Tieten op Twitter (251)

Hartverwarmende reacties kwamen er binnen naar aanleiding van het 250e-introfeestje van vorige week. Ik kan ze natuurlijk niet allemaal noemen, maar ga wel proberen om iedereen een antwoord te sturen. Lummel had zelfs zijn beste pak aangetrokken om het intro te lezen en “dronk er een glaasje sjampoepel bij en at toastjes.“ Ook Pawi verheugde zich over “de mijlpaal” en ze ging speciaal voor de gelegenheid door de kamer gymnastieken met een zwaar verguld lepeltje. Van Jokezelf kreeg ik “drie heerlijke Nederlandse stijve kussen, links, rechts en weer links” op mijn wangen. Ja waar anders op? Huivericoon.

… waarom ik dat zou willen, een taart met een baard?

Het was dan ook niet niks. Het eerste intro verscheen op 6 januari 2014, bijna zes jaar geleden alweer. Ze zijn via deze link allemaal keurig aan te klikken, mits je je door de kleurige vlakken heen weet te scrollen.

Ad Hok kocht een doos met 250 kaarsjes voor me op Amazon. Waar die allemaal in moesten wist Gerrit Komrij volgens Lummel. Het viel in het feestgedruis in feite alleen Pawi op dat een taart nog ontbrak. Of ik die maar zelf bij de Hema moest gaan kopen? Volgens haar hebben ze daar mooie fototaartjens, waar ik met een Dreitagenbart zo op zou kunnen. Dat vond ik op zich geen probleem. Wat de Koning kan, kan ik ook. Behalve Maxima kusjes geven. Maar ik vroeg me wel af waarom ik dat zou willen, een taart met een baard? Het antwoord bleef uit.

Wat ikjes

Er was er eentje van Roel de Jong die wakker wordt na een blindedarmoperatie. De zuster vraagt hoe erg de pijn is, op een schaal van 1 tot 10. Roel heeft geen idee waar ze het over heeft, maar heeft sterrenbeeld Weegschaal en mompelt “een 5”. Als hij weer wakker wordt herhaalt ze de vraag en hij antwoordt “een zeven”. Nadat hij voor de derde keer bijkomt meldt hij meteen enthousiast “dit is wel een 8 hoor”. Lummel vroeg zich af wat Roel had gezegd als hij sterrenbeeld Vissen had gehad. “Blup?” probeerde Ad Hok.

Maaike Deenen zag een ikje geplaatst over de roze fietshelm van haar zoontje. Papa en mama vinden het maar niks, dat roze, maar zeggen niks. Dan komt er een “grotere jongen” aan die vraagt: „Waarom heb jij een roze fietshelm op?” Zoontje zegt trots: „Omdat ik zonder zijwieltjes fiets”. En zo is dat.

Mooi ikje, vonden we met z’n allen. Niks meer aan doen. Woordje hier en daar eraf, maar da’s voor kniesoren of kniezoren en dat zijn we niet.

Vuilnisman: mag deze zak ook mee?

Veelschrijver Ben Schaafsma had weer eens een leuke pointe verzonnen. Not. Op zijn werk moeten theezakjes in de restafvalbak. Dat gaat niet goed. En dan verzucht een collega zogenaamd: “Een paar zakken verpesten het weer voor de rest.”. Als dat nou echt zo gebeurd is, Ben, waarom laat je die collega dan niet met haar/zijn grapje scoren? Wink wink, he? Die collega was er niet? Vuilnisman: mag deze zak ook mee?

Natuurlijk zijn er in onze hoogopgeleide lezerskring nauwelijks nog lezers te vinden die theezakjes gebruiken. Daar zit immers plastic in, en ze worden met arsenicum gebleekt, ook de ongebleekte. Nee, doe onze lezers maar het thee-ei, of de theeknijper en/of een theepotje met een zeetheefje erin. Jokezelf vatte het kernachtig samen: “Losse thee is veel lekkerder en in allerlei melanges en samenstelling verkrijgbaar. Je kunt het in een zeefje in je kop, glas of beker hangen en een schijfje citroen erbij doet wonderen. Ik heb gezegd.”

Dan was er een zekere Peter Vader, of zijn moeder, daar wil ik afwezen, die in een “gegoede wijk in Den Haag” een collecte ziet gebeuren. “Voor de eenzame ouderen”. Waar? In een plaatselijke supermarkt. Wanneer een chic geklede oudere heer gevraagd wordt om een bijdrage is zijn reactie, licht geaffecteerd uitgesproken: „Mijnheer, ik ga toch niet aan mijzelf doneren?” Volgens Peter betrad de heer vervolgens hoofdschuddend de winkel, maar dat zag hij natuurlijk niet echt. Hij vond dat een mooie afsluiting van zijn stukje en dat was het.

De wijk was al snel gelocaliseerd door onze schrandere lezertjes. Het ging hoogstwaarschijnlijk om “De Fred”, oftewel de Frederik Hendriklaan en omgeving. Keileuke straat in keileuke kakbuurt met zelfs een eigen website. Volgens Pawi zijn alle heren daar “mijnheer” en zijn ook alle dames daar chic gekleed, “maar eerlijk is eerlijk: soms op het randje. Veel pantervelletjes, tijgerprintjes, naaldhakken waar daarmee omzichtig de stoeptegels moeten worden betreden. En heerlijke make-up. Daar durven ze iets wat ik niet meer durf.”

Wat dat dan is, dat durfde niemand te vragen. We moesten wel aan Ilonas historische ikje denken over haar uitgelopen mascara. “Ben jij een clown?” had een rotkind aan haar gevraagd.

Lummel vond het simpelweg een “vreselikje”.

Een heel naar ikje, die zijn er helaas ook regelmatig, kwam van Saskia van Dantzig. Die praatte met haar 9-jarige zoon over wat er na haar crematie met haar as moest gebeuren. Ze suggereert om de as te verwerken in een vuurpijl, of in inkt, om een tatoeage mee te zetten. Dikke huivericoon en ja, ga je maar schamen, Saskia. “Soms wou je dat je iets niet gelezen had”, merkte Pawi terecht op. Ze vond die tatoeage natuurlijk ook een vreselijk idee, maar merkte bovendien op dat die zoon de helft van zijn moeder allang bij zich draagt, “als je de genetica mag geloven”. Lummel vond het simpelweg een “vreselikje”.

Wel en wee van onze lezers en hun huishoudens

Bij Bertie liep het even niet zo lekker allemaal, maar de stijgende lijn is inmiddels weer gevonden. Haar keukenkraan was kapot, je kent dat wel, toen raakte ze haar emailaccount kwijt, liet twee keer de aardappels “aanfikken” en tot overmaat van ramp … kon ze hier op dit blog niet meer reageren. Daar word je rillerig van, maar zoals gezegd, we denken dat ze inmiddels weer water, email en aardappelen heeft. Of ze weer kan reageren zien we zo meteen.

Met Timmerark lijkt het weer een heel ietsjepietsje beter te gaan, maar opnieuw moesten we wat reacties op zijn eigen verzoek verwijderen. Ook een video die hij ons wilde laten zien deed het eerst niet maar later wel. Het was Robin vertraagd met best een lief blafje op het end.

Tieten op Twitter

Dat was het al weer, de echte ophef was vorige week op Twitter, zie vooral aldaar als je (nog) een Twitteraccount hebt. Of beter: doe maar niet. Kort samengevat waren er op zaterdagavond vier overjarige pubers (vrouwen van middelbare leeftijd met van die eendenbekjes als profielfoto) die een “tietenmeetup” hadden georganiseerd. Wat dat was weet ik nog altijd niet, maar waarom ze daar in het openbaar over tweeten is duidelijk: aandacht. Heb het als vrouw over je tieten op Twitter en je krijgt ze achter je aan, de mannetjes, de dickpics. Dat is ook de bedoeling, anders doe je het wel via je eigen Whatsappgroepje. Nou die aandacht kregen ze. Giechelig sloegen ze de verzoeken om nadere details en “foto’s” af. Ik zag dit even bevreemd aan, maar ging me na een tijdje afvragen waarom mannen perse tieten van hen onbekende vrouwen willen zien, of ze nou mooi zijn of niet. Wat is dat toch? Wat moeten ze ermee? En waarom doen vrouwen aan die hitsigheid mee, sterker, waarom lokken ze het uit?

Naakt – borsten, poezen en piemels – is aldaar iets natuurlijks

Ik was net terug uit de sauna alwaar ik met mijn vriendin in serene sfeer een zaterdagmiddag lang had gebubbeld en gezweet en gekletst. Naakt – borsten, poezen en piemels – is aldaar iets natuurlijks, je ziet het niet eens. Hoewel er dit keer een man in het bubbelbad zijn scrotum bijna in mijn gezicht had geslingerd bij het afdalen van het trapje, en hoewel er een vrouw voorbij was komen klotsen met tieten die ongelogen bijna over het wateroppervlak sleepten. We hadden samen even goedmoedig glimlachend tegen elkaar gefluisterd dat het maar goed is dat mensen in het dagelijkse leven – onze collega’s, de buren, mensen in de bus – hun kleren aan hebben. Wij hoeven dat allemaal niet de hele dag te zien. En met de nodige zelfspot fluisterden we ook nog: “dat vinden ze vast ook van ons’.

Enfin, thuisgekomen kom je dan van die types tegen die op Twitter geen meningen verkondigen of nieuwtjes of grapjes delen, maar willen dat mannen naar hun tieten hengelen. Ik tweette er iets goedmoedigs over, in de trant van “nou, ik kom net uit de sauna, niet alle tieten hoeven te worden gezien hoor” en plaatste daar een grappig geitje bij dat zijn ogen bedekte.

BAM! Binnen een paar minuten gingen diezelfde dames die over hun tieten waren begonnen ineens tegen mij tekeer. Ja, tegen moi. Allereerst dat dit ook voor scrotums geldt, was ik het mee eens dus. Toen was er eentje die zei dat je toch niet naar de sauna gaat om naar tieten te kijken? Was ik het ook mee eens. Ik was er nota bene met mijn bloedmooie vriendin, die zoals bekend tieten heeft waar men een puntje aan kan zuigen. Maar je kunt nu eenmaal niet met gesloten ogen door de sauna lopen. Bovendien, wat maakt het uit, mooi of lelijk, dik of dun? Het gaat om meer, de persoon. Rare, bevreemdende discussie.

Ik heb de tietendames dus fluks en vrolijk geblokkeerd

De allermerkwaardigste sneer moest toen nog komen. Die kwam van een mevrouw die me voor de voeten wierp dat ik dus suggereerde dat vrouwen met lelijke tieten niet meer de sauna in mochten! Man man man. Wat een verstand. Ik heb de tietendames toen maar fluks en vrolijk geblokkeerd, want zoveel domheid en agressie wil ik niet in mijn timeline hebben.

Rond middernacht bleek dat er ook nog eentje een vriend had, een zo op het oog normale jongen die mijn geitentweetje nota bene gewoon had geliked. Die – de jongen, niet het geitje – ging de ophef nu in een stuk of zeven lange tweets analyseren en duiden. Hij deed dat verbazend goed, maar drong, wellicht onder druk van zijn vriendin, er als conclusie op aan dat ik mijn excuses zou aanbieden. Waarvoor? Nou, dat de dames mijn tweet verkeerd hadden begrepen en ondanks mijn herhaalde toelichting bewust verkeerd waren blijven begrijpen kennelijk. Zij wisten dus beter wat ik bedoelde dan ik zelf! En daar moest ik mijn excuses voor aan bieden. LOL icoontje. Blocken die hap, je wilt dat echt niet op het schermpje van je telefoon hebben.

Wil jij net als Timmerark en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik had weer eens stroopwafels gekregen, meegebracht door lieve mensen uit Nederland. Voor stroopwafels kun je me niet wakker maken, maar als ik wakker ben, dan eet ik ze op. De echte met roomboter, de echte met stroop, NOOIT die met caramel meebrengen. Die zijn fout. De echten moeten het zijn. 

Foto: “Kanjers met stroop” © 2019 Bas van Vuren