Lummel beloofde een paar weken geleden dat hij “binnenkort” een recept met parelhoen en vergeten groenten op zijn blog ging zetten. Hij dacht erover om “tieten” in de titel te gebruiken, dit vanwege het grote succes van het vorige intro op dit blog. Of we suggesties hadden? Ondanks prima suggesties – waarvan wij “Tieten om van te smullen” de leukste vonden – is het recept nog altijd niet gepubliceerd. Maar wat niet is kan nog komen. De lange Kerstvakantie komt er weer aan. Intussen is het, althans volgens kenner Ad Hok goed voor de statistieken: “if you mention tits, you’ ll get the hits.”
We leven al een paar jaar in het flauwe-grapjestijdperk
Bij Pawi – die haar huis probeert te verkopen in verband met een aanstaande emigratie naar Frankrijk – kwam er een bouwkundig expert langs. De fantast trof geen schimmel aan, noch balkenrot. Einde oefening zou je zeggen. Pawi blij. Hij zijn werk gedaan. Maar nee, dit schreef de man in zijn rapport: “ …. maar soms zijn schimmels niet met het blote oog te zien, kunnen zich razendsnel verspreiden, kunnen leiden tot zwamvorming, de zogenaamde huiszwam, en kunnen de balken aantasten, die dan gaan rotten.” Zo’n fantast zou je alle hoeken van de kamer willen laten zien, als die dat al niet uit zichzelf had gedaan, meldde Pawi. In de dagen dat de NRC nog goede ikjes ontving, plaatste en liet becommentariëren zou dit er eentje hebben kunnen zijn. Maar nee, we leven al een paar jaar in het flauwe-grapjestijdperk, qua ikjes dan.
Deel 17 van Het Grote Chinaverhaal werd geplaatst, geschreven door de man van Ilona, die helaas op dit moment een tikkie in de lappenmand zit. We wensen hem heel erg veel beterschap en sterkte. In de betere tijden die zich afspeelden ten tijde van de grote Chinareis bezocht hij met zijn lief universiteiten, campussen of campi, en kantines waar dagelijks tweeëndertigduizend studenten aten.
Van Klare Taal, die zich een paar weken geleden opmaakte voor een grote medische ingreep hebben we ook al een tijdje niet meer gehoord. Ook voor haar de beste wensen, liefde en licht.
Expositie over mannenpakken
Wendel Post dacht met een mooie oneliner van zijn vijftienjarige dochter te kunnen pronken, maar liet zien dat hij zelf weinig van de wereld begrijpt. Het kind heeft kennelijk gezondheidsproblemen, dat kan, dat mag, en zit nu met “bijna alle zorgverleners” en haar vader aan tafel. Dan onderbreekt de dochter het overleg. „Jullie hebben allemaal een puzzelstukje in jullie handen”, zegt ze. „Maar ik ben geen verzameling puzzelstukjes. Ik ben de hele puzzel.” Zo is het, daarom wordt dat afstemmingsoverleg dus ook gehouden, Wendel.
Jos Hopstaken staat in de rij in het Zeeuws Museum in Middelburg, of is er misschien wel een baliemedewerker, directeur of marketingman. Bij een dame “van gevorderde leeftijd” gaan de wenkbrauwen en mondhoeken olijk omhoog als ze hoort dat er op de eerste verdieping een expositie over mannenpakken is. Ja. Had Jos misschien wel helemaal zelf verzonnen. Maar het moet gezegd, onze lezers hadden hem pas door toen Pawi hem uitlegde. “Grappig maar niet heus” zuchtte Jokezelf, “die Jos, daar kun je mee thuiskomen, zeg”. Bertie raadde ons allemaal aan om te leren cryptogrammen. En Ad Hok gaat binnenkort een ikje over zakkammen insturen.
Timmerark deed in de verslagperiode verwoede pogingen om aan het gesprek deel te nemen, dat lukte niet altijd even goed. Zijn reactie “Test?” op 4 november, ’s middags, kwam goed door. Ook “ok dan”, een dag later, ’s morgens om half twaalf, mocht er zijn. Hij meldde verder in de nachtelijke uren allerlei nare persoonlijke omstandigheden. Wij namen daar kennis van. Een enkeling condoleerde hem en sprak hem moed in. We hopen dat het gauw weer beter gaat met ons bovenste beste kereltje. Hij heeft een block op de Radio 1 app, wow icoontje, daar moet je heel wat voor doen volgens mij. Hier blijft hij gewoon welkom, en schrappen we op zijn eigen verzoek af en toe wat al te uitgebreide reacties.
Een lichtpunt in zijn leven is al jaren lang een prachtige foto – genomen door Pawi – van zeilbootjes in het water in de mist. Zij wandelde ooit in de polder. “De zon was nog net niet op, de velden werden aan het oog onttrokken door de ochtendnevel” en hopla, daar maakte ze ineens een foto van de zeilbootjes in “roerloos water“. Die foto fleurde de destijdse site van Timmerark op, toen hij nog niet opgeheven was althans, zoals al zijn sites. Hier komt de foto, voor het eerst op het echte internet:
Passend dat dit ook nogeens de 100e reactie was, geplaatst door tussenkomst van de blogbeheerder zelve, maar naar de geest echt helemaal voor Pawi bestemd.
Timmerark plaatste een schattige homevideo waarin hij op het strand met hond en andere lieve naasten te zien is. We keken er vertederd naar en waren blij met zijn kleine geluk.
Er bestaat, denk ik, maar één persoon op de wereld die zulke ellende en kwetsbaarheid dan gaat uitbuiten en beschimpen. We waren die persoon eigenlijk allang vergeten. Maar daar kwam ineens De Schrijvende Rechter (DSR) opdraven. Hoewel hij hier al sinds jaar en dag niet meer reageert wilde deze reagluurder zich dit buitenkansje niet laten ontnemen. Er ligt immers iemand op zijn rug. “Zoals Tim het laat lopen, dat zie je toch zelden” merkte hij minachtend op, als kennelijk startschot om hem met z’n allen eens lekker stevig de grond in te boren en ons te gaan bekreunen om diens verdriet. Maar omdat DSR, anders dan door hem verwacht, niet op de schouders werd gehesen en rondgedragen trok hij zijn keutel schielijk in, pruttelde honend nog wat na, smaalde nog wat over sommige reageerders en – zoals op elke site waar hij verschijnt – viel hij de blogbaas aan over het moderatiebeleid. Toen liet hij de boel gelukkig weer de boel en vertrok naar elders, daar waar zijn humor wel gewaardeerd wordt. Die plekken bestaan.
Dat is niet van glas, dat is van fles!”.
Ene Wijtse Rodenburg beklaagde zich er intussen wijdlopig over dat de milieustraat zijn blikjes niet in de alulminiumbak wilde hebben. Dat is nog niks, aldus Lummel. Die wilde onlangs een fles in de glasbak gooien maar werd toegeschreeuwd: “Nee meneer, dat is niet van glas, dat is van fles!”.
Het was in de verslagperiode weer eens Sint Maarten, en daar hoorden ook weer de onvermijdelijke anekdotes bij. Dit keer viel het ene Ine Spijkerman op dat de kinderen bij haar in de “kinderrijke buurt in Utrecht” geen snackpaprika’s bliefden. Ze pakten liever de pepernoten. Ja. „Ze denken toch niet echt dat wij paprika lusten?” zei er eentje bij het weglopen verontwaardigd.
“We gingen door met ons wetenschappelijk onderzoek, schreef Lummel, “Het volgende kind kon kiezen tussen paprika en een knal voor zijn harses.” “
En nog een andere afloop werd gesuggereerd om het ikje wel lezenswaardig te maken:
“Stop die paprika maar daar waar de zon nooit schijnt, mevrouw”, zei er één. Vertederd keek ik hem na. Waar vind je dat nog, dat ze je met twee woorden aanspreken?
Naar verluidt werd die laatste versie ingestuurd door de Hikjesman, maar door een software ongerechtigheid op naam van de blogbaas zelve geplaatst. Sorry Hikjesman!
Onze reageerders deelden vervolgens hun eigen ervaringen met het feest. Pawi is er niet mee opgegroeid en heeft er helemaal niets mee. Vorig jaar deed ze alsof ze niet thuis was, maar dat bleek helemaal niet nodig. In haar dorp zijn nog zoveel streng gelovigen dat het feest verboden is. “Te satanisch.”
Bertie keek er juist elk jaar naar uit, “zoveel koekjes en biskwietjes kregen we thuis in geen heel jaar”. Gierig vonden ze de mensen die appels uitdeelden, de meeste mensen hadden zelf immers fruitbomen. Maar er met de wijsheid van nu op terugkijkend vindt ze het wel een rare traditie. “Genant zelfs, we waren immers geen arme kindjes.”
Onze man in Amerika, Ad Hok, doet natuurlijk niet aan St. Maarten maar aan Halloween. De laatste jaren worden “ladingen kinderen uit andere buurten per pick-up truck in de onze gedropt. Snel een zootje snoep ophalen, terug op de wagen en hup, door naar de volgende straat. Wij hebben de pijp aan Maarten gegeven, doen de lichten uit, en gaan lekker uit eten.”
Michelle ten Berge verhaalde in zijn ikje over een wel heel aparte vorm van uitgaansleven. Hij ontmoette een “echtpaar op leeftijd” op de begrafenis van de moeder van een vriend en stelde vast dat je naarmate je ouder wordt steeds meer mensen verliest. „Ach”, zegt de man terwijl hij een hap neemt van zijn bitterbal, „Naast dat het verdrietig is, wen je er ook aan. En doordat wij nu regelmatig begrafenissen moeten bijwonen, komen we ook nog eens de deur uit. Je zou eigenlijk wel kunnen zeggen dat dit nu ons uitgaansleven is.”
Die bitterbal, die viel op. Praten met volle mond doen vooral mensen in verzonnen mopjes, voor het effect. Het last een kleine pauze in, de loopplank voor de lach wordt als het ware uitgelegd.
Maar het is wel zo dat begrafenissen en crematies doorgaans gezellig zijn. Je ziet als expat je familie weer eens en in tegenstelling tot bruiloften hoef je geen cadeautjes te verzinnen en je met een smoes aan de polonaise en stoelendans te onttrekken.
We sloten de week af met een wel heel bijzondere gebeurtenis. Pawi en Lummel plaatsten beiden het ikje op exact hetzelfde tijdstip: zaterdagochtend 9:27 uur. Goedemorgen zeg! De kans daarop is nog veel kleiner dan de polsslag van een vleermuis in winterslaap!
Ad won een lepeltje voor de 200e reactie. En Lummel meldde dat men in Frankrijk heel veel handen schudt, van bekenden en van onbekenden. Vandaar dat ziektes daar een heerlijk leven hebben. Jullie merken het al, ik raffel het nu even af, want ik moet nog meer dingen doen vandaag. Maar het 252e intro is dus zojuist geschreven! Veel plezier ermee. Oh, hadden jullie al, want deze zin lezen jullie nu. Ook goed. Doei.
Wil jij net als Ad Hok, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was daar waar de zon ongenadig schijnt en de walvissen spuiten. Misschien zien jullie dat niet. Maar ik was daar wel. De vellen hangen er nog bij. En die walvissen en nog heel veel meer natuurspul waren achter dit hek te bewonderen. Niet voeren, niet uit je auto of boot stappen, zo moeilijk is het niet en dan kun je keigenieten.
Foto: “Natuur onderweg” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Wow. Een lepeltje! En Ad Hok ook een! Zo slinkt de voorraad lekker snel. Tijd om bij te bestellen?
Bij Nespresso krijg je elke keer als je een lading cupjes koopt meteen een mail: “zoals beloofd zenden wij u een mail om u te helpen herinneren dat uw machine moet worden schoongemaakt na het 1000e kopje. Dat aantal heeft u zojuist bereikt’. Onafhankelijk van hoeveel kopjes er al doorheen zijn gegaan. Kan 200 zijn, of 10…
Zoals bekend deel ik de mening over DSR’s reactie niet. Voor de rest is het een goede samenvatting van het voorafgaande. Op naar nr 253.
De featured image doet meer aan apen dan aan walvissen denken. Was het in India? Op Gibraltar? Op Bali?
Afloop
Tijdens een schoolbezoek van groep 5 aan de synagoge in mijn woonplaats vertelt één van de kinderen dat de vader van zijn opa Joden heeft geholpen tijdens de oorlog. Ik vraag aan de nog jonge kinderen of ze weten dat er in Nederland nog niet eens zo lang geleden oorlog is geweest en vertel ze vervolgens in het kort hoe de oorlog begon en wat er daarna gebeurde. Dan vraag ik of ze weten hoe de oorlog is afgelopen. Een jongetje steekt stralend zijn hand op: „Goed!”
Annet Betsalel
Chapeau Bas, prima intro weer. Worden ze steeds langer, of lijkt dat maar zo? In ieder geval is de kop van de maandag er weer af. Over het eerste ikje van de week heb ik geen mening, anders dan tja…
Een prachtig intro. Broeva! Haro! Het enig jammere is dat erzo’n knullig ikje onder staat. Kan de redactie van de NRC proberen om tenminste maandag een goed ikje te plaatsen.
Nog voor het eind van de dag kunt u van tieten smullen.
Dank voor alle commentaar. Of ze steeds langer worden, weet ik eigenlijk niet, Jokezelf. Ik hanteer zelf nul regels daartoe en schrijf totdat het klaar is. De gemiddelde lengte door de jaren heen zou onderzocht kunnen worden. Ik denk dat er een correlatie is met het verschijningstempo. De wekelijkse zullen korter zijn dan de twee- of driewekelijkse (zoals de onderhavige). Waarom? Drie weken reacties doorvlooien en de mooiste eruit halen levert in principe meer op dan die van een (1) week. Puur getalsmatig althans.
Pawi, ja, da’s me bekend en wordt geaccepteerd en gewaardeerd. Het intro wordt niet namens de reageerders en lezers geschreven, maar voor rekening van mijzelve. Het lezen en eronder reageren houdt geen instemming met de inhoud in. Jij ziet de zich DSR noemende reageerder in een wat roziger daglicht dan ik, en dat mag en kan. Wat jaren geleden begon als pose en gebbetje heeft zich echter in mijn optiek tot een echte persoonlijke en onterechte hetze ontwikkeld, met vergeefse pogingen tot karaktermoord door hem en zijn blogvrienden en -vriendinnen. Vandaar mijn scherpe toon. De lezer ziet niet alles wat er gebeurt en ik ga er in de intro’s traditiegetrouw aan voorbij, omdat ik daar de macht van de blogbaas heb. Ik zou in het weekintro paginalang kunnen jeremieren, en de aangesprokene heeft slechts het reactieblokje, weliswaar in theorie even lang, maar minder goed gelezen. Dat vind ik geen gelijke strijd. Beiden in de reacties op elkaar losgaan kan wel, maar dat komt dan niet of heel summier terug in de samenvatting van hoogtepunten. Bijkomend voordeel voor de gapende lezer: het scrolt lekker door.
Lummel: blij dat ik je kon inspireren tot het weer activeren van je minst gelezen kookblog. Ben benieuwd!
Het ikje: eens met Jokezelf: “tja”. Ik zou zelfs “och” willen suggereren. Of “duh”. Meer niet. Die “recente” oorlog in Nederland is, als ik zo de gebeurtenissen in het weekend, zoals Sinterklaasoptochten en de voetbalwedstrijd in Den Bosch op me laat inwerken, allang bezig. Tot ver over de landsgrenzen, dat kan ik jullie verzekeren, wordt er met afgrijzen naar ons land gekeken. Of het nou een kleine minderheid is of niet, ze roepen erg hard, en er wordt absoluut te weinig tegen gedaan. We hebben een Kabinet van slappe labbekakkers, ik heb gezegd. Punt.
Nog een tipje van de sluier over de locatie van het bavianenbordje: zij die mij volgen op Twitter hadden het al gemerkt. Ik was in de omgeving van Kaapstad. Je kunt daar van alles zien; op het land bavianen, pinguins en struisvogels en een hoop kleurige vliegvogels. En in de zee zeehonden, walvissen en dolfijnen. En om het ingewikkeld te maken: boven de zee Jan-van-Genten (heb je in Scheveningen ook), scuas (enge donkere roofmeeuwen met haaksnavels), albatrossen (die de eerste zes jaar van hun leven vliegen en nergens maar dan ook nergens gaan zitten) en nog zo wat van dat spul. Ik had zelve overigens op een gegeven moment een uil op mijn hoofd, maar dat was in een roofvogelopvangcentrum. Je moet toch wat verzinnen om het wijnproeven weer goed te maken? Ik dan. Die uil drinkt niet.
De grappigste nieuwe volger op Twitter heb ik sinds vorige week. Een mij aanvankelijk volslagen onbekende, met duizenden volgers, maar die mij vervolgens begon te DM’en met “weet je wel wie ik ben?” Niemand weet dat hij Repelsteeltje heet. Grinnik. Ja, ik weet het. Een bovenste best kereltje dat ook hier altijd op een veilige haven kan rekenen. Maar op Twitter is hij aan zichzelf overgeleverd, zoals wij allen.
Hallo, weer een prima en lang intro. Vanmorgen al gelezen maar ik kom nu pas aan reageren toe. Je bent ergens waar het beter weer is dan hier, kun je niet een beetje zon naar Brabant sturen? Mag je de apen houden, die bijten me teveel.
Over het ikje heb ik geen mening, het is te nietszeggend.
Wel ben ik benieuwd nar Lummels Smultieten. Ga je ook andere lichaamsdelen in gerechten verwerken? Net als Van Dam die van alle onderdelen recepten heeft?
Ben ik dan de enige die het ikje wel aardig vindt (zeker in vergelijking met wat er de laatste weken voorbij is gekomen)? Bovendien had dat jongetje groot gelijk: het had een stuk slechter gekund.
Ook het intro mag er weer wezen, en dat lepeltje komt goed van pas als lummel zijn tieten prijs geeft.
Breaking news : Tieten om van te smullenop husse met je neus ertusse
Ja, Ad. Je bent helemaal de enige, afgezien van het jongetje en zijn familie en misschien de NRC-redaktie. Hier sta je volkomen maar dan ook volkomen alleen. Live with it. Deal with it. Wij vergeven het je. Iedereen heeft wel eens een off day.
Qua smultieten, Bertie, daar ben ik ook keibenieuwd naar. Qua vorm zal het richting negerzoen gaan, denk ik. Maar dat woord mag je niet meer gebruiken. Roetveegzoen. En dan uitlepelen. Hm. We gaan het zien. Echt honger krijg ik nog niet.
En andere lichaamsdelen in recepten verwerken? Breng hem niet op een idee! Huiver icoontje.
Ok, de lange vinger, maar da’s een bestaand recept. En beenham. Maagbrood. Moorkop, oeps, roetveegkop. Elleboogjes. Da’s allemaal onschuldig. Lummel kennende moeten we nu kei gaan oppassen though.
Oh, daar istie al! Zie https://lummel.wordpress.com/2019/11/18/tieten-om-van-te-smullen/ 😉
Lijkt me erg lekker, maar riekt toch wel heel sterk naar misleidend adverteren.
Dit was nog maar de eerste tiet bij lummel? Of gaat-ie doormidden? Maakt hij er nog een? Dan hebben we er alsnog twee. Daar is het om te doen, lijkt me.
Als Bas veel kliks krijgt op dit nieuwe intro, dan vrees ik dat we tot in lengte van dagen tieten moeten zien, in de titel.
Over het ikje: ik heb lang gewacht met plaatsen. Vrij baan voor lummel! Morgen helemaal.
Inhoudelijk zou ik ook niet goed weten wat juf Annet wilde horen. Iets over Canadezen?
Goed idee Bertie. Er is al een categorie ´de ballen’.
Geen zorg, Pawi, het volgende intro zal tietloos zijn.
@ Lummel
Die van stieren eten ze echt. Serieus. Ik Zuid-Amerika at een vriendin ze.
Iew! Heb zelf weleens per ongeluk een koeientong gegeten. Bah. Was in Frankrijk where else?
Een uurtje
Mijn buurman is kortgeleden gepensioneerd. Hij heeft z’n draai nog niet gevonden. Regelmatig gaat hij naar het buurtcafé. Mijn buurman ontmoet er bekenden en vindt het gezellig.
Door het raam zie ik de buurvrouw aankomen. Ze wenkt me voor koffie bij haar thuis. Leuk, ik ga meteen.
„Is je man er niet?” vraag ik.
Ze duwt me een briefje onder mijn neus. Ik lees het hardop:
„Ik ben naar het café, met een uurtje terug. Zo niet, lees dit briefje dan nog een keer.”
Kitty van Vlaanderen
Gaat ook al voor een lekkernij door. Ik vond er niets aan, de saus moet het lekker maken.
De koeientong, bedoel ik. ☺
Ik heb varkenssnuit gegeten, varkenspoten, kippepoten, eendepoten, eendetongetjes, hart, lever, long, pens, varkensoor, rundertong, kippemaagjes
Van het varken aten ze alles. ik keek er heel erg van op te zien wat ouderen in de snert gooiden. Ook oren en onderpoten.
Ik ken een verhaal, ergens op husse, van iemand die nooit meer komt, waarin verteld wordt dat Lee Towers graag koeienuiers eet. Zo zijn we weer terug bij tieten.
Als ik naar de statistieken kijk is ereen duidelijke piek te zien. Helaas kan ik het niet vergelijken met andere dagen waarop ik iets geplaatst heb, te lang geleden. We zullen hetzien als ik binnenkort het parelhoenrecept zal publiceren, maar zonder tieten in de kop.
André van Duin houdt daar ook van, koeienuiers, schijnt iets Rotterdams te zijn.
Qua ikje: wat een meutig streekromanachtig schrijfstijltje zeg. “Mijn buurman ontmoet er bekenden en vindt het gezellig.” “Leuk, ik ga meteen.” “Ik lees het hardop”.
Jammer, het briefje op zich is best een aardig grapje van onze frisgepensioneerde medemens. Die komt er wel.
Maar Kitty, Kitty … waarom?
Het recept voor uierboord (“koeientietkroket”) staat alhier:
https://www.smulweb.nl/recepten/1422832/Uierboord-koeientietkroket
Een klein googeltje leert me dat het feit dat Andre van Duin hier gek op is kennelijk heel opvallend is. Je vindt het all over het internet overal, als sinds 2002, toen kwam hij ermee uit de kast kennelijk.
Algemeen Dagblad: https://www.ad.nl/nieuws/andre-van-duin-eigenlijk-heb-ik-niets-met-taarten~acb9fdc7/
NRC: https://www.nrc.nl/nieuws/2002/10/26/gebakken-koeienuier-en-witte-wijn-7611591-a959760 (Jos Brink, André van Duin, Corry van Gorp, Gerard Cox, Lee Towers, allemaal uierboord-kinderen)
Hilarische uitleg op http://zappen.blog.nl/varabnn/2013/12/20/frank-evenblij-strikt-andre-van-duin-voor-portret is dat uierboord gemaakt wordt van “de uier van een geslachte koe”. Ja! Niet van een koe die nog in de wei loopt. Man man.
Nou, ik ga binnenkort naar Rotterdam, maar ik ga dit niet, ik herhaal niet, proberen. Pawi, heb jij het weleens op? En wat verklaart dat dan?
ik had ook een uier recept gevonden. Maar ook dat ga ik niet maken. En zeker niet eten.
Het ikje is een zelfgehoordje met een niet onardige grap van de buurman. Zelfs de serial plaatsers weten niet meer wat te schrijven
ik heb een nieuwe vpn. Even controleren of het nog steeds werkt (een soort van test dus)
Het ikje is met de hand overgeschreven uit de Nederlandse vertaling van Reader’s Digest, lijkt me zo. Het blijft een grappige anekdote, maar na een keer lezen weet je het wel.
Toen ik net begonnen was aan mijn studie hersenkunde, ging ik vakantievierende familie bezoeken in Frankrijk. Eten wat de pot schaft, dat leek me geen straf. Er werd een plak hersenen als voorafje geserveerd. Ik kon alles benoemen wat ik zag en waarvoor het gediend had. Vol ongeloof werd het bord weer ingenomen. En nee, ik kreeg er gelukkig geen zwezerik voor in de plaats, maar een simpel omeletje. Gemaakt van eieren die waren gelegd door vismeel etende kippen. Zoiets proef je, ruik je, maar weigeren kon ik in de gegeven omstandigheden niet meer…
Tip voor Bas alstie in Rotterdam is: cafe Loos. Daar hebben ze veel lekkers en een prachtig uitzicht op de Veerhaven. Aanbevolen: kalfslever met pancetta. Dat vind je volgens mij nergens meer als je buiten de deur eet.
Mijn dochter kreeg toen ze heel klein was kalfshersenen met purée. Dat vond ze toen heerlijk. Nurilt ze drvan.
Daar kan lummel een voorbeeld aan nemen:
Ik zou bijna zeggen, daar kan’ie een puntje aan zuigen, maar dit is een keurig blog, dus doe ik het maar niet.
😂😂😂
Seniorenflat
We gaan naar een familiefeestje en mijn schoonouders, beiden energieke tachtigers, rijden mee. Ze zijn al een poosje van plan hun royale woning te verruilen voor een seniorenappartement met bij hun leeftijd passende voorzieningen. Inmiddels hebben ze het oog laten vallen op een prachtig complex dat aan al hun wensen voldoet. Maar er moet maar net plaats zijn.
„Waar is het wachten eigenlijk op?” vraagt mijn schoondochter vanaf de achterbank. „Nou, er moet eerst iemand doodgaan”, legt mijn schoonmoeder uit. „Hoezo”, is de reactie. „Mogen jullie er dan niet met zijn tweeën in?”
Harry van Dam
Misverstand, Harry. Gebeurt weleens in het spraakgebruik.
Harry hannest volgens mij wat met de familieleden. Schoonouders, akkoord. Maar die schoondochter vanaf de achterbank, wie is dat? Niet de dochter van zijn schoonouders, anders zou het zijn schoonzus zijn. Zijn eigen schoondochter dus, de vrouw van zijn zoon (of dochter), en die zegt dan wellicht oma en opa tegen dit energieke koppeltje. Nodeloos ingewikkeld gemaakt. Ik vermoed dat het grapje door Harry zelve verzonnen is en hij een Sprechhund nodig had. Mag. Kan.
Maar man man … wat een gedoe om een enkel misverstandje in een autootje op weg naar een familiefeestje. Wat een boel onnodige info. En wij lezers moeten het allemaal maar verteren en er de kern uit halen. Of niet.
Hallo Ad, nee ik volg je voorbeeld niet. Dolly Parton nam de honeurs waar.
Inderdaad Bas het is niet mijn broer, maar wel een zoon van mijn vader.
Tjonge jonge wat een nodeloos ingewikkeld verhaal. De schoondochter zat op de achterbank. En waar zaten de schoonouders dan? “Waar is het wachten eigenlijk op?” is natuurlijk vragen naar de bekende weg. Tenzij de schoondochter wel een knokploeg weet om een plekje te maken in het prachtige complex.
Gelukkig
Een Somalische vrouw komt met een tolk naar mijn spreekuur. Alles wat ze mij toevertrouwt, wordt keurig vertaald. Ze spreekt geen woord Nederlands, zegt de tolk. Na een tijdrovend consult nemen we afscheid. Ik vraag aan de tolk: „Is mevrouw gelukkig, nu ze gevlucht is naar Nederland?” De patiënte draait zich onmiddellijk naar me toe en zegt, zonder tussenkomst van de vertaler: „Honderd procent, dokter, echt waar!”
Mieke Kerkhof
Wat wil Mieke hiermee suggereren?
Ja wat wordt hier nu eigenlijk bedoeld. Wat isde pointe, chute of clou? Maar ja het kwam van Kerkhof dus het moest erin.
Misschien hadden de patienten geklaagd. Waarom komen we niet meer in de krant?
Schrijfopdracht.
Je moet en je zal in de krant. Je enige mogelijkheid is bij dokter Kerhof op spreekuur te gaan. Bedenk een situatie of een gesprek waarmee je de krant haalt.
😆
Niets aan toe te voegen!
Lummel!😂😂😂
Speldenkussen
Al enkele jaren heb ik een pijnlijke slijmbeursontsteking en omdat de injecties van de huisarts geen verlichting geven, ga ik een alternatieve behandeling proberen. Bij onze UMCG vind ik een acupunctuurkliniek, die vertrouwenwekkend overkomt.
Gisteren onderging ik mijn eerste behandeling en aan een stel vrienden en familieleden die altijd meeleven, mail ik rond middernacht een verslagje. Vanmorgen waren er enthousiaste reacties maar zeven mails waren niet door de censuur gekomen, alle naar een gmail-account.
De inhoud van de bijlage, waarin ik de vriendelijke Chinese dokter beschreef die mij omtoverde tot speldenkussen, „vormde mogelijk een veiligheidsrisico” en was daarom door Google geblokkeerd.
Hanny Diemer
Ha het eerste patientenikje. Je ziet hoe dit blog de toon aangeeft.
De redactie heeft alleen ‘Mieke Kerkhof’ vervangen door ‘umcg’ om het niet te duidelijk maken dat de suggestie van hier kwam.
😆
Direct naar de prullenbak, dit ikje!
Ja, ik moest ook aan Mieke denken. Qua inhoud. Qua schrijfstijl is het allemaal wat wijdlopig. Waarom Google e.e.a. blokkeerde is me niet duidelijk. Het was een beschrijving, geen foto van een half ontklede arts. Of mis ik iets? Had ze tetten en werden die door Hanny iets te levendig beschreven? Of was het een selfie van halfnaakte Hanny, maar hoezo dan veiligheidsrisico? Was haar mobieltje een Huawei? Zo’n lang ikje, maar zoveel niet beantwoorde vragen.
Ik ga naar dokter Kerkhof met maagklachten. De radio die ik in het ziekenhuis heb laten maken toont 21 vergulde theelepels. Wat is dat? Nou dokter Kerkhof, voor mijn hoest schreef u een drankje en een recept voor. 3 maal daags een theelepel.
Ik ga naar dokter Kerkhof met heel erg pijnlijke tepels. Hoe komt dat vraag Mieke. Nou mun man vindt dat ik tieten om te smullen heb.
lummel is lekker op dreef de laatste tijd
🤣🤣🤣
En inmiddels is een heel mooi 18e deel van het Chinaverhaal op de site verschenen. Een terugblik op Ilonas reis aan de hand van foto’s van de kinderen die zij met haar man is tegengekomen. Met veel liefde gefotografeerd. Alhier te bewonderen.
Internationaal vergelijken
Voor een internationale scholierenconferentie heeft onze zestienjarige dochter drie logees uitgenodigd. Terwijl we eten, vergelijken de Portugese, Hongaarse en Zweedse leeftijdgenoten hun moederlanden met elkaar. We steken er veel van op. Zo is een ‘gapyear’ in Portugal ongekend en eten ze (inderdaad!) in Zweden het liefst aardappels met gehaktballen. Op een gegeven moment horen we onze dochter zeggen: „No we don’t use Facebook at all. It’s only for mothers and grandmothers.”
Lena van de Graaf
Het kind heeft gelijk. Heeft ze verder nog iets gezegd?
Is het niet vaderland en moedertaal? Of moet alles vervrouwelijkt worden?
De Hongaarse hield wijselijk haar mond. Alles wat ze zegt wordt immers door Lena vervormd tot iets wat lijkt op Nederlands maar dat niet is.
@lummel, je hebt gelijk. Moedertje Rusland is de uitzondering die de regel bevestigt.
En we hebben ook nog “allons enfants de la patrie”…
Inderdaad patrie komt van het latijnse pater.
In Frankrijk raast er een debat door het land. Veel mensen, en media, vervrouwelijken mannelijke woorden voor beroepen. Chef wordt cheffe, professeur wordt professeure, auteur een auteure. De helft van alle Fransen zit daardoor op de kast of bovenin het gordijn. En het is niet de man/vrouw verdeling, maar eerder progressief/ conservatief
Het wordt steeds gekker. Ik kreeg van WordPress de suggestie om mijn blog Bas van Vurin te noemen. Man man.
🤣🤣🤣
lummelle heeft wel iets, vind ik.
Lummelle laat je lekker smullelle
Een vroeger buurmeisje heet Lummie.
Familie toevallig?
Lummelle doet me denken aan jarretelles …
En de oplettende kijkertjes hadden het al in de gaten … morgen komt er weer een nieuw intro. Een korte dit keer. Jullie je zin!
O.K.
Hoe zie ik er hier uit?