We mogen alleen maar honden arresteren. Vinden ze gezellig. Hij volgt de les vanuit een jacuzzi. „Ik geef ze het voordeel van de twijfel.” Thuisgekomen weet ik nog steeds niet tegen wie hij het nou eigenlijk had. Totdat de persoon voor mij doorliep en de rest van de zin zich aan me toonde: “… doende afstand!”
Wat of dit voor een rare beginalinea is? Het zijn de laatste zinnetjes, ook wel pointes genoemd, van de NRC-ikjes van vorige week. Ik dacht, kom, dacht ik, laat ik eens zo beginnen. Waarom weet ik niet meer. Maar het was me het ikjesweekje wel, zal ik maar zeggen.
Chihuahua’s houd je in je jaszak
Het ikje van Marita Mathijsen speelde zich af op het Amsterdamse Museumplein. Ze krijgt een proces-verbaal aan haar broek van 95 euro voor het niet aanlijnen van haar chihuahua, dus dat gaat zeker niet per kilo lichaamsgewicht van de hond in kwestie. Ze is boos omdat er om haar heen veel ergere dingen op dat plein gebeurden. Ja, dat heb je weleens. Het leven is niet altijd eerlijk en de “barse boa” is genadeloos. “De verongelijktheid van de inzendster druipt ervan af. Teveel om het ikje draaglijk te maken”, vond Pawi. Bertie was er ook gauw klaar mee: “Het ikje is prut, chihuahua’s houd je in je jaszak.”
Soms levert een ikje weinig gespreksstof op en gaan we het maar over andere dingen hebben. De Schrijvende Rechter (DSR) begon over de Terneuzencontroverse oftewel dat beeld met die twee neuzen met TER ervoor en vond dat Den Haag niet achter kon blijven, met “geboomte en struikgewas”. Toen was het hek van de dam en zagen we visuele suggesties voor Bolsward en – nog ietsje hilarischer van Ad Hok – Lopik!
Florien Offergelt had een oppaskindje dat vol enthousiasme babbelde over de dingen uit zijn leventje: de kat Boe, zijn vorderingen op het gebied van taal en rekenen, de winst van Biden op Trump, zijn grote bewondering voor koning Willem-Alexander en dat hij een mooie kamer heeft, helemaal voor zichzelf alleen. “Maar mijn ouders niet, die slapen samen. Vinden ze gezellig.” Hopla, daar heb je dus de pointe, tikkie mager wat u zegt.
“een bijzonder kind dat issie”
Pawi vond het een schattig kinderikje. “Verder geen commentaar, gewoon een beetje koesteren, zo’n oppaskind.” Klare Taal dacht meteen aan “een bijzonder kind dat issie”, gelukkig even weg uit de rellen, bommen en knallen die haar stad vorige week teisterden. Waar is inderdaad Dik Trom als je hem nodig hebt. Of de jongens van de Kameleon? Het loopt uit de hand in Nederland.
Robbert Wigt geeft online les aan kinderen uit het Gooi. Een van zijn leerlingen blijkt de les vanuit de jacuzzi te volgen. Het deed Pawi denken aan een YouTube filmpje dat zij laatst zag waarin de tienjarige dochter voor haar verjaardag een Bösendorfer vleugel kreeg.
De reageerders alhier komen kennelijk niet uit het Gooi en haalden herinneringen op aan de teil waarin ze elke vrijdag afgeborsteld werden. In het lauwe water van broer of zus. Luxe nog voor Pawi, die hadden alleen een washandje en een bekertje water uit de sloot. We misten hier met z’n allen Lummel, die hier nog iets veel snedigers op had verzonnen. Maar Lummeltje Lummeltje aan de wand, wanneer kom jij terug in reageerdersland?
Max Boogaard stond bij de corona-teststraat in Amsterdam-West en raakte aan de praat met een wappie. Kan. Mag. Verder niet interessant. En zeker een ideale besmettingsplek, de wachtrij voor de teststraat, vond Pawi.
Egoïst die de publieke ruimte voor zichzelf opeist
Het meeste misbaar maakte nog het ikje van Maarten Elshove los. Die vertelde schuddebuikend hoe hij als diklijvige vijftiger met zijn vrienden op mountainebikes door het bos crosst en wandelaars en honden opzij schopt. Een bord voor zijn kop, een egoïst die de publieke ruimte voor zichzelf opeist, zogenaamde sportieve rijders die ook gewone toerfietsers het liefst van de weg maaien, je zou d’r voor minder van hun racefiets trappen … we gingen met zijn allen los op dit volk. En Pawi wilde het hele ikje het liefst weglakken. Daar was dus allemaal geen woord Spaans bij.
Martine Veenman had veel werk gestoken in een ikje over dat ze in een gebouw een bord met “Houd vol …” zag staan. Wat was ze daar blij mee in deze moeilijke tijden. Totdat de persoon voor haar doorliep en ze de rest van de zin zag: “… doende afstand!”
Wil jij net als Pawi, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep in een winkelstraat en zag een etalage. Het viel me op omdat er uit naar buiten gekeken werd. Door een hele hoop vrouwen nog wel. Ik werd er zenuwachtig van. Dat heb je nooit bij etalages. Normaal gesproken is het andersom en kijken wij naar binnen. Of ik wat van ze aan had, durfde ik niet te vragen. Of zij er wat onder aan hadden, daar durfde ik al helemaal niet naar te gaan kijken. Volgende week zie ik misschien iets anders.
Foto: “Vrouwenkoppen” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Klantenservice
Mijn splinternieuwe plisségordijnen gaan alsmaar kapot. Het grootwinkelbedrijf waar ik ze kocht moet ze zo vaak komen repareren dat hun monteur uiteindelijk zegt: „Hopeloos, ik laat ze voor u vervangen.” De klantenservice wenst echter niet blind te varen op de rapportages van de monteur en twijfelt bovendien duidelijk aan mijn raambekledingsvaardigden. „Nee mevrouw,” zo mailen ze namelijk, „u krijgt eerst nog een afspraak met onze gordijncoach”.
Trees Roose
Leuk idee, die potpourri van slotzinnetjes. Ik had ze herkend omdat ik erboven op zit, op de ikjes. En inderdaad een intrigerende header.
En geef die mensen eens ongelijk!
Bood NRC maar eens een schrijfcoach aan bij twijfel aan de Ik-jesschrijfvaardigheden…
Die HR boft toch maar: hier lekker rellen, zijn eigen blog meedogenloos op de grendel voor ieder kritisch geluid.
Al wie wel eens een blik werpt op HR’s webpresentie (een ‘blog’ is het eigenlijk niet) heeft wel door dat ie zich de ogen uit zijn kop verveeld met een paar kwezels die een gezicht trekken alsof iemand in de kerk een scheet heeft gelaten.
DSR spreekt zijn bezorgdheid uit over de agressieve wijze waarop HR uihaalt naar Lola.
(Pawi, dat kan toch zeker niet?! IP-adressen publiceren is al erg genoeg.)
Zou HR zelf zoiets pikken op zijn eigen webpresentie?
Heer Rozenwater zou eens een afspraak moeten maken met zijn gordijncoach.
Ah, noemen ze dat zo tegenwooordig?
Ja, het zit in het ziekenfonds.
Voor de liefhebber: de nieuwe maandstatistieken zijn binnen. We kunnen ons verheugen op een bijzonder goede januarimaand. Op augustus 2019 na een alltime high.
Let wel: de groei zit hem deze keer niet in het aantal bezoekers (het donkerblauwe gedeelte) maar in het aantal views. D.w.z. dat de gemiddelde reageerder meer gekeken heeft dan anders. Maar toch fijn, want het toont betrokkenheid, dynamiek en groei en dat wil je als blogbeheerder. Als je dat allemaal niet hebt, dan ga je rellen op andersmans blogs. Niet goed. Dan heb je hulp nodig, of een goeie fles champagne. Maar krijg die maar eens als je geen vrienden hebt.
Je kunt trouwens je plissegordijnen helemaal zelf ontwerpen, hoor. Er zijn tal van websites en online coaches die je daarbij van dienst zijn. Zoals die fijne jongens en meisjes van rolgordijnen.nl
Service van de zaak voor Heer Rozenwater. Zoek er eentje uit, laat ze installeren en houd ze vaak open en laat de zon naar binnen schijnen. Je gaat dan vanzelf zien dat mensen leuker op je gaan reageren en je eenzaamheid verdwijnt uit je leven.
Ik heb even gekeken waarom Heer Rozenwater zich zo verveelt. Welnu, hij blijkt vandaag als toppunt van gemakzucht een stuk of wat foto’s te hebben geplaatst, uit de oude doos, van beroepen die niet meer bestaan. Te gemakzuchtig om er eentje uit te zoeken. Het is echt: zoek het zelf maar uit, wie er een kop bijplaatst hoeft dat niet met precisie en vernuft te doen maar met een schot hagel, altijd raak. Er zit een rattenvanger bij, een levende wekker die door de straten gaat en bij mensen met een lange lat op het raam tikt, een man die ellenlange verhalen aan fabrieksarbeiders voorleest (ze hadden toen nog geen Arbeidsvitamine, laat staan iPods) … allemaal aardige baantjes voor HR zelve. Jammer dat ze niet meer bestaan, nu moet hij als zelfverklaarde blogbaas door het leven. En dan te bedenken dat ik ooit echt serieus heb gedacht om met deze man zonder vrienden, zonder verbeelding, samen te gaan werken.
Maar goed, niets kan Lummel bewegen om hier weer eens op te duiken. Zelfs de spreekkoren van vorige week hebben hem niet week gemaakt. Dan houdt het op. Het is niet anders. Waar hebben we het aan verdiend? Laat maar, ik ga wel een paar dagen in een stil hoekje zitten wenen, zou Ingries zeggen. Als ze hier was. Ja ook die ja. Wahaaaaahaaaa (=luide uithaal van diep verdriet).
Ik geloof niet dat een klantenservice mailt met “Nee mevrouw” .
Wat kan een gordijncoach meer dan klant en monteur samen? Wat kan je fout doen bij het optrekken en laten zakken van een plissé gordijn? Belangrijke vragen worden in dit ikje aan de orde gesteld, helaas moeten we maar gissen naar de antwoorden. Tot slot nog: draagt de coach een mondkapje?
Hallo, beter te laat dan helemaal niet. Over schoner volk zal ik het niet eens hebben, het is nog geen avond.
Je ziet het: meligheid troef. Dat krijg je van zakkerige stukken die Lkjes heten Al moet ik zeggen dat ik de humor van mevrouw Roose’s verhaal wel inzie, dit zou ik zelf op alle verjaardagen vertellen met veel meer woorden, passende mimiek en veel uithalen.
Helaas zijn er niet veel verjaardagen meer. Misschien beter zo.
…Ikjes…
Om Lummel hierheen terug te krijgen, heb ik een goeie tip voor hem: nú is de tijd voor het maken van marmelade. De bittere sinaasappels uit Sevilla zijn alleen in de winter te koop. Uit een kilo pomeransen haalde ik zeven potjes en een half.
Iets heel anders. Ik geloof HR op zijn woord waar het over IP adressen gaat. Ik maak me er niet meer druk om.
En dat halve potje is alweer bijna leeg.
Dus Pawi gelooft APD, die heel verantwoord met de privacy hier omgaat en die herhaaldelijk heeft moeten ingrijpen om HR’s vandalistische datadump te verwijderen, niet op zijn woord?
Zij gelooft eerder HR die hier duimgevers komt afzeiken? Die de hele IP-controverse in gang heeft gezet.
Lekker is dat. Mag uiteraard, maar met onpartijdigheid en fair play heeft dat niets te maken.
Fraai intro en bijzonder geestig ikje, typisch Nederlandse doorgeslagen gekte , een gordijnencoach, wel gediplomeerd mag ik hopen, in verband met eventuele psychische schade.
Hond
Op een zonnige, koude wintermiddag wandel ik met mijn man door het oude, recent in eer herstelde parkbos dat ons dorpje rijk is. We kronkelen mee over de bruggetjes en zandpaden, genietend van de omgeving.
Voor ons loopt al enige tijd een man met een loslopende hond. De hond is duidelijk op leeftijd, hij scharrelt in bejaard tempo op enige afstand achter zijn baasje aan.
Op gegeven moment wordt het de man toch te gortig, hij stopt en roept:
„Turbo, kom hier!”
Anke van der Meijde
“We kronkelen mee” … Ik probeer het me voor te stellen. Geen wonder dat die hond wat achterblijft.
Het Ik-je is al even kronkelig als de bospaadjes…..
Om de een of andere reden brengt eea mijn goede oom-zaliger in gedachten. Want als echtparen echt paren, hebben echtgenoten echt genoten, aldus hem.
Ik was even weg.ik heb een schriftelijke cursus gordijncoach (overgordijnen, vitrage, rolgordijnen) gehaald. Ik ben daarna ook officieel als luikencoach ( houten luiken, plastic luiken, schuifluiken en klapluiken) gecertificeerd. Nu nog de cursus slimme luiken en gordijnen (eLuiken en eGordijnen) en ik ben klaar.
Welkom terug, Lummel en gefeliciteerd met je certificaten. Zowel de luiken als de gordijnen kunnen weer open!
En mensen met lamellen moeten zich maar zien te redden.
Lamellen vallen volgens de geldende definities soms als luiken, soms als gordijnen. (Europese richtlijnen voir het VK gelden andere regels)
De hele eerste alinea is overbodig
Ik had dat kronkelen toch niet willen missen.
Hadilummel! Zijn jouw certificaten alleen in Frankrijk geldig, of ook daarbuiten? Goede gordijncoachen kunnen we hiero ook best gebruiken.
@Pawi
Wat vind je er nou van dat HR je hier weer in de blogruzie betrekt?
Hij is wel erg ingenomen met je indirecte motie van wantrouwen tegen onze gastheer APD, die kennelijk keihard liegt als we op de door jou gesteunde HR moeten afgaan.
Het bejaarde tempo van de hond leidt er niet toe dat de inzendster en haar man hem voorbij kronkelen. Turbo blijft ze voor. Goed zo!
Ha Lummel! Wat een certificaten, gefeliciteerd! Het eGordijn en eLuiken diploma heb je misschien ook al binnen?
Een gat in de markt Lummel, een gouden greep in deze barre tijden!
Thuis leren
Tijdens een wandelingetje met mijn kleindochter van tien krijg ik een verslag van haar dag.
„Hoe gaat het online in de Zoom met de klas?” vraag ik.
„Oh, heel goed”, zegt ze. „Als er eentje vervelend is dan zeggen we, zoals Stampertje in Bambi: als je niks aardigs zeggen kan, zeg dan maar helemaal niets.” Ze babbelt verder over stickers en dat er naast haar laptop een A-4 tje ligt met: IK DOE HET, IK DURF HET, IK KAN HET.
Later app ik haar dat het zo gezellig was. Er komt een app terug van een foto van de sticker van Frozen, die ze op de binnenkant van de wc-deksel heeft geplakt: „Let it go.”
Karin Gouverneur
Dus we krijgen nu de integrale dialogen tussen grootouders en hun kleinkinderen? Binnenkort mogen er vast foto’s bij en wordt de reactiemogelijkheid weer aangeboden.
Nou ben ik een heel klein beetje benieuwd naar die sticker van Frozen…
Verder doet dit ikje me niet veel.
Ik hoop maar dat ze met haar poten en stickers van de gordijnen s afgebleven.
Wat grappig, zo’n sticker-sloganhuishouden! Misschien was dat ‘Ik doe-durf-kan het!’-A4-tje wel van haar ouders’ nachtkastje gepikt.
😂😂😂 Of de “let it go” natuurlijk.
Uitje
Door meerdere afzeggingen op mijn werk kon ik vanmorgen zomaar doordeweeks naar de markt. „Nou”, zeg ik tegen de visboer, „dit uitje naar de markt is wel het hoogtepunt van de week.” Hij overtroeft mij met een big smile: „Wíj zijn gisteren met het hele gezin naar de tandarts geweest!”
Liesbeth Kooyman
Overbodige eerste alinea en een gelukje dat het geen Amsterdamse visboer was. Die had een olijk woordgrapje gemaakt over een haring met een uitje.
Dat overtroeven was niet nodig, met het hele gezin naar de tandarts is geen uitje. Aan elkaar gebreid lappendekentje, dit ikje.
Een van de betere ikjes van de laatste tijd. Kort, en geestig antwoord van de visboer.
Ad, dan maar hier mijn complimenten met je schitterende kop “Alleen de melkboer wordt echt gemist” bij de buren. Daar word ik door de blogbaas gemodereerd. Hij hier niet, althans niet bij normale reacties. Geeft niet. Ik vond hem erg sterk, de kop. Gnuifkopje maar ook volkomen onschuldig, zo schreef ik daar bewonderend, zo kennen we Ad! En zo willen we de kopjes hebben, ik althans wel.
“Aan elkaar gebreid lappendekentje ..” zou zomaar eens hoge ogen kunnen gaan gooien als ik het intro van volgende week een kop ga geven. Maar het is wel dubbelop, een lappendekentje is per definitie aan elkaar gebreid toch? Daarom is het een lappendekentje toch? Althans zo ken ik mijn lappendekentjes en vooral die van mijn oma’s.
Hier is trouwens die Let it Go sticker die bij dat ikje eerder in de week past. Voor de liefhebber: uitknippen, lijm op de achterkant, deksel van de bril omhoog en plakken maar!
Omdat Ad Hok het antwoord van de visboer geestig vindt, ben ik nog eens gaan denken. Toch Amsterdamse humor? Het daagt me een beetje. Was het cynisch bedoeld?
Lappendekentjes kun je naaien, lijmen, breien, haken en in een ikje weven.
Helder!😂😂😂
Voortreffelijk ikje, geen woord teveel, en imho ook leuk voor niet Amsterdammers.
Meestal worden lappendekentjes aan elkaar genaaid ipv gebreid.
Inderdaad! Het wikiwoordenboek spreekt duidelijke taal. Lappendekentjes moeten gestikt zijn!
https://www.ensie.nl/betekenis/lappendeken
Dat maakt een gebreid lappendekentje juist extra bijzonder.
Je kunt wel lapjes breien natuurlijk. Maar om er een geheel van te maken, een lappendeken, heb je garen nodig, geen breinaald. Dat red je gewoon niet!
Bij de laatste les van mijn naaijuf viel er een askegeltje van mijn hoofd op het lappendekentje dat ik naaide breidde haakte etc. Dat woei eerder naar binnen tijden het roken met open raampje, vermoedelijk.
Dat kegeltje had een lange reis gemaakt, net als ik. Waarom het net tijdens de les omviel?
Breide is met een d (1). Dat wilde dat askegeltje misschien zeggen. Maar askegeltjes kunnen niet praten. Ze vallen op bijzondere momenten en hopen dat het muntje valt.
Pawi, nou moet ik even diep nadenken. ☻
Een askegeltje van je hoofd woei eerder naar binnen… na een lange reis.
Hoe zat het precies?
En ook die uitleg zal koppotentie hebben, zo voorspel ik.
Scrabble
Op bezoek bij mijn alleenstaande vader (85, chemicus) speel ik ons wekelijkse potje Scrabble. Mijn vader volgt niet altijd de regels en legt weleens vreemde woorden op het bord. Vandaag legt hij „DEG” neer.
Ik: „Wat is dat, pa?”
Hij: „Di-ethyleenglycol!”
Rob Bakker (jr)
Jaja, die Rob Bakker (sr) die komt er wel.
C4H10O3, ’t is een giftig goedje, als oplosmiddel zelden bij Scrabble gebruikt.
Rob Bakker (jr) vermeldt niet of er ook een askegeltje op het lappendekentje bij vader ligt.
Je mag ook wel met niet-alleenstaanden scrabbelen, hoor!
Nu lijkt het lijkt wel zo’n contactadvertentie uit de Volkskrant: ‘Alleenstaand chemicus in ruste zoekt galante, jeugdige evenknie om samen van het leven te genieten. Eigen mening geen bezwaar.’
Volgens de regels mag het niet, maar ik denk dat elk huishouden wel eigen aanpassingen hanteert.
Het askegeltje woei door het open raampje in mijn haar en bleef daar tot ik me boog over het lappendekentje. Toen besloot het te vallen. Ik schaamde me enorm, maar iedereen deed beleefd of ze het niet hadden gezien.
Aha, nu snap ik net.
Ik had nachtrust nodig. ☻
…snap ik het… Zucht.
Dus Pawi stond voor een open raam te roken! Onbeschaamd ….
Een schaamlappendekentje, dus.
Qua ikje: iemand probeert een afkorting bij Scrabble, dat moet in de krant!
😆 AdHok 11:34
Op het randje, dat wel. Moge dit NIET de kop worden van het volgende intro..
Toentertijd rookten we nog in de auto, in bed, in restaurants etc. Dat doen we nu allemaal niet meer.
Gelukkig zijn zij die nooit rookten, hoewel ze het ritueel moeten missen van het openen van een pakje met tranentrekkende afbeeldingen (kinderloos blijven, impotent worden), eerst het cellofaan eraf, dan de banderol, daarna het beschermende zilverkleurige folie uit het kartonnen pakje trekken…pas dan kan de eerste eruit, en blijven er nog negentien over voor morgen en de rest van de week/maand.
Ja ik heb ook altijd met veel plezier gerookt en van de rituelen van het openen en sluiten genoten. Dat doe je niet met een stuk zoethout.
@pawi
Hoe graag ik ook de kop van het volgende intro zou willen aanleveren, dit kan inderdaad ECHT niet.
Qua roken: nooit gedaan, maar je maakt het nu wel heel aantrekkelijk.
Het wàs ook aantrekkelijk…
Vooral in bed na gedane zaken …. Onvoorstelbaar eigenlijk anno nu.
Chihuahua
’s Avonds laat laat ik mijn hondje uit. Een kleine chihuahua met, tegen de kou, een donker truitje aan.
Twee handhavers komen mij op de fiets tegemoet. Ze remmen stevig naast me en kijken me vragend aan.
Ik wijs naar beneden: „Hond!” Ze kijken, knikken vermoeid en rijden verder.
Jelis van Dolderen
Een kleine chihuahua …. zijn die met het blote oog nog te zien dan?
Hoe groot is de kans dat je in slechts één week tijd 2 chihuahuas ziet? Hoe groot dat ze iets anekdoterigs doen? En hoe groot dat ze het onderwerp van een NRC-ikje zijn?
Ik vermoed een gerichte promotieactie van de Nederlandse Bond van Chihuahua Liefhebbers. Terwijl het toch zo simpel is: houd die beestjes in je jaszak, zoals ons Bertie eerder zei.
Vanavond ga ik mijn huisdier uitlaten, een dwergspin in een donker webje…….
😆 Bertie, hou de draden wel goed gespannen, ze vliegt zo de lucht in. Dat zwarte maakt het wel weer makkelijk haar in de sneeuw terug te vinden.
Handhavers en piepkleine hondjes zijn niet voor elkaar bestemd. Dat bleek deze week maar eens.
Bertie struint op het dark web? Ohlala
Aha, het was geheimtaal van Bertie …. 😎🤓😎
En het leek me nog wel een goeie dekmantel. 😎
Schrap dekmantel.