Nee, het is zeker geen compliment als een lezer (m/v) verzucht dat het wel lijkt alsof de intro’s steeds langer worden. Wel voorafgegaan door een “chapeau Bas, prima intro weer”, maar toch, het is maar gezegd. Door wie? Dat laat ik maar in het midden omdat het Jokezelf betrof en ik geen ruzie met haar wil. Ik stuur haar wel een mailtje, dit lossen we samen wel op.
“… een prachtig intro. Broeva. Haro!”
Dat Lummel zich haastte om “een prachtig intro. Broeva. Haro!” te roepen maakte niet meer zo heel veel uit. De toon was gezet. Ook Bertie was te laat met haar goedbedoelde “hallo, weer een prima en lang intro”. Ze zei dat namelijk pas om half twee op de maandagmiddag, vele uren na het verschijnen van het intro. “Vanmorgen al gelezen”, probeerde ze nog zwakjes, “maar ik kom nu pas aan reageren toe”. Jaja.
Enfin, ik kan het wel, hoor, korte intro’s schrijven. Dat gaan jullie zien en dat hebben jullie vandaag dus helemaal aan julliezelve te wijten.
Annet Betsalel, wat een naam zeg, vertelde over een kind dat op de vraag of hij weet hoe de oorlog is afgelopen stralend “goed!” roept. Ook dat was kort en krachtig. En verder zeg ik er dus niets over.
Met Kitty van Vlaanderen heb ik het wel heel makkelijk. Zij schreef een nietszeggend ikje over haar buurman die kortgeleden gepensioneerd is en nu gevatte briefjes voor zijn vrouw achterlaat als hij naar de kroeg gaat. Heerlijk. Zo’n pensioen willen we allemaal wel. Punt.
Met Harry van Dam had ik het ietsje moeilijker. Die schreef een ingewikkelde streekroman over een familiefeest, schoonouders op de voorbank van een auto en een schoondochter op de achterbank. Zonder bewegende beelden was het niet te volgen. De pointe wel. De ouwetjes in kwestie, “energieke tachtigers” hebben zich ingeschreven voor een seniorenappartment en staan op de wachtlijst. Er moet eerst iemand doodgaan dus. Het olijke schoondochtertje op de achterbank van de auto begrijpt dat verkeerd en zegt verbaasd: “Mogen jullie er dan niet met zijn tweeën in?” Ja.
Mieke Kerkhof behandelen we hier niet meer
Mieke Kerkhof behandelen we hier niet meer. Ze zag dit keer een lollig bedoeld verhaaltje geplaatst over een gevluchte Somalische vrouw die op haar spreekuur verscheen. Minnetjes. Maar goed, ze krijgt alles geplaatst daar bij de NRC. Lummel ging zelfs zo ver dat hij als schrijfopdracht voorstelde: “Je moet en je zal in de krant. Je enige mogelijkheid is bij dokter Kerkhof op spreekuur te gaan. Bedenk een situatie of een gesprek waarmee je de krant haalt.”
Lummel zelve publiceerde een lekker recept op zijn minst gelezen kookblog, en wel van “tieten om van te smullen”.
Lichaamsdelen om te eten, we hopen maar dat het geen trend wordt. Aan de lange vinger, de beenham, maagbrood, de roetveegkop, tong, ballen en elleboogjes hebben we echt genoeg.
Lummel biechtte op dat hij ooit varkenssnuit, varkenspoten, kippenpoten, eendenpoten, eendentongetjes, hart, lever, long, pens, varkensoor, rundertong en kippenmaagjes heeft gegeten, dus daar kan niemand tegen op. Hij woont dan ook in Frankrijk.
Hoewel de autochtone Rotterdammer er ook wat van kan. Die eet uierboord, oftewel gebakken koeienuier, net als Lee Towers, Jos Brink, André van Duin, Corry van Gorp, Gerard Cox. Daar zijn volop recepten van te vinden op het wijde internet. De blogbeheerder op dit blog legt uit dat uierboord gemaakt is van de “uier van een geslachte koe”. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat die uiers van in het weiland lopende koeien afgesneden worden. Man man. Laat Luvienna het maar niet horen. Die neemt dit soort grapjes serieus.
Enfin, binnenkort ben ik zoals gezegd in Rotterdam, alwaar ik een reünie van dit blog helemaal alleen ga vieren in een prettig café naar keuze, misschien wel café Loos, alwaar ze “veel lekkers” hebben volgens Pawi. En uitzicht op de Veerhaven. Wie wil dat nou niet? En ze hebben er kalfslever met pancetta. Dat vind je volgens Pawi nergens meer buiten de deur. Zou goed kunnen en dat heeft misschien wel een reden. Huivericoontje. Ik ga het niet proberen. Pawi had nog zo’n griezelverhaal:
Een plak hersenen als voorafje
“Toen ik net begonnen was aan mijn studie hersenkunde, ging ik vakantievierende familie bezoeken in Frankrijk. Eten wat de pot schaft, dat leek me geen straf. Er werd een plak hersenen als voorafje geserveerd. Ik kon alles benoemen wat ik zag en waarvoor het gediend had. Vol ongeloof werd het bord weer ingenomen …”
Er verscheen een prachtig 18e deel van het Grote Chinaverhaal van Ilona en Gijsbert. Ook in China kunnen ze er wat van, qua enge dingen eten. Maar dit deel gaat daar gelukkig niet over. Het is een tedere terugblik op de hele reis. Het reizende echtpaar schetst aan de hand van met liefde gefotografeerde portretjes “de toekomstige keizertjes en keizerinnetjes van China”. En krek, dat zou zomaar eens kunnen. Wat een energie. Wat een aandacht. Wat een levenslust. Inmiddels zijn de kids al een jaar of acht ouder, maar we kunnen wachten. “Nu ik deze foto’s voorbij zie komen, zie ik de vergankelijkheid van het leven, zoals dat zo mooi genoemd wordt,” verzuchtte Ilona. Jawel, en de schoonheid, mensen!
Het afsluitende 19e deel wordt naar verluidt nog voor het einde van het jaar gepubliceerd en dan is het op. Het complete verhaal verschijnt net te laat om handzaam gebundeld bij de betere boekhandel te liggen, maar is dan dus alhier op het internet, in blogvorm, voor het nageslacht bewaard. Het kan gelezen worden, hoe vaak de lezer maar wil, telkens weer. Dat is best een paar meter scrollen. Maar dat is het meer dan waard. Laten we wel zijn, vroeger toen er nog geen boeken waren uitgevonden lazen de mensen ook boekrollen, en niemand die erover klaagde. Integendeel. Keiblij waren ze ermee.
Zo, ik kan het dus best. Een kort intro schrijven. Hoezo? Omdat ik er nu mee ophoud. Ik ga de zon in, want die schijnt. Doei.
Dus dat er zondag na het invallen van het duister hier nog een levendig debat heeft gewoed over de feminiseringsgekte (allerlei benamingen, zoals ‘vaderland’, moeten vervrouwelijkt worden, terwijl ‘moedertaal’ zo blijft), zal hier niet worden behandeld. Lummelle, Bas van Vurin … waarom deze blogs misschien wel ooit in de nabije toekomst, als het aan heel erg links ligt althans, van overheidswege zo worden omgedoopt, dat zullen jullie hier niet lezen.
Wil jij net als Ilona en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens in een vliegtuig naar mytaratata.com te loeren en luisteren. Er gaat niks boven taratata point com, zeker als je vliegt en je alle tijd van de wereld hebt en oordopjes in. Het is altijd goed. Net als FIP, maar da’s de Franse radio. Ik heb het hier over de Franse TV. Dit intro moet kort en ik heb er vaker overgeschreven dus daar laat ik het bij.
Foto: “Muziek op grote hoogte” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Een portie vis
Toen het bergafwaarts ging met mijn Rotterdamse oma vormden haar zes dochters een liefdevol leger van zorg aan huis. Een onvermoeibare onderneming om hun moeder tot het laatst thuis te laten blijven.
Eén manier om oma nog wat in de watten te leggen, was het halen van een portie gerookte vis, waar ze dol op was.
Helaas smaakte oma tegen die tijd niet veel meer. Toen mijn tante nog vol goede moed probeerde: „Kijk, mam, dit is het neusje van de zalm!”, zei oma: „Nou, dan heb ik zeker z’n gat.”
Stan van der Burght
Jammer dat de week zo begint. Lollige hardhorende oma’s, oh wat hebben we daar de schurft aan. Niet aan de mensjes zelve, maar aan hullie als onderwerp van lezersanekdotes. Kan het kabinet nou echt nergens iets aan doen?
Mooi, maar een tikkie te kort intro.
Een draak van een ikje. Een ouwe mop insturen en dan trots op maandag? Bah.
Zo kort is het intro nou ook weer niet. Alle ikjes kwamen aan bod. Erg mooi stukje over Ilona.
Het ikje van vandaag is meteen het dieptepunt van de week. Het wordt vanaf nu alleen maar beter.
Klopt, ik had het veel korter in mijn hoofd toen ik eraan begon. Maar dan dijt het uit he, zo gaan die dingen. En die foto’s, dat schiet ook niet op. Het kan allemaal nog veel korter, daag me niet uit. Het allerkortste intro in de geschiedenis was nr. 16, zie alhier. Toch ook al weer heel wat jaartjes geleden.
Wat zien ik Bas? Een blauw diamantje naast je naam op Twitter? Lijkende op het vinkje, zullen er veel intrappen? O, ben ik geblockt alhier? Zou wel mogen hoor. Maar laat het me weten, anders wacht ik smachtend tot ik uit de moderatie val.
Niet geblockt, Kennis, ik zou niet weten waarom. Verder nog iets te melden?
Kort en goed.
gr. Brt.
😁 Thx.
Prettig stukkie Bas. Niet te lang, zeker niet te kort, maar wel bondig en daar houd ik van. Ik wist heus wel dat je dat kunt hoor. En, te jouwer geruststelling en van iedereen die nu denkt dat er ruzie ontstaat omdat ik het gewaagd heb om het intro van de vorige week veel te lang te noemen, met mij krijg je niet zo gauw ruzie. Alles sal reg kom als ons almal ons plig doen. Ik ben de kalmte zelve en volgens mij schiet jij ook niet zo snel uit je slof, dus het valt allemaal reuze mee.
Dat gezegd hebbende; er komen steeds meer ouderen bij en de huidige ouderen worden nog weer ouder, dus die ikjes zouden op termijn wel eens alleen kunnen bestaan uit lollig uit de hoek komende oudjes. Bereid je maar vast voor. Het ergste moet vast nog komen.
Lol! Je zou zomaar eens gelijk kunnen hebben. We leveren een achterhoedegevecht hier.
Amber
Zoon en schoondochter zijn op bezoek. We praten over Journaallezeressen op NPO 1. Annechien Steenhuizen, Dionne Stax en Astrid Kersseboom passeren de revue. „Dan is er ook nog Amber” zeg ik. „Jurgen van den Berg presenteerde een tijdlang samen met haar het NOS Radio 1 Journaal. Haar achternaam weet ik zo gauw niet. Amber, Amber….” Mijn zoon schiet te hulp: „Alert”.
Tia Albers
Ik ken niet een van de genoemde mensen.
Ik ken alleen Amber niet. Van naam dan. Maar wat een allemachtig flauw grapje zeg. Deze hoort Amber vast twintig keer per dag. En nu moet ze hem ook nog een keer in de Okkie en Taptoe, ANWB Kampioen, Het Beste van Readers Digest, eh NRC lezen. Man man. Ongehoord!
Amber Brantsen. Kende ik niet. Jurgen van den Berg ook niet.
Wat een gezellige visite. Wat een mager ikje.
Ook na enig googelen gaat me geen licht op. Terwijl ik best af en toe naar het Nederlandse journaal kijk. Misschien concentreer ik me teveel op het nieuws?
Een Max Laadvermogentje
Next door
Met een goede vriend lunch ik op Ibiza bij een gezellig restaurantje onder de warme najaarszon. Aan het tafeltje naast ons zitten twee meiden. Mijn maatje merkt op dat een van hen uitzonderlijk knap is. „Mwah, beetje girl next door” zeg ik. Hij is het daar absoluut niet mee eens. Een uurtje later komen we terug bij het hotel. We herkennen meteen de dames die de kamer naast ons binnen gaan.
Ralph Cohen
Het leven is een en al toeval. “Kennen we jullie ergens van?” had hier wonderen kunnen verrichten.
Adam Cohen (geen familie) heeft trouwens zojuist een meesterwerkje afgeleverd. “Thanks for the dance” … samen met zijn vader.
We kunnen wel raden hoe het verder gaat.
Grappig ikje.
En net voor het sluiten van de deur horen we een van de meiden zeggen:’jammer dat het twee slome duikelaars zijn’
Hoe heten slome duikelaars tegenwoordig in nl?
Ja Ad ik zie je al aankomen. Lummels?
Sushi
Op vrijdagmiddag sta ik eindeloos te twijfelen bij de sushibar. De keuzemogelijkheden zijn enorm en ook nog toegenomen ten opzichte van de vorige keer dat ik hier stond. De sushi-maker heeft mijn gedraal aangezien, komt uit zijn keuken en spreekt mij aan: „Moeilijk hè?”. Ik beaam dat ik er niet uitkom. „Tja, hoe meer keuze hoe moeilijker. Ik had vroeger maar één keuze”.
„Oh ja?”, vraag ik belangstellend.
„Ja, mijn moeder vroeg: Wil je nasi, of geen nasi?”
Heleen Akerboom-Menger
En sprak ze nasi met een z of een s uit?
Slome duikelaars heten tegenwoordig toch retarded?
Phoe, ben ik daarvoor mijn bed uitgekomen? Ik ga maar eens terug. Het regent toch de hele dag. Morgen zien we wel weer.
Daar ben ik niet voor opgestaan, las het in mijn slaap.
Bas, “retarded” is a no no. Je zult “mentally challenged” bedoelen.
Oh, mijn zoon zegt dat altijd tegen me 😂😂😂
Zijn Pawi en Bertie al uit bed?
Heb je beschuit?
Hmmm ik droom net zo mooi, over springende zalmen bij de Haringvlietsluis. Ze willen terug naar waar ze vandaan kwamen en ik zie dat het ze lukt! Kleine opening groot succes!
Opa en oma
We zitten met onze twee dochters in de auto terug van de sinterklaasintocht. Een peuter en kleuter in vol ornaat als Zwarte Piet. Mijn ouders bellen en ik neem op met de luidspreker aan. Ze vertellen de meisjes dat het ze spijt er vandaag niet bij te kunnen zijn. Kerkbezoek ging voor. Als ze hebben opgehangen, heeft de oudste van de achterbank een vraag. „Wanneer vertellen we opa en oma dat God niet bestaat?”
Roderik van der Ploeg
Het klinkt als een verzonnen grapje, bovendien tenenkrommend krom geschreven, maar hier kon er toch een klein schaterlachje af. Bij jullie ook?
Hoe dik is de duim van Roderik?
Het klinkt te onecht.
Maar met bijdehante kinderen weet je het nooit.
Waardering
Onze puberzoon lijkt ietsje te vol van zichzelf te worden. We proberen hem dus wat waardering voor de mensen om hem heen bij te brengen. De afgelopen tijd heb ik zelf veel steun ervaren in een lastige situatie.
Dit weekend heb ik een hele stapel koekjes gebakken om iedereen te bedanken. Mijn zoon komt op de geur af. Ik leg hem uit waarom onze keuken is veranderd in een boter- en suikerhemel. Hij omhelst me en proeft even. Dan een compliment: „Mama, jij maakt echt de beste koekjes van de wereld.”
Missie geslaagd, denk ik nog. Hij loopt terug naar zijn kamer en voegt toe: „… èn de beste kinderen”.
Lucia Ferron
Waardering
Onze puberzoon lijkt ietsje te vol van zichzelf te worden. We proberen hem dus wat waardering voor de mensen om hem heen bij te brengen. De afgelopen tijd heb ik zelf veel steun ervaren in een lastige situatie. Dit weekend heb ik een hele stapel koekjes gebakken om iedereen te bedanken. Mijn zoon komt op de geur af. Ik leg hem uit waarom onze keuken is veranderd in een boter- en suikerhemel. Hij omhelst me en proeft even. Dan een compliment: „Mama, jij maakt echt de beste koekjes van de wereld.” Missie geslaagd, denk ik nog. Hij loopt terug naar zijn kamer en voegt toe: „… èn de beste kinderen”.
Lucia Ferron
Alweer gelukt! 9:23 uur. Ik dacht nog wel dat Lummel zich had verslapen! Sorry.
Geweldig! De kans hierop is 1 op de 100 miljoen!
Het ikje is twee keer niks.
Weer een ouder die het nodig vindt om een kind voor gek te zetten in de krant. Gelukkig voor het joch is het haar niet gelukt.
Het duurde 10 minuten om het ding geplaatst te krijgen. Mijn internetverbinding is vreselijk. Straks naar de winkel beneden om een glasvezellijn te krijgen. Dat wordt mijn vierde internetprovider in vier jaar.
@ Pawi en Lummel
Ik dacht dat het afgesproken werk was. Het zal mijn achterdochtige geest zijn.🤨
@lummel, ik las even glasvezellijm
Er gaat hier op de redactie al een paar weken een complottheorie rond: Pawi en Lummel wonen samen en zijn keigelukkig, maar willen het voor ons niet weten.
Lummel gaat aan de glasvezel! Het zal mij benieuwen of hij daarmee sneller gaat plaatsen …
O, de liefde en de dood zo mooi allemaal.
Ik zie of zou pawi en lummel (beide hoofdletterloos) erg graag als mijn oma en opa…
…ik ben dan wel een keivolwassen kleinzoon.
Geen gekwijl of gesnot…
…de…, geen paal en perk en pek en veren, geen kip noch ei.
Waar staan de woorden van de snuivende rechter? Snuivend als een volbloed racepaard klaar om het strijdperk in te gaan, gereden door het lot vol deernis, eerst geborsteld door de jeugdige toekomstmuziek. Of een ander F. Bauer achtige natte scheet.
De afgang van De Schrijvende Rechter is in het vorige intro beschreven, Timmerark. Alhier nogeens na te lezen. Of als je niet wilt klikken: hij is geruisloos weer afgetaaid toen bleek dat niemand – behalve pawi – zijn gesneer en gesmaal kon waarderen. Narcistje dat het hij me er eentje van ons is. Onder allerlei fantasiepseudo’s duikt hij nu weer her en der op waar zijn humor niet opvalt. En hier laat hij standaard een 1-stersbeoordeling achter bij het nieuwe intro. Mag. Kan. Laat hem blij zijn, daar achter zijn laptopje, met het laatste restje aandacht die hij elders van andere anoniempjes krijgt. Het kan snel gaan. Maar … hij heeft het helemaal zelf gedaan.
foutje denk ik, so sorry
Dit gaat over de broekjes, letterlijk en billelijk.
Dank voor de muzieklinkjes, Timmerark, zeer gewaardeerd. Zeker nu we onze huisdeje Mopperkont niet meer hebben, maar onthoud: nooit meer dan 2-3 per dag. Bij voorbaat dank. Nelson, Cash, we lusten er wel pap van. Ik wel tenminste.
Nu we toch aan het muzidiscussieren zijn, deze qua Cash vind ik erg mooi. Zojuist opgenomen door la Crow:
Beste Bas, prima, ik probeer steeds als laatste, bijna misschien, het volgende te plaatsen maar het zelfde liedje kwam steeds door, maybe die allemaal op 1 na verwijderen?
Hopelijk nu de goede, van Yoesuff Islam, of Cat Stevens destijds, mooi verhaal over, voor een keer.
Liefde.
Ja, nu goed denk ik.
Hoezo Mopperkont niet meer hebben? Nee toch? Ik kan nu erg heel veel niet tegen slecht nieuws.
Op vakantie hoop ik?
Niemand weet het, Timmerark. Waarschijnlijk ergens aan het fietsen …
Ach, dat samenwonen met lummel. Veel voor te zeggen. Een heerlijk appartement met uitzicht op de Marne, glasvezel uit de winkel beneden, goeie restaurants in de buurt als er niet thuis gekookt wordt en natuurlijk elke dag een nieuwe grap of grol.
Hier is voor glasvezel de hele straat opengelegd. De jongens die dat deden in weer en wind, bood ik soep aan, maar ze hadden liever koffie. Haha, gelukkig had ik dat ook in huis.
Maar elke zaterdag op de minuut af hetzelfde ikje plaatsen, dat zou je dan niet doen. Lummel voegde wat witregels toe, ik plaatste hem bold. Verschil moet er zijn.
Het ikje vind ik twee keer grappig, vanwege die zoon. En bedenkelijk, ouders die hun zoon zijn trots-op-mezelf proberen te onderdrukken. Beetje grefo gedrag.
Ja, mopperkont wordt gemist hier! Niemand heeft zo’n fijne neus voor klassieke muziek als hij. Opera bijvoorbeeld. Duurt meestal veel te lang, maar hij zoekt de mooie fragmentjes voor ons uit. Kwam hij maar terug!
Mopper, voor joe!
hou je in deze eeuw van opera of andere klassieke onzin (hoe klonk het etc) dan moet je van je p en w c afzien.
talking point, nee, gewoon mijn wil is wet. net als geen hoofdletters meer gebruiken. waarom? geen zin meer in.
hier had nu een heel leuk youtubje kunnen staan maar ik eet.
ok bassie dapie jij https://www.youtube.com/watch?v=2BBgOlfSLQI
Nieuw intro morgenochtend, over oma’s en een parkeergarage, einde mededeling.