Daar waar de ikjes bijkans bezwijken onder de breedschrijverij, gaat het er bij de bespreking alhier ingetogen en bedachtzaam aan toe. En zo is het, dat was weer eens een waar woord dat De Schrijvende Rechter (DSR) vorige week aan ons toevertrouwde. Hij schudt ze nog altijd uit zijn mouw. De bijdragen van zijn hand zijn zonder uitzondering wijs, eloquent, en keigrappig.
Hij maakt zich alleen nog altijd zorgen of hij wel vaak genoeg gelezen wordt, dat ijdeltuitje dat hij d’r eentje van ons is. Of we hier wel genoeg geld besteden aan werving en selectie, zo vroeg hij zich af. Not dus. Organische groei, uitsluitend gebaseerd op kwaliteit, dat is hoe we het hier doen. Alle tips van vakbroeders zoals De Blogtrommel ten spijt.
Een boekenschrijver kijkt naar de oplage van zijn boek
De lezers waarderen het steeds meer lijkt het wel. Nog altijd zit hun aantal in de stijgende lijn, mede onder invloed van de Coronacrisis, waardoor je niet meer zo ontspannen naar de boekwinkel of bibliotheek gaat. Niet dat ik daarnaar kijk, het hijgerige statistieken analyseren laat ik graag aan mensen zoals de pruilende buurman over. Een boekenschrijver kijkt naar de oplage van zijn boek, niet naar het aantal brieven dat hij erover krijgt. Jokezelf vergeleek het met een tijdschrift. “Dat lees je ook zonder dat je overal maar op reageert. Niet te doen jongens!”
Desalniettemintegenstaande gaat het systeem van de zwaar-vergulde lepeltjes voor elke honderdste reactie misschien wel op de schop, want er gaat er geen een meer uit de laatste tijd.
Behulpzame suggesties waren er zat. Zo stelde Bertie voor om het lepeltje al bij de tiende of vijfentwintigste reactie uit te reiken. En Pawi zag wel wat in een lepeltje voor elke reactie van meer dan honderd woorden. Maar zoals wel vaker kwam de diepte pas in het debat toen Klare Taal er zich mee begon te bemoeien. “Ik denk dat dit fenomeen een beetje vieux jeu is, de mensen doen steeds minder suiker en/of melk in de koffie maar poeder van het een of ander heb ik me laten vertellen, de lepeltjes liggen er dus alleen nog voor de sier, wat op zich natuurlijk geen probleem is.” En krek dat ze gelijk had. De lepeltjes zelve, daar zit het probleem. De mensen roeren niet meer.
Ze waren niet best vorige week
Je zou er bijna de ikjes van vergeten. Niet dat dit een onnoemelijk gemis zou zijn. Ze waren niet best vorige week. Over een lollige audicien, ingestuurd door Geert Manders, laat maar. Of die van een lollige Cobi Sloof die trots vertelde hoe Arthur Docters van Leeuwen (moge hij in vrede rusten) vele jaren geleden ergens in een lift om een grapje van haar had gelachen, “bulderend” zelfs. Alleen kunnen we dat niet verifiëren en ook al zouden we dat kunnen wat dan nog? Een ikje van Winnie Sorgdrager was in dit verband wel leuk geweest, snoof DSR minzaam.
Dan was er het zoveelste corona-ikje, ditmaal van Anneke Molin die in Frankrijk mensen met mondkapjes in de rij voor de bakker zag zoenen. Maar wat ze gingen kopen, werd niet vermeld. Vruchtentaartje? Croissant met chocola? Pizzapunt? Een baguette tradition waar je je tanden op kapot bijt? We zullen het nooit weten, want Anneke moest zich zonodig op de kussende mensen met en zonder mondkapjes concentreren.
Verder bleken door een foutje van de opmaak Kitty van Vlaanderen en Mieke Schrijver een en dezelfde, zie boven. Oh, wat een originele pseudo heeft me daar die Kitty gekozen.
Een ikje van Andrea Nelissen-de Pont bleef maar heen en weer gaan. Onze reageerders kregen er niet genoeg van om hun eigen ervaringen met scouts, padvinders, kabouters, welpen, verkenners, gidsen, hopmannen en akela’s te delen. De benamingen varieerden al naar gelang men katholiek of protestant ter padvinderij was gegaan.
Maar goed, we leerden er wel van hoe je een platte knoop moet leggen. Iets dat je ook op de handwerkles had kunnen leren.
En knopen doorhakken, zo stelde Ad Hok vast, dat leerde je dus nergens.
We sloten de week af met een mopje over een zandbak. Jonah is de broer van bijna 3 van de vijfjarige kleindochter Sarah van Ingrid Verhoef. Hij zit in “de niet erg ruim bemeten, foeilelijke blauwe zandbakschelp” en zegt iets grappigs. Ja. “Uit: Mijn Leesboekje. Groep 4” was het Eindoordeel van Ilona. Schrijven kun je leren. Of niet.
Ze zijn er ook in het foeilelijk-roze. Speciaal voor Lummel en Lola:
“Ach, sodemieter toch een eind op zeg, met je gezanik!” Dat was het eerste dat in DSR opkwam, “zowel over het hautaine schelpgezeur als de pointe. Koop dan zelf iets beters, en dat het corona is, dat wisten we al. Ook in tweede en latere instantie bleef DSR bij zijn eerste gedachte. Dan kan het toch best zo zijn dat de Heere het in je hart heeft gelegd?”
Wil jij net als Bertie, DSR en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan de wandel. Op een bankje met uitzicht at ik mijn lunch op. Een gezonde smoothie met fruitjes en vieze groente en hele hopen suiker om dat te verbergen. Verder is het broodje niet meer te zien, want op, maar geloof me, dat was me een lekker ding! Sandwich President, met zachte kaas dus, vijgen en cranberryprutje. Heel erg lekker. Ik krijg weer honger nu ik dit opschrijf. Maar ja, op dus. Volgende week zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Bammetje op bankje” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Water
Het spel 30 Seconds is elke avond weer een heerlijk tijdverdrijf tijdens de vakantie. In 30 seconden de juiste woorden raden van je teamgenoot die probeert het woord zo goed mogelijk te omschrijven. Oma heeft het woord ‘Donau’ en geeft aanwijzingen aan kleinzoon in de trant van: ‘water, in Oostenrijk, Wenen, klassieke muziek waarop de kleinzoon roept: „Het Zwanenmeer!”
Saskia Heemskerk
Nou Saskia, deze komt van ver. Ik heb ze weleens hilarischer gezien. Als het nou Maarten van Rossum was …
Blijft mooi, maar goed of dit nou de beste uitvoering aller tijden is daar heb je Mopperkont voor nodig. Of Warhoofd. Maar nee, we moeten het met onze eigen smaak doen.
Toch een aardig ikje voor de familiekring.
En goedemorgen, het intro is oké. Voor het Zwanenmeer is het te vroeg. Vanavond ga ik luisteren maar over kwaliteit kan ik niets zeggen, ik ben al blij als ik Brabantliedjes kan onderscheiden van Jordaanmuziek.
Tanken
Ik ging tanken en schrok omdat de benzine weer een paar cent duurder was geworden. Tegenover mij stond een vrouw te tanken die vriendelijk naar mij glimlachte. „Wat is die benzine toch weer duur geworden, hè?” zei ik tegen haar. Ze keek me verbaasd aan en zei: „Daar heb ik geen last van, hoor. Ik tank áltijd voor 25 euro.”
Ada Imming
Op weg naar het Malieveld …
Morgen ikje over Sam en Moos
Klachten
Ik ben huisarts in Amsterdam. Dinsdagochtend komt Moos op het spreekuur.
Wat zijn de klachten vraag ik.
Ik vergeet alles zo snel zegt hij.
Heeft u dat al lang vroeg ik.
Wat dan dokter?
Bram Kerkhof
Jaja, Ilona en ik denken nu weer aan dat andere mopje over geheugenverlies van weleer. 😀
Oh, ik dacht die vind ik nooit terug. En hopla, al binnen de minuut. Goeie zoekfunctie alhier, niet dat iemand hem ooit gebruikt. En man man, wat een hoop gebroken links naar al dat moois op drasties, zonde hoor, maar ja, zo was hij wel, onze Janneman. Stekker eruit. Hopla. Weg ermee. Gelukkig heb ik hier het een en ander nog kunnen bewaren. Voor het nageslacht, hetgeen raar is, want ik hoop toch echt dat er na mij helegaar niemand geslacht wordt. Wat zeg ik? Ik zelf dus ook niet. Met je geslacht. Moet eens ophouden. Een stukkie rabarber is net zo lekker. Rauw.
https://basvanvuren.org/2014/11/04/alzheimercollecteweek-weer-van-start-het-is-zo-nodig/
Maar even alle gekheid op een hoe heet het ook al weer? Het is binnenkort weer collecteweek en dan gaan al die vrijwilligers weer door weer en wind door de straten en niemand die nog los geld heeft. Of de deur durft open te doen. Tikkies moeten ze doen, elke week weer. En het Kabinet zou adequate gezondheidszorg natuurlijk niet op collecteren aan moeten laten komen, want … we leven toch in een ontwikkeld land? Maar da’s weer een ander verhaal.
https://www.alzheimer-nederland.nl/collecte/alles-over-collecteren
Als student, dus zo’n vijftig jaar geleden, werkte ik bij een benzinestation (voor de Amsterdammers onder ons: Kriterion, aan de voet van de Schellingwouderbrug). Ditzelfde mopje ging toen ook al rond. De slotzin luidde destijds: “Ik tank áltijd voor een tientje”, dat wel. Dit was nog van voor de zelfbediening, en als we mazzel hadden zei de klant: “Gooi der maar voor 9,50 gulden in”.
Nooit meer
Ik breng onze middelste dochter (6 jaar) naar tennisles. Onze dochter heeft het een beetje druk met ook nog school, hockey en zwemmen. We hebben daarom met haar besproken dat dit een van de laatste tennistrainingen is. Ik worstel nog even met dit mededelen aan de tennisleraar, want die is zo ontzettend enthousiast. Deze training doet zich geen goed moment voor en ik besluit het afmelden nog een training uit te stellen. Als de training is afgelopen loopt mijn dochter naar me toe. Net voordat ze bij mij is, draait ze zich naar de tennisleraar en roept: tot nooit meer ziens!
Jacqueline Tromp
Ik las Trump en wilde zeggen je zult maar zo heten. Maar goed, eerst maar koffie dus.
“Ik worstel nog even met dit mededelen aan de tennisleraar”
Hoe lang zou de worsteling geduurd hebben voordat dit gedrocht eruit kwam?
Het had zomaar “Ik tennis nog even met dit mededelen aan de worstelleraar” kunnen zijn toch?
Beter.
Ik zou haar van school halen. Lekker veel tijd over om te tannisen en te hockeyen
En te zwammen.
Op school hoef je alleen maar te leren lezen, swipen en clicken. Daarna weet je alles via facebook en twitter.
In het zwambad?
Rijkeluisproblemen, who cares?
Witregels hadden eea niet gered, maar dat betekent niet dat ze dan maar achterwege moeten blijven.
Ja ik sta er tegenwoordig alleen voor. Dan wil er wel eens een witregel sneuvelen.
Maar deze staat zo in de krant. Nul witregels (welgeteld).
Ach, witregels? Zijn dat eigenlijk niet ook rijkeluisproblemen?
Die ken je vast
Wij zijn op vakantie in Burgh Haamstede in Zeeland en genieten van het mooie weer. Het echtpaar waarmee we zijn komt er al jaren. Tijdens een gezamenlijke fietstocht vertellen ze dat we naar een groenteboer gaan die net als ik uit Rotterdam komt. Ik heb zo m’n bedenkingen, want Rotterdam is toch geen kleine stad. Nadat we kennis hebben gemaakt is zijn eerste vraag: kom je van Zuid of Noord? Ik antwoord dat ik op Zuid ben geboren. Waarop hij direct vraagt: „Welke straat?” Waarop ik antwoord: Zuidhoek. „Welk nummer?”, vraagt hij, en ik noem het nummer van de Zuidhoek waar ik 66 jaar geleden geboren ben.
„Nou, dan was jij mijn buurjongen.”
Herman Groothuis
Nou nou, hiermee is zoveel mis dat ik er niet eens aan begin. Lange onnodige uitweidingen, maar dan wel een cruciaal zinnetje te weinig … Bedenkingen tegen een groenteboer die uit Rotterdam komt …? Herman had best wel een leuk verhaal in zijn hoofd, maar kon het niet opschrijven. En de ikjesredactie zal het allemaal een grote zorg zijn.
De ikjesredactie zette het cruciale zinnetje bovenaan.
Anders had ik het ikje ook niet begrepen.
Ahh!!! Nu je het zegt, verhip zeg, dat zinnetje is als titel gebruikt, maar zonder copy en paste. Ze hebben cut en paste gedaan. Nou moe!
Het is dus een oefening. Een tekst met gaten. Waar moet de titel?
Verrek, ik was ook op vakantie in Burgh Haamstede. Hee, Herman, was jij op vakantie in Burgh Haamstede Zuid of in Burgh Haamstede Noord?
Dat is sterk! Ik had ook een buurjongen vroeger!
Zegt de ene oudere dame tegen de andere:”Is jouw zoon weleens in Japan geweest?” “Nee”, zegt de andere dame. “Oh, dan kent jij misschien mijn zoon wel, want die is daar ook nog nooit geweest”.
jij=hij, LdB
Graag schuttingtaal vermijden, Ad. Dit is in tegenstelling tot die van de buren een nette site.
Toen wij in Zeeland op vakantie waren hadden we vroeger niet eens een buurjongen.
Het was dan ook in een andere plaats.
Ja buurjongens heb je niet in elke provincie hoor.
@ADP
Je kunt wel mot hebben met de buren maar hunder site is niet minder ‘net’ dan die van jou.
Terechte kritiek boet in aan kracht als deze wordt vermengd met moddergooien.
En een LDB richting jezelf is krachtig verwoorde zelfkritiek, het summum van netheid.
Nou nou, DSR heeft geen goeie vakantie gehad kennelijk. Wat een chagrijn.
Prima vakantie, dank u!
APD is er daarentegen kennelijk nog niet tussenuit geweest – als we z’n ommetje om te reageren bij die verfoeide en niet meerekenen. Mag. -milde glimlachicoon-
Of is hij uit z’n hum vanwege het nog steeds teruglopend aantal reacties? Anders kan ik zo’n grove reactie op een milde opmerking van DSRniet verklaren -milde glimlachicoon-
APD kan maar beter met een ferm “LDB!” tot zichzelf weer overgaan tot de orde van de dag.
Magneetblokje
Voor mijn verjaardag krijg ik van mijn vriendin een magneetblokje voor aan de muur. Aan dat blokje moet ik van haar vanaf nu altijd mijn sleutels hangen, want die ben ik geregeld kwijt. We willen natuurlijk direct testen of het blokje ook echt goed werkt, maar mijn sleutelbos is nergens te vinden. Een uur zoeken later, ik sta inmiddels met mijn handen in de kliko te graaien om te kijken of de sleutels misschien in een vuilniszak zitten, roept mijn vriendin me. Mijn sleutels zitten in haar handtas.
Lukas Meijsen
Ja Lukas, dat kan best gebeurd zijn en voor jullie was dat heel wat. Vooral die handen in die kliko, maar … vind je dit nu echt een lezersanekdote die in de NRC hoort te staan? Dacht je nou echt, toen die sleutels tevoorschijn kwamen, ooohhh, proest … dat moet in de krant? Dat heeft nog nooit iemand meegemaakt? Dat is wel heel origineel, oh wat bijzonder zeg? Die handtassen, daar gaat van alles in en het meeste komt er nooit meer uit, dat weet elke man (m/v).
En opnieuw verbaast de zoekfunctie van deze site me, in positieve zin. Damestasjes, dacht ik. Heeft mijn voorganger – bedenker en nestor van dit blog – daar niet nooit een vlammend betoog over geschreven, zo van, wat daar allemaal voor onnodigs in zit? En jawel, daar is het al, van maar liefst negen (9) jaar geleden, nog de Vkblog tijd. Hijzelve net begonnen als piepkuikentje op het grote-mensen-schrijverspad. En het is geeneens gedateerd. Toch?
https://basvanvuren.org/2011/04/07/ik-word-zo-niet-goed-van-damestasjes/
“Waarom zijn alle vrouwenportemonnees die ik ken drie tot vier keer zo groot als de mijne? Hebben ze meer geld, creditcards? Nee. Er zitten allemaal fotootjes, kassabonnen en andere onduidelijke papiertjes in.”
Het magneetblokje raakt binnen de kortste keren ook kwijt. Niet zoeken in de kliko, verklap ik nu al.
Leuk ikje toch wel.
Over damestasjes kan ik al zo’n twintig jaar niet meepraten. Hoewel, ik heb nog één piepklein tasje formaat Marlboro Light + aansteker (nooit meer om een vuurtje vragen). Verder alles met bankpasjes & creditcards in een binnenzakje bewaard.
Kan er een verbod komen op het jeukwoord ‘kliko’? Het klinkt infantiel en nietszeggend. Wat is er mis met vuilnisbak?
Ik heb hetzelfde gevoel bij ‘kika’.
Nou ja, ik dacht ik weet helegaar niet waar kliko de afkorting van is. Iets met klikken en kontainer, fout met een k, dacht ik nog. Blijken het de twee uitvinders te zijn!
“Kliko is een merk wat wereldwijd wordt verkocht. Het heeft zijn oorsprong in Nederland en is ontstaan uit de namen Klinkenberg en Koster. Deze twee families, die eind jaren ’50 huisvuilauto’s verkochten, noemden deze auto’s KLIKO huisvuilwagens.”
https://www.kliko.nl/over-ons/historie/
Alicante
Ik film op het strand van Alicante een jongen. En daarna een meisje. De zon gaat onder en het ziet er prachtig uit. Ze komen even later enorm bezorgd naar me toe. Het is een Spaans stel.
Ik zet me schrap voor een woordenwisseling. Maar die volgt niet: ze zijn heel opgelucht dat het voor de Nederlandse televisie is en dus niet in Spanje wordt uitgezonden.
„Ziet u. We hebben pas sinds vandaag verkering. Niemand mag het nog weten.”
Rop Zoutberg
Woordenwisseling? Je filmt geen mensen die dat niet willen en je zendt het zeker niet uit. Kwestie van fatsoen.
Ik denk de hele tijd dat het zondag is. Maar nee. Morgen nog een kans.
Vandaag was er een ikje, dat moeten we morgen missen.
Aardige reporter, die Zoutberg. Hij is gewend alles te (laten) filmen voor journaals. In de openbare ruimte mag dat. Een mooie opname van een jongen en meisje bij ondergaande zon is een heerlijk filmisch gegeven. Even geen protesten, ernstige droogte, weggestuurde Juan, coronaperikelen.
En dan ging het ook nog om een zeer prille liefde. Mooier kan het haast niet. Zwijmelicoontje.
Zondaggedachte? Wil je naar de kerk?
Kom kom ze is Kortjakje niet.
En weer het idee dat het zondag is, maar nu klopt het.
Kerkbezoek heb ik na de kostschool afgezworen. Jaren elke ochtend geweest en op zondag twee keer. Genoeg voor een heel leven.
Ik kan dit bevestigen. Het is ook hier zondag. Ik herken dat aan Vroege Vogels op de radio. Daar heb je geen kerk voor nodig. Die hoort sowieso in je hart altijd bij je te zijn.
Over eetbare hekken en trekkende zwaluwen
Ja mooi hè? Zodat de mensen op het bedrijventerrein er de vruchten van kunnen plukken. Vrachtwagenchauffeur pikt elke week een tomaatje mee.
Een mop over biereklame. Op een foto voor budweiser zien we vaag aan de kustlijn een stelletje. Hoe kwam je op dat idee vroeg iemand de fotograaf. Ik kreeg dat idee toen ik een budweiser dronk, zeidie. That is fucking close to water
Ik kan hem niet vinden, maar deze uit de oude doos is ook best vermakelijk. Let op het laatste zinnetje, het commentaar van de dame … 😀
Dat kan romantischer:
Best wel benieuwd of er morgen een nieuw intro verschijnt. Wat denken jullie?