Perziken. Motorolie. Een bejaarde dame. Een wegpiraat. De plaatselijke boekhandel. De glasbak. Daar ging het over in de ikjes van de NRC vorige week. Dus dat was mooi. Wat de deskundigen ervan vonden? Dat lees je hier.
Edith van Leeuwen kocht rijpe perziken en legde ze in haar kar. De scholier aan de kassa zei dat ze daar haar jaloerse ex de hersenen mee zou kunnen inslaan. De lachband stond al vroeg aan, daar in die supermarkt. Bertie vond die jaloerse ex wel mooi, de rest minder. De Schrijvende Rechter (DSR) vond het ikje weer eens “spekkige mooischrijverij”.
Suske, jawel die van Suskeblogt, vond trouwens dat de Stones zich beter de Niersteentjes zouden kunnen noemen, of de Rolstoelstenen. “RIP Sjarel” was de aanleiding. Niet het ikje. Want dat kan hier ook. Dat je ineens wat opmerkt in het reactieveld en het de volgende week nog bij de highlights op maandag ziet staan ook.
In geen tijd staat er een geurige pot genot op de tafel
Dagelijkse Kost
Onze Lummel was op vakantie in of op Fouras en maakte daar dingen mee en klaar. Hij bemoeide zich niet zo met die ikjes en dat was hem vergeven. Kijk eens wat voor lekker bordje zeevruchtjes met pasta hij klaarmaakte. Njam njam hoor. Maak dit ook zelf klaar. Het is spaghetti alle vongole. “Een onvervalste pasta alle vongole maak je à la minute klaar. In geen tijd staat er een geurige pot genot op de tafel. Gebruik wel verse venusschelpjes!” zeggen ze bij Dagelijkse Kost.
Maar Lummel deed er geconfijte tomaatjes bij, waarvan akte. En had die schelpjes zelf uit het zand getrokken. Dat het in een minuutje klaar zou zijn, leek Ad Hok overdreven. “Die schelpjes laten zich niet zomaar uit het zand trekken, toch?”
Maar motorolie dus, dat was het ikje van de dinsdag en het kwam van Gerda J. van Ham. J. Ja. Zeg dan gewoon waar die J. voor staat of laat hem weg, Gerda. Haar buurjongetje Louis (1 jaar en 10 maanden oud) is dol op auto’s. Daarom loopt ze met hem vaak een garage binnen, “om hem vertrouwd te maken met de geur van motorolie”. Toen was ik er al klaar mee, dat ikje. “De inzender werkt zeker voor Shell en probeert de liefde voor de fossiele brandstoffen al vroeg bij te brengen.” stelde DSR vast.
Alleen de elite mag er dan nog in rijden in ondergrondse tunnels
Maar ja, het tij is gelukkig niet meer te keren, ook niet met honderden suffe ikjes en dito oma’s die kleinkinderen de geur van motorolie bij willen brengen. Vanaf vorige week is er nergens meer benzine met lood te verkrijgen, zo las Pawi tevreden in de krant, “en over tien jaar helemaal geen benzine meer, vermoed ik”. “Als de auto’s maar blijven …” huiverde Bertie . Maar we weten het, he? Ook die niet meer. Het is een complot! Alleen de elite mag er dan nog in rijden in ondergrondse tunnels. En het volk? Dat krijgt hooguit de rol van biobrandstof “hele dikke huiver icoon”.
En toen was daar Tom de Sigaar, eh, Segaar, en die kwam een jongeman tegen die aan elke arm een zeer bejaarde dame had. Als zij schuifelend dichterbij zijn gekomen zegt hij tegen hem: „Ik ben jaloers op je.” Hij antwoordt: „Dat begrijp ik, maar ik sta ze niet meer af.” De beide dames glimlachen Tom toe. Denkt hij. De humor ligt op straat, wat een originele mensen lopen er toch overheen.
Ook Peter Vader maakte wat mee. Hij fietste over de Lange Vijverberg en er stoven drie zwarte auto’s langs hem heen. En rakelings langs hem heen, da’s nog dichterbij, stoof er ook nog een motorrijder langs. Over het smalle fietspad. Hij erachteraan natuurlijk. Onder de poort van het Binnenhof schreeuwt hij van je klootzak dit en je klootzak dat. En nog iemand, met een kindje, fietst naar de motorrijder toe en schreeuwt: “Je had me dood kunnen rijden!” Niet dat kindje dan? Had ik wel verwacht. Maar goed. De motorrijder ritst zijn jas open en laat een penning zien. Marechaussee in burger. „Ik weet wat ik doe. Ik heb een opleiding gevolgd.” We lieten het ikje maar voor wat het was. Er gebeurde al zoveel. Even rust, hoor.
„Nee mevrouw, van Damokles hebben we niks.”
Medewerker (m/v) van plaatselijke boekhandel
Ingrid Wedershoven ging naar de plaatselijke boekhandel voor “De donkere kamer van Damokles”. Het dienstdoende kassamedewerkstertje (of medewerkertje) gaf het na lang zoeken op. „Nee mevrouw, van Damokles hebben we niks.” Op de gedenksteen van Hermans, op de kop af honderd jaar geleden geboren, staat ‘Zlaap zacht, baaz, dat doe ik ook’ zo googelde Pawi fluks. Wat er op de steen van Bertie zal staan weten we nog niet, want zij leeft gelukkig nog keilang. Hoewel ze wel al in 1946 is geboren, just saying. Misschien toch al eens in de groep gooien qua algemene brainstorm.
Heer Rozenwater leefde zich weer uit in het jatten van plaatjes van het wereldwijde internet, net zoals zijn vroegere kompaan JdW gokt hij er op dat het niet uitkomt als hij ze bewerkt. Bij het ikje van Hans Brand over een man op een elektrische fiets die een glasbakgooier goedmoedig toeroept “Hij is echt leeg hoor” vond hij het plaatje hiernaast. Je zult het maar gefotoshopt hebben, ijverig met het puntje van de tong eruit, en het op een margeblog terugvinden. Enfin, hij doet maar. De glasbakman antwoordde volgens DSR “lekker weertje, buurman”. Ja, er gebeurt van alles in Nederland, gelukkig dat het allemaal in de krant staat.
Wil jij net als Bertie, DSR en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan het nieuwe interactieve Van Vuren Gezellige Reageerders Zoemuurtje ©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik stond in mijn eigen tuin onder de pruimenboom. Op, in en onder de boom wemelde het van de atalanta’s, ook wel admiraalvlinders genoemd. Ze zweefden zoetjes om me heen, een enkeling landde zelfs op mijn mouw of been. Maar ze zaten vooral op die pruimen. Het bizarre was dat ze meteen opvlogen zodra ik een foto probeerde te maken. Ik heb tientallen foto’s gemaakt, er is er niet een gelukt. Jawel, op deze foto zit er een, maar met zijn vleugels opgevouwen, dus die zien jullie niet eens! Zelf weet ik waar hij zat maar moest ook goed zoeken. Rotvlinders. Misschien zie ik volgende keer weer iets anders.
Foto: “Atalanta op pruim” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ja, dat heb ik nou ook. Wil je vlinders fotograferen gaan ze gauw zitten met de vleugeltjes dichtgeklapt. Enfin, de kop is er af met deze samenvatting van de week. Zal ik het eerste ikje plaatsen?
Hasj
Op weg naar de orkestrepetitie van mijn zoon (9) komen we een verlopen type tegen die zenuwachtig om hasj vraagt. Ik neem mijn zoon bij de schouder en wimpel hem geïrriteerd af, maar hij houdt aan. Als ik doorloop, is het mijn zoon die me staande houdt: „Jawel pap, hebben we wél!” Ik blijf in verwarring totdat ik de cellokoffer op de rug van de man zie, en mijn zoon hem het blokje hars uit zijn vioolkoffer aanreikt. „Ik heb een concert en ben de mijne vergeten. Ik ben verschrikkelijk nerveus.” Beschaamd wens ik hem succes als hij, met geharste strijkstok, zijn weg richting conservatorium vervolgt.
Reinier van Leuken
Lang verhaal voor een klein misverstand. Met je orkestrepetitie … Is het niet type “dat”?
Even zeuren op de maandagmorgen:
1. Waarom nou weer een verlopen type, omdat hij muzikant is? Een verlopen type dat een concert gaat geven?
2. Hij houdt aan terwijl er genoeg andere mensen op weg zijn, midden op straat op weg naar het conservatorium.
Ín het conservatorium genoeg mogelijkheden om aan hars te komen.
3. Een cellokoffer op iemands rug valt helemaal niet op, hoor.
Hasj, hars… Leuk hoor.
DSR wordt wel eens verweten een onnauwkeurige lezer te zijn, maar vlak de auteur van het introotje niet uit. DSR heeft niet ‘weer eens’ van spekkige mooischrijverij gesproken, maar van een poging daartoe.
Dat ‘verlopen’ zal wel zijn toegevoegd om de vergissing plausibeler te maken. Je eerste reactie als een sjofel type (onzijdig inderdaad) je aanspreekt op straat is toch doorgaans afwimpelen.
Dat de (zoon van de) inzender wordt aangesproken, is dan wel weer logisch vanwege de vioolkoffer.
Leuke achternaam trouwens. Biedt diverse aanknopingspunten voor de volksrijmkunst.
https://www.hln.be/kunst-en-literatuur/een-wonder-gestolen-cello-van-1-3-miljoen-euro-is-terecht~af7de6a94/119029509/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.nl%2F
Als je deze afbeelding ziet, weet je dat het ikje van geen kanten klopt. Helemaal eens met Ilona.
Dus de afgebeelde personen in dat omstreden plaatje zijn de klagende reageerder zelf? Dan is ie hard achteruitgegaan sinds DSR hem voor het laatst in levende lijve zag.
Ach, je hebt chello’s in alle soorten en maten, tot formaatje banjo toe.
Ja DSR, zo ken ik er ook wel een paar, als dochter van een violist.
Er kwam een meisje bij me spelen. Dochter van een contrabassist die weer een collega was van mijn vader.
Toen ze mijn vaders viool in het oog kreeg, zei ze: “Wat een schattig klein basje.”
Verlopen type + grote chellokoffer = straatmuzikant, althans voor het oog.
Het is best mogelijk dat eea (deels) verzonnen is, maar geheel onmogelijk is het ook weer niet.
Ik overweeg wekelijks een nieuw lepeltje uit te reiken. Eentje voor de grootste happer. Maar ja, Heer Rozenwater gaat die elke week winnen 😀
Prachtig intro, ik ben weer helemaal bij.
En ik las de titel van het intro van volgende week: Wat een schattig klein basje
Haha, die viel mij ook meteen op ja. Is zeker een kanshebber.
Maar het ging verder…
Even later zagen we de man weer terug. Hij zat vreselijk te hoesten. Wat een klere shit was dat zeidie.
Hoe later…. 😏
Het intro is weer puik, het ikje om te huilen. Daar kunnen geen uien tegenop.
Dank je! Sommige lezers lezen het intro bij het ontbijt of zelfs ervoor. Sommige wachten tot de borrel. Zij zijn mij allen even lief.
Dus zou ik een borrel nemen als ik hem in huis had. Helaas…🙄
Fraai intro zonder mankeren zoals gebruikelijk, hulde wederom.
Het ikje van vandaag vond ik in eerste instantie wat ver gezocht , vooral het begin klonk onwaarschijnlijk maar uiteindelijk kwam het toch tot een aardige pointe.
Aardige jongen met die viool, nog argeloos en spontaan.
Dank je!
Mate
Als organisator van het optreden van de Rolling Stones in het Goffertpark in Nijmegen was aan mij de taak toebedeeld om de burgemeester een backstage tour te geven. Aangekomen in de hospitality-ruimte van de band was daar slechts één bandlid aanwezig: Charlie Watts. We liepen naar hem toe, ik zei: „Charlie, dit is de burgemeester van Nijmegen.” Waarop hij antwoordde: „Hello, mate.” En doorliep – de burgemeester in lichte verbijstering achterlatend.
Leon Ramakers
DSR blijft ook in lichte verbijstering achter.
Wat had die man dan moeten doen, vragen of de afvalstoffenheffing volgend jaar nog omhoog gaat?
@DSR!😂😂😂
Hij verstaat toch geen Nederlands?
Hij had het aan de ketting kunnen zien. Hoewel popartiesten ook heel wat versieringen dragen.
Natuurlijk was alleen Charlie daar. Mick en Keith waren ergens anders aan het spuiten/snuiven/slikken, Bill lag ergens te neuken
Ga je mond spoelen!
DLL zou nog wel eens gelijk kunnen hebben. Nijmegen is een vrijzinnige stad. De wethouder neukte er destijds na de raadsvergadering vaak nog even in het fietsenhok met de oppositie.
Een indringend stuk dat voor een deel de teloorgang van het Ik-je verklaart:
https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/opinie-stop-de-ontmenselijking-van-de-publieke-ruimte-en-offer-niet-alles-op-aan-efficientie~b7aa7b79/
Bedankt voor de link. Ik ga ook mee in k
Je conclusie.
Rob Oudkerk kon er anders ook wat van!
Zeker, maar die las alleen de recensies op het gemeentehuis. Dat Hele Erge gebeurde ergens achteraf.
Ja, mooi stukje uit de Volkskrant. Helemaal mee eens. Mooiste zin: “Die smeerolie van de sociale interactie raakt opgedroogd. En dan gaat het piepen, kraken, botsen en vastlopen.” Toch ben ik bang dat het een achterhoedegevecht is, het wordt alleen maar erger. Zelfs de zoemuurtjes, toch zo’n mooi initiatief, worden hier al niet meer georganiseerd. Ik bedoel maar … wij doen gewoon aan die ontmenselijking mee!
Vrijdagmiddag zoemuurtje. 4 uur?
Gaat bij mij helaas niet lukken, niet zijnde pensionado niet hebbende vakantie. Snif.
Zaterdag? Ik ben ook geen pensionado, maar wel baas over mijn tijd
Ja, zaterdag is zeker een optie maar dan wil DSR zeker niet meedoen, die doet dit soort dingen alleen maar in de baas zijn tijd. Was in de NRC-tijd al zo, in het weekend zag je hem niet.
Nog even over het ikje, ook al gaat het nu allang ergens anders over.
Respect voor de inzender, die respect had voor de burgemeester, die respect had voor Charlie Watts, die het niks kon schelen. Mooi verhaal.
Het mag altijd over het ikje gaan, graag zelfs!
Biertje
Mijn broer David Jan en zijn vrouw Mir bouwen zelf een huis. Als het huis eenmaal staat, worden er werklui ingehuurd voor hand-en-spandiensten. David Jan laat een mobiel toilet plaatsen op de stoep voor het huis. Er voltrekt zich een wonderlijk fenomeen. Hondjes worden uitgelaten en baasjes gaan even op de Dixi. Op een koude ochtend ontvangt David Jan een man van de gemeente. Ze staan naast de Dixi waar met een hoop kabaal een zwerver uit komt vallen. Een kop koffie slaat hij af. „Ik heb binnen nog een biertje staan”, zegt hij.
Clarisse van Gorkom
DSR kan er de vinger niet precies op leggen, maar wat is dit vermoeiend verteld. Te veel van David Jan dit, David Jan dat, moeder de vrouw wordt genoemd, hoewel ze verder geen rol speelt, de man van de gemeente of wat dan ook….
En koffie voor kakkende krakers nog wel…bungelen moeten ze!
Het lijkt me dat er een concept draaiboek van Jiskefet is gevonden?
Wat een vileine opmerking van APD over DSR ivm het zoemuurtje. Ik zit nog naar adem te happen!
Als ie DSR er niet bij wil hebben, dan moet ie ‘m maar recht in z’n gezicht zeggen.
Nee joh geintje vadermans. Maar ik heb wel gelijk toch? Zonder DSR geen zoemuurtje, zo zou je het ook hebben kunnen opvatten.
Uit het leven gegrepen, die scene van Joling en Brard. Een grapjas heeft het mijn vader eens gelapt. Maar de bodem viel uit het hokje, dus hij moest zich voor zijn leven met handen en voeten tegen de wanden afzetten. Eenmaal op de grond, heeft vader de kraanhufter in zijn glazen kooitje met stenen bekogeld tot ie huilde.
Maar ja, dat komt niet op tv.
Uitsluitend tijdens de koffie en een stukje boterkoek, wat zullen we nou krijgen. DSR zit zaterdag ruim in de tijd, maar heeft wel de zorg over Junior jr. En dan kan het vriezen of dooien.
Jip Jan en Janneke bouwen een huis. Dan komen oom en tante om het huis in te richten. Maar waar moeten we plassen? vraagt tante. Achter de heg, antwoordt oom. Tot hun schrik zit daar al een zwerver te boeren van het bier. Haal de politie er bij, Jip Jan! Ziezo. Dat is weer mieters voor mekaar. Het moet toch niet gekker worden. Zeg nou zelf. Toch?
Als je de zorg voor junior hebt, kun je er donder op zeggen, dat hij alle aandacht wil als jij gaat zoomen,, ongeacht het tijdstip van de dag.
Dan reken je buiten het slaapje, de tv en het keukentje.
Prikjes
Tijdens mijn chemotherapie doe ik mee aan een wetenschappelijk onderzoek. Werkt het Moderna-vaccin ook bij chemo-patiënten? Maanden na de tweede vaccinatie krijg ik een brief. Helaas, ik heb aanzienlijk minder antilichamen in mijn bloed dan de meeste mensen. Het is onduidelijk of ik voldoende beschermd ben. Een derde prik wordt overwogen maar daar is nog geen toestemming voor. Dus ik bel de huisarts, de GGD en de medische hulplijn van de GGD. Daar luistert een vriendelijk meisje naar mijn verhaal inclusief conclusie. Dan zegt ze: „Mevrouw, u krijgt geen derde prik. U heeft twee prikjes van Moderna gehad en dat zijn gewoon hele goede prikjes.”
Yvonne Bakkum
Interessant verhaal, zowel wat betreft de vragen omtrent een derde vaccinatie als de manier waarop de inzender te woord is gestaan door de helpdesk.
Daar zou je een achtergrondverhaal of rapportage aan kunnen wijden, of in dit specifieke geval een item in een consumentenklaagprogramma a la ‘Ook dat nog!’, maar als Ik-je op de luchtige achterpagina komt het toch minder te pas.
Tja, er zijn al heel wat steekjes gevallen in de aanpak van de coronaproblematiek door de gezondheidszorg, deze kan er ook wel bij. Langs elkaar heen werken, gebrekkige informatie en communicatie, de lijst is lang. Resultaat van een te enthousiaste bezuinigingsdrift van vele kabinetten. En veel beter zal het niet worden.
Schrijnend verhaal. Het maakt duidelijk dat er nog veel onbekend is over de juiste aanpak, en dat de meisjes aan de telefoon niets weten over alle onzekerheden. Vind ik wel te begrijpen.
Het siert Yvonne dat zij na deze treurige en teleurstellende ervaring nog de moed kan opbrengen om een ikje er over te schrijven.
De meisjes (en jongetjes) aan de telefoon behoren de juiste scripts, vragen en antwoorden, te krijgen en als de vraag er niet bij staat te verwijzen naar een collega of desnoods een “weet niet”. Ze behoren geen antwoorden te improviseren. Dit is geen callcenter voor verloren geraakte pakjes of beschimmelde potjes aardbeienjam, dit gaat om gezondheid en zelfs om leven of dood.
voor dit soort vragen bel je je huisarts of degene die het door dewetenschappelijke onderzoekers zijn aangewezen . Niet een hulplijn.
Voor de zoemuurtje hulplijn: zend uw voorkeur in naar dit blog
De inzender had al gebeld naar de huisarts en de GGD voordat ze bij de hulplijn aankwam. Het infantiele ‘prikjes’ zou m’n bloed laten koken.
De hulplijn is ook van de GGD. Maar als je aan zo’n specifiek onderzoek meedoet moet je natuurlijk specifiek geïnformeerd worden, niet via een algemene hulplijn voor het niet- immuungecompromitteerde publiek.
Inderdaad, “prikjes”. Ik zeg maar niks, anders word ik weer voor ouwe lul uitgemaakt.
Ouwe lul? Weer? Nee toch, kanniewaarzijn…
Ik snap de radeloosheid van de inzendster. De brief biedt geen oplossing, de huisarts niet, de GGD niet en nu ook al de hulplijn niet. In de brief had een handreiking moeten staan.
Ingewikkelde materie. Je krijgt chemotherapie om je afweer te onderdrukken, maar wil een vaccin om afweer te activeren. Appels en peren waarschijnlijk.
Toerist
In 2001 logeerde ik in een hotel op Martinique, een Frans Caraïbisch buitengewest. Er was een luxueus zwembad met schaduwrijke palmen. Op een ligbed naast het mijne lag een toerist in een witte zwembroek te zonnen. Zo te zien pensioengerechtigd, atletisch gebouwd en zongebruind. Waar had ik dat gezicht toch eerder gezien? Hij vertelde dat hij in Parijs woonde en vroeg of ik wellicht uit Lotharingen kwam. We hadden een uitgebreid gesprek over de invloed van Germaanse talen op het Frans en omgekeerd. Maanden later zag ik Louis Malle’s film Le voleur. Toen zag ik dat de toerist Jean-Paul Belmondo was geweest.
Rody Chamuleau
Ik begrijp hem niet. Die man bestaat ja. Hij ligt ook weleens in een zwembad te zonnen ja. En hij kletst weleens met iemand ja. Wat is hier opmerkelijk aan?
Hij is dood.
Oh! Dat had ik gemist. Maar dat verandert geen sikkepit aan de nieuwswaardigheid van de gebeurtenis daar in dat zwembad. Er wordt geen leuke, aparte, bijzondere kant van de overledene onthuld, er wordt niet verteld wat er gezegd is, we weten nu alleen dat hij daar lag te zonnen en een praatje maakte. Duh!
De invloed van Germaanse talen op het Frans en omgekeerd, daar ging het over. Moet je wel goed Frans spreken, maar dat kan de inzender!
Het ging erover, maar we weten niet wat er over werd gezegd. Dat had het ikje misschien interessant gemaakt.
Witte zwembroek, zongebruind, zwijmel-zwijmel….die vrouw heeft tegen z’n reet aan liggen kletsen!
Rody is een man. Hij was of is docent Nederlands.
Als hij tegen een reet zou kletsen is het wel opmerkelijk dat er een interessant tweegesprek is ontstaan.
Oh, dan is dat het opmerkelijkste aan dit ikje. Dat een man Rody kan heten. Had dus korter gekund.
Pardon! Heeft DSR me daar zomaar gender verondersteld.
Dacht in eerste instantie dat het vanwege het strand, jaartal, zwembroek en de actualiteit over toenmalig minister Remkes zou gaan die vanaf een Thais strand gelaten de tsunami waarnam, maar dat was drie jaar later.
En lief, lief NRC, doet u morgen alstublieft geen 9/11-Ik-je?
Oh, Rody is een gevierd en begenadigd samensteller van bundels met werk van anderen, hij is o.a. bekend van de klassieker “Jantje zag een pruikje hangen”, hoe kon ik het vergeten. Hij is inderdaad neerlandicus, maar om de een of andere reden beijvert hij zich als marge-uitgever voor de publicatie van ‘literaire curiosa’. Niks mis mee hoor en nu ook een ikje aan het oeuvre toegevoegd!
Jantje zag een pruikje hangen … waar dan? * gnuif icoontje *
Druk bezig
Veel modder was er na de hevige regenval van 14 juli in onze straat achtergebleven. Aangezien het buitengebied van onze gemeente in het Mergelland (Zuid-Limburg) blijkbaar geen prioriteit had bij het schoonmaken, besloot ik zelf maar de goot van een dikke laag zand en modder te ontdoen.
Druk bezig, hoor ik twee passerende fietsers tegen elkaar zeggen: „Jongejonge, je zult maar bij de gemeente moeten werken.”
Ton Beniers
Volkomen normaal misverstandje, niks grappigs noch opmerkelijks aan. Maar goed, het is gelukkig geen 9/11 ikje geworden. Die zijn kennelijk op. Goed dat er steeds nieuwe rampen bijkomen.
De gemeente had de prioriteit elders. Die kan ook niet alles tegelijk.
Bravo voor de inzet van de inzender. Mooi werk. Vele handen etc.
Een flauwe, afgezwakte versie van de verwarring met een taakstrafuitvoerder. Een uiterst matige Ik-jesweek eindigt in stijl.
DE schrijver die natuurlijk een verschrikkelijk goede baan heeft projecteert zijn schaamte voor handwerk op voorbijgangers. Hij reageert op wat hij dacht dat ze dachten. Ik hoor nooit iemand opmerkingen maken als er arbeider die penibel doet voorbijgelopen wordt.
DSR heeft ooit de categorie ‘NRC lezer ontmoet eenvoudige’ deze categorie kan ‘NRC lezer is bang voor eenvoudige aangezien te worden’
Zelfbeklag kleeft als zand en modder nog lang aan
Best wel stil hier op zondag, maar goed dan kijken we met z’n allen wat we gemaakt hebben de afgelopen zes dagen en we zien dat het goed was. En zo niet, dan helpt het intro van morgenochtend jullie daarbij, rekeltjes dat jullie me d’r eentjes van me zijn!