Het lijkt wel of jullie geen lepeltje meer willen! Al tijden is hij er niet meer uitgegaan, dat voorheen zo gewilde kleinood, die gulle beloning voor de 100e reactie. Maar goed, dan niet.
“I am not an expert, I am a lake”, zei laatst nog een Nederlandse vrouw ergens in een supermarkt. Jullie merken het al, dat was een “ikje”, oftewel lezersanekdote uit de NRC. Hans Franz was de gelukkige inzender. “I hate you welcome en nog veel meer ongein. Uit de moppentrommel dus”, bitste onze reageerder Lummel. Keijaloers dus. Of komt er een streepje tussen de kei en de jaloers? Waar is de Dikke van Dale als je hem nodig hebt.
René Klomp ging er in ieder geval moeiteloos overheen met zijn herinnering aan “schrijver Maarten Biesheuvel”, die kennelijk bij hem op de middelbare school had gezeten. Niet dat Maarten Biesheuvel en René Klomp ooit enig woord gewisseld hebben, dat zou het namelijk vermeldenswaardig hebben kunnen maken. Nee, Maarten Biesheuvel lag volgens René Klomp voor een lustrumviering midden op het toneel in een lijkkist. Einde anekdote.
“Maar René heeft toch maar mooi op dezelfde school als Maarten gezeten. Net zoals vele honderden anderen die daar niet over schrijven,” schreef iemand druipend van sarcasme. Of althans diens denkbeeldige pen. Toen die nog konden druipen.
“DSR heeft eens in de trein gezeten met iemand die uit de eerste hand een hilarisch verhaal vertelde over Maarten ’t Hart en Maarten Biesheuvel samen!” haalde De Schrijvende Sneerder (DSR) uit. Ook goed. Zoals meestal had Pawi weer een afwijkende mening. Zij vond de anekdote wel leuk, want “dat hebben die honderden anderen niet opgeschreven en/of niet meegemaakt.” Tja, als dat het criterium is …
Ilona kwam op de proppen met het verhaal dat haar toen 17-jarige dochter ooit dolenthousiast kwam binnenstormen met het breaking news dat ze een rol had gekregen in Goede Tijden Slechte Tijden. Maanden later zat de familie voor de TV. Dochter kwam op. Bleek ze een comapatiënt gespeeld te hebben: mevrouw Braaksma, “roerloos in een ziekenhuisbed”.
Zelf deed mij dat denken aan onze hilarische familie-anekdote, die tijdens kringverjaardagen al decennia wordt opgehaald. Onze oom uit Schoonhoven, hartstochtelijk (hobby-) kippenfokker, had de eerste prijs in de nationale kippenschoonheidswedstrijd gewonnen. Althans, zijn kip. In zijn allerbeste pak toog hij naar de studio in Hilversum en wij zaten die avond gespannen voor de buis. Op het moment suprême (aan het einde van het journaal, want overig nieuws) werd het item aangekondigd. De nieuwslezer vertelde over de prijswinnende kip, het concours, het juryrapport en de prijs. In beeld, op de desk, kwam de kip. En de beide handen van onze oom die het beestje in bedwang hield. En toen begon het weerbericht.
„Wir haben auch Urlaub.”
Gerrit Dijk vertelde intussen over zijn buren in Duitsland. Die hebben een hotel-restaurant. Met hun kinderen gingen ze op zomervakantie en bij de ingang van het etablissement “prijkt” dus een bordje met de tekst „Wir haben Urlaub”. Op een avond stopt er rond etenstijd een auto met een ouder echtpaar erin. Ze hebben trek in schnitzel. Dat kun je zien. De man kijkt naar de tekst op de deur en zegt verontwaardigd: „Wir haben auch Urlaub.”
Mooi toch? Dat je helemaal niks meemaakt? Dat er helemaal niemand in je omgeving iets aparts zegt? En dat je het dan toch als “lezersanekdote van de dag” in je krant terugvindt? “Onbegrijpelijk ikje” oordeelde Pawi. “Schnitzel was voor ons als opgroeiende kinderen een zondagsmaaltje. Vooraf een tomatensoepje van Knorr, toe een vlaflip. Jammie. Ik maak het bij hoge uitzondering, het is bewerkelijk.
Een wel heel erg vreselijk ellendig verhaal had Lies Smulders. Ze is lid van een sportschool, die tijdens de Corona dicht gaat en draagt trouw en vrijwillig toch de contributie af. Als de school na een paar maanden voorzichtig wat buitenlessen gaat geven voor vijf euro, denkt ze natuurlijk dat zij dat niet hoeft te betalen. Enthousiast staat ze klaar voor de eerste les maar de stemming slaat snel om. Op weinig vriendelijke toon wordt haar verzocht te betalen. „Giften staan los van contributie.”
“Wat een trut”
Je kunt hier lang of kort over praten. Maar Ilona zei het uit ons aller naam het bondigst: “Wat een trut”.
Dan was er nog dat flinterdunne verhaaltje van René Seegers, buschauffeur van beroep, nou dan weet je het wel. De airco is stuk en het is dus heet. Er stapt een vrouw in die lachend roept: „Ik ben opgegroeid in Paramaribo, maar, hé jongen, die bus van jou… zo heet is het zelfs daar niet!” Ja, houd maar op met zoeken, dit was de pointe al. Geen dus. Kennelijk moet het in de krant dat een klant en een buschauffeur elkaar niet op hullies muil slaan.
En dan denk je dat je alles gehad hebt, en dan komt me daar op de valreep van het weekend, wat zeg ik, er middenin, weer die Mieke Kerkhof met een flutverhaaltje van horen zeggen. “Lieve schat”, had de moeder van een patiente, jongste in een gezin van veertien kinderen, gezegd “ik heb er dertien keer over gedaan om jou te krijgen”. En hopla, daar ging me de Originaliteitsprijs 2020 er al weer uit. Not. Ze schijnt volgens Klare Taal overigens een “goedlachse aardige gynaecoloog” te zijn “met het hart op de tong”. En in de krant.
Ze vroet naar andermans persoonlijke ervaringen als een varken naar truffels
DSR legde de lachloopplank vakkundig uit door eerst te vermelden dat hij als jongetje altijd dacht dat het “vroetvrouw” was. En sloeg toen magistraal toe: “De inzender doet het hare om het misverstand levend te houden. Ze vroet naar andermans persoonlijke ervaringen als een varken naar truffels.”
Maar goed, vroeten moet eigenlijk wroeten zijn, zo wist Pawi. En truffels kunnen ook door mensen gevonden worden. Zij leerde dat van een vrouw die dat al veertig jaar deed in de Dordogne. “Tik met een dun takje in de buurt van een eik, als er dan een vliegje uitkomt heb je beet. Vliegen leggen daar hun eitjes namelijk. Getsie.” En hopla, daar zagen we niet alleen onze liefde voor de truffel maar ook het leuke mopje vervliegen.
Wil jij net als Lummel, DSR en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was aan een lake. Niet dat ik daarin ga, maar da’s een ander verhaal. Wat me opviel is dat mensen soms zo raar kunnen gaan staan. Deze man bijvoorbeeld. Het is toch net alsof hij staat te poepen? Op het hoofd van die onschuldige kinderen? Maar dat is het perspectief en hij heeft een broek aan. Dus het is erg onwaarschijnlijk. Ga rustig zwemmen in een lake, zou ik zeggen, zeker als je er een in je buurt hebt en laat je niet afleiden. Volgende week zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Gewoon een bukkende badgast” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Daar waar de Ik-jes bijkans bezwijken onder de breedschrijverij, gaat het er bij de bespreking ingetogen en bedachtzaam aan toe.
Lijkt me eerder een compliment dan een vermaninkje waard.
Pijnlijk
Vanachter het kuchscherm vraagt de audiciën of hij even in mijn oren mag kijken. Het kan een beetje vervelend voelen. Ik merk op dat het bij de mondhygiëniste erger is. „Dat kan ik me voorstellen,” antwoordt hij, „als zij helemaal in uw oren zit.”
Geert Manders
En de blogbaas weet toch ook wel dat het aantal reageerders inmiddels beduidend lager ligt dan gesuggereerd in het blogintro?
Hoeveel van ons abonnementsgeld wordt besteed aan werving en selectie?
Lachen, gieren, brullen, met die audicien. Kuch.
Kom kom, vadermans, je voelt je kennelijk aangesproken en gaat tekeer als een versgevangen paling. Wat voor aantal reageerders wordt er dan wel in het intro gesuggereerd?
Zozo, er zijn dus ook Amsterdamse audiciens?
Die bakken er dan weinig van, dat volk daar schreeuwt zo hard dat ze wel stokbrood moeten zijn.
DSR merkt droogjes op dat het juist de blogbaas is die krijst als een duvel in een wijwatervat.
En wat DSR al zei: een bescheiden lijstje tegenwoordig vergeleken met een paar jaar geleden.
Komt grotendeels door ’s blogbaas’ wijwatergeduvel. Hij zegt altijd blij te zijn dat bepaalde lieden zijn afgehaakt – maar dat beïnvloed natuurlijk wel het aantal reaacties.
Nee dat zei DSR niet. Hij had het over een aantal reageerders dat gesuggereerd zou worden en nu lager zou liggen. Is dus niet zo en gaat over tot de orde van de dag.
Maar het is een feit, ruzie in de tent doet het aantal reacties stijgen, maar daar zit dus helegaar niemand op te wachten en ik al helemaal niet. Dan maar geen lepeltje, ze verroesten niet hoor. Alleen regelmatig oppoetsen, dan kun je je tevreden snuitje goed blijven zien.
DSR is APD terwille en stelt zijn tweede statement nu als opzichzelfstaand: het aantal reacties is gedaald vanwege een gebrek aan reageerders, niet zozeer door inactiviteit van de aanwezigen.
Doet de blogbaas iets aan het werven van nieuwe reageerders?
Een gedurfde stelling. Ik zou die kunnen checken door naar trends in het aantal reacties per reageerder te kijken, door de jaren heen, maar man, da’s me teveel werk.
Het aantal lezers vertoont nog altijd een stijgende lijn, da’s mooi. En daar gaat het om. Een boekenschrijver kijkt naar de oplage van zijn boek, niet naar het aantal brieven dat hij erover krijgt.
Het aantal reageerders is in feite al een jaar of wat redelijk constant. Kan iedereen in de kantlijn en onder de reacties zien. Stuk of tien (schrijve 10). Hier zij aangetekend dat dit wel echte individuele reageerders zijn, niet zoals op sommige andere blogs pseudo’s van een enkeling, doorgaans de blogbaas zelve nee, ik noem geen namen.
Bij de reageerders die ons in de pak en beet afgelopen jaar of twee ontvallen zijn, waren wel veelreageerders. Timmerark was in zijn eentje soms goed voor tientallen reacties per nacht. En Anderson of hoe heette onze man uit de Filippijnen ook al weer kon er ook wat van, ook in de nachtelijke uren. Vooral als hij plaatjes ging delen. Maar dan heb je het wel gehad toch? Van veel langer terug dateren de reacties van Trolley, NaamNomName, Keessie, de Huilbaby etc, maar da’s de oertijd, toen zag het hele internet er nog anders uit.
Actief nieuwe reageerders werven daar doe ik niet aan. Geheel volgens de normen van de Blogtrommel concentreer ik me op de inhoud, elke week weer lezenswaardige stukjes. Verder waait er nog het een en ander aan via Twitter, daar zal de groei in lezers wel vandaan komen. Maar reageren doen die nauwelijks. Daar hebben ze Twitter voor!
Maar misschien moet het systeem van de lepeltjes op de schop.
Hulde voor het nieuwe intro. (ik zal niet de graprijm opschrijven).
Wat de lepeltjes betreft, kan je ze niet wat eerder uitreiken? Bij de tiende reactie, of bij de vijfentwintigste?
Om in iemands oren te kijken moet je achter je scherm vandaan komen. Wat heeft zo’n scherm dan nog voor zin?
Sinds het schisma op dit blog, waarbij de gecertificeerde kunstkenner voor zichzelf begon, is het aantal reageerders hier constant gebleven. En daar ook. Sommigen blijven op beide blogs reageren.
Misschien zijn er te veel blogs?
Een lepeltje voor elke reactie van meer dan honderd woorden?
Haha! Welk graprijm bedoel je, Bertie? En ja, de spin off van Heer R. was ik nog vergeten. Dat was een gevalletje van jammer en onnodig, maar ik kon er zelf niks aan noch tegen doen. Het was gepland en ver van tevoren voorbereid. Het zij zo, ik hoop dat hij zich inmiddels weer zonder schaamte in de spiegel aan kan kijken, elke morgen, hoewel dat bij hem sowieso geen aanrader is.
Over de lepeltjes en varianten gaan we nadenken, te makkelijk moet het ook niet worden, want dan devalueert zo’n ding.
@Pawi
HR had al een blog, nog voordat APD eraan begon.
Voor zichzelf beginnen doen knechten die zich ontworstelen aan hun baas.
APD’s terugblik is selectief. Verschillende mensen die op een normale manier reageren zijn vertrokken vanwege onenigheid met het regime hier.
Gebeurt zoiets een keertje, dan zal het wel. Bij herhaaldelijke herhaling moet het te denken geven.
Geen idee wie of wat een Blogtrommel is trouwens.
Zeker, hij had samen met een vriend de site drasties, een site waar we het verder maar niet over zullen hebben, zelden zulk verwerpelijk en onethisch gedrag van blogbeheerders gezien. Ene JdW had vervelende denkbeelden, o.a. over immigranten en donkere Afrikanen en “inboorlingen”. De site Is al een tijdje compleet van de aardbodem verdwenen, dat zegt genoeg, maar hier op deze site is de trieste chronologie nog te raadplegen.
https://basvanvuren.org/2013/09/13/bizar-beheerder-laat-eigen-website-in-de-steek-na-plagiaatverdenking/
De site die Heer R. daarna opzette was leeg, daar gebeurde niets, pas toen hij mijn rubriek daarheen exporteerde kwam er een beetje leven in. Maar het staat nog steeds stil, ondanks andere pogingen om met mijn ideeën aan de haal te gaan, zoals prijsvragen, vervolgfeuilletons, afreageerhoekjes, gastschrijvers, verkiezingen, ikjesbesprekingen … het slaat daar allemaal niet aan. Mensen zijn kennelijk niet gek en hebben een goed geheugen.
Verder zijn er natuurlijk wat reageerders afgehaakt, dat lijkt me vrij normaal. Ze hebben het wel gezien, doen andere dingen, wonen in het buitenland, weten wij veel?
Ik noem Willem en Plopje. Een gemis, maar man die waren toen al kei-oud.
De Jammerende Jurk/annex Markies de Sade plaatste bijzonder enge en zelfs mogelijk strafbare linkjes en heb ik zelve moeten wegmodereren.
Miep en Greet en Ruth en hoe heten ze allemaal waren denk ik allemaal een en dezelfde persoon en zijn vanwege gebrek aan succes zelve opgehoepeld.
Net als ene Maduro, van wie ik ooit eens de ware nickname onthulde alsmede zijn – ongelogen – over de 100 andere pseudo’s. Hij kenmerkte zich met homofobe reacties, vooral in de richting van DSR en ondergetekende. Hij maakte alleen ooit middenin de nacht een klein foutje, vermoedelijk vanaf zijn telefoon, en onthulde toen wie hij was en waar hij vandaan kwam en zijn dagelijkse beroep en website. Haha, hij gilde en kermde nog wat en hield zich vanaf toen bijzonder gedeisd.
Mopperkont hebben we het al over gehad.
Keessie annex Pimm’s had een te groot ego en doet voor zover ik weet helemaal niks meer.
Luvienna is ingepalmd door Heer R. als mede-moderator op diens blog en denkt dat ze hem een plezier doet door hier niet te komen. Dat mag, maar is qua reacties wel jammer.
Idem voor Indra, sporadische gast, prachtig mens, en altijd leuk en aangenaam, op een (schrijve 1) hatelijk sneertje na, en toen was het dan ook meteen patsboem weg. Haar keuze, niet de mijne. Ik helder misverstanden graag even op.
Oh en Letterzetter heeft me ooit eens vriendelijk laten weten dat hij vooral kort en krachtig ondertitels bij plaatjes wil maken, die waren hier op een gegeven moment niet meer aan te treffen. Maar ik meen dat deze goede man het inmiddels elders ook niet meer doet.
Dus ja, wat moet mij dit allemaal te denken geven? Niks dus. Natuurlijk verloop. Niet iets waar iemand over wakker hoeft te liggen. Ik zeker niet.
Iets te veel uitleg om echt te overtuigen -milde glimlachicoon-
APD’s lezing over HR, L en Keessie komen niet overeen met mijn herinneringen.
Maar we hebben qua reacties in ieder geval een goeie start. Had nog beter gekund als APD zn reacties had opgedeeld -milde glimlachicoon-
Die illusie had ik dan ook niet, vadermans. Ik weet toch dat DSR moeite heeft met een betoog dat goed opgebouwd is, voorbeelden heeft, overwegingen, zinnen en bijzinnen en komma’s?
Het moet bij hem “helemaal eens” of “bullshit” zijn. Dat kan hij aan.
Maar inderdaad, op deze voet gaat er deze week een lepeltje uit.
Hee, poppelepee!
Als Huntelaar opduikt dan moet je heel erg voorzichtig zijn …
Oh-oh, het klinkt alsof APD op z’n pikje is getrapt. Die sleuren bij korte kereltjes natuurlijk al gauw over de grond -milde glimlachicoon-
Mag, we hebben allemaal onze onzekerheden. Bij APD is dat de teloorgang van zijn blog, waar hij ooit nog grootste plannen mee had, verondersteldelijk met voorlieden uit de culturele sector, en wat natuurlijk op niets is uitgelopen -mild-geamuseerde glimlachicoon-.
Geeft niet, begint normaalgesproken niemand over. Zolang ie maar niet in het wildeweg begint te schimpen. Dat is sowieso geenszins een teken van kracht of zelfverzekerdheid – milddadige glimlachicoon-
Hier schimpt niemand vadermans, of je moet het zelf zijn. Je begint zelf over aantallen reacties, werving …. je lijkt de buurman wel 😂
Fraai intro wederom met terugblik op de ikjes, commentaar en bespreking.
Qua lepeltjes: ik denk dat dit fenomeen een beetje vieux jeu is, de mensen doen steeds minder suiker en/of melk in de koffie maar poeder van het een of ander heb ik me laten vertellen, de lepeltjes liggen er dus alleen nog voor de sier,
wat op zich natuurlijk geen probleem is.
Verder veel “andere tijden” herinneringen uit 2013, niet alles klopt i.m.h.o met name dat Ruth dezelfde zou zijn als Greet en Miep, daar moet je Ilona maar eens over raadplegen.
Ik herinner me dat Ruth erg ziek was en dat Ilona haar regelmatig een bemoedigende en hartelijke brief schreef .
Ik denk dat veel mensen wel lezen, maar niet reageren. Ik ben er eentje van. Af en toe reageer ik, maar vaak ook niet. Logisch, want er zijn ontzettend veel blogs en als je die allemaal wilt bijhouden en erop moet reageren, heb je er dagwerk aan en er moeten toch ook nog wel wat daagse dingetjes gedaan worden.
Verder ga ik ervan uit dat een blog zoiets is als een tijdschrift. Dat lees je ook zonder dat je overal maar op reageert. Niet te doen jongens!
Klare Taal, de naderende dood van iemand, het zou wel heel laag bij de gronds zijn om daar de draak mee te steken. Ik trok het me inderdaad behoorlijk aan.
Waar of niet waar, ook al was het allemaal achter de schermen, ik heb in elk geval alvast kunnen kennis nemen hoe gevoelig dat ligt.
Alleen is het me nu iets te dichtbij.
APD houdt het bij een ontkenning van zijn eerdere schimpscheuten, hoewel ze -totnutoe- nog gewoon na te lezen zijn – en hij doet er nog een schepje bovenop. -milde glimlachicoon-
Je zou er raar van opkijken, ware het niet dat dit soort double-down intimidatietactieken in het tijdperk-Trump heel gewoon zijn geworden.
Maar we weten ook dat aan dergelijk bully-gedrag intense onzekerheid ten grondslag ligt -milde glimlachicoon-
DSR acht APD dmv zijn eerdere reacties afdoende op zijn plaats gezet -mild-voldane glimlachicoon-
Er was er vandaag nog een op Twitter. Een veteraan. Zijn broer meldde zijn overlijden en zei dat dit account nog vijf dagen open zou zijn en dan verwijderd zou worden. De condoleances stroomden natuurlijk binnen. Wat bleek? In scène gezet voor de clicks. Brrr.
Leek op wat er destijds met Ruth gebeurde, ook daar reageerde enige tijd de dochter van Ruth …
Misschien waar. Misschien ook niet. Laten we het maar laten rusten. Niemand die het weet.
Docters
Jaren geleden moest ik voor de directeur van mijn toenmalige werkgever, een bank, Arthur Docters van Leeuwen ophalen. In de lift op weg naar boven bekeek ik hem via de spiegelwand. Hij keek terug. Het viel me op dat hij zijn bril met kenmerkende dikke glazen niet op had. Ik trok mijn wenkbrauw op, waarop hij bromde: „Laser!” Waarop er bij mij uitflapte: „Dat helpt dus ook om gedachten te kunnen lezen.” Hij reageerde met een bulderende lach en zei dat dat hem hopelijk goed van pas zou komen.
Cobi Sloof
Het is dus nu officieel een traditie. Bij overlijden van een BN’er moet en zal er binnen 24 uur een herinnering worden geplaatst. Bij deze deelt Cobi niet eens een leuk voorval dat de overledene kenmerkt, hetgeen nog best te pruimen zou zijn, nee, ze deelt een eigen grapje. Waarom dus in die lift waar verder niemand bij was bulderend gelachen zou zijn. Apart.
Het overlijden van bekende mensen is een gunstige uitlaatklep voor bepaalde personen.
Twee keer mensen, sorry. Maak er één keer personen van.
Tot je dienst!
Een Ik-je van Winnie Sorgdrager, dàt was leuk geweest.
De Dode Ik, binnenkort in de NRC-webshop.
Om de een of andere reden moet ik telkens als ik dit blog open aan dit liedje denken, ik krijg het dan ook een tijdje niet meer uit mijn hoofd.
Zoenen
Halverwege een fietstocht in Frankrijk besluiten we om bij een boulangerie iets lekkers te kopen. Genietend van de traktatie zien we voor de bakkerswinkel een rij ontstaan. Keurig staan de wachtenden met mondkapje op een meter uit elkaar. Het is een klein dorp en iedereen kent elkaar. Dat blijkt elke keer als een nieuwe klant aansluit: mondkapjes af, twee zoenen, en mondkapjes weer op.
Anneke Molin
Ik zat gisteren in een bus achter een jongen met een mondkapje. Toen hij moest niesen deed hij zijn mondkapje af.
Wat hebben ze gekocht?, lijkt me een belangrijker gegeven in dit ikje. Vruchtentaartje? Croissant met chocola? Pizzapunt?
Vermoedelijk een stokbrood of twee. Zo’n baguette tradition waar je je tanden kapotbijt op de korst. Njammie. Dat wel.
Uitgebreid werd er weer genoten van de traktatie, oh wat doen we dol.
Niets illustreert de Hollandse benepenheid beter dan de Ik-jes uit het genietersgenre.
De Fransen spreken uitgebreid over voedsel, soms op het pietluttige af, maar goed eten is normaal. Voor de Hollander blijft het een bijna zondige uitspatting.
Regelen
Ik bel naar het ziekenhuis. Voor mijn jaarlijkse schildkliercontrole heb ik een formulier nodig. „Voor 5 euro kan ik dat voor u regelen”, zegt een vriendelijke mevrouw. Ik val even stil en dan volgt een daverende lach aan de andere kant van de lijn.
Mieke Schrijver
Apart, er staan twee schrijvers genoemd: Kitty van Vlaanderen (bovenaan) en Mieke Schrijver (onder het ikje). Foutje bedankt en weten we dat ook weer …
Nog even voor de archieven:
Qua ikje: zal wel een Amsterdams ziekenhuis geweest zijn.
Denk het niet. Dan zou de mevrouw een joetje hebben gevraagd.
😆 een joetje.
Mieke Schrijver is dus een pseudoniem van KvV? Grappig ikje, hoewel ongelooflijk brutaal van de mevrouw.
Ja kennelijk.
Kabouters
Bij het opruimen van allerlei papieren, foto’s en dergelijke kom ik ook een bijna 70 jaar oud Kabouter zakboekje tegen. Behalve allerlei aanwijzingen wat je allemaal in je zak moet hebben (o.a. een rozenkrans en „een opschrijfboekje met zwarte pen”), staan er ook „berijmde gezondheidsregels voor kabouters” in. Een ervan is vooral momenteel erg actueel en behoeft maar een kleine aanpassing:
Als je wat verkouden bent
Steek je toch niemand aan
Wanneer je, als je hoest of niest,
De hand voor je mond hebt gedaan.
Akela, wij doen nog altijd ons best.
Andrea Nelissen-de Pont
Nooit geweten dat padvinders kabouters waren destijds. Met je “allerlei papieren …” en dergelijke. En “allerlei aanwijzingen” o.a. Er staat nog veel meer in dat boekje, er komen vervolgikjes, wat ik jullie brom.
Dat weet je als je katholiek was.
Je begon als kabouter, dan padvinder, dan verkenner. Leid(st)er was de akela.
Bij de meisjes hoorde je bij de gidsen.
Fout! Akela was altijd een vrouw. Een man was de hopman.(Vreselijk woord. Vonden het altijd een sukkel. Hopman).
Hm, ik heb daar een andere herinnering aan. Wij hadden een mannelijke akela. “Akela, wij doen ons best”, riepen we hem onderdanig toe, gehurkt als we waren. Welpen, zo noemden ze ons.
Bij het woord hopman krijg ik nog altijd lachkrampjes, maar ik heb er geen herinneringen aan.
Ik kan de platte knoop en de mastworp nog altijd leggen, de paalsteek misschien als iemand hem nog eens voordoet. Voor de rest heb ik er niets aan gehad. Brood roosteren aan een takje kon ik namelijk al.
Kijk eens aan, de benaming akela is inderdaad omstreden. Wij zijn niet de enigen: https://nl.wikipedia.org/wiki/Akela_(scouting)
En die akela blijkt ook nogeens een lionkingachtige wolf geweest te zijn. Blij dat ik dat toen niet wist, hoor.
Photo: John Lockwood Kipling – Publiek domein, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3514064
Qua ikje nog even, en dan ga ik terug naar mijn koffie: het is helegaar niet zo dat er maar een “kleine” aanpassing hoeft te worden gedaan. De hand voor de mond is nu juist de grote fout der fouten. Het moet in de elleboog (eerst je mondkapje omlaag schuiven).
Hier in Zwitserland trouwens, waar het handenschudden in feite een dwangmatige neurose was, ze deden niet anders, bij het begroeten en weer weggaan, tikken mensen elkaar met de achterkant van de ellebogen aan. Gaat dat in Nederland ook zo? Een koddig gezicht, en je moet er best nog dichtbij elkaar voor komen. Ik vraag me dan wel af wie de achterkant van zijn ellebogen ooit wast, gedurende de dag, het zou weleens de onvermoede oorzaak van het oplopen van de besmettingen kunnen zijn. Kan iemand Maurice de Hond informeren?
Welpen was ik ook weer vergeten. Mijn oudste zus was akela bij de padvinders, de tweede zus was bij de gidsen, mijn broer was padvinder. Klasgenootjes, allemaal bij de padvinderij.
Ik mocht niet! Kennelijk werd dat te duur.
God wat was ik jaloers.
En dankbaar dat het me bespaard is gebleven.
Zo is het, ook zonder padvinderij ben je goed terechtgekomen.
Zelve had ik weer wel bij de zeeverkenners gewild. Water in plaats van modder sprak me aan. Maar dat mocht niet van mijn ouders. Ik vermoed vanwege het risico dat ik daarna om een boot zou gaan jengelen.
Ik ben zelf ook toffelemoon en dus ook padvinder geweest. Ben als zeeverkenner begonnen en opgeklommen tot bootsman. Ik heb leren zeilen roeien en knopen maken. Ik had het knopenmakersinsigne op mijn uniform.
Dan mag jij kapitein zijn op onze jaarlijkse blogboottocht! Moeten we trouwens snel beginnen te organiseren. IJsselmeer weer? Of gaan we een keer naar Friesland?
Je had katholieke (ik) en protestante kabouters en gidsen. Die meden elkaar. Die protestanten gingen ook fletser gekleed, niet dat sprankelende bruin, maar een saai beige.
Zeeverkenner had me ook wel heerlijk geleken. Maar dat was meen ik voorbehouden aan jongens…
Oh ja, aan deze moet ik ook iedere keer denken als ik de kop van dit blog zie:
Ik kom uit een rood nest. Mijn ouders waren tegen de padvinderij omdat ze vonden dat de beweging een militaristisch karakter had. Persoonlijk heeft het mij ook nooit aangetrokken, ik ging liever voetballen. Wel vind ik het jammer dat ik alleen maar fantasieknopen kan leggen.
Platte knoop voor Ad:
Links over rechts en dur onderdoor
Rechts over links en dur onderdoor
Je had dus ook gewoon op handwerkles kunnen gaan 😀
Voor mijn insigne knopenmaker moest ik een turkse knoop maken, die ik daarna mocht dragen om mijn das dicht te maken.
Ook nog even een duit in het katholieke zakje: Jongens waren eerst welp, daarna padvinder en de hoofdman was hopman.
De meisjes begonnen als kabouter, daarna Gids ( mooi blauw uniform met insignes en een fluitje.)
Ikzelf wilde er absoluut niet bij nooit iets mee te maken gehad , terwijl mijn zoon zelfs een paar jaar padvinder is geweest vanwege leuke kampeertochtjes op de lagere school.
Lummel en Bas: bedankt voor de tips. Ik heb trouwens ook nog steeds moeite met knopen doorhakken.
Ha, heb ik toch iets met padvinders gemeen. Toen ik als tienjarige met voetballen begon, heetten wij ook welpen. Daarna had je de adspiranten, en dan de junioren.
Ha Ad, mensen uit een rood nest maakten de blauwe knoop
Lummel, dat klopt, maar dat waren dan mensen uit een ander rood nest.
Kabouter was ik ook even. Ik verveelde me suf, de meeste tijd werd er gehandwerkt of gezongen of zoiets. En het duurde me te lang voor ik een mooi pakje kreeg.
De jongens hadden jaarlijks een echt kamp, mijn broer leerde daar roken en schuine moppen. Geen wonder dat hij er graag bij bleef.
Zandbak
Kleindochter Sarah (5 jaar) komt met een pruillip de keuken binnengelopen. Ik vraag haar wat er aan de hand is. „Jonah zegt dat ik niet kan meespelen in de zandbak”, zegt ze boos. Jonah is haar broer van bijna 3. Hij zit in de niet erg ruim bemeten, foeilelijke blauwe zandbakschelp en heeft het zichtbaar naar z’n zin. „Oh ok”, zeg ik. „En heeft Jonah ook gezegd waarom je niet kunt meespelen?” „Ja, dat heeft hij. Dat kan niet door corona, zei Jonah.”
Ingrid Verhoef
Het jochie in de niet erg ruim bemeten foeilelijke blauwe zandbakschelp heeft gelijk. Die dingen zijn nu eenmaal niet erg ruim bemeten. En foeilelijk. En blauw. Da’s niet goed voor de Corona.
Oei, die is inderdaad foeilelijk, zeg. En niet erg ruim bemeten. Blauw ook. Vooral zonder zand en zonder jochie. Coronavallen zijn het, allemaalllll.
Uit: Mijn Leesboekje
Groep 4
Mooi schelpje. Ook in roze?
‘Ach, sodemieter toch een eind op zeg, met je gezanik!’.
Dat was het eerste dat in DSR opkwam, zowel over het hautaine schelpgezeur als de pointe.
Koop dan zelf iets beters, en dat het corona is, dat wisten we al.
Ook in tweede en latere instantie bleef DSR bij zijn eerste gedachte. Dan kan het toch best zo zijn dat de Heere het in je hart heeft gelegd?
😂😂😂
Sinds wanneer laat een vijfjarige meid zich koeioneren door een jochie van nog geen drie? Een erg ruim bemeten kink voor zijn kanis kan’ie krijgen!
Wat een geweld Ad. Ze kunnen er beter over praten.