Senioren op zoek naar aanspraak moeten een skateboard kopen. “You said a coke”, zegt de serveerster. “De herseninfarct, die geluidssysteem” staat er in NRC op 18 juni 2022. Opgelucht kijkt hij me aan en zegt: „Goh, ik was even bang dat je zou zeggen dat ik moest stoppen met roken.” Nu draag ik een leuke helm en voel me er niet lullig mee. Ik zie Lotte voorbij snellen op weg naar het magazijn.
Nou, daar zijn jullie klaar mee! Dit zijn de clous van de zes ikjes van vorige week. Dus ja, dan kun je net zo goed niet verder lezen. Tenzij je de aanloop naar die clous wil lezen. Of verder toch niks te doen hebt. Hier komen ze. Nog altijd, dankzij de maar niet afzwakkende stijging in de advertentie-inkomsten helegaar gratis. En voor niks. Voor jullie.
Gewoon omdat het erg leuk is om keer op keer te zien
Die senior van dat skateboard, dat was Pieter Bruinsma. Hij zat op een terras met een nieuw skateboard voor zijn kleinzoon. Alle obers en alle voorbijgangers doen voor de grap alsof ze denken dat het zijn eigen skateboard is. Hij moet er zelfs mee op de foto. Voor De Schrijvende Rechter (DSR) was de pointe al duidelijk bij het lezen van de eerste zin (te weten dat Pieter op een terras zit met het nieuwe skateboard voor zijn kleinzoon). Want ja, DSR die loopt al weer heel wat jaartjes mee in ikjesland. Die weet alles.
Onze man uit Brussel deelde een beschamend videootje van Balkenende die van een skateboard valt en laten we dat inderdaad allemaal nog maar eens een paar keer bekijken. Gewoon omdat het erg leuk is om het keer op keer te zien.
Job Cohen in de polonaise in het bejaardenhuis is er niks bij. Of Jolanda Sap met haar stekker. Sophie Hermans met haar huilbuitje. Biden die van zijn fiets lazert. Trump struikelend over zijn stropdas op de vliegtuigtrap. Alleen Rutte is nog nooit iets overkomen qua bloopers van wereldleiders, of het zou dat bekertje koffie moeten zijn dat hij expres voor het oog van alle camera’s liet vallen en dat hem moest positioneren als sympathieke “normale” staatsman van het volk. Iets dat hij dus in het geheel niet is. Hij is niet normaal. En hij is ook geen staatsman. Hij is een goedlachse manager personeelszaken (die nog altijd volhoudt dat hij “naar kantoor” gaat) met stoffige spreuken (zoals ‘iets met potlood in de agenda schrijven’) en een eeuwige grijns op zijn Pinokkiogelaat. Maar we dwalen af, het ging over de ikjes.
Een ventilatortje voor als je het warm krijgt
Dus ik ga ook niet lopen te vertellen dat ik vorige week vanwege een staking bij de Maatschappij voor het Intercommunaal Vervoer niet naar Brussel kon gaan en dus het felbegeerde 100e-reactielepeltje niet persoonlijk aan DSR in de “Dooie Koei” kon uitreiken. DSR was het daar natuurlijk niet mee eens. Hij vond dat ik op een huurstepje naar Brussel had moeten afreizen en noemde me een “pedant krengetje”. In dat etablissement of elders schijnt trouwens, volgens Ad Hok, een bekoorlijke toiletjuffrouw te huizen met een schoteltje. Ze heeft ook een ventilatortje voor als ze het warm krijgt van al die voorbijsnellende heren met de gulpen al half open. Ze heet Madame Pipi.
Pawi meldde dat ze ooit met een illustere medereageerder had afgesproken, NaamNomName, maar die had haar laten zitten. Dus ging ze in haar eentje een broodje kroket eten in Hotel New York. “Klein kroketje, grote teleurstelling” noemde ze dat. Waarom of ik dit hier vermeld? Het leek me wel een keileuke titel voor dit intro. Maar goed, het loopt weleens anders.
Zeker met deze foto van Ilona’s wereldse broodje kroket, dat ze nog voor plaatsing helemaal alleen op heeft gegeten, had het best een holistisch geheel met een narratief geweest.
Maar eindelijk is het dan tijd voor het ikje van de dinsdag. De clou weten we inmiddels, of scrol anders nog even naar boven. Het begin van de anekdote was een mooie zomeravond in Zwolle, beschreven door Geert Aulbers. Hij bestelde een biertje. Zijn vriend zei “ik ook”. En ze kregen een bier en een cola. Want het dienstdoende horecaslaafje was een niet-Nederlands meiske, vermoedelijk uit de Oekraïne. Ilona vond het maar een flauwe mop, “meer is het niet” en krek dat ze daar gelijk in had. Pawi noemde het “in een notendop de gekkigheid van het tekort aan horecapersoneel”. Daar had ze dan weer geen gelijk in, want hoezo gekkigheid? Wil je op een Portugees terras ook in het Portugees aangesproken worden? Of nog erger, op een Roemeens terras in het Roemeens? Nou dan!
„Als het in NRC staat, dan is het officieel.”
Toen was Bart van Bezooijen aan de beurt. Hij mocht het Ikje van de Woensdag verzorgen. Vaak de leukste van de week. Nou, vorige week was een Uitzondering met een grote U. Bart zat te zeuren over een werkcollege taalwetenschap in Leiden van maar liefst twintig jaar geleden. Daar ging het over de vraag wanneer een taalverandering algemeen aanvaard zou zijn en van je bla en van je bluh en van je blablablablaaaa. Bart vond dat het acceptiecriterium zou kunnen zijn dat het betreffend woord voorkomt in NRC. Niet het NRC. Niet de NRC. NRC. „Als het in NRC staat, dan is het officieel.” En toen vond hij ineens op 18 juni 2022 een paar taalfoutjes in NRC. Einde bericht. Einde ikje.
Maar wij weten natuurlijk dat later NRC en andere kwaliteitsredacties besloten de gekkigheid van het Groene Boekje te boycotten en een eigen – witte – spelling te hanteren. Zou nu niet meer kunnen. Wit. De Nederlandsche Taalunie, daar was het kennerspanel het wel over eens, heeft veel kapot gemaakt. Als beroeps- en hobbyschrijvers, mensen dus die dagelijks bewust met taal bezig zijn, zich massaal tegen je (en je sneue groene boekje) keren dan moet je inzien dat je fout bezig bent geweest. Maar als de Van Dissels van de taal bleven ze stug volhouden dat zij gelijk hadden en de rest van de wereld niet. “Van vreemde smetten vrij”, oftewel de taal zuiver houden, zo signaleerde Bertie, mag inmiddels dan juist weer wel. Want, en nu ben ik aan het woord, niet Bertie, we leven in een griezelig landje dat met rasse schreden onderweg is naar een fascistische samenleving. Exoten weren mag weer. En de regering? Die doet niks!
Je zou er dorst van krijgen, zo is mijn bruggetje naar het ikje van de volgende dag van Patricia van Amsterdam, die vermoedelijk in Noordwijk-Binnen woont. Patricia dan. Ikjes wonen nergens. En dan zou het “dat” zijn. Een man op haar spreekuur heeft diabetes, oftewel suikerziekte en hij heeft elke avond vreselijke dorst. Ze zegt dat hij moet kappen met die 2 liter cola die hij elke avond weer tijdens Nieuwsuur, RTL Boulevard en Op1 naar binnen giet. En dan hebben we het nog niet eens over de kleverige vlekken op zijn bank. Zegt hij: „Goh, ik was even bang dat je zou zeggen dat ik moest stoppen met roken.” Volgens Pawi kan dit ikje worden verwezen naar de rubriek “flauwe moppen” in het huisartsenblaadje, “als het daar al door de redactie komt. Blèh.” Met dit laatste woordje deed zij mij denken aan de dappere Luvienna, die bij de buren als enige nog op de ikjes reageert en zich regelmatig beperkt tot een “Meh”. En daar komt dan niet eens een “Meh” op terug. Waarom komt ze niet hier op niveau meediscussiëren, denk je weleens, maar goed, dat noemen ze het syndroom van Stockholm.
Ene Brobbey sleepte het 100e-reactielepeltje in de wacht. Helaas beschikt de redactie niet over zijn adres en zoeken we een voetbalsupporter die dit bij gelegenheid naar zijn hoofd kan gooien.
“Heb jij je weleens gerealiseerd dat je hoofd net een ei is en de stoeprand een koekenpan?”
Het grappigste ikje van vorige week was toch wel dat stukje van Han Wiersema. Een wijze oude baas sprak hem aan toen hij met een petje op zijn hoofd op de e-bike wilde stappen. „Heb jij je weleens gerealiseerd dat jouw hoofd een porseleinen theekopje is en de straat een tegelvloer?” sprak de wijze oude baas wijs en oud. Han draagt nu een leuke helm. DSR vertelde dat men hier in Brussel al sinds jaar en dag een variatie op vertelt: “Heb jij je weleens gerealiseerd dat je hoofd net een ei is en de stoeprand een koekenpan?” Pawi deelde een fraai plaatje van Pinterest, waarvan ik niet weet of ik dat hier mag afdrukken, dus vandaar alleen de link. Het is een schilderij van Co Westerik, dat alleen maar via dat stomme Pinterest te bekijken is. En ergens op de wereld in het echie, hopen we dan toch maar. Ik kan het in ieder geval niet vinden en dan ben ik ook nogeens een kunstkenner en -liefhebber en onvermoeibare -speurneus. Misschien duikt het fraaie werkje ooit op in Tussen Kunst en Kitch.
Op zaterdagmiddag was het tijd voor “positiviteit”. Chris Zintel verstond in de supermarkt de omroeper verkeerd. Uit de luidspreker schalde “Lotte mag er zijn”, maar het bleek “Lotte magazijn” te moeten zijn. Net zoiets als “Faculty of Love” in plaats van “Faculty of Law” (bron: ongepubliceerde ikjes van Bas van Vuren), “Beste dingen” in plaats van “Bestedingen” (bron: NRC via Pawi) en “Sabelria” in plaats van “Zalig Nieuwjaar” (bron: kleutertje Ilonaatje). Of het eeuwenoude “bommelding” dat kennelijk pas recent in België is opgedoken, althans DSR kwam er nu mee. Ad Hok heeft jarenlang gedacht dat in Flashdance de regels “take your pants off, and make it happen” voorkwamen. Bleek dus “take your passion” te zijn. Bertie hoorde “it was so busy in the bedroom” in een nummertje van de Cats, terwijl dat “backroom” moest zijn. Zelf versta ik al jaren de “Febolijn” bij Vroege Vogels en denk dan aan kroketten uit de muur, maar dat moet “fenolijn” zijn, oftewel een telefoonnummer waarop je als luisteraar de eerste dit of de eerste dat qua natuurwaarneming kunt doorbellen.
Wil jij net als De Schrijvende Rechter, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Vind je het geen probleem als je reactie zonodig wordt samengevat of geredigeerd? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was vorige week in Rotterdam, in het nieuwe Luxor. Daar traden twee jeughelden van me op: Waardenberg en De Jong. Ze speelden hun hilarische, epische voorstellingen uit de jaren tachtig/negentig nogeens, vlak voordat ze dood of met pensioen gaan. De mannen zijn inmiddels een jaar of zestig oud, maar jongleren nog aan de ringen en dansen op springkussens alsof ze in de bloei van hun leven zijn. Qua theater, qua dialogen, qua pantomime, belichting, spanningsopbouw is het allemaal dik in orde. Sterker nog: zo’n beetje het beste Theater dat er in Nederland ooit is gemaakt. Jawel. Ze verzochten ons – het uitverkopende en op de stoelen staande publiek – vriendelijk maar best wel heel dringend om geen foto’s te maken. Dus dat fotograferen dat deed ik toen maar buiten, na de voorstelling, toen we nagenietend langs de kade kuierden. De volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Dan maar buiten op de kade” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Cellofaan
De rouwkaart vraagt voor de overledene een mooie bloem mee te nemen naar de afscheidsdienst. In een bloemenzaak vertel ik waarvoor ik kom. Rode rozen worden veel gevraagd, zo hoor ik. Rondkijkend besluit ik te kiezen voor een witte roos die ik laat vergezellen van een tak met witte ranonkelachtige bloemen. Desgevraagd pakt de verkoopster de bloemen in, in bruin pakpapier. Ik vraag of het mogelijk is cellofaan te gebruiken waarop ze zegt: dat gebruiken we niet, want ze kunnen het niet uitpakken.
Walter Theeuwes
De dames (m/v) van het uitvaartcentrum gaan die bloemen draperen, Walter. Met cellofaan duurt dat tweemaal zo lang. Doe nou niet alsof je dat niet meteen begreep. Vermoeiend soms die ikjes.
Wie, de doden? En bruin pakpapier wel?
Wat is daar zo leuk aan dan
Maar wel leuk is het/de intro.
In de doodse stilte hier, hoorde ik mezelf zelfs zachtjes gniffelen.
Ik schrok er warempel van!
Haha, daar doen we het voor, Ilona. Ik wel tenminste, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben.
Of ze mogen op de kist worden gegooid, ook dan is cellofaan niet handig. Man man. Die Walter en dat al op de vroege morgen. Ik hoop dat hij zich op de uitvaart ingehouden heeft.
Het ikje zal als grap bedoeld zijn. Niet geslaagd.
Intro is in orde. Bespeur ik een ander toontje? Iets van ongeduld? Of ben ik nog niet goed wakker?
Het loopje dat met de waarheid wordt genomen in het introotje deze week noopt DSR helaas tot het uitreiken van 1 (zegge: één) sterretje.
Hij voelt zich net de minister van Stikstof, zoals toegesproken in het vakblad Boer&Stront.
Een vragende rouwkaart? Begon het te spreken bij het opendoen, zoals sommige verjaardagskaarten ‘Lang zal ze leven’ uitstoten op een ingebouwd toetertje met mini-batterijtje?
Bloemen houden van mensen, zo beweert het fleuro-agrarisch complex, maar bij de inzender is de liefde kennelijk niet wederkerig. Je kunt toch zelf wel een mooie bloem uitzoeken, zonder je besoignes met het winkelpersoneel te hoeven delen.
Nu zijn bloemenverkopers wel een bemoeizuchtig volkje. DSR werd er door zijn moeder eens opuitgestuurd om spinnekoppen, een ouderwets soort herfstasters. Tijdens het inpakken vroeg de verkoper of ’t soms voor een meisje was, want dan moest ik echt iets anders nemen, spinnekoppen dat kon echt niet.
Een intro met een twist. Verfrissend.
Een ikje met onduidelijkheid. Wie kunnen bloemen in cellofaan niet, en in bruin pakpapier wel uitpakken?
Die ‘spinnekoppen’ hebben als betekenis ‘ik wil jou hebbn’, heb ik me ooit laten vertellen. Niks mis mee om dat aan een meisje te geven toch?
Bertie heeft gelijk met d’r ongeduld dat spreekt uit het introotje.
Mocht APD nog weer eens een podcast willen maken, dan kan hij zijn eigen zalvende stemgeluid beter inruilen voor deze drilboor. Als ie t.z.t. weer op vrije voeten komt, wacht er een toekomst als inspreker cq stemacteur:
Een strot om cokes mee te kloppen, zeggen ze dan in de buurt van IJmuiden. Hans Teeuwen ten tijde van de zombie-apocalyps. Goeiemorgen, Nederland!
DSR zou zeggen, probeer het zelf eens. Cellofaan en bruin pakpapier maakt nogal een verschil, om over het milieu nog maar te zwijgen.
Als je de betekenis van de bloemencode kent, komen spinnekoppen zo te horen wel te pas, maar kom daar nog eens om. Zonder die achtergrondkennis rest een infaam ouderwets blommeke. “Da’s voor ouwe wijven”, zei de koopman ook nog. Dat kon moeder in d’r zak steken.
Hm, ik heb het intro nogeens overgelezen, zelf zie ik dat andere toontje niet. Zit er althans niet bewust in. Heb het met evenveel plezier geschreven als anders.
Maar goed, je weet als schrijver natuurlijk al van tevoren dat hoe je het ook doet je altijd afbrekende kritiek van DSR gaat krijgen. Je citeert hem niet volledig … je doet de waarheid geweld aan … Terwijl je in dit geval gewoon met een knipoogje er wat op los fantaseert.
En dan word ik nu ook nog vergeleken met zo’n beetje de grootste eikel die er in Nederland op dit moment rondloopt, Mark van den O. Samen met andere trawanten – de domste voor de schermen, maar een paar heel enge erachter – is hij bezig met het uitlokken van heel gevaarlijk onheil. Fijn.
Bedankt DSR, zeg ik dan maar. Hopen dat je ooit inziet hoe kwetsend je soms naar andere mensen kunt zijn. Niet eens onbedoeld, maar juist bewust dus, dat is het erge.
Hier nog geen politicus op skateboard voorbij zien komen of vallen. Misschien durven ze gewoon niet als ik in de buurt ben.
Zou jij ze er vanaf duwen dan?😉
Natuurlijk zou ik dat doen. Ik heb nu eenmaal een slecht karakter.
Sorry Bas, ik denk dat ik zelf te haastig was met lezen.
APD, stuk jammerhout dat je er bent! Ik vergelijk je juist niet met die boerenleider maar schets het contrast tussen jouw stem en de zijne, en dat naar aanleiding van breaking news.
Enige overeenkomsten zijn volledig toe te schrijven aan APD’s rijke fantasie.
Morgen maar weer 1 sterretje voor die slappe kwetspeer van een blogbaas.
Geefnie Bertie, een ongeduldig toontje is toch gewoon iets dat je meent op te pikken? Het zat er dus niet (bewust) in voorzover ik weet. Maar ik beschouw dat als normale en zeer welkome feedback op het intro: leuk, mooi, aardig, grappig, saai, opgewonden, ongeinspireerd … er zijn er al bijna 400 geschreven en ze benne niet allemaal gelijk.
Voel je vrij om het intro 1 sterretje te geven zoals DSR dagelijks schijnt te doen onder verschillende IP-adressen. Ik krijg er soms wel 12 om mijn oren, en altijd als ik met hem in discussie ben. Toeval? Tuurlijk. Toeval. Zijn feedback gaat soms wel te ver, want op de persoon en dat vind ik dan jammer. Maar ook met hem kan ik nog altijd door een deur, hij is sowieso de Plaag van alle Blogbazen. Vraag Heer Rozenwater en JdW maar eens naar hun ervaringen met hem, om over de voltallige NRC-redactie maar te zwijgen.
Haha! DSR is de blogbazen juist tot zegen.
Zolang hij meedoet, brengt hij vreugde aan. Maar als je hem eruitwerkt, verpietert je blog. Dan stemmen de mensen met hun voeten.
Al die blogspot die APD opnoemt, kunnen ervan getuigen.
Overigens blijkt ook bij herlezing dat DSR APD niet persoonlijk heeft aangevallen. Mocht er toch een voorbeeld van zijn, dan geldt het gebruikelijke tarief: 110 euro naar een goed doel van keuze (behalve de Cliniclowns).
Dan heeft het dus geen zin, zelfs deze “handreiking” is dwingend en dominant. Er is geen goeder doel dan de Cliniclowns natuurlijk, die prachtige rode neuzen, die vrolijke schaterlachjes van die schatjes van kinderen. Maar nee hoor, van DSR mogen die geen geld krijgen, van DSR mogen die kinderen in hun sop gaar koken. En ze hebben het al zo moeilijk. Heel erg dit, maar tekenend voor de man.
12 IP-adressen?! Denk je dat DSR hier 12 computers heeft staan?
Kijk dan liever een deurtje verder: de buurman oogst persoonlijke gegevens, met een perverse voorkeur voor IP adressen, om die vervolgens te kunnen publiceren of wie weet wel voor allerlei louche zaakjes te gebruiken.
Een beetje zoals sommige benzinedieven valse nummerplaten gebruiken, dat idee.
Kom kom vadermans, hou je niet van de domme. Je kunt met een VPN en hoe heten die dingen ook alweer (inderdaad HR is daar een ware meester in, vroege leerling van JdW) wel honderden IP-adressen aanmaken. Alleen je eigen tijd bepaalt de grens. Je kunt, ook gratis, maar uitkiezen. Laat ik mijn reactie zogenaamd uit Belgie komen, Nederland, Amerika … de hele wereld ligt aan je voeten.
Maar … ik beschuldig noch jou noch de buurman hiervan, ik uit slechts gigasterke vermoedens en geef iedereen het voordeel van de twijfel. Maar toevallig is het allemaal wel, dat de 1-sterretjes opduiken zodra DSR en de blogbaas in de clinch liggen.
OK, DSR maakt voor APDveen uitzondering.
Van DSR hoeft het niet sinds het uitkwam dat de clowns meer verdienen dan IC verpleegkundigen, maar als APD dat graag wil, dan moet het maar kunnen.
Nou, kom maar op met je voorbeelden!
DSR blaast met veel misbaar een smadelijke aftocht. What’s new?
Die APD heeft het stopgaren ook niet uitgevonden zeg…je kunt ‘m onder een hoedje vangen.
Alsof DSR weet heeft van ict-dingen VPNs en dat soort zaken. Alsof het introotje niet altijd een magere sterrenscore heeft, of APD en DSR nu kibbelen of niet. Alsof een meningsverschil tussen ons niet juist een aanleiding is voor de duistere krachten is om tweespalt te veroorzaken op sterretjesgebied, wetende dat APD’s ego een zachtgekookt ei is en de sterrenscore de koekenpan…..-zucht-
Neen APD, DSR calls your bluff.
Voor den draad dan maar met die zgn persoonlijke beledigingen. Te bate van welk goed doel je ook maar aan het hart gaat.
Waardeloos ikje. De redactie is waarschijnlijk al op vakantie. een stagiaire heeft waarschijnlijk de opdracht om elke dag de bovenste van de stapel nieuwe inzendingen te plaatsen.
“Stuk jammerhout, slappe kwetspeer, zalvend stemgeluid, minister van Stikstof, zoals toegesproken in het vakblad Boer&Stront, neemt loopje met de waarheid (oftewel: APD is een gore leugenaar)” ... hoe persoonlijk wil je het hebben, vadermans?
Giro 6640, of via ABN AMRO NL31INGB0000006640 of nog makkelijker en handiger: doe het maar met een periodieke overschrijving, volledig automatisch, want het zal nog wel vaker in de toekomst voorkomen dat je al bakzeil halend je spaarcentjes aan de Cliniclowns moet gaan overmaken. Als je tenminste een vent bent. En ik dank je alvast namens de zieke kindertjes.
-Stuk jammerhout, slappe kwetspeer: mijn persoonlijke, kernachtige maar niet onjuiste indrukken in reactie op jouw schromelijke overdrijvingen
-zalvend stemgeluid: wat is daar beledigend aan? Heb je geen zalvend stemgeluid dan? Jouw stem is voldoende om het aardmagnetisch veld permanent stil te leggen. Waarschijnlijk heeft een vriendinnetje daar ooit iets over gezegd en sindsdien behoort het tot je reportoire, is dat een verklaring?
-minister van Stikstof: sloeg op DSR zelve
-Er is weldegelijk een loopje met verschillende waarheden genomen- over ‘gore leugenaars’ is niet gesproken. Pas daarmee op. Ik heb HR om dergelijke voortdurende onbeschoftheden moeten bannen.
APD geeft kortom aan dat hij een kritische noot per definitie persoonlijk opvat. Maar daar gaat het dus niet om. Waar speelde DSR de man en niet de bal, vloog hij uit de bocht, trapte hij onder de gordel? Als DSR je nu nog hypocriet had genoemd….-milde glimlachicoon-
APD heeft nog geen voorbeeld gegeven, al is zijn inzet voor het goede doel te waarderen.
Boodschap
Ik wandelde met mijn oppashond, maar ik was poepzakjes vergeten. Natuurlijk legde hij de grootste boodschap ooit neer. Ik liep naar de viskraam om een plastic zakje te halen. In mijn hoofd oefende ik al wat ik zou zeggen als ze zouden vragen waar ik dat zakje voor nodig had. Toen ik Dieuwertje Blok op haar beurt zag wachten, veranderde ik van gedachten. Gelukkig werd niet gevraagd waar ik dat zakje voor nodig had.
Sally Jane Graham
Viskraam, zakje, poep, Dieuwertje en van gedachten veranderen. Geen idee wat dit allemaal betekent of met elkaar te maken heeft.
Tot Diewertje Blok had de inzender me. Daarna ging het als een nachtkaars uit.
Was de pointe uiteindelijk van de verschijning van D. alles in het ongerede bracht en er verder geen acht werd geslagen op het -op zich tot niet al te vreemde- verzoek om een plastic zakje?
Of durfde ze in de aanwezig van D. niet over poep te praten? Omdat Sinterklaas het dan zou horen?
Jammer dat het Edwin Rutten niet was die een pondje kibbeling wilde. Dat praat toch wat makkelijker.
Schrijfoefening: noteer direct na het ontwaken je droom, hoe onsamenhangend die ook lijkt.
” eeuwige grijns op zijn Pinokkio gelaat ” treffender kan het niet
En Brobbey heeft de behoefte om voor veel geld veel goals te maken voor Ajax dat hem eerst gratis de deur liet uitgaan, en nu voor veel geld gaat terug kopen, welkom in de wereld van de waanzin die voetbal heet !
Van gedachte veranderen als je Dieuwertje Blok ziet staan.
Ze vroeg *wel/niet om een plastic zakje want er werd niet gevraagd waarvoor ze het nodig had.
*Doorhalen wat niet van toepassing is.
Misschien bang dat men het met de zak van Sinterklaas zou verwarren? Voor je het weet zit je erin, hoor. Staat Dieuwertje om bekend.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die hier geen touw aan vast kan knopen.
Of is Diewertje soms net overleden?
Nee, daar keek ik ook meteen naar. Gelukkig niet, zeg.
gaan we voor de kwalificatie “meest onsamenhangende ikje ooit”?
Tja, als er echt helemaal niemand enig idee heeft van wat de schrijver bedoelt … Ik hoop nog altijd op een helder moment van deze of gene.
Misschien zou APD, die na vrouw Kerkhof en Pleepapierlady een van de veelschrijvers is, contact op kunnen nemen met de computerafdeling van de NRC voor een printuitdraai van het adres van de inzender, zodat hij haar als mede-Ikker een brief kan schrijven met een verzoek om uitleg dat ie dan hier, na haar toestemming en met weglakking van brievenhoofd en andere privacygevoelige informatie kan weergeven, of kernachtig samenvatten, wat ook maar het beste schikt?
Kalendergirl natuurlijk. Excuses, hoe komt een mens erbij.
De experts van de NRC computerafdeling hebben het helaas veel te druk met hun computers. Ze gebruiken veel olie de laatste tijd. Ze blijven gieten.
De reactie van DSR om 14:26 uur mag tot de best lopende langste zin van dit blog worden genomineerd. Hij zat zich vast al handenwrijvend te verkneukelen, zou iemand het zien? Ja dus.
Van politiek voetbal vakantie auto’s en god kan ik niet meepraten, maar van taal en lezen wel een beetje. En van muziek. Straks een Mopperkontje, als het me gegeven is…
Flashmobje! 😀 Je zult er maar lopen …
Schitterend!
Grinnikend ben ik weer terug van een kort bezoekje aan de sneue buurman. Waarom? Een van mijn spionnen maakte me attent op de volgende passage: “even tussendoor: hij heeft het nu helemaal voor elkaar, kritiek wordt weggemodereerd en alleen de wekelijkse loftuitingen op zijn intro komen er door.”. Is niet zo natuurlijk, alleen gescheld, vulgariteit en toespelingen op privégegevens van andere reageerders of mijzelve worden niet doorgelaten. Zoals op elk normaal blog gebeurt. Alle andere reacties, lovend of afkeurend en alles daartussenin, komen hier gewoon door, zoals ook simpel valt te constateren. Einde bericht.
Er was ook weer het gepsychologiseer over DSR en Luvienna en waarom die hier al dan niet zouden reageren. Geen touw aan vast te knopen en daarmee hilarisch. Hij heeft het er maar druk mee, zeggen we dan, en nemen nog een toastje.
Waar blijft Klare toch?
Ja, daar maken we ons dus zorgen over. Eind maart geopereerd, als dat doorgegaan is, en tot op heden niets meer gehoord. Ook e-mails blijven onbeantwoord.
Ach, was het weer eens zover? Negeer dat toch, niets is frustrerender voor dergelijke lieden.
Wat je aandacht geeft groeit, APD zei het zelf al. De uitvindiging van de frikandelspeciaalvlaai is dan ook nog eens veel positiever dan het dagboek van HR de internetprivacyschender.
Bezwaar
Voor mijn moeder van 81 vraag ik bij het zorgkantoor een persoonsgebonden budget aan voor dagbesteding. Mijn verzoek wordt afgewezen. De bezwaarprocedure begint met de volgende woorden: „Als u het eens bent met ons besluit dan hoeft u niets te doen.”
Judith de Jong
Ik dacht aanvankelijk dat de clou bestond uit schijnbare tegenstelling tussen de bezigheidstherapie en het niets doen – maar het is allemaal even bloedserieus als oersaai. Next!
Tja, het is inderdaad een regulier consumentenklaagikje. En nee, je doet er niks tegen, je ziet met lede ogen toe hoe een land dat al meer dan tien jaar niet bestuurd maar gemanaged wordt aan het afglijden is naar een akelige plek om te wonen.
Het zijn in elk geval positieve beginwoorden.
Dat geeft de burger moed.
Ik ga vandaag maar eens een dagje geen bezwaar tegen ons besluit hebben.
Ik hoop dat de boer’n P.’s woorden ter harte nemen.
Morgen naar Nederland, met de auto. Het zal me benieuwen.
Van Franse zijde kreeg ik al te horen dat het allemaal wel meevalt aangezien de meesten uiteindelijk ’s avonds op huus an goan. Het kan dus altijd nog erger.
Na APD’s mededeling dat HR weer onrustig is, heeft DSR ook maar weer eens een blik geworpen over de schutting – al is het maar om je ervan te verzekeren dat je persoonlijke gegevens en die van je naasten niet weer op straat liggen.
Enfin, wat ik toen zag, sloeg alles – al zou een mens inmiddels beter moeten weten zich te verbazen:
Men herinnert zich allicht “Thaddeus Plomp” nog (of niet, ook heel goed mogelijk), een soort zwakke DSR-copycat als ten tijde van NRC. Daarmee is alles begonnen, want HR beweerde willens en wetens, bij hoog en bij laag, dat DSR daarachter stak.
Dat was natuurlijk niet zo, DSR is immers met boter en suiker geband bij HR en dan nog, maar eea was voor HR een excuus om het IP-adres van DSR te publiceren. The rest is history: algemene afkeuring, HR blies hier de aftocht, bromt na zijn ban nog wat na op zijn blog en gooit zo af en toe hier en waterballonnetje over de schutting, vakkundig afgevangen door APD.
Dus wat schetst DSR’s verbazing te lezen dat “Thaddeus Plomp” plotseling weer tevoorschijn is gekomen, ditmaal om allerlei vleiende boodschappen aan het adres van HR te schrijven! De conclusie is duidelijk: al die tijd zat HR dus achter het masker van Plomp, maar dat weerhield hem er niet van DSR goede naam, en persoonlijke gegevens, te grabbel te gooien.
Niet leuk – en als ik APD goed begrijp, verkeert het spamafweergeschut vanwege HR tegenwoordig altijd in verhoogde staat van paraatheid – maar ook zo doorzichtig dat het weer komisch wordt.
Jaja, dat dacht ik al, ook op grond van IP-gegevens die ik heb maar niet bekend zal maken. HR blijft vrijwel dagelijks proberen om hier gevoelige privacy info te delen, inderdaad onder tal van gelegenheidsnamen en -profielen. Hij spreekt op zijn blog over “diepe haat”. Ja, die heeft hij dus zelf. Noch ik, noch DSR haten mensen, althans dat denk ik te weten. Wij hebben plezier in het leven en grappen en grollen wat met elkaar online en offline. Voor HR, kennelijk bij gebrek aan contacten in het dagelijkse leven, is het allemaal bittere ernst. Er zou eens een psychiater naar moeten kijken of iemand van de GGZ.
Borstels
Ze is 89 jaar en loopt elke ochtend met ijzeren discipline haar ronde. Ze heeft het jappenkamp overleefd dus een bui schrikt haar niet af. Vandaag roept ze mij, de postbode. „Ik heb nieuwe borstels nodig.” Ze laat me haar elektrische tandenborstel zien. „Winkels hebben deze niet meer. Wil jij ze voor me bestellen op internet? Dat lukt mij niet.” Ik vraag hoeveel ze er wil. „Nou, niet te veel. Ik weet niet of ik nog langer dan twee borstels meega.”
Ferry Wieringa
Volgens mij verkoopt het Kruidvat ze nog.
In Frankrijk behoort het tot de officiele taakstelling van de posterijen dat de bezorgers omkijken naar de ouden van dagen. Zo af en toe steekt dat idee ook in Nederland de kop op. Op zich kan dat best een goed plan zijn, maar het wordt DSR bang te moede als hij dit leest.
Als een Ik-jesdokter van het soort waar we allemaal de pest aan hebben, kwakt Ome Gerrit het hele hebben en houwen van zijn klant op internet. Het gaat van in de trant van ‘opoe loopt nog zonder stok’ tot ”t mensje weet het ook allemaal niet meer’ en een clou met een baard van een meter tot besluit.
En dat allemaal met de ergerlijke onnozelheid van lieden die het allemaal ondertussen wel goed bedoelen.
La poste komt alleen op verzoek bij de oudjes langs. EN hun kinderen moeten daarvoor dokken. Als mijn dochter dat besluit is ze nog niet jarig.
Ah, gaat het zo… en als de kinderen niet schuiven?
Als ik je dochter was, dan wist ik het wel. Weer eens iets anders dan een opblaasabraham in de tuin.
In NL lopen proeven met het signaleren van eenzaamheid, verwaarlozing of dood (teveel onopgehaalde post in de brievenbus). Door Post.nl. De medewerker meldt dat bij een oersoon in de wijk, waarna er binnen 48 uur iemand gaat kijken.
Dit ikje is dat allemaal voor. Het lijkt wel uit de tijd van Bromsnor te komen. Alleen die elektrische tandenborstel valt uit de toon.
Onrustig
De toetsweek is in volle gang. Thuis probeer ik de ideale leeromgeving te creëren met op gezette tijden bakjes rauwkost, hulp bij overhoren en huishoudelijke taken die ik op kousenvoeten uitvoer. Mijn zoon rukt zijn kamerdeur open en roept of ik misschien weer normaal wil doen. „Het is echt heel onrustig als je zo zachtjes doet!”
Iris van der Putten
Dit roept herinneringen op. 😏
Ja, herkenbaar dit. Maar dit is toch een ikje van een tijd terug? Inmiddels zijn de scholieren geslaagd of gezakt en hangen er overal vlaggen met schooltassen of anderszins?
Dit gaat over niet-examenklassen.
Dit ikje vind ik een van de leukste. Van de week, van de maand.
Ik schoot in de lach toen ik hem las, gisteravond al eigenlijk.
Het is inderdaad een leuk ikje. Eindelijk.
Hoei… Ik zie het zo voor me.
Rus
Aan het tafeltje vlak naast ons op een Amsterdams terras spelen twee jonge blonde vrouwen met hun telefoon. Een wat slonzige jongeman vraagt de buurvrouwen om geld, „because I’m a refugee from Ukraine”. Onmiddellijk ontspint zich een voor ons onverstaanbare, felle discussie, waarna de man er als een haas vandoor gaat. Grijnzend zeggen de dames tegen ons: „We first answered him in Ukrainian. But he didn’t understand that. He’s Russian.” Fanatiek gaan ze weer met hun telefoon in de weer. Het succesverhaal moet gedeeld worden.
Margriet van Lith
Grappig dat mensen het nog steeds over “met een telefoon spelen” hebben. Zal best nog weleens voorkomen, maar veelal zitten mensen te appen, mailen, foto’s te sorteren, muziek te luisteren, YouTube te kijken, te googelen, de krant te lezen, een reactie op “Bas van Vuren, aangenaam” te posten. Ook bellen wordt nog weleens gedaan.
En een gevalletje laatste-overbodige-zin.
Even mijn juiste avatar erbij…
Dit succesverhaal had helemaal niet gedeeld moeten worden.
Ik voel me een beetje ongemakkelijk bij dit ikje.
Misschien is die slonzige jonge Rus voor hetzelfde geweld gevlucht als de Oekraieners, maar krijgt hij niet dezelfde privileges.
Inderdaad, niet alle Russen hebben deze oorlog gewild. Sterker nog, die zijn in de minderheid.
Het gaat er dus om wat er gezegd werd tijdens het gesprek. Zolang we dat niet weten kan het alle kanten op.
Margriet had dus beter doorgevraagd dan meteen naar de krant te lopen.
Taal wordt ook wel gebruikt als wapen in de oorlog, gelet op de uitspraak.
Maar dat terzijde.
Ja, ben nou toch ook wel benieuwd wat ze zeiden.
Wie weet komt er een vervolg nu het een succesverhaal genoemd wordt.
“Je bent helemaal geen vluchteling uit de Oekraïne, sukkel. Je bent een Rus. Die Putin van je die zouden ze wat moeten aandoen. En rot nou op, je staat in ons licht.” Zoiets.
Niet alle Oekraïners spreken Oekraïns. Er zijn volledig Russischtaligen die tegen Rusland zijn en ook gevlucht.
Oh. Dan ging het gesprek vast daarover.
Klopt, lummel. Maar als hij een oekraiens paspoort had, hoefde hij niet te bedelen, dan had hij leefgeld gekregen, gratis reizen met het OV, en onderdak. En mocht hij werken.
Ik weet niet hoe FR omgaat met deze kwestie.
Het maakt veel los, dit op het oog zo vrolijke ikje.
In Frankrijk gaat het waarschijnlijk precies als in NL. De regels zijn veelvuldig en streng, er vallen daarom veel mensen buiten de boot. Ambtenaren zijn niet flexibel en invoelend. Niet in Frankrijk en, na wat ik over de toeslagenaffire gelezen heb, in NL ook niet.
Als je huis net gebombardeerd is en je paspoort en al je papieren daar netjes bewaard waren wordt het al een stukje moeilijker. Of als je geen papieren had in Oekraïne, dat moet ook voorkomen daar net als hier.
Kortom het is allemaal net zo gemakkelijk geregeld als we denken.