Docent Nederlands worden? Dat doen alleen mensen die niks kunnen. Lekker met je dochter op de bank? Moet jij niet naar bed? Een leeg sigarettenpakje oprapen? Begrijpen we niet, moeten we niet willen. Stilletjes de benzine van een meneer voor je betalen? Stuurt die man het verhaal naar de krant, nog met je voornaam d’rbij ook. Moeder overleden? Of je nog wel haar verzekering voor het volgende jaar wilt aftikken. Je patient voor een operatie proberen te kalmeren met een vriendelijk woord? Een sarcastisch sneertje terug krijgen, en ook dat in de krant terugzien.
Dus ja, ik bedoel maar, in die ikjes uit de NRC zat de negativiteit vorige week al ingebakken, daar hadden we geen smalende schrijvende reageerder voor nodig. We missen hem niet, zeg ik uit naam van de voltallige lezerskring. En laat die Franse kok met zijn pollepels en flaporen ook maar in zijn sop gaar koken. Zo. Ik dacht, ik begin even fors, dan kan het alleen maar beter worden en dat wordt het, lees maar gauw verder.
“Geen 13-jarig wijsneusje zegt zoiets”
Judith Zijdenbos vertelde aan haar nichtje van 13 dat ze voor docent Nederlands studeerde. “Dat worden toch alleen mensen die niks kunnen?” zei het hondsbrutale wicht met een grimas van diepe minachting. Die komt er niet, als ze zo doorgaat. Mark-Paul vond het maar een onzinikje. “Geen 13-jarig wijsneusje zegt zoiets”.
Het archief van het blog met reisverhalen werd intussen druk bezocht. Waarom dacht ik nog, oh ja, Reizen Waes was in Mumbai en dan gaat Nederland meteen zitten googelen. Geeft niet, het diepmenselijke verhaal in 13 kloeke delen over een reis naar Mumbai en wat daar dan allemaal voor diepe dingen gebeurde, heeft nog niets aan actualiteit ingeboet en de foto’s, destijds nog met statief en flitspoeder gemaakt, mogen er zijn.
Maar daar hadden we het niet over. We hadden het over de ikjes. Die van Paul Makken bijvoorbeeld. Geen familie van. Van wie niet? Van Paul. En ook niet van Makken. De man zit nog wat te lezen in zijn eigen huis in zijn eigen woonkamer aan zijn eigen tafel. Zijn dochter komt binnen met haar vriendje en installeert zich op de bank. Of hij morgen naar z’n werk gaat, wil ze weten. Op zijn bevestigende antwoord komt de onbeschofte vraag: “Moet je dan nu niet naar bed?” De hele lezersschare was met stomheid geslagen. En inderdaad, hier hoef je verder niets meer van te zeggen. Een aantal wel heel grove reacties bleven gelukkig in het spamfilter hangen.
“Mevrouw, dat pakje is leeg hoor!”
Die kwamen ook in grote getale binnen bij het ikje van Mechtild Rietveld trouwens. Man man, wat kunnen sommige reageerders toch tekeer gaan als ze daar anoniem op hun koude zolderkamertjes met hun voeten op het elektrische voetenbankje zitten. Mechtild wilde een sigarettenpakje oprapen dat twee schooiertjes hadden weggegooid. Ze stonden bij een boom te roken. En het pakje lag in de boomspiegel, dus dan weet je het wel. Maar goed, de jochies lachten haar midden in het gezicht uit: “Mevrouw, dat pakje is leeg hoor!” proestten ze en maakten er heel vervelende gebaren bij.
Bekend thema natuurlijk, jochies die oudere hardwerkende medemensen beledigen. Ik was vooral geintrigeerd door de boomspiegel. Wist ik wat dat was? Nee. Geef ik eerlijk toe. Maar ik bevond me in goed gezelschap. De alwetende chatGPT dacht dat het een meertje was. Althans, het raadde me aan erin te gaan zwemmen of een bootje te huren en erop te gaan varen. De alwetende Indra spotte trouwens dat mijn autocorrect “geintegreerd” had gemaakt van “geintrigeerd”, waarvoor dank. Na 1 februari moeten we het weer zonder haar gewaardeerde gezelschap stellen. Want ja, de plicht roept en op degenen die daar gehoor aan geven is Nederland gebouwd.
… dat Job dat wel in de bek van een kraanvogel kon steken
Ook op zo’n lieve meneer die achter Job Cohen in de rij van de kassa van de benzinepomp stond. Jobs tankpasje deed het zogenaamd niet. Zie je ook vaak bij First Dates. Maar goed, de aardige meneer betaalt en ze wisselen nummers uit. Niet om elkaar nog eens te ontmoeten, het moment van de waarheid was niet georganiseerd, want er was geen camera bij, maar om een tikkie uit te kunnen voeren. Voor Ad Hok en andere onwetenden: met zo’n tikkie stuur je met je mobieltje een link naar je betaalrekening naar het mobieltje van iemand anders, zodat de ontvanger jou in een halve minuut kan terugbetalen. Binnen tien seconden heb ik ook al eens meegemaakt. De meneer die voor Job had betaald stuurde echter geen tikkie, maar zei dat Job dat wel in de bek van een kraanvogel kon steken of iets soortgelijks, een goed doel in de natuur in ieder geval. Lief van die Arnoud, want zo heette hij. Waren er maar meer als hij in deze kille, akelige en onveilige wereld.
Niet dat Bertie zo’n ding op haar scherm wil hebben. “Bewaar me ..” riep ze en sloeg een hand voor de mond. Later bleek dat ze gewoon in het algemeen niet van geld overmaken houdt. Wie wel denk je dan. Ook de erven van een overleden moeder niet, bijvoorbeeld. Dat vertelde Guido Sweers een dag later. Zijn moeder was in april “op hoge leeftijd” overleden, dus niet dat je denkt in haar tienerjaren. In januari, dus bijna een jaar later, krijgen de erven een pinnige aanmaning van de aansprakelijkheidsverzekering om de premie voor 2023 te voldoen. “Is er soms sprake van dekking in het hiernamaals?”, schuddebuikte Guido. Of is het schuddebook? Zelf vond ik het niet een echt goed ikje, maar meer een ingezonden brief naar Radar, Kassa, de Konsumentenan of de ANWB-Kampioen. Ikjes behoren immers zuivere en ingehouden geschreven pareltjes te zijn, beschrijvingen van een voorval waarover de lezer zelf zijn oordeel vormt, zijn conclusie trekt, zijn mondhoekje krult.
Als het winstgevend wordt dan ga ik doneren
ChatGPT raadde me trouwens volkomen ongevraagd aan – het ding ging ineens spontaan ratelen – om hier gastauteurs uit te nodigen of discussies te starten over specifieke onderwerpen. Bewaar me zeg! Gaat hem niet worden. Over de suggestie om de lezers uit te nodigen om een lollig bijschrift bij een van het internet gekopieerd plaatje te bedenken ga ik wel nadenken. Da’s nog nergens gedaan, voor zover ik weet. Dank je, chatGPT! Als het winstgevend wordt dan ga ik doneren.
En toen was het al, terwijl ik vergeten ben om lollig te doen over het doormidden zagen van de week op woensdag, of over hoe leuk de donderdagikjes doorgaans zijn en waarom, toen was het ineens al zaterdag. Zaterdag! De ikjes van de andere dagen hebben we in feite dan allemaal alweer gehad. Min of meer zonder daar echt bij stil te staan. Wat gaat het toch snel als het gezellig is.
de hele operatiezaal moest opnieuw worden ontsmet
Marloes van Wijnen kwam bloednerveus aan in het ziekenhuis. Waarom? Haar verstandskiezen moesten eruit. Da’s niet mis, hoor. Dus ja, ze werd verdoofd en ze zat te wachten op de kaakchirurg. Poepnerveus dus. De lieftallige assistent, die haar in een hoekje op een draaikrukje hartverwarmend zat aan te kijken, vraagt wat ze voor werk doet. Om Marloes een beetje te kalmeren natuurlijk, want, man, man, de hele operatiezaal moest opnieuw worden ontsmet van het opspattend angstzweet. “Ik ben freelance journalist”, zegt Marloes pinnig en laat er dan snerpend sarcastisch op volgen: “En jij?” Want ja, dat weet toch iedereen, dat Marloes freelance journalist is? Wat een onwetend wichtje zeg, dat assistentje, die zou zo naar dit seizoen van De Slimste Mens kunnen.
Onze afwezige hobbykok uit Frankrijk had bij dit ikje een “maar het ging verder” kunnen schrijven. Bijvoorbeeld: “Ik ben slager. Wil je een stukje worst?” Had leuk geweest. Hadden we om kunnen lachen. Wij houden hier wel van die Amsterdamse humor. Gelukkig kunnen we het zelf ook.
Klaar. Weer een weekoverzicht eruit geperst. Heerlijk gewoon. Veel leesplezier! Oh, dat hebben jullie net gehad. Veel reageerplezier dan maar, de ikjes beloven mooi te worden deze week. Volgende week weer een overzicht van wat hieronder allemaal verschijnt.
Wil jij net als Mark-Paul, chatGPT en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was vorige week donderdag door mijn energieplafond voor januari heengeschoten. Dus tot en met dinsdag, 31 januari, zit ik met mijn typehanden in een paar wollen wanten en met mijn stampvoeten in een elektrische voetenwarmer. Want man, wat leuk zo’n romantisch dijkhuisje met zo’n ophaalbruggetje ervoor, maar man wat kan dat koud zijn daar in dat redaktielokaal achter enkel glas.
Hopen dat het gauw weer zomer wordt. Gokkie? Volgende week vallen de mussen alweer van het dak en wordt het de “warmste februari” ooit. Want ja, je kunt de A12 blokkeren, de A4, A15, A27, A1 en noem ze allemaal maar op, alle startbanen van Schiphol, de havens van de Botlek, het vieze toegangshek van Tata Steel … het helpt allemaal geen zier. We zijn in een rottempo met z’n allen op weg naar de onleefbare wereld die je weet dat gaat komen. Als Putin daar al niet eerder voor zorgt. Volgende week maak ik vast weer iets interessants mee.
Foto: “Stampvoeten in een trappelzakje” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Floris
Een paar maanden geleden werd onze kat Floris voor het huis doodgereden. Het verdriet en de ontsteltenis waren groot in het gezin, vooral bij de kinderen. Aan het eind van die dag werd Floris achter op het land begraven met op zijn graf een plankje waar zijn naam, geboorte- en overlijdensdatum op vermeld stonden.
Een paar dagen geleden komt mijn zoontje binnen terwijl hij de spade achter zich aan sleept.
„Kom”, zei hij. „We gaan Floris opgraven. Hij is nu lang genoeg dood geweest.”
Bert Steenvoort
Een kinderikje… tja.🙄
Mooi lang intro, je hebt er weer werk van gemaakt.
Tja, kinderikjes zijn een buitencategorie, zelden echt leuk voor niet-ouders. Maar goed, we doen het ermee!
Qua lengte van het intro: ik weet het ook niet, ik doe het er niet om. Ik begin gewoon te schrijven en stop als ik klaar ben. Keileuk vind ik het nog altijd! Zodra dat niet meer zo is, zie je het hier 🤪😉 niet meer.
Klaar
Twee 6 VWO-ers installeren zich in het lokaal vlak voordat de Cito Kijk- en luistertoets Frans begint.
Leerling 1: „Ben je er klaar voor?”
Leerling 2: „Ja man, ik heb gisteren de hele avond naar Jacques Brel geluisterd.”
Mijke Pelgrim
Uitstekende voorbereiding.
Intussen heeft Heer Rozenwater de rol van standaardafzeiker moeiteloos overgenomen. Schrijf ik hier dat ik het schrijven van het wekelijkse stukje zo leuk vind, maakt hij ervan dat mensen als ik “helemaal verzot (zijn) op hun eigen plasje en poepje.”
Echt hoor, waar heb dat nou voor nodig? Nare personen vind ik dat, die het plezier, geluk, van andere mensen kennelijk misgunnen, af moeten kraken. Nooit begrepen waarom ze dat doen. Jaloezie? Negatieve opvoeding? In feite exact hetzelfde als wat DSR altijd deed. Het enige verschil: het gebeurt niet hier op de site, ik hoef er niet tegenaan te kijken, iets van vinden, ik zoek het zelf op.
Kun je ook eens iets aangenaams zeggen, Rozenwater, of moet je jezelf daar teveel geweld voor aandoen?
Kan hoor, dat mensen iets leuk vinden om te doen zonder dat ze het resultaat daarvan helemaal geweldig en het allerbeste vinden. Het leven is geen competitie. Althans, het mijne niet.
ChatGPT heeft er een nuchtere kijk op en komt tot een wijs advies:
“Mensen kunnen negatief reageren omdat ze jaloers zijn, of omdat ze vinden dat jouw enthousiasme ongepast is in de situatie. Soms kunnen mensen ook gewoon negatief zijn van aard. Het is belangrijk om te onthouden dat andermans mening over jouw interesses niets zegt over jou als persoon en je moet trots zijn op wat je leuk vindt.
Sommige mensen die negatief reageren kunnen gewoon een slechte dag hebben en hebben geen enkel verband met jou. In deze gevallen kan het waardevol zijn om hen te blijven waarderen en om een goede relatie te blijven onderhouden. Aan de andere kant, als iemand constant negatief is en een negatieve impact heeft op jouw welzijn, kan het beter zijn om afstand te nemen en je energie te richten op positieve relaties. Het is belangrijk om te kiezen wat het beste is voor jou en je eigen welzijn.
De dames van Salut Salon bestaan trouwens 20 jaar. Gisteren waren ze bij de ARD. Het plezier spat er nog altijd vanaf.
https://www.daserste.de/information/politik-weltgeschehen/morgenmagazin/berichte-und-interviews/salut-salon-song-100.html
Brood
Voordat we een goede vriendin in Essen gingen bezoeken, zou ik een Krustenbrot kopen. Tegenover een filiaal van een keten ontdekte ik een kleinere winkel met op de gevel: Die zweite Liebe. Een ambachtelijke bakker? Het bleek om brood van de vorige dag te gaan. Ik biechtte mijn inkoop op bij mijn vrouw. Zij vertelde onze vriendin hoe ik me door een tweede liefde had laten misleiden. De vriendin leek opgelucht: het ging niet over haar relatie met mij. Het brood was bekömmlich: precies zoals mij was verteld.
Joan Hemels
Nou, dit komt er allemaal wel heel moeizaam uit. Ik hoop dat het met het brood later vlotter ging. Het woordspelinkje tref je ook regelmatig aan bij tweedehandskledingzaken, hoor. Maar Joan raakt er helemaal door van slag. Broodschrijvertje dat het me d’r eentje van ons is.
Het redden
„Weet je hoe lang ik met één fles Rooibos-shampoo doe?” We zitten te eten met mijn vader. Mijn vrouw gokt op een jaar. Niet gek, want het meeste haar heeft zijn 86-jarige hoofd inmiddels allang verlaten. „Vijf jaar”, zegt hij vol trots. En hij vertelt dat hij vandaag nieuwe shampoo gekocht heeft omdat de oude op was. „Hoeveel flessen denk je dat ik heb gekocht?” Een vraag met een diepere betekenis. Tactisch haal ik mijn schouders op. „Twee”, zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. „Daarmee moet ik het redden.”
Matthijs van Waveren
Het meest bizarre aan dit ikje, qua thema niet origineel (Ad Hok, wie kent hem nog, zou binnen vijf minuten een soortgelijk ikje uit het archief kunnen opdiepen) is de kop: “Het redden”. Het?
Bedenk dat de kop doorgaans niet door de lezer maar door de (aankomend) professional wordt verzonnen en huiver … Huiver om de deplorabele staat van eens een eerbiedwaardig Instituut. De Kwaliteitskrant, alleen de allerbesten kwamen daar aan de bak. Vroeger, heel vroeger. Ik voel nog de tinteling waarmee ik op mijn eerste dag in het redactielokaal in Rotterdam de telefoon opnam: “Goedemiddag, met de NRC”.
Het ikje zelve is goed geschreven, daar niet van. Die Matthijs die komt er wel of is er al.
De kinderen en tieners zijn niet meer wat ze geweest zijn als ik sommige ikjes lees. Zou het einde van de wereld dan toch nabij zijn ?
Ach, lief ikje hoor.
Het einde van de wereld is zeker nabij, Suske. Daarom lijkt me die 10 jaar van die ouwe baas nog best wel optimistisch.
Ad Hok, wie kent hem niet, zag gisteren de dokter die zijn operatie had uitgevoerd. Zijn herstel verloopt nog steeds geheel volgens plan, en de dokter verwacht dat hij (Ad, dus) binnenkort al zijn activiteiten weer op zal kunnen pakken.
Mooi! En die dokter dus niet. Wat is er met hem gebeurd?
Op de fiets
Op een vrijdagmiddag word ik op mijn fiets links en rechts ingehaald door scholieren op snelle elektrische fietsen. Even verderop zie ik ze vlak voor de rotonde op het fietspad op een rijtje stilstaan, waarmee ze de doorgang blokkeren. Ik ben verbaasd omdat ze gewoon voorrang hebben op de rotonde en ze eerder zoveel haast hadden. Dus ik fiets ze via het gras voorbij. Ik schiet de rotonde op en kan nog net voorkomen dat ik dwars door een rouwstoet heen rijd.
Frans de Jong
Opnieuw een wat wezenloze kop. Wanneer gaat hier iemand ingrijpen? Verder niks mis met het verhaaltje. Het is belangrijk om goed op het verkeer te blijven letten, zou chatGPT zeggen. En zo is het. Bij chatGPT kun je veilig achterop.
Ook bij de buren heeft Ad het over activitieten, hier ook aanvankelijk, maar ja, een wakkere blogbeheerder corrigeert dat eventjes geruisloos. #justsaying
Mooi wel dat Ad bij de buren de simpele ik-vorm gebruikt en hier de wat meer literaire hij-vorm (derde persoon) met een kwinkslag voor doordenkers. Die verwacht hij kennelijk – en ik denk terecht – bij de buren niet aan te treffen. Het moet daar wat eenvoudiger, soort van Facebook en familie app prietpraat. De blogbaas noemt het gebruik van de derde persoon bijvoorbeeld “ingewikkeld”. Moewhahaa. Komt ervan als je nooit een echt boek hebt gelezen.
Heb al twee reacties weggegooid. Te lang. Te leuk. Te sneu. Te ‘waar is iedereen’ en ‘zo zie je maar weer’. Sloof je je jaren uit. Maak je werk van ingezonden werk, pronk je met andermans veren EN krijg je stank voor dank.
Pronken, dat doen uitgevers en platenlabel ook, niks mis mee. Pawi, heb je je leuke en informatieve verhaal (verhalen?) ook op je eigen site staan? Want die ken ik niet. We zouden samen iets doen, ik herinner mij de eerste mails die ik je stuurde: het wordt niks, ik maak niet vaak iets af, behalve mijn zelfvertrouwen, die schiet ik neer voordat iemand anders het kan. Maar enfin en afijn, je schrok van iets wat ik schreef of mailde en dat snap ik nu al lang, toen nog niet. Ik kende je niet toen je de eerste persoon was waarvan ik meemaakte dat die in de ban werd gedaan door Apie of Bassie, dat weet ik niet meer. En niet zoals die Brusselaar, maar op zijn Noord-Koreaans, al je commentaar werd met terugwerkende kracht gewist. En later weer hersteld. Knap hoor, ik zou niet weten hoe dat moet bij WP. WordPress niet WordPerfect.
Ten tijde van het verbaal handgemeen tussen de blogbaas en zijn favoriete auteur, TimmerArk, vroeg ik om een zelfde gunst maar dat is mij nooit gegeven. Je voelt je dan net de ex-burgemeester van de Grote Appel die de Nep President om een pardon vraagt en het niet krijgt (noch betaald wordt voor zijn diensten als advocaat…tja) maar goed, pawi, ik vind het slap dat je hier nu wegblijft. APD/BvV is jarenlang een maatje van je geweest, heeft je gepubliceerd en dat is meer dan die spruit ooit heeft gedaan.
En beste Lummel. Ik weet dat ik je een half jaar aan het lijntje leek te houden en een boek van die slimme Italiaan zou lezen, welk je had aanbevolen, en ik zou je uitnodigen voor een etentje in Amsterdam maar weet je, er was geen lijntje en ik was en ben erg verlegen en best wel op de…eh…op de penning? Nee op wart zaad, ja maar daar gaat het niet om.
Weet je.
Niemand stak een verbale poot voor mij uit toen Bas de laatste keer weer blijk gaf van zijn persoonlijkheid problemen en mij, ergens eind vorig jaar, of eerder, weet ik het, weer voor de zoveelste keer in zijn intro achteraf de les las maar met staar want gedurende de week reageerde hij niet op zo een manier op wat ik postte en ook kon er geen mailtje van af met, he Ark, dinner even want je slaat weer door.
Ik heb meer aan mijn hoofd dan dit blog, ik denk er nooit, NOOIT aan tot ik er eens aan denk en misschien iets schrijf. Meestal zonder de ikjes te lezen want dat vind ik maar geneuzel in de kantlijn van een schriftje waar per jaar drie mooie zinnen in verschijnen. En als ik dan de volgende dag of die er na weer wat schrijf en dat misschien meerdere keren ook door slapeloosheid soms ’s nachts, dat hou ik echt niet bij hoeveel of hoe slecht ik al geschreven heb.
En ergens is dit wel een veel leuker blog zo dan het was. Bas die ikjes plaatst en bespreekt en daarnaast bespreekt wat iemand op een ander blog over hem, en anderen hier, blogt. Ik heb het daar geprobeerd maar hier was het vaak wel leuk. En ik doe niets vanwege een aai, weekdier, ik doe misschien iets ondanks een aai en of een schop. Soms is een slecht geheugen een mazzeltje.
Luvienna, we hebben de laatste jaren geen contact, te veel te doen in ons leven, en ook jou site en schrijf tips bezoek ik nog nauwelijks, we zijn niet meer in contact via faceboef want daar heb ik nog maar heel weinig ‘vrienden’ maar ik vergeet nooit meer, ondanks de laatste zin van de vorige alinea, dat we hier bij Apie van Vuren ontdekt hebben dat we op dezelfde trap, soort van, hebben gewoond, wel in ruimte maar niet in tijd bij elkaar. Wat is er gebeurd dat je hier nooit meer komt? Je moet het volhouden, dit heeft niets met het verbannen van het Brusselse vergif te maken. Maar aan de andere kant hoeft het misschien ook niet.
Wat?
Ja, allemaal gelijk, waar bemoei ik mij mee? Misschien is het nu tijd om uit de virtuele kast te komen, ik besta niet, ik ben een onderdeel van Bas.
Nou, Mark heeft zijn correspondentie van de laatste paar jaar ook weer bijgewerkt. Vraagt zich af waarom hij niet de hele week emails krijgt van deze en gene. Misschien omdat ze allemaal persoonlijkheidsproblemen hebben, kan best hoor. De vraag stellen is hem beantwoorden, denk ik.
De laatste zin van zijn reactie is uiteraard nog meer kletskoek dan de andere, maar dat behoeft geen betoog.
Het enige waar we het over eens lijken te zijn is dat dit op dit moment een leuker blog is dan voorheen. Althans, dat vind ik dan weer, gek mannetje dat ik me d’r eentje helemaal van mezelf ben.
Klap
Met ons vaste clubje rapen we zwerfvuil op een parkeerterrein. We plukken wietzakjes van het asfalt, veel plastics, steeds meer peuken en sigarettendoosjes, geen lachgaspatronen meer. Terwijl de anderen verderop bezig zijn, verzamel ik lege bierblikjes in een uithoek waar openlijk wordt gedeald. Een haveloze man komt op me af, in z’n hand een volgepropte plastic tas en een halflege rumfles. Hij gaat pal voor me staan, kijkt me woest aan. Ik deins terug, maar hij geeft me een klap op m’n schouder en gromt: „Goed bezig!”
Margriet Hunfeld
Nou, het thema zwerfafval blijft ikjes opleveren. In deze anekdote krijgen we en passant ook nog eens informatie over de samenstelling van het afval door de jaren heen. Geen lachgaspatronen meer dus en steeds meer peuken. Leidt natuurlijk af van de pointe, dus dat moet je in een ikje niet doen. Hoe vaak moet ik het nog zeggen?
De woeste dronken man zien we voor ons, zo moet Sigrid Kaag zich hebben gevoeld toen Rutte uit zijn plaat ging. Gelukkig liep het goed af.
Wat kan die Rozenwater onvoorstelbaar slecht lezen en wat is hij onvoorstelbaar beperkt van begrip. Wel lief van Luvienna en Hannah, die ik beiden een heel stuk hoger aansla, om daar niks van te laten merken.
Allereerst begrijpt de man echt de kwinkslag niet die Ad eerder maakte (zijn reactie in de derde persoon, “wie kent hem niet’ is uiteraard een knipoogje naar mijn eerdere “wie kent hem nog” … Dijenkletser? Welnee, maar dat zie je toch als lezer en dan gaat er toch op zijn minst een mondhoekje krullen, tenzij dat mondje zo strak en zuur staat dat zulks niet kan?).
En vervolgens doet hij mijn wat korzelige maar ingehouden commentaar op het gigalange jammerbetoog van Mark af met “Bas noemt het allemaal kletskoek maar is wel zeer verguld dat Timmie zijn blog verkiest boven dit blog. Elk complimentje, ook al komt het van de grootste malloot, wordt door Bas gekoesterd.”
Niet fris om iemand een malloot te noemen, maar Rozenwater kennende lees je daar in eerste instantie nog overheen ook, het is zijn manier van over andere mensen denken en praten. Maar mensen toch, waar lees je dan dat ik ergens verguld mee ben? Ik ben het EENS met de constatering dat dit blog er op dit moment leuker bij ligt dan vroeger. Dat is een vergelijking tussen dit blog nu en dit blog vroeger. Heeft niks met het blog van de buren te maken. En een complimentje zie ik echt nergens, hoor. Voor wat dan? Verstokt verzuurd competitiedenkertje dat het me d’r eentje van zichzelf is, die Rozenwater. Komt niet meer goed. “Zak er maar in”, zou Rutte zeggen als Rozenwater Kaag was. Mocht ie willen. Wie? Dat gaat hij vast weer niet begrijpen. Dus.
Ook op Twitter belangstelling voor het minst gelezen kookblog!