Ach, we zijn ze toch bijna allemaal alweer vergeten? Ikjes zijn zo vluchtig. Die van Martin van der Jagt over chocoladefonteinen op Marktplaats bijvoorbeeld? Hoezo? Wattuh? Dat bedoel ik. Lummel verlangde naar een fontein voor kaasfondue. En Bertie verlangde terug naar de Kerstpakketten van vroeger, met een “inhoud die we niet kenden: vreemde nootjes en blikjes Frans voer, chocolaatjes en een fles rode azijn. En een klein cadeau als een koektrommeltje …”
Of Paulien Lammers dan? Wilde een bodyshaming mopje maken over een dikbilantilope in Blijdorp, over Kim Kardashian, who else, maar maakte er voor de zekerheid toch maar een reuzengoerami met dikke lippen van. Ja. Doe het dan niet. En het was volgens haar ook nogeens “een vrouw” die het grapje zogenaamd maakte.
De statistieken van 2019 waren weer om over naar huis te schrijven: 42 berichten, bijna 4200 reacties, dus bijna 100 (en een lepeltje) gemiddeld per bericht. En maar liefst ruim 73.000 woorden. Ga er maar aanstaan en dat allemaal gratis en voor niets, met liefde geschreven en gepresenteerd. Pure passie. Lol in het schrijven en het creatieve proces. Een van de meest aangeklikte berichten van vorig jaar was “Tieten op Twitter”, maar goed, daar zitten heel wat eenhandige klikkers bij.
We gingen ook nog naar de film trouwens en zagen “Hors Normes” van de makers van de “Intouchables”, prachtfilm, aanrader, gaat die zien mensen.
In dit verband was zeker de plots opduikende raadfoto op zijn plaats van een man met kerstmuts voor een smerig raam met vlekken. Men kwam er niet uit, wie dat nou weer was. Ik ook niet. Iemand merkte op dat ook de vaatdoek er niet kraakhelder uitzag, en dat het kraantje zo uit een ontwikkelingsland weggewandeld zou kunnen zijn.
Dus dat hij zich wel kwetsbaar durfde op te stellen, de inzender van het plaatje, die ik hier niet zal noemen, omdat het volgens mij wel een bekende is. Niet Ad Hok trouwens, die laat zijn ramen lappen door een Mexicaan.
Net zoals bommeldingen kun je ook bootcamples helegaar verkeerd lezen. Dat constateerden we naar aanleiding van een ikje over de roze koek van Martine Koetsier.
“Heb net mijn bootcamples ingeleverd bij de kringloop. Hartelijk dank, mevrouw zeiden ze. Nog net even over mijn schouder gekeken, en ja, daar gingen ze in de vuilcontainer. Tranen met tuiten, geen zachtjes geween. Mijn lieve roze bootcamples, daar had ik zo graag iemand plezier mee willen doen!” schreef Pawi prozaïsch.
Lummel scoorde zowaar het eerste 100e-reactielepeltje van het nieuwe jaar. Het was met een opmerking op een ikje dat hier verder niet genoemd gaat worden omdat het te flauw voor woorden was. Van ene Remy Maarschalk. Maar het lepeltje zit in de knip, lummel!
Ron Jue had een schoenmaker die fietssleutels maakte. Misschien ook wel een fietsenmaker bij wie je je boeken kunt laten kaften. Het gebeurde allemaal in “het land van Herman Finkers”. Wat? De man maakte een droog grapje. Zoals Ilona adrem opmerkte, speelt dit in Almelo en daar is elk ding belangrijk en haalt de krant. Net als dat stoplicht … Ja, het nieuwe ikjesjaar begon echt niet goed.
… wat buiten de verzekering bleek te vallen: de kist.
Jan-Jacob Vos verhaalde over een uitvaartpolis in de bus. Er was een halve eeuw premie over betaald. Bij overlijden heb je recht op 20 plakjes cake en een “cohort dragers”, hetgeen altijd van pas komt bij een crematie. Wat hem nog het meest verbaasde was wat buiten de verzekering bleek te vallen: de kist.
En inderdaad, we hebben misschien allemaal wel zo’n polis in huis, al jaren premievrij, maar bij overlijden keert hij 200 euro uit of minder. Al die gladpratende verzekeringsagenten die jaarlijks met hun leren mappen aan het huis van onze ouders kwamen en nog koffie kregen ook waren met de wijsheid van nu dus in feite oplichters. Ja. Het is niet anders. Misbruik maken van de onwetendheid en het vertrouwen van onze lieve ouders. Hoe haal je het in je hersens, ga dan de tuin harken of schaafgras wieden. Zelf heb ik net vorige week twee van die polissen afgekocht. Die had mijn vader afgesloten toen ik twee jaar oud was, de schat. Maar de een zou 89 euro uitkeren, de andere 780. Hopla, hier dat geld, wel in dankbaarheid aan pa. We nemen er een borreltje op.
We wisselden in deze verslagperiode van jaar en dus ook zoals altijd de allerbeste wensen uit. Pawi, Lummel, Bertie, Ilona, Klare taal, Ad Hok, Timmerark, en ondergetekende, om er maar eens een paar te noemen, deden dat van ganser harte. Ik wenste zelfs de buren van het belendende haatblog van harte het allerbeste. Schone-leibeleid, maar ook gewoon: zand erover. Ik heb jullie vergeven. Uitgestoken hand. Maar er werd op gespuugd. Geen enkele sjoege terug.
Nou ja, De Schrijvende Rechter (DSR) kwam na ruim een week even opduiken met een voorzichtig soort van geveinsd excuus voor alles. Jammer dat hij het weer verpestte door leugenpraatjes op te dissen. Hij zou hier gemodereerd worden. Not dus. Enfin laat maar. Ergens heel diep van binnen hou ik wel van het kereltje. Net zoals je ook van Trump kunt houden. Of de jonge Bush. Henk Bleker. Jan Roos. Engnekjes, maar je hebt er ergens een soort van medelijden mee. Je weet dat ze vanwege een lager dan gemiddeld EQ (Emotioneel Quotiënt) niet beseffen wat ze allemaal doen en zeggen. Wat hun woorden met mensen doen. Word je mee geboren. EQ kun je zelf niet ontwikkelen.
… het piepkleine poeltje van hiernaast
DSR blijft hier welkom, maar stelt als voorwaarde dat commentaren die hem onwelgevallig zijn naar zijn hartenlust en onbeperkt geschrapt kunnen worden. Op zijn simpel verzoek, zonder uitleg. Zo zijn we echt niet getrouwd. Dan mag hij zich inderdaad in het piepkleine poeltje van hiernaast blijven wentelen waar ze dat wel toestaan. Hier zijn we eerlijk en oprecht en kunnen we de zon in het water zien schijnen. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de haatteksten die Timmerark telkens maar weer hier over “de ouwe aap” (waarmee hij vreemd genoeg mij schijnt te bedoelen) mag zetten, en wat zo nog meer, het mag allemaal. Jullie zien die onzin gewoon op de site. Dat bedoel ik.
Een dag later begrepen we trouwens waarom DSR ineens weer langs kwam. Hij is op het andere blog weer krampachtig aan het “Schrijven” geslagen, in zijn bekende langdradige, stugge, wijdlopige maar – als je de tijd hebt – niet oninteressante stijl. Kinderikjes notabene, een stuk of drie, vier per bericht, allemaal recht onder mekaar, zonder enige andere context dan dat hij zelf op de bank met zijn kind heeft gepraat. Dat kind praat terug zoals elk kind. Niks mis mee. Maar waarom moet de wereld dit lezen?
Dat spartaans vormgegeven hobbyblog – blijven steken in de “verzin eens een mooie kop, mensen” ongein van de jaren negentig – heeft hooguit nog 2 tot 3 lezers over – inclusief de moderatoren – en dat zint onze miskende auteur uit Brussel niet. Daarom maar hier wat reuring veroorzaken in de hoop dat hij het aantal lezers aldaar wat kan opkrikken.
Tja, dan had je je prachtig vormgegeven, veel gelezen (tot aan literaire uitgevers en cabaretiers toe) en druk en levendig becommentarieerde feuilletons alhier maar niet moeten laten schrappen, vadermans. Eeuwig spijt heeft de man ervan. Maar ja, die deur is dicht en dat weet hij. Maar ik ben de beroerdste niet en vraag jullie allemaal om op deze link te klikken en het Geweldige Nieuwe Proza van De Schrijvende Rechter, Schrijver des Vaderlands, Onmetelijke Coryfee, tot je te nemen. Eet er wat nootjes bij, anders is het zo flauw. En weet dat hij alleen lovende reacties laat staan. Alle andere worden rukzichtloos en zonder toelichting van de site geschrapt. Zelfs een onschuldige opmerking over Brusselse spruitjeslucht van Timmerark moet weg, inclusief de mooie muziekvideo die de goeie man voor hem plaatste. Sad man, die DSR.
Wil jij net als Timmerark, DSR en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was aan het rondslenteren in Rotterdam. En daar was ik ineens op Nieuwjaarsdag de allereerste gast van Café Loos. Al tientallen jaren niet meer geweest, maar daar in de buurt heb ik onder andere het vak van tekstschrijven, liedjesdichten en zelfs smartlappen componeren geleerd. Het laatste als geintje. Klemtoontjes, woordjes, ritmes, keileuk puzzelen. We dronken hier wat na gedane arbeid, kletsten met keiberoemde medeartiesten, versierden meisjes of lieten ons versieren, en we waren gelukkig. Maar dat wisten we toen nog niet.
Foto: “Ochtendgloren in Loos” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Minderheid
Singapore, downtown. Ik woon inmiddels acht jaar met veel plezier in dit multiraciale, multiculturele stadstaatje. De massale immigratie van westerlingen is echter nog relatief nieuw. Ik probeer een taxi aan te houden, en eindelijk zie ik een vrije. Ik wenk, hij vertraagt, en op het laatste moment stopt hij. Ik stap in, en de chauffeur valt meteen met de deur in huis (in het Engels): „Normaal pik ik geen westerlingen op. Ze gedragen zich grof en arrogant, en zijn ’s avonds vaak dronken. Maar ik bekeek jou eens goed, en je zag er wel vriendelijk uit.”
Ben Kranen
De enige reden voor dit ikje is de vermelding dat de schrijver in Singapore woont. Verder niks gebeurd.
Ik ben een weekje weg. Ik spring in voor een zieke collega. Tot ziens.
Nou moe! Have fun, Lummel. Wij rooien het wel. Snif.
Oei, de “1 sterretje” tikkers zijn weer vlijtig vanmorgen. Vier stuks al, de eerste al binnen 10 seconden na de publicatie van het intro 😀 😀 😀
Er zit iets moralistisch in dit ikje.
ik ben twee weekjes weg, dus geen betrouwbare vervanger…
Chapeau Bas, dat is nog eens een terugblik. Zo kom je er niet veel tegen. Nou ja, behalve bij jou dan. En – een beetje laat, geef ik toe, maar toch – alsnog van harte gefeliciteerd met het nieuwe jaar. Dat het maar een gezond menneke 0f vrouwke mag worden, zonder al te veel narigheid. En met veel leuke ikjes natuurlijk. Beter dan deze hierboven. Mijn hemel, die Ben maakt ook niet veel mee dat hij blij is dat, na acht jaar in Singapore, eindelijk iemand zijn uiterlijk eens als vriendelijk bestempelt.
Goed intro, aardig van je mij op te voeren. Nu ken ik zeggen dat ik co-auteur ben. Nou ja, een piepklein beetje. ☻
…ken = kan
We benne hier allemaal co-auteurs van de intro’s, Bertie.
Dank voor de goede wensen, Joke, ’t is nog niet te laat. In Brabant mag het tot de carnaval toch?
Ai, Pawi ook al weg. Dit wordt een magere ikjesweek, zo ben ik bang. Maar vinden we dat erg? Nee (allemaal). NEE Ome Willem. Het gaat om het prettig samenzijn, ook zonder ikjes koesteren we ons in elkaars gezelschap.
Graag allemaal 5 sterretjes geven, en vrienden en familie vragen, en van computer wisselen, om de 1-sterterroristen dwars te bomen. Of niet, en dan is het ook goed. Wij malen niet om een sterretje meer of minder. 😀
En zoals ik ook al op Twitter schreef, wij herdenken deze week vooral die lieve Aart Staartjes, nou ja, lieve, dat weten wij niet, maar in ieder geval een vernieuwer, een originalist, een dwarsdenker, iemand die de jeugdtelevisie in Nederland op een bijzonder hoog plan heeft getild. Stratemaker op Zee, De dinges vh Kindervriend, ome Willem, Sesamstraat, Klokhuis, ga d’r maar eens aanstaan. Stuk voor stuk Hoogste Kwaliteit. En niet het makkelijke gelikte marketinggedoe. Gewoon smaak, durven, kunst maken, ja kunst met een grote k. Oh, dan moet ik het wel doen. Kunst dus. Ook aan het einde van een regel, kijk, maar het is Kunst.
En dan op zo’n sullige manier aan je einde komen. Man man.
Dag Meneer Aart.
Prachtig intro vandaag met een bijzonder in memoriam voor de ongeëvenaarde Aart Staartjes die door een banaal ongeluk om het leven kwam. Prachtige en geestige herinneringen laat hij achter door de schitterende programma’s
die hij maakte.
Het deed mij even denken aan de dood van de beroemde Gaudi die onder de tram kwam in Barcelona en zijn beroemde werk niet kon afmaken.
Het ikje van vandaag vind ik een tikje te veel snob gehalte hebben.
Prachtig toch? Bannik, Dorrestijn en drie uitvoerende kanjers.
Tja, ik wil het ijdele hartje van DSR niet bezeren, maar het is nu 22:00 uur en we zitten op bijna 2000 kliks/lezers, een tikkie rustige maandag. Maar nu komt het, volgens mijn statistieken is er nog geen tien (10) keer op de link naar zijn kinderikjes geklikt. Het kwaliteitspubliek dat hier leest is kennelijk niet echt nieuwsgierig naar de Terugkeer van de Grote Schrijver.
Nieuw
Onze tandarts is met pensioen en ondergetekende, kwieke zestiger, gaat kennis maken met zijn (nog jeugdige) opvolger. Na de controle wordt wat informatie uitgewisseld over mogelijkheden om de verkleurde amalgaamvullingen te vervangen door mooie witte; hem lijkt dat helaas niet zo’n goed idee. Al pratend kijkt hij nog wat langer naar het scherm waar mijn gebit digitaal prijkt en zegt wat onthutst: „Uw vullingen zijn ouder dan ik.”
Francine Nieuwenhuis
Pfoe, best wel een gedoe om zo’n ikje te plaatsen. Die tekst gaat nog wel maar dan die > en / tekentjes die overal op je toetsenbord zitten maar behalve waar jij kijkt. Ik heb nu nog dieper respect voor Lummel en Pawi die dit al jaren zonder morren doen.
Hoezo gedoe? Twee minuten…
Wat ik van het ikje vind? Zelfspot is wat mij betreft ok, dan zie ik veel door de vingers. Zoals dat “wat onthutst”.
Bertie solliciteert naar de functie van ikjesplaatser m/v
Dat zou haar wel eens een extra verguld lepeltje kunnen opleveren!
Uw vullingen zijn ouder dan ik, maar dat is juist de reden om ze te laten vervangen. Toch? Die tandarts was ook ouder dan ik, ook vervangen door ik.
Haha, geen denken aan. Ik krijg van het NRC maar af en toe wat te zien waaronder dit ikje.
En dat te kopieren was, inderdaad een fluitje van een cent.
Mooi dit ikje: de jonge tandarts is vol idealen en verse beroepsethiek, nog niet besmet met het dreigende virus dat vaak bii tandartsen op de loer ligt: financieel gewin.
Te berde
Mijn man en ik zaten aan tafel te praten toen Dinesh (toen tweeënhalf) vanuit zijn kinderstoel zijn vingertje opstak en op ietwat verontwaardigde toon zei: „Mag ik ook nog iets te berde brengen?!”
Wij keken elkaar verbijsterd aan: hoe kon zo’n hummel in vredesnaam zoiets uit zijn mondje krijgen? De vraag werd kort daarna beantwoord toen wij meekeken naar Sesamstraat en dezelfde vraag, op dezelfde verontwaardigde toon, uit de mond hoorden komen van de legendarische Aart Staartjes.
Ine Sonak-van den Hoed
Kon je op wachten, lezersanekdotes over meneer Aart. Ine heeft hem gelukkig nooit ergens bij een bakker of slager of op de camping gezien, dus het had vele malen erger gekund. Maar we wachten op beter.
Toch is er iets met de volgorde. Of het jongetje heeft een vooruitziende blik…
Ik ben geen kenner van (de Nederlandse) Sesamstraat, maar misschien heeft Meneer Aart deze uitdrukking meer dan eens gebruikt?
Dat neem ik ook aan. De man zal de zinsnede wellicht in elke uitzending te berde gebracht hebben.
Zo blijkt maar weer dat tv- kijken en luisteren naar het juiste programma de taalvaardigheid bevordert.
Twee gebroken enkels
Dit jaar hoopte ik fris te starten. Maar na een ongelukkige val, begin dit jaar, brak ik mijn beide enkels.
Eén been is nog te doen, maar met twee kun je helemaal niet meer uit de voeten. Dus logeer ik (tijdelijk) bij mijn moeder thuis om te herstellen.
Na ontslag uit het ziekenhuis reageert zij bijdehand: „Maar niet op staande voet.”
Eléonore Moll
Ik ben weerterug
Ha! Ik ging al zuchtend en steunend naar de NRC site om het complexe proces van het ikjesplaatsen aan te vangen. En hopla, daar zag ik inene Lummel alhier op de site oplichten. Dank Lummeltje! Lummeltje hoor je overal, ’t is of niemand weet hoe of hij heet, maar ’t kan hem niet scheeeelen, Lummeltje hoor je overal, Lummeltje waar hij gaat of staat.
Qua ikje: Eléonore Moll heeft een spitsvondige moeder, die zou zo als Seth Gaaikema’s moeder aan de slag kunnen, zo er al vacatures zouden zijn althans. Leuk woordgrapje. Goed gevonden. Punt.
Aardig ikje. Maar zal de top 250 niet halen denk ik zo.
Vandaag is mijn nieuwe expresso machientje aangekomen. Afgelopen met de cupjes en de zakjes. Netjes de koffie in het handvat en heerlijke koffie en minder afval. Een echte Delonghi voor 75€, dat heb je zo terug verdiend.
Ik ga volgende week naar Reims, het dichtstbijzijnde stadje, om met een koffiebrander onze eigen koffie te laten samenstellen. Dat lijkt me leuk en lekker.
Een gezochte woordspeling en toen ze uitgelachen waren werd er een ikje omheen gedraaid.
Flauw.
Gefeliciteerd met de echte koffie, Lummel. Zelf heb ik meer dan een jaar geleden de Nespresso eruit gegooid. Vervangen door een dure Jura zoveel (E6 of E8). Niet minder dan 1000 eurootjes neergeteld, au. Maar … wat ik toen al had uitgerekend, dat heb je er binnen een jaar uit. Wij wel tenminste. We zitten al op ruim over de 2000 koffie (espresso, machiato, latte, capp. etc.).
Het ding wordt bestuurd door middel van een Bluetooth app als je wilt, lekker spelen. Zelfs vanaf afstand espresso of nog iets moeilijkers inschenken. Maar ja, dan moet je wel eerst naar de keuken om er het kopje onder te zetten!
Bovendien geen afval meer, wat je zegt. Die Nespressocupjes gingen altijd zo eng schimmelen. Brr.
En het geluid en de geur van bonen die jij vers aan het malen bent, daar kan echt niks tegenop.
Leuk ikje alleen jammer dat je daarvoor twee enkels moet breken. De woordspeling blijft geniaal.
Ik heb nog steeds een nespresso machine , de derde al , heerlijke koffie maar wel dat gezeur met die cupjes blijft.
Ik blijf de resultaten van Lummel volgen , ik heb ooit in Valencia in een appartement zo’n apparaat gehad, lekkere koffie maar de cupjes waren snel op en we zijn een halve dag op pad geweest om die cupjes te vinden, nou dat vergeet je nooit.
Ouwe of Oude AAP is verre van een belediging. Al kan, kunnen, je, men dit zo zien,
Weet je nog, oudje, ik verklap geen mailgeheim dat we vlak voor jij BlankVuil op jouw blog zou publiceren dat we 100% zeker wisten wie ER hoe zou reageren?
Dus DSR heeft mij vanaf het begin alleen maar doen lachen.
Ik denk trouwens dat zijn reli stukjes waarschijnlijk door een schoolkrant genoot van hem geschreven zijn.
Daarom moesten ze ook verwijderd worden vanaf het moment dat hij hier niet meer dag in dag uit zijn geur zou kunnen rondpissen.
Stel dat de echte schrijver e.e.a. zou ontdekken?
Erop geattendeerd zou worden door de 2000plus lezers van deze apenkooi.
Einde DST. Einde van een illusie. Van een truttigheid waar iedereen: wij allen sowieso al over gniffelden. Toch ouwe Bas?
Ah. PermaBan?
Zou toch wel eens mogen of niet?
NIET!
O Wat een blunder, die Delonghi van Lummel was dus zonder cupjes, die van ons in Valencia met cupjes, Ik zal dus maar even nadenken voor ik weer wat te berde breng als een kzk.
Kenner
In de sportkantine komt het gesprek op alcoholvrij bier. Er wordt een merk genoemd. „Ja, dat is wel oké”, zegt de kenner onder ons. „Maar”, (hij noemt twee andere merken) „die zijn volgens mij het beste. Meer smaak.” En na een korte pauze voegt hij eraan toe: „Het helpt trouwens als je er een scheut jenever door doet.”
Peter van Dijken
Ik heb zoiets meegemaakt in een hotel Klare Taal. Een Nespressomachien en twee cupjes. Roomservice kon geen extra cupjes leveren en waar koop je in een vreemde stad Nespressocupjes? Als je daar al tijd voor had.
Geen ban, Timmertje Ongeduld 😂
Ikje van Peter: putdiepe zucht. Putter dan put. Wat een niveau. Lezen we hier de Algemene Bouwvakkers Courant?
Mijn eerste drh, toen nog personeelszaken, dronk kopstootjes. Toen Buckler op de markt kwam wazzie blij, konnie twee keer meer jenever drinken. Ach, jongens waren we toen….
Het ikje is waarschijnlijk geschreven na het nuttigen van gewoon bier met jenever durdoor.
Drh? De rijdende hijser?
Zoiets ja. Ik was voor mijn sollicitatiegesprek om 10 uur ´s ochtends uitgenodigd. Wil je een biertje vroegie.
Dan moet je heel snel nadenken over het juiste antwoord.
Gelukkig vond ik dat snel genoeg. En werd aangenomen.
Drh, Inderdaad een beetje te frans. Human Resources is de juiste Nederlandse term, geloof ik.
Aha, dus jij nam dat biertje? 😀
Ik nam dat biertje
Dan kan ik ook wat drinken zeidie en nam een kopstootje.
Het meest verkeerde antwoord dat ik had kunnen geven was: nee dank u, het is nogte vroeg voor mij. 🤪
Dus lummel, bij de Heinekenbrouwerij
Nee niet. Daar was bierdrinken gratis voor het personeel
Nou wat een toeval weer! Schrijf ik in het intro over Café Loos met een “daar in de buurt heb ik onder andere het vak van tekstschrijven, liedjes dichten en zelfs smartlappen componeren geleerd. Het laatste als geintje. Klemtoontjes, woordjes, ritmes, keileuk puzzelen ..” en wat ben ik nu aan het doen? Juist. Liedje dichten. Klemtoontje puzzelen. Demo al opgenomen, lekker muziekje geworden, een echte meezinger, en nu aan het schaven en de laatste hand. Met een tikkie goede wil en geluk laat ik het jullie natuurlijk binnenkort horen. verkneukel icoontje
Heb midden jaren 90 een kleine studio bezeten.
8 track en keyboard en drumcomputers en een mooie bas. Echt.
Met de teksten van hier zou je een leuk mini-operaatje kunnen mixen.
Kijk wel eens met nostalgie gekoppeld aan een gebroken beurs in een kringloop naar nu verouderde apparatuur voor een prikkie, destijds ver buiten het budget toen het allemaal fonkelnieuw was. MiniDisk…je van het, nooit meer iets van vernomen. Om over computers maar te zwijgen.
BMG!
’t Is een Amsterdamse zanger! Gerry Holland. Maar meer mag ik nog niet zeggen.
Neem je partner mee
Het Winter Wonder Circus in Tilburg organiseert ontmoetingen om eenzaamheid te voorkomen, bericht het Brabants Dagblad. Hoe werkt het? Je gaat naar het circus, en dan: mensen kunnen op eigen initiatief met elkaar in contact komen. Of ze worden ‘interactief’ gekoppeld via een comédienne. En ze kunnen gekoppeld worden aan de hand van schriftelijke wensen na afloop van het circus.
Het krantenbericht sluit af met: het circus is niet uitsluitend voor mensen die alleen zijn komen te staan. Ook hun partner mag meekomen. Het geheel wordt gesponsord door een lokale uitvaartondernemer van Monuta.
Anton de Kroon
Anton leest de krant. En toen?
Ik begrijp helemaal nix van dit ikje.
Moet die Gerry Holland van de regering nu Gerry Netherlands heten?
Ja, da’s wel een dingetje. Klinkt niet. Het zal je maar gebeuren, sta je daar te zingen, komt ineens de taalpolitie binnen en sleurt je van dat podium af. Het is tegenwoordig “The Netherlands” meneer Holland! Nou, probeer dan maar eens de gezelligste volkszanger van Amsterdam te blijven.
Ik heb zelden zo’n warrig en hilarisch ikje gelezen als dit verhaaltje uit het Brabants Dagblad.Jammer dat ik deze krant al jaren geleden heb opgezegd, gelukkig blijf ik via NRC op de hoogte van de belangrijke evenementen en uitstapjes bij ons in de buurt met partner natuurlijk.
Ja, wij vakmensen noemen de YouTube 3clip van Lou reed ervan door dus geen videoclip aangezien het een statisch beeld van een LP hoes is. Meer een fotoclip.
Ik heb recent in Berlijn van alle plaatsen een drietal geldclips of geldklips nee wtf, uit de jaren twintig. Ja van die vorige eeuw jonge apen! Onbehaarde Apen, ander verhaal, aangeschaft. Een net een mooie kreeft veroverd. Nu het einde nadert boeit veel leed minder. Klein leed bedoel ik. Wat heb ik nu ergens tussen de reacties door toch veel liefde ervaren. Ik mag trots zijn dat ooit entiteiten van de hoogste plank, met mij hebben willen e-mailen: ik noem daar een klok zonder lepel, een motormuis met de helm herboren, het geen feestbeest van opgedane en opgetelde en vermenigvuldigde kennis van eerder (pawi, want die zou vast niemand geraden hebben) en de netjes weergegeven lege balletjes + rietje =extra.
Zelfs de hater van later heeft zich ooit, uiteraard onder anti (zoals anti materie overal kan zijn, wee ons gebeente wanneer op een singulariteit moment want dan, puf puf weg met ons) pseudoniem, zo duidelijk dat het niet de Brusselse stront vlieg op een Brusselse stronk lof was. Nee, dit mailertje was van zelfs minder alloi dat dat, maar computer technisch wel wat onderbouwder. Ik heb een idee, wat jij Apie? Bas?
BMG!
Er is geen alinea, geen zin die ik kan plaatsen. Woorden wel. Maar geen idee wat de schrijver wil mededelen, if anything. Zal wel aan mijn beperkte talenten liggen. Wordt er in Nederland tegenwoordig zo geschreven? Waar leer je dit te begrijpen?
Ik snap dat Winter Wonderlijke Circus wel. Ook als je alleen bent komen te staan, mag je je partner meenemen. Gezellig, kistje mee. De mijne is alleen uitgestrooid in het graf van zijn zoon (bijgezet noemen ze dat) en de urn was een blik van de begrafenisondernemer die het weer mee terug heeft genomen. Hij was niet aangesloten bij Monuta, dus waarschijnlijk heeft hij het blik omgespoeld en gebruikt voor een volgende dooie (achteraf vind ik het toch een beetje raar dat het blik niet het graf is ingegaan, maar waarschijnlijk is dit duurzamer).
Nog een kwartiertje …