Soms is een ikje uit de NRC om te katten naar een erotisch of zo jullie willen pornografisch verhaaltje. Deze bijvoorbeeld (in vergelijking tot het originele ikje is hier niets aan toegevoegd, er is alleen geschrapt):
„Dit is mijn eerste keer”, zegt de vrouw met grote schrikogen. „Ik ben zo bang!”
„Waar ben je bang voor?”
„Nou ze zeggen dat het vreselijk pijn doet!”
„Heb je ooit een kind gekregen?” vraag ik.
„Oh…., doet het zo veel pijn?” roept ze terwijl ze een beweging maakt of ze al weg wil rennen.
„Nee”, stel ik haar gerust. „Dit is maar secondenwerk.”
Hier is weinig fantasie voor nodig toch? Maar goed, het originele ikje van Maria Arends ging over preventief onderzoek naar borstkanker. Het maakte verder geen bespiegelingen of opmerkingen los die het vermelden waard zijn. Dus ga je maar aan het knutselen als blogbaas.
“zelfbenoemde fitte 50-plusser“
Dat was bij het ikje van de dinsdag over cappuccino anders. Ene Frits van Vendeloo beschreef hierin hoe hij ergens in Zwolle ongevraagd een 65+-korting kreeg voor zijn kopje koffie. En dat terwijl hij zichzelf nog wel beschreef als “zelfbenoemde fitte 50-plusser’.
De Schrijvende Opperrechter (DSR) vond dat de flapdrollerigheid er vanaf spatte. De inzender leek hem niet iemand die eventjes stilstaat om het mooie dat een stad te bieden heeft in zich op te nemen. DSR zou hem een landelijk tochtje aanraden, “maar dan slaan de koeien op hol en raken de kippen van de leg.”
Volgende keer sneakers aan en halve sokjes, Frits, was een andere aanbeveling. Lummel vroeg zich af wat hij met dit ikje moest. Frits van Vendeloo (of een grappenmaker, dat kun je niet altijd zien op het internet) riposteerde grof met “Stop het in reet als je niet weet wat je ermee moet maar val anderen er niet mee lastig.” Houden we hier niet van, dat soort onaangenaamheden.
“Is het voor een verlenging?” vroeg het takkewijf
Ad Hok, pensionado te VS, had zo’n ongevraagde seniorenkorting ook al eens meegemaakt. “Onze eerste reactie was: hoe durven ze! De tweede reactie: pik in, ’t is winter.” Lummel ging onlangs zijn eerste 60+-pas halen aan het loket van de Franse spoorwegen. “Is het voor een verlenging?” vroeg het takkewijf achter het loket. Ook Pawi kon er over meepraten. Toen ze op de Lijnbaan liep met haar dochters, op weg naar de Bijenkorf, keken de mannen alleen maar naar hen, niet meer naar haar. En toen ze eens per kano aanmeerde aan de oever van Vlietzicht bood iemand van de CU aan om haar op de kant te helpen.
Bertie stond ooit in een kledingzaak te zweten, want het was daar ’s zomers warm en er was geen ventilatie. Zegt een verkoopster die de druppels ziet: “Bent U moe? Zal ik een stoel voor U halen?” Dat terwijl ze daar als vijftiger bij de spijkerbroeken stond.
Jaja, je wordt ouder, papa en mama. Maar Peter Koelewijn blijft kakelfris en hoewel hij uiterlijk op Joop den Uyl lijkt rockt hij de mussen nog van het dak.
Een akelig ikje van Arnold Parre verhaalde over een buurvrouw die aan een zevenjarige jongen vraagt of hij later gecremeerd of begraven wil worden. “Oninvoelbaar schaamteloos” vond Pawi ervan. En wij ook. Het antwoord van het joch was grandioos: “ik wil een standbeeld”. DSR vond dat die jongen zo’n standbeeld best al verdiende. “De meesten krijgen ‘m pas als het te laat is. DSR voelt de bui in dit verband al hangen”
Nou, dat lieten we niet op ons zitten. Allereerst heeft DSR zijn standbeeld hier op dit blog al in digitale vorm en dan ook nogeens gedrukt in De Dikke Ik.
Verder heeft de goede man een Bokaal op de schoorsteen staan als Reageerder van het Jaar 2014.
Pawi zegde zelfs toe dat ze een bronzen buste van DSR best op haar erf zou willen plaatsen. Bescheiden als de man is, had DSR gedacht aan “een bronzen beeld ten voeten uit, ca. 7 meter hoog, op een sokkel van graniet van 3 meter hoog (…) .Als tegemoetkoming in de kosten, voor zover die problematisch zouden blijken te zijn, kan eventueel ruimte worden geboden aan mobiele 5G-zender, mits discreet verwerkt, bv. in een stralenkrans.”
We gingen ons al uitputten in prachtige stichtelijke teksten totdat Ad Hok er resoluut een einde aan maakte. “Ik dacht eigenlijk dat er in Brussel al een toepasselijk standbeeldje stond van onze held” zei hij tot algemene hilariteit.
Winkie Sandberg zat ondertussen samen met haar man in een autowasstraat en vond dat geweldig. “Saampies in het donker, met die dansende octopussen over ons heen. Ja, dit was verreweg het hoogtepunt in mijn huidig bestaan!” Ik weet niet wat ze verder nog in die auto hebben gedaan, maar qua ikje is dit geen hoogtepunt. Van DSR moeten die twee “vroeger te bedde er verder niet over praten.” Ook Lummel had een goede raad: “Volgende week naar de wasserette lekker warm in de droogtrommel rollebollen.”
“Heeft u nog een heitje voor een karweitje?”
Eric de Rooij maakte wat ongecontroleerde toetsbewegingen en zag pardoes een ikje gepubliceerd over zijn virtuele assistent. En twee meisjes met een bezem staan voor de deur van Hilde Janssen. “Heeft u nog een heitje voor een karweitje?” vragen ze. De jongste vraagt dan aan haar vriendinnetje “Wat betekent eigenlijk ‘een karweitje’?” Die is wel leuk, hoor. Een klein schuddebuikje werd er tenminste mee gescoord op de redaktie van de Van Vuren.
Het deed Pawi denken aan een huiveringwekkend echt gebeurd verhaal uit haar tienerjaren. Ze ging in haar eentje op pad en werd in een flatje aan de Speenkruidstraat binnengelaten. Ze moest de stinkende zweetsokken van de “heer des flatje” wassen. Ze stonden al in de week. Ze deed het wel, omdat ze toen nog braaf was, maar vluchtte nog voor het heitje (toen 25 ct) werd overhandigd. En krek dat ze gelijk had. Je weet maar nooit of later de lange onderbroeken niet tevoorschijn waren gekomen * bibber icoontje *
Jullie zien het: de reacties op de ikjes waren weer eens beter dan de ikjes zelve. Daarom altijd even hier meelezen, ook al heb je het ikje al gezien.
Wil jij net als De Schrijvende Rechter, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. De etalage van een kapper, net weer open na de lockdown. Ik ben weer geknipt! Sinds november bleven de haartjes maar groeien, de laatste weken voelde ik zelfs net als heel vroeger de wind weer met mijn haren spelen. Nu niet meer dus. Ik loop er weer verzorgd bij. Volgende week zie ik misschien iets anders.
Foto: “Welkom kapper” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Belastingdienst
’s Ochtends om tien uur gaat de deurbel. Ik loop met tegenzin naar beneden en doe de deur open. Daar staat een nette man met een koffertje. „Goedemorgen, belastingdienst”, zegt de man op een serieuze toon. Ik schrik me het apelazerus. Ben ik fraudeur? Komen ze m’n huis leeghalen? De man komt binnen, loopt naar de piano en gaat hem op z’n dooie gemak stemmen. Hij blijkt de pianostemmer te zijn.
Bart Hiddema
Weer gelukt, het weekoverzicht. Ga je altijd naar de Nederlandse kapper? Die is de reis dan zeker wel waard. In Zwitserland waren de kappers al langer open, toch?
Over het ikje: een lollige pianostemmer, die het blijkbaar niet nodig vond een afspraak te maken, ik weet het niet. Of dit echt zo is gegaan. Maar toch een aardig ikje.
Mijn pianostemmer kwam op afspraak. Altijd feest, na het stemmen gaf hij een privé concert van een kwartier. Wat kon die man goed spelen!
Fijn intro weer, een goed begin van weer een grauwe maandag.
Na alles wat ik over de Nederlandse overheid lees had mij het waarschijnlijker geleken als de man zich uitgegeven had voor pianostemmer en daarna ongevraagd de computer aanzette om de belastingaangifte te controleren.
Zeker een Amsterdamse pianostemmer, als dit inderdaad geen verzinnikje is.
Het intro is weer een prima samenvatting van de afgelopen week.
Een humoristische pianostemmer; dat mag inderdaad in de krant.
Die van ons kwam altijd op een solex (of zoiets in die geest) met een helm op, een lange leren jas aan en met een grote bruine tas.
Hij kon oeverloos ouwehoeren (vergeef me, maar zo was het) voor hij eindelijk begon met stemmen.
En als je hem na afloop vroeg even wat te spelen om te horen hoe het klonk van een afstandje moest ie zich verexcuseren, pianospelen kon hij niet.
Intro is weer in orde. En dat van zo weinig geestig ikjes-materiaal, knap hoor, ik geef het je te doen.
Van de pianostemmer herinner ik me dat we naar buiten moesten omdat we niet stil konden zijn, alleen grote zussen die konden spelen mochten er bij blijven.
Toen ik groot genoeg was hadden we geen piano meer.
Maar het is waar, voor de tandarts ga ik nog altijd naar Nederland. De kapper, dat wisselt. 😀
Krimpen
Ruim een jaar geleden zocht ik Igor Cornelissen op in zijn stamcafé De Hetebrij in Zwolle om hem te vragen samen met mij een literair café op te zetten. Daar had hij wel oren naar, alleen moest ik hem ervan overtuigen om de interviews te doen, waarvoor hij zich te oud vond. Wat jenevers verder vroeg hij me ten dans op muziek van Nina Simone. We dansten arm in arm waarbij ik met mijn een meter vijfentachtig koppen boven hem uit torende. „Krimp niet!” riep hij, toen ik wegging.
Edith de Jong
Het eerste wat ik deed was de naam googelen, want ik ken de man niet die hier in zijn hemd wordt gezet. Mijn vermoeden werd bewaarheid, hij is onlangs overleden. Opnieuw een dubieus “eerbetoon” aan een overledene. En promotie voor dat literaire café, neem ik aan.
Dat was het eerste wat ik dacht: is Igor Cornelisse dood? Ja dus. En Edith niet. Die moet het doen met haar herinneringen. Hm.
Die meneer Cornelisse lijkt me een onderhoudende baas te zijn geweest maar als je de zogenaamd bekende dode moeten eerst googlen, dan schiet de auteur haar doel voorbij.
Zij roept dan weer de verzaligde uitroep ‘een lange vrouw is als een ladder in huis!’ in gedachten. En misschien ‘oh Hoogpotige Majesteit! – dixit Woefdram tot Juffrouw Ooievaar in de Fabeltjeskrant. Al met al een type dat HR met plezier over zich heen zou laten lopen.
(En voor wie het aanbelangt: De Hetebrij zit aan een van de gezelligste pleintjes van Zwolle, tegenover het oude postkantoor. Zacht zing de zee / zangen van weemoed…)
Ik hoefde Igor niet te googelen, en had ook al gelezen dat hij was overleden. Ik kende hem als redacteur van Vrij Nederland, mijn lijfblad tijdens mijn studententijd. Maar ik heb hem nooit ontmoet, laat staan met hem gedanst, dat dan weer niet.
Ook niet samen dronken geworden?
Pawi geinspireerd doir Tom Poes? Ik ken Cornelissen net als Ad uit de VN. En heb ook nooit methem gedanst. Niet met Ad en niet met Igor.
Dat is toeval, dat vandaag in de krant ook wordt verhaald over ‘hm’ van Tom Poes. Maar ik was vandaag eerssie.
Cornelissen, jarenlang VN gelezen, toch is zijn naam niet beklijfd. Wel Rinus Ferdinandusse. En zat Bibeb ook niet bij dat blad? Laatstgenoemde was mijn favoriet.
Jazeker, de uitvoerige interviews van Bibeb! En verder de artikelen van Joop van Tijn en Max van Wezel, Martin van Amerongen. En natuurlijk de columns van Hugo Brandt Corstius en Renate Rubinstein, en de rubriek het Zettertje. Urenlang leesplezier. Eind zestiger, begin zeventiger jaren. Later is het allemaal minder geworden.
Pakje
Post.nl mailt dat ze vandaag een pakje bezorgen.
Rond de middag stopt het busje voor mijn huis. Om het proces wat te bespoedigen, doe ik de voordeur vast open.
De bezorger blijft staan op een afstand van meer dan vijf meter en vraagt: „Hebt u een hond?”
Als ik die vraag negatief beantwoord, brengt hij mij het pakje. „Ik heb het daar zo mee gehad”, zegt hij.
Peter-Paul Baart
Ja dus?
Nieuw! Als ikje komt nu elke conversatie in aanmerking. Het is niet meer nodig dat de dialoog opvallend, grappig, treurig, interessant is. Als er twee mensen iets tegen elkaar zeggen in uw dagelijkse leven, schrijf het op en stuur het in.
We hebben een lading haardhout besteld. Iets na het afgesproken tijdstip rijdt er een vrachtwagen voor. De chauffeur stapt uit en haalt een pallet uit de laadruimte. Hij vorkt hem op een elektrische kar, laat de laadklep zakken. “Waar wilt u het hebben?”
“Zet maar in de schuur alstublieft.”
“OK”
Ik wandel in het bos en kom een oudere heer tegen. We knikken tegen elkaar en vervolgen onze weg.
Verrek, was jij dat?
Ik liep laatst op straat en kwam iemand tegen. Wat bleek? We waren het allebei niet!
Ik zag een man.
Ik leef in quarantaine en kom mezelf tegen
Zei je nog wat?😂
Aan geen woord had ik genoeg
Like
😆 😆 : lol:
Schrapkunstenaars zijn jullie als geen ander!
Het zou ook nog over valse honden kunnen gaan. Morgen dan.
Het verzet
Bij het controleren van mijn stempas spreekt de dame van het stembureau me aan: „Ah, een Dasselaar, lid van de verzetsfamilie. Uw familie hielp toch bij het onderduiken?”
„Ehm… een broer van mijn opa is gefusilleerd, er is in Hilversum een straat naar hem vernoemd.”
„Ik ben van de familie Osterman. Mijn broer en ik hebben laatst die Hongertocht naar de IJssel helemaal nagefietst, 139 kilometer. We zijn uw familie zeer dankbaar, zonder hen had ik hier niet gezeten.”
„Mooi, euhm…, dit stemhokje dan maar?”
Geen idee waar ze het over had, maar stemmen voelde als een heroïsche daad!
Erik Dasselaar
Nare reactie van die Erik. Het interesseert hem kennelijk allemaal niet, maar toon dan wat empathie naar die mevrouw die jou iets positiefs wil meegeven. Met je Dasselaar … Ik dank de familie wel hoor, namens de hele site. Zonder mensen zoals u konden we hier niet eens in vrijheid stemmen.
Had het eerst even nagevraagd bij de familie, Erik. Nu zet je jezelf neer als een onwetende onverschillige hork.
Wat wil erik met dit ikje? In de krant zetten dattie uit een heldhaftige familie komt? Dan kan je toch iets aardigers verzinnen dan dit prul? Ik hoop maar dat de naam Osterman verzonnen is.
Een lomp Ik-je, zoals eerdere reageerders al uiteen hebben gezet.
DSR distantieert zich overigens van het bedankje van APD ‘namens de hele site’. Daar doet DSR zoals bekend uit principe niet aan mee. Gepaste dankbaarheid jegens het voorgeslacht is reeds verweven in DSR’s algeheel levensgevoel en -wandel.
Is Hongertocht tegenwoording met een Hoofdletter?
Waarvan akte. Namens de gehele site behalve DSR bedanken wij de familie Dasselaar. Het tekent hem ten voeten uit. Maar laten we het terwille van de lieve vrede maar onbesproken laten.
Net zoals APD’s gratuite collectieve bedankjes hem ten voeten uit tekenen.
Over collectiviteit gesproken: toen Lubbers toch nog onverwacht de verkiezingen van 1986 had gewonnen, stak de overbuur van DSR’s lagere school de vlag uit.
De meester liet ons daarop in colonne naar buiten marcheren om buurman, die stond te glimmen als een keutel in de maneschijn, te feliciteren met het goede nieuws. Meester stak vervolgens de brand in een pijp ter grootte van een bierpul en beschouwde uitgebreid na met buurman, in het prettige zonnetje dat onmiskenbaar betekende dat God ook voor Lijst 1 was.
Nu kun je je dat niet meer voorstellen, hoop ik, en niet alleen vanwege social distancing.
Nou, dan is het CDA toch nu definitief van dat paadje af, zo lijkt het wel.
Lezen
We konden per brief stemmen. We ontvingen een uitvoerige toelichting, met veel plaatjes. Velen stemden per post. Maar soms ging het niet goed, het verkeerde papier in de verkeerde enveloppe of alles samen in één enveloppe, in ieder geval onjuist verstuurd. Veel stemmen werden daardoor ongeldig verklaard. Ik moest denken aan mijn wiskundeleraar van de middelbare school vijftig jaar geleden, de heer Goris, die zei: „Het moeilijkste van de som is het lezen van de opgave.”
Tineke van der Sluijs
Ja, zoiets heb ik ook gedacht toen ik de beelden op het journaal zag en zelfs Jan Terlouw het verkeerde formulier in de enveloppe zag doen. Ik stuurde dat alleen niet naar de krant.
Ik sta voor het raam en zie een fietser voorbijrijden. “Daar gaat een fietser”, denk ik, “Zal ik dit naar de krant sturen?”
Die ongeldige stemmen mochten naderhand toch meetellen als geldig.
De meest voor de hand liggende fröbelmethode zou zijn geweest om de stempas in een aparte kleine envelop te laten stoppen, waar het opgevouwen stembiljet in krantenformaat dus niet in past.
DSR heeft per brief gestemd. Je moet even het koppetje d’rbij houden maar het vervullen van de democratische plicht mag enige inspanning vergen.
Gedachten bij of over wat dan ook -Ik-jes zijn de slapste van allemaal. Gaan we zo beginnen, dan weet zelfs DSR er nog wel een paar.
Moest je in Nederland briefstemmen met een stembiljet op krantenformaat? Voor de expats was het een A4-tje. Vink de lijst aan, vink een nummer aan – klaar. Het overzicht van alle kandidaten was een aparte bijlage.
Ja, formaat ouderwetse krant.
En toen gingen jullie allemaal op de tafel dansen! Zag er gezellig uit.
Wat een heerlijke leraar, die Goris. Ik meen het. Dat Tineke hem nog na vijftig jaar weet te citeren zegt alles.
Het stemmen per post ging met veel te veel uitleg gepaard. Tekst, afbeeldingen, aanwijzingen, maar van deze drie was de tekst het belangrijkst. En als je niet meer gewend bent te lezen gaat er allicht gauw wat mis. Ilona’s oplossing lijkt me goed, maar nog beter zou een beeldverhaal zijn.
Beeld 1 Pak je stempas en onderteken die
Beeld2. Doe hem in de envelop waar STEMPAS op staat
Beeld3. Plak die envelop dicht (likken mag)
Beeld4 Vouw het stembiljet helemaal open, desnoods op de vloer
Beeld5. Vul een open rondje in met pen of potlood bij de naam van degene op wie u stemt
Beeld6. Vouw het gigantische formulier weer in, precies bij de vouwen
Beeld7. Doe het stembiljet in de retourenvelop
Beeld8. Doe de envelop met de stempas ook in de retourenvelop
Beeld9. Kijk even of het adres goed leesbaar is achter het venstertje
Beeld10 Plak de retourenvelop dicht (likken mag, graag zelfs, hebben we meteen DNA van u)
Beeld11 Doe de envelop met inhoud in een geldige brievenbus, liever niet bij de buren
Liever niet bij de buren!😂😂😂
Vrouw
Om de algemene ontwikkeling van mijn dochter van acht te stimuleren, betrekken wij haar geregeld bij gesprekken over de verkiezingen. Nieuwsgierig als ze is, wil ze graag mee naar het stembureau. Ik leg haar uit dat ik op een vrouw ga stemmen en vertel ook waarom ik dat zo belangrijk vind. De volgende ochtend vertel ik haar opgetogen dat de vrouw waarop we gestemd hebben veel zetels heeft gewonnen en samen met Mark Rutte mag gaan regeren. O, zegt mijn dochter, wat leuk, mag zij dan de gebarentaal gaan doen op de televisie?
Iris Toes
Hij is leuk. Qua ikje de beste van de week.
Te woordenrij, toch aardig.
woordenrijk
Ja beetje spekkig.
Te zichzelf op de borst kloppend hoe deze belangrijke moeder haar op jonge leeftijd al leergierige dochter
bijzonder verantwoord opvoedt.
Spekkige zin, rammelt bovendien, ik kom er zelf niet meer uit.
Mooie zin, Ilona. Volgens mij klopt ie wel.
Bij ons waren gesprekken over politiek taboe. Ben ik nog steeds blij mee.
De clou van het ikje is wel aardig.
Die vrouw mag met Mark Rutte aan regeren? Misschien beslist die vrouw zelf wel met wie ze gaat regeren.
Jammer dat het sexistisch stemmen er al met de paplepel wordt ingegoten.
‘Samen met’ Mark Rutte regeren? Krijgen we een minderheidskabinet?
Volgende keer maar weer gewoon halveren, hoor. Sommige partijleiders en aanhangers is het winstje behoorlijk naar het hoofd aan het stijgen.