Het dochtertje van bijna twee van Robin Mattemaker las met hem mee toen hij in de krant een artikel over de Capitoolbestorming las. Ze bestudeert de foto van de geschminkte in bont gehulde en met woeste hoorns uitgedoste QAnon-sjamaan uit Arizona en concludeert: „Geitje.”
Zo willen we ze hebben, de ikjes in de NRC, ik wel tenminste. Ook Klare Taal was er blij mee. “Geen gemok of gezeur maar een vader die gewoon de krant leest met een jong kind op schoot, een kind dat meekijkt en stil zit en niet de krant verscheurt.”
Het betreffende ikje werd gepubliceerd op “blue monday”, iets waar Pawi ons op wees met een link waarop we alles over dat fenomeen konden lezen, tot en met de formule om de datum te berekenen aan toe. Opgesteld lang voor de huidige coronapandemie, mind you, we leven nu in een blauwe tijd waar geen einde aan komt, zo lijkt het wel.
“I have a dream, dad“
En ja, er gebeurde van alles op die maandag, want het was ook nogeens Martin Luther King Day, zoals Ad Hok opmerkte. Een dag waarover mijn voorganger APDP nog een heel vermakelijk ikje schreef, ooit toen hij daar in de USA woonde met zijn zoontje. “I have a dream, dad, and it is white”, zo luidde de pointe.
Algemene waardering, uitgesproken of niet, was er intussen op de site voor het zorgvuldige beleid alhier ten aanzien van de makers en scheppers van kunstwerkjes, zoals foto’s. Hun credits worden vermeld, hun wensen ten aanzien van plaatsen gerespecteerd. We hebben hier, anders gezegd, respect voor het werk van anderen. Kom daar elders nog maar eens om. Hier ben je, zeg maar, als oud vrouwtje veilig, hier word je niet van je handtasje beroofd.
De Schrijvende Rechter (DSR) was in zijn hum en vertelde dat hij een fijn wandelingetje had gemaakt. “Winterzonnetje, vogels in de bomen, groen gras en de natuur die, dat zie je aan alles, zich opmaakt om het winterkleed te verwisselen voor de lentetooi!” Wat een heerlijke sfeer heerste er op het blog.
“Ik kan snel beslissingen nemen”
En de ikjes waren te pruimen vorige week. Zoals die van Geert Verweij over die student van hem die op de vraag waar hij goed in was na een heel lange stilte uiteindelijk uitbracht: “Ik kan snel beslissingen nemen”.
Misschien was de goede sfeer wel iets mystieks, een soort van goedheid die over de hele wereld als manna uit de hemel viel toen eindelijk toch het mannetje Trump uit het Witte Huis opgetafeld was. “The jackass has left the building” plaatste Ad Hok opgetogen toen het zover was. T. is naar Florida getiefd en blijft daar hopelijk. “Misschien zie je hem nog eens bij een tankstation, met een kartonnen bekertje en een smekende glimlach …” verkneukelde Pawi zich.
En ja, ik gaf het toe, in huize Van Vuren vloeiden de traantjes van blijde ontroering rijkelijk, vooral tijdens de vertolking van het volkslied door Lady Gaga, precies daar op die plaats waar zich nog maar twee weken geleden iets verschrikkelijks had ontrold. Moge het Kwaad zijn afgewend. Bertie deed een wijze duit in het zakje: “De rotzooi op het Capitool is achteraf misschien gunstig geweest, T. besefte zijn hand te hebben overspeeld. God weet welke capriolen hij anders verzonnen zou hebben voor vandaag of in de laatste week.“
Een nieuwe reageerder, ene Thaddeus Plomp, dook even op en verdween weer snel. Mag. Kan.
Jonge knullen die kranten willen verkopen
Een lief bedoeld ikje van Ellen Nusselder ging de mist in, gewoon omdat het zo out of place, out of time was. Ze schreef dat ze met haar 56 jaar een oud vrouwtje geworden is bij wie de tranen over de wangen stromen bij een beetje koude wind. Kan. Mag. Maar bij de supermarkt wordt ze aangesproken door “jonge knullen die kranten willen verkopen”. „Niet nu alsjeblieft”, zegt ze, terwijl ze de tranen wegveegt. „Nee, dat begrijp ik, mevrouw. Sterkte.” is het antwoord.
Och. De inzending lag misschien al een jaar op de plank, zo veronderstelde DSR.
Ad Hok scoorde een 100e- lepeltje reactie met zijn droge “met mijn 56 jaar ben ik een oud vrouwtje geworden – dateert deze inzending al van een eeuw geleden?”. Zodra de posterijen weer open gaan, qua aan de balie afgeven met een vriendelijk kletspraatje zonder mondmasker, gaat de Lepel der Lepels op de bus, US Postal Service stand by.
Op Ads aanraden keken we naar de nieuwe docuserie van Ruben Terlou. Dit keer portretteert hij, op zijn bekende innemende wijze, Chinezen in het buitenland. De nieuwe zijderoute zogezegd. Chinezen in Kenya, in Cambodia, op Madagascar, noem maar op en geniet ervan. Met NLZiet kijk je uitzending gemist en ook vooruit.
Jammer was het dan weer dat Larry King geveld werd door het coronavirus. Hij heeft een mooie leeftijd bereikt, dat wel. Zijn verscheiden was voor velen op het internet de reden, denk ik, om al klikkend ook op het feuilleton over Mumbai van mijn voorganger uit te komen. Daarin komt Larry inderdaad ook even voor. “Ik lag in mijn hotelkamer, in het Renaissance hotel in Mumbai. Alleen op het queensize bed. Suf naar CNN te staren. Larry King Live.” en “De telefoon ging. Ik nam niet op. De telefoon ging weer. Ik liet hem helemaal uitrinkelen. Jakkes, wat een lelijke man, die Larry King.” Die alinea’s laat Google kennelijk zien als je Larry King intikt. Gaat wel weer over.
Wil jij net als Klare Taal, Pawi en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep in een winkelstraat en zag een bord. Een grappig bord. Omdat het je op het verkeerde been zet. Want het is een vis. Volgende week zie ik misschien iets anders.
Foto: “Vis om te kluiven” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Op de bon
Ik laat mijn hondje uit op het Amsterdamse Museumplein. Overal zie ik volwassenen te dicht bij elkaar. Sommigen sporten, met vijf, zes tegelijk. Eigenaren van grote honden staan vrolijk bij elkaar, hun honden buitelen los over het gras. Eigenlijk moeten ze aan de riem blijven. Ik haak mijn chihuahua los, het poepzakje in de aanslag. Dan komen er een stuk of zes boa’s om de hoek. Voor ik het beestje weer vast kan maken, krijg ik een proces-verbaal, 95 euro. Als ik vraag of ze niets beters te doen hebben en op de coronaregelovertreders wijs, zegt een barse boa: „Het is vandaag hondendag. We mogen alleen maar honden arresteren.”
Marita Mathijsen
‘Ja, zo gaat dat.’
Zo de inzender de regering, en al diegenen die haar bevelen ten uitvoer moeten brengen, wel eens opdragen in haar avondgebed?
En grote of kleine honden, ze moeten allemaal opbokken.
Bravo voor het opstellen van alweer een intro!
De verongelijktheid van de inzendster druipt ervan af. Teveel om het ikje draaglijk te maken.
Dank je, Pawi. Ja, de regelmaat van een trein de laatste tijd. Ik heb er aardigheid in, dat zal het zijn.
Mooi intro vandaag met een zeer terechte verwijzing naar de weer prachtige uitzending uitzending van Ruben Terlou, over een nieuw soort kolonialisme door de Chinezen op Madagascar o.a.
Verder het ikje van vandaag door Marita Mathijsen een naam die me bekend voorkwam uit de Nederlandse literatuur.
Nu laat ze haar hondje uit in het Vondelpark en wordt terecht op de bon geslingerd, ze had beter moeten weten als hoogleraar!
Ik begrijp het niet helemaal. Waarom haakt Marita haar chihuahua los, terwijl het hondje eigenlijk aan de riem moet blijven?
Het verschil tussen aangelijnd en los kun je bij een chihuahua niet altijd goed zien, Ad.
Vanwege tar-bot werd DSR al vanzellefies bepaald bij de Ter-neuzencontroversie
https://www.volkskrant.nl/cs-b37797b5
Hoe meer is het Ik-je lees, hoe meer sympathie de inzender verliest. Een verklik-je in spertijd, bah.
Ik vind die terneuzen leuk. Punt.
Kan niet wachten totdat ‘Den’ ‘Haag’ haar plaats onder de zon gaat opeisen met geboomte en struikgewas.
Weg met die suffe ooievaar.
Om maar te zwijgen van ⚫sward
Lopik heeft ook een commissie in het leven geroepen, heb ik begrepen.
Terpuntneuzen….DSR snapt ‘m nu pas.
Ad! 😂😂😂
Hallo, was ik toch vergeten dat het maandag is, introdag nog wel. Sorry. Alsnog een compliment en 💚-tje als extra troost.
Het ikje is prut, chihuahua’s houd je in je jaszak.
Haha, maandag is introdag! Zo is het maar net. Dank voor het groene hartje, zeer gewaardeerd in deze barre tijden.
Je zult maar in Nederland wonen …. Amsterdam, Eindhoven, Nijmegen, Rotterdam, Enschede …. waar gaat dit naar toe?😱
Nou, blij dat in Amerika zit 🙂
ik -ldb
Niet schelden op de site, Ad!
Gezellig
Met mijn oppaskindje struin ik van school richting zijn huis. Vol enthousiasme vertelt hij over zijn kat Boe die soms wat agressief is, dat hij met taal en rekenen twee klassen voorloopt en dat hij weet dat Biden van Trump gewonnen heeft, maar dat Willem-Alexander ze allebei keíhard zou inmaken. Hij is tien, maar lijkt gevorderd in meer dan taal en rekenen alleen.
Ik vraag of hij een mooie kamer heeft en of hij die moet delen. „Ik heb een héle mooie kamer”, zegt hij. „Helemaal voor mij alleen! En allebei mijn zusjes ook. Maar mijn ouders niet, die slapen samen. Vinden ze gezellig.”
Florien Offergelt
Gezellig voortkabbelende verhaaltje van Florien. Ze spreekt niet zo vaak met kinderen van die leeftijd, lijkt het wel.
Een schattig kinderikje.
Verder geen commentaar, gewoon een beetje koesteren, zo’n oppaskind.
Apart ikje vandaag over ‘een bijzonder kind dat issie’ was mijn eerste gedachte.
Gelukkig even weg uit de rellen, bommen en knallen die hier gisteren de stad teisterden.
Helicopters zoemden over het park waarachter een beruchte brand-en vechtwijk ligt.
Ja, waar is Dik Trom als je hem nodig hebt? Of de jongens van de Kameleon?
Online les
Terwijl ik, tijdens een online les, de op hun kamer zittende leerlingen uit 5 vwo vertel over Nederlandse literatuur, signaleer ik plots een leerling met ontbloot bovenlichaam, naar het schijnt in de buitenlucht. Ik vraag hem of hij buiten is.
Bijna zeven jaar geef ik nu les in ’t Gooi. Behalve dat ik een leuk vak geef, werk ik met ontzettend leuk publiek. Toen ik er begon te werken, confronteerden mensen me met vooroordelen over ’t Gooi. Die ben ik gaan begrijpen, maar de realiteit bleek gelukkig een stuk genuanceerder.
De jongen verschuift zijn beeld iets. Hij volgt de les vanuit een jacuzzi.
Robbert Wigt
De (overbodige) inleiding in het midden, de (foute) info over de “op hun kamer zittende leerlingen” … niet best dit stukje van de literatuurdocent. Schrijven is een vak.
Leuke pointe hoor, maar o zo krampachtig.
Het lijkt me trouwens geen vereiste voor een literatuurdocent om zelf ook te kunnen schrijven.
Is dit misschien een bevestiging van de vooroordelen over ‘t Gooi?
Het doet me denken aan een YouTube filmpje dat ik laatst zag, waarin de tienjarige dochter voor haar verjaardag een Bösendorfer vleugel kreeg.
Dit ikje doet me denken aan niks.
Och, een jacuzzi … ik zat vroeger al elke vrijdag in de teil. In het lauwe water van mijn broer, dat wel.
Voor mij was het zaterdag. Lekker warm water. Voordeel van het enig kind zijn.
Lekker even aan niks denken, dat willen we allemaal wel eens.
Een teil met lauw water? Wij hadden een washandje en een bekertje water uit de sloot.
OK, lummel, kom er maar in.
Hoax
Voor de zoveelste keer sta ik bij de corona-teststraat in Amsterdam-West met een groepje snotterende mensen buiten te wachten. Voor mij staat een forse, kale man met tatoeages in zijn nek. „Gaat u voor het eerst testen?” vraag ik hem uit verveling. „Klopt”, zegt de man, „maar goed, ik weet heus wel dat het allemaal een hoax is. Bedacht door de hoge heren in Den Haag om het volk te onderdrukken.” Een meisje in de rij rolt met haar ogen en kijkt mij aan. „Wat doet u hier dan?” vraag ik hem. De man glimlacht en zegt: „Ik geef ze het voordeel van de twijfel.”
Max Boogaard
Max staat er voor de zoveelste keer … Hoeft niet als je je aan de richtlijnen houdt.
Ideale besmettingsplek, de wachtrij voor de teststraat!
Btw, Lummel, je wordt gemist.
Jazeker, Lummel waar ben je?
Lummeltje lummeltje aan de wand, wanneer kom je weer terug in’t land?
Uitgescholden
De racefietsen zijn weer opgeborgen tot de zomer en de mountainbikes voor het ruige werk uit de schuur gehaald.
Ondanks regen en modder gaat ons groepje met 50plussers, nu per twee door Covid, op zondag door het bos.
De strijd tussen wandelaars en mountainbikers wordt echter steeds heviger.
De frustraties vanwege de ‘snelheidsduivels’ aan de ene kant en in de weg lopende honden anderzijds lopen op.
„Stomme hond”, hoor ik nog net als ik met moeite een brave labrador kan ontwijken.
Thuisgekomen weet ik nog steeds niet tegen wie hij het nou eigenlijk had.
Maarten Elshove
Hij had het tegen jou, Maarten, jij daar met dat bord voor je kop die denkt de koning van de weg te zijn maar niet zo heel veel anders bent dan de relschoppers die met stenen door de binnensteden gaan. Egoïst die de publieke ruimte voor jezelf opeist en er nog prat op gaat ook.
Grrrrr, ik word weer kwaad bij de herinnering alleen al. Zogenaamde sportieve rijders zouden niet alleen wandelaars, ook gewone toerfietsers het liefst van de weg maaien, zelfs voor een bel voelden ze zich te goed. 😣😣
Lekker veel witregels! Het hadden er wat mij betreft nog veel meer mogen zijn. Wat zeg ik? Helemaal witlakken, dit ikje.
En die ‘brave labrador’ zat zeker onder de modder?
Ze zou d’r voor minder van hun racefiets trappen.
Wie is de “hij” in de laatste zin?
Het zal wel een mannelijke wandelaar annex hondenuitlater geweest zijn. Moeten we inderdaad naar raden, maar da’s nog het minste wat er allemaal mis is met dit ikje.
Verrassing
De dag was grauw, de rellen waren volop in het nieuws. Het voelde allemaal eventjes uitzichtloos, en zwaar op mijn schouders.
Ik stapte een gebouw binnen en zag daar plots bemoedigende woorden staan: Houd vol.
Wat een mooi gebaar!, dacht ik, en ik voelde me meteen wat lichter.
Totdat de persoon voor mij doorliep en de rest van de zin zich aan me toonde: …doende afstand!
Martine Veenman
Kunstig geconstrueerd, tjokvol zinnetjes om de lezer op het verkeerde been te zetten en de loopplank voor de pointe uit te leggen. Bijna “te” naar mijn smaak. En of het echt zo gegaan is weten we natuurlijk ook niet.
Ondanks alle corona-ellende mist DSR nog steeds de ‘na een heerlijke fietstocht genieten we van een lekker kopje koffie’/ ‘zegt de lakei in Concertgebouw, een echte Amsterdammer, daar tegen me’-Ik-jes nog steeds niet.
Zo’n bord met “Hou vol” en “Let op elkaar” heb ik op weg naar Groningen wel eens langs de kant van de weg zien staan.
Het ikje is redelijk geslaagd uit de duim gekomen.
Och ja , de mens raakt een beetje uitgepraat en ondanks alle goede bedoelingen wordt het wel lastig om in zo beperkte kring
je goede humeur te behouden .
De zalvende spreuken hier en daar wekken irritatie op maar soms gelukkig ook een schaterlach wat natuurlijk niet de bedoeling is.
Bonne Nuit
Gute Nacht Freunde ….