Een vrolijke autistische zoon. Een dochter van tien jaar. Een buurvrouw van 96 jaar in een rolstoel. De moeder van een buurkind. Twee meiden van een jaar of vijftien. Een trouwe postbezorger van 60+ met grijs haar en een fiets.
Wat ze met elkaar te maken hebben? Ze waren allemaal protagonisten in evenzovele NRC-ikjes van vorige week. Ze deden iets. Ze zeiden iets. Ze waren verantwoordelijk voor een clou. En ze hadden allemaal iemand in de buurt die de moeite nam om hun bon mot naar de krant te sturen. Leuk hoor, nu kon iedereen meegenieten en er wat van vinden. Lees het hieronder nog eens op jullie gemakje na, qua hoogtepunten dan.
Die autistische zoon bijvoorbeeld, die kreeg bijna hoorbaar kortsluiting in zijn hoofd van de vraag van zijn moeder, Lucia de Souza Ferron, over zijn shirt. „Sytze, hoe ziet jouw shirt eruit?” had ze geroepen. Zijn broertje had immers een pindakaasvlek op zijn trui en er kwam onverwacht “hoog bezoek” aan. Het joch wist niet anders te antwoorden dan: „Ehh, blauw?”
Je hoeft geen autist te zijn om de vraag van de moeder onbegrijpelijk te vinden, vond onze Pawi. “Hoe kon hij weten dat zijn broertje of zusje een pindakaasvlek had? Beetje chaotisch huishouden lijkt me.” Want zo zijn we hier. We geven onze ongezouten mening niet alleen over het ikje maar ook over de inzender en als het moet diens hele familie.
Niet vergeten om achter de meiden (m/v) aan te zitten!
De dochter van tien jaar uit de eerste alinea was van Deirdre Carasso. Die wist niet wat “woordenschat” betekende en wilde dat ook niet weten. Dit werd allemaal opgetekend tijdens het avondeten. Zo zien jullie maar weer. Het hoeven geen opzienbarende gebeurtenissen zijn, die NRC-ikjes. Gelukkig hebben we voor die gevallen dan onze eigen reageerders die wel mooie, aparte, grappige, gevoelige of verstandige dingen zeggen. Zoals onze eigenste De Schrijvende Rechter (DSR), al bij leven een legende in ikjesland, die de volgende goede raad had: “Tot de kleine rechters en rechterinnetjes in het land zegt DSR: ‘Elke dag een heel uur lezen, desnoods op de wc als er geen stil plekje in huis is. Maar niet vergeten om achter de meiden (m/v) aan te zitten!”
Het zal geen verbazing wekken dat de reageerders op deze site in hun jeugd stuk voor stuk echte lezertjes en lezeresjes waren. De eerder genoemde Pawi, zelf inmiddels een begenadigd schrijfster, als ze er zin in heeft, deed het bijvoorbeeld in een kamer met vijf broertjes en zusjes. En later in een zaaltje met dertig meiden tussen de 11 en 17 jaar.
DSR had “7 broers, zeven zussen, 2 halfbroers, 2 halfzussen, een achterneef, een grootmoeder en overgrootmoeder die altijd met hun stok op de grond stampten, 2 kaketoes en afhankelijk van de tijd van het jaar tussen de 4 en 6 zwien’n. Driehoogachter, in een vertrek. We woonden naast een kabelbranderij, dus je zat altijd tussen het drogende wasgoed.” Zelf stond ik er in mijn jeugd bekend om dat ik altijd onder een tafel zat te lezen, zelfs tijdens drukke rokerige verjaardagsvisites.
Een nieuwe reageerder die zichzelf achtereenvolgens Hummel, Pummel en Krummel noemde kwam niet verder dan “hallo allemaal” en onsamenhangende beledigingen aan het adres van onze reageerder Lummel. Toen hij ook nogeens begon te gillesdelatouretten was een ban snel bekeken, want we houden het hier graag aangenaam. Ad Hok leverde een prachtige tranentrekker van de Staatsloterij aan over Frummel die tot ver over de bloggrenzen – zelfs Indra had het erover – op bijval en vertedering kon rekenen:
Heer Rozenwater vond het belangrijk om hier – op dit blog – te komen vertellen over de “trouwe en lieve dames” die zijn blog bezoeken. “Van die lieve dames hou ik zielsveel (en van Pawi uiteraard, wat zullen we nou krijgen)”. Er viel een pijnlijke stilte.
De 96-jarige buurvrouw waar ik het in het begin over had werd door ikjesveelschrijfster Trees Roose naar een prikstraat gereden. Trees deed dit wellicht vooral om een ikje te kunnen scoren. Maar goed, daar aangekomen ontblootte buuf haar 96-jarige bovenarm voor een “knappe, jonge dokter” en voelde zich koningin van gang B, prikruimte 3. Toen Trees haar weer terug naar de auto rolstoelde, zei ze „Ik vond ’t eigenlijk véél te snel gaan allemaal.”
Het tafereel inspirieerde Pawi tot een prachtig stukje proza met keiveel bijvoeglijke naamwoorden: “Burenhulp is heel welkom, vooral in deze barre tijden, waar de gevaarlijke ijsvlaktes lonken maar waar je zomaar vreselijk doorheen kan zakken. Tegelijk is de prachtige natuur op zijn mooist, vooral de door vele jaren straffe wind uit winterse oorden heel diep omgebogen jeneverbesstruiken, die met een voorzichtig sneeuwlaagje getooid wel lijken op wilde struiken met heerlijke witte bloesem.” Zelfs Trees Roose heeft hier het nakijken. Met haar “ochtendnevelige warmgouden eeuwenoude majestueuze okergele minaretdak van Mendini’s museum” van een paar ikjes terug.
Traditiegetrouw bespreek ik de ikjes van Mieke Kerkhof niet, ook niet als ze niet uit de spreekkamer klapt, maar het over haar buurvrouw “bij een belendend perceel” heeft. Ze hoorde weer eens een “conversatie”. Man man man. “Alles wat zich binnen het zintuiglijke bereik van de inzender bevindt, is kennelijk Ik-jesmateriaal” smaalde DSR. “Je zult er maar naast wonen. Sommige mensen zouden nooit meer naar de wc durven.”
Wij vroegen ons hier af hoe sjieke billen er uit zien
Marie-Francé Gielissen zag op de hoek van de straat drie jongens en twee “meiden van een jaar of vijftien”. Ze stonden te kletsen en roken. Toen ze dichterbij kwam staken de jongens de straat over en riep een van de meiden “sjieke broek, Atty!”. De andere meid voegde eraan toe ” … en sjieke billen!”. Marie-Francé Gielissen zette het op een hollen naar huis, stak trillend de sleutel in het sleutelgat, wierp de deur open, rende naar boven naar haar bureau en tikte met haar jas nog aan het voorval in en verzond het naar de NRC. Wij vroegen ons hier af hoe sjieke billen er uit zien. We kunnen ons wel een voorstelling maken van sexy billen, strakke billen, slappe billen, hangbillen … maar sjieke billen … hangt er een horlogekettinkje uit, een parelsnoer, een sjaaltje?
“Het dek van je schip insmeren met boter.”
Aan de trouwe postbezorger van 60+ met grijs haar en fiets hoeven we niet veel aandacht te besteden. Hij maakte een geijkt postbodegrapje over een blauwe envelop die een klant – ikjesschrijver Paul Janssen – binnenkort in zijn brievenbus zou vinden. Gaap. Omdat de bezorger door de “sneeuwblub en ijzige temperatuur” ploegt noemt Paul hem een held. Want als je in Nederland gewoon je werk doet ben je al gauw een ‘held”. Vroeger moest je daarvoor moffen of indianen omleggen, een boerenjongen uit het wak redden of een kat uit een hoge boom plukken, of volgens Lummel met je vinger in een dijk het land redden of volgens Ad Hok “het dek van je schip insmeren met boter.”
Aan het einde van de week brandde de gebruikelijke strijd om het scoren van het 100e-reactielepeltje los. Het was dit keer een brandnieuwe reageerder, Haller, die er met de prijs vandoor leek te gaan. Maar vanwege een technisch mankementje in het moderatiefilter, dat niet op Frans staat ingesteld, ging uiteindelijk Pawi er met de buit vandoor. “C’est ici ou on peut gagner une petite cuillère en argent?” had Haller zichzelf nog een voorzet gegeven, maar het mocht dus niet baten. Sportief petit hommetje dat het me d’r eentje van ons is feliciteerde hij “paoui” hartelijk met de prijs.
Wil jij net als Pawi, De Schrijvende Rechter en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Het was weer eens Valentijnsdag. Ik zie dat vooral aan de blogstatistieken die de pan uitrijzen bij een trio blogjes over Valentijnsdag, al meer dan een jaar of tien geleden geschreven voor het Volkskrantblog. Een proza-, een poëzie en een Engelstalige versie. Ze blijven gretig aftrek vinden. Zelf trakteerde ik ons op Valentijnsoestertjes van de lokale visboer. Volgende week zie ik misschien iets anders.
Foto: “Valentijn met een oestertje” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Gaten
Van ons gezin maakt mijn echtgenote veruit de meeste autokilometers, als lid van het Covid-team van de regionale zorginstelling waar ze werkt. Ze heeft daardoor een, wat wij noemen, sportieve rijstijl ontwikkeld, die ze combineert met activiteiten als het telefonisch voorzitten van overdrachten, overleg met collega’s en zelfs patiëntencontact. De auto dient ook als rijdend buffet, gelet op de afgekloven klokhuizen, bananenschillen en lege flesjes cola. Sneeuw, kou, ijzel, ze gaat dapper op pad. Gisteren kwam ze echter boos thuis. „Er zitten zulke gaten in de weg dat ik niet eens rustig mijn thee kan drinken.”
Michiel Krijvenaar
Een gevaar op de weg dus, die vrouw.
Daar is weer veel tijd in gestoken, in het intro. Een plezier om te lezen. Fijne complimentjes ook.
En hiep hoi: een zwaar verguld lepeltje erbij!
Theedrinken tijdens het autorijden is verboden, net als cola drinken en telefoneren. Dat weet ze allemaal best, maar nu weten wij dankzij haar man dat ze die regels aan haar laars lapt.
In bed las ik het intro al en was meteen helemaal wakker. Opgewekt stond ik op, het goede been eerst.
Je ziet: je doet het niet voor niets. 😁
Tsja, met zulke praktijken voorzien zoevende zorghelden wel in hun emplooi.
Sommige mensen denken kennelijk boven de weg. Onder de virtuele buren kent DSR er die op basis van hun werk menen op een zekere mate van heiligheid aanspraak te kunnen maken. Wee de gewone reageerders die niet meteen hun mantels op de weg smijten als ze tijdens de rookpauze komt binnenschrijden.
DSR cq LDB toch…. ‘Sommige mensen denken kennelijk boven de wet te staat.’ Dus. Oelekloot. Tsss…..
Dank voor de lieve woorden, Pawi, Heer Rozenwater en Bertie. Daar doe je het voor als introschrijver, ik wel tenminste. Zelve heb ik het intro met een kopje koffie genuttigd en daarna uit volle overtuiging een like’je gegeven 😀
DSR heeft het introotje met maximaal aantal sterren begenadigd.
Dank DSR, de sterretjes gaan in anonimiteit maar ik ben daar zo mogelijk nog meer mee verguld.
puik intro.
Michiel laat ons weten dat zijn vrouw een hufter in de auto is. Leuk dat we dat weten.
Dank Lummel! Vooral de passage “de auto dient ook als rijdend buffet, gelet op de afgekloven klokhuizen, bananenschillen en lege flesjes cola” duidt op een weinig prettige verstandhouding tussen de twee. En dan te bedenken dat het gisteren Valentijn was. Misschien heeft hij een bos bloemen in de auto gekieperd.
Chouette, je suis mentionné dans l’intro! Merci, Monsieur Bas, ça vaut presqu’une cuillère.
De rien, Haller, ca me fait un vrai plaisir de te plaire meme sans cuillere. Continue comme ca!
Wat ik vanmorgen nog wilde doen en nu alsnog doe: dankjewel Haller, voor je galante reactie.
Ne t’en fais pas wordt hier vertaald met Mens erger je niet. Weet ik nog van het bordspel. Jij , volwassen én gevaccineerd, bedoelde het anders, geruststellender.
Zo is het, maak je niet dik, dun is de mode. En als dit aantal reacties aanhoudt dan denderen we ook deze week weer door de magische grens van 100 heen en krijgt Haller nog een kans.
Daar doe ik graag aan mee. Het is wel interessant of Haller nog meer kan bijdragen. Tot nog toe niet zoveel, afgezien van het hengelen naar het lepeltje.
Maar In het Frans, dat telt voor mij dubbel!
Oesters leven nog als je ze eet, die krimpen even als je het citroensap over ze uitknijpt…wie wil dat nou? Valentijnsdag of niet. Ik eet ze liever een beetje dood, even in een hete oven of in de bakpan. Net als coquilles. Maar nu kom ik op Lummels terrein.
Wie wil dat nou? Wij! Maar je hebt een punt, we hebben ze een tijdje niet gegeten nadat we dat op tv hadden gezien. Nu hebben (hadden!) we het langzamerhand verdrongen. Je wordt bedankt!
Oesters bakken? Dan kun je net zo goed mosselen nemen. In de frituur … Brrrr …
Als je oesters niet rauw wilt eten, kun je ze ook roosteren. Lekker, hoor.
Rare jongens die Amerikanen.
Het moet me van het hart ook al zal deze of gene zich misschien beledigd voelen: iets levend in je mond steken en opeten vind ik een akelig idee. Het doet me denken aan een buurhondje dat kikkers ving en ze achter elkaar opvrat, de pootjes staken soms nog uit zijn bek.
Maar ja, oesters en mosselen hebben geen pootjes.
Flashback
We zitten klaar om weer naar een aflevering van Lupin te kijken omdat we groot fan zijn van Omar Sy. Mijn 17-jarige dochter zit ondertussen aan de telefoon met een vriendin uit Frankrijk, die doodleuk laat weten dat ze een figurantenrol in de serie heeft. En als we gaan kijken blijkt inderdaad dat ze heel kort voorbij komt in een flashback waarbij de hoofdpersoon op school zit.
De grote vraag is natuurlijk of zij Omar Sy ook heeft ontmoet. „Nee hoor,” zegt ze, „maar dat is helemaal niet erg, want toen hij jong was, was hij veel leuker.”
Charles Erkelens
Nou nou, Charles schrijft dit ikje vooral om te laten zien hoe dicht hij en zijn gezin bij Omar Sy zijn. Not dus. Omslachtig ingewikkeld plotje. Wat niet weg neemt dat ik al jaren fan van deze acteur ben, elke film met hem is goed en hij is zeker leuk zo oud als hij nu is.
Ik denk dat bedoeld wordt dat de vriendin de acteur die de jonge Hoofdrolspeler speelt leuker dan Omar Sy die de volwassen hoofdrolspeler speelt. Ik weet de naam niet meer van de man die door Sy gespeeld wordt.
Assane Diop heet die. Ze vond dus de jonge diop leuker dan de ouwe diop.
En dat mag natuurlijk, gelet op haar eigen leeftijd, maar wat dat in een ikje doet? Mij een raadsel.
De engerds in Frs vonden het schandalig dat een zwarte man Arsène Lupin speelt. Die roeptoeterden dus voor dat ze de film gezien hadden. En zelfs als Sy Lupin gespeeld zou hebben: Nou en?
Tja, de engnekken zijn weer in opmars, overal.
Ik kenne die mens’n allemoale niet….
Alweer een jaar of tien geleden …
Dochter heeft de telefoon op speaker staan? lijkt me voor een 17 jarige onwaarschijnlijk.
Sy vond ik geweldig in die film, les intouchables. Geen idee of hij tien jaar later minder leuk is.
Hij is in alle films nadien ook leuk. Natuurtalentje die man.
Droomrecensie
In mijn droom had ik een ontmoeting met een bekende. Vraag me niet naar de context, die was ik meteen kwijt. In mijn hoofd zat alleen nog de vraag: hoe beoordeelt u de kwaliteit van dit gesprek? Inclusief afbeelding met aanklikbare sterren.
Gert-Jan van Rijn
Het leven staat een beetje stil. Ook voor Gert-Jan.
Gert-Jan draait door en is de weg kwijt. Kan er even iemand naar hem toe?
Vraag me niet naar de context zegt Gert-Jan. We zijn Mieke Kerkhof niet.
Kennelijk is de NRC-redactie ook de weg kwijt. Dit is het op een na slechtste Ik-je ooit.
SAAIE SHIT HIER!
wat was de tot-nu-toe slechtste tikje ooit ook alweer?
Het allerslechtste Ik-je ooit:
Geert Mak: In Europa
IK: In Continent
En in de categorie broodschrijvers was er Maarten ’t Hart over een boerenboer die vanwege het tijdsverschil dacht dat ie in een uur naar Canada was gevlogen.
Boerenbuur dus..
Ja dat was een afgrijselijk ikje.
En ik vergat nog ene Youssef te danken voor zijn complimenten. De video is wel apart. Dat moet gezegd.
Werkoverleg
Als mijn collega voorstelt ons reguliere werkoverleg vrijdag schaatsend te voeren, stem ik direct in. Twee dagen later schaatsen we in alle vroegte over spiegelglad ijs. Als we via een klein slootje de diepe Drecht bij Woerden opstappen, vraagt een vrouw-alleen of ze zich bij ons mag aansluiten: toch veiliger als het dan nog verlaten ijs het opeens zou begeven. Dat mag uiteraard, maar we grinniken dat we officieel wel werkoverleg voeren. Daar neemt ze geenszins aanstoot aan, integendeel: „Als jullie zó werkoverleg voeren, wil ik graag bij jullie solliciteren!”
Rob van Tilburg
Tja, wat een dijenkletser hè? En dat gewoon op het ijs. Wat is er toch een hoop komisch talent in Nederland. Na de lockdown een masterclass en dan moet deze vrouw haar eigen show krijgen. En vooral ook veel in quizzen optreden.
Een ‘vrouw-alleen’…? En als ze onderuit gaat is het zeker een gevallen vrouw?
Aan DSR is een goeie Seth Gaaikema verloren gegaan.
Oftewel een Geth Saaikma
Het plezier spat er van af, de opluchting ook. Die vrouw had het niet beter kunnen treffen.
Ik heb geen schaatsen meer, maar als ik dit lees zou ik ze zo weer aanschaffen. Voor één dag, alla.
Eerste hulp
Nichtje Maayke (8) poseert trots met haar roze gips. Een ijsblessure?
Nee, een verkeerd uitgevallen radslag op school. Op de eerste hulp vroeg men belangstellend hoe het zo gekomen was.
„Zal ik het even voordoen?”
Leny Noordermeer
Eerste hulp
Nichtje Maayke (8) poseert trots met haar roze gips. Een ijsblessure?
Nee, een verkeerd uitgevallen radslag op school. Op de eerste hulp vroeg men belangstellend hoe het zo gekomen was.
„Zal ik het even voordoen?”
Leny Noordermeer
Ook Leny heeft de lach aan haar broek hangen. Zoveel oerslechte cabaretiers op de televisie, in de talkshows en quizzen, maar zovele dus gewoon in het land, in het wild, in het dagelijkse leven. Gelukkig biedt de NRC hen een platform.
Haha die tweede mag weg!
Wow, ik laat hem even staan hoor. Wat een toeval! 😀
zo ziet u maar weer: twee keer niks blijft niks
Daar heeft lummel gelijk in. Als anekdote voor de familiekring wel geslaagd.
Viskraam
Een vriendin bestelt een bakje zeevruchtensalade bij de viskraam. „Hebben we niet”, zegt het meisje. „Maar het staat hier vooraan”, zegt vriendin. „Dat is seafood salade.” De vriendin: „Doe die dan maar.”
Jeanine van der Kolff
Valt nog mee dat vriendin niet op bekakte toon om fruit des mer vroeg. Het vismeisje heeft een punt. Als er iets niets van vruchten wegheeft dan zijn het wel rafeltjes krab, garnalen, kouwe minimosseltjes en weet ik wat die visboer er allemaal nog meer doorheen roert.
Die trut gaat ook naar de McDonald om een broodje vlees met kaas te bestellen.
En een zakje gefrituurde aardappelstaafjes.
De ikjes zijn op.
Een groot verlies.😂
De vriendin zelf vond dit voorval zeker te onbenullig om naar de krant te sturen.