Tandartsen met hun patiënten. Vriendinnen met hun mannen. Jongens met hun honden. Ouwetjes op dansles met hun partners. Uitgelaten collega’s met een slok op. Economen op een congres met hun mobieltjes. Je treft ze allemaal aan in ikjesland. Je kent het wel, dat land met anekdotes van de lezers van de NRC. Keileuke verhalen soms. Het ikjespanel becommentarieert en beoordeelt de pennenvruchten en geeft deskundig en opbouwend advies aan de ikjesschrijvers en aan de mensen die het ook eens willen proberen, zo’n ikje insturen. Want zo moeilijk is het niet. Voor je het weet wordt er een geplaatst. En het gaat maar door. Al jaren. Zo fijn!
„Als je blaast voelt het nog sensueel.”
Er was eens een tandarts met een patiënt in een stoel. Die patiënt was een vrouw en ze kwam uit de Oekraïne. Ze sprak geen woord Nederlands. Maar daar was ze niet voor bij de tandarts. Ze had kiespijn, want oorlog of niet, de cariës gaat door. De tandarts spuit een verdoving in en wil controleren of die goed werkt. Hoe hij dat doet? Door op de kies te blazen! We vermoeden met een professioneel daartoe geëigend tandartsinstrument, maar dat vermeldt het verhaal niet. De fantasie sloeg dus op hol. Ze gebruiken allebei Google Translate. Dat is verstandig, want voor je het weet heb je een knal voor je hersens te pakken als tandarts of op z’n minst een klacht bij de Tuchtraad. De Oekraïense vrouw laat haar telefoon zien. De tandarts leest: „Als je blaast voelt het nog sensueel” en begint meteen te blozen. Want ja, hoeveel duidelijker wil je zo’n uitnodiging hebben? Hij doet de deur van de spreekkamer op slot en dempt de lampen. De stoel staat al in de goede stand. En hij maakt aanstalten om met de behandeling te beginnen. Maar “Oh tandarts, wat doet u nu?” staat er ineens op het mobieltje van de vrouw. Sander Loos, want over hem hebben we het, bemerkt zijn vergissing en biedt zijn excuses aan. “Sorry” steunt hij. “Geeft niet, hoor”, staat er op het display van de vrouw. “De pijn is al een stuk minder.”
“Tja, met Google Translate kun je grappige dingen verwachten” was het droge commentaar van Ilona, zoals bekend een van de coryfeeën van het ikjespanel. Een andere coryfee, Bertie, merkte op dat zij zoiets nog nooit had meegemaakt bij de tandarts. “Zou ik telkens in coma hebben gelegen?” Suske had ooit “de tiet van de tandarts” in zijn mond gekregen toen zij zich over hem heenboog om de telefoon op te nemen.
Zelf deed het ikje me denken aan een prachtige romance die ik meer dan tien jaar geleden in gedachten beleefde met mijn eigen tandarts, een prachtige jonge vrouw uit Roemenië, met sensuele diep-bruine ogen boven haar mondkapje en een prachtig accent daarachter. Zij viel ook op mij, maar uiteindelijk waren we beiden wijzer. Ik hield er wel twee van de meestgelezen blogs op deze site aan over: “Heimelijk verliefd op mijn tandarts” en “Wie heeft er weleens met een tandarts gezoend?” en da’s ook wat waard. Het moet, nu ik erover nadenk, best wel zijn opgevallen bij het baliepersoneel dat ik bijna elke maand een afspraak had, maar dat er eigenlijk dus niks getrokken of geboord werd. En zij bleef mij maar terugvragen. Het was een feest, elke keer weer, als ik binnenstapte, mijn jas aan haar haakje hing en me uitstrekte op de behandelstoel. Jaja. Goed, zo’n ikje maakt soms een hoop los bij mensen.
„Mag ik voor mijn verjaardag in bad?”
En voor je het weet zit je daarmee al op de helft van het introotje. Want dat kwam dus allemaal los bij het ikje van de maandag. Het moest toen nog dinsdag worden! Toen sloeg veelschrijfster Trees Roose weer eens toe. Ze vertelde een grapje door van haar vriendin. Die was “spartaans” aan het energiebesparen geslagen, vertelde daar vol trots over tijdens een etentje en pakte toen na een paar wijntjes haar mans arm en fleemde „Mag ik voor mijn verjaardag in bad?” Voor De Schrijvende Rechter (DSR, een nog niet zo’n bekend lid van het ikjespanel, best wel een talentje in de dop) was het ikje “ofwel een verslag van schrijnende armoede waarbij diep medelijden op zijn plaats is, of het is ergerlijk gekoketteer met zuinigheid en crisismanagement. Hopelijk zitten ze deze winter niet aan de tulpenbollen”.
Het ikje verwarmde ook het hart van Lummel niet. Lummel, een naar Frankrijk uitgeweken Amsterdammer, bekende dat hij sowieso ’s morgens geen koud water op zijn “bakkus” plenst, “maar een heerlijke Savon de Marseille”. Wij vonden het met z’n allen wat vroeg voor rode wijn, tenzij in de Brinta, maar daar hebben we natuurlijk niks mee te maken. Al had hij een steelpannetje cognac op zijn nachtkastje staan, al dan niet met een kunstgebit erin, wij vinden daar niks van, want wij zijn privacygevoelig.
Pawi, panellist uit het oosten van het land, daar waar de trekkers alweer ronkend klaarstaan om naar het Malieveld te rijden, de vlaggen nog altijd op zijn kop hangen en de wolven na zonsondergang door de dorpen draven op zoek naar blauwe koeien, loslopende honden en kinderen, fantaseerde dat Lummel rode wangetjes had van de rode wijntjes en dat die ruiken naar Sunlight. Het kan natuurlijk, maar we zullen dat nooit te weten komen, zelfs niet tijdens de periodieke Zoemuurtjes die de goede man geheel belangeloos voor de hele community organiseert.
De ene ruikt wat houtig, de ander naar vis
Toen was het alweer tijd voor het woensdagse ikje. Vaak is dat er eentje uit de betere categorie. Dat komt omdat de week dan al lekker op dreef is en het weekend nog niet lonkt. Adelheid Waiboer liep elke dag in het bos met haar hond. Dat schreef ze tenminste in haar ikje en waarom zou ze dat verzinnen? In deze tijd van het jaar is de natuur prachtig, schrijft ze, dus ja, dat is best wel spannend. Waarom denk je dan? En waarom nu? Waarom is die natuur nu zo prachtig? Nou, legde ze uit, dat kwam door “alle kleuren en geuren van het bos, de vogels en de paddestoelen”. Je ziet Adelheid gewoon snuffelend met het neusje omhoog staan te ruiken of daar nou een specht of een aalscholver overvliegt. De ene ruikt wat houtig, de ander naar vis.
Ze had ook nog tijd om op de mensen om haar heen te letten. Het viel haar op dat veel jonge mensen hun hond al kijkend op hun telefoon uitlaten. Jeetje, de ouwetjes doen dat niet, die kijken op hun wandelstok of het LED-schermpje van hun rollator. En die jonge mensen hebben dus volgens Adelheid helegaar “geen oog voor de mooie omgeving”. Als haar hond gaat spelen met de hond van een jongen die “onafgebroken op zijn telefoon kijkt” dan gaat het mis. Allereerst moet je zelf ook onafgebroken kijken om dat te zien en da’s niet fijn voor zo’n jongen. Wat staat dat ouwe mens me aan te staren? Zou hij kunnen denken als hij althans niet onafgebroken op zijn telefoon zou staren. Dus daar had Adelheid geluk. Je krijgt voor minder met de hondenriem in het bos. Maar ze hoort ook nogeens “vogelgeluiden” uit zijn telefoon komen. Gelukkig geen gekreun. En ze heeft het lef om aan de jongen te vragen waar hij naar kijkt. Nou, hoe opdringerig wil je het hebben in het bos? Een wildvreemde oudere vrouw die jou gaat staan vragen waar je op je telefoon naar kijkt. Zonder op te kijken schijnt de jongen gezegd te hebben “Oh, een natuurserie”, maar Adelheid was al weggerend. Op zoek naar een wifipunt om het verhaal naar de NRC te sturen. Die wifipunten heb je in het bos vooral bij pannenkoekenboerderijen, dus een appelpunt zal er ook wel ingegaan zijn. Voor de schrik.
Pawi en Ilona geloofden er niets van. Lummel fantaseerde er lustig op los en liet op dat schermpje “een tiental mensen die in een bos aan het vrijen waren” zien. Ad Hok had er zoals wel vaker weer eens een toepasselijk filmpje bij. Waarschuwing: je ziet een hoop takken en bladeren, maar er is geen enkel vrijend mens tussen of achter te zien. Dus ja, je kunt ook gewoon doorlezen.
Warhoofd, een reageerder, zanger en vriend van de site van tientallen jaren terug, schijnt vorige week 80 (schrijve tachtig) jaar oud geworden te zijn. Maar hij meldde zijn verjaardag niet zelf en dus feliciteerden we hem plichtmatig en slapjes. Jammer, gemiste kans, op naar de 90 dan maar. Typ “Warhoofd” in het zoekvenster in en er komt vast een keur aan ouwe artikelen over hem tevoorschijn.
Een leeftijd- en provinciegenoot van hem, Vader Abraham, kneep er vorige week definitief tussenuit en we eerden hem met een prachtig en dierbaar liedje van zijn hand:
Maar goed, we hadden het over de ikjes. Die van donderdag, of was het vrijdag, was geschreven door Peter Kaspers. Hij was met zijn vrouw weer op dansles gegaan. De muziek is beter en het dansen veel leuker dan ze zich herinnerden. De ouwetjes hesen zich na afloop amechtig hijgend op een barkruk en werden meewarig bekeken door het jongere dansvolk. „Zeg maar jij hoor, anders voel ik me zo oud”, zei Peter tegen een vrouwspersoon. Die zei vinnig: „Dat doe ik liever niet, want dan voel ík me oud.”
Het wordt inmiddels een muzikaal introotje, dus hopla, ik gooi er nog maar eentje in, geniet ervan, het is allemaal gratis en het garandeert vochtige warme ogen van geluk. Lynsey de Paul zingt “Sugar me” en ja, dat was het liedje waarop ik ooit de quickstep leerde op de dansschool. Ik kreeg er nog een bronzen speldje voor ook. Bij dat “sjuh …sjuh .. sjuh” moest ik altijd even gaan zitten.
Gelukkig kwam toen, op vrijdag, het ikje dat je wist dat zou komen. Dronken als een tor had Marjo Baeten het op haar iphone ingetijpt en opverstuurd. “Bier” had ze er boven gezet en ja, daar ging het over. Ze belandde immers met een aantal collega’s in een café waar ze eigen bier brouwen. “Uitgelaten” waren ze, Marjo en haar collegaatjes. Dus ja, saaie vrijdag geweest waarschijnlijk en het is wel Den Bosch, he? Daar schenken ze “Gerrit de Struikrover”, “PIPA Paleiskwartier” en “Boze Griet”. Kwam Klare Taal ook niet uit Den Bosch? Ik hoop nog altijd tegen beter weten in dat ze zich ineens een keertje hier meldt, ’s avonds laat met een “Gute Nacht Freunde”. Maar Marjo is dus teut en tegen sluitingstijd moeten ze het pand verlaten, maar wel eerst betalen natuurlijk. Terwijl ze op het pinapparaat wacht doet ze een greep uit de glazen snoeppot op de toog. „Hmmm, droge snoepjes hebben jullie zeg. Of komt dat door het bier?”, lalt ze in het gezicht van de barman. “Mevrouw, normaliter geven we die aan honden. De pepermuntjes staan ernaast en zijn voor de mensch.”
Zelf zou ik een café waar zoveel honden mogen binnenkomen dat er snoepjes voor ze op de toonbank staan liever mijden. Tenzij ik net als Marjo lekker uitgelaten zou willen worden. Ook Bertie zou er voorbij lopen of op z’n minst een tafel zo ver mogelijk weg zoeken. Lummel fantaseerde een fraai einde aan het ikje vanuit het perspectief van de barman: “Ze keek me uitdagend aan en nam nog een handvol hondenbrokken. “Mensch durf te leven!” riep ze.
Ilona stuurde weer een oneindig veel mooier verhaaltje in. Ook deze heeft het nooit tot officieel ikje geschopt. Jammer. Pareltje!
Herinner ik me ineens m’n kleine Indra, 3 jaar ongeveer.
Lag op haar knietjes in de keuken kattenbrokjes te eten.
“Wat doe je nou?” vroeg ik.
“Miauw”, zei ze.
De feestvreugde werd een beetje verstoord door het bericht over nog een overleden muzikant, Chris Koerts van het legendarische Earth & Fire. Ook hem eren we natuurlijk met iets moois van zijn eigen hand:
En ja, toen ik het droeve nieuws vrijdagavond in de muziekstudio vertelde, waar ik toevallig was, kwam een jonkie meteen met een Youtuubje van Earth, Wind & Fire op zijn mobieltje aanzetten. Had nog nooit van Earth & Fire gehoord. Mag. Kan. Dat krijg je als je ouder wordt en moet je niet erg vinden. En jezelf zeker niet op een wiebelige hoge kruk hijsen en vragen of hij “jij” tegen je zegt.
En toen moest het nog zaterdag worden, zo reutelt zo’n intro maar door. Maar het is ook best wel gezellig, vind ik ervan. Wat jullie! Joop Buunk was op een “Economendag” en luisterde naar een lezing met een moeilijke titel door een professor met een moeilijke naam. Hij maakte tijdens de presentatie, oh wat irritant, foto’s met zijn smartphone van diens slides. De toeschouwers achter hem zullen er blij mee geweest zijn. Maar het werd nog erger. Buunk wist niet helemaal hoe hij met zijn mobieltje moest omgaan (tip: mute!!!) en ja hoor, net op het moment dat de professor even een betekenisvolle stilte in zijn betoog liet vallen schalde er vanuit die telefoon “„Wikipedia zegt hierover…” Nog nooit was de Economendag ontaard in een vechtpartij met gewonden, maar dit keer dus wel. Bij bosjes moesten ze worden afgevoerd, die economen. Joop Buunk slaagde er zelf wonderwel in om onder het mengpaneel te kruipen. Thuisgekomen beschreef hij het voorval met sierlijke letters uit een vulpen op een stuk perkament en gaf het aan de postkoets mee. Mooi dat dat kan. “Het Sinterklaasjournaal is spannender” was het snoeiharde oordeel van Ilona.
Het viltje van de week gaat niet vanwege dat oordeel maar wel vanwege dat prachtige ikje over haar dochtertje met de kattenbrokjes naar Ilona, kanjer van het panel en van het internet. Goede wijn behoeft geen krans. Maar wel een viltje. Ilona, stuur je adres op via het bekende adres en het komt naar je toe!
Wil jij net als Ilona, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek gepersonaliseerd viltje van verdienste winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek gepersonaliseerd viltje van verdienste winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens bij een première. Van The Crown ditmaal, georganiseerd door Netflix in Paleis het Loo. Tout bekend TV Nederland liep er rond, en wij dus. Dus ja, je doet wat fotoshoots, je nipt wat champagne, eet wat toastjes zalm en – hoe grappig – fish & chips uit piepkleine bakjes en dan zit je daar met een paar honderd man op ongemakkelijke stoeltjes in de onverwarmde en dus ijskoude voormalige paardenstal naar de eerste aflevering van het nieuwe seizoen te kijken. Een dag eerder dan de normale mensen. Op een groot scherm. Hoestende en fluisterende mensen om je heen. Een mevrouw achter je die het volle uur met een (schrijve 1) chipszakje wist te ritselen … Dus ja, zoiets moet je natuurlijk eigenlijk lekker in je eigen huiskamer bekijken, maar daar heb je dan minder om over op te scheppen. En het moet gezegd: keigoed georganiseerd, ook nogeens lekkere tompoezen na afloop. Aan Netflix heeft het niet gelegen! De volgende keer doe ik graag weer mee.
Foto: “The Crown in the kou” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
APD, snel op z’n teentjes getrapt als altijd, feliciteerde Warhoofd misschien plichtmatig en slapjes.
Maar ‘we’ deden dat niet. Bij DSR kwam het immers spontaan en oprecht. Anders moet je er sowieso niet aan beginnen.
‘Plichtmatig en slapjes’ zou een prima titel zijn. Het introotje is er in ieder geval prima mee samengevat. -milde glimlachicoon-.
Hoogbegaafd
Een hoogbegaafde leerling in groep acht maakt zich niet geliefd bij zijn klasgenoten. Hij weet alles veel sneller en beter en laat dat goed merken. Wanneer hij even alleen in het lokaal is, zeg ik hem dat het niet nodig is om zijn kennis zo te ventileren. Ik weet toch wel dat hij knap is en alles weet. Je moet maar wat bescheidener doen. Onmiddellijk kwam zijn antwoord: „Juf, bescheidenheid is verkapte hoogmoed.”
Freddy van Leeuwen
Bedenkelijk wanneer naast de dokter en de tandarts ook de leerkracht het Ik- je gebruikt om uit de school te klappen over degenen die aan hun zorg zijn toevertrouwd.
Het lijkt er trouwens niet op dat de leerling er niet mee zit dat ie niet zo geliefd is.
Laat ‘m maar op z’n eigen manier zijn hoofd stoten, zonder z’n licht onder de korenmaat te hoeven verbergen.
Ja, dan wordt hij later een schrijvend rechtertje.
De wereld ligt voor ‘m open.
Ik vind het knap, zo’n intro waar van niets toch iets gemaakt wordt.
En jaloers hoeft niemand te zijn op je primeur in de studio, een uur lang in de kou stilzitten met een ritselend en krakend geluid achter je rug, wat je niet kunt uitzetten noch negeren.
Waarom toch altijd dat maaiveld? Laat die jongen doen waar hij goed in is.
Het antwoord aan de juf is een meesterzet.
Een fantastische intro.
Met een bescheiden dankje voor de toegekende vilten trofee.
Het ikje:
Ik vind dat juf best een beetje uit de hoogte, om niet te zeggen wat jaloersig reageert op het kind. Ja goed, hij kan zich misschien wat bescheidener opstellen. Maar ze kan hem misschien beter het advies geven om een klas over te slaan en eens te gaan praten met een middelbare school.
Maar misschien is het wel een betweterig etterbakje en heeft ze een pesthekel aan hem.
Vaak vallen zulke kinderen buiten de boot en weten zich zelf geen raad met hun gedrag.
Dat zou de juf toch moeten weten.
Ik mocht zelve vroeger de vijfde klas overslaan. Gelukkig werd dit geweigerd door mijn vader en moeder. Die waren een stuk wijzer dan de docenten.
Ilona heeft volledig gelijk. De juf kan beter haar tijd besteden aan een het vinden van een goede oplossing voor het etterbakje, dan erover in de krant schrijven.
Prachtig intro inderdaad, dat mag best eens gezegd worden.
Dank jullie wel allemaal (behalve DSR).
Ja, bedanken voor iemand die de moeite heeft gereageerd, eerlijk maar zonder je naar de mond te praten – stel je voor zeg.
Maar goed, na al dat lovende commentaar heeft DSR het introotje nog maar eens herlezen. Een mens kan iets over het hoofd zien, nietwaar?
En jawel hoor:
“Ze had kiespijn, want oorlog of niet, de cariës gaat door. Voor je het weet lijkt je gebit op het centrum van Cherson.”
Iedereen die dit waar ook had geschreven, was afgemaakt wegens tenenkrommende wansmaak. Maar hier is ‘aap wat heb je mooie jongen’ een favoriet gezelschapsspel.
Intro is weer prima de luxe.
Rituelen
Dagje uit op de Veluwe. We treffen een groep jachthoornblazers bij het bezoekerscentrum. De blazers leggen geduldig aan het publiek de rituelen bij de jacht uit. Dat het geluid van de jachthoorn een laatste eer voor het wild is, en dat ieder dier een geluid heeft. Ze laten een paar dieren horen. „Welk dier wilt u nu horen”, is de vraag aan het publiek. Antwoord volgt meteen: „De wolf.” „Die hebben we niet”, zegt de woordvoerder van de jachthoornblazers. Na een korte stilte: „Nog niet.”
Ilse Harmelink
Het lijkt me het allermakkelijkste geluid voor een jachthoorn.
Ik moet onmiddellijk aan dit werkje denken (eerste 15 seconden). Dat is hem toch? De wolf met een jachthoorn!
Rituelen?
“Nog niet”, zou “Niet meer” moeten zijn.
Aardige insteek naar de actualiteit voor de verandering. Het worden spannende tijden.
Over wel of niet schieten op de wolf is een levendige discussie gaande in het oosten van het land. Als hij tam wordt, zoals op de Veluwe, dan komt hij te dicht bij de mensen en mag hij wel worden neergeschoten. Heel raar. Als hij wild blijft en boerderijdieren aanvalt, mag hij juist niet worden gedood.
Ze mogen alvast gaan oefenen op het geluid van de wolf, daar.
Bijzonder ritueel trouwens, ik wist dat nog niet.
De wolf mag alleen beschoten worden met paintball om mensenschuw te maken. Niet doodgeschoten.
Van mij mag de wolf blijven maar ik heb makkelijk praten, geen land, geen vee.
Voor een boer lijkt het me moeilijk. Loslopende grote honden zijn al beroerd genoeg en dan wolven erbij.
Qua overlast scoren honden absoluut het allerhoogst met hun geblaf, gekwijl, tegenjeopspringmetmodderpoten, gebijt en gegrom. Dat doet hij anders nooit, hoe vaak ik dat als jogger al niet gehoord heb. Eens koop ik zo’n hondenwegjaagapparaatje. Maar ja, dat heb je dan niet bij je.
Van wolven heb je als normaal mens geen last. Ook niet van vossen, marters en wezels. Die jagen op iets anders. Niet op jou, niet op je kefhondje, niet op je huilbaby.
Het schijnt dat muntplantjes helpen tegen spinnen in huis. Allicht is er ook zoiets tegen wolven te bedenken. Een lepeltje azijn met knoflook rondom de schaapskooi oid.
En iedereen die wolven aanhaalt, zoals hier ook wel met vossen gebeurt die gebraden kippen toegeworpen krijgen, mag met een paintball op z’n kont worden geschoten. Postbus 51-werk.
Sommige honden vallen ook schapen aan, vraag het de herders maar.
Ook voor nalatige hondenbaasjes de paintballbehandeling. En uitsterfbeleid voor de gevaarlijkste honden.
Zo lig/lag ik af en toe wakker van het geluid van een steenmarter.
Ook al knagen ze je remkabel door, hij mag niet dood.
Beschermd kreng.
Ik weet ook welk geluid ze maken.
Het gekrijs is niet van de lucht.
Ik denk dat ik hem wel op de juiste en ‘humaanste’ manier verjaagd heb.
Steenmarters, boommarters, de fisher cat (in Amerika) … man man ik heb ze voor m’n kiezen gehad hoor.
De fisher cat was het ergste, zijn geluid wordt doorgaans beschreven als dat van een baby in doodsnood.
Waarbij ik me dan nu ineens afvraag wie dat geluid dan ooit gehoord heeft *griezel icoontje?
Maar goed, zo’n fisher cat eens in mijn leven recht in de ogen gekeken, hij stond me aan te kijken in de schemering en hoewel ik in de auto zat kreeg ik de bibbers. Hopla, gas!
Dit maar dan erger en recht onder je slaapkamerraam. Huivericoon
Hiero hebben we alleen slangen en alligators. Heerlijk rustig.
Op welke humane manier verjaagt men een steenmarter? Het komt allicht nog eens van pas.
Alle stenen in de omgeving weghalen. Dan hebben ze niks meer te eten.
Een humane manier is een valkooi o.i.d. te maken en die ergens achter in je tuin te plaatsen. De gevangene dien je dan in het bos vrij te laten. Daag…
Dan heb je nog een apparaatje die een hoge piep produceert die de mens niet kan horen. Mijn buurvrouw natuurlijk wel.
Ik vond op internet een paar tips.
Ze kunnen kennelijk niet tegen luchtjes zoals parfumrestjes (ik ook niet, eucalyptus en, wat ik nu gebruik een toiletblokje citroengeur.
Eerst was het hele huis vergeven van de pleeglucht maar nu ik het op zolder heb gehangen gaat het goed. Dat zitten ze ook meestal, en tussen de spouwmuren. Ik hoor hem niet meer. Hoop voor altijd.
Het geluid dat ik hoorde, wat licht gekletter, was van de dakpannen afkomstig.
Ik slaap onder dat dak.
Echt een paar nachten geen oog dichtgedaan.
Verder DSR, is wat googeloeren aan te bevelen.
En dit geluid is van de steenmarter:
Bij ins in de buurt moet je het meest oppassen voor de jagers. Na het middageten zijn ze straal bezopen en schieten op alles wat beweegt. Laat die wolven en andere krijsende beesten maar met rust. Jagers, dat is pas erg.
Die fisher cat klinkt als een vogel, de steenmarter als sommige oudgedienden (Greet/Hannah, Miep).
Live
De een na laatste schapenkudde wordt nu ook van het land gehaald, hond helpt op een vriendelijke manier mee. Nou staan er nog wat paarden iets verderop. En dus die laatste schapen. Morgen nog maar eens kijken.
Jagers in NL hebben hun moreel hoog, die van FR kunnen wel hoog van de toren blazen, maar van een jachthoorn hebben ze geen weet.
Een veel bekritiseerde vorm van jagen in Frs is de zgn Chasse à Courre. Mannen te paard in rode kostuumpjes met geweren, een meute valse honden om het wild op te jagen en een paar van die toeteraars om het opgejaagde wild nog meer stress aan te jagen. Het gaat vaak mis en dan trekken ze door dorpjes heen om een zich verstoppend hert alsnog over de kling te jagen. Laatst schieten ze hun geweren leeg op een hert dat een rivier overgestoken was. Dat er mensen probeerden het hert te helpen mocht ze niet deren.
Mollen
Laatst een week opgepast op de boerderij van vrienden. Zij gingen op vakantie en wij waren aan het oppassen, op de schapen, de varkens en de kippen. Helemaal biologisch, de varkens wroeten in de modder. De tweede dag spoten de buurboeren gif op hun weilanden en een dag later kwamen er allemaal molshopen in ons gras. We belden onze vrienden. „Oh, dat is elk jaar, alle mollen vluchten dan naar ons, laat ze maar lekker, wij zijn hun vluchtheuveltje.”
Tim Walrave
Wel dom dat ze elk jaar weer teruggaan.
Beetje klungelig geschreven met al dat oppassen en opsommen.
Het lijkt me een fabel die ons leert mild te zijn voor klimaatvluchtelingen.
Mollen weten niet of het dom is om ieder jaar terug te gaan, ze zien niet waar ze heen gaan.
Is er geen mollendeuntje op de jagerstoeter?
Lastig voor de biologische boer met al die glyfosfaat spuitende buren.
Die mollen komen er onderling wel uit, ze hebben zelf een enorme personal space nodig, lees ik her en der. Als je ze op een humane manier zou willen verjagen dan kan je een naar luchtje in hun gangen aanbrengen. Citroen nog niet geprobeerd, maar een carbiedpapje, daar houden ze niet van. Ook niet van de geur van hond.
Mollen, ja, die hebben we ook hiero. Maken er soms een beetje een zooitje van, maar verder heel stille beesten.
Labrador
Na jarenlang in het buitenland te hebben gewoond, fietste ik onlangs met het mooie weer over de heide. In de verte zag ik naast het fietspad twee jonge vrouwen lopen. Toen ik hen passeerde riepen zij: „Willem, Willem!” Hé, dacht ik in een flits, wat leuk dat moeten vriendinnen van mijn dochter zijn. Dat zij mij nog herkennen! Ik stopte en keek om en op hetzelfde moment kwam er een labrador aanrennen met de naam Willem. Een illusie rijker fietste ik weer door.
Willem Stephan
Een illusie armer, Willem.
Haha die Willem! Vriendinnen van mijn dochter! Lukte het je buik in te houden op de fiets?
Maar het ging verder…
“Stephan, Stephan!” hoorde ik nog roepen, maar daar trap ik niet nog een keer in en trapte rustig door.
‘S avonds kreeg ik van mijn dochter op mijn kop. ” je kan wel even wachten als mijn vriendinnen je roepen”
En weer die laatste zin….-zucht-
Ik ben er nog altijd niet uit waarom hij vermeldt dat hij jarenlang in het buitenland heeft gewoond. Wat voegt dit toe?
Dat je ’t maar weet.
Ooit hebben we met de gedachte gespeeld onze kat naar de luidruchtige buurman te vernoemen.
Da’s om de verbazing over de kennelijke herkenning te verklaren. Stel dat de inzender altijd op dezelfde plek was blijven wonen, dan had dit misverstand zich waarschijnlijk voorgedaan.
Like Ilona!
Live
Voor het eerst sinds het begin van de coronaperiode vindt onze redactievergadering weer live plaats op kantoor. Iedereen is blij dat men niet meer naar schermpjes hoeft te kijken en alle collega’s in 3D ziet. Dat was alweer ruim tweeënhalf jaar geleden. De herfstgolf lijkt voorbij. Na afloop gaat men samen lunchen in de kantine. Maar niet iedereen. „Ik ga weer naar huis”, zegt de collega, die de hele vergadering naast me zat, terwijl ze haar tas en jas pakt. „Mijn zoontje zit thuis met corona.”
Hugo Hoes
Voor een redacteur een beetje veel ‘men’.
Maar wel een cliffhanger!
“Men” had heel goed door “we” vervangen kunnen worden. Bizar voor zo’n broodschrijver. Hij zegt wel “onze” redactievergadering. Maar goed, misschien wilde hij het doorsneeniveau van een lezersikje benaderen om niet al te veel op te vallen. Fail!
De redactie vergadert kennelijk niet vaak als dit de eerste live bijeenkomst in tweeënhalf jaar was. 3D is aardig gevonden.
Bedacht me laatst nog hoe weldadig rustig het was rondom covid. Van mij mag het zo blijven, ook in de Ik-jes.
Fail….da’s wel erg hardvochtig. Ik zie het APD nog niet zo gauw beter doen.
Live is juist veel meer dan 3D. Geur, gevoel, uitstraling … allemaal dimensies die een hologram niet heeft.
Qua inhoud en algemeen commentaar: het valt ook mij op dat corona helemaal maar dan ook helemaal vergeten is. Sniffen, snuiten, hoesten, handen geven, knuffelen, filerijden … het kan allemaal weer en wordt vol overgave gedaan. Bizar. Wat dagelijkse statistieken en wekelijkse persconferenties blijkbaar kunnen doen.
Even terzijde, ene Bint gebruikt elders ook het bijzonder ongebruikelijke en achterhaalde acronym “APD”. Toeval? Kan bijna niet …
Er is niks ongebruikelijks of achterhaalds aan APD. DSR gebruikt het regelmatig!
Bint was altijd een pseudo van Indra.
Als APD met ‘elders’ de buren bedoelt, daar is DSR in de ban. Hij zou er niet kunnen posten al zou ie het willen.
Maar in met een bredere blik bezien, en over achterhaald gesproken: wat boeit het uberhaupt wat voor acronymen men ‘elders’ gebruikt?
Dat ‘men’ is inderdaad heel storend. Foeilelijk. ‘on est un con qui ne veut pas dire son nom’ zeggen ze in Frs. En gelijk hebben ze.
In mijn stadje zie je de maskers weer terugkomen. Niet vanwege media campagnes, maar waarschijnlijk zit de schrik er bij sommigen nog in. Ik doe zelf ook een masker op in de trein en de metro.
Ik vond het griezelig rustig in het vaccinatiecentrum hier. En we lezen tegelijkertijd dat de herfstgolf voorbij is. Dat is bepaald geen aanmoediging tot voorzichtigheid.
Ach Indra! Ja dat kan. Koestert een eeuwenlange nooit meer overgaande wrok. Ik meen vanwege een vraag die ik niet binnen een kwartier beantwoordde 😄 Ik liet haar maar liefst meer dan een half uur wachten, maar toen was ze al briesend opgestapt om nooit meer terug te keren. Niet goed voor je karma, hoor, eeuwigdurende wrok.
Ach DSR, het boeit niet, maar eenmaal in de week, doorgaans op rustige grijze vrijdagmorgens, kijk ik elders, vooral om me hoofdschuddend te verbazen.
Hij is nu bezig aan een serie “onthullende” emails tussen hem en JdW. Hemzelf en hemzelf dus 🤭
Inhoudelijk boeit het niet bijster. Ik zit meer op het artikel over Mathijs van Nieuwkerk morgenochtend in de Volkskrant te wachten. Dat is wel een heel klein beetje relevant. Maar eigenlijk ook niet.
Amusementswaarde heeft het, meer niet.
APD wist best dat DSR zich niet roerde op die andere site, maar hij kon het verdachtmaken niet laten -zucht-
Kennelijk vindt APD wat er elders gebeurt toch interessant genoeg om er verslag van te doen. Van DSR, en met hem het overgrote deel van de gehele gemeenschap, hoeft dat niet zo nodig. -geduldige glimlachicoon-
Matthijs van Nieuwkerk… nogal overschat, maar voor velen kennelijk de quasi-intellectuele horizon -milde glimlachicoon-
Jaja ik weet het…:
Ha Hugo, hoest nu?
Ik kan dit ikje wel waarderen maar voelde em wel aankomen.
Al dacht ik dat zijn buurvrouw zelf zou zijn getroffen.
tst
Tsk
Ik snap hem niet.
Opschalen
De kale man stond zoals elke dag luid bellend op het perron. Hij sprak over doelstellingen, risico-analyses en opschalen. Na een paar minuten sloot hij af: „En volgende maand is mijn ondergebit aan de beurt.”
Mijke van Wijk
Tja, je moet als lezer kennelijk denken dat het om een zakelijk gesprek gaat – zoals veel sneuneuzen in pakken bij voorkeur zo luid en gewichtig mogelijk doen – maar dan blijkt het om iets persoonlijks te gaan, de tandarts. Komt er niet helemaal uit maar de bedoeling is mij wel duidelijk.
Het lijkt me apart wanneer je alleen de beginletter van je voor- en achternaam verschillen, en dan die dan ook nog elkaars spiegelbeeld zijn.
Is daar destijds over nagedacht of juist niet?
Je vergeet de “e”. Maar in beide varianten een opvallende naam.
Oh, ik zie nu dat dit ook een broodjournalist is. Zijn de lezers op?
Daar zal vast over nagedacht zijn. Het is voor het eerst dat ik die voornaam met ‘ij’ zie staan.
Ik ken alleen maar Meike. Ook van heel nabij.
Het ikje:
Volgende maand zijn ondergebit, maar nu eerst zijn gehoor.
Die e tel ik niet, da’s een schwa.
“Met sjwa wordt de uitspraak van de zogenaamde stomme e of doffe e aangeduid. De sjwa is een klinker. Bij het uitspreken van de sjwa zijn de spieren in de mond in rust.” Bron: wikipedia
De is een Schwa in Mike maar niet in Mijke.
de e is weggevallen in mijn reactie
DSR ziet DL Lummel’s punt, maar het komt in zijn betoog niet te pas.
Maar hij heeft wel gelijke!
Nu we het een beetje over taalkunde hebben. De mooiste schwa kom uit Italie. De stomme e glijdt een beetje door. Claudia Cardinale. Pizza calzone. In Frs begrijpen ze dat niet en zeggen ze Calzoné. Vreselijk. of Giusepé. Brrrr
Of Claudio Cardinalluh en calzonuh
Ad Hok kan daar meer over vertellen. Die spreekt vloeiend Italiaans.
Yessuh, thatissuh rightuh
Willen jullie een lang fantasierijk weekoverzicht of een kort en slap plichtmatig stukje? Dan kan ik daar zometeen rekening mee houden. DSR hoeft niet te antwoorden, hij ziet het verschil niet en kraakt het sowieso af. Mag. Kan.
Het eerste graag.
En als het kan weer om 8 uur om m’n maandagochtendritueel vlekkeloos te laten verlopen.
DSR laat zich doorgaans niet uit over het introotje maar zijn mening telt als ieder ander.
Nu er toch naar de wensen wordt gevraagd: graag enige introspectie over de walgelijke cariës/centrum van Cherson-‘grap’.
Maar tien tegen één dat APD zichzelf daar niet aan waagt.
Dank Ilona. Gaan we mee aan de slag. Tijdstip van rond acht uur moet lukken.
DSR: nee gekkie, we gaan niet in een weekoverzicht op het vorige weekoverzicht reageren. Anders blijven we bezig.
Die passage was overigens al op maandagmorgen, nog voor de middag als ik me goed herinner, alweer verdwenen, in het reguliere proces van schaven en bijschaven van een literair werk op het internet. Doe ik elke maandag. Nog even het geheel met wat afstand doorlezen en hier en daar zonodig nog wat corrigeren. Eindredactie heet dat bij de krant.
Waarom? Ik vond hem zelf ook niet bijster geslaagd. Was een vergelijking, beeldend, treffend en actueel, maar inderdaad na enig doordenken niet erg invoelend. Hebben we allemaal weleens, hoop ik althans, dat we een woord, een zin, een passage van onszelf bij nader inzien minder prettig vinden, en zeker niet als het kennelijk door kwaadwillende lezers ook nogeens verkeerd uitgelegd wordt. Gelukkig is daar op het internet de “edit” knop voor uitgevonden. Vroeger moest je daarvoor naar de uitgever en/of de boekverbrander.
Fantasierijk? Of slap plichtmatig?
Hm, daar ga ik even over nadenken.
Te laat, ik ben al bezig met een fantasierijke versie.
Oftewel, DSR geeft een kolossale blunder geconstateerd, waarvan APD heeft geprofiteerd om de schade te beperken.
Zeer nuttige feedback dus, in de reacties deze week. Geen dank.
Welnee man, niet alles wat goed gaat in de wereld komt door jou. Mensen kunnen ook zelfstandig denken. Ook de zon is vanmorgen weer opgekomen zonder bemoeienis van DSR en vanavond gaat hij weer onder.
Fantasierijk is goed maar hoe bedoel je dat ? Ga je zelf ikjes verzinnen? 🤔
Haha, een beetje erop los fantaseren met het ikje als basis. Met respect voor het origineel. Want ja, zo ben ik wel.
Wie wil er een viltje?
Eerst hoop op medereageerders afmaken bij de buren, toen Cherson….APD vergallopeert zich de laatste tijd nog al eens en haat het ten gronde dat juist DSR hem er op wijst…. -milde glimlachicoon-
En dan zal DSR ook gewoon blijven doen. Dan maar geen viltje.
“Hoop op medereageerders afmaken bij de buren”? Geen idee wat dit voor koeterwaals is, het is alsof je Timmerark leest. Wat bedoelt de schrijnende rechter met deze “zin”? Iets weggevallen? Autocorrect? Dikke vingers? Teveel aan de bitterballen gezeten?
Oh, DSR scoort de 100e reactie. Vroeger goed voor een lepeltje. Tja, je kunt het maar treffen.
Ja, APD vergeet graag hoe hij onlangs HR opriep om DSR ‘af te maken’, om deze keutel vervolgens weer schielijk in te moeten trekken.
Het volgende introotje belooft alvast weer veel goeds. Graag een uurtje eerder plaatsen, voor een optimale inpassing in m’n ochtendritueel. -milde glimlachicoon-
Ach dat opgeblazen non-itempje. DSR haalde daar juist snel en smadelijk bakzeil, omdat 99,99% van de lezers best weet wat “afmaken” betekende in die context. Maar hij deed een Gideonnetje. Tja. Nee, niet handig om dit op te rakelen. Enfin, discussie gesloten wat mij betreft.
Het weekoverzicht wordt morgen om 8 uur geplaatst. Het zou zomaar eens kunnen dat daar geen enkel citaat van een bepaalde reageerder in voorkomt.