Een bizar experiment. Dat was het. Ineens stond er een intro op de site. Middenin de week! Reageerders reageerden verward. De puntentelling voor de zwaar vergulde lepeltjes liep in het honderd. In het hele land begonnen er honden in het wilde weg te blaffen. Aan de kust strandden potvissen bij bosjes.
En waarom? We zullen het nooit weten. Wel dat we nu weer eens normaal moeten gaan doen. En al helemaal omdat onze Ilona bedroefd opmerkte: “Aaah … dat is nou kei~jammer, al zeg je ’t niet zelf. Mijn maandagochtendtreurnis zal het op deze manier zonder opbeurende maandagochtendintro moeten doen. Ik hoop dat dit slechts een ‘sorry het moest even try out’ is.”
Gelieve in het onderstaande dus het intro aan te treffen. Het intro dat de vorige ikjesweek afsluit en de huidige ikjesweek aftrapt. En nog meer dan anders helegaar opgedragen is aan Ilona.
Het vorige “intro” (ahum, kuch) behandelde al vier ikjes, zie alhier, dus we hebben er nog maar twee te gaan. Da’s dan wel weer makkelijk.
„deëscalatie is nu essentieel om de controle te houden.”
Margreet Tordoir-Kreugel schreef er een over een tv-showroom waar ze “naar schermen” staat te kijken. Haar oog en oor worden getroffen “door een beeld van een reporter.” Dus niet dat ze echt soepel schrijft, zeg maar. Maar goed, de reporter doet in het Engels verslag van de EU-bijeenkomst over Rusland en de Oekraïne. Het Engels wordt in het Nederlands ondertiteld en “prachtig synchroon” voorgelezen door een robotstem. Maar Margreet leest „deëscalatie is nu essentieel om de controle te houden” en hoort “de escalatie is nu essentieel om de controle te houden.” Dat vond ze reden genoeg om het voorval gnuivend en nog nasnikkend van het lachen naar de krant te sturen.
Voor De Schrijvende Rechter (DSR) die het ikje van de weeromstuit nog maar eens een keer helemaal integraal op de site plaatste (iets dat Pawi eerder al had gedaan, dat was hem wellicht ontgaan) was het verhaaltje “de moderne versie van wat we vandaag toch weer meemaakten met de autocorrectie”. Hij begreep “dat een deel van de NRC-lezers nog stamt uit de tijd van lei en kroontjespen, maar de verbijstering waarmee men verslag doet van ieder technologisch nieuwigheidje, ook die al redelijk ingeburgerd raken, levert doorgaans schrale Ik-jes op.”
De moeder kriebelde het vachtje van de robotkat
En toen was het – na wat heen en weer geschrijf over andere dingen – alweer tijd voor het laatste ikje van de week, het ikje van de zaterdag. Dat kwam van Tineke Dekker en heette “Knuffel”. Haar buurvrouw had een knuffelrobot voor haar “steeds warriger en onrustiger wordende” moeder gekocht. Het leek een succes. De moeder kriebelde het vachtje van de robotkat en zat er tevreden mee op schoot. Maar een paar dagen later, als buuf nog eens bij haar moeder gaat kijken, is het katje opgeborgen in de kast. Waarom? Moeder: „Ja, hij had toch wel erg veel aandacht nodig.”
“Een mooie anekdote”, oordeelde Pawi, “geen ikje”. Ad Hok was het daarmee eens en liet dat weten via de volgende reactie: “Wat Pawi zegt”. Het kan maar bondig zijn, moet de man hebben gedacht. Laten we blij zijn dat hij niet simpel een duimpje opstak, of het “Je vindt dit leuk” sterretje onder Pawi’s reactie indrukte. Maar wat bleek later? De luiaards hebben de hele wereld. Het was namelijk ergens en somehow de 100e reactie van de week, als je tenminste de reacties op dat rare interimintro erbij optelt. Profici Ad!
Ook Lummel, die op vrijdag via de markt naar de bistro ging om zich eens helemaal klem te zuipen, was blij voor onze Ad. Waarom? Omdat Ad “eindelijk Huntelaar, Haller en Brobbey te vlug af is geweest”. En dat klopt. Voormelde gelegenheidsreageerders hebben er immers een handje van om 100e reacties te scoren, maar hadden nu het nakijken. Benieuwd hoe het deze week gaat, nu alles weer normaal is.
Spreek dit uit als “slonsje”
Met Bertie dronk ik op de late zondagavond een beschaafd slaapmutsje, oftewel een “slàinte”. Doe als de Berties en spreek dit uit als “slonsje”, dat is het makkelijkst. En ja, toen dacht ik, kom, laat ik dan toch nog maar een intro schrijven, zoals jullie zien. Met dank aan Bertie. Hik.
*) update: inmiddels ben ik erop gewezen dat een slonsje geen drankje is, maar gewoon “proost” betekent. Wat ik dan heb zitten drinken weet ik niet meer.
Wil jij net als Ilona, DSR en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik bleef eens een keer in eigen tuin. Altijd maar op zondag de hort op, daar moet je mee oppassen. Dan gaan ze over je kletsen in het dorp. Dus ja, toen zag ik me daar ineens een viertal kliko’s met prachtige kleuren, een klikopalet dus. De vierde kliko (met een grijs deksel) kon er niet meer op. Die staat links. Normaliter staan ze netjes op een rij, maar ik had ze tegen de storm Corrie in een verdedigende opstelling neergezet, dicht bij mekaar. Toch vielen er later nog twee om. Dat zie je niet op de foto. Kan ook niet, het is geen video. Ik ben uren bezig geweest om het meest smerige afval dat je je kunt voorstellen weer uit de struiken te vissen. Volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Klikopalet” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ha fijn!
Een cadeautje
het maandagochtendintrootje.
Klein maar fijn
omdat het over een halve week moest zijn
Opgedragen aan mij
Mijn week kan niet meer stuk
Dank je wel!
Wie was dat?
De GGD belt naar aanleiding van mijn positieve testuitslag en informeert naar mijn klachten. „Hoofdpijn, moe, keelpijn, alles mild”, zeg ik. Mijn dochter van 11 – ook thuis met corona – luistert mee. „Ook misselijk?” „Ja.” „Koude rillingen?” „Nee.” „Prikkende ogen?” „Ja.” „Bent u zwanger?” „Nee.” „Bent u in de afgelopen 6 weken bevallen?” „God bewaar me, nee!” De man van de GGD lacht. „Ik moet het vragen mevrouw. Het komt voor.” Hij bedankt me voor mijn medewerking. We hangen op. Waarop mijn dochter me met grote ogen aankijkt en vraagt: „Was dat Rutte?”
Geertje van der Geest
Huh?
Gelukkig hebben we het intro weer op de juiste tijd en de juiste plaats. Dat is wél een goed begin van de week.
Antwoord van Geertje?
De introotjes gaan weer op de oude voet door. Gelukkig.
Ook geen verandering bij de Ik-jes. Helaas.
En nee, het was niet ‘Rutte’, maar de Oude Koningin, nou goed? Nederland Doet komt er weer aan, en dit jaar draait de Koninklijke Familie een ochtendje mee in een covidcontacttraceringscentrum.
Leve de gewone intro. Hulde. Een goed begin en zo.
Ter verduidelijking: slàinte betekent proost. ☻
In welke kliko moet het ikje gegooid worden?
In welke kliko?
Hé…
Een keer was genoeg
Ik ben al benieuwd naar het intro van Dinsdag.
Waarom Rutte?
Ah, en ik maar denken dat ik een slonsje dronk, kun je nagaan hoe ver ik heen was.
Ikjes moeten in de groene container, denk ik, Ilona, of bij het chemisch afval als ze erg giftig zijn, of in de PMD als ze gerycled kunnen worden.
Nog even over het ikje: de titel is heel goed gekozen.
Dat geeft hoop voor de ikjes van de verdere week
Zeker een goede titel. Ik had er zelf “Rutte” boven gezet, maar ja, dan geef je de pointe meteen al weg. Nee, goed hoor, hopen dat we morgen weer een vraag als titel krijgen. Hopeloos ouderwets, zo’n woordje, zo’n onderwerp, vragen willen we zien.
Wat pawi zei (om 09:25).
Buschauffeur
Ik parkeer mijn auto in een nauwe straat. Ik sta fout, buiten de lijn. Moet maar. Met masker en portemonnee, zonder tas, snel ik naar de bakker. Met volle handen weer terug. Plots ontwaar ik een bus, die er langs moet. Ik spring in mijn auto, gooi alles op de plaats naast me, beschaamd het moeilijke passeren afwachtend. Traag nadert de bus. Hij stopt bij mijn raampje. De chauffeur toetert. Ik kijk niet op. Hij toetert nogmaals. Ik open mijn raampje.
„Mevrouw… uw portemonnee!” Hij wijst naar de straat. Ik open mijn deur, zie mijn kostbaarheid opengeklapt liggen. „Dank u!”, roep ik. Maar de bus rijdt al weg.
Carla Kok
Ja, moet de buschauffeur gaan staan wachten op een knuffel? Is het al zo erg gesteld in dit land dat het in de krant moet als je wordt gewezen op je verloren portemonnee op straat? Rijden ze er normaliter overheen? Hengelen ze ze normaliter naar binnen met een daartoe speciaal vervaardigde hengel?
De laatste drie zinnen weg, en je hebt een pracht van een ikje.
Eens!
Iemand ‘opengeklapte kostbaarheid’…. heet dat zo tegenwoordig? Weer eens anders dan een zilt-glinsterende pareloester.
Werd vanmorgen wakker met Volkskrant Breaking Nieuws pushbericht dat een gynaecoloog uit Den Bosch zich had misdragen. Het bleek niet om vrouw Kerkhof te gaan. Het Ik-jesarchief hoeft dus niet te worden opgeschoond.
DSR heeft een nieuwerwetse portemonnee in het vorm van een metalen kaarthouder. Niks openklappen, grabbelen en graaien – alles schuift overzichtelijk naar buiten, en de bus kan er gewoon overheen rijden.
Je moet hem alleen niet op de metrobaan verliezen, dat kan tot ontsporingen leiden.
Ja die heb ik ook al jaren! Lekker dingetje hoor, je trekt een kaart alsof het een pistool uit je holster is.
Ik open de e-mail, zie een kostbaarheid opengeklapt fier rechtop staan. “Dank u”, roep ik. Maar Marc kan me al niet meer horen.
Ik zie net dat Corry als Corrie geschreven moet worden, dus gecorrigeerd. Ook een storm heeft recht op een corekte spelling.
Waar ik dat las? Op het prachtige blog van Sabine Verburg, alles over de wind, de storm, en er in Zeeland tegenin fietsen.
Weer een NRC lezer die verstelt staat van de eerlijkheid van de gewone man.
een off topic vraagje. Er is een groot schandaal in Frs uitgebroken. Twee grote internationale bejaardenhuis organisaties worden aangeklaagd voor slechte behandeling en verwaarlozing van bewoners. Het gaat om ORPEA en KORIAN.
De PDG van KORIAN probeert zich al twee dagen schoon te praten door op hun fantastische resultaten in Nederland te wijzen. Modern, kleinschalig en goedkoop. Hier in Frankrijk betalen de bewoners gemiddeld 5000€ om zich te laten verwaarlozen.
Weet iemand hier iets over, ik heb namelijk de indruk dat de zorg in Nederland niet echt de benchmark was.
Haha, nee niet echt! De zorg in Nederland is aan de commercie en lagere overheden overgeleverd. Je hoeft geen SP te stemmen in te begrijpen dat dit niet altijd goed uitwerkt voor de zorgbehoevende, maar wel meestal voor de managers. Man, ik lijk wel een wapppie, maar goed, ik zie dingen.
“Op 10 februari betaalden beleggers nog €116,80 voor één aandeel Orpea, vandaag is dat nog €33 staat.”, (sic) aldus BeleggersBelangen.
Een kans dus voor de koopjesjagers met een bovengemiddelde risicotolerantie.
Die koers van Orpea zakte in elkaar naar het verschijnen van het boek ‘Fossoyeurs’ waarin de praktijken van dit bedrijf na een heel groot onderzoek zijn gepubliceerd.
Hun concurrent Korian staat ook onderdruk en tijde bedrijven staan class-actions te wachten. De CEO van Korian verdedigde het principe van winstgevendheid omdat ze wereldwijd ‘best practices’ konden uitwisselen. En ze brengt steeds het fabuleuze Nederland als voorbeeld.
Nog geen Applepay by the way?
Niet alleen in FRS maar overal, echt overal, wordt gefraudeerd als die mogelijkheid er is.
In NL verdwenen zorgtoeslagen , bedoeld voor de mensen aan het bed, in de zakken van de managers. Ik kijk nergens meer van op.
Die thuiszorg probeerde mij een poot uit te draaien.
Er klopte niks van die declaraties.
Ze wilden een machtiging van me.
Ben gestalkt.
Man net dood, ik net met corona uit het zh.
Ligt me nog vers in het geheugen.
Poot stijf gehouden en nu zijn er toch mensen aangehouden.
Maar het ikje is tot op zekere hoogte leuk.
Zeg ik ook maar wat.
Daar kijk ik toch van op, Ilona. Hoe ver kunnen ze gaan? Te ver.
Goed van jou om je ondanks alle ellende toch te verweren, en met succes ook nog! 💕
Rat
“Er zit een rat in de tuin!”, riep mijn vrouw. „Een vette dikke bruine rat. Zo’n grote.”
Huiverend schoot ik in mijn laarzen en pakte de bezem, klaar om mijn gezin te verdedigen of in ieder geval 144, de dierenpolitie, te bellen.
Het was een konijn.
Bas van Vuren
Weer iemand die zijn evennaasten zonder aarzelen opoffert als er Ik-jeseer te behalen valt….
De vrouw van de inzender staat voor gans het land te kijk als een bangelijk poppetje met weinig tot geen verstand van van knaagdieren.
Maar toch had ze gelijk, er was wel een rat. Op kaplaarzen.
Nou nou nou, mijn waarde! De ikjesschrijver voor rat uitmaken? Bizar dieptepunt in je ikjesbespreking.
Ach, het was een mooie wending. De bespreking had een kop, en een mooie vette staart.
Dacht ik toch even dat het de kant van de cavia over de schutting opging.
Maar nee, het kreeg een enorme wending en mondde uit in een geweldige ontknoping.
De NRC is wel actueel. Dit voorval is afgelopen zaterdag gebeurd, opgetekend, getweet en verstuurd.
Jaja, goeie krant. Bekwame mensen. Hele fijne rubriek.
Gefeliciteerd, Bas.
Ja, die vrouwtjes toch…
Dank Pawi. Ja, de waarheid verloopt soms in sjablonen, doe je niks aan. Ook bij spinnen ben ik het die in actie moet komen. Maar zij doet weer heel andere stoere dingen waar ik dan weer het watje ben. Is allemaal perfect in balans.
En op welk vlak is APD dan een watje?
Vetrandjes, fruitvliegjes, plakkerige kinderhandjes?
Je komt zeker in de richting, vroeger inderdaad het snot en de poepluiers, daar was ik geen liefhebber van. Nog steeds niet, maar ze dienen zich niet meer aan. Vliegjes en miertjes laat ik zoveel mogelijk in leven en als ik er al eens een gedachtenloos ombreng dan prevel ik een “sorry”. Qua eten: bij een haar in soep of yoghurt ga ik echt over mijn nek, en graatjes wil ik in mijn mond ook niet aantreffen als ik vis eet. Ook niet als ik iets anders eet. Dan schuif ik het geheel luid kermend terzijde en eet me voor de rest van de maaltijd vol aan de aardappelpuree.
Akelige dingen
Ranzig vet
Vooral warm
Van het varken
Waterige yoghurt
Schiftende jam
Zand tussen m’n tenen
Maar het allerergste
Wat me nog steeds doet kokhalzen
Is het plaatje van een gefrituurde kippekop van KFC
Compleet met havervlokkenkruim
Iew indeed, ik twijfel zelfs of ik dat walgelijke plaatje wel hier zal plaatsen. Update: ik doe het niet. Wel de link. Klik er vooral niet op dus.
https://www.funx.nl/news/omg/0c369d03-c642-4e7b-89eb-b6fc2e83df6d/vrouw-vindt-hele-kippenkop-in-haar-kfc-bucket
Erg he?
Allicht behoedt het de jongelui van gefrituurde bende. Ik stap er niet meer binnen met dit op mijn netvlies.
De reactie van KFC dat eea in ieder geval bewijst dat ze echt kip serveren, is dan wel weer gevat
Eigenlijk kan je voor je fatsoen niks meer eten
Ik krijg altijd de kippenkop als ik een kip op de markt koop.
Het ikje is eer eentje vol zelfspot. Wat een domme vrouw heeft die bas gehuwd!
Maar serveer je de kippekop ook? Ongeplukt, met de oogjes zachtkens toegeloken?
Beste Drasties vrienden
Om maar meteen met de deur in huis te vallen:
Sinds enige tijd ben ik weer in de medische molen beland en staat er weer het een en ander op het programma.
Gelukkig wel hier in het Jeroen Bosch ZH tot nu toe.
Bert leest mij net een leuk ikje voor van Bas van Vuren…
Nou nou Lummel, let wel op wat je zegt hé? 😄
Klare taal, namens ons allemaal heel veel sterkte en van harte beterschap, gelukkig hebben ze wifi in het ZH. Komt goed.
Je zal maar bij de McDonalds een echte koeienkop in je HappyMeal vinden.
Nooit leuk Klare taal, ik hoop dat ze er het beste van maken en jijzelf ook.
Sterkte alvast en goed herstel.
Wifi alleen maar gebruiken voor BvV hoor. Niet voor gevoelige zaken zoals bank e.d.
Dat doe je maar thuis.
Sterkte, KT!
Ja, Drasties. Ik denk er af en toe nog wel eens aan terug.
Dat betekent, Klare taal, dat je ook al lekker lang meedoet. Hou dat draadje maar aan!
Sterkte voor jou en je naasten, in de eerste plaats Bert. Dat hij maar vaak gaat voorlezen uit NRC, of liever nog, uit dit blog. Tot je zelf weer je mannetje staat natuurlijk.
Koppen hoeft hij niet over te slaan, jou kennende kun je dat wel aan.
Bertje aan het bed van onze lieve Klare Taal. Ik moest ineens aan de buurman denken … Het zal je gebeuren zeg! 😃
De echte Bertje zou haar wel opbeuren. Maar haar eigen Bert is onvergelijkbaar beter.
Ik zat ooit in China aan een ronde tafel met draaiplateau. De westerlingen draaiden de kop van de kip of haan (met opengesperde snavel en verwijtende ogen) snel door naar de volgende. At niet lekker.
“Geachte lezer,
Dank u voor uw bijdrage aan de rubriek ik@nrc.nl. Als wij uw ‘ikje’ plaatsen, krijgt u bericht van ons.
Redactie Achterpagina
NRC Handelsblad | nrc.next”
Driemaal raden hoe vaak dat in de afgelopen jaren is gebeurd?
Stop maar.
Antwoord: nul keer.
@ Pawi Lol ! Dank aan allen voor het hart onder de riem steken!
Sterkte Klare Taal.
Ik at in China gefrituurde kippepoten. Dat is heerlijk. Het Chinese restaurant in ST. Germain en Laye (waar ik 29 vlakbij gewoond heb) liet de kok als ik kwam gefrituurde kippenpoten voor mij en de eigenaar maken.
Zucht. Zover moet ik in mijn nieuwe stadje ook zien te komen.
In precies datzelfde restaurant gingen ze ons zo langzamerhand goed kennen. Waarom? Apieknapie fluisterde de bediening halverwege de maaltijd toe dat het zijn “anniversaire” was. Niet een keer per jaar, maar elke paar weken. Bij het nagerecht ging dan het licht even uit en kwam het keukenpersoneel luid zingend om onze tafel staan met een ijsje op een zilveren schaaltje met sterretjes . De andere gasten keken geamuseerd toe en begonnen zelfs soms te klappen. Apieknapie glunderde. Wij lagen met rode gezichten van schaamte onder de tafel.
Ik ben inmiddels bijgekomen van mijn colonoscopie vandaag, en ben nog net op tijd om Bas te feliciteren en Klare Taal sterkte te wensen. De rest van de grotendeels onsmakelijke discussie hiero laat ik maar aan mij voorbijgaan.
Alles goed, Ad?
Een paar poliepen verwijderd, hopelijk goedaardig.
Klare Taal, natuurlijk ook van mij het allerbeste.
Sterkte, AH!
..en voor AH duim ik ook.
Dank Ad Hok , Lummel en Bertie.
Ad Hok ik wens je natuurlijk ook een gunstige uitslag en positieve berichten.
Ik duim voor iedereen!
En ik dank iedereen.
Ook van mij sterkte gewenst, Ad!
Hopelijk goed nieuws.
Doet me trouwens herinneren aan mijn kapster, die vroeg of ik zou kiezen voor een rouge.
Nee, ik voelde meer voor dat lichte roesje.
Speelafspraak
De basisschool gaat net uit als ik mijn ommetje maak. Een moeder zet haar zoontje achter op de fiets. Ze buigt zich over het stuur, zet stevig aan en fietst langs me. Ik vang haar woorden op. „En dan kan Sterre mooi met Nora spelen, want die is ook positief.”
Irene Wing Easton
En straks een mevrouw die bij het ommetjes maken bij de bakker hoort vragen om een gesneden bruin. Mag het iets minder bloedeloos?
DSR jr en zijn broertje zijn deze week weer naar school nadat ze allemaal covid hebben gehad. Dat weerhield ze er niet van om met elkaar te spelen. Ik zou zelf persoonlijk geen speelafspraken maken, maar aangezien die kinderen niet of nauwelijks symptomen hebben, kan ik me de verleiding wel voorstellen.
Positieve mensen kunnen elkaar niet besmetten. Is gewoon officieel beleid van de GGD hoor.
Ad Hok, ook ik hoop dat je verdere ellende bespaard blijft.
Over het ikje: het is geen ikje. De inzendster plant haar ommetjes zo, dat ze tenminste nog iets meemaakt van de dingen van alledag. Binnenkort is het allemaal verleden tijd.
Ik weet niet hoe het in Nederland en de USA is, maar in Zwitserland is dit een standaardonderzoekje voor mensen boven de 50. Je drinkt eerst een dag lang een liter of tien vloeistof en dat verlaat het lichaam vervolgens langs de bekende weg.
Dan ga je rozig en blank naar meneer of mevrouw de dokter. Die geeft je het lichte roesje waar Ilona het over had. Je ligt op je zij op een tafel en de meneer of mevrouw gaat enthousiast met een slangetje en een mini-cameraatje in de weer. Jij kunt gezellig meekijken op de monitor. Opgetogen wordt er dan hier en daar, of nergens in het beste geval, een doorgaans onschuldig uitstulpinkje verwijderd, dat vervolgens, als jij allang weer aangekleed en wel in de auto zit, naar een lab wordt opgestuurd. Een weekje later krijg je dan het bericht dat alles goed is en je over vijf jaar weer wordt verwacht. Ik vond het een gezellig gebeuren.
Hier in Nederland is men, zo begreep ik uit mijn omgeving, zelf in de weer met poepenveloppen, want ja, wij hebben Rutte en die wil het liefst dat we alles zelf doen. Ooit is daar een slim woord voor uitgevonden en gespind: de participatiesamenleving. Briljant in de markt gezet, met de hulp van de Koning, maar in feite dus de aankondiging voor te vergaande bezuinigingen op allerlei vormen van zorg. Want ja, als we voor elkaar zorgen dan kunnen de bejaardenhuizen sluiten, de ziekenhuizen worden uitgekleed, alles wat nooddruftig en hulpbehoevend is moet maar een familielid of een buurman zoeken. Wel zo makkelijk voor die kleine slagvaardige overheid in het gaafste land van de wereld.
Over het ikje: ik vond die van gisteren een stuk beter.
Een gezellig gebeuren zou ik het niet noemen, en dat lichte roesje was algehele anesthesie, maar verder klopt Bas’ beschrijving wel. Overigens heb ik deze procedure al meerdere malen ondergaan, of zoals ze hiero plegen te zeggen: it was not my first rodeo.
Sterkte voor iedereen die sterkte nodig heeft. In Frs zeg je ‘courage’ tegen de winkelier als je weggaat. Daar doe ik dus niet aan mee.
aan dit ikje maak ik geen woorden vuil. Sterkte met de schrijfcarrière van Irene
Poekie
Onze kat Poekie gaat er vaak op uit. Aan haar halsbandje zit een kokertje met daarin onze gegevens. Haar favoriete plek is de tuin van een verzekeringsmaatschappij aan de andere kant van de ringweg. Regelmatig worden we gebeld door deze verzekeringsmaatschappij, om te vertellen dat Poekie gevonden is. Zo komt Poekie altijd weer thuis. Nu stond er een man met fiets voor onze deur, een medewerker van de verzekeringsmaatschappij. Bedroefd vertelde hij dat Poekie gevonden was, op sterven na dood. Hij opende zijn fietstas, Poekie sprong in mijn armen. Ik bedankte de man. Gelukkig heeft hij meer verstand van verzekeren.
Hielko Inia
Rare kat die zich door een vreemde laat oppakken en in een tas stoppen. Is Poekie wel helemaal in orde?
Poekie dit, Poekie dat
Poekie is een muskusrat.
Waar is Kurt Zouma als je hem nodig hebt?
Oh, ik dacht ik zal eens googelen wat Poekie betekent. Niet echt onschuldig dus en zelf zou ik dus nu mijn kat niet zo noemen.
Ach, betekenissen veranderen in de loop van de tijd. Geen mens die ’t nu nog zo noemt.
Dat is zo, heb het nog nooit in die betekenis gehoord. Poekiepic ook nog nooit ontvangen trouwens, jij?
Ik denk dat Poekie misschien wel bestaat maar helemaal niet er vaak op uitgaat om naar een verzekeringsmaatschappij over te lopen, zodat het baasje denkt een leuke point te hebben gevonden.
Ik heb ook nog nooit een kat in iemands armen zien springen. Zo vanuit een fietstas gericht gesprongen.
Daar zouden circussen jaloers op zijn.
En zeker niet als ie een moment ervoor voor pampus lag.
Ach, DSR is een jong, modern mens, midden in de wereld. In jouw tijd moest zoiets nog met een polaroid oid.
Ook ik heb Poekie even gegoogeld, en de eerste definitie die ik tegenkwam was van de Urban Dictionary: “A name typically given to a cat. Widely used in the Netherlands, Northern Europe and Scandinavia”.
De direct-klaar camera (pun intended) is weer volop verkrijgbaar hoor. Heb er zelf nooit een gehad. Ik was een liefhebber van de spiegelreflex, Praktica, Pentor Super TL e.d.
Dat hoor je niet vaak van een kat, dat die dood kan liggen. Beetje theatraal beest als je het mij vraagt.
Haha, Ad. Hier in Nederland kom je ook de Maleise betekenis tegen.
De code
In de speeltuin hebben we het verjaardagsfeest van onze zoon van zes gevierd en we wandelen weer naar de parkeerplaats.
Eén van zijn vriendjes komt naast mij lopen. Aan zijn houding zie ik dat hij mij heel graag iets wil vertellen.
„Meneer, bent u een dief?”
„Nee”, antwoord ik, „waarom vraag je dat?”
„Wij hebben een inbraakalarm gekregen en ik weet de code: 6237.”
Jan Tengbergen
Alweer het laatste ikje van de week. Een schattig kinderikje.
Met een duidelijke boodschap, geef je kinderen nooit de code. Ze vertrouwen je blindelings als je zegt geen dief te zijn.
Ja best lief vertederend ikje.
Een trots menneke.
Klein potje met grote oren.
Ik heb het adres van de schrijver gegoogeld. Ik ga daar vanavond nog even langs.
Had ik ook al gedaan, maar toen realiseerde ik me dat het over het huis van een niet nader aangeduid vriendje gaat. Speld in een hooiberg.
Je hebt gelijk. Mijn inbrekersloopbaan was dus maar kort. Weet je wat trouwens nog moeilijker is dan een speld in een hooiberg te vinden? Een speld in een berg spelden.
Laat staan een strootje in een hooiberg
Oeps! Heb ik me daar per ongeluk de 100e reactie geplaatst. Mijn nederige welgemeende excuses.
Lagen de witregels in de aanbieding ?
Zijn de goeie pointes nou nog steeds op de bon?
Geef dat lepeltje maar aan vrouw Van Vuren, dat heeft ze wel verdiend.
Ik zal maar niet zeggen waar DSR dat lepeltje volgens mijn vrouw zou kunnen opbergen.
APD is geen heer door zijn vrouw als Sprechhund op te voeren voor zijn eigen primitieve verlangens.
Hij zal het wel hebben over wat hemzelf is overkomen na het schrijven van dat intens gemene Ik-je: wie zijn kont verbrandt, moet op het theelepeltje zitten.