Het was een rare ikjesweek. De kwaliteit houdt toch al niet over de laatste tijd, maar vorige week leek het wel alsof ze extra krenentommend waren. Man, wat waren ze slecht, verzonnen, gemaakt, gekunsteld, afgezaagd, navelstaarderig. We moeten ver in de geschiedenis terug voor zo’n week. Het is alsof ze door de voorraad heen zijn bij de NRC. En dat kan ik me voorstellen. Daar hoeven ze zich helemaal niet voor te schamen. Elke rubriek kent zijn opkomst, plateau en neergang. Maar het lijkt erop dat ze het niet willen laten merken en daarom bezig zijn om collegaatjes en vriendjes wat aan te laten klooien.
“… dan geloof je in het hierna-nog-maals”
Rianne Bouwman bijvoorbeeld mag vertellen dat haar dochtertje van vier bij de tandarts haar mond stijf dicht houdt en niet in het smoesje van “zal ik eens even je tanden tellen?” trapt. En Iwan Raats verhaalt over haar 13-jarige dinges (zoon, dochter, neef, nicht, scholier, huisdier, we zullen het nooit weten) die het begrip reïncarnatie uitlegt met „Ohhh, dus dan geloof je in het hierna-nog-maals.” Helemaal zo gek niet toch? Moet dat in de krant?
“Duidelijk een reïncarnatie van Seth Gaaikema, dit jochie”, merkte onze Lummel op.
M. Smeets, jaja, die kennen we toch, maar misschien ook wel niet, vertelde over de “vakgroep waar onze zoon aan het promoveren is”. Kortom, een doodgewoon ikje, een standaardlezersanekdote, we hebben allemaal wel zoons die aan het promoveren zijn in vakgroepen. Je moet bij die van hem trakteren als een paper is geaccepteerd voor een wetenschappelijk tijdschrift. Is niks bijzonders, da’s het business model van zo’n tijdschrift. Ze vragen om kopij, doen voor de vorm moeilijk en publiceren het dan zonder er zelf iets aan toe te voegen, hooguit een stukje saaie opmaak met weinig wit en veel voetnoten. De schrijver en zijn collega’s en familie moeten vervolgens betalen om dat paper te mogen downloaden. Briljant! Ideetje voor de feuilletons alhier.
„De slagroom was op.”
Maar daar ging het ikje niet over. De zoon van M. Smeets besteedde de zondagmiddag aan het maken van een “dubbeldeks biscuittaart, geglaceerd met chocolade.” Zekers, dat doen die jongens in die kringen op zondagmiddag. Geen appeltaart, geen kwark, geen gevulde koeken, nee, een dubbeldeks biscuittaart, geglaceerd met chocolade, dat moet het zijn. Bovenop de taart prijkt een formule die in slagroom gespoten is. Op de vraag van M. Smeets wat dat is, antwoordt hij: „Schrödingervergelijking.” M. Smeets, niet voor de poes en wel de lolligste thuis vraagt: „Waar is de kat dan?” Zoonlief antwoordt: „De slagroom was op.”
Nou, lachen, gieren, brullen in huize Smeets natuurlijk en alle NRC-lezers haastten zich naar de Google om te doen alsof ze het grapje begrepen. Lummel: “Ik heb het moeten googlen omdat ik de dag dat dit behandeld werd op school ziek was.”
„Jammer dat u dood bent.”
Het ikje van Bert Wels was zo mogelijk nog erger, want een klassieker uit de moppentrommel. In het gastenboek van de basiliek van Onze Lieve Vrouw te Maastricht had een “beginnende schrijver” in “beverig handschrift” geschreven: „Jammer dat u dood bent.” Ik had het zelf kunnen zijn, maar ben daar al decennia niet geweest. Wel in andere kerken, waar ik zelden iets schrijf, maar wel meestal een kaarsje brandt en een muntje smijt.
Marie-José Jager had een IQ-test afgenomen bij een Amsterdammer. Op de vraag hoe de denkbeeldige lijn heet die de aarde in een noordelijke en zuidelijke helft verdeelt, had deze geantwoord “De Noord-Zuidlijn”. Echt geschreven, echt geplaatst, zie alhier het bewijs.
“Lachen, gieren, brullen – waar is de humor gebleven opheden meneer Soneberrug?” schreef onze Jokezelf heel treffend.
Maar het kon vorige week nog erger. Sophie Nijland liet weten dat ze voor Nederlands een ikje moest schrijven. Ze kon niks verzinnen, dus vroeg ze het aan haar moeder: „Mam, heb jij een idee voor mijn ikje?” Die keek geïrriteerd en zei: „Je weet dat het een ikje heet hè? Geen jijtje.” We dachten allemaal dat dit een gebbetje van Lummel, onze ikjesplaatser was, en ik blufte zelfs dat we de ikjes een maand zouden gaan boycotten als deze echt zou blijken te zijn. Hij was echt.
Of we dus weer op 7 oktober zouden beginnen, zei Lummel hoopvol. Ja, kunst, hij heeft er het meeste werk an. We kijken wel. Het is immers de core en uniek selling point van deze site, die nog maar sinds kort door een paar duizend nieuwe bezoekers (via Sylvia Witteman) ontdekt is.
Van die ruim 13 duizend nieuwe visitors zijn er momenteel nog een ruime duizend over, maar goed, dat houd je toch. Ze zijn en blijven keiwelkom, ook al zeggen ze niks. Er waren er misschien een stuk of 12 duizend die hadden gehoopt om alhier verse teksten van De Schrijvende Rechter (DSR) aan te treffen. Na het afgrazen van de archieven – alle intro’s met zijn naam in de titel scoren bovengemiddeld – en zijn levensverhaal, dat met dat gespje, is een aantal nieuwe lezers al weer afgedropen. Mag. Kan. Doen we niks aan. Vinden we niks van.
En dat ikje, weet je, Jokezelf lag er juist wel van onder de tafel. “Van mijn stoel gevallen, broek gepiest, van die dingen.” Zolang we dat soort impact hebben moeten we niet opgeven, vind ik.
Andere dingen
Timmerark vroeg zich af of Sylvia Witteman of haar man weleens in Zomergasten was geweest. Een kort googeltje leverde op dat zulks niet het geval was. Sterker, la Witteman liet zich er nogal op voorstaan dat ze een verzoek van de Zomergastenredaktie schaterlachend naast zich neer had gelegd. Tip: klik niet, het is alweer meer dan zes jaar geleden.
Hij vertelde ook, ongevraagd en zo op het oog zonder aanleiding, maar dat geeft niet, dat hij echt een ongelukkige jeugd had gehad. “Ik heb verdomd weinig jeugdherinneringen (hoe weet je dan dat je jeugd ellendig was? haha, nou mij is nooit een verhaaltje voor het slapen voorgelezen of een liedje gezongen.”) En hij was weer fijn dikke grijnsicoon
We hadden het ook even kort over de Nederlandse televisie en de talkshows, maar ach, de onderwerpen zijn op, de bekende mensen zijn op, de lollige filmpjes zijn op, de presentators (Jinek, Mathijs) zijn op. Kwam er maar weer eens iets nieuws. Zeg maar “Bas van Vuren, aangenaam” maar dan op de late avond, met een bankje of een megatafel, waar gasten langzaam onder kunnen glijden en dan de hele uitzending gaan liggen zwaaien, een muziekje van een huisband, wat filmpjes, en een hele leuke presentator. Arjan Lubach gaat weer beginnen, da’s dan wel weer prettig. Net als Boer Zoekt Vrouw. En Beste Zangers? Daar zijn de bekende Nederlanders ook al op. Zap.
Huisikjesplaatser Lummel, in afwezigheid van de vanwege vakantie of andere reis langdurig afwezige Pawi, kondigde aan dat hij a.s. dinsdag en woensdag het ikje niet kan plaatsen, dit vanwege een verjaardagsfeestje waarvoor hij is uitgenodigd. Ja, ga dan niet, zou ik bijna zeggen, maar natuurlijk reageerde ik minzaam en begrijpend. De uitvluchtjes worden immers steeds bizarderder maar je moet ze wel te vriend houden, die ikjesplaatsers (m/v), zoveel zijn d’er niet meer.
En we doen hier dus niet alleen aan ikjes, maar ook aan zelfgeschreven bloedstollende verhalen. Vorige week verscheen bijvoorbeeld deel 15 van het Chinaverhaal van Ilona. Het ging over kleine jongens, merels en garnalen waar de koppen van af moesten worden gebeten. Brrr icoon, wat daar in dat verre land zo lang geleden allemaal gebeurd is!
“Onderweg vegen oude dametjes de wegen.”
Gelukkig kon Ilona het navertellen. En hoe! Ze schrijft keimooi, maar dat wisten we al. Over een ritje in de auto met een gezinnetje met een zoontje: “Zoon pakt zijn Nintendo maar. Vader zet een cd op van Kreisler; vioolstukken die mijn vader vroeger dagelijks repeteerde. Een gevoel van schuld, schoonheid en heimwee naar vroeger neemt bezit van me.” En … “onderweg vegen oude dametjes de wegen.”
Nog vier afleveringen en dan is het moois alweer voorbij. Nog voor het einde van het jaar, zo ben ik bang, maar wie weet, heeft ze nog iets op de plank dan.
Wil jij net als Ilona en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Het was weer eens zondagochtend en het regende. Ik had nog geen zin om naar buiten te gaan. Dus ik zet me daar toch een lekkere bak koffie voor me zelf, mensen, dat wil je niet weten. Een latte macchiato noemen ze die hier. Een hele klets melk erin spuiten, dan 30 seconden wachten zodat het schuim kan zakken en dan hopla, eigenlijk maar een heel bescheiden straaltje koffie erin laten lopen. Door het pijpje. En dan kijken hoe mooi het mengt, vandaar dat glas. In een kop of mok zie je dat niet. “Een Latte” betekent in het Duits ook een “stijve”, dus da’s in het begin, als je net Duits gaat spreken, best hilarisch maar inmiddels denk je er niet meer bij na.
Foto: “Een stijve in mijn glas” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
De bel
De voordeurbel gaat. „Laat maar”, roept mijn man, „belletje trekken!” Ik loop dus niet naar beneden maar kijk even door het raam vanaf de eerste verdieping, net op tijd om een groepje vier- en vijfjarige buurjongetjes weg te zien duiken in het struikgewas. Als ik even later naar beneden ga, gaat weer de bel. Binnen enkele seconden trek ik de deur open en zeg streng: „Wat kan ik voor jullie doen.” Even kijken ze hevig verschrikt, dan zegt het minst geschrokken jongetje: „We komen even zeggen dat we jullie zo lief vinden.”
Cora Schaars
Misschien was de boycot toch beter geweest. Joke, wat vind jij?
Mooi intro en prachtige lay-out. Daar moeten ikjes onder. Dat kanniet anders. Woensdag ben ik weer terug. Na de één jaar van Lola.
Dank Lummel, bien a toi et joyeux anniversaire. A tres bientot.
“Daar moeten ikjes onder”, we hebben de kop van het volgende intro al vroeg te pakken!
Ja, die layout, daar ben ik mee aan het experimenteren. WP heeft een nieuwe editor, al meer dan een jaar proberen ze die op te dringen, op een gegeven moment wordt een blogbaas het zat om die notificaties te blijven weg te klikken, hoewel het echt een onding is. We zien wel. Het houdt me van de straat als het zoals gisteren regent.
We zijn weer op de hoogte dankzij het intro.
‘Waar is die echt goeie IK gebleven, meneer NRC?’
Met lezen had je het kunnen begrijpen Bas, maar goed dat en inleven zijn niet de beste punten op jouw rapport ben ik bang. Je gaat er terecht van uit dat geen hond iets terug leest, doe ik ook niet, dus dan is het makkelijk scoren. Duizend stille lezers over en geen tien die iets zeggen, zijn vast allemaal zedendeliquenten die niet kunnen praten of horen en wat wel eigenlijk? Hopelijk zal het volle gewicht van de community hier ze niet hun laatste digitale adem doen uitblazen.
Kom op duizend! Laat van je horen! Zo staat Bassie in zijn nakie en dat willen we niet.
Help mijn account is ook gehakt!
Nou, Timmerark is niet in zijn beste humeurtje zullen we dan maar zeggen. Ergens is hij weer eens boos over, maar we zullen nooit weten wat het was. Doorgaans is het als iemand zijn koeterwaals niet onmiddellijk begreep en daar licht badinerend en knipogend lollig over doet. Mag en kan, zand erover, dat komt toch nooit goed. Lezen, begrijpen en inleven zijn kennelijk volgens hem niet mijn beste punten, het zij zo, daar moet ik het dan maar mee doen.
Die duizend lezers zijn extra lezers, da’s ook een kwestie van lezen (extra lezers die vanwege Sylvia Witteman hier een kijkje kwamen nemen, dat waren er eenmalig binnen een paar uur ineens een stuk of 13.000 en daarvan zijn er nu zo schat ik nog ruim 1000 overgebleven, kijkend naar hun klikgedrag. Ik heb het niet over het bestaande volk. Daar was een zeurpietje van een ander blog altijd heel erg benieuwd naar. Fail. Daar heeft het me nog nooit om gegaan, anders dan zijn vriendje JdW die daar samen met hem altijd mee bezig was. Die dacht zelfs nog rijk te worden van de site, Drasties geheten, hij doet me erg aan dat Broertje Gaga denken of Rasta, die van die site die onschuldige mensen in nood heeft opgelicht. Joke, hoe zit het met dat gekkie, is er nog nieuws?
Enfin, nu maar hopen dat Timmer de tijd, rust en innerlijke vrede nog gaat vinden om dit nieuwe intro te lezen, hoeft niet, mag wel. Soms denk ik weleens: hij wil alleen maar reageren, n’importe quoi waar en quoi waarop. Als het er allemaal maar uit is, uit die vingertjes, uit dat hoofd. Mag. Kan. Het is allemaal welkom, mits in het nette en dat is het tot op heden. En dat wat niet welkom is, met name scheldpartijen of prive informatie over woonplaatsen, scholen en werkgevers, dat modereren we wel weg. Daar is het team alert op. Dag en nacht.
Omdat lummel zijn prachtige kleindochters eerste verjaardag gaat vieren, neem ik het op me om morgen het ikje te plaatsen. (Als ik nog weet hoe het moet. Maar het zal niet om in de vroegste ochtendstond zijn. Sorry.)
Dit, omdat het extra feest is want morgen onze kleinzoon 1 week is. 🐣
Joepie!!!!!!!😊😊😊
Ik vind vier- en vijfjarige jochies altijd erg aandoenlijk. Ze durven al lekker een beetje stoute dingetjes uit te halen, maar zijn soms toch weer zo bij-de-hand dat ze ineens een hele leuke opmerking maken. En ja, dat moet dan in de krant. Boycotten? Zou ik niet doen, want dan komen ze later hier misschien aanbellen. Maar ja, misschien worden de ikjes toch te sleets. Ik bedoel; hoe lang zijn ze nu alweer bezig met die gein, pardon inmiddels ongein? Eens raakt het toch op zou je zeggen?
En broertje Rasta is druk bezig om zijn dure spulletjes, inclusief zijn enorme villa, voor veel geld te verkopen. Inmiddels heeft hij met een groot gebaar al 25.000 euro overgemaakt aan de advocaat van 27 gedupeerden waaronder ik (die samen een vordering op hem hebben van bijna 100.000 euro) en beloofd om de rest ook te betalen. De mensen die zich niet bij de advocaat hebben aangesloten, hebben contact met hem via een soort chatsite, Slack. Ook die mensen belooft hij hun geld terug te geven.
En intussen is de advocaat bezig om juridische brieven op te stellen en te bekijken wat ze nog meer kunnen doen. Wordt vervolgd.
Hm, spannend, maar iets gebeurt er dus wel. Het is kennelijk niet de standaard oplichter die met de poet naar Thailand vertrekt. Houd ons op de hoogte. Wie weet komt het nog goed ook!
Ja, dat jochie, ik heb het dan over het minibellentrekkertje die komt er wel. Kan zo Rutte worden.
Nee, hij zit nog niet in Thailand en het is een hele soap geworden intussen. Het is inderdaad spannend hoe het gaat aflopen. Hij lijkt zijn best te doen, dus we hopen dat het niet alleen voor de bühne is wat hij doet en dat hij het oprecht meent.
Mooi. Ik las ergens dat hij met een paard getrouwd is. Misschien heeft zij een goede invloed op hem.
Ziek
Mijn broertje krijgt in de zomer waarin ik naar de brugklas ga, een hersentumor. Hij ligt de hele vakantie in het ziekenhuis. Na het weken voor me uit te hebben geschoven, moet ik het toch uiteindelijk eens aan mijn nieuwe klas vertellen. Na de mentorles waarin ik heb verteld dat mijn broertje een tumor heeft, komt er een jongen naar me toe. „Hé, wat rot voor je. Nou ja, hij heeft gelukkig geen kanker!”
Mick van Mastwijk
Dat ziet er keurig uit, Ilona! Als je niet beter wist dan zou je denken dat of Pawi of Lummel dit geplaatst heeft. Man. Mooi vet, keurige witregeltjes (zo belangrijk voor onze lieve, lieve schrijvende rechter, weten we nog wel oudje?) en ja, dan nu over naar de inhoud.
De eerste zin is al helemaal fout natuurlijk: mijn broertje krijgt een hersentumor … OMG! .. Dan wil je toch niet meer verder lezen in een rubriek “lezersanekdotes”? Daar ben je toch niet klaar voor als je gezellig ’s morgens vroeg met een kopje koffie wat aan het bladeren of surfen bent, op zoek naar een milde glimlach, een “aha”-momentje, iets kleins? Dat was waarom het fenomeen “ikje” destijds verzonnen werd en zo aansloeg.
De clou, een jong mens dat nog niet precies weet wat een hersentumor is, maakt dit niet goed, integendeel, het ikje laat – onbedoeld – een wat nare smaak na, Mick. Verder hoop ik dat het goed komt met je broertje.
En ja, je kunt er maar beter om lachen, misschien, dat maakt het wat dragelijker. Maar ik had het zelf niet naar de krant gestuurd.
Fijne dag nog.
Ach die Mick in de brugklas met allemaal vreemde klasgenoten en ook nog een broertje met een hersentumor, dat is niet mis voor een puber.
Ik vind het heel knap dat hij een ikje schrijft met een enigszins navrante en aardige clou.
Se non è vero è bene trovato!
Knap is het zeker, daar heeft Klare taal gelijk in. Mick: blijven schrijven en hier ben je altijd welkom met een fijn vervolgverhaal.
Goed leven
Na een gezellige dag op een rommelmarkt in Frankrijk bedacht ik dat het zo leuk zou zijn via een klein weggetje terug te rijden.
Het weggetje blijkt wel erg smal en bochtig te zijn, met boven ons dreigende rotsen en beneden ons een diep ravijn met doornstruiken.
Mijn dochter, zij rijdt, is moe en woest: „Of we krijgen een rots op ons kop, of we donderen in het ravijn”, snauwt ze.
Ja, dat kan. Kennelijk is er toen iets gebeurd waardoor de naam van de ikjesschrijver niet meer vermeld kon worden. Rots, afgrond, geen bereik, bug, misdruk, vergeten … we zullen het nooit weten huiver icoon
Goed leven
Na een gezellige dag op een rommelmarkt in Frankrijk bedacht ik dat het zo leuk zou zijn via een klein weggetje terug te rijden.
Het weggetje blijkt wel erg smal en bochtig te zijn, met boven ons dreigende rotsen en beneden ons een diep ravijn met doornstruiken.
Mijn dochter, zij rijdt, is moe en woest: „Of we krijgen een rots op ons kop, of we donderen in het ravijn”, snauwt ze.
„Dan hebben we een leuk leven gehad”, zegt mijn kleindochter opgewekt.
Ze is negen.
Marianne Buiskool-Vrind
ze zijn nog in leven. Ik denk dat Ilona een copy past probleempje had.
Dah ken! Welkom terug, Lummel, en Ilona dank voor de waarneming. Qua ikje gaat het er op vooruit als je het laatste stukje leest.
Ik ben een paar keer met het otootje naar Corsica op vakantie geweest. Het langste stuk rechte weg daar is 10 meter lang. Wat was ik blij dat ik een automatische versnellingsbak heb.
Bij mij is dat andersom. In de bergen, met veel bochten, wil ik juist schakelen en de auto met de koppeling en het gaspedaal tot op de millimeter in eigen hand (voet) hebben. Niks automaatje. Handschakelen, langzaam laten opkomen, slippen als het moet, het liefst met teenslippers aan, baas in eigen auto.
Ik schakel alleen met de hand als het sneeuwt. Gelukkig geen koppelingspendaal. Hoe meer het otootje zelf doet hoe beter.
Vitamine
Het is zaterdagmiddag en ik schiet nog even snel bij de drogist binnen om wat boodschappen te doen. Bij het schap met vitaminetabletten staat een vrouw van middelbare leeftijd. Uit het gesprek dat zij met haar man voert, vang ik op dat ze op zoek is naar vitamine B12. Die tabletten zijn echter nergens in het schap te bekennen.
Gelukkig komt er juist een verkoopster langs, die haar hulp aanbiedt. De tabletten zijn helaas op, maar ze heeft wel een andere oplossing, zegt ze: „U kunt twee tabletjes vitamine B6 nemen!”
Pien Verhagen
Haha, kietel even onder mijn arm, zeg. Niet zo gebeurd en niet leuk.
Dat je een ikje verzint is niet erg. Maar dat je een overduidelijk verzonnen grappig bedoeld verhaaltje opstuurt is eigenlijk een belediging van de lezers.
Eigenlijk??
Je haalt me de woorden uit de mond, Bertie 😂
Als ik mij niet vergis, noemde Warhoofd dit Publikumsbeschimpfung.
En gelijk hattie
Wie zoekt er nou naar vitamine B12? Veganisten en/of lachgassers.
Schaterend jezelf een ernstig tekort bezorgen, dat is wel de gemene deler.
Dat is mijn bevinding bij dit grotendeels verzonnen verhaaltje. Bleh.
Gehaktbal
Zoals elke ochtend fluit ik mijn vriendin toe vanuit ons raam op de eerste etage in een rustige straat in Amsterdam.
Terwijl zij beneden haar fiets pakt om naar het werk te gaan, zie ik twee meter achter haar een buurtgenoot lopen.
„Gehaktbal!”, roept hij half tegen, half over mij. „Hij gaat vreemd hoor, dat doen ze allemaal”, vervolgt hij tegen mijn vriendin. Wanneer hij omhoog kijkt, maken we kort oogcontact, waarna hij tevreden glimlachend de hoek om slaat.
Joost Stokhof
Amsterdam, altijd lachen, verwarde mensen worden daar nog gewaardeerd.
Eerste keer
De hoogbejaarde moeder van een vriendin is ernstig ziek en zal niet meer beter worden. Geheel overeenkomstig haar wens wordt besloten over te gaan tot euthanasie.
Als de datum is vastgesteld, vraagt de verpleegkundige of zij voor die tijd nog een keer zal langskomen om de gang van zaken uit te leggen. „Ja, doet u maar”, luidt het antwoord, „want ziet u, het is voor mij de eerste keer”.
Marieken Mekking
Ja, dit soort wrange grapjes wordt in dit soort situaties gemaakt, om de spanning voor patiënt zelf en familie en vrienden wat te breken. Hoeft echt niet in de krant wat mij betreft. Maar goed, niemand luistert naar me.
Doet het goed op de uitvaart. ☻