Een ikje van Annelou Kingma over haar jarige kleindochter Demi maakte best wat los. Het kind was verkleed als koningin compleet met een feestjurk, kroontje en scepter in de lift op weg naar de bovenste verdieping van een warenhuis voor een taartje. Ze werd door twee opgeschoten jongens “prinses” genoemd. Ja. Dat stond in de krant. De NRC. Wat bezielt de inzender en de redactie, vroegen we ons af, maar we wisten ook dat het geen ene moer helpt. En weet iemand wat dit doet voor het kinderzieltje? Hoe diep en diep verwend het kind in kwestie hier van wordt? Hoe strontvervelend later als volwassene in het verkeer, op Twitter en op kantoor?
Zelf mocht ik op mijn verjaardag trakteren. Punt. Niks verkleden. Dat was het. Ik leerde ervan te geven in plaats van te krijgen en kijk wat er van mij geworden is. Heerlijk gewoon, een echt aangenaam mensenmens, wat jullie?
“… gevuld met onverantwoord lekkere spekkies.”
Pawi meldde dat het trakteren op school hard werken is “voor de moeders”. Zij maakte ooit worstenbroodjes (knakworstjes in een spiraal van bladerdeeg), bananenbootjes (bananen met ronde stickertjes als patrijspoorten en een satéstokje met ouwel als zeil) en etuitjes met rits, zelfgenaaid, met de namen van de klasgenoten erop geverfd, “gevuld met onverantwoord lekkere spekkies.” Dit terwijl Pawi daarnaast ook nog fulltime werkte. Je vraagt je af wat haar man dan deed, maar uiteraard houd je die vraag voor jezelf omwille van de aangename sfeer hier op de site en in huize Pawi.
Joke kon niet eens trakteren op haar verjaardag, want ze was midden in de kerstvakantie jarig. Ja, heb je dat weer! Wat een leed. Ze heeft wat afgeleden in de jaren vijftig (want zo oud is ze al). Toffees mocht ze uitdelen, of toverballen, in een papieren puntzak van Jamin.
Feestjes, daar deden zij niet aan in huize Jokezelf. “Althans bij ons thuis niet, dat kon bruin niet trekken. Ik heb mijn moeders kop gek gezeurd tot er ook op mijn verjaardag een keer een paar vriendinnetjes mochten komen spelen omdat ik een vriendinnetje had wier moeder op haar verjaardag allerlei spelletjes organiseerde zoals aardappelen of eieren naar de overkant brengen op een eetlepel, en koekhappen, of kauwgomballen uit het water happen en wie de meeste woorden kon maken uit een ander woord.”
Ad Hok was ook al zo’n geluksvogel. Hij was en is nog steeds jarig op 4 mei. “Tel uit je winst!” Hij heeft heel lang gedacht dat de vlaggen voor hem uithingen, zelfs halfstok, maar later drong de betekenis in volle hevigheid tot hem door. Erg uitbundig waren zijn verjaardagsfeestjes nooit.
… de hond die elke week wegliep maar iedere keer ook weer terugkwam.”
Maar het kan nog erger, zoals die reageerder, die we verder niet bij name noemen, omdat ik het zelf ben, die helemaal niks mocht. “Het was een ellende, heel die jeugd van mij. Moeder aan de drank, vader lag in de goot, broer klom in bomen en mijn zusje had een eetstoornis. En dan heb ik het niet eens over de hond die elke week wegliep maar iedere keer ook weer terugkwam.”
Veelschrijver Mieke Kerkhof, de normaliter uit de spreek- en vroedkamer klappende gynaecodinges, had eens een keer een ikje over iets anders verzonnen. Ze had zogenaamd een “straf rokende oom”, en die ging met zijn rokershoest voor de zoveelste keer naar de huisarts. Bij thuiskomst vroeg Miekes tante zogenaamd: „En, Gerrit, wat zei de dokter?” Gerrit antwoordde: „Hij adviseerde om eens een ander merk shag te proberen.” Hopla, en er kon er weer eentje in het dikke plakboek. De Dikke Duim zou er goudgerand als motto op kunnen staan.
Maar goed, het komt in het echt dus voor. Berties broer ging bijvoorbeeld mentholsigaretten roken, dat leek hem logisch. En de moeders van de reageerders bleken allemaal Belinda te roken. “Lekker licht”, zei Bertie, “je proefde niks”. Klare Taal bekende in haar “onbezonnen en losbandige” studentenleven stevig te hebben gerookt, “zelfs de gezonde Dr Dushkind was wel eens een opstekertje waard.” Ze kondigde aan “efkes weg” te zijn en te hopen na enige tijd herboren terug te komen. Dat hoopten wij met haar. Het was 8 oktober. Het is nu bijna twee weken verder. Wij wensen haar een keispoedig herstel en hopen snel van haar te horen.
Lummels moeder rookte Miss Blanche buiten de deur en sterling shag thuis. Zelf stak hij graag een sjekkie van de dochter van de weduwe op (halfzware Van Nelle) en “natuurlijk af en toe een gele libanon”. Maar zoals zovelen rookt hij inmiddels allang niet meer.
Zelve was ik in mijn tienerjaren aan de Drum, vervolgens Samson, met rode Rizla. Ik kon een sjekkie draaien op de fiets en later in de auto achter het stuur, al rijdend, dat mocht toen nog, en daarna raakte ik via de Winston – omdat een meisje op wie ik verliefd was dat rookte – aan mijn uiteindelijke merk: Marlboro. De Caballero met en zonder filter stond op verjaardagen in ons dorp keurig in bekertjes klaar voor de visite.
Ad Hok bekende dat hij nooit gerookt heeft, watje dat hij me d’r eentje van ons is, maar dat hij waarschijnlijk Camel gekozen zou hebben als hij dat wel zou hebben gedaan. Waarom, dat vertelde hij niet, misschien is hij wel helemaal leip van dromedarissen, wie zal het zeggen en misschien heeft hij er inmiddels wel een als huisdier.
Artafterallart vroeg zich na het zoveelste anekdotetje (die van Marko Cortel die bij een waterschap werkt) af: “Wat is eigenlijk zo persoonlijk aan die ervaringen van ikjesschrijvers?”. We moesten het antwoord schuldig blijven, kenners als wij zijn. De vraag is eigenlijk het antwoord. In een enkel ikje schemert de persoon door, het merendeel is een grappig of filosofisch bedoelde anekdote, een afgeluisterd of verzonnen mopje. Alles om maar in de krant te komen. En hier op de site. Dus in feite zijn wij er zelf schuldig aan. Als we zouden negeren was het misschien gauw afgelopen.
… blij zijn dat hij niet met pek en veren het gebouw werd uitgezet.
Voorlopig blijven de ikjes komen, alsof we het er niet over hadden gehad. Zoals die van Robert Wennekendonk. Hij stond in de rij voor een congres van Onze Taal. Omringd door gelijkgezinden zei hij blij tegen een hem “volstrekt onbekende man”: „Leuk, allemaal taalfreaks.” De man antwoordde: „Taalliefhebbers, meneer.” Is toch helegaar normaal, zo’n opmerking? Moet dat in de krant? Robert mag gewoon blij zijn dat hij niet met pek en veren het gebouw werd uitgezet.
En Liesbeth Havermans was de zoveelste NRC-lezeres die zonodig moest vertellen dat ze weleens een Bekende Nederlander had ontmoet. Verder had die niets gedaan noch opmerkelijks gezegd en zij ook niet. Hij was ook niet overleden, had geen prijs gewonnen. Maar ze schreef het op en kwam ermee in de krant. Het was de zanger van De Dijk, veertig jaar geleden. Wat is toch die behoefte van mensen om te vertellen dat ze een beroemd iemand hebben ontmoet? Ze bestaan, lopen rond, praten … ja. Dus?
Lummel heeft overigens naast de drummer Antonie Broek in de klas gezeten. Bij Ad Hok zat Ernst Jansz in de klas, net als Paul Haenen of all people. Da’s een eer voor Ernst en Paul dus. En Piet Keizer woonde bij Ad om de hoek. Bertie heeft iemand van de Cats uit Volendam gekend. En is René Froger weleens tegengekomen. Verder lopen burgemeester, wethouders en raadsleden allemaal los door het dorp. Sommigen knikken zelfs of ze groeten. Maar ze zien er allemaal hetzelfde uit. En vorig jaar zag Bertie nog een “uitgerangeerde bee-enner op de Graafse markt. Nu ik eraan terugdenk ga ik alsnog UIT MIJN DAK… OH MY GOD……” Ze hadden in het dorp ook nog een groot schaatster, Rie Meier, waarmee haar ouders wegliepen. Het lijkt mij een keiwijf, kijk maar:
Pawi kan beroepshalve niets zeggen over alle beroemdheden die zij heeft ontmoet, maar komt wel vrijwel dagelijks de dokter, de dominee, de notaris en de AH-filiaalmanager tegen. En de burgemeester. Ze groeten elkaar en kijken zonder blikken of blozen in elkaars winkelmandje.
Maar het kan altijd gekker. Bij Ad Hok staat de burgemeester achter de tap van de lokale saloon.
“… typisch een gevalletje van leerlingetje pesten”.
De “vrolijke dochter” van Margreeth Kloppenburg maakte intussen een jeugdtrauma mee. Zij had voor het vak Kunst iets gemaakt en kreeg daar een 2,5 voor. Voor elke dag dat het werk te laat was ingeleverd had haar sneue kunstdocent immers een punt van haar gemiddelde cijfer afgetrokken. Wat een domheid, maar goed, het is een kunstdocent. Natuurlijk moet je de wet van afnemende impact toepassen, oftewel steeds minder punten per dag aftrekken. Een dag te laat is erg en rechtvaardigt misschien het in mindering brengen van een punt. Maar het verschil tussen vier of vijf dagen te laat is niet hetzelfde als tussen nul en één, of twee en één. Het was volgens Joke zelfs “typisch een gevalletje van leerlingetje pesten”.
Pawi sleepte vrolijk de honderdste reactie in de wacht, en da’s een mooi verguld lepeltje zoals bekend. Ze gaat een lepeltjesfeestje organiseren, iedereen is vanaf 20:00 uur welkom, op welke dag vertelde ze er niet bij. Net zoals mijn voorgestelde reageerdersreunie in Rotterdam in december nog weinig heeft losgemaakt. Op het feestje van Pawi beginnen ze met een vegetarisch soepje van Lummel, dan toastjes met op de achtergrond Sisi, en daarna draagt iedereen voor uit eigen werk. Zij zoekt nog een vrijwilliger (m/v) voor het levende standbeeld. Ik weet wel iemand, maar wie dat zeg ik niet. Hij heeft het al zo moeilijk.
We gaan eruit met het ikje van Juke Westendorp, ja Juke, geen Joke kennelijk. Petje af dat je met zo’n naam iets instuurt. Maar dat zal haar juken misschien. Juke Westendorp dus, die was jarig. Haar moeder had “met veel zorg” een portretfoto uitgezocht voor een “bedrukte taart”. Bij de banketservice van de Hema bewonderen zij en de caissière samen het resultaat. Vertederd zegt haar moeder: „Het wordt nog moeilijk om de taart aan te snijden.” „Nee hoor!” zegt de caissière opgewekt. „Je moet gewoon het mes eerst onder de hete kraan houden, dan gaat het heel makkelijk.”
Ja, verwacht bij de Hema geen romantiek, mensen, dan moet je maar naar de warme bakker gaan, zo die er nog is. Maar de fantasie van de reageerders ging werken, da’s altijd meegenomen, zo op het eind van het intro. “Raar idee om je gezicht op een taart te zetten”, zei Lummel, “volgende keer je billen. Dan weet je hoe te snijden”. Je kunt dat gebak dan zo met je handen openbreken, zei er een. En Ad maakte hem af met zijn droge “ook makkelijker om de kaarsjes te plaatsen”.
Oh, dit was het 250e intro, kom ik nu pas achter. Hoera wat een feest, de cadeautjes, gelukswensen, complimenten, aanmoedigingen en kleine attentietjes in natura of cash gaan vast binnenstromen.
Wil jij net als Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was vandaag – voor jullie gisteren – weer eens buiten. Je wandelt wat. Je zit wat op een bankje. Je kijkt wat naar het uitzicht. En ineens valt je blik op iets veel dichtersbij: je eigen spijkerbroek. Wat we ervan leren? Niet altijd in de verte kijken. Vlak voor je neus is het ook de moeite waard.
Foto: “Knie met uitzicht” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
250 das niet nix. Ik heb mijn beste pak aangetrokken om het te lezen. Vanavond een glaasje sjampoepel en natuurlijk toastjes. Hulde aan de schrijver.
Bruin blad
Als ik bij mijn moeder aankom, staat ze bezorgd voor het raam en kijkt de tuin in.
Ze is haar werkzame leven juf geweest, maar heeft nooit veel op gehad met de natuur.
Ze vraagt of ik eens naar de boom wil kijken, hij ziet er slecht uit en de bladeren worden bruin.
Mam, zeg ik, het is herfst.
Ellen Wijnstok
Nou Ellen, had je niet iets beters kunnen verzinnen om je herfstdepressie van je af te schrijven?
Hoera! Wat een mijlpaal, 250!
Dubbel feest hier, nu het zwaar vergulde lepeltje al is afgeleverd. Daar ga ik eens lekker een evenwichtskunstje mee doen. Laten balanceren op mijn vinger en dan rondjes lopen.
Probeer er een gekookt kwarteleitje mee naar de andere kant van de kamer te brengen, Pawi.
Mooi lang intro. Logisch natuurlijk wanneer het over mij gaat.
Ik had een taartje verwacht maar heb nog geen bezorger gezien. Sta ik voor joker met mijn bord+vorkje, klaar om meteen toe te happen. Hoe laat wordt dat, Bas?
Weer een demente bejaarden ikje. Gaat dat de hele herfst door?
Bertie, zo komt #fakenews in de wereld! Wees toch voorzichtig. Het taartje is een grote verrassing, hij weet nog helegaar van niks, voor de opsteller van het 250e intro. De eerste verscheen op 6 januari 2014. Man man. Bijna zes jaar geleden alweer. Hier, op onderstaande link, staan ze allemaal keurig netjes opgetekend voor het nageslacht. Speciaal voor hen met keiveel kleurige vakken. Bijna een parodie ja, maar da’s omdat daar niet zoveel volk komt als hier bij het verse intro. Gebbetje van de blogbaas zeg maar.
https://basvanvuren.org/2014/01/06/ikjes-discussies-ikjesdiscussies/
En dan verder iedereen op naar de Hema, zolang het nog kan * huiver icoontje * Ze verdwijnen allemaal in Nederland, de winkeltjes van vroeger. Nu de Marskramer las ik hedenmorgen. Met dank aan de Chinezen en het geheime grootkapitaal, gefaciliteerd door dat visionaire kabinet dat we hebben (not).
Vooral het gekibbel tussen DSR en mijn voorganger, APDP, waren vermakelijk, lees deze hier bijvoorbeeld eens: https://basvanvuren.org/2014/01/13/vlijmscherpe-eindoordelen-van-de-schrijvende-rechter-2/ Het dreigen met weglopen, het weglopen en het weer terugkomen heeft zich in de loop der jaren talloze malen herhaald, zowel hier als op andere sites. Ik meen dat de beste man nu werkelijk helemaal nergens meer welkom is, dan wel helemaal nergens meer uit eigen wil verschijnt. Het einde van een tijdperk.
Ik heb opnieuw een aantal reacties van de bepaalde reageerder moeten schrappen, op zijn eigen verzoek. Het gaat nog altijd niet beter met hem. Maar hoop loert overal, zoals Willem met de R in het rondje altijd zei en gelijk dat hij had. Sterkte, bepaalde reageerder!
Gefeliciteerd, Bas, 250, da’s inderdaad een hele prestatie! Bij deze 250 kaarsjes om op de taart te zetten:
https://www.amazon.com/Assorted-Colors-Birthday-Striped-Candles/dp/B01JOPSITG
Wow en waar moeten die dan allemaal in?
Gerrit Komrij had daar een idee voor
Ja, die paste helaas net niet meer in dit intro van hoogtepunten van vorige week 😁😁
Heb je al eens gedacht aan een taart van de Hema? Met een foto erop van je dreitagenbart? Heb je die nog niet? In drie dagen voor elkaar.
Je kunt al minstens tien dagen zonder alcohol, vlees en seks, dus drie dagen niet scheren zal geen probleem zijn.
Dat is geen probleem, Pawi. Wat de koning kan, kan ik ook. Afgezien van Maxima een kusje geven. Maar waarom zou ik dat willen, de taart met baard bedoel ik?
Ik lust geen taart met baard.😣
Onthoud dat.
Niks
Ik word wakker na een blindedarmoperatie en zie een zuster naast me zitten. „Meneer De Jong, op een schaal van 1 tot 10, hoe erg is de pijn?”, vraagt ze. Ik heb geen idee waar ze het over heeft, maar ik ben een weegschaal en mompel: „een 5”. Als ik weer wakker word, herhaalt zij de vraag, en nu begint me iets te dagen. „Een 7”, zeg ik en doezel meteen weer weg. Nadat ik voor de derde keer bijkom, meld ik meteen enthousiast: „Dit is wel een 8 hoor.” De verpleegster kijkt me opeens indringend aan, haalt dan resoluut het infuus bij me weg en zegt bits: „Je krijgt mooi niks meer.”
Roel de Jong
De anekdote is grappig. Alleen jammer van dat woordje “bits”.
Resoluut is ook niet mooi. Haal dat weg, vervang ‘bits’ door ‘guitig’ en het wordt ineens een grappig ikje waar je de hele dag nog wat aan hebt.
Ik ben het eens met P en B. Ik begrijp alleen niet wat ‘maar ik ben een weegschaal’ betekent. Had ik als vissen iets anders gezegd of gedaan ? Zo ja waddan?
Blup?
Een weegschaal kan niet kiezen. Zogenaamd.
Roze helm
Tijdens het ontbijt zegt mijn zoontje glimlachend: „Ik krijg van opa en oma straks een roze fietshelm!” Grappig, denk ik, maar mijn man zegt zachtjes: „Ik hoop dat je moeder het bonnetje heeft bewaard.” Die middag vieren we mijn zoons vierde verjaardag, de roze fietshelm wordt uitgepakt en trots opgezet. „Mooi hè”, zegt de jarige job.
Bij ieder fietsrondje zet mijn zoon trots de roze fietshelm op. Een paar weken later staan we in de speeltuin. Een grotere jongen nadert en vraagt: „Waarom heb jij een roze fietshelm op?” Ik denk: o nee, hier gaan we. Mijn zoontje kijkt op en zegt trots: „Omdat ik zonder zijwieltjes fiets”. En zo is dat.
Maaike Deenen
Gelukkig nog net voor tienen geplaatst. Anders krijg ik te maken met de wet van afnemende impact. Huivericoontje.
En zo is dat.
Grappig ikje vandaag.
Prima ikje. Gelukkig hadden opa n oma het bonnetje niet bewaard. Opa en oma zijn moderner dan de broekpoepende vader.
Ja, ik vind hem goed!
Opvoedkundig ook nog eens prima, het kind is trots op zijn helm. In NL zie je vrijwel nooit helmdragende fietsers, ook de kleintjes dragen geen helm. En als je er wel een ziet is het een buitenlander, meestal uit Duitsland.
Ik ben voor het verplicht dragen van een helm tijdens fietsen, zeker met al die te hard zoevende elektrische fietsen.
Vervuild afval
Op mijn werk zijn ze er uit: alle theezakjes moeten na gebruik in de restafvalbak. Er bestonden verschillende richtlijnen voor de verschillende theezakjes, maar ondertussen zit er steeds vaker plastic in. Dus is van hogerhand nu besloten dat de kans té groot is dat het gft-afval hierdoor vervuild raakt. „Zo gaat het nu altijd”, verzucht een collega. „Een paar zakken verpesten het weer voor de rest.”
Ben Schaafsma
Leuk woordgrapje. Vuilnisman, mag deze zak ook mee?
Als ik het goed begrijp zit er plastic in bijna alle theezakjes. Gebruikt er nog iemand een thee ei?
Een thee knijper Ad. Das gemakkelijker san een thee ei. En een theotje met een zeetheefje erin.
Twee leuke ikjes op een rij. Een derde bleek teveel gevraagd. We zitten weer in zak en as.
Theotje moet theepotje zijn ldb
Ja, ik vind het ook een flauwe grap. Eigenlijk geeneens een grap, die van Bas is dan nog beter.
Ik gebruik een (lekker groot) thee-ei om kruiden mee te laten koken met groentes en soepen. Die heb je er dan zo weer uitgevist.
Mijn hemel, de 250ste intro, dat is nogal wat! Hoe houd je het vol? En je verwacht er ook nogal wat van begrijp ik. Nou, mijn felicitaties heb je ook te pakken. Met drie heerlijke Nederlands stijve kussen links, rechts en weer links op je wangen. Het leek er trouwens wel eentje van veertien dagen, kan dat? Of vergis ik me en ben ik gewoon mijn tijdsbesef aan het verliezen?
Ik ga niet meer reageren op de eerdere ikjes van deze week, maar wel even op die van vandaag; mensen moeten niet zo zeuren over het gescheiden weggooien van theezakjes. Allemaal poederthee en heel niet lekker. Losse thee is veel lekkerder en in allerlei melanges en samenstelling verkrijgbaar. Je kunt het in een zeefje in je kop, glas of beker hangen en een schijfje citroen erbij doet wonderen. Ik heb gezegd.
Collecte
Voor de plaatselijke supermarkt in een gegoede wijk in Den Haag wordt gecollecteerd ‘voor de eenzame ouderen’. Wanneer een chic geklede oudere heer gevraagd wordt om een bijdrage is zijn reactie, licht geaffecteerd uitgesproken: „Mijnheer, ik ga toch niet aan mijzelf doneren?” Waarna hij hoofdschuddend de winkel betreedt.
Peter Vader
betreedt…passend taalgebruik
Ja, ook onder welgestelden zijn er eenzame ouderen. Deze komt er zelf voor uit. Grappig en een beetje droevig.
Haha, ik zie het voor me. De Fred waarschijnlijk!😂😂😂
Zo is het, Joke. Weg met die theezakjes. Ze zijn ook nogeens allemaal gebleekt met arsenicum, zelfs de ongebleekte, lekker dan. Not. We worden vergiftigd door de industrie, met gifstoffen en plastic. Man man zijn wij dom!
Dank voor de kussen en felicitaties, 250 keer een plezier om te maken. Op naar de 500!
Oh, ik krijg vragen. Voor de niet-ingewijden: de Fred is de koosnaam voor de Haagse Frederik Hendriklaan. Keileuke straat in keileuke buurt, hij hep zelfs zijn eigen website https://defred.nl/
Mooi ikje. De lachband hoeft niet gestart te worden en het is geen tranentrekker.
Er is misschien een nieuwe medewerker op de ikjesredactie.
Er ontbreekt alleen nog een laatste-zinnen-redakteur.
Deze laatste zin hoort bij het tafereeltje. De clou net daarvoor en het versterkende ‘hoofdschuddend de winkel betreden.’
Clouversterkers horen niet thuis in de laatste zin. Vind ik. Zo kan het ook:
Ook een chic geklede oudere heer wordt gevraagd om een bijdrage. Voordat hij hoofdschuddend de winkel betreedt, zegt hij met licht geaffecteerde stem: „Mijnheer, ik ga toch niet aan mijzelf doneren?”
In Den Haag, en zeker op de Fred, is iedereen chic gekleed. Dus dat kan weg.
En alle heren zijn daar Mijnheer. Grappig toch? Alle dames zijn daar ook al chic gekleed, maar eerlijk is eerlijk: soms op het randje. Veel pantervelletjes, tijgerprintjes, naaldhakken waar daarmee omzichtig de stoeptegels moeten worden betreden. En heerlijke make-up. Daar durven ze iets wat ik niet meer durf.
Nee Ad, niet “met licht geaffecteerde stem’. Nee. Lelijk.
Je hebt gelijk. “Bekakt” is veel beter.
AH: dokter, ik heb een licht bekakte stem
KNO arts: daar kan ik wel wat aan doen
AH: wat zijn zoal de mogelijkheden?
KNO arts: dat hangt af van uw vermogen
bijvoorbeeld om de mond te openen
AH: laat dan maar, ik spuug het er wel uit
KNO arts: spuug dan ook dat licht geaffecteerde mee?
De vraag blijft wel wat de medische redenenen zijn voor een bekakte stem. Is het echt iets fysieks, of iets psychisch? Zo’n Femke bijvoorbeeld, wereldwijf, groen, links, maar pratend alsof ze uit Wassenaer komt. Hoe kan dat dan? Ze doet het zeker niet expres. Het geeft ook verder niks. Het gaat om de inhoud wat u zegt, en die is meer dan dik in orde. Toch kost het haar stemmen.
Een dialect duidt aan waar je vandaan komt. Een sociolect duidt aan waar je bij wilt horen.
Uitspraak en stem zijn niet hetzelfde, hoewel het een niet zonder het ander kan.
Dat is een waarheid als een koe pawi.
Sorry lummel.
As
Ik heb een gesprek met mijn zoon (9) over wat er gebeurt na mijn dood; word ik begraven of gecremeerd? Het lijkt hem maar niks om mijn as te verstrooien. Ik suggereer dat het ook een optie is om de as te verwerken in een vuurpijl, of in inkt, om een tatoeage mee te laten zetten.
„Dan draag je altijd een beetje van mij bij je”, zeg ik.
„Goed idee”, antwoordt hij blij, wijzend op zijn onderarm: „Dan laat ik daar tatoeëren: ‘Hier rust mama’”.
Saskia van Dantzig
Ja hoor, weer een kinderikje. Het zijn simpele huis-tuin-en-keukengesprekjes met opgroeiende kinderen die de wereld aan het ontdekken zijn. Hun ouders kunnen dit proces blijkbaar niet bevatten en blijven er zich maar over verbazen.
Ook deze jongen is gewoon een Seth Gaaikema in de dop. Gaat bij de meesten wel weer over.
Test. Zucht.
Zucht?
Soms wou je dat je iets niet gelezen had. Vreselijk idee, die tatoeage alleen al. En dan met inkt gemaakt van mama’s ashes.
De zoon draagt trouwens al voor de helft zijn moeder bij zich, als je de genetica mag geloven.
PS zet hem op, Bertie!
Een vreselikje. Wateen eng wijf die Saskia.
Er zijn genoeg mensen met een sieraad waarin as ven ouder, kind of geliefde in verwerkt zit. Zullen er ook wel tatoeages zijn. Een eng idee.
Bij de crematie van echtgenoot kregen we uitgebreide folders met afbeeldingen en prijzen. Ongelooflijk.
Waarom die zucht? Ik was weer eens kwijt, waarom eigenlijk?
Het was een rotweek.
Bij de klusjes bleek de keukenkraan voorgoed kapot, ik wacht nog op de nieuwe, hopelijk via de garantie.
Op mijn outlookaccount stuurde ik een mail met verkeerde url, onmiddellijk greep microsoft in en legde het account stil. Hoop gezoek naar passwords en meer. Stom stelletje, much ado… 😣
Twee keer achter elkaar de aardappels laten aanfikken en toen had ik geen nieuwe meer in huis.
Een hele dag rillerig geweest. En toen was ik hier ook nog buitengesloten.
Godnondenakendeju. (dit om niet te hoeven vloeken).
Een week vol dieptepunten, vooral hier uitgesloten zijn lijkt me een ramp. Maar vanaf nu gaat het beter, dat zul je zien. De kraan komt, de piepers, en het rillen gaat weg.
Ik lucht langzamerhand weer op, gooi het jammerverhaal maar weg.
Virtueel is het bij deze …. weggegooid!💪
Heb niets gelezen sinds weet ik veel, ik zweet op de kleine bootjes in de mist want dat is veel werk.
Je kunt hier altijd weer inspringen, Timmer, voorkennis niet vereist. Welkom terug!
En voor Odi, Ody, Odizues? Kom wie heist der achmal…
Kijken of zoveel echte liefde het modderfilter door staat staan gaat gaan, ach whatever
Wil wel niet graag aankloppen om hulp. Serieus. Niet om geld, heb genoeg nu.
Wordt het beste nummer van het moment niet geaccepteerd door het of een programma?
zou zo zonde zijn…
I dont mind sleeping alone
If it means I dont have to play your crazy games anymore
you are the most precious thing I have ever seen
but
BUT
Jaja, er komt morgen weer een vers introotje aan, uurtje of zeven, net na de Brinta. Het gaat over ikjes, goh, het gaat over het wel en wee en de huishoudens van onze lezers, het gaat over een feestje en oeps wat spannend: over tieten op Twitter! Gauw slapen, dan is het snel morgenvroeg. Tot dan, Gute Nacht Freunde.
Laat maar komen, ik zit er klaar voor, vork en mes in de aanslag.