Thee, boeken, Afrikaans fairtrade-speelgoed, mondkapjes, een kassa, een vis op het droge, Google, een ruimte-innemend proces, een schep, brandweerman Sam, geblindeerde ramen in een taxi, en de tweede Pfizerprik. Als je onmiddellijk een verhaaltje weet op te dissen waar deze dingen een rol in spelen, dan heb je goed opgelet vorige week. Dan ben je een ikjeskenner, of wat zeg ik: ikjesfanaat. Want die stonden in de NRC en ze werden hier uitgebreid besproken. Weet je niet waar het over gaat lees dan gauw verder en verbaas je over wat krantenlezers allemaal meemaken en naar de krant sturen. Je zult er geen spijt van krijgen, dat garandeer ik je.
We zullen nooit weten of Janna gek was
Want neem nou die vakantie van Janna Dirks. Ze struinde door een nieuwe conceptstore in Winterswijk en ze zag een bonte mix aan koopwaar. Toen kwam er een vrouw van een jaar of zeventig de winkel binnen. Ze had een mondkapje en licht verwaaid haar. Nou, dan weet je het wel, dan heb je een gekkie te pakken. En ja hoor, ze liep “met ferme passen” naar de kassa en vroeg om kaarten met de tekst “Groeten uit Winschoten”.
We zullen nooit weten of Janna gek was – ze was in Winschoten en dus niet in Winterswijk? – of het vrouwtje. Om die vraag te beantwoorden moeten we immers weten hoe Janna er uitzag. Droeg zij dan geen mondkapje? Had zij een keurig permanentje? Trippelde zij schalks door de gangpaden en stampte zij dus niet met ferme passen op winkelverkoopsters af? We zullen het, zoals gezegd, nooit weten en da’s het mooie van de ikjes. Je weet vaak niet hoe ze aflopen, of ze waar gebeurd zijn, en vooral niet waarom ze ingezonden en geplaatst werden.
De Schrijvende Rechter (DSR) vond het ikje net “De Dierenwinkel” maar dan zonder dieren. De nieuwe serie TRECX van de makers van Jiskefet belooft een mooie te worden, maar ja, dan moet je wel een abonnement op Amazon hebben en dat hebben de meeste mensen niet.
En dan geloof je toch ook niet wat Marjolande Elsinga overkwam? Ze liep ergens en er was een man die „Hé, Esther!” tegen haar riep en “Lang niet gezien! (…) Ik wist niet of je mij na dat rare incident nog wilde zien, haha.” Marjolande keek hem nog lang na en vroeg zich af wie hij was. De reageerders van deze site staan erom bekend dat ze regelmatig suffe ikjes herschrijven. Lummel eindigde het verhaaltje met: “We zijn nu zeven jaar samen en ik heb hem nog steeds niet verteld dat ik Esther niet ben.”
Nou, heel Nederland schaterde het uit natuurlijk
Veelschrijfster Margriet Zuidgeest, die zo’n beetje alles wat ze meemaakt naar de NRC stuurt, had toch zo’n leuk grapje verzonnen. Ze zag op een verwijzing voor een slokdarmonderzoek de afkorting “RIP” staan. Dat stemde haar zogenaamd “weinig gerust”, tikte ze het uitproestend en met het snot uit de ogen op. Dan verzint ze dat ze RIP gaat googelen en dat het (natuurlijk) voor “Ruimte Innemend Proces” staat, oftewel een gezwel. Nou, heel Nederland schaterde het uit natuurlijk. Die gekke rare Margriet toch. Hopen dat ze nog veel vanuit haar ziekbed gaat insturen.
Ze kan alvast inspiratie opdoen bij Robert A. Mekking die over een uitvaart schreef. Dat was ook al zo dik lachen. Zijn vader Theo was overleden en die gingen ze dus begraven. Nou, dan weet je het als ikjeslezer, dat wordt lachen. Hopen dat er een klein kind in voorkomt. En jawel hoor, Roberts tweejarige kleinzoon Hugo vraagt enthousiast of hij zijn schep mag meenemen. De moeder van Hugo “verduidelijkt” dat het eigenlijk een crematie is. Waarop voormelde tweejarige kleinzoon Hugo monter antwoordt dat dan brandweerman Sam mee moet. Ja, zo gaat het hard, zo komt die krant wel vol. Minzaam liet DSR er op volgen: “Nee hoor, Manneke Pis kan het wel af”.
“Bij ons in Nederland mag dat helaas niet”
Jaap van Es
Of Jaap van Es dan, die wilde ons laten weten dat hij na lange tijd weer eens naar zijn geliefde Brazilië was afgereisd. Kan ons het schelen denk je dan. Maar nee, Jaap vertelde dat hij daar in een taxi had gezeten. Vanaf het vliegveld nog wel. Heel bijzonder hoor. Hij begon een gesprek met de chauffeur, wat zeg ik, dat kwam gelijk op gang want die chauffeur had wel door met wat voor leuke reiziger uit Nederland hij te maken had. En je weet ook nooit of je in de krant komt, want het landje is klein en ze publiceren elke natte wind. Dat die geblindeerde ramen zo mooi waren, zo begon Jaap van Es het geanimeerde gesprek. “Bij ons in Nederland mag dat helaas niet”. Daarna maakte de chauffeur een geweldig leuke grap, Jaap ligt er nog van in een deuk, en met hem nu alle NRC-lezers. Weet je wat die chauffeur zei? “Hier ook niet”. Hahahahaaaaaa. DSR sloeg de spijker op zijn kop: “Kijk eens aan: een reis-Ik-je inclusief ontmoeting met nobele inlander. Met al die coronabeperking zou je bijna vergeten dat je het niet mist.” En Pawi merkte terecht op dat de lichtheid van het leven kennelijk wordt geïllustreerd door regels aan je laars lappen. “Dat wordt in Nederland ook vaak gedaan, door jong en oud, in alle geledingen.”
“En verder geen gelul”
Ad Hok
Een prikikje was er natuurlijk ook weer. Vooral in Amsterdamse prikstraten zijn de GGD-medewerkers bijzonder lollig. „Bent u rechts of links”, vraagt een prikmevrouw aan D.F.J. Bosscher. „Rechtshandig, maar in het stemhokje links.” „Anders had ik u ook niet geprikt”, zegt ze. Dat ze niet schokschouderend misprikte mag een wonder heten. Wat is die Amsterdamse humor toch geweldig. Je zou er bijna je prikafspraak voor verzetten en er heel veel geld voor betalen om hem maar naar de GGD in Amsterdam te laten verplaatsen.
In Amerika, zei Amerikadeskundige Ad Hok, vragen ze gewoon in welke arm je de prik wilt hebben. “En verder geen gelul”. Op het platteland ergens in Noord-Nederland, zo vertelde Pawi, krijg je de vaccinatie in de arm die de prikker m/v het handigst vindt. “Ze kletsen lekker door, dus je hebt er geen erg in dat het alweer voorbij is.” Zelf heb ik geen idee, want nog niet geprikt. Heb ik dan weer.
Qua breaking news van het reageerdersfront werd het begin van een nieuw feuilleton gepubliceerd, te weten die van Lummel over de herbouw van de Notre-Dame in Parijs. Een of andere mafkees wil het met bomen en bloemen en hangende tuinen gaan doen en schreef er een boek over. Dat gaat Lummel lezen, in het Frans, en alhier bespreken. We houden ons hart vast.
De Notre-Dame als parenclub zou te ver gaan
Bertie
Pawi plaatste alvast een onleesbaar linkje naar een stukje van Bas Heijne (onleesbaar voor arme sloebers want achter een betaalmuur). En de eerste schermutselingen over of je een monument nu wel of niet met respect voor de wensen van de bouwers mocht restaureren brandden al los. Geen supermarkt, toeristenshop of jongerensocieteit in een leegstaande kerk, vond de een. Laat staan een dierentuin. Nou ja, reageerde Bertie, de Notre-Dame als parenclub zou te ver gaan. “Maar dat we kleinere leegstaande kerken in gebruik nemen voor lokale verenigingen of inrichten als woning is een prima oplossing.” Suske had een ander voorstel: “Dat ze er maar een moskee van maken. Die trekken toch meer volk dan bij de katholieken.”
Wil jij net als DSR, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan het nieuwe interactieve Van Vuren Gezellige Reageerders Zoemuurtje ©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik houd mijn woord. Vorige week verklapte ik dat ik vaak bordjes fotografeer met teksten die rijmen. Blijkbaar denken de bordjesplaatsers dat het zonder rijm niet opvalt. Maar goed, je mag hier dus niet met je hond in de wei, dan blijven de koeien gezond. Ik heb niet eens een hond. Brutaal vind ik het. Graag ook geen koeien bij mij in de achtertuin, met van die smerige vlaaien met vliegen erop, maar denk je dat ik daar een rijmend bordje met dreigende taal voor neer ga zetten? “In mijn tuin s.v.p. geen koe, anders gaan ze d’r aan en u weet wel hoe …” Maar misschien zie ik volgende week weer iets anders.
Foto: “Bord op rijm in wei” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
We hebben de krant niet nodig, hier lezen we alle gepasseerde ikjes. Raken we het maandaggevoel meteen kwijt.
Goed zo!
Ha! Een vrije dag voor velen èn een intro.
Geen ikje, morgen beter.
Ik ga proberen dat stuk van Bas Heyne hier te plaatsen, het is een mooie beschrijving van de schok over de Notre Dame die in brand stond.
Heerlijk weer de ‘ik’ jes. Eigenlijk natuurlijk ‘zij’ (t)jes. Immers als lezer lees je niet over ik maar over hen . Oeh nu maak ik het wel erg ingewikkeld… enfin gelachen op deze druilerige pinkstermaandag. Vind ik ook wel een ikje waard het verhaal met die geesten enz.
Nooit begrepen en zal altijd wel een mysterie blijven als zoveel
Ja, pinksterikjes die hebben we nog nooit gehad, want dan komt de krant niet uit. Gemiste kans voor de NRC.
Trouwens, omdat het toch slecht weer is en niks te doen, ga ook eens naar de eigen blogs van de Van Vuren reageerders, zoals die van Lummel, Jokezelf (hoe zou het met haar gaan?), de Huilbaby, Bertie, Suske en Seasides. Staan keileuke bijdragen op, het is daar bijna net zo leuk als hier. Weet je niet hoe je daar moet komen, ga dan naar de rechterkant van deze pagina (als je hem tenminste op een computer bekijkt, anders is het ergens heel erg onderaan) en scrol naar beneden, tot net boven het spamfilter van Akismet (en net na het archief). Daar zie je een nog best wel weinig gebruikte rubriek (hoe zou dat toch komen icoontje) met links naar die keileuke blogs. Je klikt erop en hopla je bent ‘r. Wel weer terugkomen hoor.
Nee, niet hierboven klikken, da’s een screenshot.
Geen NRC voor mij. Daardoor zou ik mijn abo op “kerk en leven” niet kunnen vernieuwen. Het papier van die krant is van hoge kwaliteit die je makkelijk kunt doorspoelen na je goede boodschap zonder dat het toilet verstopt geraakt en je het moet zoeken.
Jee, jullie hebben alweer een vrije dag in NL. Bofkonten!
Ja maar nu weer bijna een jaar niet meer, Ad. Kerst en Nieuwjaar schijnen in het weekend te vallen en die tellen dus niet mee.
Ik ben weer eens aan het experimenteren, want slecht weer. Door middel van deze link zou je eigenlijk naar de podcast van deze aflevering moeten gaan (die ook op spotify zou moeten staan, not dus):
https://anchor.fm/bas-van-vuren/episodes/Bas-van-Vuren-Podcasts—Een-mondkapje-en-licht-verwaaid-haar-e11fnjs
Ja, hallo, Kerst en Nieuwjaar vallen hiero ook in het weekend, Bas.
Wat lullig dat je moet werken Ad. Ik doe lekker nix vandaag.
Kerst schijnt vroeg te vallen dit jaar
Ambitieus
Een tijdje geleden stelde ik op mijn werk voor om een netwerkbijeenkomst bij te wonen, omdat de ervaring heeft geleerd dat ik nog weleens klussen binnenhaal. Als 46-jarige vrouw met 25 jaar werkervaring, een goede opleiding en een keurig voorkomen, zou je denken dat ik dat aankan. Mijn collega – een oudere man – mailde terug: „Die netwerkbijeenkomst doen wij wel. Jij kunt je misschien aansluiten bij de facebookgroep Ambitieuze Meisjes.”
Hedda Treffers
Ha die Hedda! Leuk bedacht weer!
Weer geen voltreffer van Hedda.
Het treft me anders onaangenaam. Of het nu waar is of niet, het ligt er allemaal te dik bovenop.
En Facebookgroep is met een hoofdletter.
Ik heb voor de zekerheid nog even gecheckt of die Facebookgroep ook echt bestaat. Jawel, die bestaat. Maar Hedda daarin? Mocht ze willen. Het is “de grootste community voor jong vrouwelijk talent in Nederland, met bijna 40.000 leden.” Jong Hedda. Jong! Niet voor middelbare vrouwen van 46, ook al loop je nog zonder stok. Ik ben recent ook uit de Facebookgroep “Stoere Jongens” verwijderd. Moet je gewoon mee dealen.
En wat heb je gedaan om dat te bereiken? Niet stoer genoeg of juis een te grote waffel?
DSR, sorry, maar hier moet ik even ingrijpen als (gewezen) tekstcorrector.
Een verwijzing naar een naam wordt altijd met kleine letter geschreven.
Was een strenge huisregel.
Zoals Bijbel -> bijbelverhalen.
Ja, zelfs dan.
Die Hedda begint steeds meer naast haar schoenen te lopen.
Stelt zichzelf graag tentoon in de etalage…
Waar eindigt dit.
In de war met een sollicitatie?
Overigens, ik was vorige week in weg. Geen ikjes gelezen.
Maar jullie moeten nog de hartelijke groeten van me hebben uit Winschoten.
(Overigens heb ik een leuke foto geschoten. Die zal ik wel even naar Bas opsturen.)
DSR stands corrected.
Ben een beetje laat, maar evengoed genoten van het intro en de die leuke podcast van gisteren!
Heel sfeervolle bespreking van de ikjes, aangename stem en passende muzikale entourage.
Dank je, Klare taal, we blijven ons vernieuwen, fijn dat de eerste testuitzending in de smaak viel. Ik weet nog niet of ik het elke week ga doen, was er best wel wat uurtjes mee bezig, en het is niet elk weekend Pinksteren!
Ik heb het ook gehoord. Een beetje Carmiggelt, vinnik
Ik heb ook even naar die Podcast geluisterd. Leuk, hoor. Maar, man, man, man, wat heb jij veel vrije tijd, Bas. Ik waarschuw je alvast: als je eenmaal gepensioneerd bent, heb je daar nooit meer tijd voor.
Ik ben er net op tijd bij! Of eigenlijk te laat. De podcast!
Mooi voorgelezen, intonatie en alles klopt. Lijkt me moeilijk inspreken met alleen een denkbeeldig publiek. Puntje van aandacht misschien: de muziek staat telkens veel harder dan het gesproken woord. Zoals bij reclame op TV.
Maar hoe dan ook, mijn complimenten.
Dank dank. Het was een testje. Elke tip wordt meegenomen en in welwillende overweging genomen.
Mañana
De oudste dochter van onze Spaanse buren gaat vandaag het huis uit, ze gaat samenwonen met haar vriend. De hele dag worden auto’s ingeladen en is het een drukte van belang.
Totdat het moment daar is en er afscheid moet worden genomen. Vele omhelzingen volgen, flink wat gehuil, nog een keer een knuffel, en zo gaat een heel tijdje door. Voordat ik naar binnen loop hoor ik nog net tussen de tranen door: „Tot morgen.”
Marco van Velzen
Grappige anekdote, hoewel de opmerking ‘tot morgen’ misschien in een heel ander verband is gemaakt.
Mañana wordt trouwens meestal gebruikt om een verre toekomst aan te duiden. Dus eigenlijk misplaatst als kop.
Zo is het. Misschien gaat mama morgen nog gordijnen naaien of zo, of behangen, dat soort dingen, hier is echt niks grappigs aan de hand. Maar het ikje is gescoord en daar ging het om.
Een podcast nog wel…! Complimenten.
DSR zou aanraden om ietsjes kalmer aan te doen met de muzikale fragmenten, d.w.z. minder vaak en iets minder lang. Anders loop je het risico op een muzikale fruitmand onderbroken door voordracht. En ook iets minder gevarieerd allicht. Kies een of twee signature tunes als overgang, niet meer.
APD’s stemgeluid was zoals altijd diep, rustig en beheerst, erg beheerst zelfs. Hoewel perfect om te horen bij een glaasje warme melk voor het slapen gaan, lijkt het Ik-jesgenre me gebaat bij iets meer levendigheid. De beste manier om dat te bewerkstelligen is een co-presentator/trice. Het valt me op dat de podcasts die het best m’n aandacht vasthouden doorgaans door een duo worden gepresenteerd. Een gesprek is natuurlijker dan een voordracht.
DSR neemt nog wel contact op over royalties e.d.
Het Ik-je is lulluskoekos met dikkos boteros, om het maar eens in DSR’s beste Spaans te zeggen.
Armzalig geschreven, met de lijdende vorm als passend kader en een kop-clou-combinatie om voor de ploeg te spannen en genadeloos af te ranselen.
Wat het ikje betreft : daar was geen woord Spaans in te bekennen behalve dan de aanhef…veel ophef meer niet.
Inmiddels is de foto van Ilona geplaatst. Ik heb er iets nieuws bij bedacht: jullie mogen er een leuk onderschrift bij bedenken. Als titel van deze gloednieuwe rubriek heb ik bedacht: Bedenk Eens Een Mooie Kop Mensen. Leuk he? Hij staat hier: https://basvanvuren.org/2021/05/26/bedenk-eens-een-mooie-kop-mensen/
Hallo
De kassa van het kleine tuincentrum is onbemand. In de verte klinkt: „Hallo!” Ik zwaai in de richting van het geluid in de hoop iemand te zien aankomen. Wachten; de stokroos van mijn keuze op de loopband zetten.
Dan klinkt achter me een mannenstem: „Ik kom eraan, mevrouw!” Terwijl hij de code op de pot scant, wijst hij naar de papegaai op zijn stok tussen het groen: „Een geweldige collega.”
Riet Hoedemakers
Ja, wat had ze dan verwacht? Een krokodil?
‘Wachten; de stokroos van mijn keuze op de loopband zetten.’
Wat een merkwaardige manier van schrijven en van zeggen….
Niks tegen stokrozen maar in dit verband staan ze qua lulligheid net een treetje boven de geraniums. En van de inzenders keuze nog wel? Wat zit hierachter? Waren ze op de bon na het Ever Given-fiasco? Had haar man een witte bevolen en heeft ze trillend van de zenuwen toch een rode genomen? Prentte moeder haar al van jongsafaan in welke planten er voor Ons Soort Mensen geoorloofd zijn?
Allemaal vragen waar we liever geen antwoord op hebben, althans niet uitgeschreven door de inzender.
Gewoon niks mis mee, een leuke anekdote en nog waar gebeurd ook. Ik kan er wel om lachen.
Dan klinkt achter me een mannenstem: „Ik kom eraan, mevrouw!” Terwijl hij de code op de pot scant, wijst hij naar de papegaai op zijn stok tussen het groen…
In de hoop dat iemand eraan komt, zei ze toch? Waar kwam die ‘hij’ plotseling vandaan dan?
Er was toch niemand?
En ook nog actueel, dit ikje. Het is vandaag Nationale Collegadag!
Ui
Vijftig jaar geleden, net verhuisd naar Twente, ging ik de letter ‘ui’ aanleren op een plattelandsschooltje bij de Duitse grens. Ik had een grote, gekleurde ui (groente) op het dichtgeklapte schoolbord getekend. Terwijl ik het bord langzaam opende, riep ik enthousiast: „En wat gaan we vandaag leren?”
De hele klas antwoordde in koor: „Een siepel!”
Bertie Harmsen-Van Goor
Het zal wel goed bedoeld zijn.
Ach, die Bertie Harmsen-Van Goor….schrijfster van inmiddels meer dan zestig streekromans. En allemaal vaste prik op de reserveringslijsten van plattelandsbibliotheken. Wie kent nou niet ‘Geluk woont op zolder’, ‘Geesje in de pastorie’ en ‘Duizend siepels maken geen zomer’, met allerhande optekeningen uit de boer’nkindermond?
Wist u dat er inmiddels van haar boeken meer in grootletterschrift zijn verkocht dan in de standaarduitvoering?
Blij dat haar werk nu eindelijk onder de aandacht komt van het verfijndere NRC-publiek, want dat verdient ze!
Ondertussen steekt Boer’nsmurf ook z’n kop om de deur. Ik wou maar dat die man wat minder schreeuwde, iedere keer weer een hatverzakkege;
“Weet ie wel waar as de belastingpampier’n op binn’n e’drukt?
Op siepelschill’n! Telkens as ek ’t leze, spring’n de troan’n mij in de oog’n!
Hahaha!”
Hahaha indeed!
Moedig dat nou niet aan, want die man wordt er helemoale druk van:
“En ken ie dissende, ken ie dissende:
Welke schriever van zwartekous’n-huze stink een ure in de wiend noar uien?
…..Jan Siepelink!
Hahaha!”
Apart wel dat ze “ui (groente)” schrijft, wat anders??? Siepel snappen we niet, ui wel hoor, oen!
En dan nog wat: de ‘letter’ ui? Da’s tweeklank.
De toevoeging ‘groente’ is wat hampelig, maar niet onverstandig. De vluchtige lezer zou immers kunnen denken dat de letter u en i op het bord stonden, en dan gaat de clou uit als een nachtkaars.
Zeldzaam
Ik heb een geweldige natuurapp ontdekt. ObsIdentify identificeert soorten. Ik identificeer alles dat ik kan vinden naast mijn huis. Al bij de tweede plant is het raak: zeldzaam! Nu stop ik niet meer. Ik zoek naar wat niemand ziet, alle kleins tussen spleten en kieren. Op de stadsmuur vind ik heldergele plekken met een korrelige structuur. ObsIdentify suggereert: Gele poederkorst. En zeldzaam! Trots laad ik het resultaat op waarnemingen.nl. Een uur later al krijg ik een mail: „Karin,” – ze kennen mijn naam al – „dit is gele verf.”
Karin Schagen
Dit soort ikjes zijn helaas niet zeldzaam.
Hahaha! Steengoed. “Ze kennen mijn naam al”.
Miriam heeft ook een podcast, ontdek ik net. Nou moe. https://singularity.nl/podcast/herhaling-kan-werken/ Herhaling kan werken, is de titel en dat leest ze keurig voor. Herhaling kan werken, had ik er zelf achteraan gezegd. Maar ja, da’s een bepaald soort humor. Dat heb je wel of niet. Qua inhoud keurig verzorgd, meer muziekjes zou prettig zijn.
Podcast
Ruiken mensen die
Zo graag hun eigen stem horen
Met dezelfde gretigheid
Ook hun eigen scheten?
Determinatie-app
’t is niet dat ik me schaam
Toch is het ongemakkelijk
Het enig juist benoemde
Was mijn naam
Geen druiventros
Maar aambeien
Geen holenduif
Maar pindarots
En wat nog rest
Gekrenkt trots
🥺🤣🤣🤣😄
Op het minstgelezen kookblog kunt u ook de prettige stem en de prachtige vingers van lummel zien en horen.
Best te pruimen ikje. Verfrissend commentaar van DSR. Niet gek voor een zaterdag.
En ik maar in het kader van het te schrijven intro zoeken naar de prettige stem en de prachtige vingers van lummel op zijn minst gelezen kookblog. Niks dus. Niks te vinden. Wel een zekere Mark, die daar opduikt om het weer eens over mij te hebben. Gaap icoontje. Je zal maar zo’n stalker hebben. Waarom leven die mensen niet hun eigen leven?
Mijn prettihe stem en mooie vingers staan in het stukje over zoete groenten. Mijn padje wil niet linken.
Ik heb die ObsIdentify even geïnstalleerd maar is volgens mij waardeloos.
Mijn bluebell noemt ie Spaanse hyacint,
Mijn Japanse esdoorn een rode ganzenvoet (24%) of klein koolwitje (13%).
De narcis in de knop (en een bijna uit) blijkt asperges s.s. (34%), asperge (17%), of gewoon sneeuwklokje (13%).
Mag lijen dat die van de inzendster geen verf maar gele korstmos blijkt te zijn.
Toedeledokie!
Nog een kansje gegund: mijn prachtige paarse irissen zal die toch wel herkennen.
Wij hebben het kennelijk altijd fout gehad. Het is voor 84% de brede lathyrus.
Oh, die gele poederkorst ís gele korstmos.
Verwarrend en dus weg ermee.
Attentie, ikjesschrijfster Margriet van Zuidgeest (journalist) deelde zojuist, 29 augustus 2022, mee, via Twitter, dat haar hierboven in het intro besproken ikje wel degelijk echt gebeurd is en niet verzonnen en ze heeft RIP dus echt gegoogeld. Waarvan akte en weer doorrr.
Bron: https://twitter.com/margrietzuid/status/1564131546973540354
Neem je het podcastje ook even opnieuw op?