Jaja, Sophie Schravendijk die had me daar een bommel-ding te pakken. Een oppaskindje van haar vroeg waar op de foto uit haar geschiedenisboekje over de Tweede Kamer de “mini-ster” stond, ze zag alleen maar grote mensen. Slecht verzonnen en slecht geschreven, was het meedogenloze oordeel van Lummel. En toen moest de week nog beginnen. Het was het eerste ikje. Echt veel beter werd het in de rest van de week niet.
“Dan is het intro heel wat beter”, merkte Bertie op, en krek dat ze gelijk had. Ze vond ook de gekleurde vakken heel mooi, dus die staan er deze week weer in. Net zolang tot iemand het spuuglelijk vindt. Of ik er zelf op uitgekeken raak. Maar goed, het moet hier niet over het intro gaan, maar over de ikjes. Het intro is slechts het platform, het doorgeefluik, het spotlicht.
„O, wat goed! U kende ons dus al!”
Remco Takken scoorde een ikje met een NS-vertelling. Het genre wordt door ikjesschrijvers al jaren beoefend. Toch was deze niet slecht. Hij had door een defecte trein de aansluiting naar Stuttgart gemist en gaat naar de balie. Gelaten zegt hij: „Gelukkig hoef ik morgenvroeg pas in Stuttgart te zijn”, waarop de baliemedewerkster reageert: „O, wat goed! U kende ons dus al!”
De NRC verlegt het accent van kinderikjes naar stervensikjes
Jan Dijk moest zo nodig uit de Levenskliniek klappen, waar zijn goede vriendin van over de 80 – “extreem hulpbehoevend” – een grapje maakt over het naderende einde. Kiesheidshalve deel ik dit hier niet, zoals de lezer weet. Dit soort wrange grapjes, hoe goed bedoeld ook, horen niet op de anekdotepagina thuis, tenzij het voorval uitzonderlijk goed, origineel, vertederend beschreven wordt. En dat was hier zeker niet het geval. Maar het komt steeds vaker voor. De NRC verlegt het accent van kinderikjes naar stervensikjes. Wel in lijn met het lezersbestand natuurlijk.
Er was ook nog een ikje van Inge Hofstee die zich vrolijk maakte over de telefonist van de vakbond, en een ikje van Lisette van de Loo over “wakker worden”, zo stoned als een garnaal geschreven als je het mij vraagt, en dan op de vroege morgen. Maar de NRC plaatst maar door, zonder enige selectie. Blij met de kopij. En als afsluiting van de ikjesweek kwam ene Karel van Oosterom erachter dat “Monaco” in het Italiaans zowel Monaco als München betekent. Wist ik ook niet. Ad wel, maar die heeft er gewoond. In Italië.
Andere belevenissen
Timmerark deelde wat jeugdverdriet. Hij heeft meer dan eens buiten een feestje van een vriend staan twijfelen om toch maar, moedeloos, terug naar huis te gaan. “Cadeau in een tasje aan de deurklink hangend achter gelaten. Niet iedereen is een getapte blogbaas met Audi en donker haar, scheiding naar rechts.”
Geluk is een sneeuwschuiver
Hij deed ook een oproep. “Heeft hier iemand ervaring met een nare jeugd en een kl*te pre-mid-life crisis? En dat je dan na de helft, op de helft ervan super gelukkig wordt, bent en daardoor (vermoed ik) lijkt die nare jeugd wel mee te vallen, of nee, hiervoor waren de nare jeugdherinneringen troef en bleven de (het is wel waar, zoveel minder in aantal zijnde) leuke gebeurtenissen ondergesneeuwd. Geluk is een sneeuwschuiver en met het zout mijner tranen strooit het geheugen de weg naar de kleine, verborgen pareltjes veilig en minder glad.”
Daar zit heel wat in, deze alinea, opdracht: haal alle beginnen van gedachtes en woordspelingen en mooie beelden eruit, ik kom op zeven stuks (7). En nee, de oproep bleef zonder gegadigden, niemand hier heeft ervaring met een nare jeugd, of juist wel, maar wil er niet over praten. Had je kunnen weten.
Het was ook weer eens Prinsjesdag, net als vorig jaar omtrent deze tijd. Vooral de baard van de Koning, het lijkt wel de titel van een sprookje, baarde veel opzien maar werd tamelijk algemeen goedgekeurd. Persoonlijk vindt Ria de Koning (geen geintje, zo heet ze echt) dat hij hem wel even op z’n tijd moet trimmen. “We willen natuurlijk niet dat de rit met de glazen koets op de intocht van Sinterklaas gaat lijken!”
Ook Ad vond de baard goed en hij sprak uit wat wij niet durfden, maar goed hij woont dan ook ver weg buiten het bereik van de lange Willy-arm: “Met baard heeft’ie niet zo’n blotebillengezicht.” Ook expat Lummel kon moedig zijn: “Nu nog een puntbaardje, kannie zo op een postzegel”
Ik had ook nog een fijn contact met de WordPresshulpdienst over het voortslepende gedoe met die apiedapie dot com site, waar hackers en ander gespuis bezit van hebben genomen. Ze zeggen dat ze er iets aan gaan doen. Klik niet op een linkje dat begint met apiedapie dot com, that’s all en dan gebeurt er niets. Doe je het toch, dan nog niks aan de hand, maar klik dan op helemaal niks dat je daar wordt aangeboden: gratis dit, een abonnementje zus, een quiz, wegklikken. Sorry voor het ongemak. Het leed is bijna geleden, zo is me verzekerd. En, zo zei ze, het is een teken dat het merk “apiedapie” als populair wordt gezien door de onderwereld. Kijk, dat doet me dan toch wel weer goed. Zeg maar.
De klap kwam hard aan. Het deed me zeer.
Als triest gevolg van het door de war zijn van mijn dashboard en diverse resettingen van de WordPress Helpdesk verloor Bertie weer eens alle contact met ons. Ze kreeg geen post meer, kon niet meer liken en meer van dat soort ongein. Volhouden, da’s alles wat ik kan zeggen. Dit schreef ze meteen bij terugkomst: “De klap kwam hard aan. Het deed me zeer en ik voelde me geraakt. Verraden en verlaten. Eenzaam ook om het over verdriet maar niet te hebben. Waarom, waarom, daar kan ik slechts naar raden.” Welnu, nu weet je het. WordPress. De gansjes.
De advocaat, een doodgoeie familievader met een prettige uitstraling, die in Amsterdam werd vermoord door een zwakzinnige, was ook de hele week het gesprek van de dag, maar ach, wat voegen we er aan toe? Het opvallendste vond ik de verbazing, dat rare ‘dat gebeurt in Nederland toch niet’. Waarom dan niet? Juist in Nederland tiert de misdaad welig, juist in Nederland kun je heel wat dingen ongestraft uithalen en dwingt de doorsnee politieagent die zijn reflecterende strepen ook in de televisiestudio aanhoudt niet echt ontzag af. Als niet in Nederland, waar dan wel? Maar triest en eng blijft het.
Over de onderwereld gesproken. Willem maar niet die je wellicht verdenkt kwam weer eens langs, ik liet hem maar eens een keer door, omdat hij eens een keer geen schunnigheden verkondigde. Hij meldde dat je via de Wayback Machine alles op het internet nogeens terug kunt zoeken, ook sites en pagina’s die verwijderd zijn. En dat weten we natuurlijk allang.
Maar goed, voor de liefhebber: kijk rustig naar screenshots van de dreamordonate website van Broer, of naar drasties (met Marquis de Sade en KlaasVaak en het weerkaartje en Schrijverei) of zelfs naar oude versies van onderhavig blog, toen Apiedapie nog aan het roer stond en we gezellig keuvelden met Heer Rozenwater, Indra, Luvienna, Letterzetter en nog meer van die mensen die later hun ware aard lieten zien en dus in ongenade vielen.
Het staat er nog allemaal op, op dat internet van ons en van iedereen. Letterlijk alles. Niks is weg. En de servers moeten het up-to-date houden en staan te loeien op .. ja op wat? Gas, olie, bruinkool vooral. Maar daar hebben we Greta voor. Greta go go go!
Wil jij net als Willem maar niet die je wellicht verdenkt en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik werd weer eens lastig gevallen door een eend. Een vrouwtje nog wel. Ik zat op een bankje iets te doen en voelde ineens iets op mijn schoen tikken. Ik keek omlaag en schrok me een hoedje. De eend dus. Terwijl ik ze nooit brood geef, want dat moeten ze leren. Brood is slecht. En de mens ook. Blijf dus uit hun buurt, lief eendje.
Foto: “Dat is me d’r eendje” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Goedemorgen Bas en iedereen.
Had ik echt nooit gedacht dat ik nog eens intro-tekenares zou worden. 😆 Toch bedankt, mijn dag kan niet meer stuk.
Bij de waybacknachine vind ik maar weinig terug van mijn vorige weblogs. Veelal dingen die ik toch al bewaarde, sporadisch iets bijzonders.
Jammer maar niet erg, het waren geen hoogstandjes. Wel jammer dat ik tot tweemaal toe een verhaaltje terug vond zonder naam maar wel van mijn hand, verder zoeken leverde alleen maar errors op.
Onbegrijpelijke dimensie, dat Internet.
Service
Ik, vitale man (85 jaar), tegen NRC-bezorger: „Je vergeet weleens de krant helemaal door de bus te duwen tot op de deurmat.” Ik krijg een verbaasde blik terug en vervolg: „Dat trekt inbrekers en ander gespuis aan.” „Maar ik doe het expres, zodat u niet hoeft te bukken om de krant te pakken.
Lex van Merle
Moeten we ons al zorgen gaan maken over Lummel of wachten we nog even?
ik dacht dat ik het per iPhone geplaatst had. Mislukt dus. Ik kan het na vijven nog eens proberen
Nounou dubbele reactie zegt wp
Service
Ik, vitale man (85 jaar), tegen NRC-bezorger: „Je vergeet weleens de krant helemaal door de bus te duwen tot op de deurmat.” Ik krijg een verbaasde blik terug en vervolg: „Dat trekt inbrekers en ander gespuis aan.” „Maar ik doe het expres, zodat u niet hoeft te bukken om de krant te pakken.
Lex van Merle
Nou ja zeg, ik dacht, dan kijk ik toch even in de SPAM-folder, en daar stond hij gewoon in. Geplaatst (ook laat weliswaar maar daar kniezen we niet over) om 1h25. Pm. Een raadsel waarom.
Maar goed, ik heb hem geunspamd, anders krijg je dat weer en we gaan over tot de orde van de dag. Eerst hadden we er geen, en nu hebben we er twee.
En Lummel terug, da’s nog het beste, want je weet het niet vandaag de dag, met al die ellende tegenwoordig.
Het grappigste vind ik nog de openingszin: “Ik, vitale man (85 jaar)”. Meneer van Merle kan nog typen zonder stok, hulde!
De NRC-bezorger is wel keilief, hoor, zo worden ze niet meer gemaakt. Het voorval zal zich wel in een dorp afspelen, daar waar de bezorger zijn abonnees nog kent. Bij de NRC wordt dat tegenwoordig steeds makkelijker. Nog even en de laatste krant wordt bezorgd, met de fanfare aan de deur en een plakje cake.
Als ik die bezorger was zou ik hem vanaf morgen keihard naar binnen stuiteren, “da’s voor je ochtendgym ouwe” door de brievenbus schreeuwen en gierend wegscheuren op mijn brommer. Gewoon, omdat dat ook weleens lekker is.
Deze vind ik wel om te lachen. Het drollige gezicht van de bezorger tegenover een narrige kereltje.
Of Lex speelt het.
Wakker
Onze dochter van tweeënhalf slaapt wat onrustig, net na de geboorte van haar broertje. Vannacht heeft ze vier keer om pappa geroepen, omdat haar dekentje niet goed lag. Pappa legde de vierde keer uit dat ze het dekentje zelf ook goed kan leggen, dat hij graag wil slapen en wakker wordt als ze hem roept. Als ze om 07.00 uur wakker wordt om naar beneden te gaan roept ze niet hard ‘PAPPA’ zoals normaal, maar horen we haar heel zachtjes ‘pappa’ fluisteren door de babyfoon.
Jochem Vlemmix
Hoe kun je horen dat ze het met twee p’s fluistert?
Ze wordt dus om 7.00 uur wakker “om naar beneden te gaan”? Geen idee wat dat betekent. Als ze niet naar beneden had willen gaan, had ze niet wakker geworden? Gaat ze ontbijt op bed maken voor de hele familie? Jochem is me d’r eentje.
Het is schattig hoor. Voor pappa zelf. 🙄
Gips
Om 7 uur stapt hij binnen. Spierwitte kleding. Donkere krullen. Grote lach. Al twintig jaar zzp’er, maar iedere klus is anders, zegt hij. In Vinexlocaties strak stuken van voordeur tot zolder. In de oude binnenstad sierplafonds op drie meter hoogte. Zijn stellage gebruikt hij als skateboard. Gips aanbrengen. Verdelen. Schrapen. Meer gips. Doorgaan. Weinig tijd voor pauze, want gips droogt snel. Bij weer een koude koffie kijkt hij me aan. Hij lacht, maar klinkt serieus: „Het gips is de baas.”
Paulien Lammers
Paulien is verliefd.
Een stellage gebruiken als skateboard lijkt me niet zonder risico. Hopelijk wordt het niet: „De bips in het gaas.”
Gadver Ad Hok, gebruik niet van die rare woorden. Bips… 🙄
@Ad! 😀
Bertie, dit herinnert mij (maar Ad stellig ook) aan een eeuwenoude discussie die met verve gevoerd werd, die over de voorbibs. Jawel, dat was nog in de drastiestijd met Ingries en Allerpamstliefste als ik me niet vergis. En ik vergis me wel vaker. Enfin, nooit vergeten. De voorbibs. Misschien met de Wayback Machine nog wel terug te vinden, hadde dat zin. 😀
Daar herinner ik me ook nog iets van. Is al even geleden.
Brug
Na het eten zit mijn zoon huiswerk Frans aan de keukentafel te maken. Hij is net begonnen in de brugklas en is woordjes aan het oefenen. Zijn twee jongere zusjes storen hem daarbij. Als ik hem later overhoor, vertelt hij mij dat hij zoveel mogelijk ezelsbruggetjes verzint. De mooiste heeft hij voor soeur: zeurende zusjes
Hans Togtema
Opzienbarend!
Ik heb een Frans neefje dat Nederlands leert. Zijn favoriete ezelsbruggetje is voor merci: dans cul.
Lummel heeft er vast ook een hele hoop.
En een mooie mededeling: deel 16 van Ilonas Chinaverhaal staat op de site. Geschreven door haar echtgenoot dit keer. Want .. onze noeste geliefde schrijfster moest schielijk naar het ziekenhuis. Kijk gauw hoe dat afliep. Waar? HIER!
Voorraad
Apotheken voorzien dit jaar grotere medicijntekorten, zo las ik onlangs in NRC. Gisteren ging ik in verband met onderzoek naar de apotheek met een recept voor twee pilletjes. Ik kreeg een doosje met 30 stuks (twee stripjes van 15). Ik ben perplex en vraag of het niet wat minder kan. „Nee, we hebben alleen verpakkingen van 30. Gooi de rest maar weg”.
Elsbeth Matthijsen
Ja, de medicijnenmaffia is zo mogelijk nog erger dan die van de sigaretten. Uitgekiend businessmodel over de ruggen van zieken en nooddruftigen met sommige ambtenaren in het complot. In elk land dat ik ken, niet alleen Nederland. Punt.
Wat zijn er veel ikjes, zoveel en zo weinig commentaar. Pawi zeker weer op reis met funda als TomTom, FundaFunda, zou wel eens een leuk APP idee kunnen zijn😃.
Is LETTERZETTER ook al gevallen? In ongenade? Man, man, man, wat ligt de balk toch hoog in andermans oog🤒
Maar goed, heb veel leuke anekdotes te vertellen🤐maar die moet ik eerst nog voeden met ontbijt, jawel, het is freakin’ laat daarvoor, noem het maar een lopende koffietafel, een hightech tea en pup en ik moeten ook gedoucht🤯dus met veel spijt blaat ik: later mannen en vrouw!
🥳Minder naakt op de radio, hoor ik nu. Laat uw gedachten daar maar eens over dwalen🥶
Hoe lang en waarom hang ik in de moederatie? Hebben we dit allemaal aan onze lolbroeken hangen?
Die Timmer toch, gelukkig luistert er nog iemand naar de radio. Zelve houd ik het doorgaans niet langer dan een half uurtje vol. Op elke zender, van NPO1 t/m NPO5, is er gekwebbel. Man, wat vinden ze zichzelf grappig. Beetje plaatjes aankondigen, iets over de muziek vertellen, is kennelijk te saai. En dan nog altijd die oersaaie gesprekjes met luisteraars, altijd dezelfde. De laatste keer dat dat leuk was, was decennia gelee. Ik herinner me Harry, een muntjesmachine. Nee, doe mij maar FIP.
Ja Timmer, de lat ligt hier hoog, wees er trots op en blij mee. En zeur niet.
Appel
Met dochter en twee kleinkinderen loop ik over de markt in Saint- Tropez.
Kleinzoon Mads (4 jaar) wijst naar prachtige perziken en vraagt aan zijn jongere zusje: „Lust jij zo’n stoffige appel?”
Marinka van Brandenburg
Juf die appel heeft mijn jas aan ofzoiets was ooit eens een boekje. Ze had het naar die uitgever kunnen sturen. Of wilde ze graag in de krant hebben dat ze in sainttrop was? Daar komen stinkendrijkers en stinkendrijkenkijkers
Stinkendrijkerskijkers bedoelde ik. Zurry.
Leuk appje. Ikje, jeetje uitkeringsdeformatie denk ik.
Jongetjes op de Albert Cuypmarkt weten wel beter.
Nou, leuk hoor, er staat alweer een nieuw weekintro klaar. Gaat goed de laatste tijd. Morgenvroeg, afhankelijk van hoe laat de jongens beginnen, rond een uur of zeven. Goedenacht, vrienduh!