Het blogverkeer vindt meer en meer via Twitter plaats. Het is niet anders. Kwestie van twee schermpjes open en een account nemen. Zo deelde ik vorige week het gouwe ouwe blog van mijn voorganger, Apiedapie. Het was een populair blog uit de Volkskrantblogtijd, maar liefst van negen (9 jaar) geleden. Hij analyseerde hierin de inhoud van damestasjes, wat zit er in en wat zou er eigenlijk uit kunnen? Zie hier. “Waarom zijn alle vrouwenportemonnees die ik ken drie tot vier keer zo groot als de mijne? Hebben ze meer geld, creditcards? Nee. Er zitten allemaal fotootjes, kassabonnen en andere onduidelijke papiertjes in” was een sleutelzin.
Spullen in je zak is slecht voor de pasvorm van je kleding
De reacties op Twitter kwamen meteen. Voor de twitterlozen een kleine greep. Roos Vonk: “Maar zonnebril, zakdoekjes e.d. in je tas is toch juist handiger dan overal losse dingen? Spullen in je zak is slecht voor de pasvorm van je kleding.” Gelijk dat ze had natuurlijk, maar ja, zij is dan ook hoogleraar sociale psychologie. Mijn voorganger slechts een olijk apie.
Annegreet Blanken vulde aan dat vrouwenkleren bovendien “vaak een stuk minder zakken (if any)” hebben en “zijn dan ook nog vaak minder groot.” Ook een waar woord.
Maar de Tas van de Dag Prijs ging naar het goed onderbouwde en geillustreerde betoog van Tineke Stel. “Dit is mijn tas vandaag”, zei zij en deelde moedig een foto van haar gebruiksaccessoire. “Met een keurig geordende bib (bag in bag ofwel binnentas) erin waarin alles een vaste plek heeft en die elke morgen verhuist naar een tas die bij mijn outfit past. Nou jij weer.”
Ja, daar heeft niemand van terug natuurlijk en ik reikte de Prijs met plezier uit. “Mijn dag kan niet meer stuk!” zei Tineke al net zo blij. En ze ging door. “Nu we toch bezig zijn: mijn sleutels. Geen bos, maar etui met een kettinkje voor huis en eentje voor kantoor. En uiteraard binnenin een reservebatterij voor de rolluik-afstandsbediening en zakjes voor de hondendrolletjes.” Prachtig allemaal. Een hoop geleerd. En die zakjes had je tien jaar geleden nog niet. Toen trapte je nog regelmatig in een hondendrol. Vooruitgang!
Maar goed, hier in dit intro beperken we ons elke maandag eigenlijk tot de reacties die alhier gegeven zijn. En tot de ikjes natuurlijk.
De nieuwste van Guus Meeuwis
Saskia Heemskerk moest bijvoorbeeld vorige week hartelijk lachen om een kleinzoon die het woord Donau moest raden en op de aanwijzingen van zijn oma “water, in Oostenrijk, Wenen, klassieke muziek” blij uitriep “Het Zwanenmeer”. We hadden ze weleens hilarischer gezien. En het is zelfs nog logisch gedacht van het joch ook. Toch? Een “aardig ikje voor de familiekring” mompelde Bertie goedmoedig. Zelf is zij al blij dat ze “Brabantliedjes” van “Jordaanmuziek” kan onderscheiden. Speciaal voor haar dus hier de trailer van de nieuwste van Guus Meeuwis.
Een mop met een baard van een kilometer of driehonderdvijftig werd door Ada Imming ingezonden. Het ging over de stijging van de benzineprijs en dat een vrouw (altijd een vrouw) glimlachend zei dat ze daar geen last van had omdat ze “altijd voor 25 euro tankte”. Volgens Ad Hok, die als student bij een benzinestation werkte, ging dit mopje (in de guldenversie) al zeker 50 jaar geleden rond.
“Ruikeluisproblemen, who cares?”
Ene Jacqueline Tromp, geen familie want geen u, had een “middelste dochter” en die zat op tennis, hockey en zwemmen. Die had het dus een beetje druk. “Ik zou haar van school halen”, zei Lummel, “Lekker veel tijd over om te tannisen en te hockeyen”. “En te zwammen”, vulde Ad aan. Alsof dat al niet zonneklaar uit de reacties duidelijk was moest De Schrijvende Rechter, fris nou ja fris van vakantie teruggekeerd, eraan toevoegen “Ruikeluisproblemen, who cares?” We hopen dat hij zijn scherpte gauw weer terug heeft.
Een wel heel bijzonder nieuw spelletje werd geïntroduceerd door middel van een ikje van Herman Groothuis. De eindredactie had een zinnetje uit zijn ikje gehaald en dat er als kop boven gezet. Het ikje zelve werd daarmee volkomen onbegrijpelijk werd. Kijk maar, het ikje begon als volgt:
“Die ken je vast
Wij zijn op vakantie in Burgh Haamstede in Zeeland en genieten van het mooie weer. Het echtpaar waarmee we zijn komt er al jaren. Tijdens een gezamenlijke fietstocht vertellen ze dat we naar een groenteboer gaan die net als ik uit Rotterdam komt. Ik heb zo m’n bedenkingen, want Rotterdam is toch geen kleine stad (….)”
Opgave: waar had het zinnetje gestaan als de dienstdoende eindredacteur niet knippen en plakken maar kopiëren en plakken had gebruikt? Ere wie ere toekomt, niemand had dit in de gaten, totdat Pawi ons er op wees.
Nee, dan die over dat magneetblokje van Lukas Meijsen van vorige week vrijdag. Hahahahahaaa, wat een giller zeg. Hij was zijn sleutels kwijt en die bleken in de handtas van zijn vriendin te zitten. Dit ontdekte hij pas na uren graaien in de kliko. Maar goed, dit leidde tot de twitterdiscussie over handtasjes op Twitter, al aangehaald in het begin van dit verhaal.
Hier op het blog ging het over de kliko en het magneetblokje. Dat blokje raakt binnen de kortste keren ook kwijt, zo voorspelde Pawi. En De Schrijvende Rechter pleitte voor een verbod op het “jeukwoord ‘kliko’”. Het klinkt volgens hem infantiel en nietszeggend. “Wat is er mis met vuilnisbak?” Net voordat ik een uitgebreide verhandeling wilde beginnen over de achtergrond van de kliko, voor welke mooie technologie dat wel stond, controleerde ik het geheel op het internet. Tot mijn stomme verbazing blijkt kliko ontstaan uit de twee namen van de uitvinders: Klinkenberg en Koster. (Vuilnis)Man man.
Het ikje van zaterdag kan onvermeld blijven. Rop Zoutberg, journalist van beroep en dus niet de doorsnee-lezer die de NRC door middel van het ikjesplatform een podium wil geven, fotografeerde een stelletje op een Spaans strand, misschien bij gebrek aan een trouwende minister, en moest er een beetje om lachen dat ze die foto eigenlijk liever niet in de krant wilden hebben. Maar goed, van Pawi mocht het dan weer wel, mild persoon als ze me d’r eentje van ons is, of het nou doordeweeks of zondag is. Die reporter is volgens haar namelijk “aardig”, en is “gewend alles te (laten) filmen voor journaals. In de openbare ruimte mag dat.”
Dacht het niet. Als je geen bekend persoon bent heb je portretrecht, of je je nou in de openbare ruimte te buiten gaat aan wat dan ook of in het privé. Niet als je Grapperhaus heet, maar goed, die kan bij mij een potje breken. Niet mijn partij, maar leuke, sympathieke en, jawel, voor zover ik het kan beoordelen, integere vent. Ik heb gezegd.
Klaar mee! En met dit intro ook, dat komt mooi uit.
Wil jij net als Bertie, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan de wandel. Er hebben mij klachten bereikt dat ik altijd in de natuur lijk te wandelen. Je bent een “echte natuurfreak” beet me zelfs iemand per DM toe, veilig anoniem natuurlijk. Maar goed, het is dus niet zo dat ik nooit door de stad of door een straat loop, op weg naar de buitenkant van de bebouwde kom. Maar dan zie ik weinigs fotograferenswaardigs. Dat zal het zijn. Of ik let niet op natuurlijk. Want wat weet u bijvoorbeeld over de muurschildering hier helemaal boven? Niks mis mee toch? Gewoon op een vieze buitenmuur van een ouwe fabriek in een onooglijk stadje ergens in Zwitserland. Een snoek, vissen, bootje, golven, een grijpend handje … Er zit vast een heel verhaal aan vast. Volgende week zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Vissen op de muur” © 2020 Bas van Vuren, en het werkje zelve schijnt van ene Alfred Kobel te zijn, helemaal zeker is dat niet, maar ja, dat houd je toch als ze het niet signeren. Het regende misschien.
Bas van Vuren, aangenaam 
Willen
Parkeer ik vanmorgen mijn motor voor het bedrijfspand waar ik werk, zie ik een schilder met hoogwerker bij het volgende pand aan de slag.
Ik vraag: „Moet je ook bij dit pand zijn?”
Schilder: „Zou je dat willen?”
Maurits van de Loo
Ook na vijf keer aandachtig lezen, zo begrijpend mogelijk, vat ik hem niet.
Alleen als de auteur een vrouw zou zijn.
Hahahaaa! Ondeugdje dat je d’r eentje van ons bent! 😀
Net het (prima) intro gelezen en het ikje begrepen. Ik wel.😂
Leg eens uit dan, ik heb echt geen idee!
Teveel werk, de uitleg is langer dan het ikje zelf.
Nou ja, ben ik daar een uur op mijn vrije zondagmiddag voor jullie bezig geweest en is dit mijn dank? Teveel werk … Ik ga me bezinnen op een gepaste en ingetogen reactie.
Dat waardeer ik, echt waar. 😘
Maar goed, doorgaans komt Pawi met een sluitende verklaring. Ben benieuwd. Heeft de motor er iets mee te maken?
Corrigeer mezelf even: de auteur had natuurlijk niet per se vrouwelijk te hoeven zijn, zoals ik eerder zei.
Dit voordat men denkt dat ik discrimineer.
Zo’n hot item tegenwoordig.
Nou ja, ik kwam er de eerste keer niet door. Meteen even de gelegenheid genomen een aanvulling te doen.
De eerdere reactie graag weg! Foetsie! WP hapert zo vaak!
Da’s snel! Dank!
Maar dat soort seksueel getinte mopjes gaan toch altijd over glazenwassers en loodgieters? Een stoere motorrijder met een schilder op een hoogwerker, samen schilderen, ik kan er nog altijd geen chocola van maken.
Misschien is het helemaal niet seksueel getint.
Gelukkig geen teleurstelling, een aardige samenvatting van de afgelopen week. Het ziet eruit als werk van uuuren trouwens.
Maurits was nog niet uitgesproken : “dan zal ik mijn motor even ergens anders parkeren.”
Ilona’s duiding gaf me de slappe lach!
Was dit een ontgroeningsopdracht van de studentenvereniging voor makelaarsstudies? Een prijsvraag van belangvereniging van vastgoedverhuurders om de jaarlijkse verkiezing van de Pandjesbaas van het jaar luisterbij te zetten?
Goed, niemand vat hem dus. We wachten op de rectificatie.
Eerst wond APD zich, in volle zomervakantietijd, op over het teruglopende aantal reacties. Vervolgens kafferde hij betrokken meedenkende reageerders uit – hetgeen zich kennelijk heeft vertaald in een verdere terugloop.
In plaats van te pruilen over een een gebrek aan aanmoedigende bijval voor zijn Twitter-wederwaardigheden (wie daar belangstelling voor heeft, begeeft zich zelf wel op dat medium) zou APD beter kunnen schrijven over zaken die de lezers wel interesseren.
Tegelijkertind zal DSR dit margeblog ook wat extra beweldadigen -mildhartige glimlachicoon-. Dan keert het tij vanzelf, je zult het zien.
Als de reactie van de schilder niet seksueel getint was, dan slaat’ie helemaal nergens op.
Uitkafferen? Grinnik. DSR roept maar wat. Opwinden? Grinnik. DSR roept maar wat. Pruilen over gebrek aan bijval? Grinnik. DSR roept maar wat.
DSR spiegelt, oftewel denkt dat iedereen als hijzelve is. Een olijke of mild-kritische noot leidt bij DSR inderdaad meteen tot grote opwinding, pruilen en uitkafferen.
Maar niet bij iedereen hoor, vadermans.
Duidt liever de pointe van het ikje. Ik heb nog niet eens vermoedens gezien, opties, giswerk, er is niemand die ene clou heeft kennelijk. Misschien is er weer een regeltje weggevallen. Of twee?
Het moet somehow met dat “willen” te maken hebben, want dat staat in de kop. Willen willen, waarom zou het opmerkelijk zijn dat een schilder vraagt of iemand zijn pand ook beschilderd wil hebben? Hij stuurt een offerte. En dan komt ie. Wat is daar dan opmerkelijk aan?
De hoogwerker dan?
De motor?
Ik kom er niet uit.
Misschien is het laatste deel weggevallen. Het moet denk ik iets als volgt zijn:
Willen
Parkeer ik vanmorgen mijn motor voor het bedrijfspand waar ik werk, zie ik een schilder met hoogwerker bij het volgende pand aan de slag.
Ik vraag: „Moet je ook bij dit pand zijn?”
Schilder: „Zou je dat willen?”
Ik: “Nou, ik kan wel een veeg gebruiken van iemand met zo’n grote kwast als jij”
Maurits van de Loo
DSR is weldegelijk uitgekafferd. Mini-Trump APD kan het wel glashard ontkennen, maar het staat gewoon zwart op wit (mits er geen schoonmaakactie heeft plaatsgevonden) -milde glimlachicoon-
18.04
Ah, nog steeds niet in de moderatie! Valt alweer mee. -grinikicoon-
Ja ik had weinig tijd vandaag. Komt in orde.
Graag een citaat van het “uitkafferen”.
Dan citeer ik bij deze de hele discussie van twee weken geleden, waarin woorden als “bullshit” vallen richting DSR.
Wie het leest zal de algehele, snauwerige toon van APD jegens DSR opvallen.
En nu maar kalmpjes wachten op een ellenlang referaat van APD waarin ie eea nog eens overdoet – of juist niet als we geluk hebben. – milde glimlachicoon-
Best
Mijn kleindochter stelde haar vader voor om oma een kaart te zenden. Oma kon immers vanwege de coronadreiging, niet mee op vakantie in Zeeland. Ze zocht zelfstandig haar weg in de strandbazaar en koos een kaart met ondergaande zon boven zee. Mijn zoon legde uit dat de tekst ‘Met innige deelneming’ oma niet zou opvrolijken. Die tweede keus werd een kaart met bloemen en de wens: ‘Van harte beterschap’. Mijn zoon moest er opnieuw aan te pas komen: oma was immers niet ziek. Op de kaart die ik in de bus vond had ze een lieve groet geschreven. Op de voorkant stond met grote letters gedrukt: ‘Oost West Thuis Best.’
Margreet van Bergen
Ja, ik weet het niet hoor, maar het lijkt wel of er tegenwoordig vooral geen pointes meer in de ikjes moeten zitten. De eerste twee varianten van de kaart zijn grappig, ja. De derde is gewoon een logische keuze, niks om over naar huis te schrijven. Naar oma, dat wel, maar dat deed het kind. Zijn we nu in een nieuw ikjestijdperk beland? Ik vind het saai en een tikkie tijdverlies worden zo.
Voor DSR: ik kaffer de NRC niet uit, noch ben ik in opgewonden toestand. In tegendeel, ik zit gezellig aan de koffie en kijk naar buiten waar de regen stroomt. De brandweer moest er eergisten aan te pas komen om de garage leeg te pompen, dus ik hou het meer dan gemiddeld in de gaten allemaal. Hoe is het weer in Brussel?
Over kinderlogica raken ouders nooit uitgepraat.
Ook wij niet, daarom begin ik er niet aan.☻
Dit is geen kinderlogica toch? Oost west thuis best steekt oma een riem onder het hart. Ze kan er niet bij zijn, het kind biedt troost met een knipoog.
Grinnik, ik dacht, toch eens even kijken waar DSR naar verwijst. Uitkafferen, bullshit … in de richting van DSR? Had ik geen actieve herinnering aan. Naar nu blijkt terecht.
De discussie was inderdaad van twee, drie weken geleden, onder “I am a lake”. We hadden daar met welwillende en intelligente lezers een gedachtenuitwisseling over trends in het aantal reacties, wie er wel en wie er niet meer waren, de frequentie, de kanalen … het lepeltjessysteem dat misschien wel op de schop zou moeten, allemaal heel normaal in de normale mensenwereld waarin je kunt discussieren met elkaar.
Totdat DSR er tussendoor kwam, met insinuaties, aantijgingen, minachtend gedoe. Ik vatte de stand van de discussie voor hem nog maar eens handzaam samen en hij reageerde met zijn gebruikelijke stoplap dat het antwoord “te lang” was om “te overtuigen”.
En inderdaad, dat gaat al jaren zo. Op de websites waar DSR doorgaans zijn anonieme commentaartjes deelt en zijn inspiratie over dirty sanchez en gloryholes e.d. vandaan haalt, is het gebruikelijk dat je niet genuanceerd bent, nooit iets van de ander beaamt, maar gewoon doordramt met je eigen mening en de mening van de ander het liefst zo kort mogelijk en zo denigrerend mogelijk onderuit haalt. Op het machteloze schelden vanachter de rug van de leider van je groepje af …
In die context zei ik het volgende: “Ik weet toch dat DSR moeite heeft met een betoog dat goed opgebouwd is, voorbeelden heeft, overwegingen, zinnen en bijzinnen en komma’s? Het moet bij hem “helemaal eens” of “bullshit” zijn. Dat kan hij aan.”
Tja, wie daarin leest dat ik DSR voor bullshit uitmaak, uitkaffer, of zelfs maar zijn betoog als bullshit bestempel, die kan inderdaad maar beter heel kort of niet meer reageren. Die kan op dit niveau niet meedraaien.
En gaat over tot de orde van de dag. Het regent nog steeds.
Dank voor de samenvatting van vorige week. Nu ben ik weer helemaal bij. En ik denk dat ik de oplossing weet voor het ikje van gisteren (al vond ik jouw vondst met die kwast ook hilarisch).
Die schilder was aan het vissen naar nog een opdracht. “Moet je ook in dit pand zijn?” “Nee, maar als jij dat zou willen, kan dat best. Ik heb wel tijd om nog een pand te schilderen”. Maar dan wel met tongue in cheek vanwege de licht dubbele betekenis. (mijn hemel, zó eenvoudig en niemand die het ziet). Kortom, laggu!
Bertie zag het wel. En bij nader inzien ik ook wel, zie mijn correctie 11:24
Maar zo erg leuk…
Nou, APD is weer als vanouds & zoals voorspeld op dreef – de klassieke sprongen van een kat in het nauw, die wild om zich heenslaat.
En dat valt voor hem kennelijk allemaal onder de normale omgangsvormen. Maar daar til je een blog toch echt niet mee naar een hoger plan….. -milde glimlachicoon-
Enfin, er is niemand die in staat is om DSR’s gelijk aan te tonen, keer op keer, jaar naar jaar -milde glimlachicoon-.
Zolang er geen vaccin is tegen corona, zal het bewustzijn van de inzenders zich blijven vernauwen – maar de geldingsdrang van de NRC-lezer is sterk.
Het zal nog de vraag zijn wat eerder wordt opgeheven: de BV Nederland of de Ik-jesrubriek.
Dus een “pand schilderen” heeft echt een dubbele betekenis? Weer wat geleerd.
Ik ken ze alleen in de sfeer van (qua handwerkers) doorsmeren en olieverversen, een beurt geven en dat soort werk.
Qua DSR: “Er is niemand die in staat is om DSR’s gelijk aan te tonen ..”. Inderdaad, vadermans. Je ongelijk wel, dat kan iedereen en altijd. Koddig mannetje dat je d’r eentje van ons bent.
Tsja, da’s een malle vertikking van DSR- LDB!
Uiteraard springt APD er meteen bovenop, maar daarmee vestigt hij vooral de aandacht op zijn eigen gebrek aan inhoudelijke repliek.
Menselijkheid
Regelmatig krijg ik als ik op een website inlog het verzoek „bevestig uw menselijkheid”. Als ik dan wat stoplichten op plaatjes heb aangevinkt, is het goed. Ik vind dat een lastig moment, want ik voel me vaak onmenselijk, bijvoorbeeld als ik tegen mijn kinderen uitval. Ik leg de situatie voor aan een kennis. Die zucht diep: „Die check is er om spam tegen te gaan, niet om te controleren of jij wel een goede moeder bent.”
Hedda Treffers
DSR heeft nog nooit een verzoek gehad ‘om zijn menselijkheid te bevestigen’. Wel wordt er wel eens gevraagd om iets te doen ter bevestiging van de stelling “I am not a robot” oid.
Het lijkt er dus op dat de inzender eea een beetje aandikt om toe te werken naar een pointe zo stroperig als wielrennersbloed, zichzelf en passant nog een schouderklopje gevend vanwege haar diepdoorvoelde bespielingen over het ouderschap, waarin iedereen dagelijks faalt en je jezelf en elkaar vooral veel moet vergeven.
En inmiddels lijkt de gemiddelde inzender zo op leeftijd dat het niet langer mogelijk is om technologieblunders aan oude moedertjes toe te schrijven, dus is men zelf aan de beurt. Ik zie het voorlopig nog niet goedkomen…
Een dieptepunt, dit ikje. Websites vragen je te bevestigen dat je geen robot bent, soms door een simpel opdrachtje, zoals alle foto ’s waar een stoplicht te zien is, aan te klikken.
Een bewijs van menselijkheid? Hedda, ga je mond spoelen. En laat ons en je kinderen met rust.
Dit voortbrengsel is vanaf nu het Slechtste Ik-je van het Jaar Totnutoe.
Nou daar heeft Hedda vast diep over nagedacht. Woordgrapje, hoe maak ik er een ikje van. Niet echt geslaagd.
Ik vond die over die schilder op die hoogwerker nog net een tikkie slechter.
Hedda is een veelschrijver die zonder enige zelfkritiek of zelfspot haar creaties hier ten toon stelt, een klassieke vorm van zelfoverschatting .
Ik kom meer op Engelstalige websites dan Nederlandstalige. Ik word regelmatig gevraagd “to prove I’m a human”, nooit “to prove my humanity”.
Het woordgrapje is tot daar aan toe. De ergste vorm van Publikumsbeschimpfung vind ik dat ze dit dan zogenaamd zelf niet begrijpt (1), dit zogenaamd aan een kennis voorlegt (2) en dat die dan diep zucht en het uitlegt (3). Hoe dom denkt ze dat de NRC-lezer (m/v) is? Zo dom als zij zelf?
Doe voor de gein maar eens een google op “bevestig uw menselijkheid”. Het komt nul (schrijve 0) keer voor, op een uitzondering na: dit ikje van vandaag in de NRC. Wat Ad zegt, prove that you’re a human, dat komen we regelmatig tegen, maar dat wordt bij niemand op geen enkele website vertaald zoals Hedda ons wil doen geloven. Hedda Hedda toch, is de scoringsdrift dan zo hoog gestegen dat je een potje gaat zitten liegen, gedrukt nog wel? Doe ’s een screenshot delen dan? Ha, nu is ze stil. Zie je wel!
Ik dank De Schrijvende Rechter (DSR) overigens voor het plaatsen van het ikje van de dag. Bijzonder gewaardeerd. Het is maanden geleden dat iemand anders dan ondergetekende even de handen uit de mouwen stak. En dat zijn nou net die kleine dingetjes waar je het voor doet, menselijkheid, het is er nog. Prachtig.
Schoon
Eerste pianoles na de zomervakantie.
Ik: „Heb je je handen gewassen?”
Hij (7): „Ja hoor. Heb jij de piano schoongemaakt?”
Lisette van de Loo
Brutaal kereltje. Die komt er wel in het Nederland van anno nu. Wij hadden vroeger een hengst voor onze hersens gekregen en waren met een rood oor thuisgekomen. Geen pianoles vandaag mams.
Het zou toen als aso gezien worden.
Mijn eigen kinderen zouden het als grap zeggen, toch vind ik ze niet brutaal. ☻
Een ikje in drie zinnen, waarin toch het hele probleem wordt samengevat. Chapeautje!
Zelf heb ik mijn pianoles afgezegd. Eerst wachten op het doven van het vuuruus.
Kom kom, als het nou trompetles was … piano spelen met een mondkapje is goed te doen hoor.
Goeie, logische vraag, sec gebracht. Het dragelijke voorbij, komt in de buurt van niet onaardig.
Terug
Al dagen is hij bezig spullen te verzamelen. Z’n vriendinnetje helpt hem. Zij die altijd zo druk is, is nu de kalmte zelf. Samen met z’n zus en vriendin brengen we hem naar het station. Na achttien jaar iemand te hebben zien opgroeien van baby tot jonge vent, geef ik een minutenlange knuffel en laat ik hem gaan. Vlak voordat hij de tunnel naar het perron inloopt, draait hij zich nog eenmaal om en lijkt zich met één blik te realiseren: „Waar ben ik in vredesnaam mee bezig? Wat laat ik achter?” God, wat houd ik van hem. We kijken elkaar nog één keer aan en dan draait hij zich om. Er is geen weg terug.
Roland van der Pouw
Zoon gaat huis uit, 18 jaar, heeft vriendin en vermoedelijk baan of studie. Vader brengt hem naar station.
“Waar ben ik mee bezig, geen weg terug ..?” Merkwaardig stukje.
Gebeurt honderden malen per dag, overal op de wereld, zonder dat het in een betrokkene opkomt dit te beschrijven en naar de krant te zenden. Laat staan dat er kranten zijn, reguliere dagbladen voor volwassenen, die dit publiceren.
Voor les 2 van de cursus Creatief Schrijven in het buurthuis wel een aardige huiswerkopdracht. Prima beschreven. Volgende week vertellen uit het perspectief van de zoon. Dan vanuit de vriendin. En afsluitend, tegen het einde van de cursus, als alwetende verteller. Leerzaam. Leuk om te doen. Niet insturen tenzij er echt iets bijzonders uitkomt.
Huismannenproza!
(En de vriendin hoort ook nog eens hoe er tegen haar aan wordt gekeken)
Op de buursite van http://www.heerrrozenwater.com wordt geopperd dat het misschien om een wereldreis gaat.
Dan misstaat de dramatische toon inderdaad niet, maar of het had moeten worden ingezonden, blijft de vraag.
Al ging hij naar Mars. Als je dat niet inzichtelijk maakt dan werkt zo’n stukje niet. Tenzij het voor de puzzelrubriek bestemd is.
Opdracht:
beschrijf een afscheid. Hoe voelt het? Hoe ga je er mee om? (Let op details)
Ha, die DSR toch, nooit te beroerd om een linkje te delen. Ik klikte tegen beter weten in. Ik zie alleen nog maar foto’s met koppen! Het lijkt wel een bejaardensoos. Dan is bingo nog opwindender.
En de ikjesrubriek van deze week aldaar telt exact 3 reacties! In totaal. De hele week! Er zijn keurig 5 ikjes door de buurman geplaatst, en die hebben dus 3 reacties opgeleverd, alledrie van medeblogbaas (m/v, bazin klinkt zo naar) Luvienna. Daar wordt dan niet over gecommuniceerd, daar blijft het verder bij. Onder de meeste ikjes staat zelfs helemaal geen reactie. Van niemand. Waarom doen ze elkaar dit aan?
Nee, dan hier. Bruisend, aangenaam, prikkelend, gezellig, wat kan een blog dan toch ook leuk zijn. Als je het maar met hart en ziel opzet en vooral eerlijk te werk gaat. En niet wrokkig bent. Dat werpt op de lange termijn toch zijn vruchten af, zo zie je maar weer. Einde bericht.
Raadselachtige informatie: “Z’n vriendinnetje helpt hem. Zij die altijd zo druk is, is nu de kalmte zelf. “ Waar gaat die jongen heen? Het ziekenhuis? Maar dan toch niet alleen? In dienst? Geslachtsoperatie? Waarom vertelt Ronald dit niet? Of is dit een soort van Wie is de Mol?
Al dagen ben ik bezig spullen te verzamelen. M’n vriendinnetje helpt me. Zij die altijd zo druk is, is nu de kalmte zelf. Samen met m’n zus en vriendin brengt mijn vader mij naar het station. Na achttien jaar iemand te hebben zien opgroeien van baby tot jonge vent, geeft hij mij een minutenlange knuffel en laat me gaan. Vlak voordat ik de tunnel naar het perron inloop, draai ik mij nog eenmaal om en realiseer mij met één blik: „Hoe heb ik het hier in vredesnaam zolang uitgehouden? Ik laat het eindelijk achter mij”. We kijken elkaar nog één keer aan en dan draai ik mij om. De wereld ligt voor mij open.
DSR deelde een link als bronvermelding van een inzichtelijk inzicht, niet om de spot te drijven met medebloggers.
Het staat bepaald niet krachtig&soeverein over dat APD het buurblog meent te moeten beschimpen om een contrast te scheppen met hoe het er hier aan toe gaat. Goede wijn behoeft geen krans.
Het is slechts een beschrijving en objectieve vergelijking. Maar inderdaad, de conclusie is niet moeilijk!
Bravootje voor DSR.
Het ikje vandaag, dat voor het broodnodige (melo)drama zorgt, vind ik heerlijk. Eindelijk eens geen niksje.
De reactie van AH is hopelijk niet uit zijn leven gegrepen.
@pawi
Zeker niet. Het ikje ook niet, trouwens.
Goed doel
Mijn jaarlijkse rondje met de collectebus voor KWF Kankerbestrijding verloopt dit jaar met veel succes. De mensen geven gul. Eén buurtgenoot kwam wel een beetje geschrokken naar de deur. Zijn zoontje, die de deur had geopend, was hem komen melden dat er iemand geld kwam vragen voor „de kattenbestrijding”.
Marco van der Eijk
Ja dat kan.
Met zo’n bus langs de deur in deur in coronatijd? Lekker bezig…
Alle katten gevorderd en vermalen voor een medicijn tegen kanker…. zou een aardige 1 aprilgrap zijn voor het Jeugdjournaal.
Pas maar op, voor je het weet geloven de 5G en aluminiumhoedjes wappies het. ’t Is allemaal een complot van Gates en Rutte en ze willen onze kinderen! Man man. Gezellige boel daar elke week op het Malieveld.
Ik moet wel zeggen dat het net lijkt alsof er minder katten buiten lopen tegenwoordig, of lijkt dat maar zo? En als je er dan eentje ziet schiet die er schichtig vandoor. Hier wel tenminste. Vanmorgen nog. Een zwarte. Normaal zou dat andersom moeten zijn. Zouden ze het voelen?
Tegenwoordig worden de katten hier beschoten.
Huh? Echt waar? Belachelijk zeg. Wat een triest mens moet je dan zijn. Als je zoiets doet.
Niks te zeggen en toch reageren? Het komt in de beste kringen voor.
Ik ben tegen elke collecte, en tegen die met zo’n rammelende bus al helemaal in deze gevaarlijke tijden, maar ook tegen die nummers van allerlei weldoeners op tv, met ieder een eigen strijkstok.
Alleen Wiki kan op mij rekenen. En de VPRO. En Natuurmonumenten.
Hier in ons paradijsje komt niemand aan de deur, tenzij afgesproken natuurlijk. Collectevrij! Eindelijk.
Katten beschieten? Wie doet nou zoiets?
Wie schiet katten? Vogelliefhebbers lijkt me.
Ik kom uit een dorp waar het collecteleven de ruggegraat vormde van de gemeenschap: voor ieder orgaan werd gul gegeven, speculaas voor de voetbal, potgrond voor het jeugdwerk van de kerk, ‘de Amnastie’ – klemtoon de de tweede lettergreep, toiletpapier voor de voetbal, en natuurlijk de Zendingskalender.
En je kreeg nooit nee te horen, want heden sta ik aan de deur en morgen gij.
Het enige wat niet zo liep was de PIT, protestants-christelijke ontspanning voor de dienstplichtige soldaten, later de Verenigde Thuisfronten.
‘Flessies bier veur ’n kwartien, loat ze dat zelf mar koop’n’, zo heette het.
Erratum: de speculaas was voor ‘de meziek’ (nieuwe toeters, nieywe uniformen of gewoon eens zin aan goedkope drank) en het bier bekostigd door de PIT- collectie was twee kwarties ipv een.
Een paar jaar geleden ben ik met een collectebus langs de deuren gegaan voor het Longfonds. Alles wilde ik doen voor onderzoek en hopelijk nieuwe ontwikkelingen die bijdragen aan een beter leven voor longpatiënten.
Ik heb de halve route kunnen lopen omdat mijn eigen longen het niet langer toestonden.
Voor kankeronderzoek komt het voor ons te laat, maar genoeg andere mensen die er wel voordeel van kunnen hebben.
We hebben een speciaal potje met kleingeld voor de collectanten.
Laat ze maar komen, die paar keer per jaar.
Zo is dat! Maar … tikkies en geld overmaken- misschien wel automatisch elke maand – is in deze tijd toch handiger. Maakt het minder adhoc en aalmoesachtig wat mij betreft.
Klein geld voor grote problemen, het zou eigenlijk niet nodig moeten zijn. Waar ik me altijd over verbaas: we leven in een rijk land, we betalen belasting, waarom zorgt onze overheid er niet voor om de gezondheidszorg op orde te hebben. Het geld klotst tegen de plinten. Basisvoorzieningen zoals medisch onderzoek, bejaarden- en ziekenzorg, rampenbestrijding, opvang van daklozen, dat moet je niet aan de vrijwilligheid en liefdadigheid overlaten. Vind ik dan weer.
De participatiemaatschappij, de mantelzorg .. allemaal best wel handige uitvindingen om als overheid de zorg van je af te schuiven en dat geld in andere dingen te steken. Niet goed.
Deurcollectes zijn prima – het brengt de goede zaak weer eens onder de aandacht, mobiliseert vrijwilligers, helpt bij het werven van donateurs, geeft ook mensen met een kleine beurs de kans iets bij te dragen en toont aan dat vele kleintjes een grote maken.
Het grote aantal vrijwilligers maakt Nederland er aangenamer op om te leven. De overheid moet faciliteren maar vooral ook ruimte laten voor het particulier initiatief. De vrijwillige brandweer werkt al sinds jaar en dag naar tevredenheid en gelukkig voor de ouderen zijn er naast professionele krachten ook vrijwilligers in de bejaardenzorg actief.
Van alles maar aan de overheid over te willen laten, krijg je een land van passieve consumenten.
Hoe verzin je het als overheid om bij een brand niet te gaan blussen maar te hopen op vrijwilligers die er onbetaald op af gaan?
De brandweer stond allang op poten voordat de overheid naar huidige maatstaven enige slagkracht had.
If it ain’t broke, don’t fix it.
Hiero gaat het bedelen vooral per brief. Ongelooflijk hoeveel papier er elke dag in de bus ligt met verzoeken voor bijdragen aan allerlei goede doelen. De collecte die ik mij nog goed van vroeger herinner, was die in de bioscopen voor het Bio Vakantieoord. Prachtige typische Nederlandse slagzin: „Dat gaat zomaar niet! Dat kost duiten!”
Haha, ik hoor hem! Toch een papegaaitje of ekstertje?
Ik zat in de buurt. Een kraai dus. Irritant stemmetje van Frans van Dusschoten.
Heeft u misschien een paar reacties over voor het lepeltjesfonds?
Komt weer een nieuwe aan. Met dit tempo bereiken we de 300 nog dit jaar. Man man.