beleefde nudge zou je toch wel waarderen niet beste Bas.
Ik ben redelijk ijdel dus als ik hier, een vergrote publicatie van een avantaartje, op tekenen mag dan zoek ik er wel een op die mijn eigen gevoel kietelt en dat mag ook nog een jab @ me zijn, net zo makkelijk. Als je de avatars maar goed laat rijpen en ze niet zo maar in een keer ergens opplempt.
Of er nog iets gebeurd is sinds 11/8, wat blijkbaar de laatste keer was dat ik hier een windje liet?
Ken je die van ‘bek, open’ & ‘breken’ ?
Denk dat deze reactie een paar uurtjes mag zonnebaden, in het moderatie filtertje wat gezien het tijdstip zeer normaal is. Zal die tijd gebruiken om mijn notities te bekijken Bas, beste
Kijk jij wel eens VI inside op Veronica?
Het is hier nu 01;59 tijd voor hapje kaas. En legen vd blaas.
O. Geen woordenboek?
Nee, VI inside kijk ik nooit. Kan ik niet ontvangen. Maar als er ophef is dan plaatsen alle media de juiste clips en zie ik de dolkomische heren alsnog.
Ja, ook andere avatars komen regelmatig voorbij in intro’s als illustratie bij opmerkingen of vakanties. Ik heb er zelfs een apart mapje voor.
Graag geen windjes laten hier. Bah!
De derde dag
Onze kleinzoon Sture gaat voor het eerst naar de grote school. Vanmorgen, bij aanvang van zijn derde dag, zegt hij: „Weer een saaie dag achter mijn bureau.”
Niesje Pool
Tja, hij zal dat van zijn ouders hebben gehoord. Maar hij kan gelijk hebben. Jonge creatieve leventjes kunnen worden verwoest door slechte leerkrachten.
Positieve windjes geblazen uit de wangen van een oude viriele Griekse God met een golfhandicap tRump wegblazend als de dementerende windbuil die hij is, ik ook pawi, ik ook; waarom spreekt je mij vaak bestraffend toe vanuit een windloos zeilbootje in de nevelen van de passage tussen hier en nooit gehulde huilbui die dit bij mij opwekt.
Moeilijk schrijven zonder achterom te kunnen kijken, in dit heel klein windoowtje op dit maar net grotere smartscherm.
Het lukt dus ook niet waarvan akte en waarvoor excuses.
Ik zou willen dat ik zo georganiseerd was als Bas. Aparte mapjes. Ik begin er vaak aan en mee.
Hét zoete liedje maakt de tongen los zoals de hypocriete koninklijke privévliegtuig gebruikende Harry en Meghan die hun klootjesvolk de les las over ecovoetstappen om door hun privévliegtuig
…maak de zin af en je kunt een lepeltje van Bas winnen. Ik heb er niet een ontvangen dus dat is recycling en dat is goed. En we zagen dat het zo was…
GHJKS DWZ haha
Moet je hem ook maar niet met een aktetas naar school sturen.
Arme Sture die gaat tot zijn pensioen zich vervelen op kantoor.
“GHJKS DWZ haha”
Geen Heilsoldaat Jarig Kan Slordig Dat Wil Zeggen HH” Ben ik warm? Het is wel jouw stijl 😀
Grote fiets
Er stond een flinke wind toen ik de brug af fietste. De brug op fietste een klein meisje met in haar hand een strandbal, vastgebonden aan een stukje roze tule. Ze was halverwege toen de bal uit haar hand glipte en voortgedreven door de wind over het fietspad rolde. Tranen. Ik fietste de bal achterna en had hem nog nét. „Wilt u de bal aan mijn stuur binden?”, vroeg ze. „Ja hoor”, zei ik, „maar dan moet jij mijn fiets even vasthouden.” Het meisje hield mijn fiets vast en zei: „Oh mevrouw, wat heeft u een grote fiets. En zonder zijwieltjes!”
Sylvia Olsthoorn
Een lief tafereeltje. Ging het maar altijd zo in het verkeer.
Ik ga een strandbal met een stukje roze tule aan mijn bumper binden.
Ha je was me een minuut voor pawi.
Eindelijk weereens een redelijk ikje. Hoewel ik niet snap hoe die bal aan haar fiets zat of aan het meisje
Vanaf volgende week ben jij gegarandeerd de eerste lummel. Wekenlang.
Ik snap niet hoe iemand een klein meisje met een strandbal in haar eentje de weg op stuurt. Zou er niemand zijn die even met haar meefietst?
Heb je een mededeling mede te delen, Pawi?
Goed gelezen, Bas. Tussen de regels door ook nog!
Och, je krijgt er oog voor hè? Waar ga je naar toe en voor hoelang? #justasking
Het fietsen met een bal is moeilijk. Ik heb jarenlang met mijn super K basketball van pleintje naar pleintje gefietst. Met snelbinders dondertie er al na een minuut vanaf. Fietsend dribbelen , ik ken maar een iemanddie dat kon. De bal onder je arm is lastig. In een netje is iets makkelijker maar toch vervelend.
Dus een klein meisje, dat kennelijk nog nooit een grotemensenfiets heeft gezien, fietst met zijwieltjes in haar eentje in flinke wind een brug op terwijl ze een strandbal vasthoudt? Oh mevrouw, wat heeft u een grote duim.
lummel, dan had je maar op honkbal moeten gaan
Of op tafeltennis.
Of op knikkeren.
Maar niets zo mooi als basketbal
Klootschieten! Ik had op klootschieten moeten zitten.
Basketbal op pleintjes heb ik ook heel veel gedaan. De bal was er altijd al. 😀
Wij gingen altijd voetballen. Totdat de bal in de tuin van de boze buurman terechtkwam.
Mij vriendinnetje en ik deden handbal in de pauze. Lekker stuiteren en altijd winnen van de jongens. De bal was er bij ons ook altijd al. Wij ook. En de jongens ook.
Ad Hok 😆 dikke duim past bij grote fiets, grote oren en tanden. Voor zijwieltjes kunnen we uitwijken naar een mandje aan de arm.
grote duim…
test
Geweldig! Kim Jong Un is er niks bij. Geslaagde test, Bertie.
Ik was dan ook bij hem in de leer!
Oei, dan kunnen we binnenkort een raketje tegemoet zien!
Is toch mooi van OLA☺
NS-knuffel
Het is het laatste traject van een lange treinreis. De sfeer in de coupé is jolig, want er ligt een man vol overgave te snurken. Er wordt goed gecontroleerd. Al drie mannelijke conducteurs hebben geroutineerd de kaartjes tegen het licht gehouden. Maar nu stapt een leuke conductrice binnen. Met een enthousiaste groet wendt ze zich tot de dichtstbijzijnde reiziger en geeft hem een stevige knuffel en een zoen. Verwachtingsvol kijkt de rest van de volle coupé haar aan. „Nee, dat doe ik niet bij iedereen hoor”, haalt ze ons uit de droom. „Wel de reizigers met een business card?”, probeert iemand nog. Nee. En weg is ze alweer.
Annemiek Canjels
En nou moeten wij maar raden. Was Annemiek net zo verwachtingsvol als de rest? Heeft ze een business card? Moeten kaartjes tegen het licht worden gehouden?
Bijzonder ikje.
Tja, het mens kende de passagier in kwestie. De rest is dronken-puberhumor. Al dat geforceerde popiejopie ‘gezellig doen’ in Nederland, waar volslagen vreemden al grappend met elkaar door het leven gaan als waren zij naaste familie gaat vervelen. Wijkagenten, treinconducteurs: probeer niet zo krampachtig geweldig en gewoon te worden gevonden. Doe gewoon je werk. Ook beter voor je gezag.
Ik denk, Pawi, dat Annemiek inderdaad net zo verwachtingsvol was. Ze vond het een “leuke conductrice”, mag. Kan. Maar iets in mij zegt me dat ze maar wat graag geknuffeld zou hebben willen worden. En misschien nog wel met zo’n zoen d’rbij ook. Maar we zullen het nooit weten, de ikjesschrijvers (m/v) verwaardigen zich doorgaans niet om enige sjoege te geven na publicatie van hullies ikje.
Het enige plausibele volgens mij is wat Bas eerst zei. Ze kenden elkaar.
Je laat je toch niet zomaar knuffelen door een wildvreemde conductrice? Terwijl er een man vlakbij ligt te snurken en tussen jolig publiek ook nog? Waar moet dat heen met de wereld?
Een wildvreemde maar leuke conductrice mag mij te allen tijde knuffelen. Doch ook ik denk dat Bas gelijk heeft en dat die dichtsbijzijnde reiziger een bekende van haar was.
Heel warm.
Leuke ikjes. Onze 50% Husky heeft helaas nu het DOA teekrecord. Bij 40 zijn ze gestopt met tellen, wel jammer, een record moet wel accuraat zijn.
Onder narcose verwijderd. Bij zijn ogen, in oren en nek en rug. Arme Robin. Nu 3 weken geleden, of 4, en hij is nog bang als je zijn hoofd wilt aaien.
Teken kunnen vijf jaar zonder voedsel. De reuzeteek pas in Drenthe opgedoken ruikt heel goed en kan een mens op tien meter achterna rennen EN inhalen.
Mooi leven maar ook klote teken.
PS wel veel ikjes zeker meerdere weken?
Een (1) ikje per dag, behalve op zaterdag en zondag. Al jaren.
Meerdere weken, KvL, goed gezien. En dat 6 dagen per week. Ook zaterdag! al jaren.
Zielig hondje, dat alle teken voor jou afvangt. Waar loop je zoal? dat ik dat buurtje kan vermijden?
Oh, ook op zaterdag? Dat is me nog nooit opgevallen!😄😄
Wat lees je dan in die krant?
Geen ikjes dus. Misschien het nieuws? Ben meer een Volkskrantlezer. Ik kon vroeger twee dagen met de zaterdagbijlage bezig zijn.
Ja, dat was een boekwerk gelijk. Pa en moe lazen hem en wij dus ook, broers en zussen namen automatisch een abonnement.
Ik niet.