Te koud. Te vaak met de kop in de gootsteen. Te duurzaam. Te weinig Italiaans. Te weinig glas. Te zuinig. Het is altijd wat met die ikjes. Nederlanders maken behoorlijk wat mee in het dagelijkse leven. Ze staan daarmee regelmatig in de NRC door middel van de lezersverhaaltjes die bij de intelligentsia ook wel als “ikjes” bekend staan. Hier op dit blog buigt het ikjespanel zich over inhoud, schrijfstijl en het karakter van de inzender.
De NRC krijgt dagelijks honderden van die ikjes binnen en heeft een hele afdeling die niets anders doet dan ze sorteren, reviewen, selecteren, herschrijven, feedback geven aan de auteurs, workshops organiseren om de inhoud te verbeteren, de statistieken evalueren, jaarkalenders uitgeven en eens per jaar … organiseren ze de weergaloze Ikjesparty. Daar zijn al heel wat reputaties aan diggelen gegaan, maar ook prille liefdes ontloken, kindjes gemaakt en glazen geleegd. Het Boekenbal is er niks bij, geloof me. Maar omdat dit feest door de krant zelf wordt georganiseerd en ook redacteuren en losse medewerkers er stevig de bloemetjes buiten zetten wordt het uit de pers gehouden. Ik denk zomaar eens dat niemand van jullie hier ooit van gehoord heeft, toch? Dat bedoel ik en dat houden we zo.
Wat had ze er boven gezet? “Dudley”
Om uit de honderden inzendingen gekozen te worden is het handig om een link met de actualiteit te zoeken. Raisa Mulder deed dat bijvoorbeeld heel kundig met haar verhaaltje over de metro waarin haar vriendin zonder kaartje voor haar meegenomen fiets reisde. Omdat de controleurs bij de zogenaamd verlaten fiets bleven ronddrentelen stapte ze bij het eindpunt in arren moede maar uit zonder haar fiets mee te nemen. Niks mis met het verhaaltje, zal wel in Amsterdam geweest zijn, maar wat had ze er boven gezet? “Dudley”. Ja. De storm die toen over Nederland raasde. Wat dat met het verhaaltje te maken had? Niks. Ja, vanwege die storm ging die vriendin dus de metro in met haar fiets. Dat was alles. Dus dat je niet denkt dat een ikje over jezelf moet gaan of dat het ikje een opvallende gebeurtenis moet beschrijven. Hij kan er zomaar ineens in komen.
Onze hoofdikjesbeoordelaar Lummel (in het dagelijkse leven chef-kok in een Frans vijfsterrenrestaurant) vond dat de vriendin goed gehandeld had als althans de boete voor de fiets hoger was dan de geschatte restwaarde van de fiets. De Schrijvende Rechter (DSR) ging uit arren moede – want ja, wat zeg je over zo’n ikje – maar los op de “lullige namen” die stormen tegenwoordig krijgen. “Corrie, Dudley … binnenkort graag Garriet-Jan, Kniertje en Neelie.”
“Hij heeft er geen blauwe plekken aan overgehouden.”
Ook Ilona en Pawi, twee andere prominente leden van het ikjespanel, hadden het niet over het ikje maar over de storm. Pawi moest een omgewaaide schutting en kliko’s opruimen. “Het bos staat nog overeind gelukkig.” Ilona had haar tuinstoelen binnengezet en de brievenbus dichtgeplakt. De dakpannen liggen nog op hun plek. Maar “af en toe was het zo’n lawaai,” bekende zij, “dat ik me erop betrapte dat ik de armleuningen van m’n stoel krampachtig vasthield. Hij heeft er geen blauwe plekken aan overgehouden.”
Luit Kloosterman verbleef een paar weken aan de zonnige Spaanse kust en at op een gegeven moment een “heerlijke curry” in een Indiaas restaurant. Je kent ze wel, met zo’n televisie boven de bar met vage geluidloze voetbalwedstrijden van links naar rechts. Bij het afrekenen vraagt hij met een knikje naar de TV aan de chef of hij de Olympische Winterspelen ook uitzendt. “No, no”, zegt deze met een ernstig gezicht, “too cold”. Wat dit voor een verhaaltje is ineens? Het ikje van vorige week maandag, want dat hadden we nog niet besproken. Bertie van het ikjespanel vond het “een flauw ikje”. Pawi vond het maar “onnozele gansjes, die vakantievierders.” “Willen van alle walletjes tegelijk eten”, schreef ze pinnig en voegde er smalend aan toe: “Met een knikje naar de TV … en een boertje naar de baas?'”
Ook het ikje van Pekah Kleingeld kreeg geen warm onthaal van onze kritische panelleden. Maar ja, het ging dan ook over een zwerfkat die ze uit een asiel had gehaald. Het beestje had een “hardnekkige neiging om overal naar eten te zoeken”. Als Pekah hem weer eens met zijn kop uit de gootsteen vist, roept ze boos “Ik breng die kat weer terug!”. Waarop haar dochter roept “Dan breng ik jou terug! Naar opa en oma!”. Het vertederende familietafereeltje riep bij Pawi “minstens een glimlach op. De verhoudingen in het gezin lijken me prima.” Raadgevingen waren er ook. “Had dan een hond genomen”, riep Ilona. “Geef die kat te eten”, schreeuwde Lummel er overheen.
Elisabeth Janmaat heeft haar achternaam niet mee, maar daar kan ze niets aan doen. Ze ging dus gezellig met haar vriendin Françoise een “autotochtje” maken. Ze belandden in een restaurant langs de A4. Daar namen ze “gezellig” plaats aan een tafel, dus niet ongezellig, zeg maar dat je krijsend en naar de tafelpoten schoppend gaat zitten. Een “alleraardigste” serveerster, dus geen chagrijn, bracht hen de cappuccino’s. De alleraardigste serveerster wees op het koekje dat ze erbij serveerde en maakte “een statement”, dus niet dat je denkt dat ze zomaar iets zei. “Wij zijn tegen voedselverspilling”, verklaarde de alleraardigste serveerster plechtig. Of ze dat koekje op gingen eten? Nou, zoveel duurzaamheid hadden de dames niet verwacht “langs de A4”. Maar Elisabeth herpakte zich en antwoordde dat ze het niet zelf op ging eten. Waarop de alleraardigste serveerster het koekje zelf in haar mond stak.
Het panel vond het maar bizar. Zoiets kun je natuurlijk ook bij het afruimen doen als de klanten weg zijn. De serveerster schorsen in afwachting van een extern onderzoek is wel het minste dat de Raad van Bestuur van het A4-restaurant zou moeten doen. Pawi lachte vrolijk “drinkt u dat glas leeg?” en wij zagen een klassieke ober-klantscène voor ons waarbij de ober na het serveren van het glas wijn die vraag stelt en het glas alvast halfleeg drinkt. “En die tournedos is vast ook ietsje te groot voor u, mevrouw …“
“Jazeker, die barf ik tot de rand toe vol.”
DSR vond het een “allerirritants stukje. Alsof het erom is gedaan.” En wat was het weer “gezellig” en “alleraardigst”, smaalde hij. “Dus u wilt een emmer, meneertje? Gaat u die wel helemaal gebruiken?” “Jazeker, die barf ik tot de rand toe vol.”
Ook de twintigjarige Italiaanse huisgenoot van Gabriël van Rosmalen weet niet helemaal hoe het hoort. Hij heeft groengelakte nagels en “vindt dat Italië moet vernieuwen, hervormen en verjongen! Weg met de oude structuren en knellende tradities.” En toch ziet ze dat het hem echt pijn doet wanneer zij de spaghetti breekt voordat ze die in de pan laat vallen. Een beetje een expat-ikje, zoals ze vroeger wel in de NRC Weekeditie voor het buitenland verschenen. DSR meldde dat hij gaandeweg steeds meer het idee krijgt dat de NRC het schrijven van de ikjes heeft uitbesteed aan een algoritme. Ilona en Pawi vonden het supergecomprimeerde verhaaltje goed, want (van links naar rechts) “geen woord teveel” en “in een paar zinnen is het helemaal duidelijk”. Ad Hok, die decennia lang in een Italiaans paleisje ergens in de rijke wijken van Rome heeft gewoond, was keihard in zijn oordeel: “Gabriël moet zich diep schamen.”
En toen was het alweer tijd voor het driehonderdduizendste ikje van Mieke Kerkhof, vroeger vroedvrouw, maar nu kennelijk “dokter”. Ze heeft een oog voor ikjes die scoren. Nog tijdens het consult maakt ze al aantekeningen en denkt ze al aan het plotje. Nu ook weer. Tegenover haar zat een patiënt. Heb je weleens, als je dokter bent. Maar Mieke keek naar haar bril en raakte er zelfs door gefascineerd. Niet door wat de patiënt haar vertelde kennelijk. Waarom ze zo gefascineerd raakte? De glazen in die bril waren onzichtbaar. Ongeduldig maakte Mieke het consult vol en ze vroeg na afloop waar de patiënt die bril gekocht had. Die antwoordde dat ze haar ogen had laten laseren en niet kon wennen aan het leven zonder bril. Dus had ze de glazen er maar uitgehaald. Maar Mieke zat al op de NRC-site en hoorde de patiënt niet eens weggaan. Waar ze voor kwam, zullen we nooit weten. Mieke weet dat vermoedelijk ook niet.
“Wat heeft u een strakomlijnd voorbipsgazonnetje!”
“Bril zonder glazen”, oordeelde een panellid, “ikje zonder inhoud. Bladvulling”. Pawi gaf aan dat ze een beetje “Miekemoe” was. Voor de rest van het panel was dat nog zwak uitgedrukt. Toch kon de altijd kritische DSR nog wel waardering voor het geschrevene opbrengen. Het was namelijk voor het eerst over een niet-medisch onderwerp, normaliter schrijft Mieke immers over de kwalen van de patiënt. Het is volgens DSR echt beter dan wat we normaal gesproken hadden kunnen verwachten: “Wat heeft u een strakomlijnd voorbipsgazonnetje! Zo subtiel’ ‘Ja dokter, dat zit zo moet u weten. Ik heb me laten laseren etc’
Ad Hok kwam met een weergaloos hikje (hetzelfde ikje maar dan vanuit een ander vertelperspectief geschreven): “Nou, meid, ik moest dus naar de ginnacoloog, naar die dokter die altijd van die stukkies schrijft over haar patienten. Ik denk: nou, dat wil ik ook wel es. Je weet, ik ben altijd in voor een geintje, dus ik zet de bril op waar Hannes in een dronken bui de glazen uit had geslagen. En ja, hoor, ze trapte erin. En nou sta ik in de krant!”
Lachen, gieren en brullen, maar dit keer hield dat wat sneller op dan anders, toen bleek dat Miekes autootje diezelfde dag de storm niet had overleefd en dat wens je natuurlijk niemand toe. En ja, dat ging dus wel over de storm, maar daar lees je dan weer geen ikje over. Het blijft een apart fenomeen. Dat ikjesgebeuren.
En dat was dan alweer het einde van een prachtige ikjesweek. Vooral de reageerders waren goed op dreef. In lijn met de huisstijl heb ik alle vermeldingen van DSR en andere reageerders vet laten drukken, althans daar waar ze voor het eerst in een alinea voorkomen. Met name DSR doe ik daar een groot plezier mee, dat weet ik toch, ijdeltuitje dat hij me d’r eentje van ons is. Waar of ik dat heb gezien, dat vet drukken van namen, zo vroeg mij ooit een andere reageerder. Ik zou het niet weten. Inene dook het op en het is niet meer weggegaan. Ik ben in ieder geval keiblij dat het gewaardeerd wordt, want er was wel ooit eens een intellectueel die vond dat het “op de Story” leek. De intellectueel (gymnasiast, liefhebber van de Romeinen en de Rolling Stones) is op een gegeven moment afgetaaid, misschien wel omdat hij te weinig in het vette voorkwam. Dat zullen we nooit weten, dat kan gebeuren en dat vinden we niet erg. Hier en nu is de ikjesweek in ieder geval afgetrapt!
Wil jij net als Lummel, DSR en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep ergens in een supermarkt, want dat moet ook weleens. Het was in een Jumbo en het viel me op dat alle klanten keurig een mondkapje op hadden. De Jumbo-medewerkers ook, maar … die hadden ze allemaal onder de kin, intussen vrolijk schreeuwend naar elkaar. Op Twitter heb ik ze ervan langs gegeven, want daar is Twitter heerlijk voor, ook qua bereik. Ook mijn tirade richting de Stichting DierenLot ging virtual. Ellenlange tv-reclames op prime time. Ik dacht in mijn onschuld dat ze die zendtijd gratis kregen. Nee dus, daar tellen ze heel veel geld voor neer. En de directeur blijkt anderhalve ton te verdienen. Ineens bekeek ik die never ending reclames met andere ogen. De vrijwilligers krijgen vast elk jaar een kerstkransje. Volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Dierenliefde” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Goedemorgen, ben ik de eerste reageerder? Goh, bijna net zo goed als een ikje.
Gefeliciteerd Bertie, alles is een beetje vertraagd vandaag. Geniet ervan!
Compliment
Mijn moeder van 94 is niet zo van het complimenten geven, nooit geweest. In mijn tienertijd had ze op mijn uiterlijk altijd iets aan te merken. Dus toen ze naar mij wijzend tegen de dokter zei: en ik heb nog twee van die mooitjes, was ik blij verrast. Totdat ik me realiseerde dat ze in West-Fries dialect sprak. Ze heeft twee joôs en drie moidjes.
Trudy Moerkamp
Bijzonder dat je nog altijd niet gewend bent aan het dialect van je 94-jarige moeder. Ze zien elkaar niet zo vaak, denk ik maar zo.
Wij zijn anders dol op complimenten geven. Heerlijk intro. Hoe doe je dat toch elke keer weer?
Leuk verzonnen verhaaltje. Zelfs een beetje leerzaam. Ik wist het niet, van dat moidje.
Ach, het is een gave, hè, sprak hij bescheiden maar gloeiend van plezier. Het vloeit er inene uit, zonder echt nadenken. Maar goed, zonder die keileuke reacties zou het mager zijn, heel mager.
Het intro had tegenwind. Maar mag er zeker zijn.
Ik kijk reikhalzend uit naar morgen, misschien is er dan wel een ikje ipv een niksje.
Ik vond ’t een wat middelmatig introotje. Automatischepilootwerk.
Nou ja, mischien volgende week wel beter.
De inzender zal inmiddels wel naar de zeventig lopen, maar ze gaat nog steeds gebukt onder de opmerkingen van moeder in haar jeugd. Zo zie je maar.
DSR heeft zijn nageslacht het afgelopen weekend onder meer aangemerkt als ‘oliebollen’ en ‘flipflappen’. Hij zal zich voortaan in acht nemen, want ondertussen worden de messen geslepen en sta je vijftig jaar later in de krant.
Hm, DSR is weer eens in zijn ochtendhumeur blijven steken. Of heb ik toch nog ergens een vetje over het hoofd gezien?
DSR is in een uitstekend humeur, bedankt voor de belangstelling -milde glimlachicoon-
De enige die zich van zijn knorrige kant toont, is APD. Zoals menig margeblogbaas is hij slechts gediend aanmoedigende bijval, want in de grond toch een tikkelje ijdel en onzeker. En dan wordt een matige beoordeling al gauw persoonlijk opgevat -milde glimlachicoon-.
Maar ja, lof moet je verdienen en het is niet elke dag prijs. Geeft niks, DSR kon wel zien dat je je best had gedaan en dat is het belangrijkste. De rest komt vanzelf . Vooral ‘gewoon doorgaan!’ dus.-mild-aanmoedigende glimlachicoon-
Ik mag die moeder wel.
Gelukkig ben ik niet speciaal opgestaan om dit Ikje te lezen. Ik was vroeg op want ik heb Lola te logeren.Ik ben dus druk met koken, spelen, buitenspelen, achter het fietsie aanrennen en naar de draaimolen gaan. Ik werk ook nog een beetje tussendoor, dus ik heb deze week niet heel veel tijd om te reageren. Vanmiddag gaan we kokoskoekjes maken. Die lust ik zelf ook graag.
Het is je gegund, Lummel. Zelve geniet ik ook altijd van logeerpartijtjes, zelfs van een teckel.
Prachtig intro, een stabiel baken in deze ‘stormende ‘ tijd letterlijk en figuurlijk.
Buiten knakkende bomen , crashende auto’s en dreigende oorlog .
Jammer van het Kerkhofje….
Dat ikje vond ik wel aardig , het deed me aan iets denken. Aan iets vergelijkbaars, dialectgedoe was er altijd al.
Ok, zelfs de meest objectieve lezer/kijker kan vandaag niet anders dan constateren dat het intro vele malen grappiger en treffender was dan de eerste #lubach. Gemiste kans, Arjen! Nee nee, nu ben je te laat.
Merdeka
Op de grote tafel in de boekhandel ligt een stapel exemplaren van Merdeka, door Henk Schulte Nordholt en Harry Poeze. De naam van de eerste auteur voert mij in één klap terug naar de start van mijn studie aan de VU, bijna vijftig jaar geleden. Op verzoek van de hoogleraar oude geschiedenis stelden de eerstejaars zich één voor één aan hem voor. Zo ook de student naast mij: „Henk Schulte Nordholt.” Geïnteresseerd richtte de professor zijn hoofd op: „Dé Schulte Nordholt?” Het antwoord kwam meteen: „Nee, zonder dé.”
Johan Veenstra
In zijn soort istie erg grappig, vind ik.
In één klap, meteen, een dynamisch verteld ikje. Het is druk in Johans hoofd.
Leuke manier om te laten weten dat je bij iemand in de klas hebt gezeten
Deze lezer consteert helemaal niks. Ga m’n tijd een beetje verdoen aan tillevisie zeker.
In ons belezen gezelschap weten we natuurlijk meteen waar hetboek over gaat, maar een klein bijzinnetje over de Indonesische toestanden zou allicht gedienstig zijn voor het grote publiek.
Helaas gaat de rest van het Ik-je niet over de dekolonialisatie, terwijl daar toch genoeg over te zeggen valt. In plaats daarvan moeten we het stellen een oudbakken jeugdherinnering van en over zevenvinkers. Saai. Boeiuh. Next!
Het was trouwens niet m’n bedoeling om het nog eens uitgebreid te gaan hebben over de zeven vinkjes. De zelfontbranding van J.L. bij Buitenhof was totnutoe het TV-moment van het jaar en er valt niet aan toe te voegen.
Wel hebben hele volksmassa’s gemeend hun eigen vinkje te moeten bijdragen – ‘maar er is nog een achtste vinkje!….’. Dat varieerde van lengte tot niet-neurodivers zijn. Maar slechts eentje sneed hout: woonachtig zijn of minstens een ouder afkomstig uit de Randstad. Twee vinkjes in het geval van Amsterdam, voegt DSR er nog aan toe.
Ikzelf heb twee vinkjes: het blindevinkje en het slavinkje.Oja, ik heb ook nog een leuk touwtje.
Uit de deur?
Ook nog een luistervinkje in huis
Ik heb trouwens maar zes (6) vinkjes. Het is niet anders.
Van de weeromstuit laten de mindervinkers zich nu voorstaan op hun status, van zo ver gekomen maar toch zo hoog geklommen -milde glimlachicoon-
Mooi gezegd, de zelfontbranding van JL, DSR.
Dat Lummel op het vinkentouw zit getuigt wel van multitasken, klaar om toe te slaan, maar eerst nog de kleine onderstoppen.
Hier kan ik alleen maar nederig bekennen dat ik geen vinkje vind, nergens, overal gezocht. Zelfs het vogeltje zelf lijkt gevlogen.
Het was niet helemaal zelf, hoor. De redactie had Neelie uitgenodigd en die kon makkelijk scoren. Maar vermakelijk was het wel omdat hij er zo ongemakkelijk op reageerde. Pronken met kennis van anderen zonder credits te geven … is al eens vaker gebeurd dat de betrapte dader daar niet goed op reageerde stippeltje stippeltje stippeltje
Vinkjes
In de AKO boekhandel van het Amsterdam UMC verontschuldig ik mij voor de aankoop van De zeven vinkjes van Joris Luyendijk. „Het doet zo veel stof opwaaien, laat ik het maar lezen”, stamel ik tegen de verkoopster die iets ouder lijkt dan ik. We praten even. Ze kijkt me veelbetekenend aan als ik zeg: „Ik ben bang dat ik…” En voordat ik uit kan praten vult zij mij aan: „…u heeft ook zeven vinkjes?” Schuldbewust knik ik ja.
Bijna troostend zegt ze: „U lijkt me anders best heel aardig!”
Maarten Soeters
Ik mag lije dat dit van a tot z ironisch bedoeld is, anders zijn we reddeloos verloren nu je Rus bijna in onze keuken staat. Maar ik vrees het ergste.
Iedere dwaalleer die uitnodigd tot minzame zelfhaat kan wat mij betreft, om het eens op z’n GeenStijls te zeggen, ongelezen de tering krijgen.
Het is dat de buurman zelf nul vinkjes heeft, anders was als toxic-women enabler allang vooropgegaan in de flagellantenmars -milde glimlachicoon-
De plaats van handeling is trouwens hetzelfde als normaal en dat is in dit geval vollomen terecht.
Buiten Dramsterdam zien ze je al aankomen.
Is dat serieus van kwal Maarten?
Kwal? Ik ken hem niet?
Heeft Maarten zich al afgevraagd wat de visite zal zeggen als ze dit boek in zijn kast zien staan?
Excuses voor de vertikkinkjes. Het was nog vroeg.
Enfin, leefde Simon Vinkenoog nog maar….
Na een paar dagen onwetendheid, ben ook ik nu helemaal op de hoogte wat die vinkjes betreft. Net als Bas, blijk ik er 6 van de 7 te hebben. Ben nog wel afgestudeerd bij ene professor Vink, telt dat?
Bertie bedoelde Maarten van Rossem?
Natuurlijk niet. Ik doel op Soeters, van het vinkenikje.
Eerder slijmbal dan kwal, afgaand op het ikje. Bertie weet meer! En ik wil het ook weten! Rooie oortjes kunnen soms zo heerlijk aanvoelen…
Na een paar dagen onwetendheid, ben ook ik nu helemaal op de hoogte wat die vinkjes betreft. Net als Bas, blijk ik er 6 van de 7 te hebben. Ben wel afgestudeerd bij ene professor Vink, telt dat?
Nou, zeg, ben ik in de ban of zo? Of is dit een geintje van WordPress? Ik probeer al een tijdje een reactie te plaatsen. Eerst wordt me verteld dat ik dat niet kan plaatsen, en als ik het even later nog eens probeer, krijg ik te horen dat ik dat al gezegd heb. Gekker moet het toch niet worden.
Hm, nou lukt het wel, maar ben ik mijn reactie vergeten. Iets met die vinkjes, en dat ik er, net als Bas, 6 van de 7 heb.
En nou begint Gravatar ook weer te klooien. Huuu!, ik ga maar naar het Enge Bos.
Ad, het is echt te vroeg om al aan de borrel te zitten, hoor.
Ad Hok zijn reactie komt vast nog wel door de beugel.
Zijn reactie bij de buren kwam als geroepen, ik zeg niks, kijk zelf maar. Van iemand die zijn klassiekers kent.
Ook mijn reactie komt er niet door. Te laat voor de borrel? Waar is die borrel trouwens?
Ik zie twee reacties van je Pawi. Waren er meer?
Van Ad zie ik er vijf, daar is inderdaad iets mis gegaan. Wat, dat zullen we nooit weten.
Slijmbal en kwal zijn bijna synoniemen. Meer weet ik er niet van. 🤔
Ja, vind ik ook. Hoewel ik ook geen kenner van slijmballen en kwallen ben.
Nee? Dan ben je goed af. ☻
Och, ik ken een enkel kwalletje, en misschien als ik goed nadenk een slijmballetje of twee, maar om nou te zeggen dat ik er echt veel over weet … nee. Of tellen online kwallen ook mee?
Wat je wilt. Spaar je ze? 😏
Nee, ik probeer ze te ontlopen.
OK, terug uit het Enge Bos (en dus niet aan de borrel), lees ik: “Van Ad zie ik er vijf, daar is inderdaad iets mis gegaan.” Misschien is een excuusje van Bas op zijn plaats?
Nee joh, er is iets misgegaan. Ik heb niks fouts gedaan, hoor.
Je beschuldigde me ervan al vroeg aan de borrel te zitten. Of had je het over jezelf?
Maar aan de borrel zitten is toch niet iets fouts? Het is gezellig!
Scandi-thriller
Met mijn vader samen bekeek ik recentelijk een IJslandse detectiveserie op tv. Even later was ik op vakantie in het betreffende land. Ik belde vanaf daar mijn ouders.
Zoals gewoonlijk was het gesprek grotendeels met mijn moeder, mijn vader zat er luisterend bij. Mijn moeder vroeg uiteindelijk aan mijn vader: „Wil je ook nog wat vragen?”
Hij antwoordde: „Hmm, ja. Zeggen ze daar in het echt ook ‘tak’?”
Sander Huissen
Wie verzint zo’n kop?
Zo steek je nog eens wat op van de ikjes. Eerst Fries, dan IJslands. Dank u.
Sander is dol op zijn vader, dat denk ik ervan.
Wie verzint zo’n Ik-je, das’s de vraag.
Een volkomen oninteressante anecdote voor al wie niet is ingevoerd in het Scandi-thriller gebeuren en het ‘betreffende’ huisgezin. Hoort IJsland eigenlijk wel bij Scandinavie?
Merkwaardige toestand waarbij een telefoontje naar het thuisfront de vorm aanneemt van een voordracht c.q. vraaggesprek met de moeder als presentator / moderator. Dan moeten toch betere Ik-jes voorhande zijn?
Maar goed, de Derde Wereldoorlog is begonnen en we hebben Hoekstra aan het hoofd van de buitenlandse dienst. Dus laten we het maar even afwachten. Of IJsland bij Scandinavie of Europa behoort, dat is misschien met de wijsheid van vandaag over een jaar een belachelijke vraag.
Derde Wereldoorlog… kom-kom. Overdrijving speelt de vijand in de kaart.
Met de wijsheid kan van vandaag, geef ik je op een briefje dat Scandinavie en IJsland volgende week en volgend jaar nog gewoon liggen waar ze nu zijn.
Hoekstra op BZ, Ollongren op Defensie…. we maken het ons als land niet gemakkelijk.
Achteraf moeten we misschien maar onze zegeningen tellen met die ‘Omtzigt: functie elders’-blunder van Ollongren. Hopelijk voorkomt het iets dergelijks met ‘Rusland: NAVO-tactiek’.
Zo was er ook eens een Fransman op vakantie in Nederland. Tijdens een telefoongesprek, vroeg zijn vader hem: “C’est vrai que là-bas ils disent ‘dans cul’?”
Zoon
Ik ben op stap met mijn oom die ondanks zijn hoge leeftijd scherp uit de hoek kan komen. We drinken na afloop iets in een kroeg en zijn ogen blijven maar gericht op een jongeman met een palet aan kleuren in zijn haar. De man heeft het door en vraagt geïrriteerd waarom mijn oom hem toch zo aanstaart. Waarop mijn oom antwoordt dat hij één keer dronken is geworden, vervolgens seks met een pauw heeft gehad en zich afvraagt of de jongeman misschien zijn zoon is. Waarop de man opstaat en mijn oom een high five geeft.
Bas Overmars
De leukste thuis.
Eén onaangepaste Overmars lijkt me voorlopig wel genoeg.
Nog scherp ‘ondanks’ de gevorderde leeftijd…. het valt mij juist op dat mensen die scherp zijn dat doorgaans wel blijven.
Als we daar ome Cor niet hebben!
Seks met een pauw … zou nu niet meer kunnen met die vogelgriep.
Dit is echt een hele ouwe mop, waarvan je tientallen versies kunt googelen. Dit is er een van:
De naam van de inzender lijkt me ook niet helemaal koosjer.
Als het 1 April was geweest, zou ik gedacht hebben aan een geintje van de blogbaas. Als dit echt is, is het een dieptepunt voor de NRC redaktie. Misschien dat DSR zijn varkenspootjes maar weer eens moet inzenden.
Ja, ze zijn er weer eens ingestonken…
OK, ik zal het proberen. Zal het wellicht moeten aanpassen aan het niveau a la 2022. ‘Poelierster, heeft u een kippe[gemodereerd]’, oid.
Nou moe! Gemodeerd, om niks.
De blogbaas, toch ook niet in z’n eerste kippetrutje gestikt, lijkt plots wel een strenge dominee.
Kippeborstjes, mag dat wel?
Yep, trutjes en borstjes, da’s geen probleem, hoor. Maar dat andere woord dus liever niet.
Dank je, Ad. Ik heb inmiddels een officieel protest ingediend bij de NRC. Hen kennende zal ik waarschijnlijk geen reactie krijgen.
Om daar nou het moderatiewapen voor van stal te halen, alsof je met een interprivacyengerd a la HR hebt te maken.
Met een simpel *-retje had je dat welbekende woord volkomen onschadelijk kunnen maken.
Had ook gekund, ja. Verder nog iets? Niet groter maken dan het is. Normaliter haalt het spamfilter dit soort woordjes er volautomatisch uit en kraait er geen haan naar.
Dank u, Ad Hok. Na het zeer oude mopje over hoe die Fransozen ons taaltje graag een erotisch tintje geven, nu de ontmaskering van een nog ouder mopje over een gewaagde one night stand.
Met een echte grap van de blogbaas! Vogelgriep maakt de tongen los. 😆
De aarde
Ik geef al jaren met veel plezier vioolles. Laatst verontschuldigde een leerling zich. Ze had niet zoveel gestudeerd, want ze was bezig met een werkstuk.
Zo, zei ik, en wat is het onderwerp?
Het ontstaan van de aarde, antwoordde ze.
Dat is niet mis, zei ik. En schiet het een beetje op?
Ja hoor, zei ze. Ik ben al bij de vierde dag.
Clara Brouwer
Soms horen mensen grappige dingen die helegaar niet grappig zijn.
Aandoenlijk. Hopelijk niet als grap ingezonden.
Vermoedelijk afkomstig uit de bible belt.
Zo, Lola is weer terug bij haar ouders. We zien al uit naar de volgende keer.
Wat het ikje betreft: dat krijg je als je Google gebruikt voor je informatie. De algoritmes slaan keihard toe.
Ik hoop dat Haller op schot is vanmiddag
Zekers, maar het liefst op een ander veld.