Een echtgenoot die overlijdt in Thailand. Een auto die in een smal straatje over een voet rijdt. Harde radiomuziek in de wachtkamer van een huisarts. Een man in de trein die zijn oordoppen indoet. Een liedje over een speklap in een andere wachtkamer. En een verzameling apps voor vrouwen in de App Store. Er gebeurde weer van alles vorige week in ikjesland.
Ikjesland, zoals we nou toch zo langzamerhand allemaal eens moeten weten, wordt gevuld met anekdotes van lezers en niet-lezers van de NRC. Ze staan elke dag, behalve op zondag, in de krant en worden hier op deze site besproken door het vaste ikjespanel en soms door een verdwaalde aanloper. Maar die is meestal weer gauw terug naar zijn of haar eigen land, de lat ligt immers hoog. Wat wil je met coryfeeën als De Schrijvende Rechter, De Lallende Lummel, Spuit11, Ilona en Apiedapie, om Pawi en Bertie en Klare Taal niet te vergeten. In het spambakje doen ook Heer Rozenwater, Trolley, Keesie de Gymnasiast, Jammerende Jurk, Dom Blondje, Ingries, Marianne Smit en nog wat anderen, soms onder andere namen en met verschillende IP-adressen, nog vrijwel wekelijks amechtige pogingen om ook op de site door te dringen. Sommige nooit, maar dat weet je dan weer nooit op het internet. En tevergeefs dus, we hebben onze normen en waarden en site etiquette. Enfin, aan de slag, waar gingen de ikjes vorige week over en wat vonden we ervan?
… beter gaat ze in een hoekje in d’r eentje zitten mokken
Over de echtgenoot van Mia van ’t Hof bijvoorbeeld. Die overleed op 92-jarige leeftijd in Thailand. Mia vertelde hilarische verhalen over de ambulance die zijn lijk vervoerde, over de kist die nog éénmaal open ging voor een laatste afscheid, over het nummer van het forensisch lab op de enkel van haar overleden man en over die malle Thaise schoonmaaksters van het gebouw waar de van ’t Hofjes hadden gewoond. Bijzonder. Over de man zelve, wie hij was, wat hij deed, hoe hij was, hoeveel de twee van elkaar hielden, kregen we niets te horen. Over Mia ook niets, niet over wat er door haar heenging toen ze het droeve nieuws ervoer, of het plotseling was, of ze hem mist … niks van dat alles. Grappen en grollen en leedvermaak over die gekke schoonmaaksters die met allerlei nummers die met het overlijden te maken hadden (de leeftijd van de man, de nummerplaat van de ambulance, het nummer op de enkelband van het forensisch lab) in de loterij gingen spelen en daarmee, haha, niks van grote waarde wonnen. Akelig verhaaltje. Kil. Er was een reageerder die vond dat dit soort ikjes verboden zouden moeten worden. En ik ben het daar hartgrondig mee eens. Ilona dacht dat mevrouw van ’t Hof misschien verbitterd is geraakt. “Het hoeft allemaal niet meer zo. Oké, kan ik inkomen. Maar beter gaat ze in een hoekje in d’r eentje zitten mokken. Opschrijven is goed, maar hou het dan voor jezelf …”
Dan was er ene Francine Kappelle die toegaf elk gesprek af te sluiten met „Hee, dankjewel, hè!” Ze neemt zich voor daar eens mee op te houden. Op weg naar kantoor in Amsterdam rijdt er vervolgens een auto over haar voet heen. Nadat ze met de automobilist gegevens heeft uitgewisseld fietst ze weg en roept: „Hee, dankjewel, hè!” Uit de verte hoort ze hem nog net roepen (dat “nog net” is een bekende stijlfiguur in dit soort ikjes): „Ja uh, graag gedaan”. Wij houden van zelfspot hiero, vooral de vroegere ikjespanelist Mopperkont kon daar intens van genieten en dus werd het ikje met algemene stemmen goedgemutst ontvangen. Er waren er zelfs die een excursie naar Amsterdam opperden om eens met z’n allen te gaan kijken hoeveel auto’s er daar over de voeten van fietsers rijden en hoe het komt dat ze daar dan vervolgens met z’n allen in een deuk van liggen en mails naar de NRC gaan schrijven.
“Dokter ik kon hem wel wurgen … Dokter mijn edele delen … Dokter heb ik schurft …”
In datzelfde Amsterdam ging ook Evita Grunder naar de huisarts. Harde radiomuziek schalt haar vanuit de wachtkamer tegemoet. Ze leest op het prikbord de verklaring: “I.v.m de gehorigheid van de wachtkamer en de assistentenkamer zal het volume van de radio harder aan staan dan wat u gewend bent. Dit om uw privacy beter te kunnen waarborgen.” Geld voor een deugdelijke isolatie heeft de huisarts kennelijk niet, want het huis en de auto en de zeilboot en de vliegvakantie moeten ook betaald worden. Lummel vroeg zich af wie er bepaalt welke muziek te horen is, of de patiënten ook dansen of airdrummen en of er bier en wijn wordt geschonken? Terechte en interessante vragen, maar er kwam geen antwoord. Evita las hier kennelijk niet mee, een unicum, want doorgaans weten de ikjesschrijvers hun recensies hier wel te vinden en bijten ze als het moet danig van zich af. Pawi moest er niet aan denken dat je net iets gevoeligs of gênants aan de huisarts zit te vertellen als er ineens een pauze op de radio is. De mensen in de wachtkamer horen dan misschien dingen als “Dokter ik kon hem wel wurgen … Dokter mijn edele delen … Dokter heb ik schurft …”
Een keertje taseren om het af te leren
Maar het viel allemaal in het niet bij het verdriet dat Alex Meijer afluisterde in de trein. Het ging over Poekie, die was verdwenen om in stilte te overlijden aan kattenkanker. De man tegenover hem deed snel zijn oordoppen in. Maar het was te laat. Het leed was al geschied. “Morgen gelukkig weer thuiswerken”, merkte Alex vals op. Want waarom zou je ook bijvoorbeeld je deelneming even gaan betuigen aan de ex-kattenbezitter, ook al ken je hem niet? Waarom zou je je ook als een mens en niet als een hork gedragen? Maar goed, niets zo erg in het openbaar vervoer als andere reizigers. Daarom bestaan er ook auto’s. Misschien een ideetje voor chagrijnige Alex? “Die oordoppen hadden veel eerder kunnen worden ingezet”, constateerde Pawi. En De Schrijvende Rechter (DSR) deelde zijn eigen leed: ” … Mensen die hun telefoon op de speaker zetten en deze horizontaal tegen hun kin plaatsen, onder hun lippen als een soort kwijlbakje. Inbeslagname, treinontzegging, een keertje taseren om het af te leren.”
Op vrijdag waren we alweer bijna door de week heen en kwam Ineke de Boer met een ikje door dat ook al in de huiskamer van een wachtarts speelde. Ook daar stond een radio. Het ding stond afgestemd op een regionale zender en braakte liederen uit als “Je bent mijn allerliefste speklap” en “er staat een gehaktbal op de gang”. Ze vond dat vooral erg omdat ze zelf “vrouw en vegetariër” was, dus ja, daar werd haar wel eventjes Onrecht aangedaan. Op naar het Malieveld of op z’n minst Amnesty International.
Een krop sla wordt u nooit, al bent u nog zo vegetarisch
Ineke zat daar om haar oren uit te spuiten. Ilona raadde haar aan om dat dan toch maar niet te doen. De Schrijvende Rechter sloeg magistraal toe: ” … Wat een zanikstuk! Zo kan een mens wel overal aanstoot aan nemen. Laat dan je trommelvlies doorprikken en je gehoorgang volstorten met siliconenkit, lekker rustig.” Hij had “nog een vervelende mededeling voor de inzender: u bent een speklap, daar helpt geen lieve moedertje aan. Vet of mager, daar wil DSR vanaf zijn. De mens staat fysiek zeer dicht bij het varken, en een krop sla wordt u nooit, al bent u nog zo vegetarisch.” Pawi vond het hoog tijd worden om de ikjesrubriek eens grondig schoon te spuiten. “Deze prietpraat willen we niet meer horen”.
Helaas moest het toen nog zaterdag worden en was het dieptepunt nog niet bereikt. Anna Luten bestond het om een klaagikje in te sturen over de App Store, waar ze een “Ode aan de Vrouw” had ontdekt: een verzameling apps van en door vrouwen. De icoontjes hadden pasteltinten, en het ging vooral over lifestyle, kids care, mammie workouts, nature sounds, relationships en heel veel dieet. Daar werd moeder de vrouw terecht witheet van. Mag. Kan. Doorrrr.
Wil jij net als Ilona, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Vind je het geen probleem als je reacties zonodig worden samengevat of geredigeerd maar altijd met bronvermelding? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. We liepen molentjes te kijken bij Kinderdijk. Mijn oog valt dan meestal op andere dingen, zoals versleten bordjes. Maar mooi licht, dat was het! Ook eens heen gaan, dat Kinderdijk, het mag weer, het kan weer, ze draaien weer! Maar niet vissen dus. De volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Niet vissen dus, Nelly!” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Tijdsbesef
Ze is 93 jaar en woont op een kamer in het verzorgingstehuis. Haar besef van tijd is niet meer deel van haar herinneringen.
Op een stapeltje leesboeken liggen ook nog damesbladen. Ik vraag haar of ze weleens leest.
„Nee, ik heb geen boeken”, zegt ze.
„Wat doet u dan zoal?”
Ze antwoordt: „Ik kijk gaten in de lucht.”
Inno Broekman
Puik introotje weer.
Een vervluchtigde geest, een ‘ze’, zonder naam of context. Een beroerd begin van de Ik-jesweek.
Haha! De blogbaas heeft zich ondanks zijn grootspraak (Mooi, dat scheelt me weer werk.”) toch maar niet gewaagd om aan de Reactie van de Week voorbij te gaan.
Verstandig, want nu is het introotje toch nog wat. Het citaat volstaat deze keer. Eerdere feedback, hoewel niet met dank ontvangen, werpt dat toch zijn vruchten af. Geen dank -milde glimlachicoon-.
Wat is trouwens de bedoeling van die dame in het wit bij het raam? Copy-pastefoutje?
Geweldig intro!
Het verbod op om N te vissen is wel bijzonder. Zo’n visje met een angel(?) aan z’n neus is zeldzaam, denk ik.
Het ikje, ik vind de inzender een vervelende bemoeial. Op zo’n onnozele vraag kan je zo’n antwoord krijgen. Gaten ja, vul zelf maar in.
Nou goed?
Dank allemaal voor dit overweldigende eerbetoon. Het kruideniertje haalt met glimoogjes de natte lap nog eens een keer over de toonbank.
De dame in kwestie, DSR, verscheen toen ik in de fotogalerij zocht naar “verdrietige vrouw met gebroken voet”. Ik zou hem bij nader inzien nu niet meer geselecteerd hebben, ze heeft een raadselachtige blik, en het lijkt bijna wel op een Lil K. slachtoffer van huiselijk geweld. Maar goed, ze staat erop, komt van een gerenommeerde fotosite dus het zal wel ok zijn. Zoals gezegd, met terugwerkende kracht niet echt blij mee.
Mooie foto, die van Kinderdijk.
Die andere zou ik onmiddellijk vervangen. Dat is duidelijk een plaatje van huiselijk geweld, dat zelfs een beetje verheerlijkt lijkt te worden.
Mooi ook dat spuit11 weer meedoet. Zelfde. Tekst als Ad Hok, maar evenzogoed terug van vroeger.
Voor het ikje zal ik nog een hele dag nodig hebben om er iets zinnigs over te zeggen.
Heeft iemand al iets van Klare Taal gehoord?
Het intro is weer dik in orde, de kopfoto ook. Het bord is eveneens prima, ik ben tegen sport en vrijetijdvissen.
Het ikje zou ik als kort verhaaltje brengen op een weblog of iets dergelijks.
Verder geen nieuws.
… sport- ….
Nee, nog niets van Klare Taal gehoord, ze zou eind maart geopereerd worden, we houden moed. Qua foto, heb ik inmiddels vervangen, had er al een vaag vervelend gevoel over, maar nu dus hopla weg ermee! De dame die aan deze voet vastzit heeft het vast beter naar haar zin.
Mooie foto, mooie voet ook.
Over het ikje. Als je 93 bent hoef je niet meer de hele dag zoal iets te doen. Gewoon er zijn. Gaten in de lucht kijken. Bezoeker wegdenken.
Ja niks mis mee die voet. Francine mocht willen dat ze er zo een had!
Qua update van vorige week had ik nog vergeten dat Lummel in gesprek is over ILP met Marja van Graven. De man was gisteren in Brommer op Zee en heeft het boekenweekgeschenk geschreven, dus ja, dan komen er weer wat mensen al googelend op de review alhier uit.
“Iew, wat is dat??” riep iemand naast me op de bank toen de kop van ILP onverwacht op de tv voorbijkwam. Dat was nou ook weer niet aardig, maar het was een spontane uitroep.
Het geschenk heb ik al in huis en ga het vanavond lezen. Ik ben benieuwd.
Het gaat weer over vrouwen …
Helegaar overheen gelezen met z’n allen, maar wat is dit in vredesnaam een draak van een zin: “Haar besef van tijd is niet meer deel van haar herinneringen.”
Ik ga vandaag de brommert op zee kijken op de replay.
Fijn intro.
Het ikje kan veel korter.
Ik vroeg een vrouw van 93 wat ze doet met haar dagen. “ik kijk gaten in de lucht” zei ze.
Freud
De monteur, bezig in de keuken, heeft zojuist materiaal uit zijn auto gehaald en roept: „Ik weet het niet meer, was Freud nou warm?”
Ik voel me overvallen door deze onverwachte vraag uit onvermoede hoek en realiseer me enigszins beschaamd dat ik me nooit eerder heb gebogen over dit vraagstuk, dat de monteur kennelijk hoog zit. Terwijl ik zoek naar een aannemelijk antwoord, komt hij me tegemoet en opent zijn handpalm. Daarin liggen twee kraanknoppen, met respectievelijk het opschrift ‘chaud’ en ‘froid’.
Gé Vaartjes
Altijd leuk die ikjes waarin NRC-lezers het ongeletterde volk afzeiken. Ik ontmoette vorig jaar mensen die “douze” als “dauze” uitspraken. En dachten dat de Big Ben in Parijs stond. Maar goed, we weten nu waarom warm en koud zo vaak verwisseld wordt in douchekabines en boven wastafels. Dat komt bizar vaak voor. Monteurs zouden naar Franse les moeten en minder barbecueën en naar Temptation Island kijken.
Weer eens een volledig panelkaar verzonnen ikje. Gé Vaartjes, waarschijnlijk de zoon van Ko Dak, had een leuk grapje, hij spraak Froid als frooid uit. Dat moest naar de krant. En probeert daarbij het gewone volk een leor te draaien.
Volgens Google bestaat er een Ge Vaartjes. Hij noemt zich auteur en staat op bol com.
Freud staat er warmpjes bij, zijn as dan, in een antieke vaas in Golders Green Crematorium and Mausoleum, London.
Handig ezelsbruggetje misschien: Freud is warm dus froid is koud.
Thuiskapper
Wonende op het platteland laat ik mijn haar knippen door een van de dochters van de boer tegenover ons.
Eens in de 6-8 weken komt ze met haar koffertje het pad opgelopen en word ik tijdens het knippen bijgepraat over zaken op het boerenbedrijf en in de familie.
Ze heeft een goede hand van knippen en ook de prijs (12,50 euro) is uiterst vriendelijk, dus geen klagen.
Maar de laatste keer zei ze bij het afrekenen: „Doe maar een tientje, zoveel haar heb je niet meer.”
Wouter Schortinghuis
Een lieve boerenmeid, die komt er wel.
In dat geval kun je het net zo goed zelf doen en dat tientje in je zak houden, al op het platteland gewoond zijnde.
Lief en goudeerlijk, die boerendochter.
Aanleiding voor een ikje met eindelijk eens wat zelfspot.
Om ook dat tientje uit te sparen kom je van het krenterige soort platteland. Maar heb je geen rekening gehouden met hoeveel een tondeuze dan wel niet kost!
Ik hoop dat de kapper in hun plattelandsgemeente begint met het houden van kippen en konijnen om die voor een belachelijk lage prijs aan de bevolking aan te bieden.
Een beetje tondeuse kost 80 à 100 euro.
Die moet je dan wel iets vaker gebruiken dan een keer in de twee maand, anders zie je eruit als een beklagenswaardige kaalkop in staat van ontkenning.
Erbarme dich
Wij gaan naar de Matthäus Passion. Naast ons neemt een niet al te jong echtpaar plaats. Keurige mensen, zou mijn schoonmoeder hebben gezegd.
In de pauze vraag ik wat zij van de uitvoering vinden. Heel, heel erg leuk, zegt hij enthousiast. Zij meldt dat ze moeite heeft om het allemaal te volgen.
Omdat wij meerdere tekstboekjes hebben, leen ik haar een exemplaar.
Ze is verrast en begint te lezen. Even later tikt zij mij op de arm en zegt verbaasd: wat een droevig verhaal zeg!
Peter Prinssen
Wat. Een. Vreselijke. Lul. die Peter. “Keurige mensen, zou mijn schoonmoeder hebben gezegd.” Hij vindt die mensen dus klootjesvolk en heeft zijn schoonmoeder nodig om ze even te kakken zetten. Twee vliegen in één klap, denkt hij. De enige die hier echt te kakken wordt gezet is hijzelf.
Een schop voor zijn togus zou hier op zijn plaats zijn.
Helemaal mee eens, lummel.
Toch wel een beetje vreemd om zonder enige voorkennis naar zo’n uitvoering te gaan.
Tja, je kunt van zo’n uitvoering inderdaad ook puur genieten vanwege de muziek en entourage, zonder te begrijpen waar het over gaat. Net als je ook van Arabische, Japanse of Hindimuziek kunt genieten terwijl je geen idee hebt wat al die klanken betekenen. Of een opera, operette zonder dat je de taal begrijpt. Het “Erbarme dich” is wellicht de vette zelfspottende knipoog van de inzender naar zichzelf. Dat iemand zonder de bijbehorende educatie en achtergrond het verhaal spontaan en zelfstandig mooi vindt is een groot compliment voor de schrijver. Nodig die maar uit voor het Boekenbal! Talentje.
Zelf was ik als kind altijd tot tranen geroerd als mijn vader de vioolsolo aan het repeteren was.
Pas Later zou ik tot de ontdekking komen dat er nog een zangeres bij hoorde. Mijn emoties lieten de vrije loop.
Nou ja, er was tenminste iemand die het léuk vond.
Dat had ik ook nog nooit gehoord.
Onzelieveheer had dit soort spirituele tollenaars met een zweep de tempel uitgejaagd.
Woekeraars sus. -zucht-
Als nieuw
Om mijn kennis wat bij te houden bezoek ik, gepensioneerd huisarts, mijn oude praktijk regelmatig. Om wat medische tijdschriften op te halen en een kopje koffie te drinken. Onlangs ben ik met goed resultaat geopereerd aan twee liesbreuken en ik ben daar heel content mee. De laatste keer dat ik op bezoek was, vroeg mijn assistente hoe het met mij ging. Ik heb haar verteld over de geslaagde ingreep met de opmerking dat ik er nu aan de onderkant weer jong uitzie.
Zij riposteerde: „Dan nu nog de bovenkant.”
R.J. Wybenga
Ja, geef de assistente eens ongelijk; was dit een uitnodiging?
Hij ziet er van onder weer jong uit. Heeftie een zaklift gehad?
“Het gaat hard achteruit met de oude dokter mu hij uit de praktijk is”, zeggen de mensen in het dorp.
Het is beklagenswaardig, rondhangen op je oude werkplek, uit gewoonte of freudiaanse vergissing spreken over “mijn'” assistente en patriarchaatbevestigende opmerkingen naar de krant sturen. Tijd voor een bijscholingscursus over hoe het hoort anno 2022.
Ook de binnenkant verdient een opknapbeurt.
Oh is het alweer vrijdag? Daar zal je die ouwe Wybenga hebben! Gauw wat vakbladen neerleggen, zijn eigen abonnementen heeft hij stopgezet. Zuinigheid. Zo’n wekelijks bezoekje scheelt thuis ook in het koffiebudget. Decorumverlies zeg je? Ja en niet zo’n klein beetje ook!
Ruildag
Op de parkeerplaats bij de supermarkt van Enkhuizen zie ik tientallen enthousiaste ouderen in kleine groepjes geconcentreerd neerkijken op verschillende statafels, terwijl hun handen onbekende voorwerpen vluchtig doorgeven. Als ik een heer vraag waarom iedereen zo gepassioneerd aan het werk is, antwoordt hij: „Vandaag is de grote ruildag van de historische plaatjesactie van de Albert Heijn, mijn verzamelboek is bijna vol!”
Pip Lambrechtse
Zo, Enkhuizen staat weer op de kaart.
Zou het een historische dag zijn geweest of ging het om geschiedenisplaatjes?
Ja gekkigheid allemaal. Onbekende voorwerpen doorgeven … ik dacht aan iets anders, heel luguber, de grote reset die begonnen was. Maar goed, hier moeten we dan het paasweekend maar mee in. Wie weet is er maandag een intro, kan ook dinsdag worden, we zien wel. Vrolijke Pasen iedereen!
Die eerste zin…..-bareuh-. Als je zo begint, had je de rest er ook wel aan vastschrijven.
Ja, nu je het zegt. Dit ikje bestaat uit twee zinnen! Megalange zinnen. Dit vinden wij niet raar, dit vinden wij heel bijzonder.
Het ging om plaatje 195, verkeerd in de zakjes gedaan. Ik kan me de opwinding voorstellen, hoor.
https://m.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20220411_59959641?utm_source=google&utm_medium=organic
Geef mij dan maar een ikje uit Mokum.
Dit speelt zich af in Amsterdam-Buiten.
Dat verklaart waarom eea niet van enige context wordt voorzien. Alles wat zich in Groot-Amsterdam afspeelt, wordt bekend geacht. En anders heb je pech gehad.
Huildag
Op de parkeerplaats bij het Binnenhof in Den Haag zie ik tientallen enthousiaste journalisten in kleine groepjes geconcentreerd neerkijken op verschillende statafels, terwijl hun handen onbekende voorwerpen vluchtig doorgeven. Als ik een heer vraag waarom iedereen zo gepassioneerd aan het werk is, antwoordt hij: „Vandaag is is het D66-metoo-onderzoek naar buiten gekomen. Ik zoek alleen de rol van Sigrid Kaag nog!”
Hans van Pimmelen
😂😂😂
Hopelijk een nieuw intro morgen. Elke morgen koud uit bed voor speklap uitgemaakt te worden gaat me niet in de kouwe kleren zitten.
Komt goed … er is er eentje over gaten in de lucht in de maak.
@lummel, maar wel een respektabele. Eentje waar je U tegen zegt.