Een mooie droom over zonnige stranden, een blauwe zee met mooie jongens die lekkere cocktails komen brengen. Nieuwe tuintegels. Een serveerster die op je telefoonscherm tikt. Een conductrice met een onwel geworden passagier op haar rug. Vrolijk gekleurde ijskastmagneten op een rek. Een oudere heer op een rondje met een hondje. Twee kaatsenballen in een net. Een letter van banket. En vierentwintig rozen, vierentwintig rozen, vierentwintig rozen voor jou. Het was weer feest in ikjesland. Het vaste ikjespanel heeft de lezersanekdotes uit de NRC ook vorige week besproken. De executive summary staat hieronder. De nieuwe ikjes van deze week duiken elke dag op in het reactieveld. Ongekend dat dit allemaal zomaar kan en gratis op het internet beschikbaar is. Waar blijft die betaalmuur?
Een niet bij name genoemde lullo
Jos Vollebergh trapte de ikjesweek vorige week af met een ziekenhuisikje. Een Amerikaanse patiënte moest geopereerd worden. Door wie zegt Jos niet. Misschien was hij wel de chirurg, de anesthesist of de schoonmaker die in de hoek zijn onderbetaalde maar oh zo belangrijke werk deed. Ze moest onder narcose en het team verdovers adviseerde haar een mooie droom uit te zoeken. Een niet bij name genoemde lullo, misschien was het Jos zelf wel, stelde met typische Amsterdamse lolligheid het volgende voor: “Sunny beaches, blue sea, beautiful boys bringing you a nice cocktail.” De Amerikaanse woonde kennelijk al langer in Nederland, want riposteerde met een gretig “Nah, just a big fat joint!”
Pawi, medisch onderlegd lid van het ikjespanel, adviseerde “een beetje lachgas, wat ketamine, een snuifje fentanyl en wat dormicum”. Lummel vond de droom van de ziekenhuismedewerkers een “waardeloze, fantasieloze mooie droom”.
Gauw naar de tegels dan maar. Die werden door Bert Niks aangeschaft “na een uitgebreide rondgang over het buitenterrein van de bouwmarkt in Vlaardingen”. Daar waren zijn “wederhelft” en hij het immers “eens geworden over de keuze (…)”. Ze meldden zich bij de receptie om de bestelling door te geven. Een vriendelijke medewerker noteerde de gegevens. Nadat het echtpaar Niks hun naam hadden opgegeven, vroeg de medewerker “zonder een spier te verrekken”: “Heeft u een vaste woon- of verblijfplaats?” Humor om te lachen, denken wij dan, maar het was dus niet in Amsterdam. Lummel maakt nooit grapjes over iemands naam, maar maakte een uitzonder. Dit ikje, zei hij, “is helemaal Bert”. De Schrijvende Rechter (DSR) wist te melden dat gras tegenwoordig “groen asfalt” wordt genoemd. Zijn tuintje is er recent een stuk door opgeknapt. De grindwoestijn behoort tot het verleden. Het gras oogt fraai en ruikt lekker.
De serveerster tikt “in een automatisme” op het telefoonscherm
Het ikje van Anita Land, dat we toen gingen behandelen, was niet het dieptepunt van de week, maar het was kantje boord. Mevrouw Land ging een weekendje uitwaaien aan zee, “even los van de waan van de dag”. Tijdens een etentje met een biertje in een strandtent ligt haar telefoon naast haar bord op tafel. De serveerster tikt “in een automatisme” op het telefoonscherm en roept jolig “Service van de zaak!” ’t Is dat ze in Amsterdam geen strandtenten hebben … “De Ik-jes worden steeds ijler …” merkte DSR diepzinnig maar ook een beetje bedroefd op. Ook op Twitter, waar de ikjes door losse reageerders worden besproken, was men niet enthousiast. “Ik mis iets ? ? ? ?” zegt L.v.d.O. “Ik snap het ook niet”, roepen Floortje en Jasper in koor. Ook Elphy en Groene Peter deden een duit in het zakje, zie hiervoor mijn en Brams Twitterkanaaltjes.
Pawi schreef een bespiegeling over de vogelen in haar tuin. In een steenuilenkist bleek een paartje spreeuwen te nestelen. Maar ja, toen kwam de koekoek en legde er een eitje bij. Eitje? Zeg maar rustig EI hoor, man man wat een luie rotbeesten zijn het toch. Hoe het afliep met kindje koekoek, en vooral met kindjes spreeuw, dat bleef onvermeld, maar een bloederige vertoning was het vast, daar onder die perenboom.
„Waar komen jullie toch allemaal vandaan?”
En toen was het alweer donderdag, vaak de dag van het dieptepunt van de week, of zelfs van alle tijden, qua ikje dan. Het ikje van Mea Coppens haalde het net niet. Een conductrice in een warme trein wurmde zich met een onwel geworden passagier op haar rug door het gangpad en roept „Waar komen jullie toch allemaal vandaan?” Ook door de hitte bevangen kennelijk. Het ikje ontmoette slechts algemeen onbegrip over de onbenulligheid van de NS-medewerkster in kwestie en ik laat het verder maar onbesproken.
Op vrijdag de dertiende was het dan eindelijk tijd voor het dieptepunt van de week. Alice Schwartz beschrijft een buitenlandse toerist in, jawel, Amsterdam, die haar staande houdt en vraagt waar de “colored canal houses” zijn. De toerist blijkt te denken dat die grachtenhuisjes net zo vrolijk beschilderd zijn als de ijskastmagneetjes. Of koelkastmagneetjes zoals sommige mensen zeggen. Het ikje was aanleiding voor onze panelleden om hun eigen koelkastmagneetjes in te sturen, de foto’s dan. Uit de tientallen fraaie plaatjes plaats ik hieronder die van Lummel, Pawi en Ilona. Mooi toch? Wat kan zo’n koelkastdeur er van opfleuren. Waarom doen we dat niet ook met wasmachines, vrieskisten, stereotorens, CV-ketels, radiatoren en voordeuren?
Het echte dieptepunt moest toen nog komen, nog net voor de zondagrust. Het was een ikje van Debbie Jansen-Mengelers, kort en slap. Op haar rondje met haar hond komt ze soms een oudere heer tegen. Goh. “Zo ook laatst”, schrijft ze. Als ze hem vraagt “Alles goed?” antwoordt het oude baasje “veelzeggend”: “Dat is wel heel veel”.
“Ja maar…. waar gáát dit nog over?! Binnenkort meldt een inzender nog dat ie ’s morgens weer wakker is geworden.” riep DSR vertwijfeld uit. Lummel had een net zo spannende variant: “Dag meneer, weet u hoe laat het is?” “Ja hoor”,zei die meneer. “het is 4 uur”.
Wil jij net als Pawi, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Vind je het geen probleem als je reacties zonodig worden samengevat of geredigeerd maar altijd met bronvermelding? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik ben nog altijd in de tropen. Het Internationale Blogbeheerders Congres is nog in volle gang. Op donderdag was er op veler verzoek een herhaling van mijn master class “zelf leren fotograferen voor je blog”. We trokken Paramaribo weer in op zoek naar gekke plaatjes. Nu met een groep van maar liefst 32 bloggers, van alle nationaliteiten, culturen en gezindten. Het was een vrolijke boel. Ook uit de bus zijn er dus treffende plaatjes te schieten, als je maar oplet en als hij maar even stilstaat.
Als jullie dit lezen, maandagmorgen, hopen we het congres wel af te kunnen sluiten. In de wandelgangen wordt er nog druk ruzie gemaakt over de slotresolutie. Die gaat nu niet meer alleen over Rusland en de Oekraine, maar ook over Israel en de Palestijnen. Want daar schijnt ook wat aan de hand te zijn. Delegaties willen echt de puntjes op de i en e zetten. Wat mij betreft jammer, dat een vakcongres over bloggen wordt aangegrepen voor politieke statements, ruzietjes en pesterijtjes. Laten we hopen op een fijne afscheidslunch met nasi en saoto soep. Dan op dinsdag naar huis vliegen. En de volgende keer zie ik dan misschien weer iets anders.
Foto: “Bassie nog altijd in :Paramaribo” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ha luitjes van de Bas van Vuren ikjes! Ik ben (min of meer) uit mijn zelfgemaakte vesting gekropen en weer terug op WordPress. Het eerste waar ik tegen aan loop is, bijna vanzelfsprekend, deze. Leuk om het intro weer te lezen en uiteraard ga ik de laatste afleveringen van dit jaar doorbladeren. De jaren 20 en 21 sla ik, met permissie – of zelfs zonder – even over. Ik heb zoveel bij te lezen en te schrijven, dat ik ervoor moet waken me niet overenthousiast opnieuw een depressie binnen te loodsen.
Enfin, mooi intro weer Bas
Goede reis dan maar. Fijn dat de intro’s zonder onderbreking zijn doorgezet.
Goedemorgen, ik heb me weer wakker gelezen. Goed gedaan.😗
Fris
Het is een heerlijke lentedag, maar binnen op kantoor is het ronduit fris. Collega’s klagen, trekken een trui aan, een enkeling heeft zelfs zijn jas aan.
Wat is er aan de hand ?
Een tijdje geleden heeft de gebouwbeheerder de temperatuur in het gebouw twee graden lager ingesteld, om energie te besparen.
Nu moet de airconditioning nog harder werken om het koel te houden.
Rinus le Mahieu
Tja, airco gebruikt ook energie. Vertel mij wat.
Hahaha, had hij niet aan gedacht! Twee graden lager en dan een jas aan? Lijkt me overdreven.
laatste zin moet zijn opnieuw een depressie binnen te loodsen. Kun je dat voor me wijzigen Bas? Dank alvast
Joepieeeeee, welkom terug Joke. Je werd gemist. Maar nu komt alles weer goed. En blijft het ook goed, dat ga je zien.
Tot je dienst, de correctie is met spoed naar het moderatieteam gegaan en moet binnen enkele minuten op de site te bewonderen zijn. Leuk dat je er weer bent!
Attentie: door een wonderlijke speling van het lot is de 1e reactie van Joke van 11:36 op 6:36 gezet, dus nog voordat dit blog bestond! Zal met het 5-urige tijdverschil met Suriname te maken hebben, maar bizar blijft het. Althans op mijn scherm, misschien ziet het er bij jullie wel normaal uit. Einde bericht. De eerste kolibries vliegen al en de koffie wacht (voor mij). Zij drinken nectar, zonder iets erin.
Tiptop introotje. De ikjes worden steeds genanter. Wel blij dat Rinus het in de laatste zin nog even uitlegt.
Een handeling met onverwachte gevolgen is op zich prima stof voor een Ik-je maar hier wordt DSR niet koud of warm van.
Ik houd van prettige weken ook al heb ik geen idee waarom ik van prettige weken houd. Ik kom sowieso alleen buiten als het een prettige week is. Daarom dat ik je geen prettige week toewens want die heb je al dus is zo’n wens overbodig.
Zo is het maar net. Wat moeten mensen toch met onprettige weken?
Tsja, APD – je begint zelf in je introotje over al dan niet onprettige weken. Inderdaad, volkomen overbodig -milde glimlachicoon-
Volgens mij lees je het weer eens verkeerd. Is ook lastig, meer dan één zin. Suske en ik zijn het eens en ondersteunen elkaar daarin. Mensen die onprettige weken willen die nodig ik vriendelijk uit om naar elders te verkassen, daar waar er meer zijn zoals zullie. Dus allerminst overbodig en het heeft me dunkt al heel wat gespuis van de site weggehouden.
Maar m’n beste man, niet zo sarcastisch…. -milde glimlachicoon- Tuurlijk zijn jullie het eens, twee handen op een buik, da’s wel duidelijk. Dat wordt nergens bestreden.
Zelf doe ik niet aan dat soort teksten. Het heeft een negatieve lading. Maar je hebt gelijk, hier past het prima. -milde glimlachicoon-
Mooi, altijd fijn als iemand zo ruiterlijk bakzeil haalt.
Bas kan zichzelf nu wel complimenteren over zijn bakzeil halen, maar dat doet toch afbreuk aan de ruiterlijkheid.
Complimentjes moet je spontaan krijgen, APD, niet zelf geven of afdwingen. Wanneer leer je het toch eens….-uiterst milde en geduldige glimlachicoon-
Knieën
Een man ploft op een stoel naast een bekende op het zonnige plein:
„Koop ik net een nieuwe fiets, tweedehands natuurlijk, een meier voor de fiets en een halve meier voor een slot, anders nemen die teringlijers ’m zo mee. Zit ik met me reet op het zadel, veel te hoog natuurlijk, val ik op m’n smoel vlak voor een vol terras. Meteen allemaal wijven om me heen, ‘gaat ’t, meneer, een glaasje water, meneer?’ Krijg toch de kolere met je gezeik, heb je niet een paar nieuwe knieën voor me?”
Iris van der Putten
Nou, moet deze tokkiepraat in de NRC? Voor mij niet, heur.
Meid, zeg ik, ik zeg meid…
Een Annie M.G.Schmidt 2.0?
Heerlijk, vast in A’dam.
Ik kan daar zo van genieten, van die taal.
Als ik me vroeger ‘kwaad’ moest maken op de scheldende benedenbuurvrouw omdat zij weer es dingen hoorde die er niet waren, kon ik me er lekker in botvieren.
Daar had zelfs zij niet van terug.
Na haar twee dagen te negeren was ’t alsof er niks aan de hand was.
Kwam ze met snoepjes voor de kleintjes.
En verheugde ik me op m’n volgende spreekbeurt.
Waar zou deze verheffende monoloog nou hebben hebben plaatsgevonden? Dat hoor je als inzender toch te vermelden.
Deze aaneenschakeling van bon mots, goede zin en levenslust komt vast uit een een van de beschaafdere milieus van een vooruitstrevende stad in ons land.
Maar ja, DSR is maar een gewoon turfboertje. Hij kan er de vinger niet op leggen. Misschien kan een van de andere reageerders ons meer vertellen?
In een ding heeft verteller wel gelijk: kerels moet je niet al te gauw overspoelen met hulp in dergelijke situaties.
Als iemand voor je neus op z’n plaat kletst, wissel je eerst een blik van verstandhouding, zodat ie de mogelijkheid heeft om waardig op te krabbelen alsof er niets aan de hand is, hoofdschuddend op te merken dat ’t toch wat is met die zwaartekracht van tegenwoordig om vervolgens fluitend z’n weg te vervolgen – ook al heeft ie het vel van z’n neus.
Ach-en-weeen kan altijd nog.
Een man valt van zijn fiets en is daar niet blij mee. Dat moet inderdaad in de krant.
Sodemieter toch op, hier geloof ik helemaal geen reet van, je ken me de bout hachelen. Iris neemt ons in de veiling, dat geef ik je op een brieffie.
NRC lezer ontdekt website met plat Amsterdamse woordenlijst, en propt er zoveel mogelijk in een verzonnen verhaaltje.
Zo denk ik er ook over. Wel goed lopende zinnen trouwens.
De inzendster had even zin om al die lokale woorden eens echt te kunnen gebruiken. Komt ze in haar eigen kringetje nooit eens aan toe.
Doet denken aan een scène van onze dochters, toen 3 en 5 jaar oud, wetende dat vloeken niet hoort. Zei de oudste: “En toen kwam er een soldaat en weet je wat die zei?” “???…” “Hij zei godverdomme!”
Printje
Vrijdagmiddag zie ik twee studentes zoekend rondlopen op mijn afdeling op de universiteit. Ze zoeken een computer om iets te printen. Ik bied hulp aan. „Mail het maar even”, zeg ik. „Dat zou heel fijn zijn. Het moet vandaag”, zeggen ze.
Meewarig denk ik terug aan mijn eigen studententijd, met last minute inleveren van papers. Ik ben blij dat ik kan helpen en geef mijn e-mailadres, zodat ik het kan printen. In mijn mail verschijnt een retourbon voor online bestelde kleding.
Eric van der Hijden
Tja, ook die documenten moeten geprint worden. Er zijn zoveel dingen die vroeger anders waren. Dit ikje bijvoorbeeld wordt geplaatst vanuit een vliegtuig, hoog boven de Atlantische Oceaan. Kon vroeger ook niet.
Een verrassende ontknoping dankzij de herinneringen van de inzender.
Geslaagd als ikje, alleen dat meewarige zou ik weglaten.
weer een ikje waarin echt niets gebeurt. het gemijmer van de inzender maakt dat niet goed. Had iets leukers gemijmerd dan ‘vroeger was alles anders, groter, beter, leuker, belangrijker enz.’
Raar verhaal. Zelfs de eerstejaars zullen nu toch wel weten waar de voor hen bestemde kopieermachines zich bevinden?
DSR weet het verschil tussen printers en kopieerapparaten niet.
Waar kopieermachines staat, mag tevens printers worden gelezen.
Beide bevinden zich op de computerafdeling.
In de sector trivia & lekker belangrijk hieronder de exacte locatie van het ikjespostmoment, de eerste in de geschiedenis vanuit een vliegend vliegtuig.
Zeker een van de betere ikjes, maar zoveel haast met plaatsen was er nou ook weer niet.
Nou, da’s dan de dank en waardering voor de getoonde inzet. Kostte me ook nog eens 18 euro, die wifi in het vliegtuig. Goede les, doe ik niet meer.
Dat bedoel ik. Inzet is prima, maar dat geld zou ik aan iets anders besteed hebben.
Prachtige screenshot.
Ik waardeer het zeer dat je iets uitprobeert omdat het kan, ook al kost het je goud geld. En omdat ik vrijwel nooit vlieg, vind ik het nog interessanter.
Zo zie je maar weer, smaken verschillen. Misschien kan ik een speciale paywall aanbieden? Betaalde abonnees hebben dan recht op 1 geplaatst ikje vanaf een hele rare plaats per maand. Vanuit de lucht, vanaf de zee, vanaf een gletsjer (haast je!), spuitend uit een geiser in IJsland, WiFi heb je overal en ik ben dan wel weer zo gek om daar heen te reizen.
Dat was een decadente, pocherige plaatsing van APD. Opscheppen en het breed laten hangen.
In ons nuchtere gezelschap win je daar geen punten mee.
Wifi aan boord van een vliegtuig verbruikt ook nog eens vijfduizend (!) maal meer energie dan een thuisnetwerkje.
Oh, ik had ook een foto klaar staan van mijn verzameling KLM-huisjes. Maar die plaats ik dan later weleens een keer voor mijn premium klanten.
DSR is bereid om zonder vergoeding naar je fotootje te kijken.
Decadent, pochen, opscheppen en hem breed laten hangen …. En zo iemand ga ik mijn mooie dierbare verzameling huisjes laten zien? Opgebouwd in decennia trouwe dienst voor het vaderlandse blog- en literatuurwezen? Dacht het niet. Nee, die reserveer ik voor abonnees met stijl en klasse. Die het kunnen waarderen. Zonder tokkiegevoelens van jaloezie op iedereen die wat centjes kan uitgeven.
Toen ik gisteravond aan het boarden was, ja, via het speciale laantje, kan ik het helpen, hoeft niet voor mij, ik kan wachten, ik heb geen haast, we komen allemaal op hetzelfde moment aan, toen hoorde ik uit de eindeloze wachtrijen van economyklanten een mevrouw uitleggen waarom wij daar liepen en zij nog moesten staan. “Dat is de business class” sprak zij met kennis van zaken. Waarop het oude menneke naast haar, kennelijk nooit eerder gevlogen, begripvol knikte met een eerbiedig “ah, dat zijn de rijken!”. Net toen ik me ontroerd wilde omkeren en hem mijn plaats aan wilde bieden, zei de vrouw “Nee, dat is een Nederlander”. Daar zaten wel zoveel foute aannames en vooroordelen in verwerkt, dat ik daar op stoel 2A nog uren over heb zitten nadenken.
Nou, dan niet, vadermannetje. Even goede vrinden -milde glimlachicoon-.
Wie zoals APD begint met schelden (‘tokkie’), allicht uit frustratie omdat ie van een koude kermis is teruggekomen, heeft sowieso verloren. Daar helpt geen dikke portemonnee aan. -spaarzaam-belerend glimlachicoontje-
Oh ja, die huisjes, daar heb ik er ook wat van, uit de tijd dat ik nog wel eens op kosten van de baas vloog. Doet de KLM daar nog steeds aan?
Nostalgie
Nu het wat mooier weer wordt, zie je daklozen weer iets prominenter in het straatbeeld. „Mag ik u iets vragen? Kunt u iets missen?” Voor opvang, voor een broodje, voor whatever.
Ik zit op de fiets in spijkerbroek en T-shirt en word staande gehouden door een man. Hij ziet er enigszins haveloos uit. Ik ben in een goed humeur, stop en wil mijn portemonnee al pakken, ik heb altijd wel cash bij me.
Hij kijkt me aan en zegt: „Denkt u nog weleens aan de knickerbocker?”
Paula Koopman
“Hij kijkt me aan” … Overbodige info, puur voor het ritme.
Helemaal begrijpen doe ik hem niet. De knickerbocker werd in het begin van de twintigste eeuw ’s winters door mannen gedragen. Waarom moest onze lieve ouwe dakloze daar uitgerekend nu, toen hij de vrolijke fietsende Paula tegenkwam aan denken? We zullen het wel nooit weten. Heeft zij de donatie verhoogd, dat lijkt me wel gepast.
Hij was waarschijnlijk een enquêteur van een marketingbureau dat een onderzoek deed naar de mogelijke terugkeer van de knickerbocker om zo grondstoffen voor lange broeken te besparen.
Ja, sommige tradities zijn het waard om te koesteren, Ad. Het is een kleurig gezicht en een essentiële noodvoorraad voor als je geen alcohol in huis hebt. Jenever blijft decennia lang goed.
Ik vloog altijd Air France en daar krijg je geen huizen. Twee keer heb ik KLM gevlogen en zat verstijfd van schrik in mijn stoel toen de stewardess ‘Huizen’ door de cabine brulde. Ik heb die huizen nog steeds en de jenever zit er nog in. Ze staan tussen de souvenirshuisjes die we gekocht hebben.
Bij Air France kreeg je niks, toch? Wel leren eten daar, hoog in de lucht. Foie gras, want dat mocht toen nog.
Amerikaanse maatschappijen deelden CD’s uit, man man, wat een armoede.
Inderdaad – whatever….. -zucht-
Het echte Ik-je werd gisteravond al geplaatst: “Toen ik gisteravond aan het boarden was, ja, via het speciale laantje, kan ik het helpen, hoeft niet voor mij, ik kan wachten, ik heb geen haast, we komen allemaal op hetzelfde moment aan, (…)”
Het heeft alle elementen van een ouderwets Ik-je: kwasterige wereldreiziger spreidt overdadige zelfgenoegzaamheid aan de dag die eea juist onbedoeld grappig maakt. En dat zijn de beste; eentje voor de verzamelbundel. Indikken en opsturen!
Een bedelaar die je aanhoudt als je fietst? Lijkt me onwaarschijnlijk.
Het was vermoedelijk een verwarde man, met zijn gedachten bij andere tijden. Gelukkig geen messentrekker.
Van dit ikje snap ik helemaal niets.
Deze enigszins haveloze man had ook gewoon even last van een goed humeur.
Stiltecoupé
Tegenover mij in de trein gaat de mobiele telefoon van een jonge vrouw. Ze neemt op met: „Sorry, ik zit in de stiltecoupé,” en hangt op. Verontschuldigend zegt ze tegen mij: „Niet zo’n leuke jongen.”
We zitten niet in een stiltecoupé.
Jan van Saase
Jammer weer van die overbodige laatste zin. Maar goed, uit het leven gegrepen en we zien het voor ons. Ik wel althans.
Eindelijk weer eens een te pruimen ikje. Het werd tijd.
Leuke meid!
Prima eindzinnetje. Zonder dat, was het niks geweest.
Maar DSR heeft zo zijn bedenkingen. Nog nooit heb ik iemand in de trein gezien die zich geroepen voelt om aan een onbekende medepassagier verantwoording af te leggen over een telefoongesprek. Eea zal vast wel gebeurd zijn, maar volgens mij is de inzender uiterst flexibel in de beschrijving van de omstandigheden.
Het eindzinnetje is prima voor de eenvoudigere lezer. Die zou de clou anders niet snappen. De gemiddelde NRC-lezer heeft het niet nodig.
APD weet kennelijk wat er leeft onder de gemiddelde NRC-lezer. DSR kan slechts voor de hoogwaardige kwaliteitslezer spreken.
Het had gekund zonder de voorlaatste zin.
Ik snap sowieso niet waarom die mensen niet gewoon sms’en. Daar stoor je niemand mee.
@Ad Hok
Dat was zelfs beter geweest. De laatste zin was nodig, maar die voorlaatste zin weglaten had onze fantasie een zetje gegeven. Wie belde haar? Een niet zo leuke jongen, of toch haar moeder, haar ex, een vriendin met wie ze ruzie had, de politie…
Blijft hoe dan ook een leuk ikje!
Misschien een leuk ideetje als iedereen zijn huisjes laat zien? Deze zijn van Lummel:
Wow, de huisjes van Hok! Zien jullie dat ene huisje dat dacht de eerste van een hele nieuwe rij te zijn?
Corruptie
Met mijn Russische schoonzuster heb ik veel twistgesprekken over Poetin en de corruptie in haar geboorteland. Zij beweert dat er in Nederland ook veel corruptie voorkomt. Bij wijze van een practical joke fiets ik vooruit naar het zwembad en betaal alvast voor haar. Bij de kassa omschrijf ik hoe ze eruit ziet en instrueer dat ze het volgende moeten zeggen: „Oh, u bent toch de vriend van Sim? Dan is het voor u gratis!”
Sim van den Berg
Rare joke. Hoe liep het af? Hoe reageerde ze? En vooral … dit is geen voorbeeld van corruptie. Het zwembad is toch de overheid niet? Sim toch niet de baas van het zwembad of een politieagent? Corruptie is jezelf dingen toeeigenen waar je geen recht op hebt maar vanwege je positie, dwang, dingen doen die het daglicht niet kunnen verdragen en anderen – die jou dat geld niet geven – benadelen.
Sim, Simmer, Simpelst.
De schoonzuster heeft gelijk.
Mijn eigen huisjes, rond de 100 in totaal, liggen vanwege diverse verhuizingen verspreid over diverse koffers en dozen in kelders en op zolders. Dit zijn de meest recente:
Even een serieus vraagje. De Floriade, is dat wat? Het ongeïnspireerde filmpje met ditto muzak doet me er niet naar verlangen, maar ben er nog nooit geweest. Iemand?
Mij zal je niet op de Floriade zien.
Het heeft vanaf het begin van de plannen de Almeerse belastingbetaler flink wat gekost.
Telkens moesten er miljoenen bij. Drie directeuren stapten op.
Er vond een ware kaalslag plaats omdat wegen verbreed moesten worden – oké die infrastructuur deugde van het begin af aan al niet. Het onkruid tiert welig door de stad omdat er bezuinigd moest worden. Evenals op allerlei voorzieningen voor jeugd, bejaarden en nog zo veel meer.
De toegangskaarten zijn schrikbarend duur en ook de consumpties, die kan je maar beter zelf meenemen.
Kabelbaan kan je beter niet instappen want terug kan niet, naar verluidt.
De hele boel is onaf.
Er is nog geen één Floriade geweest waar geen miljoenenverlies is geleden.
Maar Almere moet zo nodig op de kaart.
Dank. Duidelijk advies. Het deed me op het filmpje al denken aan die oersaaie World Expo’s die ik nog weleens uit hoofde van mijn blogbeheerdersberoep heb moeten bezoeken. En een kabelbaan zonder retour lijkt me al helemaal fout.
Graag nog allemaal even aan de huisjes denken, mensen. Als je ze niet hebt dan mogen ook jeneverflessen, vol.of leeg.
Ik ben veertig jaar geleden voor het laatst op de Floriade geweest, toen ‘ie nog in Amsterdam gehouden werd. Mijn nog jonge, Amerikaanse vrouw vond het prachtig.
Ja, veertig jaar geleden was alles prachtig.
ik ben naar de eerste Floriade geweest. In het Beatrixpark en het Amstelpark. In de winter kon je er gratis in, door gewoon over de bevroren sloot te lopen (jonge mensen zoeken maar op wat een bevroren sloot is). Je kon ook over die sloot springen. Dat lukte af en toe. Meestal niet en dan kon je met een halfnat pak weer naar school (ik zat op het sinterklaaslyceum dat aan het Beatrixpark lag.