James Bond, Mozart, Brahms, Elise, Karel Jan Gustaaf van Oosterom, ja die doet ’t erom, een zoonlief van 13, de ziekte van Pfizer, een dochter van 8, nog een dochter van 8, Lente en Lent. Het was weer feest in ikjesland. Beroemde personen, onbekende Nederlanders, jong en oud, iedereen deed weer mee om de lezers van de NRC te plezieren met ander nieuws dan altijd maar weer die corona, dat klimaat, die wappies en Chantals Pyjamashow.
De ikjes, die zijn uit het leven gegrepen. Het ikjespanel, dat schrijft hier exclusief wat zo’n ikje losmaakt: of zo’n ikje goed geschreven is, of het ding een pointe heeft, een overbodige of juist heel treffende slotzin, teveel of te weinig details, een rare kop of opbouw .. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel iets over te zeggen. Over zo’n ikje waar een NRC-lezer misschien wel maanden op heeft zitten zwoegen. Hadden ze het maar niet in moeten sturen.
“Gaaf ikje. Laatste zin weghalen en hij kan zo in de krant … Oh, wacht”
Pawi
Lees je mee, Daniel Mogendorff met twee effen? Met je verhaaltje over je pubers die na een week James Bond, Ajax en gamen door papa naar een orkest werden meegesleept waarin hun oma de eerste viool speelt? De pubers vinden het saai totdat er eentje enthousiast uitroept: “Wajoo, die gasten achterin hebben gewoon rocket launchers!” “Gaaf ikje. Laatste zin weghalen en hij kan zo in de krant … Oh, wacht”, schreef Pawi onder grote hilariteit. “Oh, de blazers”, schreef Ilona onderkoeld, “Nou fijn, wat een gein”.
“Wie wil weten hoe het eruitziet, kan zich ongetwijfeld bij de plagiaatplaatjesrubriek van de boze buurman vervoegen” merkte De Schrijvende Rechter (DSR) smalend op. En inderdaad, zie alhier, Heer Rozenwater stelde weer niet teleur. Hij deelde in een zeldzame vlaag van zelfkritiek ook nog mee dat hij meer dan genoeg heeft “van die apenrotsmannetjes met hun overload aan testosteron”. Later kwamen we ook nog te weten dat hij les geeft aan “de meest schattige expatkindertjes van ouders die wonen in de Concertgebouwbuurt”.
Want dat doet het ikjespanel ook weleens, uit verveling op elkaar gaan zitten hakken of een beetje vervelend zitten doen. Kan gebeuren. Mag. Maar liever heb je dat de ikjes daar geen aanleiding voor geven.
Caroline de Krom deed haar armen omhoog, niemand weet waarom, maar haar dochter Elise van negen jaar merkt droogjes op: “Robot-ballet!” Caroline is 45 jaar, niet meer zo soepel dus, en dat legde Caroline ook zelf uit. Dat je dus die kunstig geconstrueerde pointe niet zou missen als lezer. Als titel voor haar werkstuk had ze gekozen voor “45 jaar”. Soms is zo’n ikjesweek een beproeving.
Lummel zei niet te begrijpen waarom iemand zijn naam onder dat stukje in de krant wil zien staan.
“Hahaha! Zo’n NRC-kakker …”
DSR
We gingen razendsnel door naar het volgende ikje. Dat was er eentje van Karel Jan Gustaaf van Oosterom. Als hij over de telefoon zijn initialen moet spellen dan gebruikt hij het NAVO-spelalfabet: “Kilo Juliet Golf …” Een paar jaar geleden werd hij vertwijfeld onderbroken met de vraag “hoe spel ik Juliet?” Kijk, zo lang broeden NRC-lezers dus op hun ingezonden ikje. Een paar jaar Mooi hoor. Qua inzet. “Hahaha! Zo’n NRC-kakker die pseudo-Engels met een dik accent tot een eenvoudige door de telefoon blaft en dat niet wordt begrepen, DSR ziet het helemaal voor zich.” reageerde DSR. “Enfin (…) zonder mensen als Karel Jan Gustaaf hadden we vandaag de dag het Warschaupactspellingsalfabet gebruikt.”
Ook het ikje van Onno Meijer viel niet in de smaak. Het was gewoon een bar slechte ikjesweek. Zijn “zoonlief (13)” wilde naar Ajax kijken op de televisie. Zijn belachelijke vader stond hem slechts één helft toe, omdat het ventje de volgende dag naar school moest. Hoe hardvochtig, hoe ongevoelig wil je ze hebben, die ouders? En ze durven het nog in de krant te zetten ook. Laat hem dan alleen de tweede helft kijken, bijvoorbeeld. Die zijn het spannendst. “Wat een bruut”, oordeelde ook Pawi .
Oneindig veel beter hadden we ons vermaakt als we met zijn allen naar Siepelergast waren getogen, alwaar Boer’nsmurf optrad in het toneelstuk “Gestommel in de herberg”. Maar goed, dat hoorden we dus de dag na de opvoering.
Ene Tjeerd Boorsma deed iets onduidelijks in een dokterspraktijk. Hij was daar of medewerker, of arts, of patient, of schoonmaker of postbode, we zullen dat nooit weten, hoewel hij er een ikje over schreef en daar hoorde hij een doktersassistente het per ongeluk over de ziekte van Pfizer hebben. Nou, brullen natuurlijk en meteen in een taxi naar de redactie van de NRC getogen, want zo’n hilarisch stukje, dat vertrouw je niet aan een website of een email toe, die kunnen namelijk stuk, die lever je persoonlijk af bij de hoofdredacteur, op een gouden schaaltje en met alvast een veer in je eigen kont.
“Ik lach me ziek”
Ilona
“Ik lach me ziek”, verklaarde Ilona. “Direct doorsturen naar de medische-praktijkbak” oordeelde Pawi. Tjeerd is de leukste op de praktijk, begint binnenkort zijn stage bij de cliniclowns, opperde een ander.
Nee, dan Mieke Kerkhof, ook al zo’n uit-de-praktijkklapper, ze schopte het vorige week tot in de Volkskrant, het Wetenschapskatern, met een bundeltje persoonlijke belevenissen uit haar praktijk als gynaecoloog. Kennelijk in ongenade gevallen bij de NRC. En ook haar rubriekje op Twitter, helemaal door haarzelf opgezet en volgeschreven, is al tijden geleden opgedoekt. “Tijdens de momenten van aan- en uitkleden hoor ik zoveel moois”, zegt ze vals gnuivend in de kop van het artikel. Brr, Volkskrant, nou moeten jullie je ook al gaan schamen. Alleen De Telegraaf en de Stentor zijn noch Kerkhofvrij, maar dat zal wel niet lang meer duren.
“Ze bestaan nog, mannen die na de bevalling van hun vrouw bij de gynaecoloog informeren of die tijdens het hechten een extra steekje wil zetten. ‘En dan denken ze ook nog allemaal dat ze de klapper van de week maken’, zegt gynaecoloog Mieke Kerkhof. Ter plekke opvoeden, dat is wat ze doet: ‘Dan zeg ik: meneer, uw vrouw heeft net een megaprestatie geleverd, ik vind het niet erg gepast dat u alweer met uw eigen gerief bezig bent.’ Een collega uit Delft gaat nog verder, weet ze, die vraagt dat soort mannen hun broek te laten zakken, om de maat te nemen.”
Bij de betere boekhandel zullen we dan maar zeggen.
Pawi scoorde het 100e-reactielepeltje en was daar terecht verguld mee. Het kan niet altijd Haller zijn.
Het sinds vele jaren allerslechtste ikje moest toen nog geplaatst worden. Renske van der Woerd schreef het gedrocht. Het was een soort van script, waarin ze de naam van haar dochter eerst als “Lente” en toen als “Lent” omschreef. En ze vertelde tweemaal dat dit haar dochter van 8 was. De laatste “regel” was “zet tv aan”. Ja, echt waar: “zet tv aan”. Een regie-aanwijzing in een stukje proza. En het was de dienstdoende NRC-eindredacteur dus een malle rotzorg. Weekend! Dan maakte die van Ilona eigenlijk weer een hoop goed: “Als ik aan mijn dochter vroeg hoe het met haar huiswerk was, antwoordde ze met: goed, je moet de groeten hebben.”
Zoals wel vaker had Pawi er weer een andere kijk op. Dit ikje laat volgens haar namelijk zien “hoe het er aan toe gaat in gezinnen met thuiswerkende ouders en kinderen. Dat waardeer ik wel.” Tja, dan kunnen we ook net zo goed camera’s in die huizen gaan plaatsen zodat we met z’n allen mee kunnen gaan zitten koekeloeren als ware het “Beleef de Lente” van de Vogelbescherming. Who needs ikjes als je ook gewoon zelf kunt kijken? Nee, als het zo blijft gaan, dan haalt deze rubriek de 500 afleveringen niet.
Wil jij net als Pawi, Ilona en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens te slenteren. In Den Haag dit keer. Nou en dan zie je dus een patattent met frituurbeschildering. Het enige dat ik dan denk is: friet? friet? Wat is dat? Het is patat. Het is een patattent, leer dat nou eens. En verder stoorde ik me aan het uitroepteken achter de loempia. Waarom een uitroepteken? Het is al een uithangbord. En de patat doe je zonder. De tekeningen kloppen ook voor geen meter. Dat is geen patat, dat zijn geen loempia’s. Uit protest ben ik er dus straal langsgelopen, terwijl ik best wel trek had. Kom zeg. Volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Geen patat, geen loempia” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Pianoles
Onze kleindochter (9) heeft sinds kort pianoles, en begint nu ook met noten lezen. In de les van deze week komt voor het eerst een kruisteken voor, waar zonder aarzelen overheen wordt gespeeld. Op mijn vraag of ze weet wat dat teken betekent volgt een kordaat antwoord: „Dat is een hashtag.”
Frans Deckers
Doet het NRC-publiek nog iets anders dan luisteren naar klassieke muziek, zich opmaken om naar een klassiek muziekconcert te gaan of het nageslacht te leren hoe te klassiek musiceren?
DSR is beslist niet afkerig van een moppie orkestgetoeter, maar er is toch ook wel meer in de wereld. Afgelopen weekend belandde DSR bij een evenement waarbij werd gestreden om de Belgische titels in het vrouwen-single en mannen-tagteamworstelen, hier ook wel ‘catch’ genoemd. Eea werd, bij vlagen niet omverdienstelijk, luister bijgezet door het snarenspel van de feministische metalband Velvet Witch.
Da’s nog weer eens wat anders. Maar geen haar op m’n hoofd om er een Ik-je over te schrijven.
Wat een leuk intro.
Ikje:
Interessant.
Wist u dat een koppelteken is een verbindingsteken is een minteken is?
Wie weet zijn er nog wel meer toepassingen mogelijk.
Hekje sluiten.
Dank je, Ilona. Ik doe mijn best elke week weer om er iets leuks van te maken. Al 351 keren. Man man waar blijft de tijd?
Geen dank, APD – wij reageerders maken die introotjes graag mogelijk. Week na week, jaar na jaar.
Zeker, het komt van twee kanten.
Wat vind je van het ikje van vandaag, Heer Rozenwater?
Bravo voor het zoveelste intro!
Over het ikje: het voorval is door de inzender verzonnen. Ik geloof er niks van dat je noten leert lezen en geen uitleg hebt gekregen bij de eerste oefening met een kruis (of een mol) erin.
Goed intro.
Die ene reageerder met dat rooie avatartje begint een beetje op ouwe moddersloot te lijken met zijn dagelijks boertje.
Ik denk ook dat het ikje verzonnen is. En nog slecht verzonnen ook.
Vietnamese loempia heet trouwens Nem. heel lekker met die heerlijke zauz.
Oh jaaaa, vergeten, nem! Heel lekker, heel vaak gegeten toen ik nog in Parijs woonde. Daarna nooit meer.
Ja, nu ik dit plaatje zie besef ik pas hoe erg ik de nems mis, al vele jaren, man, man, hoe kon ik de nem vergeten? Knapperig, niet die laffe Vietnamese loempia uit Nederland, lekkere verse blaadjes sla, en dan die saus, man man, die saus ..
Prachtig, Heer Rozenwater gaat door in zijn proces van schoon schip maken, zelfinzicht. Dit zou nog weleens tot iets heel moois kunnen leiden!
Blij mee! Mijn stokoude (maart 2012) bewerking van De Wolf en de Zeven Geitjes (tot De Wolk en de Zeven Huisjes) won gisterenavond de “leukste” waardering van de wekelijkse Twitterprijsvraag #spelenmettaal
Ach, wat doet zo’n willekeurige linkdump ertoe? Of je nu chemisch afval dumpt of een plasje doet, vervuiling blijft het.
En hopelijk weten die expatouders wat ze in huis halen. Sommige lieden kunnen heel onaangenaam en stalkers worden als je ze om wat voor reden dan ook tegen de haren instrijkt.
*stalkerig ipv stalkers….. ldb van een spellingschecker
Ik vind dit een moeilijke. Ik had zelf ook de neiging om er iets over te zeggen. Over de dagelijkse werkzaamheden van de zich hier Heer Rozenwater noemende reageerder en zijn gedrag alhier. Maar zag er kiesheidshalve vanaf omdat het niet echt netjes is. Alleen Trolley heeft zich hier volgens mij in het verre verleden nog weleens aan bezondigd. Tot algemene verontwaardiging.
Aan de andere kant komt hij er zelf mee, vanuit het niets, kennelijk om een punt te maken. Ik ben er nog niet uit.
Maar om nou de ouders van die expatskindjes de stuipen op het lijf te jagen vanwege, inderdaad, een wat dubieuze bijlesdocent die bij hun kroost op zolderkamertjes kruipt, nee, dat gaat me vooralsnog te ver.
Kom steeds die hotdog tegen. In de header.
En daar heb ik de afgelopen jaren zo’n heimwee naar; naar die van Febo. Met mayo, ketchup en rauwe gehakte uitjes. Knapperig broodje. Maar, ze worden niet meer verkocht!
Ook heimwee heb ik naar de Vietnamese miniloempiaatjes van onze toko. In een witte doos met 88 stuks diepgevroren loempiaatjes. Binnenin zat een jonge bamboescheut.
Die toko is al lang verdwenen.
Hun opvolger ook. De oude vader is niet meer maar de twee jonge dochters gingen verkassen naar Parijs, het 13de arrondissement.
Daar zit deze toko waarschijnlijk nu.
Alleen verkochten zij die felbegeerde loempiaatjes niet.
Misschien nu wel, lummel.
Flying Eagle sambalsausje erbij…
Ik krijg trek. Dat wordt een boterham met kaas.
Daarom houdt DSR het ook in het vage, zonder specifieke vermelding van desbetreffende reageerder en diens hobby, in een algemeen geformuleerde hoop. Geviseerd zijnde door een familiegriezel komt zoiets toch in je op, al is het maar voor even. Kan er ook niets aan doen.
Ach, DSR hield het in het vage, had dus op iedereen kunnen slaan! Dikke LOL. Ja, er reageren zoveel bijlesdocenten van expatskinderen in de Concertgebouwbuurt hier 😀
Maar even serieus, ik begrijp DSR volledig, ook ik kon er aanvankelijk niets aan doen. Ik heb de betreffende passage in het intro een keer of vijf (5) herschreven, gisterenavond, en heb er uiteindelijk alles uitgeschrapt dat meer was dan het simpele vermelden van de bijverdienste. Voor de goede lezer, zeggen we dan.
Maar je zou het ze willen toeschreeuwen, ze hebben hier geen idee van, ze weten het niet … en wij wel dus.
“Geviseerd zijnde door een familiegriezel komt zoiets toch in je op …” Daar schrik ik serieus van, zo’n ontboezeming. Was dat de hoefbeklapper?
DSR bedoelde het discreet onder de aandacht te brengen zonder expliciet de nickname van desbetreffende reageerder aan diens activiteiten te willen koppelen. Uiteraard slaat het maar op een specifieke reageerder.
Die reageerder is ook de familiegriezel. Zo noemt DSR iemand die minachting voor privacy combineert met een ongezonde belangstelling voor diens privezaken. Het klinkt eigenlijk al te vriendelijk, alsof het een oudoom met een loszittend kunstgebit is.
De hoefbekapper schepte er dan weer genoegen in om na het eten van een makreel als middagmaal zijn vette vingers in de wezenloos starende kop te steken en de kindertjes te lokken met een vriendelijk ‘Wil ie wel ies een mooi vissien kiek’n?’
Je voelde wel dat het niet pluis was, maar toch naderde je, steeds dichterbij….en dan plotseling schoot er uit de groezelige wambuis van de hoefbekapper een happende kop tevoorschijn. Als ie je neus te pakken kon krijgen, zou ie het niet laten. De scherpe makrelentandjes boorden zich in je gezicht, de ranzige rooklucht deed je bijna over je nek gaan.
Prima intro weer vandaag ‘klasse’ zo gezegd, dus niet zonder concertgebouwbuurt maar vooral leuk en amusant.
Mieke Kerkhof laat inderdaad weer eens van zich horen van morgen in de Telegraaf, ja ik lees die krant wel eens.
Het was een aardig stuk over haar nieuwe boek.
Jawel, die Mieke staat heden in de Telegraaf (en ligt morgen in de kattenbak). Wat me opvalt is dat ze anders dan in de Volkskrant in de Telegraaf niet bij Wetenschap staat maar bij Vrouw. Wel zo duidelijk lijkt me. Of ze hebben geen Wetenschap bij de Telegraaf natuurlijk. Ga ik niet uitzoeken voor jullie. Nare krant, vind ik het. Ophitsblaadje zonder scrupules.
Wat mij in het stukje van Ellen de Bruin (dat Heer Rozenwater om onbekende redenen hier deelt) vooral is opgevallen is het gebruik van haakjes. Ellen is dol op haakjes (openen) en haakjes (sluiten). Voor een journalist toch wel heel slecht hoor, is er geen eindredacteur (daar bij de NRC) die haar daar (op die haakjes dus) eens op kan wijzen (vind ik tenminste). Haakje sluiten?
Ruzie
Kleinzoon Teun van vijf komt met een tekening op zijn rug de kamer in. Wij, Pake en Beppe, moeten op de bank gaan zitten, er wordt ons een prachtige tekening met paarden aangeboden. „Voor jullie samen”, zegt Teun. „Maar als jullie er ruzie om maken, neem ik hem mee naar huis.”
Riet Miedema
Leuke pointe, en eens niet uit de Randstad.
Maar nu is het wel weer even genoeg geweest met de kindertjes die de grote mensen met hun eigen woorden op hun plaats zetten.
En met die hoofdletter voor pake en beppe zetten de grootouders zich wel erg hoog op de troon.
Of vinden jullie dat dat zo hoort?
Ik dacht minstens dat er een tekening op zijn rug was getatoueerd.
Maar hij hield de tekening dus achter zijn rug.
Ik neem aan dat pake en beppe zichzelf hoogachten omdat zij Fries zijn.
Maar je ziet het toch wel steeds vaker dat ook opa en oma met beginkapitaal wordt geschreven.
Gek hoor.
Ik dacht juist dat het ouderwets was om Vader, Moeder, Opa, Oma etc. met hoofdletter te schrijven, geen opkomende trend. Dat men zich als Fries ho(o)g(er)acht is niet denkbeeldig maar verder onbewezen.
In het hoofdlettergebruik bij bv. ‘Amsterdammer’ ziet DSR ook geen teken van zelfverheffing. Daar komt men zonder ook wel aan z’n trekken.
Eigennamen gaan met een hoofdletter.
Maar inderdaad, Amsterdammer zou zonder hoofdletter moeten omdat het een verwijzing is naar Amsterdam.
Dat moet ook bij ‘Bijbel’ of een ‘bijbelse’ vertelling.
Zegt met niet: “Fryslân Boppe, Hollân yn’e groppe”.
Altijd gedacht dat het op de mensheid sloeg, zoals ‘eigen volk eerst’, maar zie nu dat Friesland van ‘boven de greppel’ is en Nederland eronder. Dat Nederland onderdeel uitmaakte van Friesland in vroeger tijden.
Kan ook niet zo zijn.
Wat een leerzaam ochtendje.
Waar staat dat dit zich niet in Amsterdam afspeelt? Mijn beppe woonde in Amsterdam. En zelf ben ik popa in Frankrijk en niet papi
Leuk kje trouwens.
Tsja, mensen de kans is groter dat mensen die zichzelf pake en beppe noemen in Friesland wonen dan in Amsterdam. In ieder geval speelt het zich in de geest af in Frieland, de Frisophonie.
Een tekening op zijn rug, heel apart opgeschreven. Ook ik dacht dat de tekening op zijn rug was gemaakt, met tattoo of vette viltstiften. Zal zijn moeder leuk vinden, dacht ik nog, en wie heeft dat gedaan en hoe krijg je het er weer vanaf. Maar goed, het zal dan wel achter zijn rug geweest zijn. Een volstrekt overbodig toevoeginkje. Voor de rest ontgaat me de grappigheid van de opmerking van het ventje, maar misschien ben ik wel gewend aan en verwend met guitige kinderen. Kan. Mag. Hoppa. Doe mij dan maar de echte humor van een Randstadkindje.
Ja hoeft niet per se in Friesland plaats te hebben gehad.
Mijn ex-schoonouders hadden b.v. een villa in een dure villawijk in het Gooi.
Gaf de villa een Friese naam.
Plakte achter zijn eigen alledaagse naam, naar Fries gebruik, nog twee Friese titels, plus nog RA, et voilá.
Lekker belangrijk.
Daar kwam ik aan als dochter van een muzikant, en een ander geloof.
Dat heb ik geweten.
Nou, was ik eens een keer oprecht benieuwd naar het plaatje dat de boze buurman hier bij had gekopieerd, blijkt dat hij zich er met een jantje van leiden vanaf heeft gemaakt. Niks jochie met een tekening op zijn rug getatoeerd, niks mooie paardentekening … een standaardplaatje uit 1982 dat je vindt als je googelt op kindertekening en paard. Gemiste kans. Wat heeft dit ikje te maken met Sinterklaas? Had die er dan tenminste vanaf gephotoshopt. En de rest ook.
Knap om in zo’n klein ikje een kapitale fout te maken.
Ilona schrijft een meeslepende opening voor wat DSR een boeiende novelle of feuilleton.
Belandde ze als onschuldig Maria-meisje tussen de papenvretende protestanten die haar rozenkrans afpakten en aan de grond genageld stonden als ze voor het broodeten een kruisje sloeg? Moest ze in het varkenshok totdat ze door Sint Antonius werd bevrijd?
Het milieu
Op de KLM-vlucht van Zürich naar Amsterdam merk ik dat ik in een spiksplinternieuwe B-737 zit. Vrolijk maak ik hierover een opmerking tegen de stewardess. Zij complimenteert mij met mijn scherpe opmerkingsvermogen, en zegt trots dat het een milieuvriendelijk vliegtuig is. De brandblusinstallatie is namelijk klimaatneutraal.
Marcel van der Vloet
De inzender ginnegapt dan wel over de milieuvriendelijkheid van een ander, maar ondertussen zit ie met z’n dikke batteri’je in het vliegtuig op een korte Europese vlucht.
Vertrek uiteraard vanaf Amsterdam. Ergens anders zijn nou eenmaal geen vliegvelden.
Wonderlijke samenspraak trouwens. ‘Zo-zo, nieuw vliegtuigje?’ ‘Ja mijnheer, dat heeft u goed gezien.’ Ja, die stewardesses kennen hun vak.
Enfin, de reis-Ik-jes zijn weer terug van weggeweest. Het begin van het einde van het coronatijdperk?
Zürich deed ik aan in de jaren tachtig met de nachttrein.
Opgestapt in Almere, eerst richting toch wel Amsterdam.
Vandaar uit de Wagon Lits.
Weinig geslapen. Vervelende douaneambtenaren die bij elke grens om je paspoort kwamen vragen.
Een Malinese vrouw, met wie ik de coupé deelde, werd bij de Zwitserse grens uit de trein gehaald. Of we samen reisden, werd er gevraagd. Niks aan de hand naar later bleek.
In Brussel uren stilgestaan, middenin de nacht op een rangeerterrein. Pokkeherrie zeg!
Maar de terugreis met de dagtrein was fantastisch; ahrend in de bergen, wisselende landschappen.
Je maakt in de trein iets meer mee dan op een kort vluchtje met het vliegtuig door de aanwezigheid van een klimaatneutraal brandblusapparaat.
Een provocerend ikje. Geslaagd!
Er komt weer een nachttrein naar Zürich, Ilona, medio december. Vertrek om 21 uur, volgende ochtend 8 uur ben je er. Ga ik zeker eens doen.
Voor de “liefhebber”: het gemodereerde deel van de reactie van Heer Rozenwater ging weer over ouwe koeien, gaap, en bevatte daarnaast een bijzonder vervelende opmerking in de richting van een alhier gewaardeerde schrijvende reageerder. Gaan we niet doen dus. Ik denk dat de inzender me dankbaar zal zijn – als hij weer is afgekoeld – dat ik dat niet heb doorgelaten. Maar het staat hem vrij de opmerking per email naar de reageerder te sturen, ze hebben elkaars emailadres.
HR staat sinds de privacy-affaire op de blacklist bij DSR. Geen mail die erdoor komt. Gelieve HR niet verder aan te moedigen tot het zoeken van contact, daar hebben we geen behoefte aan. Gooi liever een permaban op die engerd die niet meer kan reageren zonder gemodereerd te worden.
Wat vond APD eigenlijk van het Ik-je?
Tja, wat vond ik van het ikje. Ik had hem al vergeten en verdrongen voordat ik hem uit had gelezen kennelijk. Het is een variant op de vele greenwash verhalen die we weleens van vliegtuigmaatschappijen horen. Geen plastic bestek meer vond ik persoonlijk altijd de meest hilarische. Zat je in een Boeing Giga1000 naar Tokio en dan kreeg je naast je bordje eten een ronkend foldertje dat het bestek tegenwoordig duurzaam was. Grinnik. Maar goed, ooit vliegen we elektrisch, ze zijn al druk bezig met extra lange verlengsnoeren.
Bij de buren schamperende L. dat het op zo’n manier lekker opschiet met het klimaatbeleid. Indien DSR daar niet zonder meer geblokkeerd zou worden, zou hij zich de vraag veroorloven of ze zelf wel een klimaatneutrale brandblusser aan boord van haar ronkende oldtimer heeft.
Flauw, dat wel.
Ja, maar je hebt wel keigelijk.
Maar een dramatisch verhaal, zoals jij hebt meegemaakt in die trein eind jaren tachtig, dat zit er nu niet in. Het gaat soepel, geruisloos, geen mens die je wakker houdt.
Lijkt me heerlijk. Wel op tijd zijn voor het uitstappen.
Buurvrouw
Onze buurvrouw is in de tachtig. Over woongroepen, zoals de onze, heeft ze duidelijke ideeën. We hebben in de tuin gegeten en staan op om op te ruimen als we haar ineens horen roepen. „Ga maar lekker naar binnen,” klinkt het, „lekker neuken”. Buurvrouw is even stil en dan vervolgt ze „…en vegetarisch eten”. Een paar weken later maak ik een praatje met haar onderbuurvrouw, die me een trapje uitleent om de heg te knippen. Vanaf haar balkon roept buurvrouw ons toe, of we stil kunnen zijn. Even later heeft ze zich toch bedacht: „Mag ik ook gereedschap uitlenen in ruil voor een praatje?”
Nienke de Haan
Buren die rare dingen roepen voor de aandacht….we zijn hier dus niet de enigen.
Beetje zielig hoe iemand, vermalen tussen eenzaamheid en verwardheid, dient als Ik- jesvoeder.
Woongroepen zoals de onze … geen idee waar Nienke het over heeft. Is dit een ikje uit de jaren zestig uit tokkiesland? Buurvrouw komt in ieder geval iets tekort.
Jij ook fijne dag verder, Heer Rozenwater!
Zo is het, eens met DSR.
Na het geniale commentaar van dsr reageer ik morgen weer of misschien vandaag over iets heerlijk off-topic .
DSR slaat de spijker op de kop.
Ooit had ik ook zo’n bovenbuurvrouw. Af en toe viel er wat van haar wasgoed in de tuin. Als we dat dan naar boven brachten werden we meteen binnengevraagd voor een praatje.
In de laatste weken dat ze er woonde, moesten we soms ‘s nachts Duitsers wegjagen uit haar badkamer. Ach…
Zelf gooi ik regelmatig wasgoed over de heining bij de buren. Als er weer eens niets op BVN te beleven valt …
😆
Is je badkamer wel vrij van indringers?
Een gezellig intro, ik ben de laatste zeker?
Goeie smoes: maandag lag ik ziek te bedde. Dinsdag ook. Daarna was het druk met testen en afwachten.
Nu is alles over.
Nee Jokezelf is nog niet langs geweest, Bertie. Maar blij dat je weer beter bent. Tip: op maandagochtend het intro lezen is de beste medicijn.
En Klare taal zit thuis te kijken naar het Bossche Hossen buiten.
Tja…
Olie
Voor een goede nachtrust kreeg ik van een Indiase wijze het advies vooraf wat organische olie met een katoenen lont in de slaapkamer te branden, waarmee ‘alle zorgen zouden verdwijnen’ – en dat zou mij op dat moment goed uitkomen. In mijn zoektocht naar lamp, lont en olie beland ik uiteindelijk bij de Action bij mij in de buurt. Ik informeer daar naar de beschikbaarheid van een olielamp. „Daarvoor moet ik u toch echt naar de automaterialen verwijzen meneer”, antwoordt de winkelmedewerkster, met een oprechte glimlach die me raakt.
Gijsbert Voerman
Hoe zou dit verder gaan?
Uiteindelijk komt ze hem instoppen.
Een Oosterse, vurige schone met een eenvoudig katoentje aan.
En ze leefden nog lang en gelukkig
Haha, ik zie het voor me!
Lekker neuken en vegetarisch eten, dat raadt DSR als Westerse wijze aan voor een goede nachtrust.
En als de buren lawaai maken, dan gooit je een brandende olielamp met katoenen lont over de schutting, dan verdwijnen alle zorgen vanzelf.
Heb nog pijn in m’n buik van het lachen om dit halfzachte schrijfsel – foei, foei toch.
Ik ga het meteen proberen, DSR. Heb zojuist de vegabon van de Postcodeloterij ingewisseld bij AH. Ik kom hier het weekend wel mee door. Lekker en verantwoord.
Ach, dat vegetarisch eten wordt zwaar overschat.
Vegetarisch neuken daarentegen, dat schijnt iets nieuws te zijn. Iemand ervaring mee?
Geheelonthouding klinkt netter
Nu maar hopen dat Heer Rozenwater er geen plaatje bij gaat zoeken.
Zolang je maar oppast met peentjesschrappen, is er niks aan de hand.
HR’s laatste bericht was dat ie ergens vrede mee had. Laat ‘m maar liever met rust…
Nog even over buren, zo kan het ook.
Herman Finkers:
Ik kan best wel goed overweg met de buren. Eens per jaar bijvoorbeeld dan knippen de buurman en ik gezamenlijk de heg.
Wanneer het karwei geklaard is, dan zegt de buurman altijd gelijk: “zeg, ik zet even een kopje koffie, dan kom jij zodadelijk bij mij even een welverdiend kopje koffie drinken”
Dit jaar wou ik de buurman voor zijn, dus ik zeg: “Buurman, zet jij even koffie?”
Test
Test geslaagd of niet, al naar gelang wat je wilde testen.
Het citaat had ik cursief gezet. Weet ik.
Epiloog
De brugklas las. Het was muisstil. Er ging een vinger omhoog: „Moet ik de epiloog ook nog lezen?” Ja, dat moest. En natuurlijk vroeg hij waarom. „Lees het eerst even, misschien kun je er daarna zelf antwoord op geven.” Even later lag het boek gesloten voor hem op tafel. Hij was klaar. „Was het de moeite waard?” Hij dacht even na. „Ja. Epilogen zijn bruut.” Aan zijn gezicht te zien was dat iets positiefs.
Jeffrey Pijpers
Jeffrey geeft les en wil daar graag over vertellen.
Stuur die inzender even langs als ze hier vragen of ze hun bord leeg moeten eten. Ben benieuwd.
Nou zou ik weleens willen weten wat daar gelezen werd!
waarschijnlijk’misdaad en straf ‘ van Tolstoïvski. 6 delen plus epiloog, pawi
Ja, daar zat ik ook aan te denken.
Dat lijkt me wat te zware kost voor de brugklas. ‘Het gouden ei’ van Tim Krabbe is al heel wat. Of Thea Beckman op sommige scholen.
Wat een grappenmakers hier. Dostojevski verwarren met Tolstoi.
Misdaad en straf versus Oorlog en vrede.
Het moet wel een niemendalletje zijn geweest, met een epiloog. Jan Wolkers? Die lees je in één les wel uit.
Ik heb zelf nog altijd moeite met het uitspreken van de naam Sjostakovich. Altijd de klemtoon gelegd op Sjostákovich en nog steeds moeite met hoe het echt hoort, Sjostakóvich.
De Hijgende Adem Van Haller, nu met korting bij uw blogbaas!
Toltoïevski is een bekende schrijver hier. Er staat een rubriek over hem op dit blog
Voor mij onvindbaar, ondenkbaar zelfs, Willem Frederik.
Woonde op het landgoed van Toltoïevski niet de beroemde schrijver Dostogenjev?