Bent u thuis?” vraagt de bezorger. “Papa komt zo ook naar het zwembad”, zegt het jongetje. “Je bent nu bevrijd van Bevrijd door Liefde”, stelt de tienerzoon droogjes vast. “Tot nu toe nog niet”, zegt het nieuwe meisje van de bediening. “Uw sterfdag”, antwoordt de kleindochter monter. “Welnee, een sukkel met een auto”, antwoordt de nog thuiswonende en werkende zoon.
Zes pointes van evenzovele ikjes van vorige week. Als je onmiddellijk de hele context kunt oplepelen dan ben je een kei. Of misschien is er wel iemand onder de lezers die de ikjes uit het hoofd kent? Maar het kan ook zijn dat je geen idee hebt waar het in dit artikel om gaat. Welnu, het gaat om de ikjes uit de NRC van vorige week en het commentaar dat ze hebben losgemaakt en daar dan weer de hoogtepunten van. Let maar op. Komen ze.
of dat met openvallende kamerjas was vermeldt ze niet
Want ja, het was Thérèse Philippart die het spits afbeet. Ze schreef een lollig stukje om de bezorger van PostNL te kijk te zetten. Die belde namelijk aan, Thérèse deed open (of dat met openvallende kamerjas was vermeldt ze niet) en de bezorger vraagt: „Bent u thuis?”
Het commentaar van ons vakkundige ikjesbeoordelaarspanel beperkte zich tot bijtend sarcasme. “Keurig netjes thuisblijven … chapeau, Therese. Heb je het nog even op de buurtapp gemeld?” vroeg De Schrijvende Rechter (DSR) zich bijvoorbeeld nog even af. “En? Was ze thuis” vroeg Lummel. Pawi vond het een vaag ikje dat “de wenkbrauwen doet optrekken”. “Maakt de bezorger een grapje? Woont Thérèse een hoog en trekt ze de deur open via een touw dat langs de trapleuning leidt naar de deurknop? Gaat het elektronisch misschien?” Bertjens was gauw klaar met het ikje: “sullig want oeroud ikje, pfff, moeilijk hoor”. En Klare Taal haalde de schouders op: “Jammer genoeg zegt de inzending van vandaag mij niets, ondanks de klinkende naam van de schrijfster”. We zullen het nooit weten concluderen we dan en gaan door naar het volgende ikje. Heer Rozenwater viel trouwens weer uit de toon en zei niets over het ikje. Hij putte zich uit in psychologische analyses over en scheldpartijen tegen andere reageerders en ondergetekende. Het wordt lijdzaam getolereerd.
Zelf verwees ik nog even naar mijn twitterkanaaltje waar de ikjes en actualiteiten dagelijks ook worden besproken met een geheel ander reageerdersvolk, waaronder Roos Vonk.
Eva Deen was op vakantie en stapte ergens op een Italiaanse camping tegelijk met een Nederlands jongetje het zwembad in. Jaja, die NRC-lezers maken wat mee. Ze hoorde hem het volgende zeggen: „Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het slechte nieuws is: mama komt zo naar het zwembad. Het goede nieuws is: papa komt zo ook naar het zwembad.”
Dat was het al. Dat stond vervolgens in de krant. Het is natuurlijk wel herkenbaar voor vaders en moeders. Zo gaat de mama van het DSR-gezinnetje ondersteboven van de grote glijbaan, “daar kun je als held van het pierebad niet tegenop”. En zelf moest ik ook aan de tijden van weleer denken toen ik nog krokodilletje speelde in het zwembad. De hele meute ging gillend en spatterend door het bad, totdat de krokodil moegespeeld naar de kant ging, dat was vaak pas na een uur of wat. En ja, ik zag uit mijn ooghoeken de bijzonder goedkeurende en soms zwijmelende blikken van de moeders van al die kinderen. Wat een leuke vent is dat zeg! Ik wist die blikken ook op mij gevestigd als ik het bal overgooien tussen papa en mama beoefende met het kindje in het midden. Het was de kunst om niet te hoog te gooien. Was de bal te lang onbereikbaar dan hield het kind het huilend voor gezien. Mama in het midden was leuker, vooral als ze heel hoog opsprong en haar uitgestrekte schoonheid aan het zwemmersvolk openbaarde.
“dodo, papa”
DSR Junior
DSR Junior gebiedt eerst zijn vader tot slapen – “dodo, papa” – en maakt vervolgens een bommetje. DSR moet zich dan elke weer rotschrikken, want ja, net doen alsof je schrikt is kennelijk onweerstaanbaar grappig voor kinderen. Waarbij we niet weten of het ook niet andersom is. Zijn ze echt doodsbang als je met opengesperde muil achter ze aangaat?
Ad Hok stuurde nog een nagekomen fotootje in bij het vorige intro, te weten een bordje voor een herentoilet dat op z’n zachtst gezegd onduidelijk is. Het lijkt wel een kokerrokje!
Nog een campingikje werd ingestuurd door Christien Krikke, what is in a name? Ze liet haar boek “Bevrijd door Liefde” even onbeheerd achter. Toen ze terugkwam en het boek verdwenen was stelde haar tienerzoon “droogjes” vast dat ze nu bevrijd was van bevrijd door de liefde. Ja, weet ik ook niet wat dat als ikje in een landelijke krant doet.
Pawi dichtte:
Ben je op vakantie en maak je niks mee?
Stuur in naar de ikjes redactie van de NRC!
Van campings en boeken en ook van de zee,
Niets te melden? Juist dan is de krant er blij mee.
DSR deelde vanaf een idyllische en bijzonder gezellige camping in de Beierse Alpen nog een leuk sfeervol videootje. Het gezin werd door de andere gasten tot Modelgezin (Musterfamilie) uitgeroepen vanwege de zwemkunsten van de kinderen, hun rustige maar toch sociale gedrag en de prettige sfeer die ze om zich heen verspreidden.
Ja, zo kabbelt zo’n ikjesweek weleens voort. We zijn al bij het ikje van Sietse Hoogeboom. Die zat aan het IJ op een druk terras. Er was een nieuw bedienmeisje dat het vak nog een beetje moest leren en mayonaise en water knoeide. Of er al doden en gewonden zijn gevallen, flirtte Sietse. Ze zweeg, dacht even en zei toen aarzelend: “Tot nu toe nog niet.” Wat een hilarische uitspraak, niet? Let op het “zweeg, dacht en aarzelend”, dat gebruikt een schrijver om de pointe extra spannend te maken. “Sietse, ik hang aan je lippen!” riep Pawi sarcastisch. “Wat zei je bij het derde rondje? Of kwam je toen niet meer uit je woorden?”
Lummel deelde nog wat lekkere vegetarische recepten, waarom weten we niet meer, maar ze zijn zeker de moeite waard, vooral die van de bietenburger.
De kleindochter van Henk Schulte Nordholt speelt doktertje met haar opa. Als opa zogenaamd uit zijn narcose ontwaakt vraagt hij “dokter, welke dag is het vandaag?” Waarop het dochtertje monter antwoordt: “Uw sterfdag”. Zelfs in zijn verfoeilijk genre een zwak ikje, oordeelde DSR zonder omwegen.
“Wat een oeverloos gewauwel”
DSR
En toen was het alweer zaterdag, een dag waarop doorgaans niet de allerbeste ikjes van de week verschijnen. Zo ook vorige week niet. Margreet Rebel-van de Vliet diste een saai langdradig kabbelend verhaaltje op over haar zoon, die kennelijk “nog thuiswonend en werkend” is. Ze voegde daar zelfs nog een “want tja, geen woonruimte te vinden” aan toe en de plot wou maar niet beginnen. Hij moest er ’s ochtends vroeg uit om zijn vriendin naar haar werk te brengen, want er reden geen treinen en zij had een vroege dienst. “Een sukkel met een auto”, noemde de jongen zichzelf. Geweldig dat je dit wilde delen, Margreet en we hopen dat de jongen snel een eigen huis vindt. “Wat een oeverloos gewauwel”, constateerde DSR alweer zonder omwegen.
Het honderdste-reactielepeltje was op aangeven van Huntelaar weer eens voor Haller. Proficiat.
Wil jij net als DSR, Pawi en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan het nieuwe interactieve Van Vuren Gezellige Reageerders Zoemuurtje ©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan het wandelen. Op de heide, want die is op dit moment paars. Mis het niet. Soms staan er houten picknicktafels bij, daar kun je aan gaan zitten, ook zonder picknick.
Foto: “Heidetafel” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ernst
Jaren geleden kreeg ik de kunsthistoricus Ernst van de Wetering aan de telefoon. Ik werkte toen bij een van de vele musea waaraan hij verbonden was.
Hij vroeg me of ik een simpel hotel in Amsterdam wist voor een ouder Engels echtpaar.
Na wat mijmeren heen en weer dacht ik met een redelijke suggestie te komen.
Hij zuchtte diep: „Het probleem is, dat hij moeilijk een trap naar boven kan lopen en zij moeilijk naar beneden.”
Nella Bellaar Spruyt
Het introotje schetst de week weer ten voeten uit!
Het voorval waarbij een reageerder dacht snedig te zijn mbt het Franse ‘dodo’ maar de plank juist volkomen missloeg, zou tegenwoordig een van de betere Ik-jes zijn.
Is Ernst van de Wetering dood of wordt ie gewoon genamedropt? De anekdote gaat in ieder geval niet over de man zelf.
Maar fijn voor de inzender dat de eminente kunsthistoricus bij haar te rade ging. Want ja, een hotel in Amsterdam, dat is nogal wat….
Had ze uiteindelijk de tegenwoordigheid van geest om uiteindelijk een hotel met lift aan te raden?
Ja, dat dacht ik ook onmiddellijk. Hij is volgens de Trouw alweer twee weken geleden overleden. Dit ikje lag dus lang op de plank.
Toch weer een intro, fijn. Ik zou moeilijk meer zonder kunnen.
Ernst van de Wetering is overleden. Zouden er niet wat spannender verhaaltjes over hem kunnen verschijnen? Hij was De Rembrandtkenner en had nog niet zo lang geleden een conflict met ene Jan Six, die beweert ook een Rembrandtkenner te zijn, maar zijn collega’s voorloog. Van de Wetering was er niet over te spreken om het maar voorzichtig te zeggen.
De week kan beginnen, intro heeft de vorige week prima afgesloten.
Ik ga zaterdag een week nix meemaken.
Ik zal daar geen verslag van doen.
Een ikje uit het genre ‘ ik kon de dooie’
Een middagintro, eerder kwam ik er niet aan toe. Eens wat anders.
Het zou beter zijn als er iemand met een goeie grap aankwam ipv een ikje. Maar ja, dan komen er waarschijnlijk allerlei belegen moppen.
Vandaag een mooi avondintro in een schitterende avondzon.
Dank aan de blogbaas!
Het ikje van vandaag zegt me niet zoveel , wel dat de naam van kunsthistoricus Six steeds vaker in het ongerede raakt.
Graag gedaan Klare taal en andere leuke gezellige reageerders!
Stoelgang
Tijdens het laatste coschap loop ik samen met collega’s de grote visite langs de opgenomen patiënten. Vanwege mijn licht Vlaamse accent (opgegroeid in België) probeer ik extra duidelijk te articuleren en netjes te spreken. Vanuit medisch oogpunt wil ik graag weten van mijn patiënt (vrolijke man, midden 50, licht verstandelijk beperkt) hoe het met zijn stoelgang gaat, dus ik vraag naar zijn ontlasting. Hij lijkt mij niet gelijk te begrijpen en dus besluit ik om wat directer te zijn in mijn vraagstelling: „Heeft u nog gepoept meneer?” Hij denkt kort na en antwoordt vervolgens gedecideerd en met een kleine glimlach: „Ja, gepoept heb ik wel dokter, maar ik ben gelukkig niet zo bekakt als u.”
Anne Roos van der Endt
Een nieuwe generatie artsen die zijn gespreksverslagen integraal opstuurt naar de krant….. om moedeloos van te worden.
De pointe valt DSR dan nog mee. Zat te wachten op ‘wel gepoept maar niet met u’, of zoiets, het gebruikelijkste misverstand tussen Vlamingen en Nederlanders indachtig.
Ja hoor, het ikje gaat over een man van 50, en Heer Rozenwater plaatst daar een plaatje bij van een jonge vrouw op het toilet. Wat denk je dan bij het uitzoeken? Of denk je helemaal niet?
Ziekenhuis-ikjes zijn zelden leuk. Dat de man licht verstandelijk beperkt is, heeft geen meerwaarde voor de anekdote, hooguit voor de inzendster.
Het moet niet zo moeilijk zijn een algoritme te ontwerpen om dokters te weren van de achterpagina.
APD’s vraag, hoe pertinent ook, lijkt me geschikter voor HR’s blog ipv dit Elimpje van gemoedelijkheid.
Het had trouwens nog een stuk erger gekund.
Ik vind het best een aardig ikje , heel gevat antwoord van de patiënt imho…
Ik vind het een agressief en kwetsend antwoord. Maar goed, de man is niet goed.
Tja, Heer Rozenwater zou zomaar the Sun en the Mirror of hoe heten die gossipblaadjes in Engeland nieuw leven kunnen inblazen. Een chick op de voorplaat en het wordt verkocht. Jaren negentig vorige eeuw gedrag. Gelukkig zijn we hier wat inclusiever. Hier kan iedereen zich veilig en gekend voelen. Hier plaatsen we geen foto’s van jonge vrouwen op het toilet.
Inclusief is ie zeker met zijn enorme collectie ‘natuurschoon’ (brrrr…..) voor wijlen de kunstrubriek.
Niks mis met de jaren negentig trouwens! Het was de jaren zestig voor de mensen die 25 jaar na de Summer of Love jong waren.
Ja maar de zeden waren echt te los. Je zag overal borsten, zelfs op het strand.
Ja hoor, straks laat de opkomst van de taliban destijds zich nog verklaren door de Nederlandse bloottieters!
Het ga je goed ouwe rokker
Buitenspelen
Het is de eerste schooldag na de vakantie in regio Noord. Wat sneu, denk ik als ik langs het schoolplein loop, weken regen en nu is het stralend weer. De kinderen spelen buiten. Twee meisjes zitten op een bankje. „Juf!!”, roepen ze, „wanneer mogen we eindelijk naar binnen?”
Marianne van Peet
Op zich is er niks mis mee, een anecdote ophangen aan een algemene gedachte, maar verzin dan in ieder……iets dat de moeite waard is om je ogen voor open te doen.
Tja, ik draai me nog even om. Hopen dat als ik wakker word er een leuk ikje is en dit gewoon een nare droom.
Maar het ging verder….
Over 5 minuten zei de juf
Apart. Dat filmpje van Heer Rozenwater, de Youtube link, gaat bij mij naar een reclamekanaal, al twee reclamefilmpjes van niet minder dan 3 minuten uitgezeten en nog zie ik niks over fietsen. Of moet ik daarvoor YouTube Premium aanschaffen? Dacht het niet, vertel dan maar gewoon waar die video over gaat. Man man.
Die van Lummel gaat wel direct naar Youtube en dat hele mooie home video filmpje van de Stones. Just saying. End of an era. Al onze helden, onverwoestbaar dachten wij , gaan er zo langzamerhand aan. Such is life.
Grappig dat je zo kan verlangen naar school. Al die weken vakantie eindelijk voorbij. Over een week denken ze er waarschijnlijk al weer anders over.
Eten
Mijn vriend is ontroostbaar. ’s Morgens vroeg trof hij op de vloer een spartelende goudvis aan, die overleed. In de tuin komt een grafje, met gekleurde steentjes en een waxinelichtje.
’s Middags vraag ik hem wat we gaan eten. „Zalm.”
Joop van de Leemput
Woorden zijn maar zeer gedeeltelijk toereikend om uiting te geven aan de teleurstelling nav het Ik-je van vandaag. Publikumsbeschimpfung!
Typisch trouwens zoals het lot van de vis in de lijdende vorm wordt beschreven. Gebeurt zoiets gewoon, buiten de verantwoordelijkheid van het baasje om?
En mensen overlijden, dieren gaan dood. -zucht-
Joop is zes jaar oud met zijn “,die overleed”?
Als de vis echt aan het spartelen was daar op de vloer, dan was die vermoedelijk nog te redden geweest. Maar goed, schrijven is een vak.
De goudvis snakte naar vrijheid maar kon de gevolgen van de sprong niet overzien.
Zou je werkelijk een band kunnen hebben met zo’n diertje?
Hooguit een zwemband
Eten
Mijn vriend is ontroostbaar. ’s Morgens vroeg trof hij op de vloer een spartelende goudvis aan, die overleed. In de tuin komt een grafje, met gekleurde steentjes en een waxinelichtje.
’s Middags vraag ik hem wat we gaan eten. „Kat.”
Joop van de Voondelstraat
Mijn vriend is ontroostbaar. ’s Morgens vroeg trof hij op de vloer zijn goudvis aan: dood. In de tuin komt een grafje, met gekleurde steentjes en een waxinelichtje. ’s Middags vraag ik hem wat we gaan eten. „Goudvis.”
Een paar jaar geleden leek het me leuk wat visjes te houden, voor de kleinkindertjes.
Ik kreeg voor m’n verjaardag een echt aquarium, verlichting en pomp erin, en met wat sluierstaartjes en goudvisjes. Die laatste zijn de vijver ingegooid want ze waren te gehaaid voor de sluierstaarten.
Toen er nog maar drie visjes waren, kocht mijn man een nieuwe, een volwassen sluierstaartje dachten we.
Het bleek een ander type te zijn; hij bleef groeien en groeien.
Op dit moment heb ik dus een supergrote en een met normaal postuur. Ik wil geen nieuwe meer. Ben er wel een beetje klaar mee. Bovendien moet het beest de ruimte krijgen. Dat lukt niet echt, hoe meer ruimte, hoe harder de groei.
Maar elke ochtend hangt die grote met opengesperde bek aan het oppervlak te bedelen om voer. Ook zodra ik in de buurt kom. Het is een hoogspringer, maar daarvoor zit er een deksel dat dan af en toe gezellig kleppert.
Ja, wij hebben toch een band met elkaar opgebouwd in die paar jaar.
Iemand vroeg of ze soms ook nog een naam hadden.
Moby Dick en Goldilock.
Man man, dat lijkt wel een goudkarper!
APD haalt me de woorden uit de mond.
‘Overlijden’ lijkt me uberhaupt een relatief nieuwe term term. Het klinkt wat verbloemender dan ‘sterven’, wat nog steeds goed voldoet.
Het visje rechts ziet er trouwens niet blij uit.
Het visje rechts is al op leeftijd. Maar is nog zo gezond als eh..
Ik heb het geloof ik eerder gemeld, dat de goudvis van m’n zoontjes vriendje doodgestorven was.
Zo houd ik het er maar in.
Heer Rozenwater zal wel aan de gang gaan met wat er in de weerspiegeling aan prive details te herkennen valt. Voor een normaal mens niks en ook al zou het, lekker boeiend, maar hij is daarin geinteresseerd en gaat op foto’s inzoomen en uitvergroten, vindt hij interessant. Maar goed, dat je het dus alvast weet. Ik kan de foto ook nu al weghalen als je dat liever hebt.
Ja jij bent makkelijk te vleien. Een beetje aandacht is al genoeg.
Het is even geruststellend als helaas noodzakelijk gebleken dat de blogbaas zich met de veiligheid van de reageerders bezighoudt.
Ja, sinds die ene hier weer opduikt ben ik extra alert.
Gevallen
We fietsen door de Amsterdamse Molukkenstraat, als voor ons een jonge vrouw van haar fiets valt. We stoppen, tillen haar fiets van het fietspad, een paar voetgangers helpen haar overeind, een vrouw snelt toe om over haar rug te wrijven, een jongetje op een stepje komt erbij en vraagt met grote ogen: „Gaat het een beetje?” De vrouw in kwestie, een jaar of twintig is ze, kijkt verbaasd om zich heen en begint dan opeens te lachen. „Amsterdam…”, zegt ze, en dan, als ze onze vragende blikken ziet: „Als je voorbijfietst, schelden ze je verrot, maar als je valt staan er tien mensen om je heen om te helpen.”
Mireille Berman
Het is inmiddels al zo ver met me gekomen dat ik mijn hoofd afwend als ik zie dat het ikje weer eens in Amsterdam speelt. Die stad met die superieure mensen met die geweldige humor om te lachen. Oh, konden we maar allemaal Amsterdammers zijn.
‘De vrouw in kwestie’ had vast en zeker een hersenschudding. Kwam er misschien nog een zaligspreking of profetie achteraan?
Lekker sentimenteel, die toesnellende vrouw, het wrijven van de rug, het jongetje met de grote ogen en zijn stepje, Mireille kan goed schrijven. En het is goed dat het verhaal zich in 020 afspeelt. In 010 schelden ze niet als je voorbij fietst.
Meneer Rozenwater, het begint nu echt de spuigaten uit te lopen. De permanente ban is dichtbij. Wat je over reageerders hier zegt moet jij weten, althans binnen grenzen, hoe vervelend ook, maar wat je in bovenstaande reactie mij en DSR aan wilde wrijven (als ik het niet gemodereerd had) is absoluut ontoelaatbaar en bijna onvoorstelbaar. Man, wat ben jij een ongelooflijk zielig mannetje geworden.
En die smartphones, Roos, werden vooral getrokken om het kermende mannetje te filmen en op Dumpert en aanverwante sites te zetten.
Echte amsterdammers wonen in Florida, Almere en Picardie.
Dat is nogal wat, een moderatie om zo’n reden. Laat dan de hele reactie lekker in het filter zitten, het maakt nogal een indruk op argeloze meelezers die niet bekend zijn met de holocaust-hangup van desbetreffende reageerder.
Maar het ging verder:
De bloeddorstige menigte stortte zich op de hulpverleners, die door de ME moesten worden ontzet. Op het Achtuurjournaal sprak de minister-president er schande van.
Ik knijp er een weekje tussen uit. Moules, huitres en palourdes staan op het menu. Tot zoens!
Have fun!
Aardappel
Bij het begin van een nieuw schooljaar bleken er zes leerlingen in mijn klas Hans te heten. Een leraar merkte dit op en zei: „Zo gaat dat niet. Iedereen van jullie kiest een andere bijnaam.” Een Hans keek mij aan en zei: „Jij ziet eruit als een aardappel. We noemen jou voortaan aardappel.” Zo geschiedde. Bijna zestig jaar later zit ik in de trein. Tegenover me zit een mevrouw die me steeds aankijkt. Uiteindelijk vraagt ze: „Meneer, mag ik u wat vragen? Bent u Aardappel?”
Hans Romijn
Aardappel eerst zonder en dan met hoofdletter, lekker consistent, dank eindredactie!
Los daarvan vind ik het een van de betere ikjes! Echt lachen.
Ja, de pointe is prima.
Tegenwoordig zou je als leraar voor zoiets gedefenestreerd worden.
Ik doe even een rozenwatertje.
Wat een prachtig plaatje! Dat heeft APD weer heel mooi uitgezocht. -aai over de bol-icoontje-.
De enige andere reageerder die van dagelijkse plaatjes een handelsmerk maakte, was RSB.
De uitleg van de blogbaas is duidelijk en gaat hooguit ten koste van uitweidingen over onderwerpen waar nette mensen zich op nette fora verre van houden.
“tegenswoordigs mag je niks meer zeggen”, beweren sommigen maar soms het wel net zo aangenaam! -milde glimlachicoon,
Hoe heeft het zo ver kunnen komen, denk je dan. Hoe heb je dan ineens 341 intro’s geschreven? Man Man. We schrijven Geschiedenis alhier hoor. Morgenochtend komt hij er op, die 341e.