Emotioneel. Een beetje geil. Nostalgisch. Blij. Deugend. Beschaamd. Er gieren heel wat gevoelens door Nederland. Dit waren de emoties van zes willekeurige NRC-lezers, zoals ze die vorige week aan de rest van het Nederlandse volk lieten weten. Hoe ze dat deden? Ze stuurden evenzovele magistrale ikjes in. Wat of dat zijn? Man man, vrouw vrouw transgender transgender, ben je hier voor het eerst? Dat zijn lezersanekdotes van maximaal 120 woorden of een ietsepietsie meer en ze worden geselecteerd door de allerbeste NRC-redacteuren. Je klimt als aankomend journalistje op van verslaggever via de stads- en sportredactie naar hoofdredacteur. Dit, ikjesredacteur, is dan nog net een stapje hoger. En daarna mag je met pensioen. Maar de meesten blijven het ook daarna nog vrijwillig doen. Tot slot worden ze geridderd en in de bloemetjes gezet door de burgemeester van Rotterdam of een gemeente naar keuze.
“Dan ben ik maar vrouwelijk. En dat voelt heel mannelijk.”
“Ben ik wel gespierd genoeg?” dacht Rutger Neeleman. “Houd ik wel genoeg van voetbal? Ben ik niet te emotioneel?” “Zoals veel mannen” twijfelt hij soms aan zijn mannelijkheid. Nou, maar Rutger dacht vorige week ineens: ” … daar heb ik schijt aan. Dan ben ik maar vrouwelijk. En dat voelt heel mannelijk.” Ja, ik weet het. Dit is wartaal. Volstrekt onzinnige quasi-diepzinnige prietpraat. Maar die glippen er ook weleens doorheen als ikje. Een van de seniorleden van ons ikjespanel, De Schrijvende Rechter (DSR) was er gauw klaar mee: “Bericht van de Club van Drieënhalf Miljard (…): Inzender spreekt niet namens (een meerderheid van) de leden en is met onmiddellijke ingang geschorst. Ballen inleveren bij de uitgang; borg wordt niet teruggestort.” Bertie vond het ikje “zielig”. Lummel vond dat “lezen op het toilet” ook in de opsomming van mannelijke kwaliteiten had moeten staan. Ilona stelde een “identiteitscrisis” bij Rutger vast. Pawi zag hem toch binnenkort de vaatwasser uitruimen … Dus ja, het ikje maakte best een hoop los bij het beoordelaarsteam.
Maar toen was het alweer tijd voor het volgende ikje. Luc ten Klooster liep met zijn vrouw te wandelen en het was zo druk dat ze te dichtbij andere wandelaars moesten komen. Ze zagen een stel waarvan de man “zich duidelijk een paar dagen niet had geschoren”. De woest aantrekkelijke man stopte, trok zijn vriendin naar zich toe en kuste haar vol overgave. De geluiden van de wilde rondjes draaiende tongen waren duidelijk te horen. Het was alsof er een Dolfinarium in de buurt stond, wat een gespetter. Lucs vrouw keek het tafereel verlangend aan, maar in plaats van haar mond open te trekken voor hetzelfde laken en pak, ging ze een stukje poëzie staan te citeren. „En de distelvink prikte gaatjes in de stilte.” kreunde ze. Zoals wij als geletterden weten is dat een aangepaste versregel van Felix Timmermans. Die schreef immers ooit: “Een distelvink tikt gaatjes in de stilte. En op het glanzend vlies van ‘t diepe water ligt de hemel genietend op zijn rug met waterleliën tusschen de vingeren. Een telefoonpaal, die naar schepen riekt, zoemt binnensmonds gazettennieuws.”
Pawi was er wel blij mee en vond het een “ruw pareltje”. Lummel vond dat de versregel er “met de baardharen bijgesleept” was. DSR vond het een “kwasterig stel”. Zelve – zoals bekend combineer ik diepgewortelde geletterdheid met een unieke ornithologische expertise-vond ik het beeld van het prikkende of tikkende distelvinkje (ook wel puttertje genaamd) niet sterk. Distelvinkjes twitteren wel, heel lieflijk zelfs, maar slaan niet, kom zeg, het zijn geeneens vinken, maar goed het ging om het woordgrapje kennelijk.
Het ikje deed Boer’nsmurf denken aan “het geestrijke discours” dat hij onlangs had met zijn vrouw. “Dus wi’j hadd’n ut middagmaal achter et vestzakkien, ik kome in de bien’n, en wat denk ie? Ek scheure uit de broek! Mien vrouwe grinikken. ‘Maleachi, wat lach ie?!’, zee ik.‘Habbakuk, zien broek is stuk’, zee de vrouwe.‘Mar Ezechiël, die maakt um wel!’, besloot ik (…) En zo brengt de dichtkunst vreugde allom, wol ek mar zegg’n.”
We waren het er over eens dat de zin “Een telefoonpaal, die naar schepen riekt, zoemt binnensmonds gazettennieuws” keimooi is.
“Dementerende oudere zegt iets tegen NRC lezer. Dat moet in de krant.”
Maar toen was het (alweer bijna) tijd voor een ikje van Mart Dijker. Dat begon zo: “Ik (bijna 50) ga met mijn vader (bijna 80) naar de boerin (net 100) op wier boerderij mijn vader in de Hongerwinter vertoefde.” Dus ja, dan ziet de kenner het wel, hier is een groot schrijver aan het werk. De boerin blijkt in de war en het ikje ging als een nachtkaars uit. “Dementerende oudere zegt iets tegen NRC lezer. Dat moet in de krant. Om plaatsing te verzekeren wordt er aangehaakt op een actuele gebeurtenis.” oordeelde Lummel vakkundig. Ja, hallo, die man doet dit werk al jaren en kent het klappen van de zweep. Voor DSR was het een gevalletje van “weinig meemaken en dat dan ook nog eens ongelukkig opschrijven”.
Hierna ontspon er zich een levendige discussie over de voor- en nadelen van 4 en 5 mei en de devaluatie van het begrip “vrijheid”. De een vond het een beetje gek om het einde van de Tweede Wereldoorlog te vieren terwijl we al middenin de Derde zitten en er overal op de wereld slachtpartijen zijn. “Als wij maar een dagje kunnen koekhappen omdat we ooit eens in een heel ver verleden bevrijd zijn.” De ander vond het juist goed om dit allemaal te blijven vieren vanwege het “duidelijke perspectief op de huidige toestand in de wereld”. Dodenherdenking, zo vond weer een ander, moet blijven bestaan, “niet alleen in huiselijke kring voor de daar betreurde doden, maar ook wat algemener. Herdenken van gesneuvelden in welke oorlog dan ook.”
“Ik heb geen Samsung, ik heb een iPhone”
We wilden hier nog langer op doorgaan, maar helaas, het hondje Samson diende zich aan. Het hondje Samson is een fictief beest, een pop, en er schijnt een serie over te bestaan op de “Belgisch-Nederlandse kinder-tv”. Annabel de Wit was het die ons daar op attendeerde. Ze liep namelijk met haar eigen hond en eigen moeder een blokje om en kwam een jongetje tegen die de hond wilde aaien. Of de moeder. Of allebei, dat zullen we nooit weten, want zo’n ikje is maar kort. Toen de moeder van Annabel tegen het jongetje kirde dat het hondje net Samson was, verstond die het verkeerd. “Ik heb geen Samsung, ik heb een iPhone” zei het joch en rende gillend weg. Voor je het weet moet je je vinger door de tralies steken zodat het mens kan voelen of je al dik genoeg bent.
En toen was het alweer zover: het laatste ikje van de week, zoals gebruikelijk gepubliceerd op zaterdag zodat de NRC-lezers schuddebuikend boodschappen kunnen gaan doen. Een complot tussen de NRC en de adverteerders. Marian van Egdom vond dat we ons allemaal de naam van Heintje Brokmeijer-Duveen moesten herinneren en had daar een omstandig geschreven deugikje voor nodig. Haar huis staat op de plek van de woning van waaruit Heintje Brokmeijer-Duveen werd weggevoerd en een struikelsteentje herinnert aan deze bijzonder droevige gebeurtenis. Maar Marian vertelt dat ze het steentje maar klein vond en er zelf een plaquette bij heeft gemaakt en op de gevel van het huis bevestigd. Tja, het is een mooi gebaar, maar als je dat zo beschrijft, dan is het ergens ook wel een beetje een deugikje. Met goede bedoelingen, maar toch. Het was bovendien 6 mei en geen 4 mei.
(Francisco Peralta Torrejón)
Oh, dit was het ikje van vrijdag, zie ik nu. Het ikje van zaterdag werd een dag later, op zaterdag, geplaatst. Dat ging over Bjorn van der Laan, die zichzelf had getrakteerd op een vakbladabonnement. “Leuk en leerzaam, dacht ik zo”. Ook hier is een talentvol schrijver die wat te melden heeft aan het werk, dat merken jullie wel. De contributie dient te worden betaald via de acceptgiro onderaan de welkomstbrief. “Zoals een echte millennial betaamt, heb ik zoiets nog nooit gezien. Hoe werkt dit?” Nou en toen ging hij naar het bankkantoor en ontmoette daar een mevrouw die het hem vertelt. Duh. Benieuwd wat dat voor vakblad was, ging misschien over tuinieren, grasmaaien, bollen poten, honden trimmen, maar hopelijk niet over beleggen.
In de sector “varia” dan nog de mededeling dat de felbegeerde “mooiste” notering van de #spelenmettaal moederdageditie ging naar het al 11 jaar oude maar kennelijk tijdloze tedere verhaal over DSR en zijn moeder.
Maar goed, ik schrijf dit nog altijd uit de verre vreemde en dat relativeert zo’n prijs wel, hoor. Traditiegetrouw schrijf ik alleen in het kadertje helemaal onderaan over het offline leven van mijn blogbazenbestaan, dus lees maar gauw verder. De context van het fotootje hieronder wordt dan ook duidelijk .
Wil jij net als De Schrijvende Rechter, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Vind je het geen probleem als je reacties zonodig worden samengevat of geredigeerd maar altijd met bronvermelding? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik ben nog altijd in het verre buitenland. Het Internationale Blogbeheerders Congres is nog in volle gang. Op donderdag was er een master class “zelf leren fotograferen voor je blog”. We trokken Paramaribo in op zoek naar gekke plaatjes. Nou, deze van die Chinese snackbar Vi-Ze Patat, dat was een voltreffer natuurlijk. Maar ook een vrouw die voor haar CD en DVD winkeltje staat ging op Twitter viral. Vooral vanwege het hilarische bijschrift “Wie vertelt het haar?” De cursisten bedankten me met rode koontjes voor een leuke en leerzame masterclass en toen was er nasi en saoto soep en gingen we dolfijnen spotten. Twee gezien! De volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Zal ik wachten tot hij opengaat?” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Geen idee waar dit om handelt maar mooie foto uit Suriname.
Hartelijk dank voor intro, tranen zijn nu van blijdschap.
Ondanks het tijdsverschil toch een intro op een nederlands tijdstip. Wat een zorgzaam type is die Bas toch!
Advies
De Amerikaanse patiënte, die al een tijdje in Nederland woont, moest geopereerd worden. Zoals gebruikelijk adviseerden wij haar net voor de narcose een mooie droom uit te zoeken: „Sunny beaches, blue sea, beautiful boys bringing you a nice cocktail.”
Waarop zij antwoordde: „Nah, just a big fat joint!”
Jos Vollebergh
Een beetje lachgas, wat ketamine, een snuifje fentanyl en wat dormicum graag.
Daar kan geen joint tegenop.
Zal wel in Amsterdam spelen dus en het ikje bevestigt weer alle vooroordelen. Nederland? Daar ga je heen voor de verdovende middelen. Het is niet anders. De kop is er weer af, benieuwd wat deze ikjesweek gaat brengen.
test
In orde.
Dank je, Kenneth. Het handelt hier om een verslag van een conferentie van blogbeheerders in Paramaribo. Gelukkig heb ik ook nog vrije tijd om de omgeving te verkennen.
Het intro is pico bello, het ikje minder. Wel blij dat de test van Bertie goed verlopen is.
Ja, dat was spannend!
Zoals gebruikelijk adviseerden wij haar net voor de narcose een mooie droom uit te zoeken: „Sunny beaches, blue sea, beautiful boys bringing you a nice cocktail.”
Wat een pover voorstellingsvermogen hebben ze daar in her ziekenhuis. Wat een waardeloze, fantasieloze mooie droom.
Welke dromen zou jij aanbevelen aan een hardwerkende zestiguurperweek en ook nog nachtdiensten erbij doende dokter? Misschien zei hij zijn eigen droom voor.
Wat voor de een een mooie droom is, is voor de ander een nachtmerrie. Ik zou zeggen; bedenk er zelf één of laat je verrassen.
Tegels
Na een uitgebreide rondgang over het buitenterrein van de bouwmarkt in Vlaardingen waren mijn wederhelft en ik het eens geworden over de keuze van de nieuwe tuintegels. We meldden ons bij de receptie om de bestelling door te geven en een vriendelijke medewerker noteerde alle gegevens. Nadat we onze naam hadden opgegeven, vroeg hij zonder een spier te vertrekken: „Heeft u een vaste woon- of verblijfplaats?”
Bert Niks
Een spier te vertrekken?
Ik maak nooit grapjes over iemands naam. Maar dit ikje is helemaal Bert.
Ik hoop toch echt dat het goed gaat met klare taal
Het Ik-je van gisteren van maandag was ranzig-genant met die “beautiful boys bringing you a nice cocktail” in steenkolen-Engels. De patiente dacht er kennelijk net zo over en gaf er maar een draai aan.
En dan vandaag. “Na een uitgebreide rondgang over het buitenterrein van de bouwmarkt in Vlaardingen waren mijn wederhelft en ik het eens geworden over de keuze van de nieuwe tuintegels.”Het is het robuuste taalgebruik van een voormalig BHV-er in de basismetaal, maar dan eentje die in de adelstand is verheven en nu de landouwen inspecteert.
‘Gaat het zo mee of wilt u een tasje?’, was hopelijk de slotvraag.
Ja Ilona, eind maart geopereerd, ze zou nu wel zo’n beetje thuis en up & running kunnen zijn. Mijn email naar haar is helaas nog zonder antwoord.
Tuintegels, terwijl er wordt geprobeerd de mensen aan het ‘tegelwippen’ te krijgen in ruil voor een tuinplant.
Nieuwe buren die het groene gras slopen om de tuin te betegelen.
En maar puffen dat de aarde steeds verder opwarmt.
We hebben sinds kort gras ipv een grindwoestijn maar het is allemaal maar betrekkelijk.
Gras worst kennelijk ook wel groen asfalt genoemd. Het duurt een hele tijd om d’r wat biodiversiteit aan toe te voegen. En nu het er net ligt is het een dorstige klant. Maar het oogt fraai en ruikt lekker!
En grasmaaien is heel rustgevend.
Mijn wederhelft en mijn eigen helft lopen heel wat rondjes in de randen van Vlaardingen.
Wij zijn tegen.
Wij zijn tegen betutteling. Wij willen tuintegels. En een buitenkeuken. En muziekboxen op max volume. Weg met dat gras, dat danst voor geen meter. Wij willen geen vaste woon- of verblijfplaats. Wij kamperen nu aan de oever van de Nieuwe Waterweg. Tot de pliesie ons wegjaagt.
Nemen we wel die keramiekjes mee. Niks mis mee toch?
Keramiekjes?
Keramieken tuintegels
Scherm
Een weekendje uitwaaien aan zee, even los van de waan van de dag. Eten in een strandtent en toch de telefoon op tafel. Een lekker biertje en daarna bestellen. Als de serveerster ons eten komt brengen, tikt ze in een automatisme op mijn telefoonscherm. Ze ziet onze verbaasde blikken. Zegt: „Service van de zaak!”
Anita Land
Ik zou vriendelijk maar beslist en zonder woorden opstaan en een normaal etablissement uitzoeken. Hoe haal je het in je hoofd? ’t Is je oom niet.
De Ik-jes worden steeds ijler…. Het belangrijkste wat de inzender ons wilde vertellen, Is dat ie een frisse neus heeft gehaald.
Ik ga even door in de stijl van de eerste alinea.
Scherm
Een weekendje uitwaaien aan zee, even los van de waan van de dag. Eten in een strandtent en toch de telefoon op tafel. Een lekker biertje en daarna bestellen. Eten wordt gebracht, er wordt in een automatisme op telefoonschermen getikt. verbaasde blikken worden gezien. Gezegd wordt: „Service van de zaak!”
Anita Land
Op het terras na een dagje aan het strand werden de gevraagde versnaperingen gebracht door het bedienend personeel waabij een opmerkelijk opeenvolging van handelingen en verbale reacties daarom volgenden.
Ook op Twitter is men niet enthousiast. “Ik mis iets ? ? ? ?” zegt L.v.d.O. “Ik snap het ook niet”, zeggen Floortje en Jasper.
Dat even los van de waan van de dag zijn, begint zo langzamerhand ook een hype te worden -zucht-
Inderdaad DS Rechter. Even los van de waan van de dag is modernistisch, pseudo psychologisch geleuter om te zeggen: ik ga een eindje fietsen, ik pik een terrasje of ik ga op vakantie. Houw Een Sop .
Ik kan me wel herinneren, ergens in de zeventiger jaren of zo, dat het not done was om je telefoon mee naar een restaurant te nemen.
En dan nog begrijp ik niet waarom je geen telefoon mee mag nemen naar een strandtent.
Ben blij dat ik niet de enige ben.
Ik ben het eens met L.v.d.O, Floortje en Jasper.
En met Elphy en Groene Peter toch? Elphy corrigeerde me en liet me weten dat er nog geen mobiele telefoons waren in 1970. Weer wat geleerd!
Spuit Elphy?
Dikke_Harry69 vraagt wat voor bier ze in die standtent schenken. PaddeltjeVanHaspengouwe verbaast zich erover dat in mei alle vogels weliswaar een ei leggen en maar kippen het hele jaar door, omdat je anders bij in de zomer bij de strandtenten geen omeletjes meer zou kunnen krijgen.
Bijna 45 miljard dollar voor die toko (Twitter dus, niet die strandtent)? Het lijkt me zeer royaal betaald.
Het automatisme wordt beschreven. Dat vind ik al heel wat. Even tikken op een telefoonschermpje en dan schaterlachend terug naar de keuken, met een lief liedje van “service van de zaak” de gasten in verwarring achterlaten.
Met hun frietjes patatjes en spiegeleieren.
…spiegeleitjes…😣
In mei leggen alle vogelen een ei, behalve de koekoek en de griet, die doen dat in de meimaand niet. Zeggen ze. Maar ik zag wat anders.
Uilenliefhebbers, vrijwilligers, komen hier af en toe langs, om de nesten te controleren, schoon te maken, en voor een praatje natuurlijk.
Laatst maakten ze een kist vast in de perenboom rechts achter. Ideaal voor de steenuil. Licht achteroverhellend. Van binnen wat zigzagplankjes tegen de steenmarter.
Maar spreeuwen waren er als de kippen bij. Die maakten daar hun nest en legden in mei hun eieren. Daar kwam de koekoek. We zagen het gebeuren. Wip in wip uit en nog een keer.
Deze koekoek legde dus ook haar ei in mei.
De koekoek bleef nog drie dagen controleren of de spreeuwen hun best deden. Blijkbaar was het naar de zin. Vandaag is de koekoek gevlogen.
Vraag
Het is het begin van de zondagavond. Treinen hebben vertraging. Het is heel druk in de trein van Den Bosch naar Utrecht. De coupés zijn afgeladen vol. We staan en zitten op de trap van het laatste balkon, het is daar benauwd warm.
Plotseling verschijnt de conductrice met een onwel geworden passagier en vraagt of zij erdoor mogen, naar de ruimte van de machinist waar het koeler is.
Ze roept: „Waar komen jullie toch allemaal vandaan?”
Mea Coppens
Verrassend. Een machinist . In een ruimte waar het koeler is.
“De conductrice vroeg zich af waarom het zo druk was in de trein”, da’s toch alles? Daar helpt geen opstellerig staccato aan.
Eea moet toch juist voor het spoorwegpersoon inmiddels niet meer als een verrassing komen. Een nationale schande, dit soort taferelen.
En waar gaan ze allemaal toch heen? Van A naar B vermoedelijk, da’s het mooie van het openbaar vervoer. En als er dan te weinig treinen rijden voor het aantal mensen dan wordt het druk in de trein. De conductrice was nieuw of zelf een tikkie onwel?
AAls ze de kaartjes controleert ziet ze waar iedereen vandaan komt, of is dat niet meer zo in NL?
Nee, dat kun je al sinds 1955 niet meer zien, volgens mij. Het zijn nu strippen.
Joost J. Bakker – Kartonnen treinkaartje van Station Santpoort Noord, Driehuis of Westerveld naar IJmuiden of IJmuiden-Julianakade A 2801.CC BY 2.0
Kleur
Vlak voor een souvenirwinkel in Amsterdam houdt een buitenlandse toerist mij staande. Weet ik misschien waar zij de „colored canal houses” kan vinden? Ik vermoed dat zij de grachtenhuizen zoekt en wijs haar de weg naar de grachtengordel. Maar nee, die heeft ze al gezien. Ze bedoelt de huizen die in allerlei kleuren zijn geschilderd. Als ik haar niet begrijpend aankijk, wijst ze ter verduidelijking op de vrolijk gekleurde ijskastmagneten van grachtenpandjes op het rek voor de winkel.
Alice Schwartz
Dit dus maar dan als koelkastmagneet. Alle geraadpleegde websites van Amsterdamse toeristensnuisterijwinkeltjes waren offline. Holland Winkel NL was er zo een. Misschien lukt het jullie wel. En daar is wat mij betreft alles meegezegd en ik kan aan het avondeten. Moet ook gebeuren. Nasi weer.
Ze wees ze zelf al aan.
Knalgoeie witz van Schwartz. Wat zijn die buitenlanders dom hè?
Ben blij een inlander te zijn.
DL Lummel en Ad H hebben vaak in het midden gebracht dat de meeste Ik-jes zich in Amsterdam e.o. afspelen omdat daar Het daar nu eenmaal gebeurt.
DSR kon zich nooit erg vinden in dat argument, tot vandaag. Eerst die verteller….dan die toerist…de ontknoping met dat magneetje… Inderdaad, kom er maar eens om op de boerenbuiten! Dank aan de inzender, en NRC, om hun lamp op ons schermerig levenspaadje te laten schijnen!
Dank ook aan APD om eea met beelden toe te lichten. Eigenlijk begreep DSR er eerst niet het fijne van, wat uiteraard aan hem lag, maar nu is alles duidelijk. Ook van de provinciaal mag men verwachten bekend te zijn met het Hoofdstedelijk aanbod van koelkastmagneten. Zoiets maakt deel uit van de algemene ontwikkeling.
Graag gedaan, DSR. Wat voor magneetjes zitten er op jouw koelkast? Koeien? Stoere boeren en boerinnen? Schapendoes? Hunebed?
Vakantiebestemmingen….
Dan weet je tenminste waar je aan toe bent met souvenirs kopen.
Lastig meenemen in de handbagage.
Vroeg die toeriste laatst niet naar de sluitingstijd van Giethoorn?
Daar zijn vast ook koelkastmagneetjes van.
En zojuist deelde ook Lummel zijn koelkastdeur:
Een wel heel fraaie wordt mij toegespeeld door Pawi:
Die koelkastdeur van lummel is de ultieme wens van elke Drent. Hoe komtie eraan?
Ook de koelkast van Ilona mag er zijn!
Veel
Op mijn rondje met mijn hond kom ik soms een oudere heer tegen. Zo ook laatst. Als ik hem vraag: „Alles goed?”, antwoordt hij veelzeggend: „Dat is wel heel veel.”
Debbie Jansen-Mengelers
Als je ’t mij vraagt, zeg ik altijd: Kan niet beter.
“Pak er maar een stoel bij, Debbie. Het begon al bij mijn geboorte…”
Ja maar…. waar gáát
dit nog over?!
Binnenkort meldt een inzender nog dat ie ’s morgens weer wakker is geworden.
‘Uitstekend, dank u!’ is overigens mijn antwoord onder alle omstandigheden.
En volstrekt onnodig: ‘Zo ook laatst’.
4 uur
“Dag meneer, weet u hoe laat het is?” “Ja hoor”,zei die meneer. “het is 4 uur”
Koos van Stuiteren
Zoiets dus, D Schrijvende R ?
Inderdaad, D Lallende L….zo ver zijn we inmiddels gekomen. -zucht-
Alternatieve titelsuggestie:
Weinig
…….
Tja, en daar zet je dan de wekker voor. Man man.
Voor niets, dus.
https://youtu.be/93mpIFeQ4f4
mijn berichtje is het wereldwijdeweb verdwaald.
Het YouTube clipje zat inderdaad in de spambak, Lummel. Is nu hersteld. Vermoedelijk omdat het zonder toelichting was?
Wat zien we hier? Songfestival?
het is mijn favoriete liedje van het songfestival. Moldavië. Er zit Rap, rock, punk en prachtige balkan viool en pensorgel. Ik dans er al de hele ochtend op. De danspasjes van de heren komen uit veel beroemde videoclips. Kortom, een pareltje.
Ik vond Spanje wel mooi. Ingetogen, diepzinnig. Verder bizar dat je het festival kunt winnen vanwege een oorlog. Gaan we de WK voetbal ook op die manier beslissen, de Olympische Spelen?
Deze dus …
Ingetogen? Haar togus ?
Ukraine had natuurlijk nooit gewonnen zonder de huidige context.
Ik vond het Nederlandse liedje ook zwaar niks.
Haar toges? Nu je het zegt. Was me nog niet opgevallen.
Haller is topscorer in Nederland
Zal hij hier vandaag het laatste lepeltje van het seizoen scoren?
hij gaat het doen, ik weet het zeker
Ik weet het niet hoor
Het is niet anders.