Pawi heeft talloze dozen op de deel, of dele zoals ze in Drenthe zeggen. Waarom? Omdat ze gaat verhuizen. Naar Frankrijk. Met een coronavertraging van een maand of wat. En die talloze dozen dus. We wensen haar een goede reis, aankomst en verblijf en onszelf veel mooie verhalen. Want schrijven kan ze. Vooral in couleur locale is ze keisterk.
“Ik Vertrek”, zei ze, “we hadden er zomaar aan mee kunnen doen. Alleen de voorwaarden : geen budget, niet de taal spreken en geen plan van aanpak, toen vielen we af. Eerlijk gezegd zijn we beter in Frans dan in Drents. Niet verder vertellen!”
En nu doen we het toch. En nog in het begin van dit intro ook. Dat wordt het meest gelezen, samen met het allerlaatste stukje (helemaal naar beneden scrollen), waarin ik opzienbarende gebeurtenissen uit mijn offline leven deel en de header image van de week uitleg.
De spoeling is flinterdun
Vorige week stonden er zoals gebruikelijk “ikjes” van lezers in de NRC. Dat zijn zelfgeschreven en -ingestuurde verhaaltjes van maximaal 120 woorden. Met een beetje geluk, want de spoeling is flinterdun, kom je daarmee in de krant, waar ook de echte journalisten en columnisten schrijven. Betaald. Jij doet het voor de eer, het plakboek en de familie-app. Er kwamen vorige week vooral vakantie-ikjes en corona-ikjes voorbij, bij gebrek aan die van het oude genre: de kinder- en dementie-ikjes.
Suzanne Dings sloeg twee vliegen in een klap. Ze stuurde een vakantiecorona-ikje in. Ze arriveerden op de camping in de Champagne, schreef ze. Daar zijn mondkapjes verplicht, Pawi, lees je mee? De receptioniste legt alles uit en grijpt dan naar de “stapel stencils” op de toonbank. Ze doet haar mondkapje af en oh gruwel, ze bevochtigt haar vingers om er een paar af te halen. “Voilà” concludeert Suzanne Dings trots. Wat stom zijn die Fransen toch, horen we haar denken. En wat spreek ik al goed Frans.
Weet zij veel dat onze geliefde Henk Krol precies hetzelfde deed, een paar maanden geleden? Niet op de camping maar in de Tweede Kamer? De tong is een onmisbaar lichaamsonderdeel voor allerlei dingen, dat blijkt maar weer.
Of het trouwens echt stencils waren, dat betwijfelden we. Tenzij het ikje in de jaren zestig geschreven is, maar toen bestonden ze nog niet. De ikjes dan. De stencils juist weer wel.
Ad Hok weet het nog goed: “Die gebruikten we inderdaad zo’n vijftig jaar geleden om het clubblad van de schaakclub te produceren. De inktlucht en het geratel van de stencilmachine staan nog steeds in mijn geheugen gegrift.” En daarna, zo wist weer een andere ouwe reageerder alhier moest je “rapen” en er een nietje doorheen jassen.
Jelle van der Lugt intussen was in de trein onderweg naar Leiden. Wat moet je daar doen, denk je dan. Maar dat vertelde hij niet. Hij had dat kennelijk nodig voor zijn sfeerverhaaltje over een vrouw van rond de veertig die achter hem zat. „Schat, neem rust en denk vooral aan jezelf! Ook af en toe die telefoon weg!” schreeuwde ze in de telefoon, zoals alleen vrouwen van rond de veertig onderweg naar Leiden dat kunnen. “Oh, wacht ik moet overstappen, een seconde”, voegt ze er haastig aan toe en loopt de trein uit. Nou, da’s een pointe, toch?
Maar nee, het ikje ging verder voor een tweede. In het voorbijgaan bijt de vrouw van rond de veertig onderweg naar Leiden een jongen die tegenover de ikjesschrijver zit toe: „Een mondkapje op je kin is hetzelfde als een condoom om je ballen. Het werkt niet.” Die Jelle, zelf blijft hij buiten schot, maar hij zat ijverig te schrijven dus. Twee ikjes voor de prijs van een. Pawi was onder de indruk: “Geweldig! Snel en adequaat! Wat een vrouw!”
“Heb je morgen nog iets spannends voor me?“
Sylvie van Leusden, bibliotheekmedewerkster, zat zich achter haar balie stierlijk (m/v) te vervelen. Want zeg nou zelf, wie leest er nog een boek? Ze vertelt over een man die haar ooit op haar vrije dag, toen ze aan het winkelen was, enthousiast toeriep „Ha, leuk je te zien! Heb je morgen nog iets spannends voor me?” Sylvie verzon er voor het verhaal bij dat diens vrouw ernaast liep en dat die een geschrokken en verontwaardigd gezicht trok. We gunnen het haar.
Ilona merkte op dat het ikje de zoveelste was in de categorie “ik had je niet herkend met je kleren aan”. Ze bestaan in alle soorten en maten, over badmintonners, saunagasten, mensen van de parenclub en ga zo maar hilarisch door.
Ook Hedda Treffers zoog weer eens een ikje uit haar welgevulde duim. Dit keer kreeg ze van haar moeder een fles rode wijn die volgens een recensie (nergens terug te vinden, noot van de redaktie) zou smaken alsof “er twee jonge honden tegen je opspringen”. Ze drinkt thuis een glas samen met haar “geliefde”, maar die mag alleen maar een alcoholvrij biertje vanwege iets medisch. Misschien een antibioticakuur, weten wij veel. Tegen teveel humor of zo. Als ze samen het glas heffen en Hedda zegt dat de wijn inderdad “heerlijk” smaakt, bromt hij chagrijnig dat zijn bier smaakt “alsof er twee oude honden tegen me aan zeiken.”
Ja. Privé-ongein, zeggen we dan. Niks mis mee als je als geliefden zit te slempen en lekker de slappe lach krijgt met elkaar. Maar vermoei er toch het kwaliteitskrantpubliek niet mee. Is nergens voor nodig. Je haalt er het laatste restje standing van de krant mee weg. Bertie vond het wel een leuk ikje trouwens en dat mag. “Ik zie die honden voor me en ook het chagrijn”.
Zelf was ik een beetje neerslachtig vorige week, omdat er vanwege de vakantieperiode en verhuizingen en ziektes en troubles met Iphones weinig gereageerd werd alhier. Het leek het blog van de buren wel, zo af en toe. Of nog erger: een van de vele – inmiddels geschrapte – blogs van T.. Ineens begreep ik waarom die beide would be blogschrijvers vroeger hier af en toe zo nijdig doorkwamen. Ze zaten toen vermoedelijk in het luchtledige te bloggen op hun eigen blog. Waar deden ze het allemaal voor, dachten ze misschien. Wellicht. Hier is het in ieder geval tijdelijk.
En toen was het alweer bijna het einde van de week. We kregen nog een bijzonder lelijk geschreven stukje sfeerbeschrijving van de skyline van Groningen in de vroege morgen voor onze kiezen. Trees Roose pakte daarin uit met het “majestueuze” Forum, een “warmgouden” zon, “eeuwenoude” daken, waarempel nog iets “majestueus” (de Martinitoren), het “okergele” minaretdak van “Mendini’s” museum. Jaja, een warmgouden zon in de vroege morgen, knap hoor. Trees had zeker vakantie en vierde een champagnebrunch. Maar ze was niet te stoppen. “Innig” tevreden keek ze om zich heen, want in de verte glanst het “weidse groene ommeland”. Zien we het voor ons? Nee, ik ook niet. Om het af te maken hoort ze een “duidelijk Amsterdamse” mevrouw iets tegen haar man zeggen. Wat voor man dat weten we niet. Toen waren de bijvoeglijke naamwoorden op.
Maar goed, het is wel een veelkleurig zootje daar in Groningen. We gingen Trees bijna begrijpen.
De Schrijvende Rechter (DSR), die zoals bekend ergens uit die contreien schijnt te komen, of was het Drenthe, vond het wel prachtig. “Ieder eerbetoon aan Groningen, uit het hart geschreven, is welkom” vond hij. “Alleen jammer dat ze daar met de suikerbietenlucht zijn gestopt. Niets kondigde, samen met het gele strijklicht over de Vismarkt, met uitzicht op de Aa-kerk, de herfst mooier aan.”
Ene Ronald Ruseler wilde zijn trouwring van zijn vinger verwijderen vanwege een MRI-scan. Die ring was na 44 jaar huwelijk met Marijke met geen mogelijkheid van zijn vinger te krijgen! Een juwelier te Schiedam vijlde de ring door en zei dat er aan de binnenkant van ene “Truus” sprake was. Mevrouw Ruseler keek de ikjesschrijver voor het effect “met verbijstering” aan. De juwelier zei ten overvloede “Grapje” en zal dus oorspronkelijk wel uit Amsterdam komen.
Ik vroeg me af of Ronald die ring echt al 44 jaar om heeft gehouden. Ook ’s nachts en onder de douche niet af? Het lijkt mij bijzonder onfris. Maar Ronald verwaardigde het zich niet om hier antwoord op te geven, zat het hele weekend met zijn familie en vrienden te feesten. Oh nee, hij had het aan zijn hart. Ik wens hem beterschap en nog 44 jaar erbij. Een nieuwe ring is zo gekocht, zo kan ik uit ervaring melden.
Wat doet zoiets met de ringvingerslagader?
Ilona had het met groene zeep geprobeerd trouwens. Maar die raad kwam te laat. Lummel had het over zwarte zeep, whatever that is, en dat ook nogeens eten (?). Maar wellicht zat ons drukke baasje te drinken na een drukke week. Dat is hem gegund. DSR raadselde dat de inzender wellicht boekhouder van beroep is en suikerzakjes verzamelt als liefhebberij. “In andere scenario’s zal zo’n ring toch wel eens af moeten. En wat doet zoiets met de ringvingerslagader? Zou zoiets kunnen doorwerken?”
Lees eerst even hier voordat je naar de juwelier gaat om je ringen te laten doorzagen, dat is de moraal van dit verhaal.
Wil jij net als Pawi, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. De tweede lockdown komt eraan. Ik dacht, ik kan hem maar het beste voor zijn en ben weer begonnen met mijn natuurwandelingen. Nou, die koeien zagen me aankomen. Zelden zulke teleurgestelde beesten gezien en ik kan het ze niet uitleggen. Maar volgende week zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Koeien 2.0” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Pinnen
Ik wil voor de kinderen fietsen huren. Op de camping waar wij staan, is elke ochtend een kleine schuur geopend waar dat kan. Een oudere man die ze beheert, heeft ze morgen klaar staan.
„Hoe wilt u dat ik de huur betaal?”
De oudere man buigt zich, dicht, bijna tegen mijn oor.
„Vanwege de corona, graag met pin en bij de receptie betalen.”
Erik Bakker
Een uitgebreid intro, mijn complimenten.
Je hebt er meer werk van gemaakt dan Erik Bakker, die doet of hij een griezelverhaal vertelt.
Ik zit er al een tijdje over na te denken. Ik heb denk ik helemaal geen overbodige Lichaamsdelen..
Het ikje kan ik missen. Als kiespijn
Goed, de week kan weer beginnen.
Flauw ikje, met een raadselachtige toevoeging aan ‘buigt’. De oude man dichtgebogen?
Frankrijk is definitief van de baan. De chaperon en ik vinden het gebied waar we nu wonen mooier, en fietsen is op de Hondsrug veiliger dan op die Franse 80 km/u landweggetjes.
Nou dat is zomaar breaking news op de vroege maandagmorgen. Drenthe in plaats van Frankrijk. Ik feliciteer jullie met deze wijze – door het lot min of meer geïnspireerde – beslissing! Aan alle kanten klinkt en voelt dit goed.
Ikje: mwa, raar quasi-spannend geschreven dingetje. Met zijn buigt en dicht en bijna tegen …
Doe mij maar Zomergasten dan en het prachtige Midnight Cowboy.
En vanuit Drenthe ben je zo in Groningen!
Mooi intro vandaag en een fraaie keek op de week.
Gisteren heb ik ook een boeiende en intrigerende “Zomergasten “gezien.
Pawi blijft hier, het wordt vast een prima week!
Drenthe en Dordogne. Het begint allei met een B zoals iemand ooit opmerkte.
Een onverwachts besluit Pawi, Drenthe is mooi, warm en kalm.
Drenthe stond hoog aangeschreven bij de familie en later ook bij ons toen we de fiets ontdekten. Meestal zaten we in de omgeving van Roden.
De taal, tja, ik kon de mensen na jaren nog steeds niet verstaan. Maar we vergaven hen omdat speciaal voor ons de obers een paar woordjes Nederlands spraken. Bij het afrekenen.
Midnight cowboy was mijn keuzefilm, voor het geval dat ik gevraagd werd als Zomergast.
Groningen is mijn favoriete stad, met alle bijvoeglijke naamwoorden erbij.
Een mengeling van erg mooie architectuur, eindeloze bouwactiviteiten aan de rondweg, en goeie café’s voor de kenners. Doet een beetje denken aan Rotjeknor.
De B van Bartje en van Benedictine haalt het mooiste in ons boven, toch, lummel?
Hier in de tuin heb ik een struik zwarte bessen gevonden. Ze waren plukrijp. Wat kan je er nog meer mee dan wassen en eten? Likeurtje? Taart?
Klare taal, dat we nog maar lang hier kunnen blijven dwalen!
Bertie, na ruim drie maanden in een caravannetje, met internet, elke dag zoeken naar een geschikt huis, vele kilometers heen en weer, veel gesprekken met makelaars, troffen we op een goede dag het huis waar we voor altijd willen blijven.
We hadden concurrentie, van de achtentwintig belangstellenden kregen wij het, na een weken durende ballotage, toegewezen.
Hoera!
Joepieeeee! Ik wens jullie keiveel geluk en ben blij dat jullie voor Nederland behouden zijn.
Nou, Pawi, toe maar. Achtentwintig belangstellenden, en een weken durende ballotage, dat moet wel een heel tof huis zijn. Gefeliciteerd!
Googlen
Mijn zoon (10 jaar) wil altijd stoeien of een balspelletje doen voordat hij gaat slapen. Vandaag is het tijd voor iets anders. Hij besluit te googlen naar een alternatief. Even later komt hij met rood hoofd naar me toe. „Ik zocht op ‘leuke slaapkamerspelletjes’ maar ik geloof dat dat niet is wat ik zoek”.
Barbara Essenberg
Vroeger had je kinderfilters op je browser. Bestaan die nog? Worden die nog gebruikt? Of kan een kind van 10 echt alles tegenkomen op het wereldwijde internet?
Die laatste vraag….ik vrees van wel.
Lief en eerlijk zoontje van Barbara. Hopelijk vergeet hij snel wat hij heeft gezien.
Ook dit verhaal kan hij tegenkomen:
https://basvanvuren.org/2010/11/08/swaffelpaniek-in-parijs-2/
Kennelijk is het “swaffelen” weer in het nieuws, want het artikel wordt sinds gisteren meer dan anders aangeklikt. Those were the days … een Bomans-achtig hilarisch verhaal, dat wel. Doet in de verte denken aan diens interview met een 100-jarige 😀
Zojuist maar liefst drie (3) reacties van Lummel uit het spamfilter kunnen redden. Het is me een raadsel waarom ze daar in belandden. Geen Blasse Ahnung! Alles is hetzelfde als zijn reacties die wel doorkomen. Man man. Dank je wel, hoor, WordPress, met je Akismet spamfilter.
Ja raar spam filter. Het begint op de Monty Python sketch te lijken. Heeft u ook iets zonder spam? Ja spam en kaas.
Jarig
Vandaag ga ik op pad met mijn jongste zoon om zijn vijfentwintigste verjaardag te vieren.
Daarom app ik: „Ben bij leven en welzijn om 15.36 uur op Utrecht CS. Zie ik je daar?”
Per kerende post komt zijn antwoord: „Is dat een winkel?”
Huup Dassen
“Bij leven en welzijn?” … Niet echt apptaal nee. Hep het zelf al zeker twintig jaar niet meer gehoord.
Het Deo volente ontbrak er nog aan
Best leuke naam voor een café. Of een winkel.
Utrecht CS een leuke naam voor een winkel? Ik begrijp er nix van
Is het niet een voetbalclup?
Ja Ad. BLW later gefusioneerd met Deo Volente en 1 keer Drents kampioen geworden onder de naam: BLWDV.
In vino veritas sprak me meer aan.
“Looft Den Heer” als naam voor een zangkoor blijft mijn favoriet. Met in de bus naar het volgende zangconcours luidkeels het strijdlied “Looft Den Heer, gaat nooit verlohoren, Looft Den Heer staat bovenaan, Looft Den Heer gaat nooit verlohoren, Looft Den Heer …. ” (toen was er nog geen corona).
Bertie, IVV is ooit met IDHIGB (in de hemel is geen bier) samengegaan en al snel gedegradeerd.
Ik wil best reageren, maar heb geen enkele inspiratie. Nergens voor. Heel vervelend allemaal. Coronadepri denk ik. Sorry. Prettig intro trouwens en mooie foto uit Groningen. Want ik lees het allemaal wel. Keep up the good work!
Nou, maar dit verwarmt mijn hart ook hoor! Komt allemaal goed, dat ga je zien.
Poot
In de tuin, met mijn dochter van vijf en een vriendinnetje. We bestuderen een sprinkhaan die een achterpoot mist. „Zielig”, vinden ze eensgezind.
Ik ga naar binnen om ranja te maken. Dan hoor ik mijn dochter in de tuin roepen: „Trek de andere poot uit!”
Ontsteld storm ik naar buiten. Daar tref ik ze worstelend met een wiebelend droogrek, waarvan één poot uitgeklapt is. Ze willen een hut bouwen.
Rianne Bouwman
Ja, dat was best wel even schrikken. Wat een misverstand! Rianne dacht dat haar dochtertje de poot van de sprinkhaan wilde uittrekken! Maar het ging om het droogrek! Die hebben ook poten! Gelukkig staat het voorval in de krant!
En opnieuw twee reacties van Lummel uit het spamfilter gehaald. Keieigenaardig.
Weer eend wat andrrs proberen.
Ook deze zat in het spamfilter en moest ik handmatig doorlaten. Geen idee waarom. Zullen we per email even kijken hoe of wat? Ik zie geen verschil tussen de reacties die wel en die niet doorkomen.
Suf ikje. Met voor mij een nieuwtje: ranja bestaat nog.
Tja, vraag me niet waarom maar ik zocht “ranja” op. Bekend vanwege mijn oma die dat voor ons inschonk, wij wilden altijd meer ranja en minder water dan zij, maar dat mocht de pret niet drukken. Aanmaaklimonade. Een traktatie op de zondag en woensdag.
Zelve vond ik de rode het lekkerst, maar ik weet de andere kleuren niet meer. Groen? Iew! Als dat ook bestond.
Het goedje blijkt te zijn uitgevonden in Groningen, nog heel lang voor het begin van de jaartelling. De fabriek van ene David Polak aan de Petrus Campersingel produceerde de drank voor het eerst in 1921. Het werd een enorm succes en droeg bij aan de groei van het bedrijf, dat in de jaren tachtig Groningen verliet. De Tweede Wereldoorlog was een ramp. Polak emigreerde weliswaar op tijd naar Amerika, maar zijn opvolger Sanders en familie vonden de dood in een concentratiekamp. Onder Duits bewind brandt de fabriek ook nogeens toevallig af. Goed, leest de rest alhier https://www.deverhalenvangroningen.nl/alle-verhalen/ranja-is-een-groninger-uitvinding Er was ook nog iets met de Oranjeboomfabriek in Rotterdam, en ze gingen Coca-Cola produceren en man man man wat een lang stuk. Zijn we niet meer gewend op het internet. Toch zou het vroeger net een A4’tje tekst geweest zijn en hadden jullie aan mijn lippen gehangen. Nu weet ik gewoon dat niemand dit meer leest. Ook al vanwege het ontbreken van witregels en tussenkopjes.
Tja, ranja, dat kreeg ook ik vroeger van mijn oma. Kant en klare frisdranken, zoals Sisi, werden alleen op verjaardagen geschonken. En dan was er natuurlijk Joy (“gezond en razend lekker”) in het kogelflesje, dat ik van mijn vader kreeg tijdens de rust van zijn voetbalwedstrijden. Met een Mars of een gevulde koek. Dat waren nog eens tijden.
Overigens heb ik het idee dat Rianne voor zichzelf iets anders heeft ingeschonken dan ranja.
Hier is nog steeds ranja in huis. Of groenja, van reine claudes. erg lekker.
en iedereen weet dat sprinkhanen zonder poten stokdoof zijn.
ik dronk ranja met een rietje destijds een bekend liedje…..moeten jullie toch nog weten neem ik aan.
Verhip, die was ik helegaar vergeten. Komt ie!
Sophietje, natuurlijk ken ik die nog. Lag goed in het gehoor.
Sprinkhanen heb ik nooit ontmoet, laat staan dove
Sprinkhanen ontmoet je niet, die ontmoeten jou * huiver icoontje *
Propofol
Voor de operatie aan mijn arm krijg ik een plaatselijke verdoving en om die ook nog te verdoven een ‘roesje’. De stemming onder de verdovers is prima, er worden grapjes gemaakt en ik voel me helemaal op m’n gemak.
Wanneer het middel bijna het infuus instroomt vraag ik aan de assistent wat voor spul het is. „Propofol, mevrouw.” Voor de grap zeg ik: „Oh, dat spul waar Michael Jackson aan dood is gegaan.”
„Ja hallo, maar hij kende de juiste dosis niet, wij wel!”
In de operatiekamer krijg ik voordat het snijwerk begint weer een roesje en roept de assistent: „Zo mevrouw, hier komt weer de propofol – maar u krijgt niet zoveel als Michael Jackson hoor!”
Net voor ik onder zeil ga hoor ik de chirurg uitroepen: „Jezus man, zoiets zeg je toch niet tegen een patiënt.”
Marina Gootjes
Marina heeft een wat overactieve schrijfklier. Misschien ook eens even naar kijken de volgende keer.
Het was in ieder geval weer lachen, gieren en brullen daar in de operatiekamer, zoals het hoort in Nederland.
De propofol was vermengd met inkt.
Voor Ad: Zij dronk Ranja met een roesje
Roesje doet me denken aan onze kapster, die eens vroeg of ik ook, voor een scopie in een bepaalde streek, een rouge zou krijgen
Voor Ad: Zij dronk Ranja met een roesje
Roesje doet me denken aan onze kapster, die eens vroeg of ik ook, voor een scopie in een bepaalde streek, een rouge zou krijgen.
Dat is ook weer overdreven. Eén keer is genoeg.
Kwam er niet doorheen
ze had waarschijnlijk een schrijfarm, net zo vervelend als een tenniselleboog, een voetbalknietje en een houten kont.
De reacties van Lummel lijken weer als vanouds zonder menselijk ingrijpen door te komen. We geven een voorlopig “hoera” maar houden het in de gaten. Groeten uit de cockpit.
Deze reactie is met behulp van Firefox van mijn Iphone gestuurd
@Ilona, rouge ipv roesje 🙂
Doet denken aan beeldhouder ipv beeldhouwer.
Dat heet hypercorrectie. Een van meest gebruikte stijlfiguren op het minst gelezen kookblog. Eiderdoder. Zuiker, botor
Deze reactie kwam gewoon door, die over Firefox heb ik echter zojuist uit het filter gevist.
Test: heerlijk varkenshaasje op lummel.wordpress.com
Preek
Met opgroeiende tieners vieren we vakantie in de Zuid-Europese zon. Verbaasd en bezorgd over het aantal uren dat onze kinderen met hun schermen doorbrengen, proberen we hun spelenderwijs ook wat algemene ontwikkeling bij te brengen. Bijvoorbeeld Nederlandse spreekwoorden en gezegden.
Ze vinden dat we hen behandelen als peuters want ze kunnen al ons geleuter wel dromen. Liever kijken ze naar Instagram, YouTube en Snapchat.
In de loop van de middag vragen we of ze nu eindelijk een keer mee gaan naar die mooie kerk. Daarop antwoordt onze middelste verveeld: „Waarom preken jullie toch altijd voor eigen parochie?”
Lieneke Zonnevylle
Waarom schrijf je het op en stuur je het in, vraag je je dan af. Ik wel tenminste.
Nederlands gezegde, preken voor eigen parochie. Ze kunnen het inderdaad wel dromen. Grappig toch?
Plaatsing is waarschijnlijk een misverstand van NRC, stagiair(e)?
’t Is tenslotte vakantietijd.
Met opgroeiende tieners vieren we vakantie in de Zuid-Europese zon. Verbaasd en bezorgd over het aantal uren dat onze kinderen met hun schermen doorbrengen, proberen we hun spelenderwijs ook wat algemene ontwikkeling bij te brengen. Bijvoorbeeld Nederlandse spreekwoorden en gezegden.
Ze vinden dat we hen behandelen als peuters want ze kunnen al ons geleuter wel dromen. Liever kijken ze naar Instagram, YouTube en Snapchat.
In de loop van de middag vragen we of ze nu eindelijk een keer mee gaan naar die mooie kerk. Daarop antwoordt onze middelste verveeld: „En dan zeker voor het zingen er weer uit?”
Ja, zo is die een stuk beter! 😀
Prachtig Ad
😂