Laten we het maar gezellig houden vandaag. Er was ene Delphine Lecompte die in de NRC (voorheen kwaliteitskrant hoor je er dan minachtend bij te schrijven, maar dat doe ik niet) tekeer mocht gaan tegen “verwerpelijke dichters die nu zorgzaamheid uitdragen”. Ik had gehoopt op een lezenswaardig betoog tegen het fenomeen van de dichters die vandaag de dag over het Coronavirus rijmen als was het een geliefde. En daar zou ik het dan al dan niet mee eens kunnen zijn. Maar Delphine broddelde maar wat aan en koketteerde vooral met zichzelf en haar, vindt zijzelf, ruige levensstijl met veel seks en drank. Stoer hoor! Was dat in de jaren zestig …
Ze heeft zogenaamd niets op met dichters die succes hebben, maar verwijst wel subtiel naar haar eigen Cees Buddinghprijs voor haar debuut in 2009. Heeft ze destijds niet geweigerd, ze stond maar wat graag op dat podium, en ze heeft het er zelfs nu, meer dan tien jaar later, nog over. In die tien jaar heeft ze dan ook bitter weinig succes gehad. Haar doorbraak was het zeker niet, en ik vrees dat die nog even op zich laat wachten.
Wat niet verwonderlijk is, want ze is een zogenaamde intuïtieve “doorschrijfster”. Die zijn toch echt al jaren uit de mode. Net als het wat getalenteerdere type dat we hier een paar jaar op de site hebben gehad, Timmerark, schrijft ze op wat in haar hoofd opkomt, vrijelijk associërend. Elk beeld is goed, schrappen moet je nooit doen, want alles is geweldig en heilig en echt Grote Kunst. Als je het niet snapt, dan zit er vast een diepte in die alleen de schrijfster kan duiden. Pardon, de Schrijfster.
“Buiten staat een imbeciele vogelwichelaar te kwijlen op de vensterbank” schrijft ze bijvoorbeeld. Of ze heeft het over stelen van het “zakhorloge van een dementerende orgeldraaier”. Och gossie. En een “marsepeinen ringstaartmaki van een morbide leeuwentemmer”. Na het hebben van seks met iemand die wellicht net zo onaantrekkelijk en wanhopig is als de schrijfster zelve zegt ze een gedicht te gaan schrijven over “de analfabetische jongenshoer, de norse lamverzorger, en de bedeesde zeepzieder”. Ach grutjes toch. Dat soort werk dus. Oh ja, in dat gedicht zullen ook “okapi’s, masturbatie met een diepvrieskreeft, op hol geslagen waarzegautomaten … “ voorkomen. We kunnen haast niet wachten, hoor.
Dichters dichten over wat ze bezig houdt
Accepteer eens, lieve mensen, dat zangers zingen over wat ze meemaken. Dichters dichten over wat ze bezig houdt. Vroeger waren dat vooral verloren liefdes en de schoonheid van de natuur, nu zijn het dus even Coronatroubles. Net als vroeger zingen en dichten ze daar origineel, met smaak of bijzonder lelijk over. Als je je daar kwaad over gaat maken, er op neer kijkt en het zelfs wil verbieden, dan ben je ver van het padje hoor. Zeker als je niet weet op te schrijven waarom.
Wat voor regel uit haar stukje is ons bijgebleven? Welk beeld heeft ons getroffen? Die dementerende orgeldraaier? Hoe dan? Hoe zie je dat? “Marsepeinen ringstaartmaki“, waarom van marsepein, vanwege die m misschien, de columniste is immers dichter? Ach gossie, daarom ook dat “morbide” zeker? En de zeepzieder …
Weet je, Delphine, alles is al eens eerder gedaan. Veel eerder. En wel goed. Door wie bijvoorbeeld? C. Buddingh nota bene. In 1943, bijna 100 jaar geleden. Maar dat heeft Delphine vast niet gelezen. Teveel bezig met zichzelf.
Ik ben de blauwbilgorgel
Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban! Raban! Raban!
Ik ben een blauwbilgorgel
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!
Ik ben een blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!
Ik ben een blauwbilgorgel
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen!
Cees Buddingh’, Dordrecht 7 aug. 1918 – Dordrecht 24 nov. 1985
Oh ja, en in 1966 werd het genre – ook goed – beoefend door Boudewijn de Groot. Hou jij, Delphine Lecompte, er alsjeblieft mee op. Je kunt het niet. Je bent een slechte schrijfster en een akelig mens. Zo, het kan maar gezegd zijn. Nu ga ik het dus verder gezellig houden.
Want er werden intussen ook nog goede teksten geschreven door mensen die wel kunnen schrijven, wel iets te melden hebben en wel likable zijn.
Allereerst Pawi die in Drente “de tijden van wilde haren” tegemoet ging. Niet naar de kapper, wel in de wind op de Drentse velden lopen. “Alleen al heen en weer naar de douche (twee keer honderd meter) levert verbijsterende kapsels op. Niemand die het ziet, zo social distanced zijn we. En voor de supermarkt heb ik alvast een bandana gekocht.”
Het blog, zo leren de bezoekerstatistieken, heeft 61% meer bezoek dan voor de Coronacrisis. Da’s een hoop en een aanmoediging om er voluit tegenaan te blijven gaan. Houd vol mensen!
De nieuwe single van Gerry Holland werd gereleased op YouTube en later in vele radio-interviews. De eerste live uitvoering in Amersfoort houden we nog even te goed. Zo’n première op YouTube is echt een dingetje met een klok, en toeters en bellen die aftellen. Wist ik niet. Was leuk om mee te maken.
Er zaten veel mensen aan het toestel te kluisteren. Lummel in zijn streepjespak, Bertie fatsoenlijk gekleed, Klare taal met haar nieuwe lenterokje aan. Ad Hok lag tijdens de première weer eens te ronken, maar gelukkig wel in zijn pyjamabroek. Dus dat had veel erger kunnen zijn.
Jammer dat het woord “kikkerdril” niet in het liedje voorkomt, vond Lummel en krek dat hij gelijk had. “We willen weer kikkerdril, samen met elkaar” had best gekund. Bertie vond dat zoveel enthousiasme wel aan moest slaan, en ook Ilona meldde dat ze er weer helemaal van opgekikkerd was. Daar doen we het voor. Ook voor DSR’s huisgenootje die er spontaan ”k heb hele grote bloemkole’ van begon te neuriën.
Een Maja de Bij-achtige hommelkont
De NRC-lezers schrijven intussen alles wat met het Coronavirus te maken heeft van zich af. Andéla de Wilde bijvoorbeeld is online aan het shoppen en vraagt “manlief” om zijn mening over een blauw-geel gestreepte broek. Die mening is niet mals en de belangrijkste informatie, zo schreef De Schrijvende Rechter (DSR), te weten of het om horizontale dan wel verticale strepen gaat werd ons onthouden. “Allicht wil die man niet naast een Maja de Bij-achtige hommelkont lopen”.
Er waren verder wat onvermijdelijke ikjes over het heengaan van Louis van Dijk, in de trant van dat een lezer hem ooit had ontmoet, dus dat hij bestaan heeft en in contact met mensen was geweest.
“Mijn vrouw maakt het zelf en lekkerder”, schreef Lummel intussen op zijn minst gelezen kookblog en deed er een receptje voor knolselderij bij. Het belangrijkste van het recept (en tevens moeilijkste) lijkt me deze: “Doe er de eetlepel mosterd bij. BLIJVEN ROEREN. Hup de twee eetlepels azijn gaan er door. BLIJVEN ROEREN.” “We blijven toch altijd roeren, we willen niks anders doen, samen met elkaar.”
Een wel heel bijzonder feitje gebeurde op zaterdagmiddag. Ad Hok won het lepeltje voor de 100e reactie op het vorige intro. Net als in de tijden van weleer bij de NRC deed hij dit na een voorzet van een andere lezer, in dit geval Lummel. Hij kopte hem prachtig in, gefeliciteerd Ad! Het lepeltje komt naar je toe, vanwege de coronaperikelen misschien ietsje later dan gebruikelijk.
Wil jij net als Ad, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Die schapen weer. Veel meer zie ik niet vandaag de dag. Ze waren nu ergens anders gaan staan. Maar ik zag ze wel. En ook dat er zwarte schapen bij staan. Zoals overal in feite. Zwarte schapen, die heb je overal. Dus ja, weer zo’n schaap header, het is niet anders. Over een paar weken zien we misschien wel weer andere dingen.
Foto: “Schaap header 2” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Later
Onze dochter van 9 begint de dinsdag na Pasen aan haar vijfde week thuisonderwijs. Die ochtend moet ze drie keer inbellen voor verschillende activiteiten. „Pap, ik háát calls”, zegt ze na de derde, terwijl ze achterovergevouwen over haar bureaustoel hangt. „Maar ik weet al wel wat ik later tegen mijn eigen kinderen ga zeggen als die zich vervelen: „Jullie hebben de coronacrisis niet meegemaakt, dan weet je pas wat vervelen is!’”
Jeroen Kerkhof
Mooi intro. Daar kunnen we weer een week binnenzitten mee doorkomen.
Nog drie weken zei de baas. Ik heb er zin in.
Een geen-familie-van ikje?
Ik lees net hoe 5G met covid-19 in verband gebracht wordt en hoeveel mensen dit geloven.
Ik raad iedereen aan om ´de slinger van Foucault’ van Umberto Eco te lezen. Een prachtig spannend verhaal over een complot theorie die waar wordt omdat sommigen er in geloven. Prachtig en de voorbeelden zijn hilarisch.
Bewonderenswaardig, ondanks alles toch een prima intro plaatsen!
Het ikje vind ik grappig. Alleen kan ik me geen voorstelling maken bij achterover gevouwen in een buteaustoel hangen.
Goed intro, niet onaardig ikje.
Maar een waardeloos 5G complot, Foucault is heel wat beter te pruimen.
Knap van de blogbaas om steeds maar weer een actuele keek op de week te produceren zodat we de corona-stress even relativeren en opzij zetten.
Lummel herinnert ons aan de bestseller van Umberto Eco uit de jaren tachtig van de vorige eeuw die veel stof deed opwaaien door de complottheorieën, ik herinner me vooral de prachtige filmbeelden.
Heeft de blogbaas ook een linkje naar het van die NRC-dichteres of komt ’t allemaal weer uit de dikke duim?
Bronvermelden is oh zo belangrijk, mensen… -bezwaarde zucht-icoon-
Dat heeft ie, zij het in de loop van het stukje
Zo is het, een keurig linkje zodra ik ga citeren, zoals het hoort. Insinueren en zuchten is DSR’s specialiteit. Een excuusje blijkt weer eens te hoog gegrepen. We kennen het patroon hoor. Blijft er toch nog wat hangen, wat jij.
“Na het hebben van seks met iemand die wellicht net zo onaantrekkelijk en wanhopig is als de schrijfster zelve…” meent de blogbaas te moeten jijbakken. De frustratie en onmacht spatten ervan af -bekommerd-medelijdend glimlachje-icoon-.
Voelt APD zich soms aangesproken door het krampachtig omzeilde citaat over de verwerpelijke corona-dichter? Deze figuren
“bevinden zich op een podium, verbluft het publiek met holle nietszeggende pseudofilosofische pamfletten, gebracht met zo veel branie en zelfvertrouwen dat het niemand in het publiek kan kwalijk worden genomen even verbluft te zijn (tot de voordracht voorbij is en het publiek beseft: geen enkele regel is me bijgebleven, geen enkel beeld heeft me getroffen), de verwerpelijke soort dichters schrijft zijn vulgaire studentikoze misbaksels in functie van een optreden, de verwerpelijke soort dichters heeft bijna altijd een geliefde met een conventionele job, een groot huis, een financieel vangnet, Ierse setters met stamboom, en over het paard getilde kinderen.
Afgezien van de over het paard getilde kinderen, daar wil DSR buiten blijven, toch wel een beetje een feest der herkenning? -milde glimlachicoon-
Niks geen insinuatie, maar een keurige correctie van DSR’s eerdere mededeling, plus een verbeteringspuntje naar de toekomst toe voor APD!
Als de Reageerder van het Jaar-titel alleen vergeven zou worden op basis van objectief-opbouwende, informatieve reacties, dan kon DSR alvast gaan maken in de prijzenkast, in dit geval het keukenkastje.
Ja, ik vind jijbakken zo af en toe een heerlijke stijlvorm. En dan lekker hyperbolen ook, net alsof iemand de allerlelijkste mens op aarde is, waar helemaal niemand het mee zou willen doen. Slaat nergens op maar is vaak bijzonder grappig. Geïnspireerd overigens door de Hele Groten als Piet Grijs en aanverwanten, dat stond vroeger gewoon in de Volkskrant joh, in onze studententijd! Toen kon dat nog en ik mag het graag terughalen.
Ik heb dezelfde jijbak ook voor de Huilbaby gebruikt, daarna was hij voorgoed stil. Teken dat hij dat zelf ook al eens dacht, als hij in de spiegel keek, of weer eens met een “ga weg engerd” afgewimpeld werd in zo’n gezellige Amsterdamse kroeg waar iedereen je vriend is.
Het citaat dat je noemt heb ik vorige week ook aangehaald, ik zie daar meer, zoals ik toen al zei, maar daar heb je kennelijk overheen gelezen, of het was te moeilijk, een verwijzing naar dichters zoals Jules Deelder in. Zeker niet mijzelve, ik treed doorgaans niet op. Vroeger weleens in margezaaltjes zoals Het Betty Asfalt Complex voor publiekjes van 20- 30 mens.
Maar het tweede deel, nu ik zo eens lees, is zeker op mij van toepassing: geliefde met een heel erg leuke en succesvolle job, waar we rijk van worden al hoeven we dat niet eens meer. Ze komen letterlijk vanuit New York over, een weekendje, om haar kunsten te mogen genieten. Nu even niet vanwege Corona, maar dat dus. Verder best wel een groot huis, bezoekers zeggen altijd “wonen jullie hier met zijn tweeen?”. Ja, zeggen we dan. We houden van home offices, logeerkamers, en sinds kort ook een eigen muziekstudiootje met webcam en green screen. Het financiele vangnet is ook ruimschoots voorhanden. Mijn zoon (aka Apieknapie) is absoluut niet over het paard getild en ook de kinderen van voornoemde geliefde zijn leuk, bescheiden en gewoon om op te vreten. De Ierse setter met stamboom zal wel weer zo’n allitererende oprisping zijn geweest van de dichteres, maar inderdaad, onze kat (nu zaliger) was een kat met een Stamboom en een Dubbele Naam. Prachtig beest, moge hij rusten in vrede.
Kortom, je hebt het weer eens helemaal fout gezien!
Apart, DSR vindt juist dat ie weer eens scherp heeft gezien. -milde glimlachicoon-
APD is weer eens lang van stof. Volgens de detectiveseries een teken dat waarheid ter plaatse wordt bereid – geen goed teken, tenzij het om verse broodjes gaat! -gulhartige glimlachicoon-
Ja, da’s bekend van mensen zoals jij. Die wantrouwen reacties van meer dan drie regels. Het is niet anders, ik ga het niet voor je samenvatten.
Nou nee, het is meer de algemene betoogtrant, die nog eens wordt benadrukt door de lengte.
Van iemand die zich zo uitslooft, nemen de mensen het gebodene doorgaans met een korreltje zout. ’t ligt er gewoon te dik bovenop.
Je bent de enige die er zo over denkt, vadermans. Koddig.
Verleden
In tijden van corona moeten ook wij onze kinderen lesgeven. Daar hoort natuurlijk taal bij. Zo gaven we een lesje werkwoorden vervoegen. De opdracht was helder, de uitleg dachten wij ook. Zet de volgende zin in de verleden tijd: „Jan slaapt in zijn houten bed.” Het antwoord van onze jongste dochter verraadt de onduidelijkheid in onze uitleg. Ze zegt vol overgave: „Jan slaapt in zijn bedstee.”
Paula Terpstra
@APD
Ha, dat had je gewild! Weer een postbusje vol aanmoedigende bijval vanmorgen. -mild-aangemoedigde glimlachicoon-
DSR kijkt ’s morgens als eerste naar eventuele bijval van omstanders? Wat een onzekerheid. Wij kijken hier naar goed gebruik allereerst naar het ikje. Daarna kibbelen we weleens wat. Niet andersom hoor, mallerd!
Met Ik-jes houdt DSR zich op dit blog niet meer bezig, kennelijk tot aanhoudend verdriet van APD – begrijpelijk! -mild-begrijpende glimlachicoon-
Ondertussen matigt laatstgenoemde zich wel aan namens de hele wereld te kunnen spreken. Straks meer hij zich nog Tiger King-achtige allures aan -mild-hoofdschuddende glimlachicoon-
Van sommige Ikjes kan je zeggen: hij blijft leuk.
Nu is het: hij was wel leuk. Ooit.
Eén keer is leuk.
Heeft al een baard.
Enz.
Ook bij Paula slaat de verveling toe.
Zo is het maar net Ilona. Jan at kwamkwammersloeg is ook al jaren niet echt leuk meer
Apparaat
Op een druilerige zaterdagmiddag in quarantainetijd heb ik mijn oude Pim Pam Pet-spel weer eens te voorschijn gehaald. Mijn zoontje heeft al snel de spelregels door en als hij aan de beurt is om een huishoudelijk apparaat te noemen met de letter m, zegt hij zeer overtuigend: „Mamma!”
Mirjam Hendriks
We missen de leeftijd van het zoontje.
Terras
Met een vriendin ben ik op wandelvakantie in Kroatië geweest. Mooi land! Na een wandeltocht van een paar uur zien we een parasol. Ah, een barretje! We gaan op de stoelen zitten die klaarstaan naast een tafeltje. Even daarna komt er een vrouw naar buiten. Geen van ons beiden spreekt Kroatisch, dus op ons vriendelijkst vragen wij ‘twee koffie’. De vrouw gaat naar binnen en komt na een paar minuten met koffie terug. Als we die later willen afrekenen gebaart de vrouw: Oh nee, dat hoeft niet! Ze vond het heel bijzonder dat twee buitenlandse dames zomaar in haar voortuin waren neergeploft en haar koffie hadden opgedronken!
Sigrid Stroux
Leuk die uitroeptekens! En een pointe die al in de vijfde regel wordt onthuld! Mooi!
Geen van beiden spreken Kroatisch maar zijn een ster in gebarentaal!
Helemaal hip sinds we Irma hebben! Voor de expats: Irma is de doventolk bij de persconferenties over corona! Je weet wel: hamsteren!!!
Hoe zou dat gebarenvertaald(?) vergebarentaald(?) gebarentaald(?) worden in het Kroatisch!?
Ik hoop dat dit ikje verzonnen is. Iedere taal heeft zijn eigen gebarentaal, schijnt het. Ik stond ooit in Frs, toen nog als fietstoerist in een bank waar twee Nederlanders dachten dat als je heel langzaam spreekt het te verstaan was voor een fransman. Geld wi-sse-lennn
Een derde van de franse mannen trekt niet elke dag een schone onderbroek aan. Ik houd dus nu 3 meter afstand.
Vroeger waren die gebarentolken in een inzetje in het scherm te zien. Nu staan ze naast de sprekerds. Zouden er doven in de studio zijn?
Aan de vragen van sommige journalisten te oordelen wel.
Ja, dat was de eerste de beste vraag. Ik stond verbaasd! Na de hele uiteenzetting zo’n vraag naar de bekende weg.
Ik zeg maar zo ik zeg maar niks.
Goed gezegd Ad
De Huntelaar in mij begint inmiddels wel een beetje ongedurig te worden.
En dit is natuurlijk de doventolk waarop Ilona doelt, het hamsteren, hadden we al eens gedeeld, maar we doen hem nog een keer.
Ik probeer het te volgen, gebarentaal, met het geluid uit. Lukt niet. Met geluid aan wel. Duh.
Een vak apart. Fijn dat ze een knappe vrouw inzetten.
In deze tijden Waagstukken lezen, van Charlotte vd Broeck, is vragen om moeilijkheden. Ik zie overal torens, trappen, veranda’s waar je vanaf zou kunnen springen. En hier ter plekke gigantische tractoren waar je voor zou kunnen gaan liggen. Er is in de buurt een spoorlijn, waar een keer per dag een trein rijdt. Soms om 11 uur, soms wat later of vroeger. Beetje onhandig.
Is er een vrolijker boek denkbaar dan de biografie van Casanova? Of gewoon lekker luisteren naar de vogeltjes, niks mis mee. Chagall kijken door de ogen van Krabbé…
Vrij
Met een vriendin met wie ik een opera-abonnement heb bespreek ik wat te doen met de vanwege corona onbenutte kaarten. Geld terugvragen, doorschuiven naar volgend seizoen? Dan komen we op de voordelen van de afgelastingen:
– twee vrije avonden
– geen ergenis aan het gekuch/ gefluister in de zaal
– niet de halve pauze in de rij staan voor een kop thee
– op tijd naar bed kunnen gaan
We besluiten af te zien van iedere vorm van compensatie.
Tineke Klijnstra
En wat gaat Tineke volgend jaar doen, vragen de schouwburgeigenaren zich angstig af. En wat gaan al die andere mensen doen die merken dat veel vormen van vrijetijdsbesteding buitenshuis helemaal niet zo nodig en helemaal niet echt zo leuk zijn. Juist!
wat al die mensen gaan doen? Ik hoop niet dat ze ikjes naar de krant gaan sturen.
Nog even over die vraag…:
https://decorrespondent.nl/11180/nog-even-over-die-bizarre-vraag-van-de-nos-en-de-morele-leegte-die-ze-verraadt/17725803958720-7537c070?fbclid=IwAR39IpL0m65PQy8uJSZVHOKkzpMN6TP8ZF-Chuc-JA28yrNAZ8JAe57m8z4
Nog even over die vraag van de NOS…
https://decorrespondent.nl/11180/nog-even-over-die-bizarre-vraag-van-de-nos-en-de-morele-leegte-die-ze-verraadt/17725803958720-7537c070?fbclid=IwAR39IpL0m65PQy8uJSZVHOKkzpMN6TP8ZF-Chuc-JA28yrNAZ8JAe57m8z4
bedankt voor de link Ilona. Er staat ook een leuk stukje van Peter Buwalda in de volkskrant.
https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/deze-week-heb-ik-geturfd-hoe-vaak-rok-het-doet~b63c4313/
Dit is toch wel een pareltje, hoor, met dank aan Ilona en aan betalend lid Hugo van Doornum:
“En de ironie is natuurlijk dat de vraag gesteld werd aan de grote roerganger van die ontwikkeling: Unilever-liberaal Mark Rutte, grondlegger van de visie-is-een-olifant-filosofie, die exact een decennium geleden de eerste liberale premier van Nederland sinds de Eerste Wereldoorlog werd en sindsdien nooit meer op een moreel standpunt, laat staan een notie van algemeen belang, te betrappen was.
De voorman van de partij die van iedere verkiezing een PowerPoint-presentatie over koopkrachtplaatjes maakte en ze won door iedereen duizend euro te beloven. Die elke uithoek van de samenleving naar de beurs probeerde te brengen en bij iedere school, ziekenhuis en woningcorporatie een bonuscultuur, concurrentiedenken en winstbejag naar binnen bracht.”
En ja, leuk stukkie van die Peter Buwalda over Rök, het hangrekje voor theedoeken en het zwaardere keukenmaterieel, maar voor zover ik kan nagaan bestaat die niet, hoor.
Naar aanleiding van mijn gedegen onderzoek ga ik ervan uit dat voormelde Buwalda het heeft over een van de onderstaande systemen. Namen zijn anders, ellende is neem ik aan hetzelfde. Misdadige dingen als je het mij vraagt. Ik vraag me wel vaker af of ontwerpers van dingen hun eigen ontwerp wel testen alvorens het in productie wordt genomen, ik denk het niet.
Even terug naar het ikje. Wij hebben hiero een abonnement op de Coffee Series van het lokale symfonieorkest. Een aanrader. Een keer in de maand op vrijdagochtend om half tien de deur uit. Bij aankomst eerst een kopje koffie met een koekje in de lobby, dan om 11 uur het concert, een ietwat ingekorte versie van het avondprogramma. Geen pauze! Na afloop een relaxte lunch en om 3 uur ’s middags weer thuis. Alle avonden vrij en op tijd naar bed! Het gekuch en gefluister nemen we op de koop toe.
Hoe lang duurt die lunch Ad? als ik buitendedeur lunch, ga ik om 11 uur s’ochtends weg en kom om 4 uur ´s middags weer terug.
In het restaurant om het hoekie, natuurlijk.
In Amerika kauwen ze een hamburger weg op weg naar de auto.
Voor ons duurt een lunch buitenshuis hiero zo’n anderhalf uur. De lunches die jij beschrijft kennen wij van onze tijd in Italie. Soms had je net genoeg tijd om even een tukje te doen voor het avondeten.
Geschiedenis
Mijn zoon van veertien heeft zijn intrek genomen in de kelder. Daar kan hij op zijn laptop ongestoord online klassen volgen en druk lijken met huiswerk. Begin deze week komt hij naar boven en kijkt even aandachtig in de boekenkast voordat hij wegloopt met de driedelige Geschiedenis van Rotterdam uit 1940. „Wat ga je doen?” vraag ik. „Ik ben bezig met mijn verslag over de zeventiende-eeuwse Nederlandse handel”, zegt hij, terwijl hij weer snel in zijn kid-cave verdwijnt. Ik ben stiekem onder de indruk dat hij voor die beperkte opdracht zoveel informatie verzamelt, zodat ik besluit hem koekjes te brengen. Beneden zit hij keurig rechtop voor zijn laptop, die steunt op drie dikke groene boeken.
Charles Erkelens
Tja, daar zijn boeken ook goed voor. Hopen dat de wifi goed is daar in die kelder.
Op het scherm zag ik een wikipedia artikel over de rotterdamse geschiedenis
Schat van een ikje. Of ben ik te laat na die pingback?
Dat moet wel een kelder met vloerverwarming zijn. Of een sousterrain met stahoogte.
Pa is niet nieuwsgierig met zijn koekjes brengen, nee, stiekem onder de indruk. Gaaf!
Nooit te laat, Pawi. Morgen een ereplaatsje.