De was vouwen vindt Pawi “een ultieme zen-handeling. Niet nadenken, gewoon doen en voor je het weet is het klaar. Kun je je weer een weekje op de volgende was verheugen.” Dat jullie het weten en misschien is het wel waar ook. Je komt tot diepere inzichten in zo’n coronatijd. Zelf kijk ik anders aan tegen de vaatwasser in- en uitruimen, douchen, stofzuigen, en onderbroeken opvouwen.
Waarom we dit wekelijkse stukje eigenlijk een “intro” noemen, wilde Ad Hok weten. Omdat het de introductie op de nieuwe week is, overtuigde niet iedereen. “Samenvatting” klinkt niet. “Hoogtepunten” klinkt wel maar lokt ander volk.
Het is weer maandag. Zucht
Voor een vorstelijke beloning deden de reageerders hun best om een alternatief te verzinnen. “WVTTK, wat verder ter tafel komt” probeerde Lummel. Met “ONIM: Opening, Notulen, Ingekomen stukken. Mededelingen” zat hij in hetzelfde spoor. Zijn suggesties “Keek op de Week”, “BMDBNO Breek Me De Bek Niet Open” en “Was getekend: Bas van Vuren” vielen om diverse redenen af. “Wat een week was dat” kwam dichter in de buurt, maar bekte dan weer niet lekker genoeg. Ilona deed een paar mooie pogingen: “Nou nou, het was me wat”, en “Nou moe”. Ad Hok stuurde allerlei mooi gevonden varianten op “krenten uit de pap” in. En “Bastract”. Bertie zuchtte “Het is weer maandag. Zucht. “hiwm-z” en won daarmee de hilariteitsprijs. De originaliteitsprijs ging naar Pawi met haar “heveltje”. Uitleg: geen nieuwe week zonder een samenvatting van de recente geschiedenis. Het is een “heveltje van toen naar nu”. Mooi! Maar we zoeken nog even door.
De ikjes uit de NRC, waar deze rubriek voornamelijk over gaat, levert vaak prachtige kromme zinnen en zinswendingen op. Ook de afgelopen verslagperiode was daarop geen uitzondering.
“De toegang verlenende man …” van Hans van Keken vonden we de bizarste, in een ikje over een bouwmarkt dat verder het vermelden niet waard was. En een dochtertje van 12 van Diederik Boon vond “you are the cherry on my cake” beledigend. “Want je wilt toch horen dat je de taart bent, niet slechts de kers”. Ja hoor. Je wilt toch horen dat je de modderschuit bent en niet slechts de vlag? Je wilt toch horen dat je een varken bent en niet slechts de tang? Een “veel geblaat, en ook veel, heel veel wol Ik-je dat lelijker wordt naarmate je het vaker leest” oordeelde De Schrijvende Rechter (DSR), kortom “Publikumsbeschimpfung!”
De openingszinnen van tegenwoordig, daar kan van DSR slechts een walgend “bareuh” van af. Komt doordat de mensen te lang hebben binnengezeten, zo analyseerde hij het verschijnsel. Ze denken nu dat “iedere scheet een kroniek verdient”. Zoals die van Hella Binnendijk. Dit was haar openingszin: “Met een vriend loop ik op zondagmiddag het vanwege corona uitgebouwde en volledig overdekte terras op van de oude poffertjeskraam.” Dan lees je toch niet verder, of wat zeg ik, wie kwam er qua lezen voorbij dat terras?
DSR persifleerde het genre magistraal:
“Na enkele maanden van afzondering in verband met het zgn. ‘nieuwe’ coronavirus, dat inmiddels gemeengoed is geworden, willen we eindelijk weer eens de auto nemen, ware het niet dat we deze van onder tot boven, en ook een beetje aan de zijkanten, bedekt weten met lindestuifmeel, die inmiddels het hele voorjaar de tijd heeft gehad om zich te hechten aan voor deze boomgroei ten enen male ongeschikte ondergrond, zodat een bezoekje aan de ‘carwash’, zoals de autowasserij tegenwoordig heet, zo heb ik begrepen van mijn jongvolwassen kinderen, een dringende noodzakelijkheid is.”
“Ik ken geeneens vreemde mensen”
Maar de ikjes leveren ook weleens mooie vondsten op, zoals de “vergisbelediging” in een ikje van Kitty van Vlaanderen. Of die verontwaardigde reactie van een 8-jarig speelvriendinnetje van de dochter van Frederique Noordhoff op de waarschuwing “niet met vreemde mensen” mee te gaan. “Ik ken geeneens vreemde mensen” riep ze beledigd uit. “Mooi”, vond Klare Taal het, “zelfs voor een kinderikje”.
De moppen met baarden van vaak kilometers lang waren ook niet aan te slepen, zoals die van Roeland van Meerten over het bakje meel dat hij bij zijn buren wilde gaan lenen. Het 5-jarige buurvrouwtje doet open en vertelt haar verschrikte moeder dat er een grijsaard aan de deur is die om een bakje e-mail komt vragen. Van emaille misschien, zucht. “Meligheid kent geen tijd”, merkte Ad Hok treffend op.
Het ikje dat beklijft, oftewel nogeens doorverteld gaat worden op bruiloften, etentjes en partijtjes was die van Anne van Berkel. Ze tikte met haar vriend twee jaar geleden een tweedehands vaatwasser op de kop. Na de eerste afwasbeurt zagen ze dat het water niet werd weggevoerd en op de bodem bleef liggen. Meer dan twee jaar schepten ze met lichte irritatie na elke wasbeurt vier liter water met een bakje van de bodem. Totdat ze er genoeg van hadden en een nieuwe bestelden. Terwijl de bezorger de machine installeerde zei hij: „Jullie moeten nog wel de waterafvoer in jullie keuken even opendraaien.”
Of de redactie had zitten slapen en per ongeluk een heel leuk ikje door hadden gelaten, wilde Lummel weten. En Ad Hok reageerde met een “RTFM”, oftwel “read the fucking manual”.
Lummel zegde plaatjes toe van zwanen die over de Marne vliegen, maar nee, ze kwamen niet. Komt nog wel, denken we. Vooralsnog heeft hij het heel drukdrukdruk, en zit midden in een tweewekelijkse periode van niet langskomen.
De Schrijvende Rechter vroeg “We zijn er nu wel klaar mee” aan voor vrouwe Halsema, die een Black Lives Matter demonstratie uit de hand had laten lopen, zeg maar. Niet aan zien komen en toen aanvankelijk een beetje regentelijk aan het draaikonten geslagen. Gelukkig liep het goed af. Wat mij betreft mag ze nog steeds de volgende minister-president worden.
En de zingende taxichauffeur Gerry Holland stond geportretteerd op de Coronawebsite van Amsterdam met een mooi verhaaltje, zie alhier en klik het vrolijke nummertje nog maar eens aan. Blijft genieten.
Ad Hok scoorde de 100e reactie met een welgemikt schot, eerst op de paal, toen op de lat, maar toen midden in de roos. Proficiat Ad!
Wil jij net als De Schrijvende Rechter, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan onze dingetjes hier en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. De schapen zijn definitief weg. Ze komen ook niet meer, zo ik jullie brom. In plaats daarvan ontmoet ik koeien, lama’s, kippen, de wielewaal, een paartje grauwe klawieren en meer van dat spul. Ook aardig. De woordspeling met de “schaap header” heeft dus ook zijn beste tijd gehad. Het is niet anders. Die koeien zitten er niet mee, lopen er niet mee, staan er niet mee. Elke dag is voor hen hetzelfde en ach, voor ons eigenlijk toch ook? Volgende keer zien we weer iets anders misschien.
Foto: “Koeien header” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Hier is de eerste ‘goedemorgen’, de week kan beginnen.
Eindelijk weer een maandaggroet.
Het zit goed in elkaar en maakte me klaarwakker.
En zo hoort het ook.
😉
Ha fijn, een heveltje!
Toch best wel een boeiende tijd geweest.
PS aan de volzin van DSR ontbreekt het woordje ‘is’…
Inderdaad, er moet “is” achter en … stuifmeel is “dat”, niet “die”. Maar we benne geen kniesoren.
We benne geen kniesoren maar het moet wel even worden gezegd…
DSR had gekozen voor ‘die’ voor lindenstuifmeel vanuit een generieke meervoudsopvatting. En de kunst langs de rigide meetlat van de grammatica leggen -of langs die van het contemporaine Grote Gelijk, zoals menigeen tegenwoordig doet-, dat komt weinig goeds van.
Nog geen Ik-je? Heeft de blogbaas het abonnement op de knipseldienst weer eens niet betaald?
Goed terecht
Ik ga naar de verfwinkel voor een blik Berlijns blauw. De kleur wordt gemengd door een jonge vrouw. Ze herkent mij. Weer een oud-leerling. Ik ben al jaren gepensioneerd, het zijn nu allemaal volwassenen. We halen wat schoolherinneringen op. Ik zeg: „Ik kom jullie overal tegen, jullie zijn allemaal goed terechtgekomen.” Zegt zij: „Ik denk dat u niet komt waar die anderen zijn.”
Joep de Graaff
Op de wenken bediend, het ikje van vandaag, nog net voor sluitingstijd.
Een lange volzin nèt niet afmaken is een plagerij van de ergste soort, of gewoon slordig.
Den plaatser heil!
Dus een betrekking als verfmenger is tegenwoordig goed terecht komen?
Berlijns blauw is beter bekend als Pruissisch blauw. Was leuker geweest. Maar waar gebruik je zoiets in ’s hemelsnaam voor? In de keuken om de vliegen weg te jagen?
Inhoudelijk een aardige pointe, blijft omnieus in de lucht hangen….maar het rolde nou niet echt van de tong c.q. pen.
@Pawi
Je beklagen over een ontbrekend woordje dat uit de context overduidelijk is, is muggenzifterij van het ergste soort, of gewoon lui.
Er zijn complete talen waarbij veel meer wordt weggelaten, bv. klinkers, en geen mens die er over klaagt.
Wat een lekker snedig antwoord van die oud-leerling!
Klinkers worden alleen in geschreven taal weggelaten, en altijd in de gesproken taal weer ingevoegd. Een laatste woord weglaten, hoezeer men dat ook zelf kan toevoegen, dat getuigt van uitputting, iets te vroeg ophouden, namelijk net vóór het bereiken van het slot van de zin. Vele associaties mogelijk, met zingen en de kerk, met vijftig tinten grijs, maar dat zou je maar doen blozen.
Het ikje is geslaagd, ik vind het goed geschreven en het roept vragen op over de leerlingen die Joep uit het oog verloren is. Onder bruggen en langs sloten misschien? Leger des Heils, voedselbank
Beeld
Mijn vriendin en ik komen op zondagmiddag onze docent Grieks, op sandalen en met een bloemenzwembroek aan, in de supermarkt tegen. Na de gebruikelijke opmerkingen als „Zijn jullie wel goed aan het leren?” en „Gaat u nog op vakantie?” komt het gesprek ten einde. Morgen begint de schoolweek weer, en dus de online lessen, en hij zegt dat hij het leuk zou vinden als we een keer onze camera aanzetten. Een langslopende vrouw trekt een raar gezicht, waarna onze docent zegt: „Ja mevrouw, ik snap dat dit raar klinkt, maar ik ben hun leraar hoor!”
Yfke Huisinga
Nou zeg, wat een verhaal! Gillen gewoonweg.
Ik heb er de kracht niet meer voor, om maar eens een groot filosoof te citeren.
Waarom is het uberhaupt een optie om de camera niet aan te zetten? In de klas ben je toch ook gewoon aanwezig?
Wat zou ik hebben genoten van mijn leraar Grieks in een bloemenzwembroek en op sandalen. Ik zag hem alleen in jasjedasje, maar hij was evenzogoed een enthousiaste jonge vent. Morgen meteen de camera inschakelen, Yfke en vriendin!
Het Ik-je laat weer op wachten. Jammer, want er valt wel iets over te zeggen.
Lezen
Als medewerker van niet-westerse afkomst bij een grote landelijke cateraar mengde ik mij in een gesprek van mijn management over politiek.
„Hoe weet jij dat nou?”, was de verbaasde reactie.
„Uit de krant”, antwoordde ik.
Nog verbaasder: „Lees jij de krant?”
„Ja, ik lees de krant”, antwoordde ik. Ik heb maar niet gezegd welke.
Gotama Suryawan
Nou, hoe pik ie deze keutel nou bi’j ’t skone ende, zou Boer’nsmurf zeggen….
Het is natuurlijk niet verstandig om mensen te onderschatten, en op voorhand aannemen dat iemand de krant niet leest is sowieso dom en aanmatigend.
Maar weten we zeker dat de zo opzichtig vermelde ‘niet-westerse afkomst’ van de inzender achter de reactie zit van het management? We weten te weinig.
Want ik kan me voorstellen je raar opkijkt wanneer je met alle stamhoofden bij elkaar De Toestand In De Wereld doorneemt en de jongste bediende/koffiejuffrouw/cateraarmedewerk(st)er/kat van de buren terloops te berde brengt dat de vanadiumprijs weliswaar sterk is gedaald vanwege Chinese overproductie, maar dat herstel op de middellange termijn voor de hand ligt aangezien de Verenigde Staten het als strategische grondstof heeft aangemerkt.
Maar natuurlijk hou je je verbazing voor je.
Vermoedelijk een goede zet van de inzender om voor zich te houden dat men de NRC leest. Die managers zien je al aankomen, die lezen natuurlijk allemaal de FT.
Mooie volzinnen weer, dat kan alleen maar als je al jaren de NRC leest. Qua ikje: waarom moet de cateraar vermeld worden? Beroep doet er niks toe. Discrimineren doen ze overal.
Het hoesje
Drie maanden lang heb ik mijn moeder (90) in het verpleeghuis niet mogen bezoeken. Sinds een paar weken mag ik eens per week met haar in een bezoekersruimte. Vooral lastig was dat ze al die weken vaak haar telefoon niet opnam bij mijn dagelijkse poging haar even te bellen. Daarom vast een afspraak met de audicien gemaakt. Deze week mocht ik voor het eerst met haar wandelen. Het raadsel van het niet opnemen van de telefoon wordt opgelost. Ze heeft haar telefoon al die tijd in het vilten hoesje gedaan voor haar zonnebril. Die was binnen niet nodig, en het vilten hoesje dempt de telefoonrinkel perfect.
Karin Holthuis
Geweldig voor Karin dat dit raadsel is opgelost. Wat wij ermee moeten blijft onduidelijk.
…maar moeder begrijpt nu wel waarom ze regelmatig een roodborstje meende te horen twinkelieren.
Waar de zonnebril is zullen we wel nooit te weten komen.
Op d’r hoofd natuurlijk. Aan douchen is men ook niet toegekomen.
😂😂😂
Eerlijk
In het weekend ging ik eindelijk weer een biertje drinken op een terras. De volgende dag kwam ik erachter dat ik mijn tas daar vergeten was. Ik begaf mij naar het café om te vragen of zij iets gevonden hadden. Zowaar hadden ze de tas gevonden. Sleutels, portemonnee en andere eigendommen zaten er nog in. Ik natuurlijk blij met het terugvinden en de goedheid van mijn medemens. Een paar uur later, op het station, zocht ik naar mijn mondkapjes in diezelfde tas. Deze waren echter verdwenen.
Thijmen Ganzevles
Zo zie je maar weer een nieuwe hobby voor freaks ligt in een klein hoekje.
Thijmen moet niet zeuren. Hij heeft het belangrijkste terug.
Anderhalve meter
In de tuin van opa en oma bespreken de volwassenen op veilige afstand van elkaar de extra risico’s die obesitas met zich meebrengt op het ziektebeloop van Covid-19. Ineens mengt onze jongste zoon, vier jaar oud, zich in het gesprek: „O ja, ik snap het al”, zegt hij. „Met een dikke buik ben je eerder bij de anderhalve meter.”
Marije Russcher
Vier jaar oud en dan al zo grappig! Johan Derksen krijgt een opvolger.
Is Johan Derksen grappig???
Dit ikje wel.
Grolloo, waar die JD woont, is wel mooi. Hier om de hoek eigenlijk. Hoop hem nooit tegen te komen. Pijnlijke herinneringen op deze site opgedaan.
Terug naar het ikje. Prima logica van de vierjarige. Die zelf hopelijk niet die anderhalve meter hoeft aan te houden.
Pijnlijke herinneringen aan Derksen hier op de site opgedaan??? Kan me niet herinneren dat we het ooit over hem hebben gehad toch?
En de kenner heeft het al gezien aan de bovenstaande pingback: er is er weer een geschreven. Wat? Een intro, heveltje, hoe het of de ook mag heten. Morgenochtend rond zeven uur geplaatst als het team meewerkt.
Het gaat over ikjes, goh, en wat ophef van de week. En een nieuw dierenplaatje, want die schapen zijn dus in geen velden of wegen meer te bekennen. Koeien hebben we gehad. Dus nu een exotisch triootje dat ik zomaar aan de kant van de weg vond. Zij keken mij aan, ik keek hen aan en hopla, ze bennen vanaf morgen vereeuwigd voor het nageslacht.
Ich bin gespannt…. 😮
Dat horen we graag.