Bescheidenheid is verkapte hoogmoed. De jachthoorn: de laatste eer voor het wild. Mollen maken vluchtheuveltjes. Twee jonge vrouwen naast het fietspad maken nog geen zomer. De herfstgolf is voorbij. Met een kapot ondergebit op het perron. Sommige ikjes kunnen zo op een tegeltje. Ikjes? Ja, de lezersanekdotes van de NRC toch? Het ikjespanel bespreekt hieronder de hoogtepunten van de vorige week. En in de reacties komen de ikjes van deze week. Lees het maar gauw. Daar krijg je zeker geen spijt van.
“Plichtmatig en slapjes”, dat zou volgens een zelfs voor zijn doen zeldzaam sikkeneurige DSR (De Schrijvende Rechter) een goeie titel zijn geweest voor het vorige weekoverzicht. Grensoverschrijdend commentaar is het nog net niet, want ik hoef geen “sorry, meneer DSR” tegen hem te zeggen. Ik ken hem: afkraken en sneren is zijn business model. Ik gun hem dat pleziertje.
“Juf, bescheidenheid is verkapte hoogmoed.”
Nee, dan Freddy van Leeuwen, die stuurde tenminste een ikje in. Hij had een hoogbegaafde leerling in zijn groep. Die weet alles veel sneller en beter dan zijn klasgenootjes en hij laat dat goed merken. Dus – en ik ken dat uit ervaring – daarmee maakte het joch zich niet geliefd. Freddy nam hem na de les terzijde en adviseerde hem om wat bescheidener te doen. Het antwoord kwam meteen: “Juf, bescheidenheid is verkapte hoogmoed.” Wat opvalt? Dat Freddy dus een meisjesnaam kan zijn. Nooit geweten. Dus lees “zij” waar er “hij” staat.
Voormelde DSR vond het maar “bedenkelijk wanneer naast de dokter en de tandarts ook de leerkracht het Ik-je gebruikt om uit de school te klappen over degenen die aan hun zorg zijn toevertrouwd (…) Laat ‘m maar op z’n eigen manier zijn hoofd stoten, zonder z’n licht onder de korenmaat te hoeven verbergen.” Ook Pawi vond dat de jongen maar moest doen waarin hij goed is. “Het antwoord aan de juf is een meesterzet”. Het panel was opmerkelijk eensgezind. Ilona vond dat juf “best een beetje uit de hoogte, om niet te zeggen wat jaloersig reageert op het kind”. Lummel vond dat de juf haar tijd beter kan besteden aan het vinden van een goede oplossing voor het etterbakje dan erover in de krant schrijven.
Het vorige weekoverzicht (v/h met de term “intro” of “introotje” aangeduid) werd trouwens achtereenvolgens beoordeeld met “knap” (Pawi), “fantastisch” (Ilona), “prachtig” (Lummel) en “weer prima de luxe” (Bertie). Dus ja, dan sta je als DSR toch een beetje in je hemd met dat “plichtmatig en slapjes”. Maar ieder heeft recht op zijn eigen mening, hoe ongegrond die ook is en hoezeer die ook getuigt van een relatief onderontwikkelde literaire smaak. Hier is iedereen welkom. Oh, had ik al gezegd dat ikzelf de vijfde klas van de lagere school had mogen overslaan? Gelukkig weigerden mijn ouders dit en daar ben ik nog altijd keiblij mee. Dat hoogbegaafd zijn doe ik liever in stilte.
Een eerbetoon? De koekoek in je broekje!
Ilse Harmelink was een dagje uit op de Veluwe. Ze treffen een groep jachthoornblazers bij het bezoekerscentrum. Je kent ze wel: wil je lekker rustig naar de natuur, dan kom je bij zo’n modern gevaarte met gekke punten daken, fietsenstallingen, pannenkoeken, informatieborden en wandelpaden, een zandbak en klimrek, rondrennende kinderen, kinderwagens en een souvenirshop. Nou, daar stond dus zo’n jachthoornblazersgroep de rituelen bij de jacht aan het verveeld toekijkende publiek uit te leggen. Voor de zoveelste keer. En onbetaald. Want het echte werk bij Natuurmonumenten wordt door vrijwilligers gedaan. Krijgen ze niks voor, ja, misschien een consumptiebon. De managers worden dikbetaald uit de contributies en zitten in het weekend lekker thuis of op de boot. Maar goed, die blazers leggen uit dat het geluid van de jachthoorn “een laatste eer voor het wild” is. Laat Luvienna het maar niet horen, of Esther Ouwehand of hoe ze allemaal ook mogen heten. Een eerbetoon? De koekoek in je broekje! Die dieren worden direct na het geschal kapotgeschoten als ze niet heel hard wegrennen. Of in hun gat gebeten door enge honden. Ieder te schieten dier blijkt ook nogeens zijn eigen geluid te hebben, vertellen de beulen. Ze laten er een paar horen. Iemand uit het publiek vraagt of ze ook het geluid voor de wolf hebben. “Die hebben we niet”, zegt de woordvoerder van de blazers. Na een korte stilte en met een heel gemeen lachje: “Nog niet.”
Terwijl dit toch een van de makkelijkste geluiden voor een jachthoorn moet zijn. John Lennon had hem al in de jaren zeventig (opgenomen in studio Otterlo):
Het panel ging natuurlijk onmiddellijk in debat over het al dan niet afschieten van wolven. Als hij tam wordt, zoals op de Veluwe, dan mag hij worden neergeschoten, wist Pawi, en als hij wild blijft en boerderijdieren aanvalt dan juist niet. Dat vond ze “heel raar”. Schieten is in deze gedachtengang een straf. Stoute herten worden afgeschoten, lieve hertjes gevoerd met suikergoed en marsepein of wat die beesten ook nog meer lusten. Nou, als dat waar zou zijn, dan waren er wel meer lieve hertjes! Ilona preciseerde dat de wolf alleen beschoten mag worden met paintball, niet doodgeschoten. Dit om hem mensenschuw te maken. DSR suggereerde om het met lepeltjes azijn met knoflook te proberen, rondom de schaapskooi. “En iedereen die wolven aanhaalt, zoals hier ook wel met vossen gebeurt die gebraden kippen toegeworpen krijgen, mag met een paintball op z’n kont worden geschoten.”
Zelf vind ik dat qua overlast honden het hoogst scoren met hun geblaf, gekwijl, tegen je opspringen met modderpoten, gebijt en gegrom. “Dat doet hij anders nooit” … hoe vaak ik dat als jogger, wandelaar en ornitholoog al niet gehoord heb.
Ze mogen niet dood. Beschermde krengen
Maar het kan allemaal nog veel en veel erger. Ilona onthulde dat ze af en toe wakker ligt van het geluid van steenmarters. “Ook al knagen ze je remkabel door, ze mogen niet dood. Beschermde krengen.”
Het door merg en been gaande geluid klinkt volgens DSR wel wat als dat van sommige oudgedienden (Greet/Hannah, Miep). En ik dacht er “Indra” bij, maar durfde dat niet hardop te schrijven. Dat gezellige dikkerdje van drasties, kennen we haar nog? We hadden het ook nog over boommarters – die eten geen stenen maar bomen – over fishers, alligators, slangen en dronken Franse jagers met valse honden. Maar nog was het niet klaar qua dieren, het hield niet op vorige week. Tim Walrave deelde een horrorbericht over … mollen!
“Laat ze maar lekker, wij zijn hun vluchtheuveltje.”
Tim was aan het oppassen op de boerderij van vrienden. Op “de schapen, de varkens en de kippen”. Dus ja, de koeien moesten het maar uitzoeken, denk je dan. De boerderij was “helemaal biologisch”, schreef Tim, dus niet alleen de onderkant, denk je dan. En hij verduidelijkte: “de varkens wroeten in de modder”. Weten we ook weer. Als je biologisch bent dan wroet je in de modder. Op een gegeven moment spoten de “buurboeren” gif op hun weilanden en ja hoor, daar kun je op wachten op zo’n biologische oppasboerderij: een dag later kwamen er allemaal molshopen in hun gras. Tim belde in blinde paniek naar de vrienden. Die waren niet onder de indruk. „Oh, dat is elk jaar, alle mollen vluchten dan naar ons, laat ze maar lekker, wij zijn hun vluchtheuveltje.”
Dus ja, da’s best een lange aanloop naar een aardig woordspelinkje. Let ook op die “blinde” paniek, die was van mij. DSR vond Tims verhaal “een beetje klungelig geschreven” en daar had hij zeker gelijk in. Het verhaal zelf leek hem een “fabel die ons leert mild te zijn voor klimaatvluchtelingen”. Zelf vond ik het vrij dom van die mollen om elk jaar weer terug te gaan, maar mollen weten niet dat zulks dom is, volgens Ilona, omdat ze niet zien waar ze heen gaan. Pawi wist nog wel wat humane manieren om mollen te verjagen, zoals het aanbrengen van nare luchtjes in hun gangen, citroen, een carbiedpapje, een hond … Daar houden mollen niet van. Wij ook niet dus. Ook in Amerika schijnen mollen voor te komen, aldus Ad Hok, maar dat zijn verder heel stille beesten, dus ze vallen niet uit de toon bij zijn alligators en slangen. Want die houden zoals bekend niet van krijsen.
En het ging maar door vorige week. Het volgende ikje ging ook al over een beest, te weten een labrador. Willem heette die. Oh, nou verklap ik de clou al. Want Willem Stephan reed op zijn fiets op de heide en hoorde twee “jonge vrouwen” roepen. “Willem, Willem!” riepen ze. Net als hij stopt en omkijkt ziet hij een opgetogen labrador in hun armen vliegen. Dat had hij willen doen, maar goed, je kunt niet alles hebben, zelfs niet in ikjesland waar men het met de waarheid niet altijd nauw neemt.
Het ikje van de vrijdag ging gelukkig niet over dieren maar over zieke mensen. Broodschrijver Hugo Hoes deed een lezer na en stuurde ook een ikje in. “Live” had hij er boven gezet en hij vertelde over een redactievergadering waar hij voor het eerst na de coronatijd zijn collega’s weer eens “in 3D zag”. De herfstgolf lijkt voorbij, schreef hij tevreden. Een collegaatje zegt opgeruimd na de vergadering: “Ik ga weer naar huis. Mijn zoontje zit thuis met corona”.
Dus ja, ook wij zien het om ons heen. Niemand heeft het er meer over. Iedereen snift en snuit en hoest en knuffelt weer vol overgave. Bizar wat dagelijkse statistieken en wekelijkse persconferenties kunnen doen.
De lezers zijn kennelijk op
En eindelijk was het zaterdag en verscheen het laatste ikje van de week. Ook dat ging over een mens. Mijke van Wijk, alweer een broodschrijfster, de lezers zijn kennelijk op, deed live verslag van een perron ergens in het land. Daar stond een kale man “zoals elke dag” luid te bellen. Hij sprak over doelstellingen, risico-analyses en opschalen. Na een paar minuten sloot hij het gesprek af met “En volgende maand is mijn ondergebit aan de beurt”.
We snapten hem wel een beetje, maar deden het niet in onze broek. “Volgende maand zijn ondergebit, maar nu eerst zijn gehoor” merkte Ilona heerlijk vals op.
Over vals gesproken: de ouders van Mijke werden door DSR de maat genomen over hun keuze van de naam voor hun dochter. Hij vond het “apart” dat alleen de beginletter van haar voor- en achternaam verschillen, en dat die ook nog elkaars spiegelbeeld zijn. “Is daar destijds over nagedacht of juist niet?” vroeg hij zogenaamd belangstellend maar natuurlijk oh zo zuigend, geheel in de stijl van zijn internetbroeders (kuch). “Ik stel alleen maar vragen” is doorgaans het verweer van dit soort mannen. We werden er allemaal ongemakkelijk van en begonnen elkaar maar gauw voor te lichten over de stomme e, oftewel de sjwa. Die dus in Mijke niet eens voorkomt, maar dit terzijduh.
“Ik vind het volstrekt niet passen om andere mensen de maat te nemen over de namen die ze hun kinderen geven. Als er nou iets is wat volkomen vrijstaat en waar je geen verantwoording voor schuldig bent…. En wie zegt dat de ouders van (…) niet maandenlang hebben beraadslaagd om tot deze, vind ik op zich welluidende, naam te komen?”
(raadsel: van wie is dit tamelijk recente citaat?)
En ja, hoe hilarisch kan het lot soms toch zijn. Het was zondagmiddag laat, ergens in de pauze van de openingswedstrijd in Qatar, uitgerekend De Schrijvende Rechter (DSR) die na een voorzet van Ad Hok, de 100e reactie scoorde.
Vroeger zou dit goed geweest zijn voor een lepeltje, thans staat er iets nog veel mooiers tegenover: het zwaarvergulde en diepgepersonaliseerde viltje van verdienste. Eerder door DSR aangeduid met “goedkope kermisrommel” die men het beste ergens kan steken waar de zon niet komt. Maar goed, hij heeft hem verdiend en het viltje zal hem, desgewenst, en dat kan discreet, worden toegezonden. Een adres in Nederland of het buitenland … geen bezwaar. Postzegels zat!
Wil jij net als DSR, Pawi en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek gepersonaliseerd viltje van verdienste winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek gepersonaliseerd viltje van verdienste winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik had een lekkere pot noten gekocht. Macadamia mix ongezouten heette hij. Inhoud: 450 gram. Ingrediënten: Cashewnoten, Macadamia noten, pecannoten, amandelen en noem maar op, wat een heerlijkheid. Alleen viel het me ineens op dat het alleen maar paranoten waren. Ongezouten, ongebrand, rauw en verder helegaar niks. In blinde paniek keerde ik het emmertje om, maar alleen maar paranoten wat de klok sloeg. Woest schreef ik naar de klantenservice van de notenshop. Bedremmeld lieten ze me weten het bedrag van de emmer terug te storen en ze maakten hun nederige excuses. Matthijs was er niks bij, ze hoopten op vergeving. Toen kwam mijn vrouw thuis en vertelde dat ze een plastic zakje paranoten had uitgestort in een leeg notenemmertje. Om ze langer goed te houden. De volgende keer maak ik vast wel weer iets anders mee.
Foto: “Noten fail” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ontzag
Het levenseinde is nu echt in zicht voor mijn oma (86). De familie is bij elkaar gekomen om haar uitgeleide te doen. Stilletjes kijken we rond het sterfbed toe hoe ze steeds dieper wegzinkt. Dan opent ze haar ogen en richt haar blik op het Christusbeeld aan de muur. Langzaam richt ze zich op, starend naar het beeld. Wij kijken vol ontzag toe. Plotseling zwaait ze haar benen over de rand van het bed, steekt haar voeten in haar pantoffels en stiefelt naar de badkamer. „Ik moet plassen”, bromt ze. Verbluft kijken wij haar na. Ze blijft nog even bij ons.
Caroline Roulaux
Wat dit soort verhaaltjes zo ongemakkelijk maakt is dat we vermoedelijk allemaal wel zelf eens bij een grootouder of ouder om het sterfbed hebben gezeten. Dat zijn indrukwekkende intieme momenten die je nooit vergeet.
Maak daar toch geen verhaaltje voor de krant van, mensen.
Het kan niet waar zijn.
Dit verhaaltje voelt voor mij niet ongemakkelijk. Meer pijnlijk.
Met mijn eerste directe ervaring nog vers in het geheugen.
Ik zal beslist niet die enige zijn.
NRC toch…
Nee, dan het geweldige intro, dat is een stuk opbeurender.
Maar weer even overlezen.
Het intro is weer dik in orde, ik heb geen aanmerkingen. Gefeliciteerd.
Het ikje, tja, de onverwachtse opmerking. Weer een vertelsel voor verjaarsavonden.
Lees Bert Keizer, zou ik zeggen.
Gedegen intro, waarbij alles en iedereen aan bod komt, wie doet het je na?
Het notenleed had je bespaard kunnen blijven als je wat geduldiger was geweest. Even wachten om samen die pot open te maken, wat is daar mis mee?
Het ikje lokt bij mij alleen maar grappen uit die echt niet kunnen, dus ik hou mijn mond maar.
Alleen maar samen aan de noten, Pawi? De een eet dit, de ander dat en de volgende keer weer andersom.
Mooi lang intro. Ik heb het met veel plezier gelezen.
Het ikje is een slechte poging tot tearjerker .
Na dit alles gelezen te hebben voel ik mij klaar om de week te starten. Geen idee waarom ik eigenlijk de week wil starten. Afwachten en zien wat er op mij afkomt.
APD tapt deze week uit een ander vaatje en besteed als een mini-Matthijs zijn bevoorrechte postie als inleider aan persoonlijke sneren, als kroon op zijn driftige uitvallen van vorige week.
Net als Trump lijkt de lol er een beetje vanaf. In plaats van spontaan en met sjeu te schmieren, is hij inmiddels vervallen tot een vermoeid en verbeten afwikkelen van zijn grieven, want geen enkel kritiekpunt kan onweersproken blijven.
Zal me benieuwen of we op deze manier de vijfhonderd introotjes halen (ik hoop het wel hoor). -milde glimlachicoon-
DSR sluit zich aan bij alle commentaren op dit onwezenlijke Ik-je.
Ja, er valt niks te starten, Suske. Het start allemaal vanzelf. Houdt weer op. En start opnieuw. Vermoeiend eigenlijk. Gelukkig dat we het niet zelf hoeven te doen.
DSR is de enige die het weekoverzicht stelselmatig (dus altijd, ongeacht de inhoud of kwaliteit) afkraakt. Vermoeiend. Gelukkig zijn er ook nog echte lezers, die het dan eens goed dan eens minder vinden. Ikzelf ook, een weekoverzicht schrijven is topsport. Lukt de ene keer beter dan de andere en da’s het leven.
Perfectiezucht, fouten en commentaren ten koste van alles willen voorkomen, leidt tot DWDD- achtige taferelen en druk. Op jezelf en op je medewerkers. DSR kan daar slecht tegen, soort van tafelgast a la Maarten van Rossum … Hij zat er liever niet, maar is ijdel genoeg om op te draven.
Gijp en Derksen en Genee, wat we van hen ook mogen vinden, gaan gewoon zitten, scoren soms wel en soms niet, maken fouten en uitglijers, maar zitten daar niet mee. Zo sta ik er ook in. Da’s geen onverschilligheid of niet je best willen doen, zoals de domme mensen denken, maar een teken van rijpheid. Want wel degelijk reflecteer ik op de dingen die minder waren (zoals de mislukte tandartsvergelijking van vorige week), maar … ik gebruik die om de volgende keer weer wat alerter te zijn. Hoongelach om “kolossale blunders” is een GeenStijl.vorm van patjepeeers die er zelf weinig van bakken.
Tssss….de melk kookt bij APD tegenwoordig al over bij kamertemperatuur.
Hij laat zich wel kennen door zich zo laten gaan vanwege een (schrijve: 1) reageerder die zich niet in het introotje kan vinden. Richt je liever op degenen die je schrijfsels wel kunnen waarderen en laat de absolute minderheid in z’n sop gaarkoken.- milde glimlachicoon-.
De afgelopen drie maanden heeft DSR zich tweemaal kritisch uitgelaten over het introotje. In een geval leidde dat tot het verwijderen van een laakbare mop. In diezelfde periode heeft DSR ook nog een compliment uitgedeeld (‘Strakgeschreven introotje!’). Van stelselmatigheid op welke manier ook, is dus geen sprake.
Wel stelselmatig is de mate waarin DSR in dit introotje op de korrel is genomen. Mag, maar dan verwacht je toch geen lovend commentaar van dehoogstzelve? -milde glimlachicoon-
Tipje: om zijn punt te maken kan APD zich beter niet verlaten op allerlei provinciale analogieen met Nederlandse talkshows en dergelijke. Dat volgen we hier niet.
Kijk, nu laat DSR zijn ware aard zien! Dus als DSR ‘op de korrel’ genomen wordt dan kan het geen goed geschreven weekoverzicht zijn? Volgens mij kan het heel goed samen.
Zo vindt bijvoorbeeld Matthijs van Nieuwkerk het meesterlijke liedje “Achter de schermen” heel knap gemaakt, echt vakwerk, maar natuurlijk is hij niet blij met de inhoud waarin hij voor een tiran wordt uitgemaakt. Kijk! Da’s over je schaduw springen. Kan DSR niet. Maar eens kijken of het viltje niet bij de post kwijtraakt. Zou heel goed kunnen, hoor.
Oh Ilona, nu ik je toch aan de lijn heb: je hebt post. Al gezien? Op het emailadres dat ik van je heb.
Een introotje waarin de blogbaas vanuit zijn bevoorrechte positie misbruikt voor persoonlijke afrekeningen is per definitie een laakbaar en dus slecht introotje. Het staat ook in schril contrast met eerdere beweringen van de blogbaas dat hij elke week met een schone lei begint.
Op dat viltjesding stelt DSR overigens geen prijs.
Ik doe het zeker niet wekelijks, maar zo nu en dan heb ik toch wel mijn waardering laten blijken, zij het zonder het gebruik van superlatieven, voor Bas’ inzet aangaande het produceren van de weekoverzichten. Graag doe ik dat deze keer opnieuw.
Qua ikje, oneens met lummel: ik vind het juist het tegenovergestelde van een tearjerker, oma neemt zogezegd iedereen in de zeik. Wel jammer van maar liefst twee overbodige laatste zinnen.
Voor alle duidelijkheid: ik vind het natuurlijk leuk om feedback te krijgen op het geschrevene. Kan positief zijn, complimentjes krijgen is bijna net zo leuk als ze geven. En ook inhoudelijke kritiek is welkom, leer ik van, of niet, soms wordt iets meteen gecorrigeerd (ik herinner me een foute titel over een kerstboom in iemands achterste waar Pawi me toen op wees, werd in dank gecorrigeerd) en soms houdt het me scherp voor een volgende keer.
Maar Ad, voel je zeker niet verplicht om je waardering wekelijks te laten blijken. Echt nergens voor nodig.
Het gaat mij om een ding: stelselmatig het ‘introotje” in beledigende termen afkraken, soms zonder het te lezen, dat is grensoverschrijdend gedrag en nergens voor nodig. En dan heb ik het alleen tegen DSR. Dat is bijzonder slecht voor mijn humeur. Net als het viltje als “goedkope kermisrommel” afserveren, is echt niet nodig. Je mag het denken en vinden, maar je hoeft zoiets niet perse op te schrijven. Ga anders lekker elders buurten, daar waar er meer zoals jij zijn.
Weet je, er zijn er meer die het “introotje” heel slecht vinden. Die geven het elke maandagmorgen soms binnen een halve minuut na plaatsing al een (1) sterretje. En dan ‘s middags nog een keer vanuit een ander account. Boeit me niet. Er zijn er ook die het allang niet meer lezen. Die lezen iets anders. Is toch prima? Maar waarom zou je hier elke maandagmorgen weer moeten melden hoe slecht het is? Waar doe je die moeite voor? Zeg je op straat ook tegen elke lelijke voorbijganger hoe lelijk die is? Of loop je gewoon door.
Kijk vooral ook af en toe eens in de spiegel en vraag jezelf af hoeveel negativiteit jij in de wereld brengt. Het is maar een tip. Warmte of vriendelijkheid naar een ander kost je net zoveel energie als spot en haat en kou. Maar het geeft echt veel meer energie, aan jezelf en aan de ander, probeer het maar eens.
Ik houd het hier graag aangenaam, wat niet wegneemt dat plaagstootjes over en weer moeten kunnen. Een continue haatstroom? Daar gaat voor mij de lol langzamerhand van af. Zie elders bij Rozenwater wat dit na 8 jaren met JdW heeft gedaan. Moegestreden gaf hij het maar op en kwam nooit weerom. En uiteraard vergelijk ik mij niet met hem. Ik heb een goede inborst en maak ongetwijfeld fouten, hij was zelf in en in slecht bezig: stelen, plagiaat, mijn naam “Blogsems” voor een nieuwe site registreerde hijzelf achter mijn rug om. Ik wist toen niet eens hoe dat moest en had in brainstorming modus die naam met hem gedeeld etc etc. Dus ja, hem keihard aanpakken was terecht en verdiend. Maar wat ik jou, DSR, heb aangedaan om deze minachting te verdienen is me niet duidelijk. Geen angst, de goedkope kermisrommel komt niet jouw kant uit, hoor. Je ligt vast al weer krom van het lachen hoe je aanval doel heeft getroffen. Hoera! Weer iemand kwaad, bedroefd gemaakt. Het zal je levensdoel maar zijn.
Drie keer een opmerking over het introotje in drie maanden, waaronder positieve feedback is niet stelselmatig. Het enige stelselmatige hier de overtrokken wijze waarop APD reageert op feedback.
En dan dat gedrein over sterretjes. Alsjeblieft, laat me d’r buiten.
Over de ‘kermisprullen’, een term waar de knipogende goedmoedigheid vanaf straalt, hebben we nog hartelijk gelachen tijdens het Zoemuurtje (D Lallende L, is u beledigt vanwege het dimunitief?). Maar nu speelt APD op potsierlijke wijze de beledigde partij, butt-hurt als er eentje is. DSR twijfelt aan de oprecht van de verbolgenheid en wijst de bezwaren scha-ter-la-chend van de hand. ‘Kwaad en bedroefd’…. aan DSR’s hoela, je moet je schamen voor zo’n poging tot emotionele chantage -vette glimlachicoon-.
“Je mag het denken en vinden, maar je hoeft zoiets niet perse op te schrijven.” Pardon? Oproepen tot zelfcensuur worden in behandeling genomen. En als je dat niet aanstaat: daar is het gat van de deur!
‘worden niet in behandeling genomen’ dus……LDB!
Ja, zo gaat dat hier. Op deze goedkope kermissite moet je op bovenstaande wijze vertypingen herstellen.
Overbodig
Na herhaaldelijke mailtjes van de opticien toch maar langsgegaan voor een periodieke oogkeuring. Met lichte tegenzin, want is dat niet wat overbodig? Ik neem plaats achter de oogmeter en de opticien begint: „Lees maar voor.” Ik zeg vol zelfvertrouwen: „Veertien, zes, elf.” De opticien kijkt me verbijsterd aan: „Mevrouw, dit zijn letters…”
Romée Lagerveld
Als laaggeletterde maak je de gekste dingen mee.
Hopelijk rijdt de inzender geen fiets of auto.
Lummel stuurt onderstaand toepasselijk plaatje van zijn kamerplant.
Ik dacht al, DL Lummel ziet er toch echt anders uit zonder zijn bril.
Lang nagedacht over welke letters het nou konden zijn. Lummels prachtshirt geeft ook al geen uitsluitsel.
Vermoedelijk de w, de b en de n.
Een grappige anekdote met zelfspot en al.
Iets met intelligence? Op dat shirt.
Ja Bertie, het vierde woord is ‘intelligence’
Albert Einstein als ondertekenaar?
Leuk dit shirt!
Gewoon je ogen een beetje dichtknijpen en je hebt geen opticien meer nodig.
Prachtvondst, lummel!
Verrast
Voor mijn werk begeleid ik oudere mensen met het syndroom van Down. We hadden met ons vieren veel plezier in een spel toen er onbekenden binnenkwamen in de huiskamer. Ze vroegen in de lucht, zonder iemand aan te kijken: „Is hier ook iemand van de leiding in de buurt?” Terwijl ik om me heen keek of er iemand van de leiding in de buurt was, realiseerde ik me dat ík iemand van de leiding was. Enkele seconden te laat veerde ik op en vroeg geïnteresseerd waarmee ik hen kon helpen. De onbekenden keken me verrast aan.
Rianne Bras
Leuk verhaal. En ja, die laatste zin….
Offtopic: de buurman volhardt in zijn jarenlange poging tot karaktermoord en gaat nu over tot het kopiëren van persoonlijke emails van 10 jaar geleden.
Uit de volgende email van mij (verzonden na dagenlang emailen en soebatten zonder enige reactie van de geadresseerden) zou moeten blijken dat ik een “mini Matthijs” ben, charmant voor maar een engerd achter de schermen.
Onderwerp: haal mijn emailadres van jullie site af!
Is het nou echt zoveel gevraagd om dit vooraf te modereren? Kwestie van “****” in het filter zetten, dat is alles.
Ik heb dat met jullie achternamen ook gedaan,
Toelichting: een onverlaat had mijn werkemailadres op hun site gezet. Kun je voorkomen door dat adres en de naam in je moderatiefilter te zetten, zoals ik hier ook met jullie privegegevens heb gedaan, en zelfs ook met die van JdW en HR. En als het toch gebeurt dan haal je zoiets als webmaster natuurlijk meteen weg. Doe ik hier binnen vijf minuten, zet ik desnoods mijn auto voor aan de kant, of ik loop een vergadering uit. Daar niet, daar vond men mijn stijgende onrust en lichte paniek eigenlijk wel vermakelijk. Met deze achtergrond is mijn email nog beheerst te noemen. Zeker geen woede, gescheld, getier, vernederen …
Het is in deze context wel informatief om de email van HR aan mij en DSR (achter de schermen, zijn reactie op de terechte en onderbouwde klacht van DSR over het publiceren van diens IP-adres op zijn site) te laten zien. Oordeel zelf.
Het was pas leuk geweest als ze iedereen wèl goed hadden aangekeken alvorens naar de leiding te vragen.
Het feit dat Rianne, leidster, zich niet onmiddellijk reliseerde dat zij zelf van de leiding was, vind ik wel heel mager als clou. Dat ze haar “verrast” aankeken is misschien een onbedoelde andere clou en zou van zelfspot getuigen. De onbekenden zagen haar kennelijk aan voor iemand met Down. Tja. Voor mij had dit ikje niet gehoeven.
Er zijn nogal wat Facebook hulppagina’s voor slachtoffers van karaktermoord. Heb ik niet nodig dus. Maar deze tekst vind ik prachtig en treffend:
KARAKTERMOORD
Het zal niemand verbazen dat niet alleen veel van mijn cliënten, maar ook ik zelf wel eens het doelwit ben van karaktermoord.
KARAKTERMOORD? WAT IS DAT PRECIES?
Karaktermoord verwijst naar de lasterlijke aanval op een persoon met de bedoeling de reputatie van of het vertrouwen in die persoon te vernietigen of te beschadigen. Met andere woorden, het is een boosaardige (verbale of schriftelijke) aanval die bedoeld is om de goede naam van een persoon te verwoesten.
Als dit eenmaal gebeurd is, dan is dit vaak moeilijk om terug te draaien of te corrigeren. Daarom wordt het vergeleken met een letterlijke moord op een mensenleven. De geleden schade kan een heel leven duren.
MAAR DAAR HEB JE TOCH EEN PODIUM VOOR NODIG?
Jazeker. Een openbare social mediagroep met een groot aantal leden bijvoorbeeld biedt een ideaal platform voor “dirty fighting”. Zo kunnen een groot aantal mensen overtuigd worden van een geprojecteerde waarheid.
WAAROM PROBEERT IEMAND OPZETTELIJK JOUW REPUTATIE TE VERWOESTEN?
Omdat je iets gedaan hebt waarvoor je “gestraft” dient te worden. Hij of zij heeft het idee dat jij tegenstander bent, in plaats van medestander. Dus moet je gekwetst en geraakt worden, het liefst heel hard. Hij of zij is boos op jou omdat jij de ander eraan herinnert waar hij of zij staat. Of beter gezegd: waar hij of zij níet staat. Hij of zij zit waarschijnlijk vast in een bepaalde situatie en dat frustreert nogal. In feite is hij of zij boos op de hele wereld. Daar heeft deze persoon het heel druk mee, om de hele tijd kwaad te zijn op iedereen. Misschien haat hij of zij jou niet eens, maar is de beschadiging van jouw persoon een middel om zijn of haar eigen doel te realiseren. Het is dan in zijn of haar eigen voordeel.
WAT MOET JE DOEN?
Vecht niet terug. Geef hem of haar geen minuut meer van jouw aandacht. Hij of zij doet er niet toe. Helemaal niet. Nooit. Voor niemand. Denk je dat het belangrijk is wat hij of zij zegt of doet? Nee. De beste verdediging tegen iedere karaktermoord is om je integriteit te behouden en trots te zijn op wat je doet.
Uiteindelijk heeft karaktermoord absoluut niets met jóu te maken. Het heeft alles te maken met de persoon die ermee bezig is. Laat het achter je, daar waar het thuis hoort.
Ik ben bang dat APD vooral de buurman een plezier doen met de overvloedige aandacht voor zijn gestook.
Zelf is DSR er na de publicatie van zijn IP-adres door HR, hier en op ook op diensn eigen blog, wel klaar mee.
Doeltreffend moderatiebeleid na inmiddels verwijderde opmerkingen die nog veel verder gingen dan wat we hier nu zien (we hebben de screenshots nog) en het blacklisten van zijn emailadres na dagelijkser scheldkanonades hebben ertoe geleid dat voorgenoemde reageerder op z’n eigen blog in z’n eigen sop kan gaarkoken. Negeren is nog nooit makkelijker geweest.
Een beetje onregelend, zo’n lap tekst met schreeuwerige hoofdletters. Een link voor de eventueel geinteresseerden had volstaan wat mij betreft.
Inderdaad Pawi, weer iemand met het laatste zinsyndroom.
Ik denk dat Rianne piepjong is en andere ambities heeft dan het schrijversschap. Ze schreef het gewoon op, gelukkig zonder ‘en toen, en toen’. Hoe noem je dat? ‘Kroniekaal’?
Zal haar wat schelen of er overbodige details of zinnen in staan.
Het is een leuk voorval.
Spaaractie
Sinds een half jaar werk ik (18) achter de kassa bij de Albert Heijn. Om de paar weken is er weer een nieuwe spaaractie en op dit moment delen we oranje ‘patches’ uit vanwege het WK voetbal. Na het afrekenen vraag ik dus netjes aan een klant of hij misschien interesse heeft. Zijn antwoord: „Doe maar, dat vindt mijn zoontje wel leuk. Die houdt zich nog niet zo bezig met mensenrechten.”
Saar Osinga
Haha! Kijk, het kan wel, een piepjonge ikjesschrijver met een ikje waar je vrolijk van wordt. Ik wel in ieder geval. Je hoort het gewoon voor je …
Zo, die kan Albert Heyn in zijn zak steken!
Het hele WK lijkt wel een massa-experiment over hoe om te gaan met ethisch ongemak. We zien alles van totaal negeren/ontkennen tot beloftes om 100 euro per wedstrijd over te maken naar Amnesty.
In Brussel bieden veel sportcafes een ‘ethische screening’ aan. De wedstrijden worden getoond ,maar tijdens de reclame gaan de schermen op zwart, als signaal naar de sponsors!
Wat we hier lezen lijkt me een redelijk compromis. De inzender heeft in ieder geval oog voor Ik-waardige situties en ze zit op een goede plek om ze waar te nemen. Haar leeftijd hoeft ze niet te vermelden als het niet relevant is (al is het maar om niet handenwrijvend als ‘piepjong’ binnengehaald te worden – milde glimlachicoon-).
Het vervelende vind ik is dat Saar daar niets aan kan doen. En die krijgt waarschijnlijk de hele dag opmerkingen van bewuste kopers. Meneer had beter een ikje verzonnen in plaats van Saar er mee lastig te vallen. Gelukkig heeft Saar de reflex wel gehad en heeft het in de krant laten zetten. Hulde Saar. Weg met de meneer.
Wat heeft die meneer nou precies verkeerd gedaan?
De meneer meent zijn superieure ethiek aan de caissière mee te meoten delen middels een sneer. Als Saar dit niet in de krant gezet had dan was het gewoon een lullige opmerking. Dankzij Saar is het iets leuks geworden en kan Albert Heijn het in zijn zak steken.
Mijn antwoord is helaas niet doorgekomen.
Vervang die patches door foto’s van de Mannschaft.
Haha, wat heb ik toch een schattig moderatiefilter. N.a.v. de melding van Lummel keek ik er zojuist in en … verhip … zijn reactie van 10:46 was inderdaad tegengehouden. Ik neem aan vanwege “lullig”, misschien ook wel in combinatie met “zak”? Lief. Schattig. Beter iets teveel tegenhouden dan te weinig. Veiligheid en aangenaamheid staan hier hoog in het vaandel. Maar goed, tikkie overdreven dit keer.
Ik vond het commentaar van die meneer wel van enige zelfspot getuigen. Hij heeft best door dat zijn benadering niet bepaald rechtlijnig is en hij geeft zijn eigen gebrek aan standvastigheid ruiterlijk toe.
Het wordt niet gebracht als een sneer waar AH of de inzender zich door geschoffeerd zouden moeten voelen.
DD Lummel heeft in het verleden sommige reageerders herhaaldeling en indringend ‘lul’ genoemd, compleet met hoofdletters en uitroeptekens .
Dat moderatiefilter is slimmer dan je denkt.
Kijk, DSR krijgt dan weer wel het vertrouwen, waarschijnlijk op basis van zijn altijd wellevend taalgebruik, om het l-woord te plaatsen.
DSR verzint ze weer waar je bijstaat.
Test: Lul
Als de man zo begaan is met de mensenrechten had hij die dingen niet aan moeten nemen. Ook niet voor z’n zoontje.
Of het als sneer bedoeld is weet ik niet. Ik denk eerder dat hij liever z’n kop in het zand steekt.
DeSR staat weer eens voor Jan met de korte achternaam.
Een slim filter zou weten dat Jan met de korte achternaam Jan Lul betekent.
Nou, jullie worden bedankt. Ik moet nu een upgrade nemen, filter Pro Plus. Grotere capaciteit. Man man. Echt lullig dit.
Les
Na de koffiepauze blijft een handvol leraren die even geen les hoeven te geven achter in de lerarenkamer. De dagelijkse frustraties over het gebrek aan motivatie en de toename van onbehoorlijk gedrag bij de leerlingen in het postcoronatijdperk worden gedeeld. We slurpen wat slappe koffie en zuchten eens diep. Dan staat er een leerling met een bezorgd zoekende blik in de deuropening. „Is Els hier misschien,” vraagt hij. Dan ontspant zijn gezicht als hij vindt wie hij zoekt en spreekt vermanend: „Maar mevrouw, we hebben les!”
T.J.A. Boorsma
Zijn gezicht spreekt vermanend? Boorsma zal wel geen leraar Nederlands zijn. Mag ik hopen.
Dat contrast tussen Els en mevrouw is eigenaardig. Wel de leukste pointe in langere tijd.
Nog leuker als zou blijken dat T.J.A. eigelijk Els zelf is.
In de jaren tachtig heb ik een jaar in een lerarenkamer doorgebracht. De dagelijkse frustraties over het gebrek aan motivatie en de toename van onbehoorlijk gedrag bij de leerlingen werden gedeeld. In bewoordingen die je vandaag in de sociale media ziet. Zonder begrip, empathie en liefde werd de jeugd van tegenwoordig in hokjes weggezet.
Een van de redenen om te stoppen met het leraarschap.
Het lijkt nog pursies zo te gaan. Ik hoop ook dat dit (kl)ikje door Els zelf geschreven is.
Oude telefoons
De dame op leeftijd naast mij in de Sprinter spreekt een haar onbekende oudere man aan: „Mag ik iets aardigs tegen u zeggen? U zou een geweldig schildersmodel zijn.” De rest van de reis volgt een gesprek over de schoonheid van ouder worden. Vlak voordat de trein aankomt op Amsterdam CS wisselen ze nummers uit op oude telefoons. Vergis ik me of hangt er een beetje lente in de lucht op deze novemberdag?
Daan van Schijndel
Mooie observatie met overbodige laatste zin. Punt. Daar gaan we het weekend mee in. Benieuwd naar het weekoverzicht, wat dat gaat worden. Niemand die het weet, ook ik niet.
Mooie openingszin. Die ga ik onthouden voor je weet maar nooit!
De laatste zin had beter als titel, iets ingekort dan, gebruikt kunnen worden.
Ja, “Lente” had een prachtige titel geweest. En dan de laatste zin weglaten. Ontroerend mooi wordt hij dan.
Ilona en Bas hebben gelijk. Wie heeft in godsnaam bedacht dat de titel ‘oude telefoons’ moest worden? Gelukkig speelt het ikje zich niet af in Amsterdam.
Ja, je vergist je. Je vergist je deerlijk. Da’s geen lente maar klimaatsverandering.
Dit hele Ik-je is een vergissing.
Het trein-ikje is helemaal terug! Verder eens met Ilona.