Slangen moet je niet bewapenen. Aan Amnesty International moet je niks geven. Op Schiphol moet je niet van de verkeerde kant zijn. Een dikke plak foie gras past prima in een vegetarisch menu. Je huisarts is dichterbij dan je denkt. Exclusieve whiskys moet je in de kast bewaren. De levenswijsheden buitelden weer over het scherm vorige week. Over welk scherm? Dat van de mensen die de NRC-ikjespagina in de gaten hielden. Zoals ik. En jullie. Of niet. Lees in ieder geval hieronder wat er allemaal te leren viel. Dan ben je weer bij en een hoop kennis rijker.
Wie die afkorting ooit verzon hoort in het gevang
De studenten van Aswin van Oijen gebruikten een vertaalprogramma om hun Chinese medestudente te helpen bij het invullen van de Stemwijzer. “The snakes must be equipped with a firearm” stond er ineens. Afgezien van die foute dubbele p die bij nader inzien helegaar niet fout is, viel het op dat boa’s in het Chinees dus alleen maar slangen zijn en niet de surrogaat-wetshandhavers die wij er van gemaakt hebben. Wie die afkorting ooit verzon hoort in het gevang.
Bij Marijke Siezen in de straat was het weer eens collecteweek. Van de Stichting Alzheimer? Dierenlot? Postcodevrienden? Neen, het waren dit keer de mensen van Amnesty International die hun vrijwilligers door weer en wind op pad hadden gestuurd. En maar rammelen met die bussen en Q-codes. Nou, de buurman van Marijke gaf dus niks, die zei: “Ik geef alleen aan ziektes.” Geen cent en geen woord teveel, dit ikje.
Willem van Verschuer stond op Schiphol en maakte iets heel bijzonders mee. Er stond iemand in de verkeerde rij bij de paspoortcontrole. Hilarisch. “Shit, we picked the wrong side!” zie die iemand toen hij erachter kwam. Het was een Engelsman. Jaja. Nou.
Het literaire ikjesblog dat je nu met zoveel plezier aan het lezen bent, mocht zich vorige week verheugen in het bezoek van Ad Hok, Lummel, Heer Rozenwater, Bertie en honderden zo niet duizenden anonieme lezers. Keiblij mee. Ook de illustere Trolley maakte zijn opwachting, en wel via een onlangs opgedoken email van vijf jaar geleden. De email werd nu voor het eerst openbaar gemaakt. Opzienbarend. T. laat zich hierin immers zien als een warme, vriendelijke en correcte man, echt het tegendeel van hoe framers (“minkukels” in de woorden van Trolley) als Rozenwater, Jammerende Jurk en consorten hem vroeger afschilderden. Maar goed, soms duurt eerherstel wat langer. En voor sommigen komt het nooit. Die zetten kwalijke dingen op hun sites en halen die er dan schielijk weer vanaf om ontdekking en aanklaging te voorkomen. Voor die types heeft Lummel nu een fraai vormgegeven hoekje ingericht op zijn nieuwe site, zie alhier, hopen dat het helpt.
"Maar ik raad je aan, serieus, tracht nu te beseffen dat minkukels en maatschappelijke mislukkelingen a la DSR en Rozenwater c.s.,(XXX gemodereerd) , die je trachten te treffen en gezien je reactie daarin geslaagd zijn, je te beheersen en dat simpelweg niet te laten merken.
Doe er je voordeel mee, in casu dat je weet wat je manco’s zijn en reageer verder NIET.
Je creativiteit blijkt uit je blog, houd dat in ere en reageer niet op vuilspuiterij."
Trolley en de groeten van Drolley
Maar we hadden het over de ikjes. Die van Cato van Hasselt bijvoorbeeld. Ze zat voor een werklunch in een restaurant in Brussel. Op het menu stond een lekker maaltje asperges met gerookte ham uit de Ardennen. Dan weet je dat je gaat smullen. De Ardennen, daar komt de heerlijkste ham vandaan. Komt omdat die varkentjes daar lekker rond mogen rennen en af en toe in het weekend met de kano de Lesse af mogen. Worden met de truck terug naar hun hok gebracht en met een rulle handdoek lekker drooggewreven. De vegetarische collega van Cato had daar geen boodschap aan en vroeg of de ober de ham wilde weglaten. Is dat ene varkentje dus voor niks gestorven. Maar goed, een paar minuten later komt de onberispelijke ober terug met de asperges en het gevonden alternatief: een dikke plak foie gras. Tja, gras is groente, zal de beste man gedacht hebben, nog niet zo lang in dienst en geboren en getogen in het Vlaamse deel van Brussel. En volgens Lummel lag er misschien ook wel een vette joint naast de asperges, als de ober althans gras voor gras had aangezien. Best wel ingewikkeld meervoudig gebbetje voor de Amsterdammers onder ons.
„Ja”, antwoordt het slachtoffer. „Jij.”
Het werd de hoogste tijd voor het ikje van de vrijdag, traditiegetrouw een van de leukere van de week. Het weekend lonkt dan immers, maar is nog niet aangebroken. Diederick Kraaijeveld, die was me d’r eentje. Hij reed in zijn auto in de ochtenspits. Vlak voor hem werd een fietser geschept door een auto. Leuk toch? Hij stapt uit om te helpen. Het slachtoffer ligt op de grond in een grote plas bloed. Een stuk ledemaat ligt een eindje verder. Een van de omstanders is arts en schiet te hulp. Hij vraagt aan de verongelukte man of hij weet waar hij is. „Ja”, zegt de man. Dat is een goed teken, zo weten ook de andere omstanders. Ze knikken elkaar blij verheugd en met kennersblikken toe. De arts vraagt door: „Heb je een huisarts?” „Ja”, antwoordt het slachtoffer. „Jij.” Kijk, da’s een leuke anekdote, daar hopen we toch allemaal op als er voor je een ongeluk gebeurt? Daarvoor ben je op de weg in de drukke ochtendspits, hoor.
Bertie zou dit gebbetje eigenlijk even moeten overslaan, zij is immers zelve gevallen en heeft een gebroken pols opgelopen, waardoor het bloggen en reageren met grote vertraging en hevige pijnen plaatsvindt. Maar ja, nu heeft ze het al gelezen natuurlijk. Sterkte, Bertie. Gauw erover heen praten en door naar het ikje van de zaterdag. Dat werd ingestuurd door Rian Los en ging over een klant in haar slijterij. Mevrouw kocht een exclusieve whisky van meer dan 500 euro. Cadeautje voor haar man, die al bijna 3 maanden alcoholvrij is sinds #DryJanuary en ja, da’s wel een aardigheidje waard, volgens mevrouw. Rian leeft mee en zegt verrukt in haar handen wrijvend dat het dan wel een heel bijzondere gelegenheid zal zijn als manlief hem gaat openen. „Openmaken?” zegt de vrouw, „Van zijn leven niet. Die gaat de kast in en hij komt er nooit meer uit!” Tja, had je maar niet aan die gezondsheidsmodegrilletjes mee moeten doen, denkt de lezer dan en doet een plas.
Nou, en zo waren er nog wat reacties naar aanleiding van ikjes en sneertjes en zo, maar het is weer de hoogste tijd om met dit intro klaar te wezen en nuttigere dingen te gaan doen.
Wil jij trouwens net als Ad Hok, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens in de zaal bij de Blue Man Group. Na ze een paar keer in hun hometown Boston bezocht te hebben ben ik ze over de hele wereld gaan nareizen. Ja, dat doen groepies. Berlijn, Parijs, Zurich met twee puntjes op de u en dus nu Rotterdam. I was there! Een show van minstens 25 jaar oud, nog bijna hetzelfde als toen en nog altijd adembenemend knap in alles: spanning, humor, mimiek, licht, geluid, muziek en alles. OK, die in Boston, daar kunnen ze rondreizend niet aan tippen, maar ik vind dat iedereen op de wereld deze show gezien moet hebben. Volgende week maak ik zelf vast ook wel weer iets interessants mee.
Foto: “Drie blauwe mannen” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Korting
De man van de vloerisolatie komt binnen voor een inspectie van de kruipruimte, voordat hij een offerte gaat maken. Hij ziet in de woonkamer mijn vleugel staan. „Speelt u daarop?” „Elke dag”, antwoord ik. „Wilt u dat ook doen als ik aan het werk ben?” Dat beloof ik. Ook tijdens de inspectie speel ik wat. Een paar dagen later rolt de offerte in de bus. „Ik heb een korting toegepast omdat er mogelijk pianospel aanwezig is.”
Roel de Lange
Beter dan de Arbeidsvitaminen op een ghettoblaster. Zelf speel ik ook altijd door als de glazenwasser bezig is. “Haal Je Bikini Uit Het Vet” vindt hij het leukst, daar doet hij graag een paar extra vegen voor.
Helaas, geen piano hier maar ik zal de juiste muziek zoeken wanneer de timmerman komt.
Het intro komt van pas waarvoor dank, ik had niet veel gelezen de vorige week.
Kijk, daar doen we het voor. Niet iedereen heeft tijd of kan het opbrengen om de ikjes elke dag bij te houden. Soort van uitgesteld kijken hiero, keimodern. De timmerman (m/v) houdt wel van de Blue Man, denk ik, lekker hameren en met verf knoeien.
Asociaal
Zaterdagmiddag. In de trein van Breda naar Den Haag. Een man vindt het nodig om zijn muzieksmaak met de hele coupé te delen en speelt zijn muziek af zonder koptelefoon. De vrouw in de vierzits naast mij draait zich geïrriteerd om. Ze weet niet precies waar de muziek vandaan komt, dus draait ze weer terug, en zegt tegen niemand in het bijzonder: „Jezus man, wat asociaal!”, terwijl ze haar schoenen op de stoel tegenover haar zet.
Laura Vugts
Ja, in de trein moet je niet meer zijn.
Speciaal voor Ad ook hier een link naar de ikjesspecial over Wim de Bie:
https://www.nrc.nl/nieuws/2023/03/28/wij-oudere-jongeren-moeten-elkaar-een-beetje-helpen-a4160647?utm_source=push&utm_medium=topic&utm_term=20230328
Ik ben zeer vereerd, Bas. Dank je.
En bij Lummel staan ze inmiddels nu ook. Jij bofkont!
Ja, maar bij lummel staan ze er niet speciaal voor mij.
Kijk! De slag om de lezer is losgebarsten. Wat zal ik morgen voor je plaatsen? Vraag maar hoor.
OUDERE JONGEREN
Ik fiets met lichte weemoed in het hart naar de stad en mijmer over Wim de Bie. Al die oude lp’s, al die zondagavonden dat ik thuis bleef voor hem en Kees. Geniale kerel met een prachtkop, ik adoreerde hem. In de fietsenstalling van Forum Groningen is het vervolgens bomvol, maar de wat moeilijk lopende steward zoekt gedienstig een plekje voor me. Ik bedank hem. „Ach”, grijnst hij, „wij oudere jongeren moeten elkaar een beetje helpen, hè.”
Trees Roose
FIETSSPRONG
Op vrijdagavond-koopavond, het zal begin 1980 zijn geweest, liep ik vanuit mijn ouderlijk huis in Bussum het tunneltje onder het spoor uit de Nassaulaan in. Een grote man pakte voor Boekhandel Los zijn ouderwetse herenfiets met lederen zadel (en grote veren daaronder), keek met kromme schouders schichtig om zich heen, begon te hollen, zette af van de grond, zo met een ferme sprong ineens op het zadel en trapte hard weg. Snel keek ik om mij heen waar de camera’s stonden? Geen tv-camera te bekennen. Wim de Bie speelde helemaal geen typetje maar sprong altijd zo op zijn fiets.
Jon Westerweel
SCHUDDEBUIKEN
Mijn vader zat meestal te lezen, aan de tafel in de voorkamer. Stil en in zichzelf. Maar op zondag om acht uur zette hij de televisie aan. We wisten het, dan moesten wij stil zijn. Koot en Bie kwamen in beeld en mijn vader begon te schuddebuiken van het lachen. Een half uur lang. Wij keken verwonderd naar hem en nauwelijks naar de beeldbuis. Dank Wim de Bie, voor het verzetten van de zinnen van ons gezin.
Jeroen Nugteren
MATTENKLOPPER
Vanmiddag wandelde ik wat rond in een winkel gespecialiseerd in huishoudartikelen toen ik per ongeluk tegen een mattenklopper aanliep. Ha, die had ik toch nog nodig om ons grote wollen kleed uit te kunnen kloppen. Blij liep ik er mee naar huis. Thuis aangekomen las ik het verdrietige nieuws dat Wim de Bie was overleden. Samen met Van Kooten een van de helden uit mijn jeugd. Met diepe eerbied zal ik de vandaag aangeschafte mattenklopper hanteren en bij elke slag zal ik met vreugde denken aan een van De Bies typetjes en alter ego’s.
Karolien Hollanders
TAALVIRTUOOS
Ik ben met de auto op weg naar een best belangrijke opdracht bij een jonge organisatie. Onderweg wordt het radioprogramma onderbroken; Wim de Bie is dood. Daarop draait Zoek jezelf broeders. Ik zing, met vol volume en een traan in de ogen mee. De afslag mis ik. Ruim een half uur te laat kom ik aan. De opdrachtgever snapt het met een half woord. Wim de Bie, niet alleen taalvirtuoos, ook verbinder van jong en oud.
Hans van Dugteren
BIESLOG
Voor mijn afstudeerscriptie aan de Hogeschool voor de Journalistiek in Tilburg schreef ik per e-mail mensen achter meerdere bekende weblogs aan. Ik vroeg hen wat ze deden met mailtjes van lezers. De enige die iets terugstuurde was Wim de Bie van Bieslog.nl. Ik had hem verteld dat ik zijn blog goed vond.
„Ik loop helemaal naast mijn schoenen van trots”, schreef De Bie. „En om nog meer naast mijn schoenen te lopen: ik lees echt ieder mailtje!”
Ben Schattenburg
Tja, de redactie is kennelijk nog moe van de Biekjes van gisteren. Geen ikje vandaag. Inhoudelijk zijn ze niet sterk, komen nauwelijks boven het niveau uit van “ik heb hem ook weleens ontmoet, ik heb ook weleens naar zijn programma’s gekeken” (beide mededelingen zijn op zich niet opzienbarend). Die van Jon springt er uit, want laat een onbekend kantje van de overledene zien en doet een mondhoekje krullen.
Moge meneer de Bie rusten in vrede.
Brownies
Een buurtbijeenkomst met bij binnenkomst een plank vol lekkernijen zoals brownies, blondies en boterkoek. Een circa zevenjarig jongetje staat verlekkerd te kijken en zegt dan: „Ik kan niet kiezen.”
De vriendelijke dame achter de plank: „Dan neem je er toch twee?” Het jongetje grist twee dezelfde brownies van de plank.
Carrol Terleth
Ik kan me er niet over opwinden en weet bovendien niet wat blondies zijn. Oh Denise, Denise Denise speelt er nu onmiddellijk in mijn hoofd.
Dochter
Tijdens onze maaltijd in een familierestaurant in Oost-Portugal fladdert een vrolijk klein meisje rond onze tafel. Bij het afrekenen vraag ik aan de eigenaar, ik schat hem eind veertig: „Uw kleindochter?”
Licht geprikkeld antwoordt hij: „Nee hoor, mijn dochter”. Om het goed te maken vraag ik, met een knik naar de jonge vrouw bij wie het meisje nu op schoot zit: „Uw vrouw?”
„Nee, mijn andere dochter”, komt er ijzig uit.
Kees Rade
Tja, waarom die intieme en onnodige vragen aan een ober van een restaurant? Je eet daar en je gaat er weer weg. De familieverhoudingen van de man gaan jou niks aan. Beperk je tot het eten of desnoods het weer als je zonodig popiejopie-wat-ben-ik-toch-een-gezellige-Nederlander uit wil hangen.
Obers antwoorden zijn uitgesproken grappig. 😁
Stilte
Donderdagochtend, in de stilte-/studeerruimte van de universiteit beginnen twee studenten op een toch wel behoorlijk geluidsniveau met elkaar te communiceren. „Kunnen jullie ophouden met praten, dit is een stilteruimte!”, zegt een ietwat geïrriteerde medestudent.
De geïrriteerde student gaat zitten, doet zijn oortjes in en stopt kauwgom in zijn mond. Het komende uur wordt de stilteruimte gevuld met blikkerige rockmuziek en luid snuivend gesmak.
Laurens Handels
Ja die oortjes zijn overgewaardeerd. Ooit luisterde ik naar eigen denken discreet naar de eerste demo van Bikini Uit Het Vet. Een mij onbekende heer kwam speciaal van de andere kant van de zaal om te vragen “wat dat voor leuk deuntje” was.
Ook in de trein gebruik ik ze niet meer. De geluidjes zijn irritanter met dan zonder oortjes. En met zo’n pilotenkoptelefoon vertoon ik me ook niet in het openbaar.
Leed en ellende, jullie merken het al. Gelukkig is het weekend.
De Apple AirPods Pro hebben een uitstekend geluid, dempen de achtergrondherrie en laten geen geluid naar buiten komen.
Da’s mooi maar hebbik niks aan met mijn Samsung, Android, Google devices. Snik. De Galaxy Buds moeten wel de fail van de eeuw zijn, just saying.
Goed nieuws ze werken met alles dat Bluetooth heeft. Niet alle functies doen het, maar de voornaamste wel. Naar muziek luisteren dus.
Da’s zeker goed nieuws, maar of ik het ga uitproberen hangt nog in de lucht. Bij de Galaxies liep na twee dagen ineens het vocht uit allebei mijn oren. Kuurtje van een week, nog nooit gehad, maar toch: oorontsteking! Man man.
Er staat ook nog een reactie op Herowa’s blog.
Voor alle volledigheid heb ik ook gereageerd in Harpers Bazar en l’Union, het dagblad van zuid l’Aisne.
Ik zie dat DSR het correcte adres van die paal heeft gegeven: https://www.opdemast.nl/ Da’s mooi, 48,95 per uur is te doen bij een feestelijke gelegenheid of als we met z’n allen lappen om er wat privacygevoelige gegevens van Rozenwater op te zetten. Nog beter dan een t-shirt!