We schrijven anno 2019 en er was vorige week een ikje over belletje trekken. Dus niet dat je zegt dat er zo heel veel veranderd is in Nederland sinds de jaren zestig, toch? In de NRC althans niet. Cora Schaars had daarover een dieptegesprek met een groepje vier- en vijfjarige buurjongetjes. Jokezelf vindt die jongetjes in het algemeen erg aandoenlijk, omdat “ze al lekker een beetje stoute dingen durven uit te halen.”
Mick van Mastwijk vond het nodig om iets grappigs te delen over de hersentumor van zijn broertje. De eerste zin was al helemaal fout: “mijn broertje krijgt een hersentumor” … OMG! … Wie wil er dan nog verder lezen in een rubriek op de achterpagina met “lezersanekdotes”? Daar zit je toch niet voor klaar ’s morgens vroeg met je kopje koffie?
Maar op aangeven van Klare Taal, die vond dat het heel knap was voor een puber in de brugklas met allemaal vreemde klasgenoten om een ikje te schrijven met nog wel zo’n navrante en aardige clou, vonden we het ineens wel stoer. En Mick werd aangemoedigd om te blijven schrijven. Want zo zijn we ook wel. En we hopen dat het goed komt met het broertje.
Ook Marieken Mekking klapte uit de ziekenboeg en vertelde een grapje van de hoogbejaarde moeder van haar vriendin die klaargemaakt werd voor euthanasie. Kiesheidszelve herhaal ik het hier niet. Doe dit toch niet, mensen. Die grapjes worden gemaakt om de spanning voor patiënt zelf en familie en vrienden wat te breken. Ze hoeven echt niet in de krant. Koester ze, samen met de herinneringen aan de zieke of overledene.
„Of we krijgen een rots op ons kop, of we donderen in het ravijn”
Erg gezellig was het in de auto van Marianne Buiskool-Vrind. Ze reed op een smal en bochtig weggetje ergens in Frankrijk, “met boven ons dreigende rotsen en beneden ons een diep ravijn met doornstruiken.” Haar dochter reed, en die was moe en woest. „Of we krijgen een rots op ons kop, of we donderen in het ravijn”, snauwde ze. „Dan hebben we een leuk leven gehad”, klonk het vanaf de achterbank. Het was de kleindochter van negen.
De lezers alhier haalden meteen allerlei horrorverhalen aan autorijden op vakanties op, waar de Gevaarlijkste Wegen van de Wereld bij in het niet verzonk. Lummel op Corsica bijvoorbeeld. “Het langste stuk rechte weg daar is 10 meter lang”.
De nood is hoog bij de NRC. Ze plaatsen doodgemoedereerd omgekatte mopjes, zoals die van Pien Verhagen. Iemand wilde vitamine B12 kopen, die was uitverkocht en de verkoopster suggereerde dat ze ook twee tabletjes vitamine B6 zou kunnen nemen. Haha, kietel even onder onze armen, zeg. Publikumsbeschimpfung, noemde onze Warhoofd dit vroeger, want toen kwam het fenomeen ook al voor. Hoe ik dat nog weet? Waar zou ik zijn zonder het ijzeren geheugen van Ad Hok, een van de allertrouwste lezers van dit blog?
Toen ik Ad eens in het echt ontmoette, het was in 2011 ergens op een terrasje in Amsterdam, het kan ook 2014 geweest zijn, ik kwam er dit weekend bij het opschonen van een oude dropboxaccount nog een video met geluid van tegen, bleek dat hij hele intro’s uit het hoofd kon opdreunen. Het was toen dat ik wist: ik ga hiermee door, ik doe het ergens voor. Op de video stonden ook Goudhaantje, de later in ongenade en door de mand gevallen Jammerende Jurk en HuM, alsmede een charmant serveerstertje. Dus delen kan ik hem niet vanwege privacyoverwegingen.
Mannetje Rozenwater gaf later toe dat hij destijds meer dan een kwartier lang vanaf een afstandje naar ons had staan kijken maar het terras niet op durfde te komen. Lafbekje dat het er eentje van ons was. Hij fietste naar huis en schreef ons een email dat hij niet kon komen omdat hij ziek was.
Qua ikje was er ook nog een raadselachtig stukje van Joost Stokhof over een gehaktbal, iets Amsterdams, zelfs op Twitter werd er uitgebreid gegist naar de betekenis van het geval. Verwarde schrijver. Amsterdams.
Daar moeten ikjes onder
Lummel vierde twee dagen lang de eerste verjaardag van zijn kleindochter, Lola, en kon daarom geen ikjes plaatsen. Maar de kop van de week had hij vlak voor zijn vertrek wel te pakken. “Mooi intro en prachtige lay-out”, merkte hij bewonderend op naar aanleiding van het vorige blog, want jawel, vakmens als het is, hij had het als een van de weinige door: het intro had een nieuwige layout.
En ik blijf voorlopig wel even doorexperimenteren, noodgedwongen danzij een nieuwe “geheel verbeterde” (not) editor van WordPress. Enfin, mooi intro dus, vond Lummel, “daar moeten ikjes onder. Dat kan niet anders.” Maar goed, later kwam er weer net een mooier kopje langs en dat staat bovenaan het intro. Een tussenkop is ook best eervol, vind ik. Maar een prijzenregen is het vandaag zeker niet. Het lepeltje gaat er immers ook niet uit. Heb je weleens.
Mooi hoor. Lezerstrouw.
Ilona nam het ikjesplaatsen waar en deed dat onwaarschijnlijk goed. Fraaie witregels, mooi vet, en best op tijd. En dat terwijl haar kleinzoon vorige week nota bene een (schrijve 1) week oud werd. Dus ook zij had wat te vieren. Mooi hoor. Lezerstrouw. En pure aangenaamheid.
Timmerark kwam nog even napruttelen en zijn gelijk halen in een discussie die iedereen, inclusief ikzelve allang vergeten was. Hij vond dat lezen, begrijpen en me inleven niet mijn beste punten zijn. Mag en kan. Fijn ook dat hij dat speciaal even kwam zeggen. Zo vaak hoor ik dat niet van andere mensen. Ik ga er ook van uit “dat geen hond iets terug leest” en daarom is het “makkelijk scoren”. Ja, klinkt onaangenaam, ook helemaal niet de sfeer van dit blog, maar het geeft niet. Sommige mensen hebben dit soort conversaties nodig. Mag. Kan. Hier doet het ook geen kwaad.
Wil jij net als Timmerark en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Het was weer eens weekend en we gingen een eindje rijden. Door Duitsland dit keer. En daar bleken ze volgens een bord aan de kant van de weg ergens in een feesttent konijntjes aan het schieten te zijn. Een grof schandaal dus ik zette meteen mijn auto aan de kant. Eenmaal binnengekomen was het minder erg dan gedacht. De plaatselijke jeugd schoot met luchtbuksen op papieren roosjes. En de winnaar ging met een konijn naar huis. Net zoals het beroemde Knabenschiessen in Zurich dus: storm in een glas water. Ik dronk er een lekker Duits tapbiertje bij en bedankte voor de worst. Want ik moest nog rijden.
Foto: “Schiet eens een konijn” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Minister
Toen ik laatst ging oppassen, had ik wat huiswerk bij me van het vak geschiedenis. De lesstof van die week ging over de historie van de Tweede Kamer. Mijn oudste oppaskindje kon al een beetje lezen en vroeg: „Waar op de foto staat de mini-ster? Ik zie alleen maar grote mensen.”
Sophie Schravendijk
Was er ook een bommel-ding? Zucht. En dan moet de week nog beginnen.
Dan is het intro heel wat beter.
Mooi ook met die gekleurde vakken ertussen.
Fout adres, zal het verbeteren.
En de vorige reactie is meteen verdwenen.
Zucht.
Komt goed. We werken er met man en macht aan!
En weer terug….
Laat maar.
Neem een kopje koffie!
Heb er al twee op, ik kan beter terug naar bed gaan.
Slecht verzonnen en slecht geschreven.
Ik denk dat ze op de redactie ad random een ikje uit een stapel trekt. En die wordt het dan.
Geinig, een intro dat teruggaat tot 2011 (ik denk dat het zelfs wel langer geleden zou kunnen zijn). Dat gezellig samenzijn op het terras van Cafe de Jaren herinner ik me nog goed, maar ik wist niet dat er bewegende beelden van bestonden. Als ik mij niet vergis, was er ook nog een akkefietje met de toiletjuffrouw.
Wat ikje betreft, laat ik nog eens een andere ex-reageerder aanhalen: “daar zou je spontaan het schompetanus van krijgen”.
Zekers, Ad, de video is er, op de achtergrond zie je Roosje heimelijk wegfietsen.
Mocht je hem willen zien, spaar dan voor de eerstvolgense Fandag, of schrijf me een mailtje naar het bekende adres.
Dat zou mij ook hebben kunnen overkomen. Sterker, ik heb meer dan eens buiten een feestje van een vriend staan twijfelen om toch maar, moedeloos, terug naar huis te gaan. Cadeau in een tasje aan de deurklink hangend achter gelaten. Niet iedereen is een getapte blogbaas met Audi en donker haar, scheiding naar rechts. Grappig dat Rozenwater en ik dit delen.
Gelukkig heb ik een heel selectief geheugen en scan ik soms het veelgeprezen intro om te zien of ik mij misdragen heb. Zo ja, excuses.
En ik heb wel altijd gelijk! Ik leg het alleen niet altijd duidelijk en elegant uit, vind je ook niet? Kom op Bas, niet somberen ik vergeef je en, hoe laat of vroeg het ook is, ik denk dat we vast wel door een deur kunnen. Een vouwdeur misschien maar die kunnen erg mooi en aangenaam zijn.
Prettige Prinsjesdag allemaal.
Ja zo is het, fijne Prinsjesdag allemaal. Benieuwd naar de hoeden maar dit jaar nu ook naar de baard. Zou hij hem nog hebben? We weten het zo meteen. Gelukkig is het een glazen koets, we kunnen het goed zien. Willyyyyyyy hehehe …
Ria de Koning (geen familie van) vindt dat de koning er ‘niks meer aan moet doen’. Persoonlijk vinden wij dat ‘ie op z’n tijd wel even mag trimmen. We willen natuurlijk niet dat de rit met de glazen koets op de intocht van Sinterklaas gaat lijken!
https://indebuurt.nl/denhaag/koningshuis/jullie-vinden-dat-koning-willem-alexander-zijn-baard-moet-houden~102720/
Trein gemist
Ik heb door een defecte NS-trein de internationale trein naar Stuttgart gemist. Terwijl ze een nieuw ticket print voor een latere trein, verontschuldigt de baliemedewerkster van de NS zich voor de vertraging die op dat moment is opgelopen tot drie uur.
Gelaten zeg ik: „Gelukkig hoef ik morgenvroeg pas in Stuttgart te zijn”, waarop de baliemedewerkster reageert: „O, wat goed! U kende ons dus al!”
Remco Takken
Hij is goed!😁😁😁 Maar een NS-medewerker mag dit natuurlijk eigenlijk niet doen, beetje de baas dissen.
Wanneer is dat rare gedoe met die hoedjes begonnen? En kan dat onmiddellijk afgeschaft worden?
Rare hoedjes draag je maar bij het paardenrennen. Of op de derde maandag in October.
Maar ik vind dat die baard hem echt goed staat!
OK, Willy, jij een baard, ik een boerka.
Eens met Bas. Met baard heeft’ie niet zo’n blotebillengezicht.
Nu nog een puntbaardje, kannie zo op een postzegel
Is pawi gehakt?
Lezen
Een goede vriendin van over de 80 is extreem hulpbehoevend. Meer dan moeizaam lopen van slaapkamer naar zitkamer kan ze niet, het is een hele tocht. Langer dan twee uur zitten houdt ze niet vol.
Maar met alle zorgverlening, inclusief nachtzorg, is ze nog wel in haar eigen woning en bij de laptop en haar boeken. Langer thuis is immers het motto! Veel geneesmiddelen. Lang kan het niet meer duren. Ze wil niet meer. Echt klagen doet ze niet, behalve over moeheid. Ze blijft aangenaam gezelschap en op de hoogte van dingen die gebeuren.
De Levenseindekliniek is al geweest. Wanneer ze belt zullen ze komen om een precieze afspraak te maken. „Maar”, zegt ze, „ik wil wel eerst al mijn boeken uitlezen.”
Jan Dijk
En laat ze nou net aan het verzamelde werk van Vestdijk zijn begonnen.
Het is schrijven tegen de bierkaai hier. Ik had toch gezegd dat dit soort wrange grapjes, hoe goed bedoeld ook, niet op de anekdote pagina thuishoren? Tenzij het voorval uitzonderlijk goed, origineel, vertederend beschreven wordt. Hier niet het geval.
NRC verlegt het accent van kinderikjes naar stervensikjes. Wel in lijn met het lezersbestand natuurlijk. Maar toch.
“Er was eens een oma/tante/oude vader/buurman/ enzovoorts, die blabla……………………………………………………………………………………………………………………….
en zei toen: ‘dit is het einde.’
Morgen de volgende patiënt in hoofdstuk 2.”
Net zolang tot er geen lezers meer over zijn huiver icoon
Een advocaat van een ‘bekeerde’ moordlustige cokecrimineel, ex-collega van (waarschijnlijk) de crimineel die, voortvluchtig, het Telegraaf GEBOUW aanviel, vele medecriminelen liet vermoorden, journalisten bedreigde en de broer van de Kroongetuige vermoordde, de Kroongetuige die door de doodgeschoten advocaat werd verdedigd. Ik zal het wel fout zien en zeggen maar de ophef is wel begrijpelijk maar verbaasd kan men toch niet zijn. Maar
Van advocaten blijft men af. Een aanval op ons democratisch rechtssysteem (een rechtssysteem democratisch?) etc etc.
En deze advocaat was de beschermer van de underdog, van de slachtoffer van het systeem. Hij verdedigde ook met evenveel verve (als topcriminelen?) een dief van twee pakken melk uit de supermarkt, zegt advocaat Inez Zwartbaard, nou, Zwartjurk dan. Grapje omdat ik haar naam even Iet herinner.
Maar daar gaat het voor mij om. Altijd criminelen, zelfs als voorbeeld over hoe goed de goede man was geweest. Waarom niet een voorbeeld van een werknemer die door zijn werk’gever’ genaaid werd? O, ja, omdat die niet verdedigd werden, door dit soort advocaten firma’s.
Natuurlijk schiet je niemand dood, geen agent of rechter of advocaat.
Maar als je alleen maar criminelen verdedigd moet je ook niet zo verbaasd zijn, alsof de gedachte dat een advocaat voor sommige mensen ook gewoon wisselgeld is om uit de cel te blijven, nog nooit in iemands brein is opgekomen.
Volgend doelwit? Een rechter, een minister of een prinses. Maar ik denk wel dat wanneer de in Dubai, zoals gefluisterd wordt, vertoevende Redouan de macht(hebbers) aanvalt, ook zijn bescherming, in dit mooie, leuke, charmante staatje, zal verliezen. Corruptie kijkt wel over het lijk van een journalist of advocaat heen, maar als men lijken van gelijken maakt dan gaat de kogel door de moskee, krijgen monniken gelijke kappen en worden criminelen weer clichés.
Sorry, ging mij even van mijn borst.
PS
Ik kon gisteren (geloof ik) niet inloggen met mijn eigen naam en avatar, wat ik ook deed; WordPress doet vervelend de laatste tijd, heeft iemand hier ook last van? Bas? Met een bedacht e-mailadres lukte het wel. En ik jaren geleden voor iedere leuk geachte, bedachte naam een Gmail adres aanmaakte. Het is me wat.
Het is me zeker wat! WP doet weleens raar, maar deze was me nog niet bekend. Inderdaad, arme advocaat. Dat is me ook wat. Het opvallendste vond ook ik de verbazing, dat rare ‘dat gebeurt in Nederland toch niet’. Waarom dan niet? Juist in Nederland tiert de misdaad welig, juist in Nederland kun je heel wat dingen ongestraft uithalen. Als niet in Nederland, waar dan wel? Maar triest en eng blijft het.
Privacy
Na een half uur in de wacht te hebben gestaan bij de vakbond, vraag ik of het telefoonnummer en e-mailadres van de belangenbehartiger kan krijgen. Dat kan helaas niet in verband met privacywetgeving, krijg ik te horen. Wel kan ik u zeggen, zegt de telefonist, dat de mailadressen bestaan uit voornaam.achternaam@vakbond.nl.
Inge Hofstee
Bizar is het zeker. Een werkemailadres is per definitie niet privé. Maar goed, het is de vakbond. Ze vinden vast wel een reden.
De clou valt in het water. De telefonist geeft namelijk niets prijs. Maar hij helpt Inge wel. Als ze de naam en voornaam weet kan ze een bericht sturen.
Maar het ondankbare wicht zet hem in de krant te kakken. En misschien hebben ze maar een telefonist. Dan weet nu iedereen bij de vakbond wie het is.
De man doet zijn werk. En goed.
Wakker worden
Zeven uur ’s ochtends. Veel te vroeg. Veel te donker. Ik kan niet wachten tot de laatste lichting pubers een keer zelf hun bed uit komt en ik zonder gedoe en geregel rustig mijn dag kan beginnen.
Ik zit aan de keukentafel en maak aanstalten om voor wekker te gaan spelen. Dan hoor ik gestommel op de trap en verschijnt een slaperig hoofd: „Wat doe jíj hier?” Ik zeg: „Jou op weg helpen.”
„Laat me even rustig wakker worden, alsjeblíéft!”
Mijn idee.
Lisette van de Loo
Lisette moet iets in haar hoofd hebben gehad toen ze dit opschreef, wat dat zullen we nooit weten.
Ze was waarschijnlijk nog niet goed wakker toen ze dit schreef.
“De laatste lichting pubers” doet vermoeden dat Lisette een zwaar leven heeft gehad.
Ik kan niet liken. Bekend euvel geloof ik. Kan natuurlijk wel schrijven: like!
Like dus, over:
‘Wel in lijn met het natuurlijke lezersbestand.’
Maat toch👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼😪😪
Dank je, Timmerark. Dat maakt zo’n like alleen maar mooier. Ik heb hem voor je ingedrukt.
Voor de geschiedschrijving: dit is het gelikete commentaar in kwestie:
Monaco
Ik ben een fan van de auteur Robert Harris sinds hij in 1992 het prachtige Fatherland schreef. Ik heb al zijn boeken. Wanneer er een nieuw uitkomt in het Engels, bestel ik dat meteen en laat het opsturen, want ik kan niet wachten tot het hier wordt gepubliceerd. Zo ook met zijn nieuwste, The second sleep.
Bij het bestellen valt mijn oog op een mij onbekend boek van hem met de titel Monaco, aan het begin van dit jaar verschenen. Hoe kan ik dat hebben gemist? Onmiddellijk bestel ik het.
Gisteren kwam het boek aan. In het Italiaans. Uit de omslag begrijp ik dat dit de Italiaanse vertaling is van zijn vorige bestseller. Ik google beide woorden. In het Italiaans blijkt Monaco de aanduiding voor München.
Karel van Oosterom
Huh? Het Oktoberfest in Monaco? Klinkt voor geen meter.
En wat is Monaco dan in het Italiaans?
Geen München, das zeker
We zullen op het wakker worden van Ad moeten wachten. Dat kan nog wel even duren, hem kennende.
Dat vind ik leuk. Zo heet het toch ook bij jou? Hier in mijn dashboardje wel in ieder geval. Zoveel leuker dan het liken an sich.
O, dat klopt niet helemaal.
Vind ik leuk
Dat is het.
Heeft hier iemand ervaring met een nare jeugd en een kl*te pre-mid-life crisis? En dat je dan na de helft, op de helft ervan super gelukkig wordt, bent en daardoor (vermoed ik) lijkt die nare jeugd wel mee te vallen, of nee, hiervoor waren de nare jeugdherinneringen troef en bleven de( het is wel waar, zoveel minder in aantal zijnde) leuke gebeurtenissen ondergesneeuwd. Geluk is een sneeuwschuiver en met het zout mijner tranen strooit het geheugen de weg naar de kleine, verborgen pareltjes veilig en minder glad.
Minder, het is nog steeds zaak voorzichtigheid te betrachten.
Maar ziekte is niet langer een vloek of verdiend. Geen ingebakken DNA maar ook geen … zit ik al aan mijn aantal sneue woorden en zinnen blue van verveling? Want je kunt wel gelukkig zijn dat betekent nog niet dat je opeens perfect bent, toch?
Lieve Bas Van Vuren bezoekers! Het wordt vijfentwintig graden deze zaterdag. Lokaal natuurlijk. Waanzin.
Ik dacht dat het een nieuwe aflevering van de boekenclub hier was. Ik heb een paar boekjes van deze Harris gelezen en het was niet echt veel, zeker niet van het niveau van lummel’s smaak zoals ik die via de leesclub en eerder meende te kennen. Het is in ieder deels waar.
Ja, gekke lui, die Italianen. Persoonlijk ben ik er zo’n vijftig jaar geleden achter gekomen dat ze München Monaco noemen. En Monaco ook. Als je elk misverstand wil uitsluiten kun je ze respectievelijk Monaco de Baviera en Principato di Monaco noemen.
Tip voor Karel: eerst googelen, dan pas bestellen.
Oh, als jullie mij toch niet hadden!
Oh, een beetje groot wel. Maar goed, de waarheid hoeft niet verstopt te worden.
En voor de zeurtjes die zeggen: dit is toch een Nederlandse site, ja, die heb je, hopla dan maar. En nu eropuit, het is zaterdagmiddag.
Hebbie ‘m ook in Duits?
Das ist derselbe vielleicht.
Hèhè, ik ben bijgelezen.
Voor de zoveelste keer kreeg ik geen post meer van jullie, moet ik zelf een speurtocht ondernemen.
Viel ik uit de boot. De klap kwam hard aan.
Het deed me zeer en ik voelde me geraakt. Verraden en verlaten. Eenzaam ook om het over verdriet maar niet te hebben.
Waarom, waarom, daar kan ik slechts naar raden.
Mijn tranen zijn intussen op, moet ik me ook nog met zout water behelpen want geen zee in de buurt, dat kloteBrabant ook.
Dit was het voor vandaag.
Maar goed, ik ben er weer.
Joepie!!
Ik vind dit geharrewar over Monaco de Bavaria en Principato de Monaco een prachtig imbroglio vooral als het dan ook nog of al places München betreft.
Archive.org
En vind de waybackmachine (of zo ongeveer)
voor wat je denkt dat niet meer op het web bestaat.
Verwijder en werkt niet
Dank “Willem maar niet die je wellicht verdenkt” .. die verdenk ik niet, want die had geen verstand van het internet 😀
Momentje nog. Over een kwartiertje een nieuw intro. Mensen, wat een feest! Vol met kleurvlakken en weer een nostalgische kijk in het verleden. Gaan jullie zien. Als de techniek meewerkt.
En, waar en hoe? Voor een geweldige lezer als ik valt het niet mee, is dit het voorlaatste intro? Is de eerste intro de laatste? Moeten (Mogen) we alle intro’s opnieuw door gaan spitten, cq lezen?
Een eerste blik door het raam leert dat om de een of andere reden DSR hoog in het vaandel staat hier. Het lijkt wel wel fanblog.
Kun je een heads Up geven wanneer ik ergens opduik? Zal wel slecht zijn maar eerder heeft geen nut, eigenlijk heeft niets nut. Het is een leuk initiatief echt wel waar voor nieuwe lezers, die duizenden aangewaaide en ook voor de oude lezers die weer eens een fittie hier of daar terug willen lezen en de reageerders als overrijpe appelen langs de weg te zien liggen wegrotten dat is natuurlijk eeg leuk voor vroege vogels of madenliefhebbers, Not me, niet nu, niet nooit. Ergens ligt of liggen ook mijn schedels, leeggepikt door eksters en ontdaan van mijn blauwe diamanten ogen. Dat doet mij ergens aan denken, is de was al gedaan Bas?
Wax, bedoel ik natuurlijk.
Maar welk intro is nu, nu, over nu kun je binnenkort op mijn blog een en ander lezen maar je moet er dan snel bij zijn want dat nu is snel op.
Je leest het goed, de Zopicolon valt vies tegen, de herfst ook en de opmaak naar alle oude intro’s bekoort mij 1000% meer dan het door mijn woorden zijpelt maar om nu weer om te draaien en een en ander te veranderen omdat deze of gene theemuts koud en onvoldaan naast het zacht gekookte eitje de zaterdag het zwarte gat van het verleden inkopt, ach wat TF. Mijn liefde is groot.
PS
Hoe bevalt mijn imitatie van de Zweedse Saxofonist? Vanaf deze week duik ik nog slechts, en alleen maar eenmaal, op in de huid, met de scalp van een van ons, als gebbetje.