IJdele fotootjes van privé woonstee (422)

Zinloos. Blij verheugd. Vreemd. Stomme kuthoer. Een punt en gehaktballen. Het was weer raak vorige week in NRC-ikjesland. Lees maar gauw verder.

De vriendin van Alice Schwarz is advocaat. Ze verdedigt een jongen bij wie drugs zijn gevonden. Hij vraagt haar wat hij moet zeggen als de politie wil weten van wie die zijn. Ontkennen is zinloos. “Zeg maar gewoon: die zijn van mij” raadt de advocaat hem dus aan. Als de rechercheur inderdaad wil weten van wie de drugs zijn, antwoordt de jongen: “Die zijn van m’n advocaat.”

Daar hoef je niet op de redactie van NOS Sport voor te werken

Het klinkt als een mop en dat is het misschien ook, al decennia door gnuivende advocaten onder hun toga’s doorverteld. Maar hij is wel leuk. Volgens Suske zal de advocaat het dus gedaan hebben “en die mag lekker achter de tralies”. Bertie vond het een echte “maandagochtendgrap” (3 x woordwaarde) en dat was het. Maandagochtend. “Iedereen melig aan zijn/haar bureau, dan krijg je dit”. En niet alleen op maandag. De vrijdagmiddag weet er ook wel raad mee, met de meligheid. Daar hoef je niet op de redactie van NOS Sport voor te werken. Lollig zijn de mensen overal. Lekker lachen. Het liefst om de dom- en onnozelheid van anderen, want dan hoef je die van jezelf niet onder ogen te komen.

Sabine Verburg vroeg zich af waarom er “altijd iets te winnen” moet zijn. Dat ging over de bierviltjes voor de 100e, 200e enzovoort reactie op het blog van de dag. Tja, goede vraag, en eigenlijk historisch gegroeid vanuit de NRC website, waar toen honderden lezers vol overgave op de ikjes reageerden. Toen was het nog een Gebeurtenis als je je schrijfsel terugvond op het internet. Nu worden mensen boos als je voor de grap prijsjes uitreikt, althans hier op de site, elders niet.

Bussen met toeristen langs hun huis?

Ook uit die tijd dateert de grote Angst dat het adres van de reageerder bekend zou worden, of de “echte identiteit”. Echte boomers hebben die huiver nog altijd niet afgeschud. Pawi schrok zich bijvoorbeeld een hoedje toen ze eind vorig jaar een email van de blogbaas ontving waarin deze het adres van haar “privé woonstee” wilde weten. Ze heeft kennelijk ook een openbare woonstee? Aanleiding voor de email was natuurlijk het bierviltje waar ze recht op had. Tja, dat moet dan wel worden verstuurd. Het precieze adres, met foto’s van het prachtige huis en mooie tuin en zelfs de openbare informatie over de toch nog bescheiden WOZ waarde, is allang in het bezit van de blogbaas. Pawi mailde immers regelmatig ijdele fotootjes van haar huis, inrichting en uitzicht. In de metadata van die foto’s staat alles, als je althans je google locatie niet hebt uitgeschakeld.

Zo heb ik van meerdere reageerders de adressen en uiteraard doe ik daar niks mee. Wat zou ik daar dan mee moeten? Waar zijn mensen bang voor? Gevalletje van grenzeloze zelfoverschatting, denk ik, qua hun eigen belangrijk- en interessantheid. Denken ze dat er nu fotografen gaan opduiken die al hun bewegingen gaan vastleggen? Hoe laat de gordijnen dichtgaan? Hoe vaak de tafel wordt gedekt? Bussen met toeristen langs hun huis? Man man. De reden van de email was natuurlijk dat ik even wilde checken of het viltje welkom was, want aan ongewenst drukwerk heb ik een hekel, qua ontvangen maar ook qua versturen.

Maar goed, Pawi wandelt gelukkig veel en volgt daarbij “de reuksporen van de hond”, die haar ook “af en toe helpt bij het oversteken van diepe greppels”. Ik ben beeldend ingesteld en vraag me al een week af hoe die hond dat doet. Neemt het beest de zuurtante op zijn rug? Of in zijn bek als een gevangen spartelende fazant? Geen idee. Misschien kan het strompelende zeurbesje nog eens een fotootje opsturen, locatie overbodig.

door de oogharen heen tekende zich toch een normalisatie van zijn taalgebruik af

Heer Rozenwater was ook weer aanwezig, dit keer niet alleen meer met gescheld en getier. Natuurlijk, de vloeken krijg je er niet zo makkelijk uit als die in je vocabulaire zitten, evenals termen als “smerige leugens” en “akelige gladjakker”. Maar door de oogharen heen tekende zich toch een normalisatie van zijn taalgebruik af en daar ben ik blij mee. We zijn immers, met Lummel, de laatst overgebleven blogbazen uit een roemrucht ikjesverleden en dat moet je koesteren. Ik bood Roosje dan ook diepgemeende excuses aan voor al het aangedane leed in de afgelopen decennia en vierde de volledig herstelde betrekkingen met een geactualiseerde blogroll (aan te klikken in de rechterkolom hiernaast).

Ik was best wel in mijn nopjes met mezelf. Net als de man van Charlotte K. Hemelrijk, die zijn vrouw op het perron van de trein dacht te herkennen, maar op een andere vrouw in een donkere jas afstapte. Die liet niets merken en naar verluidt bemerkte hij zijn vergissing pas uren later, in de slaapkamer van de vrouw. Het misverstand was toen al gretig geconsumeerd en na een warme douche ging hij maar weer eens op huis aan. Kon hij het helpen dat hij een nieuwe bril nodig had? Ook Charlotte vatte het sportief op en stuurde het hilarische voorval naar de NRC. Kan die vrouw van Tom Egbers een voorbeeld aan nemen.

Jasper van Rijnsoever zag intussen in Lapland een ijzeren spiraal in elke badkamer hangen. Hoe hij bij iedereen binnenkwam met het rare verzoek om de badkamer te mogen controleren vermeldde hij niet. En waarom ook, zou je zeggen. Omdat niemand enig idee had waar die dingen voor dienden, introduceerde hij in de gezinsapp een nieuw spel: “Wat is het?”. Als iemand van de familie Rijnsoever een vreemd voorwerp ziet dan moet je er een foto van maken en hem in de app zetten met de tekst “Rara”. Binnen één minuut staat er in de app een foto van Jasper zelf, ingestuurd door zijn puber.

Het was vorige week weer 8 maart en dat is Wereldvrouwendag, zoals bekend. Traditiegetrouw bracht ik een ode aan alle vrouwen die dit blog hebben helpen opbouwen en nog altijd groot maken, of ze nou inmiddels weer achter het aanrecht zijn gaan staan of niet.

Carolina Plat heeft hier nog nooit gereageerd, dus moet op volgend jaar wachten. Ze fietste door de Amsterdamse Pijp in het donker naar Spaanse les. Ze rijdt tegen een “knul” op de fiets op. Hij kwam van rechts dus brult volkomen terecht “stomme kuthoer!” en verdwijnt zonder haar iets aan te doen weer in het donker. Ja, meer gebeurde er niet, maar het moest toch in de krant.

Ze griezelen ook van haar gore gebit

Net als dat verhaal van Edi Cohen, die docent in het hoger onderwijs is en binnenkort met pensioen gaat. Hoog tijd ook, want haar collega’s gaan gebukt onder haar onbegrip van digitale problemen. Ze griezelen ook van haar gore gebit. Leeftijdshaming natuurlijk en zo hoort het ook. Op een gegeven moment moeten ouwetjes gewoon weten dat ze op moeten hoepelen, als het niet goedschiks gaat dan maar met nare beledigingen. Het is niet anders.

Ik zag hedenmorgen tot mijn stomme verbazing een gehaktbal op een schoteltje in de magnetron liggen, toen ik routinematig het deurtje opende voor het bereiden van mijn Brinta. Die bal leek gisteren een goed idee, met wat mosterd en een kaasplankje, maar was dus vergeten. Ik zeg er voor de lieve vrede niet bij wie de bal vergeten had. Ik moest aan dit voorval denken toen ik het ikje van Lucia Ferron weer over het scherm kreeg. Haar jongste is op kamers en mama maakt zich zorgen. “Moeten we al een noodpakket gehaktballen met bloemkool komen brengen” appt ze uiteindelijk in opperste nood. Ping! Het antwoord kwam gezwind: “Getsie. Bloemkool.” Want ja, studenten houden tegenwoordig massaal meer van bloemkool dan van gehaktballen en lijmen zich daarvoor aan straten en schilderijen vast. Het zal je hobby maar zijn. Goed stemmen, zou ik zeggen. Maar zolang de jeugd wijzer is qua stemgedrag dan de ouwe hap zal er niet veel veranderen.

Wil jij trouwens net als Bertie, Suske en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik had weer eens een druk weekend. Megadruk zelfs. Uren in de studio, daarna in vliegende vaart naar een hardloopwedstrijd en dan met de medaille nog om de nek naar een “gender reveal party“. Ik had er als boomer nog nooit van gehoord, maar er is veel roze en blauw, er zijn ballonnen en spelletjes en confetti. Uit Amerika overgewaaid, maar wel zo vreselijk ouderwets dat het pijn doet. Jongetje, meisje, man, vrouw, da’s toch juist iets dat aan het vervagen is in het huidige LBTQ+ tijdperk, waarin een vrouw “iemand met een baarmoeder is” en een man “iemand met een prostaat”? Noem iemand een vrouw, of nog erger “een aantrekkelijke vrouw” en je wordt uitgekotst, gecanceled en gevierendeeld. Maar goed, het was wel keigezellig. En het wordt een jongen. In het begin althans. Volgende week maak ik vast weer iets interessants mee.  

Foto: “Gendersnoepjes” © 2023 Bas van Vuren