Een rondje voor de hele zaak van de vitale 84-jarige kasteleine. Een verkouden rechter die een test gaat doen. Wijn zonder alcohol. Een zoon van vijf die zijn onderbroek niet aan wil doen. Met de auto en flesjes chemische ellende naar het milieustation. En een mailtje van Kröller-Müller. Dat kon je vorige week allemaal tegenkomen in ikjesland. Als je daar geweest was. Maar was je er niet, kon je er een keertje niet bij zijn? Dan niet getreurd. In dit artikel vertel ik je er alles over. En over nog veel meer. Want man man man, wat gebeurt er toch veel in de wereld. Blij dat we dat elke week op maandagmorgen even samengevat tot ons kunnen nemen.
Eerst nog even een laatste rondje voor de hele zaak!
bejaarde vrouw op operatietafel
Anne van Altena is gynaecoloog en is bezig om een operatie op een 84-jarige kasteleine te voltooien. “We gaan sluiten” zegt ze plastisch tegen de anesthesist. Ze horen een enthousiast stemmetje vanonder het laken zeggen: „Ho, ho, dokter, eerst nog even een laatste rondje voor de hele zaak!” De humor is nooit ver weg, zelfs in de operatiekamer niet. Klare Taal noemde het ikje een “Kerkhof-variatie”, want ja, de beroepsgroep van medici en alles dat daar dicht tegen aanhangt heeft een bovengemiddelde literaire ambitie, of verveelt zich kapot na gedane zaken. “Is er dan geen besloten plekje op het darkweb waar medici gruwelverhalen kunnen uitwisselen, blunders, bloopers, rare foto’s en dit soort verhalen?” verzuchtte De Schrijvende Rechter (DSR).
Maar ook de patiënten weten van wanten. Marlien Verhoef bijvoorbeeld. Ze werd verkouden en moest een afspraak voor een test maken. Op coronatest.nl moet ze een aantal vragen beantwoorden. Stupide vragen, dat wel. Maar ze maakt er zich vrolijk over in de krant, en dat is niet netjes. “Zo zie je maar weer wat dat rotvirus allemaal kapotmaakt” zei DSR. “Rapporteren wat je op internet hebt gezien, was altijd al not done maar soms zat er nog wel eens iets absurds tussen waar je om moest grinniken. Nu resten alleen de rauwe jammerklachten uit ieders persoonlijke hel.” Pawi vond dat we begonnen waren aan een reeks dieptepunten. Die voorspelling kwam uit, zo bleek later in de week. Gelukkig plaatste ze er wel een opwekkend muziekje bij.
Ook Debbie Jansen-Mengelers had een klacht. Niet uit het ziekenhuis maar uit de supermarkt. Een vrouw had zich daar bij het wijnschap beklaagd dat je tegenwoordig moet oppassen “dat je geen wijn zonder alcohol koopt”. Daar heeft ze natuurlijk wel een punt. Want waar blijven we in dit land? Het is een schande. Alcoholvrije alcoholica, vegetarisch vlees, brood zonder gluten, chocolade sigaretten, tikkies … niks is meer echt! Hatelijk zei Pawi: “Het kortste ikje van het jaar. Scheelt weer ruimte in de prullenbak”.
Trotse vader Victor Gijsbers vertelde over zijn zoon van vijf die het vertikte om zijn onderbroek aan te doen. „Kijk papa”, zei het jochie blij. „Ik ben Fokke en Sukke!” Ook lekker kort. En voorwaar een “voorlijk baasje als ie de NRC al leest” oordeelde DSR goedmoedig.
Op voorstel van Lummel gingen we maar weer eens zoemen. Vrijdagavond zaten we er klaar voor. En man man (want de vrouwen lieten massaal verstek gaan vanwege trage computer, etentje en filmpje) wat was het leuk. Grote verrassing was de komst van Mario de Kort, de beroemde zanger uit Goirle. Hij trapte het uurtje af, grijnsde lief in de camera en moest toen naar een optreden. We hopen dat hij de volgende keer nog wat langer kan blijven.
Toen was het tijd voor het slotwoord en de ingekomen stukken en schatjes. DSR vertoonde zijn vrouw en twee kinderen en liet ze zelfs bijna een liedje zingen. Ook dat komt de volgende keer wel goed. Verder hadden we het over de formatie, corona, poepen tijdens je jetlag en boeken die we niet gelezen hadden. Hoofdthema van de avond was het psychologisch analyseren en karakteriseren van Heer Rozenwater. Dit leverde minder discussie op dan verwacht, want iedereen wist een haarscherpe en verrassend gelijkluidende karakterschets van het sociaal uitgedaagde menneke neer te zetten. Echt onaardig waren we niet, de toon was eerder medelijdend. Het ongelezen boek was dit keer Avenue of Mysteries van John Irving. Niet door te komen. Lummel maakte vervolgens doormidden gesneden lange dunne paprika’s klaar voor de hele club, gevuld met pittig gekruid gevogeltegehakt van de kippenboerin.
Dat Evert van den Bergh blijkens zijn ikje met de auto en niet met de fiets naar het milieustation mocht kon ons echt niet deren. Alleen Heer Rozenwater wond zich er over op en zocht er een makkelijk plaatje bij.
“Zelfs in Otterlo voel ik de hete adem van de surveillancestaat in mijn nek”
Alfons Lammers
Pawi was intussen zoals gezegd naar de film, het was er eentje over een dievenfamilie in Japan. Die hadden sushi gestolen, er was in het hele land niks meer te krijgen. Nou de politie erachter aan natuurlijk, die gleden uit over de wasabi en struikelden over twee stokjes en de rest moeten jullie zelf maar gaan bekijken. In het betere filmhuis in het oosten van het land. Waar of dat is? Net voorbij Kröller-Müller, daar waar je bestookt wordt met emails als je er nietsvermoedend een keertje een expositie hebt bezocht, zoals Alfons Lammers voor ons optekende. “Zelfs in Otterlo voel ik de hete adem van de surveillancestaat in mijn nek”, schreef hij huiverend. En hij vergat de puntjes op Muller, maar dat heb ik voor hem gedaan, dankzij een oplettende Pawi.
En dat was alweer een hele tijd geleden: het 100e-reactielepeltje ging deze week naar De Schrijvende Rechter (DSR). Hij plaatste een suggestieve opmerking over vogelen, maar dat geeft niet. We kennen hem, gnuifvadertje dat hij me d’r eentje van ons is. Dat lepeltje is voor hem en komt eraan. Wat zeg ik? Doe eens gek! Ik stuur vier lepeltjes op, voor het hele gezin Rechter, inclusief het lekkere ding en de twee schatjes. Want zo ben ik. Vier lepeltjes, kunnen ze lekker samen aan de ontbijttafel opscheppen.
Wil jij net als Klare Taal, De Schrijvende Rechter en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan het nieuwe interactieve Van Vuren Gezellige Reageerders Zoemuurtje ©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan de wandel. Dit keer liep ik in mijn eigen tuin, bij de regenton. Mijn chaperonne had me naar buiten geroepen. “Kijk nou toch eens!” had ze gegild. “De krokussen komen er al uit!” Ik kon het nauwelijks geloven en greep mijn fotocamera, die dus eigenlijk mijn mobieltje is. Klimaatverandering. De hele natuur is in de war. September en daar heb je de eerste krokussen al. Hoofdschuddend en ook een beetje bedrukt gingen we naar binnen. Daar googelde ik op krokussen en bleken er voorjaars- maar ook najaarsbloeiers te bestaan. Ja, dat wisten we dus niet. Einde ophef. Volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Vroege of late krokussen” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Journaal
„Ik ga even journaal kijken”, zeg ik tegen onze jongste van negen.
Omdat hij niet reageert vraag ik: „Weet jij eigenlijk wat Het Journaal is?”
„Ja hoor, papa, dat is een soort internet voor oude mensen. Alles wat al online staat wordt dan nog een keer op tv verteld.”
Pieter Maas
Hij is erg leuk, maar ik vermoed somehow dat Pieter hem zelf verzonnen heeft. En dan ook nog eens dat suffe “ja hoor, papa”, alsof je naar een Nederlandse film kijkt.
Wat een gezellig intro.
Jammer dat ik niet bij het zoemuurtje kon zijn. Ik heb wel wat gemist, Warhoofd bijvoorbeeld en vrouw en kindertjes van DSR. Nou ja, de vorige keer hebben we mevrouw DSR in een flits heb mogen zien.
Door het zoemverslag van vorige week en het intro van vandaag ben ik toch een beetje op de hoogte.
Over de krokusjes op de header, is dat niet gewoon herfststijloos?
Die paarse bloempjes komen normaal gesproken om deze tijd bij mij de grond uit.
Ik wens iedereen een fijne week.
Mezelf ook, want afgelopen week was prut.
Ik wens je ook een fijne week, Ilona. Morgen lekker Prinsjesdag met dampende paardendrollen kijken, nee, ik heb het niet over de politici, en verder vast nog wel meer leuke dingen in aantocht. Ook nu was mevrouw DSR slechts een flits. Maar wat een flits!
Ja, dat was me het weekje wel. En we zijn goed begonnen gisteren met Autoloze Zondag in het hele Brusselse gewest.
Leuk hoor, zouden ze vaker moeten doen – maar wat een bende wordt het als iedereen tegelijk op de fiets stapt.
Geen autoloosheid waar de inzender woont. Over dit prakje is de tractor minimaal drie keer heen en weer getuft, voordat het onverwarmd werd opgediend. Next!
Duidelijk wat gemist aan het zoemuurtje!
Dank voor het zoveelste intro, kunnen we weer lekker opstarten. De bloemetjes lijken precies op de hefsttijloos die bij mij zijn opgekomen.
Het zoontje van de inzender heeft gelijk. Toch vind ik het leuk om de keuze van de NOS te zien. Ik sla bijna nooit het journaal over.
Krijg nou wat… een een parel uit de archieven van de NRC, anno 1860:
Mijnheer!
Toen ik mij ter aanvang van het kortavonden naar den societeit wilde begeven om daar enige gazetten en couranten in te zien (en dan met uitnemendheid voor een man van zaken het Algemeen Handelsblad en de Nieuwe Rotterdamsche Courant!) nam mijn zoon, zo de wijze der jongelieden dezer dagen schijnt te voegen, geen enkele nota van hetgeen ik mededeelde.
‘Zoonlief!’, zo sprak ik derhalve, zijt ge wel bekend met hetgeen een courant is?
‘Jawel papa!’, kreeg ik tot bescheid. Dat is een soort telegraaf voor oude menschen, waarin hetgeen reeds is overgeseind nog eens op papier wordt gerecapituleerd”.
Petrus Oudemaas
Stijlloos! “Colchicum (herfsttijloos) bloeit in de nazomer en vroege herfst. De bloem van de Colchicum lijkt sterk op de herfstkrokus maar onderscheidt zich in het aantal meeldraden.” (sterkebollen.nl).
Denken jullie dat ik daar op mijn knieën in het zompige gras een beetje de meeldraden ga zitten tellen? Dan komt zo’n intro nooit af. Maar weer wat geleerd, dat wel.
Een ickje! 🤣😂🤣
Je zou een scherpe close-up kunnen maken en dan het later natellen (of daar je stagaire voor inzetten).
Prima intro, ik ben weer helemaal bij.
Wat een stomme vraag stelt Pieter aan zijn zoon. Bijna net zo stom als: kunnen jullie door een waterkraan?
Het was een kopie van een email, Heer Rozenwater. Tussen jou en JdW nog wel. Die horen te blijven waar ze waren: in jouw uitbox (je bewaart je eigen emails kennelijk tientallen jaren) en in Jans overgelopen inbox. En het kan ook nogeens zomaar zo zijn dat afzender en geadresseerde een en dezelfde persoon zijn. JdW is nooit door iemand in het echt gezien, just saying.
Kom, laat ons niet verzanden in saaie discussies met querulanten. Het was een mooie avond, waarin we hebben gebulderd van het lachen om de integraal voorgelezen mails, die APD heel herkenbaar met stemmetjes en gebaartjes voordroeg.
HR zou het sieren om zich erbuiten te houden. Soms willen mensen over iemand praten ipv met. Gelieve dat te respecteren!
Zou er misschien een apart draadje voor dit gekissebis kunnen komen, zodat het niet afleid van de Ik-jes…?
Vanmorgen heb ik op tijd het intro gelezen, toen stopte de laptop.
Bij deze dus via tablet: het is weer een goed begin.
Het ikje is flauw, echt ouwelullenpraat. (Excusez le mot)
Fraai intro en ‘keek op de week’, maar het hoogtepunt was natuurlijk het smeuïge verslag van de zoom avond van de mannelijke tak van deze site. Een waar genoegen om te horen
Hoe gemakkelijk sommige mensen het begrip “haat” gebruiken. Huiveringwekkend. Er is helemaal niemand in deze hele wereld die ik haat. Het zegt zoveel over die mensen zelve. Brrr.
Ik kan een gaap niet onderdrukken. Einde mededeling.
Sixpack
Onze puberdochters van 16 en 14 vinden het stomvervelend als ik thuis vertel over de voldoening die ik haal uit mijn pilates trainingsuren. Toen ik na een verfrissende duik de zee uit kwam lopen in bikini werd dat weer helder. Vanaf het strandlaken riep de oudste hoorbaar verrast: „Mam, je hebt gewoon serieus een sixpack!” De jongste verfijnde: „Het is wel een sixpack onder een laag focacciadeeg, hoor mam.”
Linda Glebbeek
Dat vinden niet alleen die puberdochters, hoor….
“Mama heeft vandaag weer fijn d’r core aangespannen, losgelaten en ondertussen lekker geademd. Zo van opgeknapt!” Dat is toch geen gespreksstof?
Een uurtje stofzuigen levert hetzelfde effect op, en een schoon huis.
Wat betreft dat deeg moet de inzender maar denken dat goed gereedschap onder een afdakje moet hangen.
Die ouwe mop over dat gereedschap gaat toch alleen over dikke mannen? En een sixpack hoort voor mij ook in de mannenwereld thuis. Interessant ikje dus.
Een vrouwenlijf ziet er mooier uit als het glad en strak is, vind ik niet alleen.
Nou, DSR heeft dus de dichterlijke vrijheid genomen om die dikkemannenmop met een luchtige pennestreek op semi-strakke vrouwen toe te passen. Sixpacks zijn tegenwoordig unisex.
Ik dacht dat een sixpack zes flesjes bier was in het algemeen en meestal mannentaal, maar de emancipatie draaft verder
gelukkig maar nietwaar?
Wat ook goed gaat met een sixpack is een full rack. En dat zijn niet alleen spareribs
En voor de liefhebber enige junk in the trunk
DSR heeft gelijk, een verrassend (en ook wel een beetje weerzinwekkend) dikkemannengrapje, getransponeerd naar moeder de vrouw. Ik was iets te snel met mijn reactie.
Een full rack is moeilijker te verdelen dan een sixpack. Hoe lossen ze dat op in huize lummel?
Nou, Bas heeft de mogelijke titels voor het volgende intro weer voor het oprapen.
Een nice rack laat zich overigens heel makkelijk in tweeën delen.
Oefening
Op het parkeerterrein van ‘strand Hargen’ vond een gezamenlijke oefening plaats van het Rode Kruis en de Reddingsbrigade. Het motregende bij een frisse temperatuur. Bij de opgang naar het strand stond een ambulance met een aantal uitgeklapte brancards. Vier Rode-Kruisvrijwilligers wachtten op nadere instructies. Ik (man, grijs, 68, handdoek om de nek) groette de vrijwilligers, waarop een van hen mij toevoegde: „U gaat toch niet zwemmen?” „Jazeker”, antwoordde ik en liep door. Na ongeveer 15 meter, maar door de zuidwestenwind binnen gehoorsafstand, hoorde ik: „Dat is ons eerste slachtoffer.”
Gert Kramer
Waarom staat ‘strand Hargers’ (wat een lelijke naam trouwens, alsof je je keel schraapt. Motten we dat kennen?) tussen aanhalingstekens? Neemt de inzender ons in het ootje? Is ie er maar bij wijze van spreken, in de geest?
We krijgen weer en luchtgesteldheid te horen, de afgelegde afstand te voet en de windrichting bovendien. Is de inzender een varensgast op rust? Of zo’n uitvoerige verteller die je op partijtjes en recepties zo veel mogelijk moet zien te mijden?
Een kanjer, een bikkel, een stoere vent die al zijn haren nog heeft. Trotseert weer en wind om in zee te zwemmen en lacht om zijn redders. Heerlijk Hollands Tafereel. Een sixpack heeft hij niet nodig. Misschien later wel een nice rack?
Fünf Jahre alt
Dat we allemaal in onze eigen bubbel zitten, bewees onze kleinzoon William (5). In de speeltuin raak ik aan de praat met een klein meisje. Ze heet Julie, is Duits en ze is fünf Jahre alt. Enthousiast zeg ik tegen William: hee, zij is ook vijf jaar! William, tikje meewarig: ach oma, bijna iedereen op de wereld is vijf jaar.
Ellen Fliers
DSR vindt deze poging tot spitsvondigheid over bubbels minder geslaagd. Laten we het er verder maar niet over hebben. Er moet eerst maar eens een korstje groeien over de wonden die Ik-jes tegenwoordig van dag tot dag slaan op de ruggen van de verstokte liefhebbers.
DSR’s angst en vreze voor morgen: gedachten bij de Algemene Beschouwingen.
Blijf altijd het kind in je koesteren. Een oud gezegde, dat nog niets aan waarde heeft ingeboet.
Ineens zie je de kabinetsleden met andere ogen.
Het is inderdaad een kinderachtig stelletje, met hun t-shirtjes, mobieltjes, jolige grapjes met Jair. Straalt verdomd weinig gezag uit, hoor. En het wordt er niet beter op, ben ik bang.
ik denk dat in de zin ‘bijna iedereen op de wereld is 5 jaar’ uit de koker van Ellen komt. William zei waarschijnlijk dat iedereen 5 jaar is. Waardoor dus de hele pointe een slap verzinseltje is.
En toen Julia niet wilde opschuiven in de zandbank sprak de jonge William gedecideerd: “Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen”.
Pardon, Julie dus,
Bende
Als ‘bendes’ met stepjes en longboards begeven ze zich door de straten van onze wijk, groepjes jongens tussen de 8 en 11 jaar oud. Ik loop enige tijd achter zo’n druk steppende groep. Ik ben toch wel benieuwd wat er in hun belevingswereld omgaat. Tot ik een zin opvang, dan weet ik genoeg: „Maar wat als de tandenfee nou helemaal niet bestaat?”
Hans van den Heuvel
Na Sinterklaas het volgende breukje in het blindelings vertrouwen in de verhalen van de ouders.
En de inzender kan weer een vooroordeel wegstrepen.
In de krant stond een interview met mensen die een ontgroening bij het corps hadden doorlopen. Bijzondere toestanden. Als we daar nu eens een Ik-je over zouden krijgen in plaats van de lammetjespap die ons nu als wekenlang wordt gevoerd.
Of een lekker inside ikje uit de Tweede Kamer …
of een leuk ikjes uit de spreekkamer van een arts
Rijden er nog treinen in NL?
Jawel, maar niemand praat nog met anderen en conducteurs zijn van horen, zien en zwijgen.
Ik heb een erg leuk treinikje ingezonden by the way, vond ik zelf dan. Het is nog altijd niet geplaatst.
Plaats ‘m dan maar hier.
Ik wacht nog even. Als ik hem hier plaats dan plaatsen zij hem niet meer. Denk ik. Maar man man man wat een leuke was het. Ik moet er zelf nog altijd hardop om lachen. Misschien heb ik hem te indirect opgeschreven – oftewel je moest er zelf bij denken, de pointe werd niet uitgelegd – voor de NRC-gansjes (m/v/o). Ze houden van uitleggerige laatste zinnen, overbodige details, niets van dat alles is in dat prachtige ikje van mij aan te treffen. Ik weet dat het de plaatsingskansen verhoogt, maar ik kan het gewoon niet, slecht schrijven. Ikjes moeten puntig, aan ikjes stelt men eisen. Anders maar niet.
Ik vind het nu al een geweldig ikje.
Je hoeft het niet eens meer te plaatsen.
Een ikje met een pointe die je zelf moet ontdekken, zonder overbodige details and-all-that? Hou maar op, die is te goed voor de achterpagina.
Een kinderikje? Een met huisdieren in coronatijd? Een terrasje? Wat ik hoorde in de buurtsuper?
Geld uitdelen
Prinsjesdag Den Haag. De scholen zijn gesloten. Met mijn kleinzoon van vier bezoek ik een theatervoorstelling in het centrum. Overal politie om ons heen. Hoe ik hem het hoe en wat van vandaag verteld heb weet ik niet meer precies maar via zijn ouders kwam terug dat opa verteld had dat vandaag de koning naar zijn nieuwe kerk ging om geld uit te delen.
Peter Vader
Bijzonder wel zo’n slotzin in spreektaal. Hoe ik hem het hoe en wat … En waarom leestekens gebruiken? Véél te veel gedoe.
Haha, ik vind het wel een goeie slotzin, de laatste helft. De rest…
Al die grootouders met al die woorden over al die wonderkleinkinderen vervelen zo. Dat bewaren ze maar voor verjaardagen.
Net wanneer je denkt dat het gevaar geweken is….. een kinderprinsjesdagik-je.
Een klap in je nek en een schop voor je reet met de complimenten van NRC!
Er is een fluisterspelletje waarbij de eerste een zin in het oor fluistert van de volgende en ga zo maar door. De laatste zegt de zin hardop en bijna altijd blijkt dat de oorspronkelijke zin volledig vervormd is.
In dit ikje is de essentie bewaard gebleven. Bravo!
Onze koning deelt geld uit! Dat moet in de krant.