Een vage foto van een man in de straat. Een promotieonderzoek over de talloze interacties tussen mens en natuur omtrent klimaatverandering op het platteland. Boekenslacht. Spijt van een belofte. Met een kind het stemhokje in. Paardenmongolen en yakmongolen. Het was weer buitengewoon spannend in ikjesland vorige week. Alhier leg ik uit waarom. En vooral waarom niet.
De man liep “heel langzaam” en ging “af en toe een tuin in”
Bij Daan Zolderman in de buurt hebben ze een appgroep. Daarop verscheen een vage foto van een man in de straat. De man liep “heel langzaam” en ging “af en toe een tuin in”. Keigriezelig natuurlijk. Ze belden met z’n allen de politie. Er landde een traumahelikopter, gewoon alvast voor alle zekerheid, je weet maar nooit of zo’n vage man om zich heen gaat staan te schieten en toen bliepte er middenin de opwinding opeens een melding in de buurtapp. Het was de man zelve. Hij schreef dat hij het was die op de foto stond. Hij had een openhartoperatie gehad en moest tijdens zijn herstelproces “genoeg en langzaam wandelen”. Hoezo hij af en toe een tuin in ging? Dat was zijn eigen tuin. Dus ja, dat gaat dan als een nachtkaars uit, zo’n ikje.
Ook hier in het dorp hebben we zo’n app. Handig om stekjes, winterbanden, kinderfietsjes en andere rommel kwijt te raken. Maar ja, vooral “getinte mannen” in langzaamrijdende auto’s worden wantrouwig gevolgd. We zijn niet ver verwijderd van een buurtposse die bij onraad uitrukt met buksen en bezems, onder leiding van een opgewonden pensionado met fietstassen opzij.
Bij Ad Hok uit het verre Amerika sloeg de schrik om het hart. Had hij niet recent zelve een zware knieoperatie ondergaan? “Ik mag wel uitkijken”, schreef hij angstig. “Ik loop ook nog langzaam, en ga zo nu en dan mijn tuin in”. Vooral in Amerika moet je daar inderdaad mee oppassen, ook al vanwege diepliggende alligators en republikeinse gekkies in rendiervellen.
Op zoek naar echt spannende dingen lazen we vervolgens gretig het ikje van Martine Veenman. Zij was in de trein onderweg naar haar werk. Wat haar werk was? Een promotieonderzoek doen naar “de talloze interacties tussen mens en natuur omtrent klimaatverandering op het platteland”. Dat kan dus ook al werk zijn. Misschien voor het partijbureau van de BBB, wie zal het zeggen. Er bestaan vast spannendere banen. Maar toen ving ze gelukkig een gesprek op van twee jongemannen in de coupé. Ja, niet van buiten de coupé, aan het raam geplakt, wapperend in de wind. Martine is niet zo van het bondig formuleren. Dat promotieonderzoek gaat het levenswerk van Loe de Jong qua omvang in de schaduw stellen, wat ik jullie brom. Ze ving het volgende op. „Wij mannen moeten gewoon moeilijke shit doen, maar dan ga je ook miljoenen maken.” En wat later ving ze nog iets op: „En weet je, science en shit heb je helemaal niet nodig, gewoon beginnen.” Het was een “ongevraagd advies waarvan ik niet wist dat ik het niet nodig had”. Nou Martine, wat jammer dat we dit allemaal hebben moeten lezen. Er gebeurde niks. Je dacht niks. En wij nu ook niet.
Bertie zag nog wel een “eyeopener” voor Martine aan het firmament, namelijk het inzicht dat ze ook niet alles weet. Soms is het lezen van die ikjes pure tijdverspilling. Maar daar kom je pas na lezing achter en dan is het kwaad al geschied.
hartjes die kunnen breken en broekjes om het in te doen van de schrik
Het ikje van Emma Bruns was al niet veel spannender. Ze was aan het verhuizen en bracht wat boeken naar de kringloopwinkel. Ze zette het kratje boeken in een hoekje en legde er een deken overheen, “zodat ze niet hoeven te zien wat hen te wachten staat”. En dat was dan kennelijk de kringloopmedewerker die de ouwe zooi in een container zou gaan gooien. “Boekenslacht” had ze er ook nog boven gezet in haar oneindige fantasie van boeken met oogjes, handjes ervoor en hartjes die kunnen breken en broekjes om het in te doen van de schrik.
Spijt, spijt, spijt heb je dan dat je het gelezen hebt. Liesbeth Kleppers had dat ook. Wat? Spijt. Dat noemen ze een bruggetje, en deze specifiek een geforceerd bruggetje. Die moeten er ook zijn. Toen Liesbeth aan het flyeren was voor de VVD kwam ze in gesprek met een oudere man. Hij wilde niet beloven dat hij ging stemmen, want “ik heb één keer iets beloofd en daar heb ik mijn hele leven spijt van gehad.” Een standaardmopje dat aan bruine doorgerookte stamtafels nog weleens verteld wordt, waarna de aanwezigen zwijgend nog een borrel achterover slaan, een augurkje nemen en een boertje laten.
iets liefs, iets teders, iets moois
Aan zo’n tafereeltje moesten we met z’n allen denken toen we op donderdagavond een genoegelijk zoemuurtje nieuwe stijl beleefden via het nieuwe gekjesblog van Lummel. We hadden het over Heer Rozenwater en zijn laakbare gedragingen. Over de politiek. Over een helm met een dildo en over de WOZ-waarde van een heksenhuisje in het oosten van het land. Allemaal dingen waar niemand opgewonden van raakte. Volgens Lummel, het kan ook DSR geweest zijn, staat er ergens in het zuiden van het land een 50 meter hoge paal waar je een reclametekst op mag plaatsen. Dat zou via de website “op de paal punt nl” te doen zijn. Hoe ik ook zoek, die site vind ik niet dus ja, dan kan ik er ook geen link naar plaatsen. Jammer. Ik had daar graag iets liefs, iets teders, iets moois op laten zetten. Het zoemgesprek kabbelde op een gegeven moment naar zijn einde toen de ouwetjes begonnen te knikkebollen en er eentje zelfs begon te snurken met harde uithalen. Dus ja, ook daar was de spanning ver te zoeken.
De volgende dag stond er een ikje van Eduard Schmidt-Postmes op de site. En daarvan was de naam van de auteur het meest spannende onderdeel. Want man man, wat maakte die vent me daar helemaal niks mee. Hij ging met zijn driejarige zoon naar het stemlokaal en het ventje mocht mee het stemhokje in. Duh!
Met Menno de Jong sloten we een van de allermagerste ikjesweken van deze eeuw helaas helemaal in stijl af. Hij was naar een voetbalwedstrijd gegaan en had daar een nieuw woord geleerd: “paardenmongool”. Hij dacht daarbij merkwaardig genoeg aan “paardenlul”, oftewel iemand “die in hevige mate het syndroom van Down heeft”. Helemaal in de war die Menno. Maar goed, het kon nog erger. Hij hoorde ook dat de scheidsrechter een “homo” was en kwam tot de bizarre concusie dat hij zich “als homo in het publiek” toen in een “knusse huiskamer met veel gelijkgestemden” voelde. Volkomen verkeerd opgeschreven pogingen tot ja wat, ironie, sarcasme, humor? Wij van het ikjespanel kwamen er niet uit. Gelukkig konden we daarna gewoon met het bord op schoot en zonder Tom Egbers op de TV naar het voetbal van de zondagmiddag kijken en daarop, op die televisie, viel dus geen onvertogen woord. Over de uitslag praten we niet.
Wil jij trouwens net als Ad Hok, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens naar de zendtijd voor politieke partijen te kijken. Je moet iets nu De Wereld Draait Door nog altijd niet terug is. Ik had die morgen al gestemd. Niet op 50PLUS natuurlijk. Had ik dat nou maar wel gedaan. Ze willen Bromsnor terug. Dat wil toch iedereen? Nee dus, ze kregen weer de absolute meerderheid niet. Dus Bromsnor komt niet terug, want, hoe bizar dat ook klinkt, er is geen enkele andere partij die dat ook wil. Niet dat iemand dat weet, want het wordt doodgezwegen in de mainstream media. Geen woord hierover, in geen enkele nabeschouwing. Saartje was de grote winnaar. Malle Pietje regeert door. En Swiebertje krijgt nog altijd geen dak boven zijn hoofd. Volgende keer ga ik anders stemmen. En volgende week maak ik vast weer iets interessants mee.
Foto: “Bromsnor verliest” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Bewapenen
Mijn Nederlandse studenten gebruiken een vertaalprogramma om hun Chinese medestudente te helpen bij het invullen van de Stemwijzer. Dat levert echter een vreemd beeld op van de standpunten van sommige van onze politieke partijen. Zij moet bijvoorbeeld aangeven of ze het eens of oneens is met de stelling: „The snakes must be equipped with a firearm”. Als ik dat vergelijk met de stelling in het Nederlands, blijkt het te gaan om het bewapenen van boa’s.
Aswin van Oijen
Ja, een begrijpelijk foutje in het vertaalprogramma. En een debiele afkorting natuurlijk, wie die ooit verzonnen heeft hoort in het gevang.
Ziektes
Voor Amnesty International collecteer ik in mijn wijk. Niet iedereen wil doneren, of zoals een buurman zegt: „Ik geef alleen aan ziektes.”
Marijke Siezen
Da’s prima toch? En ook lekker kort. Geen cent en geen woord teveel.
Rij
Na een weekend Londen sta ik in de rij voor de zelfscanpaspoortcontrole op Schiphol. Naast mij joelt een jong Engels stel naar vrienden omdat zij voor de verkeerde – en veel langere – rij zouden hebben gekozen: die voor de non-EU-balie. Als het systeem het paspoort van de jongen weigert, vraagt hij mij waarom. „Remember Brexit?”, vraag ik. Hij zucht, en roept naar zijn vrienden: „Shit, we picked the wrong side!”
Willem van Verschuer
Tja, gewoon iets dat daar vast tientallen malen per dag gebeurt. Reiziger kiest de verkeerde rij. Ook geen grappig commentaar, geen leuke observatie, iets dieps, iets treffends, iets om over na te denken. Nada. Nothing. Ik wens Willem nog een lang en avontuurlijk leven.
Nou nou, het lijkt hier het CDA wel, helegaar geen reacties is wel heel mager, mensen. Of je een kwaad hart hebt of niet, zelf twee blogs bestiert, kiekeboetje speelt vanaf een ander blog … even gedag zeggen is volgens mij niet zo heel veel gevraagd. Maar goed. John Irving heeft miljoenen lezers waarvan de overgrote meerderheid hem nog nooit een brief, email, boe of bah hebben gestuurd. Daar houd ik me dan maar aan vast.
Dag Bas. Ik had uit de zoom begrepen dat je de huidige situatie van jouw blog juist wel prettig vond.
Dank je, waar mag ik het viltje naar toe sturen?
Een blog zonder geruzie en negativiteit bevalt me inderdaad goed. Elke dag vervelende dingen moeten modereren, mensen in bescherming nemen, daar was ik zeker klaar mee. Maar het andere uiterste is een blog helemaal zonder reacties. Tikkie saai naar mijn smaak.
In de zoom hadden we het over het min of meer gedwongen reageren van reageerders: als ze bij A een reactie geven dan je verplicht voelen om dat de volgende keer ook bij B te doen en zelfs bij C om niemand voor het hoofd te stoten. Dat hoeft inderdaad voor mij niet. Het is geen wedstrijdje. Reacties gewoon als je dat wilt, die vind ik leuk en anders dan maar niet.
En ja, als dat volgens de voormalige reageerders de enige twee formats zijn (of negativiteit of helemaal niet), dan zij dat maar zo en kies ik voor het laatste.
Grinnik, tijdens het zoeken naar een screenshot van Heer Rozenwater die IP-adressen van reageerders onthult (nog niet gevonden) kwam ik een email tegen van de illustere Trolley, eigenlijk best een lieve man zo te lezen, had ik toen (april 2018, vijf jaar geleden dus) nog niet zo door, ten gevolge van de framing door vooral Roosje. Dit is wat hij schreef, niks mis mee toch?
“Akkoord Bas,
Ik ben een pestkop, ik weet het. Ik heb mensen opmerkzaam gemaakt op de waarde van hun privacy, waaronder jij en de gevolgen van: “Ik heb niets te verbergen” (dus sleepwet geen probleem) en voorts het primitieve roedelgedrag bestreden.
Maar ik raad je aan, serieus, tracht nu te beseffen dat minkukels en maatschappelijke mislukkelingen a la DSR en Rozenwater c.s.,(XXX gemodereerd) , die je trachten te treffen en gezien je reactie daarin geslaagd zijn, je te beheersen en dat simpelweg niet te laten merken.
Doe er je voordeel mee, in casu dat je weet wat je manco’s zijn en reageer verder NIET.
Je creativiteit blijkt uit je blog, houd dat in ere en reageer niet op vuilspuiterij.
Trolley en de groeten van Drolley”
Kijk eens aan, toch nog gevonden, hoor. Ik heb de IP-adressen uiteraard helemaal rood gemaakt. De context, moet ik toegeven, weet ik niet meer, op de site van HR is e.e.a. ook na heel lang zoeken volledig verdwenen, zal geen toeval zijn, maar ik herinner me nog heel goed hoe DSR in opperste woede ontstak toen hem volkomen ten onrechte en met vervalste zogenaamde screenshots, gemanipuleerd, in de schoenen gewreven werd dat de reageerder Thaddeus Plomp vanaf hetzelfde IP-adres reageerde en zelfs een en dezelfde persoon zou zijn. Volkomen onterecht natuurlijk. Hoe makkelijk is het immers niet om wat kenmerkende woordjes, zinnetjes, taalfoutjes na te doen van een reageerder. Heb ik zelf ook in het verleden last van gehad, toen er een sneuneusje al zijn opmerkingen begon met “nou moe” en dergelijke. Maar goed, oordeelt zelve, huiver en laat dit nare onderwerp nu eindelijk eens over en uit zijn. Rozenwater: hoe het met DSR is weet ik niet, maar ik heb je dit allang vergeven (hoewel …) en zoals je ziet was ik het eigenlijk ook allang weer vergeten, ik moest goed zoeken.
Nounou. Dit lijkt op onomstotelijk bewijs. Ik vertrouw dat er onder het rood Ip adressen stonden.
Ja absoluut. Maar laten we de zaak maar laten rusten. Vooral tussen DSR en Heer Rozenwater doet dit de gemoederen hoog oplopen. Laatstgenoemde heeft het dan over “smerige leugens” en dergelijke. Precies de taal en negativiteit die ik niet meer op deze site wil hebben. Zou jij dit op een van je blogs kunnen modereren, zonodig, Lummel? Ergens in een vergeten hoekje op het minstgelezen kookblog bijvoorbeeld? De stoom komt uit hun oren, dus het past wel. Het nieuwe blog zou ik smetvrij proberen te houden, maar ook daar zijn tal van verloren onvindbare hoekjes natuurlijk.
Vegetarisch
Voor een werklunch zitten we in een restaurant in Brussel met onberispelijke bediening. Op het menu asperges met gerookte ham uit de Ardennen. Mijn vegetarische collega vraagt of ze misschien de ham weg willen laten. Natuurlijk meneer, dat is geen enkel probleem. Een paar minuten later komt de ober terug met de asperges, en het gevonden alternatief: een dikke plak foie gras.
Cato van Hasselt
Tja, gras is groente, zal de beste man gedacht hebben, nog niet zo lang in dienst en geboren en getogen in het Vlaamse deel van Brussel.
“Ik vertrouw dat er onder het rood Ip adressen stonden.”
Nee, lummel, dat moet je juist NIET vertrouwen. Alleen de eerste twee cijfers van het IP-adres waren zichtbaar.
Voor welles/nietes is er inmiddels een apart en fraai vormgegeven hoekje ingericht bij de gekjes, waarvoor mijn dank. Alhier zal deze discussie verder niet gevoerd worden wat mij betreft.
Oh, ik vergis me. Alleen de laatste paar cijfers waren zichtbaar.
Als je goed kijkt kun je zien hoe Bas heel sneaky met een net iets andere kleur die laatste cijfers ook rood heeft gemaakt:
Niks sneeky gekkie! Gewoon zichtbaar inderdaad alle cijfers onzichtbaar gemaakt, zoals het hoort. Ik heb deze uit mijn emails opgevist, maar kan hem ineens niet meer op je site vinden. Apart. Want daar gaat het natuurlijk om, hoe ze daar in het volle licht op het wereldwijde web stonden. Nogmaals: graag niet hier, deze discussie hoort niet hier maar elders. Alhier zal dan ook vanaf nu niet meer gereageerd worden op eventuele volgende pogingen om de zaak te ontkennen of bagatelliseren.
Prima hoor. Je wilt hier niet verder omdat je als vervalser door de mand bent gevallen.
Discussiëren we wel verder bij de gekjes.
Als de ober gras voor gras inzag had er waarschijnlijk een vette joint naast de asperges gelegen.
Overigens, dat screenshot kun je niet op mijn site vinden… omdat het daar nooit heeft gestaan.
Huisarts
We rijden door de ochtendspits. Vlak voor ons wordt een fietser geschept door een auto. De bestuurders stappen uit om te helpen, wij ook.
Het slachtoffer ligt op de grond. Hij heeft een bloedneus. Een omstander schiet te hulp, hij is arts. Hij bekijkt de man, die op straat is gaan zitten, en vraagt hem of hij weet waar hij is. „Ja”, zegt de man. Een goed teken. De arts: „Heb je een huisarts?” „Ja”, antwoordt het slachtoffer. „Jij.”
Diederick Kraaijeveld
Ja, hij is leuk. Daar hoop je op als er voor je een ongeluk gebeurt.
Huisarts
We rijden door de ochtendspits. Vlak voor ons wordt een fietser geschept door een auto. De bestuurders stappen uit om te helpen, wij ook.
Het slachtoffer ligt op de grond. Hij heeft een bloedneus. Een omstander schiet te hulp, hij is arts. Hij bekijkt de man, die op straat is gaan zitten, en vraagt hem of hij weet waar hij is. „Ja”, zegt de man. Een goed teken. De arts: „Heb je een huisarts?” „Ja”, antwoordt het slachtoffer. „Jij.”
Diederick Kraaijeveld
Ben nu pas online, las het intro en ben weer bijgepraat dankjewel.
De site van de paal kan ik niet vinden, jammer, ik las er een paar grappige opmerkingen van.
Dank je, Bertie, graag gedaan. Ik had eigenlijk gehoopt dat Lummel of Ad (ik weet niet meer wie er met die paal kwam) me verder konden helpen, met een linkje of zo. Maar dat zit er kennelijk niet in. En wie weet, was het wel fantasie of een gebbetje. Ik geloofde het in ieder geval.
Ik lees nu pas over je valpartij Bertie. Sterkte!
Dank je Bas. Ik leef nog. 😉
Dat blijkt! Houden zo!
Lummel stond tot nu in de spambak om onverklaarbare reden. Dank voor het plaatsen van het ikje dus. Uurtje na mij maar het gaat om het gebaar.
Blij
Een vrouw bestelt in onze slijterij een zeer exclusieve whisky van meer dan 500 euro. Als ze hem komt ophalen vraag ik of het een cadeautje is. „Jazeker”, zegt ze. „Voor mijn man.” Ik zeg dat hij wel heel blij zal zijn met zo’n cadeau, en dat het vast een bijzondere gelegenheid zal zijn om hem te openen. „Openmaken?” zegt ze, „Van zijn leven niet. Die gaat de kast in en hij komt er nooit meer uit!”
Rian Los
In ieder geval zonder ijs drinken als hij toch ooit opengaat.
Zelve voel ik mij altijd ongemakkelijk als een vriend ter ere van mij (want ik ben een gigawijnkenner zoals mijn vriendenkring weet) een keidure wijn openmaakt, “speciaal bewaard voor deze gelegenheid”. Doe is niet, wil ik de goede man dan toeroepen terwijl ik het eerste slokje genietend door mijn mond laat walsen. Maar je kunt dan dus niet roepen. Dat verstoort het ritueel en de bank als je daarop zit. Die speciale kwaliteit, wijnen van decennia oud en honderden euro’s duur, die proef je doorgaans niet. De kleren van de keizer …
Ik heb laatst een glas Suduiraut 1929, een Sauternes gedronken. En dat proef je wel. Je ziet het ook aan de kleur.
Wow, die doet tegen de 1000 eurootjes, toch? En dan heb je hem op en dan ja wat .. Leeg gevoel, selfie bij de glasbak.
Pfff, ben ik effe blij geen kenner te zijn.
Ik drink iets wat mijn man suikerwater noemde. En geniet er ook nog van.
Lekker blijven drinken, Bertie. Zelve deed ik voor de gein mee aan dryjanuary en ben daarin plots blijven steken. Nu dus al bijna 3 maanden alcoholvrij. Gisteravond het allereerste zondemomentje: een ouzootje dat me als welkomstdrankje bij de Griek werd aangereikt. Maar die telt niet mee, vind ik.
Het ligt eraan, wij kregen eens een vingerhoedje, niets eens vol….
Was het wel om op te drinken? Een collegaatje was ooit met een teamuitje chique aan het dineren met de baas erbij. Die schepte gigantisch op over het feit dat hij heel vaak in dat soort chique tenten at. Intussen zette de bediening bij iedereen bakjes neer om de vingers te wassen. De baas pakte zijn schaaltje met beide handen op en zette het aan de mond. Niemand durfde iets te zeggen. En na verloop van tijd zetten alle collega’s hun schaaltje aan de mond en slurpten het leeg.
Het verhaal van Wilhelmina….😂
Oh? Deze is echt waar gebeurd en mijn collegaatje heette anders.