Mamma, dat is voor mannen.” Dat ging over het lezen van de krant. Een man die ervan overtuigd is dat zijn vrouw niet zonder trapje het keukenraam kan wassen. Twee christelijke meisjes zonder mondkapjes in de trein. Een SGP’er die tegen vrouwen in de politiek is, want Jezus is het hoofd van de christenen en de man is het hoofd van de vrouw. Een echtgenoot die de vier paaltjes van zijn vrouw uit de wilde tuin heeft gerukt. Een veeleisende man die liever niet heeft dat zijn vrouw weggaat van huis. Jullie merken het al, het schiet nog niet echt op met de emancipatie in Nederland, maar gelukkig schrijven de NRC-lezers (m/v) het van zich af. Hoe dan? Door middel van de ikjes, lezersanekdotes, die zij insturen.
“Je leest de krant. Eigenlijk doet pappa dat altijd.”
Het zat Caroline van Halem dan ook niet mee. Ze maakte een lange ochtend mee met vier zieke kids. En eindelijk kon ze even gaan zitten, drie minuten, in het zonnetje. Ze leest in de krant over genderidentiteit. Haar dochtertje van vier ziet dat ze de krant leest en zegt verbaasd: “Je leest de krant. Eigenlijk doet pappa dat altijd. Mamma, dat is voor mannen.” De geur die er uit zo’n ikje opstijgt! Huiveringwekkend. Onze huisikjesbeoordelaar, De Schrijvende Rechter (DSR) liet geen spaan heel van “dit gezanik”. “Laat mevrouw de inzender liever het goede voorbeeld geven en de krant eens wat vaker openslaan om het heersende beeld bij te stellen.” Een andere beoordelaar (v), Bertie geheten, sloeg aan op het woord “kids”. “Gadverdamme”, het werd niet voor niets ooit tot “het meest ongewenste (gehate? vreselijke?)” woord verkozen.
Gelukkig konden we op maandagavond weer eens met elkaar zoemen, de live versie van dit blog, met echte mensen en echte huiskamers op de achtergrond. Zelfs een enkele familie. De opening was weer magistraal, de sluiting ook. Daartussenin kwam er heel veel ter tafel: ingekomen stukken die er niet waren (Ilona, Pawi, Klare Taal, Bertie), de fanclub van DSR die rare gezichten zat te trekken, champagneboeren en Saharazand op het terras van Lummel en de beste beterschapswensen voor Klare Taal, die vermoedelijk zo’n beetje nu of anders morgen wel weer uit het ziekenhuis zal worden ontslagen na een keigeslaagde operatie. Lekker aansterken nu met het intro en de ikjes van de week.
Intussen viel het oog van Katja Stienen op een boek uit 2012: “Zelf problemen maken”. Ze zag het in de krant en belde meteen met de boekhandel. “Heb je daar een boek voor nodig?” was de droge reactie van de verkoopster. Die was “zeker de leukste thuis” veronderstelde DSR en hij gaf te kennen nieuwsgierig te zijn naar een versie over het “Thuissekszelfhulpboek”.
“Stuur het dan liever niet in zou ik zeggen.”
Maar toen was het alweer woensdag en tijd voor het woensdagikje. Het kwam dit keer van Corine Marsé. Ze diste een vervelend verhaaltje op over twee christelijke meisjes in de trein. Bah, Corine. Laat die pubers, ze zijn het leven aan het ontdekken, is bij jou kennelijk nog altijd niet gelukt. “Dat Corine haar grijns niet kon verbergen” oordeelde ook Pawi streng, “betekent dat ze niet veel respect heeft voor de meisjes en hun zorgen. Stuur het dan liever niet in zou ik zeggen.”
De volgende dag, op donderdag, stond er alweer een anti-christelijk ikje in de krant. Je zou er bijna wat van gaan denken. Lia Trentelman hekelde daarin de 24-jarige SGP’er Mathijs van der Tang die tegen vrouwen in de politiek is. Was ze de man ergens tegengekomen? Nee, ze las dat in de NRC. Dus da’s ook al voldoende voor een ikje vandaag de dag. Dat je iets in de NRC leest. “Zoals Jezus het hoofd is van alle christenen”, las zij, “zo is de man het hoofd van de vrouw”. Nou, en daar vond ze natuurlijk wat van en daar was ze tegen. Boeien. Ikje? Nee. Mening.
Tja en dan gaan we, bij gebrek aan aansprekende ikjes, meestal maar zelf aan de slag met de schrijfpen. De Schrijvende Rechter schreef een mooi beeld van een overijverige blogbeheerder die het zijn klanten naar de zin wil maken:
“Stuift op als het eerste, beste dorpskruideniertje om truffels, kastanjes in blik en eendenrilette te bestellen als zich opeens een nieuwe klant, een Mevrouw nog wel, aandient. Een vaatdoekje over de vettige toonbank, buigen als een knipmes. Zie ‘m daar staan, die sul in z’n stofjas, gebogen rug, gekromde schouders. Altijd ‘druk’ in die verlopen winkel van ‘m, waar de deurbel hem hooguit drie keer per dag wakker laat schrikken. En dan even later dat slijmerige ‘tot uw dienst, mevrouw …’ met die stem als een kragend scharnier. Sinds er op de buurtapp werd gezegd dat ie blikjes Hak-groente uit 2014 verkocht, is het nooit meer goedgekomen.”
De vrouw van het kruideniertje werd door iemand anders al net zo magistraal neergezet:
” … De snerpende stem uit de achterkamer van de kruidenierszaak. “Karel, hou eens op met die klanten te sjansen, let liever op mij, ik ben je vrouw”. De kruidenier zucht, glimlacht verontschuldigend naar de klanten en sloft naar achteren waar zijn vrouw in nachtjapon op de bank zit. Krulspelden in het haar. Een volle asbak binnen handbereik. Verwijtend kijkt ze hem aan. Hij ziet de drie zwarte stompjes in haar verongelijkt opengesperde mond, de gele vingers en het lijkt net alsof die puist naast haar neus elke dag groter wordt. “Gelukkig dat ik af en toe nog leuke nieuwe mensen zie”, fluistert hij zacht. Hij geeft zijn vrouw een kus op het voorhoofd en vraagt of ze nog een kopje thee wil.”
Ineke Upperman had ook haar best op een ikje gedaan. Het ging over de wilde tuin (kennelijk ook een project van de NRC dat volgens de redactie meer aandacht verdiende, want ze plaatsten er een link bij) en dan vooral over haar echtgenoot. Die had per post vier paaltjes ontvangen om een vierkante meter tuin te markeren en te laten verwilderen. Die paaltjes rukte hij er later weer uit, omdat het teveel werk was, hij moest “steeds van alles invullen.”
“NRC-eigenpluggerij leidt onherroepelijk tot onleesbare ikjes”, vond DSR, “Hou ermee op!” Ook Lummel vond het een “gedrocht” en vroeg zich zoals wel vaker af of “dit de slechtste ikjesweek ooit” ging worden? Er zijn er vele, Lummel. Maar ja, het ikje dat de week afsloot, op zaterdag, paste wel “naadloos in de slechtste ikjesweek ooit”, zo vond ook Pawi. Het was ingestuurd door Rian Los en had als titel “Veeleisende echtgenoot”. Rian heeft “al jaren” dames in het atelier. Ze komen een keer per week keramiek maken. Een van de vrouwen heeft een veeleisende man, die liever niet heeft dat ze weggaat van huis. Toch komt ze elke week. Ze zegt dan tegen hem: „Ik moet vandaag weer naar de opvang.” Jaja, da’s de pointe, “ik ga naar de dagopvang“, een mopje dat zeker een paar honderd keer per dag door bejaarde stelletjes onderling wordt gemaakt, zowel door de mannen als door de vrouwen als door degenen die niet eens meer weten wat ze zijn.
Ineens wilde ik niks meer horen over heupen, darmen, prostaten, schildklieren
Ilona kon zich goed voorstellen dat je na een hele week gek worden van een veeleisende man inderdaad wat behoefte hebt aan begrip. Maar, zo zei Pawi, “om elke week de klaagzangen van anderen in ruil te krijgen lijkt me ook geen pretje. Om die reden ben ik ooit opgehouden met naailes. Ineens wilde ik niks meer horen over heupen, darmen, prostaten, schildklieren. Ben in mijn eentje verder gegaan met paspel, biais en blinde ritsen.”
De Schrijvende Rechter pakte nog het lepeltje van de 100e reactie mee. Om hem op stang te jagen had ik verteld dat ik die deze week niet zou uitreiken en hij reageerde precies zoals verwacht: pruilend, jammerend en liegend. Maar goed, zet het lepeltje maar ergens neer waar de zon erop kan schijnen, vadermans.
Wil jij net als DSR, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Vind je het geen probleem als je reacties zonodig worden samengevat of geredigeerd maar altijd met bronvermelding? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. We zaten lekker aan de “High C” bij Schmidt Zeevis te Rotterdam. In de traditie van de Engelse High Tea dus een torentje van seafood: paling, garnalen, zalm, mosseltjes, oesters, noem het allemaal maar op mensen. Met een glas witte wijn en dat allemaal op de late zondagmorgen. Veel beter kan je zondag niet beginnen. Zelf had ik hem “High Sea” genoemd, maar goed, da’s weer net een ander soort humor. En de volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “High Sea” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Goed dat APD, zij het weinig gracieus, tot betere inzichten komt wat betreft het lepeltje.
En nu de levering weer op orde is, graag ook dit van de week ervoor.
Loterij
Onlangs overleed mijn echtgenoot in Thailand. De schoonmaaksters van ons gebouw vroegen mij hoe oud ‘papa’ was geworden. Ik zei 92. Daarna bleken zij allemaal een loterijticket met nummer 92 gekocht te hebben. Sommigen kozen voor de nummerplaat van de ambulance waarin mijn echtgenoot werd vervoerd: 334.
De dag van de trekking was daar en iedereen had prijs.
De kist ging nog éénmaal open voor een laatste afscheid. Ook de meisjes keken in de kist, naar het nummer op de enkel van mijn man, aangebracht door het forensisch lab. Dat nummer kochten ze voor de volgende loterij.
Niemand had prijs.
Mia van ’t Hof
Het blijkt dus nog absurder te kunnen….
Een 92-jarige die overlijd en er komt een forensisch lab aan te pas? Dat zal er toch sprake zijn van verdachte omstandigheden.
Hoe zou het trouwens met JdW zijn?
Wat een akelig verhaaltje dit, wat een kilte, wat een leedvermaak, wat voor vrouw is dit in vredesnaam, wat voor relatie was dit?
Iedereen had prijs … Zal dus niet veel geweest zijn want daarna verdrongen ze zich weer voor de doodskist. Bah, driewerf bah. Dit soort ikjes zou verboden moeten worden.
Altijd goed, zo’n goedlopend verhaal als intro.
Het ikje is raadselachtig. Bizar. Prima begin van de week.
Oh oh, the header image met de hoge C…
Van al die lekkere dingen
ga je zingen
Mij krijgen ze zó mee!
Intro ook wel mooi hoor.
Maar die foto…
Het ikje; ik denk dat mevrouw van ’t Hof verbitterd is geraakt.
Het hoeft allemaal niet meer zo. Oké, kan ik inkomen.
Maar beter gaat ze in een hoekje in d’r eentje zitten mokken.
Opschrijven is goed, maar hou het dan voor jezelf hoor.
Nee, ook zij verdient geen prijs.
Als ze allemaal hetzelfde nummer kopen hebben ze natuurlijk allemaal wel of allemaal geen prijs.
Puik introotje.
Wat ikje betreft: zelf speel ik in de loterij altijd het nummer van mijn broekmaat.
Prima intro met een weergaloze kopfoto. Om op te vreten.
Al twee zondagen op rij. We proberen ons aanstaande zondag te beheersen.
Dankbaar
Ik neem me al een tijd voor om niet meer elk gesprek af te sluiten met: „Hee, dankjewel, hè!”. Vooral op mijn werk lukt dat maar matig. Regelmatig bedank ik op die manier collega’s die eigenlijk mij belden met een vraag of een verzoek.
Op weg naar kantoor rijdt er in een smal straatje een auto over mijn voet heen. Nadat ik geconstateerd heb dat hij waarschijnlijk niet gebroken is en gegevens heb uitgewisseld met de chauffeur, fiets ik weg en roep ik: „Hee, dankjewel, hè!”. „Ja uh, graag gedaan”, hoor ik hem nog net zeggen.
Francine Kappelle
Ikje met zelfspot. Ergens best wel grappig.
Zelfspot….een lichtpuntje als de reet van een vuurvliegje.
De pointe is gebaseerd op de idiosyncratische uitspraken van de inzender. Valt in dezelfde categorie als de bedenkselen bij een krantenknipsel.
Alweer een bijzonder verhaal met raadselachtige kantjes.
Op de fiets een auto over je voet laten rijden? Zou het misschien een step zijn geweest ?
Klinkt best geloofwaardig. Nauwe straatjes, bv. in Amsterdam, auto komt je tegemoet, voet aan de grond, niemand let op en daar heb je het al.
Wat voor gegevens zou ze hebben uitgewisseld met de chauffeur? Schoenmaat?
Lengte van de tenen ?
Is De Schrijvende R wel eens in Amsterdam geweest? Als je eens er heen wil zeg het maar. Dan zal ik je begeleiden.
Een excursie naar Amsterdam met z’n allen lijkt me een goed plan. In plaats van de jaarlijkse reünie?
Welzeker! DL Lummel zal toch niet ontkennen dat er vele nauwe straatjes zijn in Amsterdam?
Goed idee van Apie Dee Pee! Zou je pannenkoeken kunnen krijgen bij Madame Tussauds?
Geluidsoverlast
Harde radiomuziek schalt mij tegemoet in de wachtkamer van de huisarts. Als slechthorende verbaas ik mij hierover totdat ik op een prikbord de tekst lees: ‘I.v.m de gehorigheid van de wachtkamer en de assistentenkamer zal het volume van de radio harder aanstaan dan wat u gewend bent. Dit om uw privacy beter te kunnen waarborgen.’
Evita Grunder
Tja, Evita vraagt zich af waarom de radio zo hard aan staat, leest de reden en snapt het nu wel. De pijnkreten en vertrouwelijke gesprekken van de patiënten zijn namelijk anders tot in de wachtkamer te horen.
Goeie actie van die huisarts. Geld voor een deugdelijke isolatie heeft hij/zij kennelijk niet, want het huis en de auto en de zeilboot en de vliegvakantie moeten ook betaald worden.
Zal wel een praktijk in Amsterdam zijn.
Ook als niet-slechthorende zou het me denk il verbazen.
Eindelijk weer eens een anecdote uit eigen ervaring, met logische mededelingen. Het lijkt erop dat de Ik-jes weer op aarde zijn geland.
Dat zoiets in Nederland bestaat verbaast me. En ik vraag me af of de maatregel afdoende is.
De slechthorendheid van de inzendster doet er niet toe, maar het is opnieuw een bijzonder verhaal vandaag.
Wie bepaalt welke zender te horen is? De huisarts of stemmen de wachtenden? Mogen de patiënten ook dansen? Of airdrummen? Wordt er bier en wijn geschonken? Veel leuker dus dan hiero in Frs.
Het is dan wel leuk als de huisartsen aangeven wat voor muziek ze draaien. Ik zou naar een rock/punk huisarts gaan en Pawi waarschijnlijk naar een klassieke huisarts.
Radio 4 hoor ik de hele dag al. Ik zou me laten verrassen. Is er wel een rock/punk zender trouwens?
Glamrock bijvoorbeeld?
In Frankrijk heb je radio perfecto, waar heel veel rock en hardrock gedraaid wordt. (een perfecto is in Frs een leren rock’n’roll jasje. de radio wordt beheert door Philippe Manoeuvre de rock paus van Frankrijk.
Radio 4 hier.
Maar ook Radiofrance Fip. Voor o.a. rock of andere smaken.
Soms vind ik het allemaal niks en ga naar Spotify.
Ik luister ook elke dag naar FIP Ilona. Gevarieerd maar kwaliteit.
FIP of Spotify hier.
Radio NOVA is hier ook heel erg goed. Als je wilt weten wat er vandaag gemaakt wordt. Geen commerciële troep maar interessante bands.
Je moet er niet aan denken dat je net aan de huisarts vertelt dat je……vulmaarin….op het moment dat er even een pauze op de radio wordt ingelast.
Dit zou je toch onbedoeld kunnen horen:
Dokter ik kon hem wel wurgen
Dokter mijn edele delen
Dokter heb ik schurft
Dokter dat kind van haar
Ik zeg maar wat…
Arme Poekie
Haar telefoontje is een voorbode: … Nee helemaal vooraan… Jullie ook 1e klas? ‘Jullie’ zijn twee mannelijke collega’s. Haar vraag naar „de katten” zet een van de heren op zijn praatstoel. Er volgen minutenlang details. Na een verhaal over Poekie die opeens was verdwenen om in stilte te overlijden aan kattenkanker, zie ik de man tegenover mij zijn oordoppen indoen.
Morgen gelukkig weer thuiswerken.
Alex Meijer
Apart gebruik van aanhalingstekens. ‘Jullie’ en “de katten”. Verder zien we een uitroep (“Nee helemaal”) zonder komma. Echt een lekker zootje qua interpunctie dit ikje. Vroeger keek er nog weleens een eindredacteur naar, tegenwoordig is dat kennelijk teveel gevraagd.
Qua inhoud herkenbaar natuurlijk. Niets zo erg in het openbaar vervoer als andere reizigers. Daarom bestaan er ook auto’s. Misschien een ideetje voor chagrijnige Alex.
Het duurde even voor ik doorhad dat dit zich in de trein afspeelde. Bijzonder verhaal? Nee. Wel bijzonder opgeschreven.
Die oordoppen hadden veel eerder kunnen worden ingezet.
Nou, ik geloof dat ik hem zes keer heb overgelezen voor ik de situatie begreep.
Deze is er weer eentje van zo’n dertien in een dozijn.
@BvV
Vanmorgen 890 km file op de snelwegen…
Zou Poekie soms verdwenen zijn om in stilte te overlijden in de tuin van de verzekeringsmaatschappij aan de andere kant van de ringweg?
ik weet niet of de man of vrouw van Alex blij is dattie weer gaat thuiswerken. Hij zeurt nu ons aan de kop met nix. Stel je voor wattie er allemaal op zo’n werkdag thuis zal uitkramen.
Ach, Alex is niet chagerijng, die wordt zo gemaakt.
Het toppunt is wel wanneer mensen hun telefoon op de speaker zetten en deze deze horizontaal tegen hun kin plaatsen, onder hun lippen als een soort kwijlbakje.
Inbeslagname, treintontzegging, een keertje taseren om het af te leren. Dan hoeven mensen als Alex ook niet de auto in te vluchten.
Ook erg als ze keihard pratend uit het raam kijken. Dan kun je ze niet met verwijtende blikken tot de orde roepen.
honderd procent eens met DS Rechter. Mensen die zo telefoneren verdienen de straffen die D schrijvende R voorstelt ten volle.
Wat een wraakzuchtige gedachten!
Gelukkig staat de milde reactie van Ad Hok nog fier overeind. RIP Poekie.
Iedereen oordoppen in, zonnebril met roze glazen op, andere kant op kijken of lezen in de trein.
Doof
Na een telefoontje kan ik al snel terecht bij de huisartspraktijk om mijn oren uit te laten spuiten. In de wachtkamer staat een radio op een tafel afgestemd op een regionale zender. „Je bent mijn allerliefste speklap”, hoor ik uit de luidspreker, gevolgd door een lied over een gehaktbal.
Als vrouw en vegetariër zit ik met mijn volle oren te klapperen…
Ineke de Boer
Het bestaat nog ook.
Dan waren haar oren niet vol genoeg.
Ik zou er niks meer aan doen.
Nee he, ook een liedje over een gehaktbal bestaat dus.
Nou nou, ik dacht als grapje ik ga ook even zoeken naar een liedje over de schouderkarbonade.
Schnitzel …
Voor de tweede keer in een week belanden we in een dokterswachtkamer met luide muziek. Toeval?
Enfin, wat een zanikstuk! Zo kan een mens wel overal aanstoot aan nemen. Laat dan je trommelvlies doorprikken en je gehoorgang volstorten met siliconenkit, lekker rustig.
-Het Borker Trio: “En mien va die lup mit de pietereuliekar, en mien moe, dit lup d’r achteran”
“Als kinderloze zonnepaneelbezitter sta ik met mijn oren te klapperen!”
-Andre Hazes: “Als kind zat ik te dromen, deze nacht ben jij van mij-hij”
“Als niet-Amsterdams ochtendmens sta ik met mijn oren te klapperen!”
-The Spitfires: “Ik zal oe vanoavend wel krieg’n, mar et is nog niet duuster genog”
“Als nachtblinde met vliegangst sta ik helemaal op m’n benen te shaken!”
Tenslotte nog een vervelende mededeling voor de inzender: u bent een speklap, daar helpt geen lieve moedertje aan. Vet of mager, daar wil DSR vanaf zijn. De mens staat fysiek zeer dicht bij het varken, en een krop sla wordt u nooit, al ben u nog zo vegetarisch.
DS Rechter in Superform
lach-me-slap-icoontje
Ja, dat zou nog best weleens tot een citaatje in het introotje kunnen leiden. De man doet er zijn best voor, alleen daarom al zou je het doen. Maar ja, het zijn wel hele lappen die er integraal op moeten. Daar zie ik nog tegenop, maar goed, we hebben nog twee dagen.
Een beetje schrijver zou de bedoeling best wel weer kunnen geven met een bondig citaat en/of parafrase zonder de oorspronkelijke bedoeling aan te tasten. Maar dat vergt liefde voor de taal, respect voor de auteur en een totaal gebrek aan bedilzucht.
Apie DP hoeft verder vooral geen moeite te doen, het gaat zijn macht duidelijk te boven. Goede wijn behoeft geen krans en zo’n vriendelijk woord van DL Lummel zegt me meer dat duizend introotjes -milde glimlachicoon-
Ah mooi, dat scheelt me een hoop werk.
Alweer een ikje waar de radio in de wachtkamer van de dokter op volle toeren draait, en de inzendster alvast meedeelt wat de klacht is. Nog voor ze in de behandelruimte aankomt.
Hoogste tijd om de ikjesrubriek eens grondig schoon te spuiten . Deze prietpraat willen we niet meer horen.
Vrouwen-app
Bij het bijwerken van mijn apps zag ik in de App Store ‘Ode aan de Vrouw: een verzameling apps van en door vrouwen’.
De pasteltinten van de icoontjes voorspelden weinig goeds. Lifestyle, Verzorgingsherinnering, Kids Care, Mammie Workouts, Nature Sounds en niet te vergeten Relationships en natuurlijk heel veel Dieet.
De stoom begon uit mijn oren te komen. Maar gelukkig was dat voorzien en werd ik ook daarin ondersteund met de Panic Attack Relief.
Anna Luten
Een nagekomen zeurikje over moeder de vrouw uit de serie van vorige week.
En weer een belangrijke rol voor de oren.
Steam floats out of my ears, om in de stijl van het ikje te blijven.
Ik wist niet dat het bestond…
Als bewuste oude, witte, heteroman moet ik natuurlijk zeggen dat ik dit een prima ikje vind. Als ik schrijf wat ik echt denk wordt ik meteen tot oude witte heteroman bestempeld.
In hippe kringen wordt om paniekaanvallen te bestrijden vaak “Rescue” uit de reeks “les fleurs de Bach” aangeraden. Als ik dat echter openlijk betwijfel wordt ik meteen weer als oude, witte, heteroseksuele man weggezet.
Hoeveel vinkjes heb ik? Ik woon in een land waar geen van mijn beide ouders vandaan komen. Dat is al één vinkje minder. Verder hebben mijn ouders geen hoge opleiding en waren niet rijk (understatement), weer een vinkje eraf. Wel ben ik man, wit, hetero en hoogopgeleid. Dat is dus vier vinkjes. Maar er waren toch zeven vinkjes? Welke mis ik?
ABN-sprekend, dacht ik. Wij hebben dus precies dezelfde vinkjes, lummel.
Aanstoot aan de radio, aanstoot aan de app….we missen nog aanstoot aan de televisie.
Tijd om de Pin-Up Club te herhalen, voor wie het heeft gemist. Na het Jeugdjournaal ofzo.