Het breaking news was vorige week alweer van Pawi afkomstig. Ze vertrekken niet naar Frankrijk, maar blijven lekker in Nederland en wel in Drenthe of all places. “De chaperon en ik vinden het gebied waar we nu wonen mooier, en fietsen is op de Hondsrug veiliger dan op die Franse 80 km/u landweggetjes” verklaarde zij desgevraagd.
De reacties van haar trouwe lezersschaar waren zonder uitzondering lovend en opgelucht. “Drenthe is mooi, warm en kalm,” zei Bertie bijvoorbeeld. “Drenthe stond hoog aangeschreven bij de familie en later ook bij ons toen we de fiets ontdekten. Meestal zaten we in de omgeving van Roden. De taal, tja, ik kon de mensen na jaren nog steeds niet verstaan. Maar we vergaven hen omdat speciaal voor ons de obers een paar woordjes Nederlands spraken. Bij het afrekenen.”
We zien allemaal reikhalzend uit naar de eerste fanclubdag bij Pawi. Er waren voor haar droomhuis maar liefst 28 belangstellenden en ze kregen het pas na een wekenlange ballotage toegewezen. Dus dan weet je het wel. Paleisje. Goed, dus Pawi behouden voor Nederland, wie volgt? Dat buitenland, op den duur gaat het vervelen hoor en dan wil je toch gewoon lekker langs je eigen boerenslootje wandelen, niet dan? Stay tuned voor nog meer breaking news. Ooit.
Intussen ging het 10-jarige zoontje van Barbara Essenberg “leuke slaapkamerspelletjes” googelen. Na verloop van tijd komt hij met een rood hoofd bij mama uithuilen. “ … Ik geloof dat dat niet is wat ik zoek”, snikte het menneke bedremmeld.
“If you mention tits, you’ll get the hits”
Het was me toch een vrij hitsig weekje vorige week. Mijn aloude hilarische klassieker over swaffelen werd veelvuldig aangeklikt, ook al omdat swaffelen in het nieuws was. En om onverklaarbare redenen wordt het blog “Tieten om van te smullen” al sinds een paar weken dagelijks zelfs nog meer gelezen dan het verse intro en niet eens alleen in de nachtelijke uren. Ja, ik weet het, die titel, Ad Hok zei het destijds al “if you mention tits, you’ll get the hits.” Zekers, maar waarom nu ineens zo massaal? Ik deed van alles om het op te laten houden. Zo ontdekte ik dat er een kwetsbare homevideo van een voormalig reageerder op stond, verwijderde die, maar ook dat deed de hits niet ophouden. Ook het spamfilter was ernstig over zijn of haar toeren en hield naar volstrekte willekeur reacties van onze brave Lummel tegen. Dank je wel, hoor, WordPress, met je Akismet spamfilter.
Hield dat filter maar eens slechte ikjes tegen, vond een olijkerd, maar nee, die blijven gewoon doorkomen. Zoals die van Huup Dassen met een p. Zijn jongste maar toch al 25-jarige zoon begreep het volgende appje verkeerd: “Ben bij leven en welzijn om 15.36 uur op Utrecht CS. Zie ik je daar?” Hij vroeg of dat een winkel was, pffff. En in feite, zoals Pawi ook opmerkte, zou dat eigenlijk best een leuke naam voor een café of winkel zijn. Leven is het meervoud van lef, die hebben we al in Tilburg. Dus het kan.
Rianne Bouwman verzon een grapje over haar dochtertje van vijf, ja, waar halen de lezers van de NRC ze allemaal vandaan, al die kinderen. Deze bestudeerde in de tuin een sprinkhaan die een achterpoot miste. Als mama naar binnen gaat om ranja te maken, hoort ze haar dochter roepen “trek de andere poot uit”. Ontsteld stormt Rianne naar buiten. Daar treft zij het meisje aan, worstelend met een wiebelend droogrek, waarvan één poot uitgeklapt is.
“Suf ikje”, oordeelde Pawi, “met voor mij een nieuwtje: ranja bestaat nog.” En naar goed gebruik ging daar toen vervolgens de discussie over. De ranja blijkt te zijn uitgevonden in Groningen, en daar ben je zo vanuit Drenthe.
Ad Hok kreeg het vroeger van zijn oma. “Kant en klare frisdranken, zoals Sisi, werden alleen op verjaardagen geschonken. En dan was er natuurlijk Joy (“gezond en razend lekker”) in het kogelflesje, dat ik van mijn vader kreeg tijdens de rust van zijn voetbalwedstrijden. Met een Mars of een gevulde koek. Dat waren nog eens tijden. Overigens heb ik het idee dat Rianne voor zichzelf iets anders heeft ingeschonken dan ranja.”
Klare Taal diepte herinneringen op aan het liedje van Johnny Lion, die over zijn Sophietje zong. Wat dat meisje deed? Zij dronk ranja met een rietje. En nog wat anders, zo hopen we voor hem, maar het waren de nette jaren zestig. Meisjes zogen toen alleen maar aan rietjes.
Toen Marina Gootjes vervolgens over haar operatie aan de praat kwam, was het feest. Eerst in de operatiekamer waar ze ontvangen werd door de Cliniclowns die grapten over Propofol en Michael Jackson, hilarisch gewoon, en toen hier op de site. Zij dronk ranja met een roesje, grapte Ilona twee keer. Ik vond hem geweldig, echt waar, maar weet nu niet meer waarom. Want eigenlijk sloeg die opmerking twee keer nergens op toch? Maar dat zijn vaak de beste.
Ad Hok parodieerde op meesterlijke wijze een suf ikje.
“Met opgroeiende tieners vieren we vakantie in de Zuid-Europese zon. Verbaasd en bezorgd over het aantal uren dat onze kinderen met hun schermen doorbrengen, proberen we hun spelenderwijs ook wat algemene ontwikkeling bij te brengen. Bijvoorbeeld Nederlandse spreekwoorden en gezegden.
Ze vinden dat we hen behandelen als peuters want ze kunnen al ons geleuter wel dromen. Liever kijken ze naar Instagram, YouTube en Snapchat.
In de loop van de middag vragen we of ze nu eindelijk een keer mee gaan naar die mooie kerk. Daarop antwoordt onze middelste verveeld: „En dan zeker voor het zingen er weer uit?”
Ga voor het oorspronkelijke ikje naar de NRC of het vorige intro alhier, als je perse wilt, maar je hebt er niets aan, het wordt niet beter.
En dit intro is al weer uit. Kijk nog even gauw naar de standaardtekst over wat dit is, dat doe ik voor de nieuwe lezers, en helemaal onderaan naar het meest populaire onderdeel: de toelichting op de header image, met tal van onthullingen over mijn leven als ik niet achter de computer zit.
Wil jij net als Pawi, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik loop ook weleens in de stad en heb dan dorst. Lekker vers biertje, dacht ik. Nee dus. Ze hadden hier bessen. Ja, dan kan ik net zo goed weer op het platteland gaan wandelen, zei ik vinnig en verliet de winkel. Nagestaard door de winkelierin, een struise boerin met schort en kaaslucht, die niet wist wat ze fout had gedaan. Ja, die Corona, we worden er allemaal een beetje kribbig van toch? Maar volgende week zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Bessen met kaas” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
We kunnen weer beginnen. Met de week, waarin een hittegolf en stevige buien elkaar afwisselen. Ben benieuwd naar het eerste ikje.
Trouwdag
In de wachtkamer bij een kliniek hoor ik de receptioniste een afspraak maken met een cliënt.
De voorgestelde datum ontlokt bij de bezoeker de opmerking: „O, dat is de trouwdag van mijn dochter.”
Invoelend stelt de receptioniste een andere datum voor.
„Nee hoor, niet nodig, ze is toch alweer gescheiden”, is de laconieke reactie.
Amato Fazzi
Dus op de trouwdag van de dochter van een patiënt geen afspraak maken? En dat is “invoelend”? Ik mis kennelijk iets. Worden ook trouwdagen van kinderen in Nederland met de hele familie gevierd? Met uitzondering van de eerste keer, de bruiloft zelve, en misschien de 25e, een tikkie overdreven? Maar goed, ze is alweer gescheiden.
De vijfdaagse is weer begonnen, zei men vroeger. (ouwe dingen zeggen mag)
Met het intro als aftrap. heel goed.
De bezoeker in het ikje dacht even niet na, hij zei maar wat.
De receptionist dacht dat met trouwdag de voltrekking van het huwelijk werd bedoeld, niet een jubileum.
Slecht verteld verhaal – ‘invoelend’ en ‘laconiek’ zijn stemmingen die het verhaal moet oproepen. Als je dat zo moet gaat benoemen, kun je er maar beter niet aan beginnen.
Ach! Zou kunnen ja. Invoelend is dan drie keer overbodig en laconiek vijf keer, op z’n minst.
“Dan gaat mijn dochter trouwen” hadden normale mensen gezegd. Was misschien een zwakzinnigenkliniek?
Nou-nou, zwakzinnig is wel erg laconiek en zeker niet invoelend.
O, dan is mijn opa jarig.
Nee hoor, hij is allang dood.
O, dan is mijn hondje uit logeren.
Nee hoor, ze is alweer terug.
O, dan is mijn man net fietsen.
Nee hoor, die doet het alle dagen.
O, dan zijn de pruimen net rijp.
Nee hoor, een dag later zijn ze dat nog.
Opzetje voor sprankelender invuloefening.
Zo is het, ze wilde gewoon niet.
O, dan heb ik geen zin.
Dan maak je maar zin.
Fraai intro wederom vandaag, het kan niet op die Bas in onverwoestbaar in zijn werk!
Het eerste ikje van de week is ook weer gearriveerd en ingedaald.
Opmerkelijk dat men zelfs bij de gemeente- loketten waar je vroeger uren in de rij stond voor een brevet van onvermogen of nog ergere dingen je nu als een echte klant wordt behandeld en toegesproken weliswaar na eerst een nummertje te hebben gehaald.
Pardon excuses , Ik verwarde even het ziekenhuis met het gemeentehuis, ik zal me binnenkort wel weer op een van deze plekken moeten melden…..
Dank Klare Taal, sterkte bij je volgende bezoek aan een dezer huizen.
De procedures van de diverse instanties gaan steeds meer op elkaar lijken was mijn ervaring na mijn intrede in deze bureaucratie, ongewenst natuurlijk.
John Hume
Het was begin jaren negentig, ik bevond me in de executive lounge van British Airways, wachtend op een vertraagde vlucht. Met een klap smeet iemand een stapel kranten op het tafeltje naast me. Toen ik niet reageerde, pakte de man het stapeltje op en liet het nog eens vallen. Ik keek op.
Met zijn vinger wees de man op de foto op de voorpagina: „That’s me.” Inderdaad, het was hem. Ik vertelde dat de NRC („Dutch quality newspaper”) van de vorige dag hem vanwege de Noord-Ierse overeenkomst een „architect of peace” had genoemd. Het deed hem zichtbaar plezier.
Vervolgens pakte hij zijn stapeltje kranten weer op en ging verder. Op zoek naar meer publiek.
Synco Jonkeren
Tja, ze schenken teveel alcohol in die lounges, ook toen al.
Het neemt echt belachelijke vormen aan. De goede man is nog niet eens een dag geleden overleden en er komt al iemand met een anekdote op de proppen die niets meer vertelt dan dat de schrijver de overledene weleens heeft ontmoet. En dit is ook nog eens een niet zo’n vleiend verhaaltje. Deugt van geen kant dus.
Inmiddels is het dus zo dat het ikje er nog voor het overlijdensbericht is. Bah.
RIP John. Je staat er weer een keertje in.
Altijd attent om even op iemands graf te pissen met dit warme weer. Goed voor de bloemetjes.
Of het ‘m was, weten we niet – of het uberhaupt gebeurd is evenmin. Ik-jes staan dan ook niet voor niets op de achterpagina.
Het lekkerste voor het laatste. Zo was het in elke geval een aantal jaren geleden voor mij.
Over de doden niets dan goeds, Synco, dat was je even vergeten misschien?
Dus dit speelde begin jaren negentig en het Goede Vrijdagakkoord werd pas in 1998 gesloten?
Ja dit is meer een afze ikje
Met mate
Naast mij in de kroeg zitten twee corpsstudenten aan de bar. Ze praten over hoeveel zij later willen gaan verdienen. De bedragen, afgerond op tonnen, vliegen over en weer als één bij zichzelf een zekere bescheidenheid constateert: „Ik hoef ook geen multimiljonair te worden.”
Jan Tengbergen
Multimiljardair zallie bedoelen. Een beetje bal erf al een paar miljoen
Maar nu even heel wat anders: hebben APD en Gerry Holland nou hun zin? ‘We zijn er nu echt wel klaar mee’ vormde, toch wel echt de aanloop tot de nieuwe coronagolf. Het aantal kijkers op YouTube zal wel ongeveer overeenkomen met de vaste lezers van dit blog, maar dit soort dingen beginnen altijd klein.
Hopelijk volgt er binnenkort ‘Hou effe lekker afstand’. Kan op dezelfde melodie. Maar dan wel met een clip waarin wat gebeurt, want behalve wanneer Gerry op een achterdeur afstapt, verandert het beeld nauwelijks.
Nee, dan deze ‘Nelis Heesbeen’, dankzij wie ik via Gerry als ingang in het rabbit hole dat YouTube heet uitkwam. Je kijkt je ogen uit en loopt niet het risico dat je screensaver aanslaat:
En dan hebben we het nog geeneens over de verrichtingen van Tantarella Neustussenschot, maar dat daar moeten de mensen zelf maar onderzoek naar doen.
Maak me maar wakker als een opa vader wordt.
Staan
Na het instappen in de bus op Schiermonnikoog zegt de ene jongedame tegen de andere: „Laten wij maar gaan staan want misschien zijn er slechte mensen ter been.”
Piet Poelsma
Taalverhaspelingen kunnen grappig zijn. Deze heeft me niet schuddebuikend van de bank gegooid.
De leukste grappen zijn vaak de kortsten zeggen ze hiero. In dit geval is het alleen maar kort.
Jongedames lachen hier om. En Piet.
Ha ik ben geen jongedame enik ben ook piet niet
Geweldige videoclip trouwens van die Heesbeen (waar zit je heesbeen eigenlijk, ergens in het strottenhoofd of lager?). Vragen zijn er ook. Heeft het meiske geen man? Is er geen oma? Waar zijn die mensen allemaal? De bank is toch groot genoeg!
Maar goed, je moet niet alles willen weten en wij wensen hen veel geluk.
Aardig is ook dat opa de zwangerschapstest bij het gebruikte eind vastpakt.
En meestal kan ik me weinig voorstellen bij dochters die op hun vaders lijken, maar in dit geval is de overeenkomst treffend.
Het Heesbeen schijnt bij Heusden te liggen.
Het lijkt me beter niet naar oma te vragen….
😂😂😂😂😂😂😂😂😂
Controle
Bij het aan boord gaan van de veerboot van het ene naar het andere Griekse eiland moeten alle nieuwe passagiers gecontroleerd worden. Netjes in de rij wacht iedereen tot via het ‘thermometerpistool’ is vastgesteld of je koorts hebt.
Voor ons een echtpaar. De vrouw is eerst, zij heeft geen koorts en mag door. Haar man loopt meteen met haar mee. Als hij teruggeroepen om ook gecontroleerd te worden zegt hij verbaasd: „Ja, maar ik hoor bij haar.”
Marianne Ketting
Ik zie inene nog een prachtig muziekstukje in mijn inboxje. Jean Rondeau laat horen dat ook een kapotte piano nog heel goed kan klinken hoor. De man is aan lager wal en zoekt een huis. Maar evengoed … prachtig.
Nu Mopperkont definitief lijkt te hebben afgehaakt houdt de muziek gelukkig niet op. Dank aan de inzender (m)v) die wellicht anoniem wenst te blijven of misschien wel niet!
Dat was voor het muzikale evenwicht bedoeld. Dank voor het plaatsen.
Over het ikje: ik zie de grap niet, Marianne.
Elektrische fiets
Ik sta voor het rode stoplicht te wachten. Naast mij staat een fietser van ongeveer mijn leeftijd (70-plus).
Als het licht op groen springt, schiet zij er vandoor, vlak voor mijn auto langs, linksaf. Ik schrik enorm, maar weet op tijd te remmen.
Omdat ik zelf ook linksaf sla, sta ik bij het volgende stoplicht weer naast haar. Ik doe mijn raampje open en roep: „Mevrouw, ik had u bijna onder de wielen. U kunt toch tenminste wel uw hand uitsteken?”
„Joh”, antwoordt ze, „deze fiets gaat zo hard, je dacht toch niet dat ik m’n stuur ging loslaten?”
Alice van Dongen
Uit het leven gegrepen. De elektrische fiets is geen goede uitvinding, huiver icoon. Net zomin als de drone. Kunnen ze niet ingevonden worden?
Zeventigplus zou niet meer op de elektrische fiets mogen, ook niet met een helm en achteruitkijkspiegel. Je schrikt je wezenloos als ze met hoge snelheid de bocht veel te ruim nemen, grijnzend.
Grijnzend en grijzend.
Goed, het is weekend en er is zoals zo vaak weinig aanloop. Dan gaan we even in de schommelstoel ouwe blogs surfen. Deze uit 2016, 5 jaar geleden alweer, is aardig. Interview met mijn voorganger over dit blog. Verbazend best wel, en een goed teken, dat ik bijna alle vragen zelf ook zo zou beantwoorden, ook nu nog. Het enige verschil is dat het emailadres niet meer bestaat, maar man, ze weten me te bereiken hoor. Op bas@basvanvuren.org dus of het contactformulier rechtsbovenaan. Vind ik leuk! Hier komt die link dus met Ben van de Blogtrommel:
https://www.blogtrommel.com/op-de-blog-af-apiedapie-com/
Met blijdschap geef ik kennis van de aanstaande geboorte van een nieuw intro. Morgenochtend ergens rond 7 uur. Fijn he? Ja, vind ik ook. Het gaat weer over van alles: ikjes, een standbeeld, een opa die zwanger wordt en ja, het is niet anders: er gaat weer geen lepeltje uit. Maar goed, de zondag is nog niet om en de nacht is nog lang en het intro wordt altijd op de vroege maandagmorgen nog even geactualiseerd aan de hand van de allerlaatste reacties.
Heel fijn. 😏 Slaapkamerspelletjes verveelden me toch al.
Nou nou, die vervelen toch nooit? 😀
Het kan ook té warm zijn. ☻
Is waar.
De kop van het nieuwe intro is in dit verband dan goed gekozen … (al te zien, zoals de insiders weten, op het archief van alle intro’s) …