De negenjarige dochter van Ellen Soorsma zit een tijdje peinzend naar Ellens boek te staren. Na een paar minuten zegt ze: „Jij leest echt veel boeken van Roman.”
Ellen drinkt ook echt veel wijnen van Chateau en kijkt elke zomer – volgens Lummel – echt veel naar Ted de la Course. Volgens Ad Hok komt ze echt veel langs al die plaatsjes in Duitsland die Ausfahrt heten. Ad zelve leest echt veel boeken van Non Fiction, een schrijver waarvan de naam ook mij best bekend voorkomt.
De highlights van de afgelopen twee weken
Jullie raden het al, we zitten weer eens een NRC-ikje af te kraken. Da’s immers de bestaansreden voor dit intro en voor ons aangename samenzijn hiero. Het start elke dag met een ikje en voor de rest zien we wel. Hieronder een greep uit de highlights van de afgelopen twee weken.
Pawi dacht het geheim van Ellen op het spoor te zijn gekomen. “Ik weet het!” meldde ze opgetogen, “Ellen leest alles van de Bouquet reeks. Dat zijn de boekjes met dokters en liefdes, waarbij onder de titel ROMAN staat. De gewone romans, zoals die van ILPf bijvoorbeeld, die hebben zoiets niet nodig.” En ook Jokezelf ging dat lichtje op: “Op een literaire (of moet ik zeggen ‘normale’?) roman staat nooit dat het om een roman gaat. Als je een boek koopt of leent van ILPf, of pak em beet, AG, GR, AFTh, PB, MdM, EG en meer van die schrijvende lieden, vraag je je over het algemeen niet af of het misschien een strip betreft, of een gedichtenbundel, of een tekst uit een supermarktfolder.”
“Roman” staat er niet op, niet toen en niet nu
Het klonk allemaal megaplausibel, maar toen ik in het kader van het schrijven van dit intro een paar illustraties nodig had, kwam een vreselijke waarheid boven water. Op de kaft van de Bouquetreeks staat helegaar geen “roman”. Ik heb er honderden doorgescrold. “Roman” staat er niet op, niet toen en niet nu en, zo denk ik zomaar, niet in de toekomst.
We kunnen dus alleen maar hopen dat Ellen hier meeleest, zal wel niet, en ons nog even vertelt wat of ze zo vaak zit te lezen.
Bij ons is je geheim veilig, Ellen. En wat geeft het ook? Flodderboekjes en -blaadjes mogen gelezen worden. Alles beter dan de hele dag maar borduren, haken, punniken, swipen of geestdodende spelletjes te spelen met blokjes die naar beneden vallen en sterretjes verdienen waar je niks aanhebt. Niks mis met wegdromen.
Vieze, dubieuze en diepgruwelijke ikjes
Een, volgens Lummel, “heel vies ikje” werd geplaatst door Ferdinand Kiemeneij. Het ging over een ouwe man die met zijn hond onder de tafel op een terras een “bebrild jongetje” van een jaar of vier gaat zitten bekijken. “Blonde krullen, mondje vol scherpe tandjes, veel, heel veel spuug en vieze handjes.” Het jongetje tilt een flapoor van de hond op en zegt dat hij ooit door een hond gebeten is, “heel zacht”. En nu komt het, ik citeer het ikje:
“Voorzichtig pakt hij mijn onderarm, neemt een stukje daarvan in zijn rijk bespeekselde mond en begint zachtjes te bijten. „Zou je dat wel doen?”, vraag ik, uitsluitend uit eigenbelang. „O, je hoeft niet bang te zijn hoor, ik bijt maar heel zachtjes.”
Brr in het kwadraat! Ook ik kreeg een akelig gevoel over dit verhaaltje. Ik zou mijn zoontje in ieder geval geen moment met Ferdinand alleen laten #justsaying
Carel Ris kon er ook wat van. Hij loopt de apotheek binnen en luistert een gesprek af tussen de assistente en een “somber kijkende blondine van een jaar of achttien”. Haar pil is niet leverbaar, maar gelukkig is er wel een alternatief op voorraad. Het meisje fleurt “zichtbaar” op en zucht: „Oh gelukkig maar. Want volgende week begint de ontgroening in Amsterdam!” En het likkebaardende thuis tekortkomende gnuifmannetje Carel (© DSR) verlaat soppend de winkel.
Ik heb nog geen naamkaartje
Nog zo’n gevalletje, maar dan van het vrouwelijk geslacht was Lisette van de Loo. Ze staat in de supermarkt en gaat van de verveling een pas begonnen kassameisje afzeiken, nota bene op haar allereerste werkdag, het kind heb nog geeneens geen naamkaartje! Of ze nieuw is, wat ze aan heeft, of ze al een vriendje heeft en meer van dat soort semivriendelijke geprietpraat, dat alleen maar tot doel heeft om aan de omstanders te laten zien: “kijk eens hoe leuk ik ben tegen het bedienend personeel”. Ze sluit af met een soppend “„Nou, werk ze. En hoe heet je?” Het meisje kijkt haar minachtend aan en zegt droog: „Ik heb nog geen naamkaartje.”
“In your face, griezel!” horen we denkbeeldig de klanten in de lange rij achter Lisette gniffelen. En hier kunnen we wat duidelijker zijn: “Wat een rotmens! Je ziet toch dat dat kind nieuw is! “Nou, werkse”, ook al zo denigrerend. Je een beetje superieur voordoen in de supermarkt.”, verwoordde onze Ilona het algemene gevoel.
Joop Hazenberg zag een ikje geplaatst dat zonder twijfel als het meest sneue en gruwelijkste ikje aller tijden de geschiedenis zal ingaan. Zijn vriendin heeft een Italiaanse waterhond die na een wandeling onder de teken lijkt te zitten. Kan. Mag. Joop vervolgt het verhaal: “Na vruchteloze – en voor de hond pijnlijke – pogingen om een paar van de beestjes met de tekentang te verwijderen, volgt een bliksembezoek aan de trimmer die in de buurt woont. Als de hond op de trimmertafel ligt en mijn vriendin één voor één de goed zichtbare teken op borst en buik aanwijst, schudt de trimmer zijn hoofd. „Mevrouw”, zucht hij, terwijl hij één van de teken tussen zijn vingers neemt, „dit zijn geen teken, maar tepels”.
Afpakken die hond en aan een echt baasje geven
Hoe kun je in dingesnaam een hond hebben en niet bekend zijn met deze basics? Pawi bekende dat ze dit verhaal zo gruwelijk vond dat ze even had geaarzeld of ze het hier wel moest plaatsen. Het was Lummel die ons algehele afgrijzen het best onder woorden bracht: “Afpakken die hond en aan een echt baasje geven.”
Hiermee ging hij volledig terecht ook nog met de 100e-reactietepel strijken.
Sylvia Olsthoorn fietste intussen door Amsterdam en toen ze de brug affietste stond er een flinke wind. Toen ze naar boven fietste kennelijk niet. Tja, het kan snel gaan. Er kwam haar een klein meisje tegemoet fietsen dat in haar hand een strandbal had, vastgebonden aan een stukje roze tule. De bal glipte natuurlijk uit haar hand en Sylvia raapte hem op en bracht hem terug. De heldin. Maar het ging verder. Het meisje keek met grote ogen naar Sylvia’s fiets en zei: „Oh mevrouw, wat heeft u een grote fiets. En zonder zijwieltjes!”
Hopla, en weer een ikje gescoord. Zo makkelijk is het. Het is een lief tafereeltje, maar natuurlijk niets bijzonders, tenzij je nooit met kleine kinderen in aanraking bent geweest.
Fietsen met een bal is best moeilijk, ook op latere leeftijd. Lummel deed het met een super K basketball “van pleintje naar pleintje” en moest dat dribbelend doen. Dribbelend fietsen. Of fietsend dribbelen. In ieder geval dus niet onder de snelbinders proberen te houden. Lukt niet. Ploep. Binnen de minuut. Had hij maar op honkbal moeten gaan, vond Ad Hok. Of op tafeltennis of op knikkeren.
Met een NS-knuffel sloten we de ikjesweek af. Een “leuke conductrice” gaf een reiziger in de trein een “stevige knuffel en een zoen”. Annemiek Canjels zat erbij en keek er verlangend naar, het hoofd op hol. Natuurlijk bleef het daarbij, Annemiek werd ook die dag weer niet gekust. Door niemand.
“Je laat je toch niet zomaar knuffelen door een wildvreemde conductrice? Terwijl er een man vlakbij ligt te snurken en tussen jolig publiek ook nog?” riep Jokezelf uit. “Waar moet dat heen met de wereld?”
Als Ola-ijsjes op heet asfalt zie je ze verdwijnen
Wie het weet mag het zeggen. Ik weet het niet in ieder geval. Om ons heen staat de hele zaak in brand, de Noordpool, de Zuidpool, Brazilië, Siberië en door al die hitte gaan de gletsjers nog harder smelten. Als Ola-ijsjes op heet asfalt zie je ze verdwijnen. Maar onze politieke leiders, de hoge heren en dames die wij betalen om ons voor gevaren te behoeden die we zelf niet kunnen oplossen, doen niks.
Vakantiekaarten en -groeten
Tot nu toe, en de zomer is bijna voorbij, hebben we er alleen eentje van Lummel gekregen, zo’n lekkere ouwerwetse vakantiekaart. Maar ja, ze gingen hem wel gelijk belachelijk maken.
“Vloed”, noemde Bertie het. En Ad Hok typte tipsy dat je als je de horizon kantelt een overstroming krijgt. Het was de kift. Maar gelukkig werd Lummel niet boos. Hij had de foto op het strand van Fouras, vlakbij La Rochelle, genomen. Mooi daar!
Maar Kennis van Later meldde zich nog wel eventjes. Ik had voor het plaatsen van zijn avatar, dat plaatje dat je hier zelf aan je reactie toevoegt als je wilt dat de mensen je herkennen, toestemming aan hem moeten vragen. Grinnik icoontje.
Verder deelde hij mede dat hij naar VI Inside op Veronica had gekeken, daarna een hapje kaas had genomen en toen zijn blaas geleegd had.
Mooi leven maar ook klote teken
En zijn 50% Husky – Robin, we kennen hem nog wel – blijkt het DOA teekrecord te hebben. “Bij 40 zijn ze gestopt met tellen, wel jammer, een record moet wel accuraat zijn. Onder narcose verwijderd. Bij zijn ogen, in oren en nek en rug. Arme Robin. Nu 3 weken geleden, of 4, en hij is nog bang als je zijn hoofd wilt aaien. Teken kunnen vijf jaar zonder voedsel. De reuzeteek pas in Drenthe opgedoken ruikt heel goed en kan een mens op tien meter achterna rennen EN inhalen. Mooi leven maar ook klote teken.”
Da’s toch allemaal best interessant om te weten, hoor. Kennis van Later vergelijkt het achterlaten van zijn reacties alhier met “windjes laten”. Ik zeg niks.
En van Pawi gaan we misschien wel een kaartje zien, want ze gaat er tussenuit, “wekenlang”. Waarheen en waarvoor, dat wilde ze ons niet vertellen, en dat mag. Nu maar hopen dat Lummel of een andere fijne man/vrouw/transgender het ikje net zo mooi gaat plaatsen als Pawi dat kan. Huiver icoontje.
Wil jij net als Kennis van Later en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was zoals gezegd in Tilburg, in Wijnlokaal Leven, van Mario de Kort. Prima wijntjes. Lekkere watertjes en knabbeltjes. Gezellig dicht bij de markt, waar ik ook nog wat nootjes en een Hollandse Nieuwe (haring) kocht. De zingende waard zelve was er niet en plassen moest buiten om de hoek. Dat waren slechts twee minpuntjes op een voor het overige keigeslaagd bezoek. Volgend jaar gaan we een echte “Bas van Vuren meet up” organiseren, lang van tevoren aangekondigd en met keiveel eten en drinken en gezelligheid.
Foto: “Plassen om de hoek” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Waddeneiland
Op bezoek bij onze buurman op Texel vertelt hij een bloedstollend verhaal over een hond, een vrouw en een huis. Op mijn vraag of dit drama zich op Texel afspeelde, antwoordt hij: „Nee, in Nederland.”
Elsemiek Heins
Fijn weer een intro. Ik heb het met plezier gelezen.
Dank Lummel, prima geplaatst.
Elsemiek is nog niet vaak op vakantie geweest?
Is r voor de eerste reactie ook een lepeltje?
Dank Lummel, daar doen we het voor.
Voor de eerste reactie zijn er nog geen prijzen beschikbaar. Dit komt nog uit de tijd dat DSR altijd de eerste was.
Koffers gepakt, toch nog even koekeloeren….en ja, een nieuw intro! Leuke samenvatting, goed geschreven, fijne illustraties, mooi uitgelichte koppen. Zo kandiewel weer.
De eerste zin van het ikje klopt taalkundig niet. De tweede zin geografisch niet. Het verhaal ging waarschijnlijk over die drie Staffords in Rotterdam, die een oppas aan stukken wilden scheuren. Geef mij dan maar de Italiaanse waterhond!
Dank je, Pawi en goeie reis en behouden terugkomst!
Na de verkoop van Texel aan Trump is de clou van dit ikje verdwenen.
Goed intro, dankjewel Bas. Goede reis Pawi. ☼
Die Trump, de lastpost. In mijn vijvertje drijft ook een eilandje, tjokvol grondstof. Ik weet haast niet hoe het te beveiligen, ik zie hem er voor aan het te stelen. Of te overvallen.
Ha heerlijk een fraai en fris intro weer in deze verzengende tijden.
De ikjes-bespreking blijft onberispelijk en consciëntieus doorgaan in alle omstandigheden, dank aan de blogbaas.
Ik wens pawi een goeie en aangename reis!
Het prima korte ikje doet me herinneren aan onze veerbootreis naar Engeland.
Mijn eega raakt in gesprek met een Brit. Waarover weet ik niet meer en is ook niet relevant.
Man eindigt het gesprek met: ‘We’re neighbors anyway.’
Brit, als door een wesp gestoken, zoals men dat zo ‘geestig’ kan zeggen, antwoordt: ‘Britons have no neighbors.’
Prachtig intro weer.
Mocht weer es niks posten. In- en uitloggen hielp uiteindelijk. Vandaar dat ik dat in de gauwigheid vergat.
Es kijken….
En nu las ik dat Trump kernbommen op orkanen wil gooien. Echt waar. Man man, wat kan dat nog lang duren, he, zo’n presidentschap? En een normale kandidaat bij de Democraten is er nog altijd niet, huivericoon. Zou toch niet zo moeilijk moeten zijn.
Ilona, dat WordPress blijft een beetje steken af en toe. Dank voor je volhouden. Ik heb het vaak bij Bertie en Jokezelf, nooit bij Lummel. Soms kan ik liken en soms niet. Soms kan ik een commentaar geven en dan weer niet. Vaak laat ik het maar zo. Shame on me, dat wel. Als het op mijn eigen blog gebeurt, dan houd ik wel vol, duh. Maar ook hier wordt ik af en toe geweigerd, buitengesloten, mijn eigen blog! Gelukkig ken ik het paswoord.
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik me totaal heb vergaloppeerd met de mededeling dat op ‘normale’ romans nooit het predicaat ‘roman’ te vinden is. Integendeel zelfs: ik vond de aanbeveling ‘roman’ op boeken van Murat Isik (Wees onzichtbaar), Lucinda Riley (Het Italiaanse meisje, maar weer niet op ‘De zeven zusters’), Clairy Polak (Voorbij, voorbij), Simone van der Vlugt (Schilderslief), Sally Rooney (Normale mensen), Anne Jacobs (De moed van het weesmeisje), Emile Proper (Mädchen), Maxim Februari (De literaire kring), Louis Ferdinand Celine (Guignols Band), Remco Campert (Een liefde in Parijs), Robert Vuysje (Alleen maar nette mensen), Joost Zwagerman (Gimmick), Thomas Rosenboom (Publieke Werken. En zo zou ik nog uren door kunnen gaan. Mea hartstikke culpa dus.
Dit gezegd hebbende; ik kan dus je intro weer niet liken Bas. Daarom bij deze: hartstikke onderhoudend intro weer. Ik kan de er in ieder geval de week weer mee in.
Dank voor de inzet, Joke!
Belangrijk
Aan een groot diner ben ik (single vrouw met eigen bedrijf) geplaceerd naast een mij onbekende man. Hij was iets hoogs bij een van onze grootbanken, zo te horen.
Tijdens de soep en het hoofdgerecht vertelt hij omstandig over zijn belangrijke werk.
Terwijl we al opstaan om van tafelgenoot te wisselen voor het toetje zegt hij gejaagd: „Ik ben geloof ik wel veel aan het woord geweest. Vertel eens iets over jezelf. Wat doet je man.”
Patricia Maitland
nou shit Patricia. Wat doet je man?
Dat maken zoveel vrouwen mee. Vooroordelen heet dat, Patricia, je voegt er verder niets aan toe met dit feitenrelaasje.
Patricia was dus geplaceerd naast een has-been zo te horen, ik hoop dat ze nu een buurman met enige zelfspot treft die gewoon Nederlands spreekt.
Mededeling: volgens Sylvia Witteman (zie Twitter) is het ikje niet-waargebeurd, vooral die laatste zin is immers zo mooi, die kan niet waar zijn. Gebeurt wel vaker, zoals wij ikjesvorsers weten. Beetje opleuken. Niet goed, maar het gebeurt al jaren.
Maar dan gaat Sylvia verder: “Wat erger is: het wordt opgevoerd als echt gebeurd. Op zich ook geen probleem, ware het niet dat hier een man wordt weggezet als een karikaturale seksist. En dat goedgelovige lezers dan denken, ‘Ooooh, mannen, wat een klootzakken, he.'”
Die vat ik even niet. Natuurlijk zijn er mannen die karikaturale seksisten zijn, dat is nu eenmaal zo. Helaas. Maar de man van deze “lezersanekdote” wordt niet herkenbaar opgevoerd, toch? Er zijn heel wat banken in Nederland. Bovendien zijn lezers volgens mij heel goed in staat om zelf te bedenken dat niet alle mannen klootzakken zijn.
Terzijde: het overkwam mijn vriendin nog niet zo heel lang geleden. Zakendiner. Met zijn viertjes. Zij zat naast rijke ondernemer. Ik tegenover haar en naast de vrouw van de rijke ondernemer die weer tegenover haar man, de rijke ondernemer, zat. Ineens voelde vriendin de hand van de rijke ondernemer onder de tafel op haar dij. Ze keek hem verbijsterd aan. Hij fluisterde “Je moet niet zo naar mij kijken”. Waar zijn vrouw tegenover hem zat! En ik dus ook!! Gelukkig merkte ik er tijdens het diner niets van en hoorde het pas in de auto op weg naar huis. Ik bedoel maar. Het kan altijd erger.
Einde mededeling. Deze site is niet gehackt, maar er is wat mis met een hele hoop links. Die gaan ineens naar een verkeerde site. Het team werkt sinds vanmorgen met man en macht om de links, met de hand, te corrigeren. Kan nog wel een paar dagen duren. Het is niet anders. Dank je wel, WordPress.
Dit is dan dus echt het einde van de mededeling.
En een hartelijk welkom aan alle nieuwe lezers (m/v) die via de Twitter van Sylvia vanmorgen alhier zijn beland en deze dagelijkse ikjesdiscussie nu aan het ontdekken zijn. Reageren kan zonder in te loggen. Reactietje invullen, naampje en (nep-) emailadres bedenken en hopla, je staat er binnen vijf minuten op.
Zo niet, ook het drukke meelezen (de statistieken vliegen de pan uit op het moment) en de archieven raadplegen wordt gewaardeerd. Als je een boek leest dan hoef je ook niet perse met de schrijver of andere lezers/lezeressen te babbelen. Zo is dat. Blijheid vrijheid.
Joke, dank voor de annonce 😀
Blij mee! Is toch naar 157.5K volgers of in gewone-mensentaal honderdzevenenvijftigeneenhalfduizend volgers met smaak gegaan. Man!
Hm, en ik maar denken dat dit nu eens een ikje is dat wel degelijk waar gebeurd is.
We hebben ze gekker gehad, ja. En dit soort mannen heb je dus, die zo denken. En niet alleen in het hogere kader.
Als je NRC hebt, had je in een rubriek kunnen lezen, zo’n jaartje geleden, over vrouwelijke managers.
Jong, en altijd wordt er gevraagd waar de directeur is.
Patricia zal dat ook wel onthouden hebben…
Ik lees al lang Sylvia Witteman met plezier.
Zij ons ook dus … keileuk!
Geen dank 😀
Medeleven
In de periode na het overlijden van mijn man ontvang ik de meest uiteenlopende reacties. Heel goed bedoeld, maar soms wat onhandig of op een slecht gekozen moment.
Op de tennisbaan komt er een vrouw naar me toe van wie ik weet dat ook zij haar man heeft verloren. Zij blijft staan en zegt meelevend: „Ik hoorde dat je man is overleden, wat een gedoe hè!”
Marianne van Loon
Ja, het is ook een gedoe ja. Opmaat tot praktisch advies wellicht? Dat iedereen het erg vindt, dat weet je doorgaans wel.
Hier moet ik serieus om lachen. 😂😂
Of gefeliciteerd zeggen terwijl je dat niet wilde. Hup naar de krant ermee
Dit vind ìk nou grappig.😂.
Als ik de weduwe was zou ik meteen in de lach schieten.
Haha ja Bertie, ik zou meteen vriendschap sluiten 😃
Die fout heb ik ooit gemaakt, lummel 😖
Ene Edward Touw, een veelbelovende nieuwe lezer, laat ons via Twitter het volgende weten:
Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het overlijden van je man een enorm gedoe is. Als iemand dat tegen mij had gezegd, zou ik haar groot gelijk hebben gegeven. Want, nogmaals, het is een hele heisa, met een enorme nasleep. Daar heb je van te voren geen idee van. Zou je het wel weten, dan zou je niemand meer laten overlijden, zo’n gedoe is het. Echt waar!
En kudos voor Edward Touw natuurlijk.
De auteur en de titel?
Wat bedoel je, Ad?
Wat er op elk van Edward’s drie kaften staat.
Ja, daarvoor moet je naar Twitter gaan, dit is slechts een screenshot. Sorry. De nieuwe tijd, weet je wel?
Om erachter te komen dat “roman” niet alleen op de voorkant van boeken uit de bouquetreeks staat? Daar hoefde ik niet eens drie boeken uit mijn boekenkast te pakken.
Tja, Maar je vertelde het niet en nu gaan twee andere bijdehandjes met de eer strijken. Your loss! Volgende keer beter opletten en onmiddellijk reageren. Je mag deze site gratis lezen. Is het teveel gevraagd om actief mee te doen? Manman.
Ik had anders onmiddellijk een volledig juist antwoord op Edward’s vraag.
Het zal de sherry wel weer zijn dus ik neem het je niet kwalijk. Edward stelde helegaar geen vraag.
Intussen staat onze Joke in het Algemeen Dagblad van vandaag. Jammer genoeg met een triest verhaal. Sterkte Joke, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Joke wat erg…..
Hartverscheurend en diep treurig.
Dildo
Op vakantie kunnen mijn kinderen van 13, 12 en 9 het beter met elkaar vinden dan thuis. Uren vermaken ze elkaar in het zwembad zonder het gebruikelijke geklier. Wij zitten rustig met een boek iets verderop en tellen onze zegeningen totdat de jongste naar ons roept: „Wat is een dildo?!” Negeren helpt niet en zo schalt deze vraag nog vier keer, steeds harder, over het terrein voordat haar oudste broer gegeneerd naar ons toerent. Het blijkt dat hij alles onder controle heeft: „Geen paniek pa, ik heb gezegd dat het een vergeten groente is.”
Frederic Verhoeven
Zurry voor het late plaatsen, ik moest al heel vroeg op pad.
Vogende week op Husse met je neus ertusse: konijn met dildo.
Sterkte Joke
Een vergeten groente!!😂😂😂
Het leukste ikje van het jaar?
Ja Lummel, het leukste ikje en goed geschreven met een prachtige finale clou!
Tot nu toe de leukste.
Een heek goeie schrijver. Dat is al een voorwaarde.
De leukste Ik sinds tijden.
Joke, Veel sterkte. Zag het bericht gisteren voorbij komen, en vandaag van meerdere gedupeerden.
Hopelijk komt het allemaal tot een oplossing!
Gekke dieren
Wij gaan naar de psycholoog van de VU met onze Fee (7). Heeft zij haar jarenlange kankerbehandeling als baby geestelijk goed doorstaan? Onderweg in de auto spelen we een spelletje: verzin gekke dieren. De psycholoog vraagt ons het hemd van het lijf. Fee mag intussen tekenen. Het gesprek eindigt met de conclusie dat het goed gaat met Fee. Dan laat ze trots haar tekening zien. De psycholoog kijkt verbijsterd en zegt dat we altijd alsnog voor hulp kunnen aankloppen. Fee tekende „de kotsaap”.
Paul Olden
Lieve Paul, houd dit soort intieme belevenissen nou eens mooi voor jezelf, je vrouw of man, je familie en naaste vrienden. Dit hoort niet in een krant. Het allerbeste met Fee, die komt er wel, zo hoop ik van ganserharte.
Mooi gezegd Bas.ik ben het helemaal met je eens.
Nog even voor het slapen gaan een advies: blijf ver uit de buurt van psycho- en andere logen en gogen, dat voorkomt veel onheil.
Bonne nuit.
Geloof niet dat het nu tijd is om een leuk stuk, stel, te willen plaatsen?
JeZues Jeeves noch en toe.
Zou toch een enorme kracht de force geworden zijn.
Bas, kan ik binnenkort e.e.a. in de vorm van literatuur voor mensen die roken of gerookt hebben, stoken of stikken van jalousie, mailen?
Ik snak nu naar een warm (moderatie) bad.
Zal ik je mailen? Ik ben serieus ik heb een offer die de geofferde graag uit de klauwen van die dooie met roos zou willen hebben House. Grote flat. Screen.
Mijn eerste hoofdstuk is zo briljant dat ik best wel bang ben het aan papiert toe te vertrouwen, vandaar de akkers. Stakkers.
Ik beloof
Hierbij
Vanaf nu
Alleen
ECHT
Nog bijdragen te plaatsen die gewoon straight Up begrijpelijk en niet afkeuringswaardig zullen zijn.
Best wel moeilijk maar ik ga ervoor.
Geen O zin, of onzin, of zo goed als begrijpelijk e zin of on.
Ik Kan Het!
Koerier
Mercatorplein, Amsterdam-West. Het stoplicht staat op rood. Ik ben met de fiets en wacht. Naast mij staat een pizzakoerier op een brommer. Vlak naast hem komt een dure, gloednieuwe auto tot stilstand. Het passagiersraam glijdt omlaag. Vanuit het donker van de auto hoor ik: „Doe je dit nog steeds? Je weet dat je altijd bij ons kan werken hè.”
Het licht springt op groen. We vervolgen allemaal een weg.
Liedewij Loorbach
Misschien bezorgde de koerier wel geen pizza’s maar iets anders.
Ik denk dat Liedewij met een tas vol pillen en poedertjes naar haar eerste klant op weg was. De pizza koerier ging boodschappen doen voor zijn opa en oma. De stem uit de dure auto ging naar een vergadering van het OM.
Ach jee, en nu hier ook nog eens. Ik ben er al dagen mee bezig. Word nog eens een beroemdheid en dat was uiteraard helemaal niet de bedoeling.
Dat zou ik wel denken.
Ik hoop ook dat er een oplossing komt, al heb ik er een hard hooft in. Inmiddels zijn de krachten gebundeld en hebben we steun van een paar advocaten, inclusief de mijne via de rechtsbijstandsverzekering.
Ja, dit is weer zo heel anders dan die vergeten groente van gisteren. En inderdaad veel sterkte met Fee, vooral voor Fee zelf.
Daarover mag ik het vast wel oneens met je zijn (ik ben er zelf namelijk eentje).
Lummel for president!
Een veelbelovende lezer!
Ik vind het geniaal.
Wel jammer dat hij op twttr reageerde.
Wat je zegt, maar ja, het gaat via Twitter nu eenmaal sneller en lekkerder en leuker en je hebt een groter bereik. Kan het hem niet kwalijk nemen, zelve zit ik, zoals ook in de rechtermarge te zien (mits je dit op een laptop bekijkt) ook de hele dag te tweeten dat het een lieve lust is. Over van alles en nog wat heb ik verstand en overal heb ik een mening over. Man man.
Wie zittur op twittur?
Ik zei de gek.