Om te janken was het ikje van Janke J. de Paauw-Westra, die haar 3-jarig kleinzoontje ten tonele voerde. Hij was verdrietig. Waarom? „Omdat ik drie ben, ben ik verDRIEtig. Als ik vier ben, niet meer.” Een van de slechtstgeschreven leuterkleinkindikjes ooit, vond iemand. “Ik moet er niet aan denken wat dit kind zegt als het acht is,” huiverde Lummel. “Mijn god (…) wat een verdriet. Om te janke, zeg dat wel” vond ook Bertie ervan. Jokezelf vond het ikje wel grappig, maar dat komt volgens haar vooral omdat ze zelf ook een kleindochter van drie heeft die dit soort dingen weleens zegt. Ben je klaar mee! Maar “ik ga dat alleen niet in de krant zetten”. Dat bedoelen we. Klare Taal trok het breder: “De ikjes zijn nauwelijks meer te pruimen, ouders over hun kinderen, grootouders over kleinkinderen, veel gezemel en gezeur zelfs geen grimlachje komt voorbij helaas.”
„Ik kom naar u toe, want uw letters waaien weg.”
Een volgens Klare Taal prachtige “bijna-dichterlijke” opmerking van een monteur werd gedeeld door Felix Poort. Er liep bij hem een monteur beneden in de tuin naar boven te wijzen. Wat of het probleem was brulde Felix hem vanaf het balkon toe. Tegen de beukende storm in kwamen de woorden niet aan. Waarop de monteur, met de wind in de rug, terugriep: „Ik kom naar u toe, want uw letters waaien weg.” Een heerlijk luchtig wapperend ikje, vond Pawi, en dat was het. Zo willen we ze hebben, ik wel althans.
„Dat is precies mijn pincode!”
Ook die van Martje van Egmond mocht er meer dan zijn. Ze staat in de rij voor de kassa van het tankstation. De dame vertelt haar het bedrag. Met haar betaalpas in de hand kijkt Martje stomverbaasd naar de vier groene cijfers op het schermpje, twee voor en twee na de komma. Blij verrast zegt ze, voor iedereen duidelijk hoorbaar: „Dat is precies mijn pincode!”
Precisietanken is een sport, vertelde Pawi, ze doet dat zelf graag, het liefst met twee nullen achter de komma. En met haar ene pincode kan ze een doosje wijn kopen, met de andere een fles champagne.
Marieke Janssen zag een treinafluisterikje geplaatst. Het ging over een man die in de trein opschepte over zijn zesjarige investering in de opleiding van zijn dochter. Goh. Nou. Wat je zegt. Doe dat gewoon, uit ouderliefde, en zeur er verder niet over, zeker niet in het openbaar vervoer.
Ad Hok bedacht er een hikje over (een hikje, dit voor de nieuwelingen alhier, is een herschreven ikje). Marieke schepte daarin op over de ruim zes minuten die ze had geïnvesteerd in het schrijven van het ikje.
Hilarisch was ook de vraag van het negenjarig dochtertje van Birgit Oostveen. Het meisje zit op tennis en haar moeder staat op haar tong bijtend langs de lijn. Thuis na weer een verloren wedstrijdje aan de troostende thee met koekjes denkt dochterlief even na en vraagt dan: „Mama, waarom mag je een ace eigenlijk niet terugslaan?”
Oftewel, het was eens een keer een prima ikjesweek. Zou het dan toch nog goed komen? Ik adviseer wel om het kind op paardrijden of ballet te doen.
„Dat hebben de vegetariërs gedaan”
De vijfjarige zoon van Simone van der Kroef was ook al zo hilarisch bezig, als het althans niet verzonnen is door zijn mama. Wie of die kip op haar bord dan had doodgemaakt, wilde zijn driejarig zusje weten. Het joch was onlangs door moeder voorgelicht en was blij zijn pasverworven kennis aan zijn jongere zusje te kunnen overdragen. „Dat hebben de vegetariërs gedaan”, zei hij vol overtuiging.
De lezers alhier bleken Eet Geen Dierendag allemaal op hun eigen wijze te hebben gevierd. Lummel at kipgehaktballetjes in eigen tomatensaus. Pawi at ’s middags een saucijzenbroodje met Michelinster en ’s avonds “wat snedes focaccia om de tomatensaus te deppen”. Welke tomatensaus in dierensnaam, die van Lummel? Wonen de twee zonder het ons te zeggen inmiddels samen? Hebben we niets mee te maken, maar het zou de Frankrijkreisjes van Pawi kunnen verklaren. Ilona hield zich er, net als iedereen, wijselijk buiten en deelde slechts mede dat ze “de schijf van vijf” had opgegeten. “Niet te harden”, zei ze slechts en de goede verstaander had genoeg. “Nooit op karton kauwen!” was vervolgens best wel een handige tip van Pawi. En Klare Taal had “heerlijke gebraden kip” gegeten “zonder enig gevoel van schaamte, wroeging of andere gewetensbezwaren”. Zelf at ik geen snippertje vlees, maar da’s in mijn geval niet zo bijzonder.
Over de nieuwe lay-out van het intro
Grote beginletters en kleurvakken, daar ging het om. Het is natuurlijk vooral een kwestie van smaak, vandaar vorige week mijn vraag aan de lezers. De meningen waren verdeeld. Voor de een doen de grote beginletters aan het ikje in de electronische versie van de krant denken (Lummel) en zijn die kleurvakken mooi. Voor de ander (Jokezelf) is het intro “met al die kleuren en die grote beginletters erg onrustig. Het leidt enorm af”. Ze nuanceerde dit keiharde oordeel met een “ … ligt aan mij natuurlijk, overgevoelig tiepje”, maar ramde hem er toch meteen weer in: “Maar toch, ik ben vast niet de enige.” Ad Hok verklaarde “geen fan” te zijn van kleuren en grote letters. Van Bertie mogen de kleurvakken wel, maar zij vindt dan weer dat die grote hoofdletters weg mogen.
Zo blijf ik aan de gang, deze week probeer ik wat minder grote letters en ook wat minder kleurvakken. Helemaal iedereen dolgelukkig maken zal niet gebeuren. Als het maar niet irriteert, da’s het belangrijkste. Irriteert dit?
De Helpdesk van het blog deelde desgevraagd ook weer eens de handleiding voor het plaatsen van smileys alhier, nog uit het Stenen Tijdperk. Inmiddels blijken veel smijltjes van je mobiele telefoon het hier ook gewoon te doen. Als je althans een goed oetsenbord hebt waar alle etters op taan.
De Pareltjes van Timmerark
We maakten weer eens een afscheid van Timmerark mee. Hij was dit keer eens niet beledigd door een grapje van deze of gene of op zijn lange tenen getrapt door een losse opmerking, Hij was nu juist pissed off dat niemand iets zei over zijn reacties. “De pareltjes zijn niet aan jou besteed dat weten we nu wel” beet hij de blogbeheerder bijvoorbeeld toe, gevolgd door een dramatisch slotakkoord: “Mijn afscheid is kort en al achter de rug voor me het weet. Dag pawi, lummel, Ad en alle andere leukerds (…) We zijn elkaar tegengekomen en met het badwater gooien we de sleutel en de dreutel weg. Het ga jullie goed.”
Wat waren nou die pareltjes, vroeg ik me af en ik scrolde omhoog. Middenin de nacht, uurtje of vijf, als de hardwerkende mensen liggen te ronken, maar de drinkebazen rillerig met bonzend hart aan de keukentafel zitten, bleek ons Timmertje de volgende observaties te hebben gedeeld:
“Zaterdag kringloopdag. Bustocht, van Amsterdam naar Haarlem en Zaandam. Hoop dat er vandaar ook bustochten naar hier zijn.
Tot morgen! Vier de val van de muur!
Eet geen dierendag, goed gebekte en bedachte slogan, vind ik. Wat u?
En voor de “lieverds die interesse hebben in DNA” deelde hij de uitslag van de DNA-test van zijn hond. De uitslag was 37,5% Siberische Husky, 12,5% Alaskische Malamute, 25% Poedel! Krullen!!!!, 25% Labrador. Lieverds allemaal en de Malamute is een van de grootste hondenrassen.”
Nou, dacht ik toen ik dat allemaal fris en fruitig aan de ontbijttafel las, daar ben je klaar mee, een van de grootste hondenrassen en dat in je bescheiden Amsterdamse kraakpandje. Dat zei ik natuurlijk niet, want we zijn aangenaam hier. Ik veroorloofde me wel een klein grapje: “Geweldig, Timmerark weet eindelijk zijn afkomst. Er zit een poedeltje in, da’s lief.” En hopla, pisnijdig liep hij – het baasje – keffend weg. Om nooit meer terug te keren … Wat een humeurtje op de vroege morgen, maar ja, dat krijg je van dat nachtbraken. Drink eens wat minder na tienen ’s avonds, dan word je niet midden in de nacht wakker, vadermans.
En beeldend ingesteld mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben zag ik meteen het volgende tafereeltje voor me: Locatie: Amsterdamse volkskroeg. Mensen zitten gemoedelijk achter hun biertje, krantje, telefoontje, of ze zitten gezellig te kletsen met een kroegkameraad. In een hoekje zit een verwarde man voor zich uit te mummelen. Dan staat hij op en gaat één voor één de stamgasten af. Hé, goeie hè? Wat vind jij nou? Dan verlaat hij woedend de kroeg, de deur rinkelend achter zich dicht slaand. Hier kom ik nooit meer, horen we hem nog roepen. Pissed off.
Het 100e-reactielepeltje ging er eindelijk weer eens uit, zij het dat het bij toeval om een reactie van de blogbeheerder zelve bleek te gaan. En die heeft lepeltjes zat, zoals bekend. Het was ook nogeens een lang verhaal over de puja waaraan hij meedeed en wat dat allemaal met hem deed qua niet-vlees eten, geen alcohol drinken, geen seks, maar ook geen kleuren en niet mediteren. De lezers hielden zich er buiten, genoeg als ze aan zichzelf hebben.
Gisterenavond laat bleek dit het 249e intro te zijn, hetgeen betekent dat er waarschijnlijk heel binnenkort een 250e komt. Ik ben benieuwd wat voor verrassing de lezers voor mij in petto hebben.
Ook een allereerste aankondiging van een Eindejaarsbijeenkomst in de tweede helft van december werd in de late avonduren gedaan. Het gezellige samenzijn met auteurs, technische staf en lezers en reageerders van deze site, allemaal met aanhang zo gewenst, en in ieder geval een hapje en een drankje, zou in Nederland, ergens rond Rotterdam en omgeving, in een fijn eetcafé plaats kunnen gaan vinden. De niet-bindende aanmeldingen zijn welkom, alhier als reactie in het volle licht, of achterom via de bekende email of het discrete internetformulier dat onder “Over & About” te vinden is.
Wil jij net als Timmerark en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was vorige week weer eens een paar dagen in Parijs. En wat doe je dan? Meteen naar de Seine, naar de Notre Dame, om te kijken of zij er nog staat. Zij staat er nog. Wisten jullie al. Ik ook.
Foto: “Ze staat er nog” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ach, die Notre Dame. Zou het ooit nog goedkomen?
Deze ikjesweek begint niet al te sterk, maar er zijn er nog vijf op komst. Wie weet.
Jarige prinses
Mijn kleindochter Demi werd zeven en wilde op de bovenste verdieping van een warenhuis een taartje eten, en daarna een vorstelijk ijsje. Ze had een feestjurk aan en ook aan het kroontje op haar hoofd en de scepter in haar hand kon iedereen zien dat het een bijzondere dag was. In de lift stonden twee jongens haar aandachtig te bekijken. „Jij ziet er mooi uit”, zei de een. „Ja”, voegde de ander toe, „net een prinses”. Op de derde verlieten ze de lift. Onderweg naar de vijfde stak Demi haar scepter omhoog en riep boos: „Ze keken helemaal niet goed, oma. Je kan toch zo zien dat ik geen prinses ben, maar een koningin!”
Annelou Kingma
Het dieptepunt qua ikjes is deze week wel heel snel bereikt. Wat bezielt deze mensen (schrijvers en redactie)?
Met die Notre Dame komt het zeker goed, Pawi. Wordt opgebouwd, gerestaureerd, geschilderd, gevijld en in het sop gezet, zie je niks meer van over een paar jaar. Of het met de wereld goed komt, da’s een grotere vraag.
Goedemorgen, goede intro weer. En ook goed dat je Timmerark hebt geciteerd, kon ik de dag weer lachend beginnen. ☻
Dank je, Bertie. Ja met Timmerark begin je de dag altijd schaterlachend. 😀 Hij neemt de dingen zo keiserieus dat je er bang van wordt. Terwijl hijzelve niets anders doet dan maar typen op dat tabletje van hem, niets is bedoeld zoals het bedoeld is, alles is een gebbetje, je moet wat hij schrijft allemaal niet zo serieus nemen … 😀
Ik schat dat hij dit keer een maandje of zes wegblijft, jaja, ik ken mijn pappenheimers. Maar je weet het nooit bij hem. Het kan ook zomaar ineens vanmiddag zijn. Of vannacht.
Ons eeuwig aanstormend en veelbelovend schrijftalentje is in de loop der jaren al een stuk of 5 tot 10 keer opgestapt, ook toen nam hij altijd uitvoerig afscheid van de andere reageerders, alsof het toegenegen familieleden c.q. boezemvriend(in)nen waren. Hij heeft in de tijd dat ik hem “ken” in diverse staten van vertwijfeling en opwinding ook al een stuk of vijf eigen blogs helemaal verwijderd, helemaal, inclusief al zijn verhalen, foto’s, alle reacties, alles dus. Hopla, stekker eruit.
Nee, hij heeft het niet makkelijk met zichzelf. Gelukkig lijkt hij een lieve en geduldige vrouw/vriendin te hebben en een fijne hond. Ik wens hem alle goeds in naam van de “Bas van Vuren, Aangenaam” leukerdscommunity.
Qua verjaardag, wat is dat voor een van-de-pot-gerukte gewoonte die er kennelijk aan het ontstaan is in Nederland? Bij een simpele verjaardag je kind verkleden als prinses, met hermelijn mantel en al, en uit eten nemen, alwaar kind het stralend middelpunt is? Weet je wat dat doet voor het kinderzieltje? Verwend, diep en diep verwend worden ze ervan.
Ik mocht op mijn verjaardag trakteren. Dat was het. Je leert ervan te geven in plaats van te krijgen. Probeer het maar eens.
Man, man, het lijkt Amerika wel.
Het redaktieteam heeft zojuist een foto van de echte balletjes van Lummel (met haver en tomatensaus) ontvangen. Pfoe, deze komt wel even bij je binnen zeg:
Heerlijk toch? Een decadent dagje uit met je grootje. Dat het meisje niet glunderde van trots op de belangstelling is jammer, maar dat komt nog wel. Over tien jaar eenzelfde uitje, dan met champagne en kaviaar, met hetzelfde grootje. En dan geniet ze van de bewonderende blikken en de sissende en fluitende geluiden in de lift.
Het trakteren op school is hard werken voor de moeders, Bas. Ik maakte ooit worstenbroodjes (knakworstjes in een spiraal van bladerdeeg), bananenbootjes (bananen met ronde stickertjes als patrijspoorten en een satestokje met ouwel als zeil) en etuitjes met rits, zelfgenaaid, met de namen van de klasgenoten erop geverfd, gevuld met onverantwoord lekkere spekkies. Enzovoorts. Daarnaast werkte ik fulltime.
Doet me een beetje denken aan Ilse, die van die nieuwe AHreclame. Veel negatief commentaar, maar ik vind ‘m goed.
Haver lijkt op rijst, lummel. In het echt was het lekkerder dan op de foto. Leuk, dat zelfverzonnen samenwonen! of wat denk jij ervan?
Timmerark wordt vermanend toegesproken door de blogbaas. Het zal me benieuwen of hij toch terugkomt. Ik hoop van wel natuurlijk. Maar een hondje veel teken toedichten, dat zou mij wel voorgoed laten wegblijven.
Het aantal teken is door Timmerark zelve genoemd, Pawi. Hij is niet vanwege het vermanend toegesproken worden opgestapt maar vanwege een gebrek aan bewondering voor zijn reacties. Het vermanend toespreken kwam later. Maar laten we hopen dat de teken er inmiddels uit zijn.
Haver is naturlijk lekkerder dan op de pheauteau. En samenwonen is een schone zaak en schenkt het mensdom veel vermaak.
Shag
Nu er, speciaal in deze maand, terecht veel aandacht wordt gevraagd voor het rookvrij maken van alle Nederlanders doemt bij mij een verhaal uit mijn jeugd op. Ik had een straf rokende oom, die voor de zoveelste keer naar de huisarts ging met zijn nooit ophoudende rokershoest. Bij thuiskomst vroeg mijn tante: „En, Gerrit, wat zei de dokter?” Gerrit antwoordde: „Hij adviseerde om eens een ander merk shag te proberen.”
Mieke Kerkhof
Die Mieke, da’s lang geleden. Werkt ze niet meer?
Het is een best grappig verhaal uit de oude Kerkhof-doos. En in dit geval gelukkig geen ikje.
Niet verzonnen:
ik had een broer die dit ècht deed, hij ging mentholsigaretten roken. Leek hem logisch.
Het hielp niet, hij bleek tbc te hebben
Ai, dat klinkt niet goed. Mentholsigaretten heb ik decennia geleden ook gerookt vanwege de frisse adem 🤣🤣🤣 Man, wat wisten we weinig in die dagen. Ze waren zelfs nog erger, heb ik weleens gelezen.
Heftig verhaal, Bertie. Hopelijk is hij genezen, en van het roken afgekomen…
Het is al lang geleden, ergens in de jaren tachtig.
Hij is geheel genezen, bleef doorroken en overleed uiteindelijk aan en ander soort ziekte.
Wat ons het meeste bijbleef was dat we, wanneer we hem bezochten (Radboud Nijmegen), een mondkapje moesten dragen terwijl hijzelf dat niet hoefde. En dat een verpleegkundige het over een smoeltje had.
Zo leerden we nog eens wat.
Dat zijn schokkende herinneringen, Bertie. Naar om te horen.
We waren sterk hoor. 🙂
Aardig intro weer. Minder rommelig wat mij betreft. Het is vast een kwestie van wennen, denk ik zo. Alles went toch? Zelfs hangen, als je het maar lang genoeg doet (een uitspraak van mijn moeder en die had hem weer van haar vader, een bonkige beurtschipper). Enfin, de intro en de ikjes. Ik lig er niet wakker van. Zo flauw. Al die kinderen van tegenwoordig met hun prinsessenallures en georganiseerde kinderfeestjes. Het kan bijna niet meer op.
Ik kon niet eens trakteren op mijn verjaardag, want ik was midden in de kerstvakantie jarig en daarna was iedereen het al bijna weer vergeten. Ik heb wat afgelejen in de jaren vijftig. Toffees mochten wij uitdelen, of toverballen, in een papieren puntzak van Jamin en feestjes daar deden wij niet aan. Althans bij ons thuis niet, dat kon bruin niet trekken. Ik heb mijn moeders kop gek gezeurd tot er ook op mijn verjaardag een keer een paar vriendinnetjes mochten komen spelen omdat ik een vriendinnetje had wiens (wier?) moeder op haar verjaardag (van dat vriendinnetje, niet van die moeder) allerlei spelletjes organiseerde zoals aardappelen of eieren naar de overkant brengen op een eetlepel, en koekhappen, of kauwgomballen uit het water happen en wie de meeste woorden kon maken uit een ander woord. Maar mijn moeder kende dat helemaal niet, dus twee vriendinnetjes te spelen was al heel wat. Spelen moesten we zelf maar doen. Het is dus bij die ene keer gebleven, want gewoon spelen daar had ik helemaal geen zin in, ik las liever een boek, of de Donald Duck. Nou ja, ik heb het later met mijn kinderen helemaal ingehaald; er is heel wat gekoekhapt en aardappelen gelopen en met water gekliederd, tot groot genoegen van ons allemaal.
Bij de weg; ik kan nog steeds niet liken hier.
Cookies verwijderen, browser wisselen, opnieuw starten, modem uit het raam gooien, probeer deze standaardtips eens, Joke. Als het probleem dan nog altijd bestaat schrijf naar de helpdesk. Niet dat het helpt, maar dan hebben we weer een paar dagen gewonnen, net zolang tot je het opgeeft. En wij kunnen intern deze vraag toch als “beantwoord” aanvinken, op naar de eindejaarsbonus!
Qua jeugdherinneringen die nu allemaal loskomen, wees daar voorzichtig mee mensen. Man, als ik zelf zou beginnen, brrrr. Niks hadden we! Niks mochten we! Het was een ellende, heel die jeugd van mij. Moeder aan de drank, vader lag in de goot, broer klom in bomen en mijn zusje had een eetstoornis. En dan heb ik het niet eens over de hond die elke week wegliep maar iedere keer ook weer terugkwam.
Verjaardagen, breek me de bek niet open. Maar nu jullie dat toch hebben gedaan: de mijne valt op 4 mei. Tel uit je winst. Toen ik heel, heel klein was dacht ik nog dat alle vlaggen voor mij uitgingen. Ietsje later kwam ik achter het begrip halfstok en de betekenis van de twee minuten stilte om 8 uur ’s avonds. Nee, erg uitbundig was het nooit.
Deze komt me zo bekend voor dat ik vermoed dat mijn moeder die rookte:
Zelve was ik in mijn tienerjaren aan de Drum, vervolgens Samsom, met rode Rizla, ik kon een sjekkie draaien op de fiets en later achter het stuur, al rijdend, dat mocht toen nog, en daarna raakte ik via de Winston – omdat een meisje op wie ik verliefd was dat rookte – naar mijn uiteindelijke merk: Marlboro. De echte. Zwart rood wit. Brandde heerlijk in de keel. Later vanwege de gezondheid overgestapt op Marlboro Light, nu Gold geheten meen ik, dat, maar dat wisten we toen niet, nog slechter was dan het orgineel. Net als nu die USB Sticks, die ik al vanaf het begin wantrouwde, als ze daar stomend voor me liepen kon ik het bijna niet laten om er iets van te zeggen.
Neen, ik rook al een tijdje niet meer nee. Man, wat hebben we toch domme dingen gedaan in onze jeugd, en dit is nog niks.
De Caballero met en zonder filter stond op verjaardagen in ons dorp keurig in bekertjes klaar voor de visite. De koekjestrommel daarentegen ging de kring rond voor een koekje en werd daarna zorgvuldig weggeborgen.
Belinda, mijn merk. Lekker licht, je proefde niks.
Er was altijd iets te zeuren over mijn rookgedrag. De kinderen vonden me stom omdat ik niet inhaleerde, echtgenoot vond me ergerlijk om dezelfde reden (op deze manier gooi je geld weg, snap je dat nou niet??)
Ja, natuurlijk, maar ik vond een brandende lichte sigaret gewoon lekker ruiken. Vind ik nog steeds als ik ergens een roker tegenkom.
Bovendien moest ik hoesten van rook in mijn keel. Anderen rokers moesten wel een gietijzeren keel hebben, dacht ik
Daarom zal er wel een dame op hebben gestaan, Bertie. Ik denk dat mijn moeder die ook rookte, stijlvolle vrouw toch op dat pakje? Dan hoorde je erbij!
Marlboro rookte ik omdat ik er zo uit wilde zien:
Dat had je vroeger nog, je vereenzelvigde je met het beeld van het merk. En er stonden nog geen nare spreuken of afbeeldingen op. Kom daar nu maar eens om. Alles is ons afgenomen, snif.
Ja, ik heb nooit gerookt, maar als ik gerookt zou hebben, zou ik waarschijnlijk Camel gekozen hebben.
Over sigarettendoosjes gesproken: is er hier in de community iemand die vroeger nog heeft geplayerd? Playeren was een soort kaartspel, maar in plaats van speelkaarten werden gehalveerde voor- en achterkanten van kartonnen sigarettendoosjes gebruikt. De meest bekende merken waren John Player, Miss Blanche en Chief Whip.
Lummel?
Over roken gesproken, natuurlijk heb ik in een onbezonnen en losbandig studentenleven gerookt, zelfs de gezonde Dr Dushkind was wel eens een opstekertje waard. Merkwaardig dat er nu zoveel te roken, snuiven, slikken en anderszins te ingurgiteren geestverruimende middelen aan de orde van de dag zijn, zonder dat er veel ophef over is.
Vooral verkeersongelukken onder invloed van het een en ander zijn heel gewoon helaas.
Over een dag of wat ben ik zoals men in Brabant zegt “efkes weg”, en hoop na enige tijd herboren terug te komen.
Ga je nieuwe energie opdoen, Klare?
Zet m op Klare taal. Nog gauw even het ikje van morgen:
Masker
Ik geef Nederlandse les aan een superleuke vmbo-klas in Amsterdam Nieuw West. De leerlingen zijn leergierig, enthousiast en vooral: ontzettend lief. We hebben een verhaal gelezen over een jongen met een mismaakt gezicht die bang is om naar school te gaan. Mijn leerlingen gaan hem nu een ansichtkaart schrijven waarop ze hem hun lievelingsboek moeten aanraden. Thuisgekomen lees ik alle kaarten na. Ze zijn opbeurend en hartverwarmend: „Lees een stripboek. Dat doe ik ook altijd”. Of „Ik vond Dagboek van een muts heel grappig. Jij hopelijk ook.” Eén meisje heeft een zeer praktische inslag: „Koop een boek over maskers. Misschien heb je er wat aan.”
Hedda Treffers
Van player ken ik alleen de term maar weet niet wat het is.
Over Chief Wip. Wanneer mijn vader naar zijn broer in Amsterdam ging, kocht hij steevast een doosje. Vond hij beter staan.
Om je rot te lachen. 😀
Player zegt me niets, zal wel Amsterdams zijn. Het ikje vind ik drie keer niks. En Klare Taal wens ik van harte een goede reis en behouden thuiskomst hier in het warme nest.
Ik wordt een beetje huiverig van iemand die Nederlandse les geeft en het woord “superleuk” bezigt, maar dat zal wel aan mijn leeftijd liggen.
Ik zou natuurlijk ook huiverig moeten worden van iemand die “ik wordt” schrijft. Ldb.
🤣🤣🤣
Ha die Ad. Nee ik heb nooit gepayerd. Nooit van gehoord. Ik klaverjaste. Amsterdams dus kraken. Drie keer de nel hebben en toch verliezenomdat iemand 150 roem in de hand had.
Mijn moeder rookte Miss Blanche buiten de deur en sterling shag thuis. Ik stak graag een sjekkie van de dochter van de weduwe op. (halfzware Van Nelle). In mijn studententijd ging ik zwingen op de rocknroll van Chief Whip and the golden fictions, een bandje dat ook bij WVHEDW voetbalde, net als ik. Ik rook nu al 12 jaar nix meer.
En natuurlijk afentoe een gele libanon in mijn stikkie
Klaverjassen kwam later. Playeren deden we toen we een jaar of acht waren, denk ik. Peter Koghee geeft een mooie beschrijving van het spel:
http://www.zuidelijkewandelweg.nl/archief/ingezonden/195koghee/koghee01.htm
Millimeter
Maandagmorgen in de hal van ons kantoor. Twee collega’s komen elkaar tegen. „Hé, je bent er weer. Goede vakantie gehad?”
„Nou en of, elke dag 30 graden.” „Oh da’s mooi. Wij hier elke dag 30 millimeter.”
„Ah, da’s nog mooier.”
Ik werk bij een waterschap.
Marko Cortel
Ik ben weer terug van drukdrukdruk. Mooie link Ad. Mijn hele jeugd staat daar beschreven. Nog leuker dater een spelletje naar me genoemd is.
Ik had dit ikje een andere kop gegeven: dertig
Beroepsgrapje dat vast al meerdere malen door de waterschapscollega’s is gemaakt. Next!
En het is ook nog eens verzonnen. Elke dag dertig millimeter regen? Wat heb ik gemist?
3 centimeter? Was het zó koud in Nl?
Wat is er eigenlijk zo persoonlijk aan die ervaringen van ikjes-schrijvers?
De vraag is het antwoord. In een enkel ikje schemert de persoon door, het merendeel is tegenwoordig anekdote, afgeluisterd of verzonnen mopje. Alles om maar in de krant te komen. En hier op de site.
Ik vond het ikje wel aardig. Mag ook hè?😆
Bij die spelletjes zag ik verschillende herkenbare, ook lummelen. Dat deden we als we niets meer te doen hadden en nog te jong waren om te puberpraten.
Ambitie
Mijn vrouw en ik vlogen met Transavia naar Spanje. Na de landing liepen we door het gangpad richting de cockpit. Voor ons liep een vrouw met haar, ongeveer achtjarige, zoon. Bij de cockpit aangekomen vroeg de moeder de piloot die van de passagiers afscheid nam: „Kan mijn zoon even in de cockpit kijken, want hij wil zo graag piloot worden”. De piloot liet de jongen passeren, maar na een snelle blik liep hij verder en zei boos tegen zijn moeder: „Hoe kan je nu zeggen dat ik piloot wil worden, je weet toch dat ik vuilnisman wil worden”.
Max Günther
Jaja, die Max. Zucht.
Zo zo, helemaal naar Spanje?
Goed zo jongen. Vuinisman is duurzamer dan piloot
Twee moeders zitten in de zandbak. Vraagt die ene: hoe oud zijn uw zoontjes? Zegt die andere: de advocaat is 2 en de chirurg 3.
😆 Treffend tafereeltje.
Zou in de door moeders gewenste toekomst ook wel eens “goochelaar” voorkomen? Zo ja, dan is er een probleem, zo iemand laat zich niet in de kaarten kijken.
Gelijkgezind
Op zaterdagochtend 5 oktober sta ik in de hal van het Beatrix Theater voor een congres van Onze Taal. Omringd door gelijkgezinden zeg ik blij tegen een mij volstrekt onbekende man: „Leuk, allemaal taalfreaks.” Hij antwoordt: „Taalliefhebbers, meneer.”
Robert Wennekendonk
De man had gelijk. Robert mag blij zijn dat hij niet met pek en veren het gebouw werd uitgezet.
Dus toch niet zo gelijkgezind als Robbert dacht. Een schisma na het derde woord dattie uitkraamde.
Ja, zo is het. Toch dapper om het als ikje in te sturen.
Eenzelfde ervaring had ik toen ik voor het eerst bij het Hart en Ziel Festival was. Allemaal onbekenden, met allemaal dezelfde belangstelling. Maar met veel meer kennis van de muziek dan ik, bleek al gauw. Volgende week zaterdag is er weer zo’n feest.
[op verzoek van reageerder verwijderd vanwege kennelijke staat]
[op verzoek van reageerder verwijderd vanwege kennelijke staat]
[op verzoek van reageerder verwijderd vanwege kennelijke staat]
[op verzoek van reageerder verwijderd vanwege kennelijke staat]
[op verzoek van reageerder verwijderd vanwege kennelijke staat]
[op verzoek van reageerder verwijderd vanwege kennelijke staat]
[op verzoek van reageerder verwijderd vanwege kennelijke staat]
Het is niet anders. Het 250e intro gaat er morgenochtend niet komen. Waarom dan wel niet? Nieuwsgierige aagjes die jullie me d’r heleboeltje van me zijn!
Het is niet anders. Leef met het.
Trouwens, “een mij volstrekt onbekende man” da’s ook niet helemaal jofel voor een taakfreak. Waarom dat “volstrekt”, wat moet daarmee benadrukt worden? De moed om hem aan te spreken? En kun je een beetje onbekende man aanspreken? Vragen vragen … waarop geen antwoord zal komen, want de ikjesschrijvers lezen hier wel mee, althans sommigen, maar zeggen geen boe noch bah, blij als ze zijn dat hun stukkie erin staat.
Steekwoorden
Samen met zeventien jongens en één meisje studeerde mijn zoon af als ingenieur. Allen werden door hun begeleiders vriendelijk toegesproken met drie steekwoorden, zoals ‘doorzetter’, ‘inventief’, ‘onverstoorbaar’, ‘goede rekenaar’, etc.
De vrouwelijke ingenieur kreeg van de enige docente de woorden: ‘onzeker’, ‘dankbaar’, ‘sociaal’ mee. Mijn zoon: „Je houdt je mond, mam.”
Judith Hoekstra
Hij is leuk! Judith kan haar commentaar toch nog kwijt.
De pareltjes van gisteren, daar moet ik later vandaag nog eens op studeren.
Update met betrekking tot de pareltjes: op verzoek van de inzender zijn die verwijderd, met het oog op de kennelijke staat waarin hij verkeerde tijdens het schrijven. Moet kunnen. Kan gebeuren. Bij deze dus. Het is vergeten en definitief verwijderd, zonder te archiveren. En wij wensen hem sterkte in deze moeilijke tijden. Het leven zit niet altijd mee.
Doelgroep
Het zal 1983 zijn geweest. Ik begeleidde atheneum 4 naar Hilversum, waar tv-programma Toppop zou worden opgenomen. Nadat ik enige tijd beneden in de opnamestudio had rondgekeken, kwam er iemand van de organisatie met de mededeling dat ik naar boven moest. Ik behoorde volgens hem niet tot de doelgroep. Terwijl ik boven door een raam naar mijn leerlingen in de studio stond te kijken, kwam er een man van mijn leeftijd naast me staan. Op mijn vraag of hij ook niet tot de doelgroep behoorde, vertelde hij breed lachend dat hij de zanger van De Dijk was, die zo ging optreden.
Liesbeth Havermans
Die zanger is laatst geïnterviewd door NRC, dat is het actuele aan dit ikje.
Dat dus. Ik ging gelijk googelen of de goede man was overleden of een prijs had gewonnen. Wat is toch die behoefte van mensen om te vertellen dat ze een beroemd iemand hebben ontmoet? Ze bestaan, lopen rond, praten, ja dus? De inzendster heeft deze herinnering werkelijk bijna 40 jaren gekoesterd? Verder niets meegemaakt?
Ah! En net een nieuwe CD heeft uitgebracht …. De pointe blijft afwezig en is in feite niet meer dan dat Liesbeth hem in het echt heeft gezien.
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/10/11/in-ouwehoeren-was-ik-beter-dan-zingen-a3976453
Zelve heb ik de goede man altijd wat somber gevonden, met een te grove stem die hij geweld aandoet en waar voor mij geen ander gevoel in doorklinkt dan “ga ik het redden of niet”.
Fijne band. Ik heb hun debuut concert gezien, in het voorprogramma van Raymond van het Groenewoud. Mooie grommende rocknroll.
Dat ik naast de drummer Antonie Broek inde klas zat zalik misschien ooit nog eens to ikje verwerken. Of toch maar niet.
Als kind heb ik iemand van de Cats uit Volendam gekend.
Later troffen we Rene Froger.
En vorig jaar nog een uitgerangeerde bee-enner op de Graafse markt.
Nu ik eraan terug denk ga ik alsnog UIT MIJN DAK… OH MY GOD……
Vergat nog dat we in heet dorp een groot schaatster hadden. Mijn ouders liepen er meer weg, ze heette Rie Meier. 🥰
..’liepen er mee weg..’
Met een schaatster meelopen, Bertie, dat kun je proberen, maar zal niet meevallen, tenzij ze haar schaatsen al aan de wilgen had hangen.
Zelve laat ik mij dit keer maar eens niet verleiden om al mijn ontmoetingen met bekendheden van Nederland en ver daarbuiten te vermelden. Ooit deed ik dit, een jaar of vijf geleden, in het core groepje van ex-drastiesreageerders, om het punt te maken dat het niets voorstelt, dat ook zogenaamde beroemdheden gewoon mensen zijn die je kunt tegenkomen of waarmee je kunt werken, maar dat dit niets bijzonders is, noch zij noch degene met wie ze werken zijn daarmee ook maar een spat meer waard.
Ik gebruikte destijds het voorbeeld van de toiletjuffrouw op Paleis Soestdijk die vast dagelijks Prins Bernard meerdere malen voorbij zag komen, heen gehaast, terug op zijn gemak, maar daarmee geen betere toiletjuffrouw of beter mens werd. Andere toiletjuffrouwen zien weer andere mensen voorbijkomen, so what? Iedereen moet plassen. En sommigen van ons moeten de boel schoonpoetsen. That’s life. Geen enkele toiletjuffrouw is belangrijker dan de andere op basis van de klanten die haar voorbijlopen.
Mijn (niet bedachte maar echte) opsomming van een paar ontmoete beroemdheden in binnen- en buitenland werd echter begrepen als “opscheppen” en “lekker belangrijk”. Man man, ze gingen uit hun dak van nijd en afkeer. Waarom ik dat allemaal vertelde? Wat ik daarmee wilde bereiken? Vond ik mezelf soms heel erg interessant, en zij waren dat niet?
Oftewel, precies dat wat ik wilde persiflieren werd mij door de dompies kwalijk genomen en voor de voeten geworpen. Dompies ja. Dat waren ze en voorzover ze nog in leven zijn – een paar waren toen al behoorlijk oud – zijn ze dat nog altijd denk ik, want dat slag leert niet gauw bij. Ik noem geen namen, er is er een bij – een stijve hark met een minderwaardigheidscomplex – die alles haat dat meer flair heeft dan hijzelve. Dus nee, die naam noem ik maar niet, dat vind ik zielig.
Waarom ik al die beroemdheden dan wel had ontmoet? Vanwege mijn vak, beroep, hobby, werkzaamheden, noem maar op. Stelt nul komma nul voor. Zij hebben jou nodig, jij hen. Zij doen iets voor jou. Jij voor hen. Duh.
En nee, de keren dat je ze per ongeluk in een winkel, aan de overkant van de straat, bij een optreden, in het publiek, in de studio, bij een congres, de koffietafel of boven de pisbak tegenkomt, dat telt al helemaal niet mee.
(OK, uitzondering: ook dat laatste is echt gebeurd, ik heb naast Ruud Lubbers staan te plassen, niet zo heel lang voordat de man overleed, en ik heb daar geen ikje over geschreven, weet je waarom niet, hij zei niets tegen mij, ik niets tegen hem, zou ook raar geweest zijn, je bent al bang als je te lang naast je kijkt als je zij aan zij boven die urinoirs zonder tussenschotje staat te steunen en frutselen, en hij deed ook niets speciaals, beiden rits dicht, handjes wassen en verder met het leven, de anekdote voegt niets toe aan zijn leven, het mijne of dat van wie dan ook).
Schrijf daar dan dus ook geen ikjes over, mensen, het heeft geen nieuwswaarde, het is niet bijzonder, beroemdheden worden dagelijks tegengekomen door andere mensen. Ze zijn namelijk niet onzichtbaar. Ze leven. Poe, daster weer even uit.
Hier hebben we Rie Meijer. Ze doet een onthulling en ze lijkt mij een keiwijf:
Ernst Jansz zat in de parallelklas bij mij op het Montessorilyceum. Net als Paul Haenen, trouwens. Oh, en Piet Keizer woonde om de hoek. (Dat laatste zegt niet zoveel, eigenlijk, want in die tijd woonde zo’n beetje het hele eerste elftal van Ajax in onze buurt).
Da’s nou wel jammer. Ik heb vele beroemdheden en andere bekende Nederlanders ontmoet, maar mag daar niks over vertellen vanwege het beroepsgeheim. Had ik maar zo’n lekker belangrijke functie als Bas! Om jaloers op te worden.
Dat de pareltjes weer zijn ingetrokken door Timmerark, godezijdank. Het was voor hem een lesje: nooit reacties inzenden, SMS-en, Whatsappen of mailen als je starnakel bent. Een brief schrijven met ganzeveer op handgeschept papier lijkt me een veel beter alternatief. Enveloppe eromheen, zegellak erop en morgen nog eens nadenken of je het meegeeft aan de koerier.
Maar toch: in mijn omgeving kom ik vrijwel dagelijks de dokter, de dominee, de notaris en de filiaalmanager AH tegen. En de burgemeester. We groeten hier elkaar nog en kijken zonder blikken of blozen in elkaars winkelmandje.
Hier lopen b&w en raadsleden ook allemaal los. Sommigen knikken of groeten maar het maakt me niets uit. Ik kan ze toch niet uit elkaar houden.
Zo blijf ik voor mijn gevoel anoniem. ☻
Kijk, da’s nou wel interessant! Wat hebben de dokter, dominee en de notaris in hun winkelmandje? En waarom doet de burgemeester zelf de boodschappen? De filiaalmanager van AH? Winkelen die bij hun eigen zaak? Met een winkelmandje?
Hiero staat de burgemeester achter de tap van de lokale saloon. Echt waar.
Hier liep hij met een toeter een rondleiding te geven. Als hij toeterde was het de beurt voor een nieuwe groep. Een ambtsketen heb ik niet gezien. Waar zijn de tijden gebleven dat het nog moreel verheven mensen waren, zeg maar, de wijze burgervader van Swiebertje?
De dominee speelt trompet, de burgemeester het orgel. De notaris speelt op zijn manier mee met de boerenbevolking, door te zeggen dat je iets ook onder de buik van het paard kan schuiven. Die uitdrukking kende ik nog niet. In zijn winkelmandje zitten onschuldige dingen, zoals brood en kaas. De makelaar in het dorp koopt rosbief. De filiaalmanager staat af en toe een sigaretje te roken, buiten.
Met uitzondering van dat wat je onder de buik van een paard kunt schuiven is het allemaal niet spectaculair. Wat wordt er dan onder die arme dieren geschoven?
Achter de tap, dat is pas spectaculair! Meestal drinken de tap bedieners geen alcohol. Slim!
Concept
Mijn vrolijke dochter (15) heeft voor het vak Kunst een object gemaakt. Het is een masker gemaakt van repen geplastificeerd toetspapier waarop je duidelijk in rode pen haar onvoldoendes herkent.
Het laat zien hoe donker het in haar hoofd is wanneer ze slechte cijfers haalt. Als laatste onderdeel van de opdracht moet ze een foto van het object maken en inleveren.
Dat doet ze, te laat. Voor het hele concept krijgt ze een 9, voor het maakproces een 7 en voor het logboek een 7. Voor elke dag dat het werk te laat is ingeleverd trekt de docent een punt van haar gemiddelde cijfer af. Het eindresultaat is een 2,5.
Margreeth Kloppenburg
Mijn ‘vrolijke’ dochter, Margreeth? Heb je dit voor haar geschreven? Voor ons niet lijkt me, want ik zie niets opmerkelijks, niets waarvan we iets opsteken, ons over verbazen, vertederd of ontroerd worden, kortom niets wat je oprisping tot een kort verhaaltje zou hebben gemaakt.
De opdracht werd dus maar liefst 20,5 dag te laat ingeleverd, Margreeth? Wat had jij voor rekenen? Of voor taal?
Ach, ik krijg mailtjes binnen dat het van het gemiddelde cijfer werd afgetrokken. Het gemiddelde is een 7.7. Om op een 2.5 uit te komen moet de opdracht dus maar liefst vijf (5) dagen te laat zijn ingeleverd. Vrolijk. Terecht. Misschien leert het vrolijke kind hier van. Kan, als ze althans op haar vader lijkt.
5 dagen te laat. Haar gemiddelde was 7,6. Discipline is dus veel belangrijker dan het echte resultaat.
Maar wat mij dwars zit is dat de leraar het concept met een 9 waardeert. Hij lijkt het dus begrepen te hebben. En met zijn eindoordeel zegge twwe punt vijf laat hij zien dat hij er schijt aan heeft.
Ik moet zeggen dat in het beroepsleven een gemiste deadline inderdaad ernstiger is dan een volmaakt concept. Een punt per dag aftrekken is echter simplistisch en wellicht een aanwijzing dat de man zelve van kunst meer verstand heeft. Natuurlijk moet je de wet van afnemende impact toepassen, oftewel steeds minder punten per dag aftrekken. Een dag te laat is erg en rechtvaardigt het in mindering brengen van een punt. Maar het verschil tussen vier of vijf dagen te laat is niet hetzelfde als tussen nul en één, of twee en één.
Er is een onderwijsconcept dat een kind snel moet leren omzich aan de ‘harde werkelijkheid’ aan te passen. Zodat het in het bedrijfsleven kan slagen en later zelf als leidinggevende deze harde werkelijkheid in stand kan houden.
Erzijn ook andere onderwijsconcepten en veel wijst erop dat er ook andere managementconcepten aan het ontstaan zijn
Zo is het. Kun je hier een puntig ikje over naar de NRC sturen? Zet er maar “boeren” in.
Tiet
Mijn zoon leert voor boer, maar heeft een onvervalst Amsterdams accent.
Hij zit radeloos naast de koe. Waheddoenouweer zegt de leraar.
Ik weet niet wat de tiet van komen en wat de tiet van gaan is zeidie.
Dasintwaaienunhaalf vervelende lummel zei de leraar.
Henk van der lummel
😆
Poeh, wat zijn jullie scherp zo vroeg op de dag.
Het ikje is een wraakactie van Margreeth en maakt vooral duidelijk dat ze zich goed inleeft in de ervaringen van haar dochter.
Eens met Bas: een punt per dag slaat nergens op. Als ze nog 5 dagen later was geweest, zou het dan een -2,5 geworden zijn? Ik zou zeggen: deze keer één punt eraf, met de waarschuwing dat het als het de volgende keer weer gebeurt er twee af zullen gaan. Hopelijk zal de vrolijke dochter daarvan leren.
Ik vind het zielig voor die vrolijke dochter van Margreeth, vooral omdat ze kennelijk voortdurend onvoldoendes haalt. Haar hele kunstzinnige werkstuk staat er vol mee. Zou ze een paar dagen achterlopen op die school? Dat die docenten voortdurend punten van haar werk aan het aftrekken zijn omdat ze steeds te laat is? Lijkt mij een typisch gevalletje van leerlingetje pesten. Of misschien toch een kwestie van te weinig stimulans van haar moeder om de boel op tijd in te leveren? (mag ik zeggen, ik heb zelf twee pubers redelijk behoorlijk grootgebracht door ze voortdurend achter hun broek te zitten).
Ja, als ouder kun je echt een hoop doen om je kind te helpen om zijn huiswerk op tijd te doen. Maar soms zitten de ouders (ik noem geen namen omdat een ervan mijn ex betreft) zelf te appen en te tinderen en zijn druk druk met vooral zichzelf … krijgen zelf hun leven niet op een rij. En verlangen van de puber dat wel te kunnen.
Dementie?
„De zuster overhandigt mij met een ernstig gezicht het rapport van de psycholoog. Is mijn vader dement? De persoon in kwestie wil het rapport zelf ook wel even zien. Onder het lezen grinnikt hij een paar keer.
„Wat is façadegedrag?” vraagt hij.
„Dat is de schijn ophouden, het probleem ontkennen.”
„O ja, ja.” Hij is klaar en legt het rapport weg.
„Nou, daar maak ik me écht geen zorgen over.”
Sietse Hoogeboom
Dementieikjes van kinderen over hun ouders becommentarieer ik niet meer. Vice versa nog wel, mochten ze ooit komen.
Mooi, die c cedille.
De pointe ontgaat me eigenlijk. Is die vader dement?
Sietse denkt het.
Ik zag net dat Pawi de 100e heeft gescoord. Feestje!
Ja, feestje! Iedereen welkom vanaf 20:00 uur. We beginnen met een vegetarisch soepje ala Lummel, dan toastjes met op de achtergrond Sisi op grootbeeld, om alvast te wennen aan de donkere dagen van december. En daarna draagt iedereen voor uit eigen werk.
Er is genoeg parkeerplek voor uw tractor, uw Tesla of uw Primus.
Na afloop geen vuurwerk (binnenkort gelukkig overal verboden in NL) en geen kelderzoekingen. Dit laatste om onverkwikkelijke taferelen te vermijden.
Maar wel: een levend standbeeld. Hiervoor worden nog vrijwilligers m/v/t gezocht.
😂😂😂 Plaats en datum?
Dilemma
Donderdagavond, half acht. Ik zit te wachten op de bus naar de stad. Nog tien minuten en ik denk: pak ik mijn telefoon of niet? Ik besluit ‘mono’ te wachten en kijk naar wat er om me heen gebeurt. Een man en zijn hond sjokken het park in. Een auto rijdt voorbij. Aan de andere kant van de straat komen twee pubermeisjes aan, hun fietsen nog nét iets te groot. Terwijl ze langsrijden, vang ik een flard van hun gesprek op. „Hij is wel leuk”, zegt het ene meisje.
„Maar hij is niet knap”, zegt de ander. Een liefdesdilemma in negen woorden.
Monique van Deursen
Maar het ging verder….
Komen even later twee puberjongens langs rijden. Ze is wel een beetje dom zegt de ene. Maar ze heeft we lekkere tieten zegt de andere. De keuze lijkt gemaakt.
Tja Monique ontdekt dat er medemensen zijn, die net als zij rondlopen en praten. Handig om af en toe eens niet op die telefoon te staren. Er gaat een wereld voor je open!
Ik zit te wachten op de bus. Aan de andere kant van de straat rijden twee pubermeisjes langs, hun fietsen nog nét iets te groot. „Hij is wel leuk”, zegt het ene meisje. „Maar hij is niet knap”, zegt de ander. Een liefdesdilemma in negen woorden.
En een ikje in vijf zinnen.
Een meisje zegt tegen een ander meisje over de voorbijfietsende jongen : hij is wel leuk maar niet knap. Een liefdesdrama in zeven woorden en een ikje in twee zinnen.
I love you, roept de leuke jongen op de fiets nog naar het meisje. Dan komt er een bus aan. Drama in twee zinnen.
Love i in the air.. ♫
Muziek,liefde, ikje.
Drama in vijf woorden.
…is… (zucht)
etters aaien eg, Bertie
s astig oor.
Gierende hormonen. Dankzij ‘mono’.
Inschatten
Praktisch
Mijn moeder heeft met veel zorg een portretfoto uitgezocht voor een bedrukte taart voor mijn verjaardagsfeestje. Bij de banketservice van de Hema bewonderen zij en de caissière samen het resultaat. Vertederd zegt mijn moeder: „Het wordt nog moeilijk om de taart aan te snijden.”
„Nee hoor!” zegt de caissière opgewekt. „Je moet gewoon het mes eerst onder de hete kraan houden, dan gaat het heel makkelijk.”
Juke Westendorp
Ja, sommige mensen hebben nog minder gevoel dan een taartschep.
Raar idee om je gezicht op een taart te zetten. Volgende keer je billen. Dan weet hoe te snijden
Kun je gewoon met je handen openbreken.
Ook makkelijker om de kaarsjes te plaatsen.
Ad Hok denkt aan Komrij? Zet een kaars in je aars vannacht
Leuk! Er zit niemand intussen op zijn mobieltje te kijken.
Leuk, nog een half uurtje of zo, en dan is er weer een kakelvers nieuw intro. Met ikjes en zo.