Een 14-jarige jongen die een auto en een file voor zijn verjaardag wil. Die auto moet wel een Ferrari zijn. “En anders wil ik andere ouders”. Dus ja, da’s duidelijk een puberkater, zonder alcohol, opgetekend uit het leven op Nieuwjaarsdag door zijn moeder, Esther Storm.
Met de beste wensen van het blogmanagement gingen we vorige week weer een nieuw ikjesjaar in. Het belooft een keimooi jaar te worden. Met een nog steeds groeiende aandacht voor de ikjes en da’s mooi. Volgens de nestor van het ikjespanel, Suske, kan het natuurlijk zoals altijd “alle kanten uitgaan” en dat is ook waar. Bertie, een andere coryfee van het ikjespanel, meldde dat ze blij is dat ze geen veertienjarige zoon meer heeft en dat zullen er meer zijn in ons steeds ouder wordende lezerspubliek.
Eric Koeweiden kreeg de beste wensen van een forse agrariër en ontwaakte de volgende morgen met een dikke rechterhand vanwege de uitgeoefende knijpkracht. Door die agrariër. De vorige dag. Het zal je maar gebeuren. Je komt er mee in de NRC!
het was echte Amsterdamse humor
De onvermijdelijke anekdote uit een Amsterdamse broodjeszaak liet ook in het nieuwe jaar niet lang op zich wachten. Hajo Schaap hoorde een ruziegesprekje tussen de vrouw achter de toonbank en een klant. Waar het over ging – de definitie van een broodje speciaal – is de moeite van het vermelden niet waard. Maar er werd weer keihard om gelachen, want … het was echte Amsterdamse humor. Ik vroeg trouwens ooit ergens in het midden van het land om een patatje mayonaise-pindasaus. Nou mensen, ik werd nog net niet de zaak uitgeknuppeld. Dus ik wil maar zeggen, ook elders kunnen snackbarbazen snibbig zijn als je de precieze benaming van hun gerechten niet kent.
Veel beter opgevoede mensen wonen er in Haarlem. Daar werkt Hanneke van Thoor in een museum waar kinderen na afloop van hun saaie bezoek een speeltje mogen uitzoeken. Pas nadat ze van haar moeder een tikje tegen haar bovenarm had gekregen, stamelde een meisje een schuchter bedankje tegen de museumiste. “Daar zit het dankjewel knopje”, knipoogde de moeder. Het was voor de panellisten nog best wel moeilijk om in hun commentaar geen grappige toespelingen te maken op andere knopjes. Want dat doe je niet. Gelukkig viel het mee.
Lang leve de opa’s en oma’s!
Naar aanleiding van een grappige anekdote van Willemijntje Justa, die met haar 84-jarige echtgenoot achter het stuur een parkeergarage inrijdt, ontspon er zich een levendige discussie – niet alleen op het blog maar ook op X en de nieuwe Ikjespanel Whatsapp groep – over opa’s en oma’s en hoe lief die waren. Bertie had nooit opa’s gekend, maar ze leken haar “best lollig”. De opa’s van mij waren niet echt lollig, net zomin als mijn oma’s, maar wel bijzonder lief en aardig en gerespecteerd en interessant. Ik heb een hoop van ze geleerd: dammen, muziek, Jules Verne, de dieren van Brehms, Het Beste van Readers Digest, Humor in Uniform, dus ja, het zat er al vroeg in. Lassen, timmeren en metaal bewerken, kerkdiensten voorbereiden en collectezakken doorgeven en leeghalen is dan weer niet echt mijn ding geworden. Maar dat hoefde ook niet.
We bezochten de grootouders om de twee weken op zondag met het autootje. En in de vakanties lekker lang logeren. Lang leve de opa’s en oma’s! Maar goed, ze hadden toen nog tijd voor ons. Omroep Max bestond nog niet. En wij zaten in de auto braaf te kleuren en andere auto’s te tellen, want mobieltjes die had je toen ook nog niet. Er was best wel veel niet in die dagen. Maar dus ook veel wel.
Oftewel: opgeruimd? Staat netjes!
Het eerste volledige jaar zonder jennende reageerders, die de blogbeheerder, zijn vrienden en zakenrelaties, andere reageerders en uiteindelijk zelfs nietsvermoedende ikjesauteurs in het reactieveld uiterst onbeschoft bejegenden, is overigens uitstekend bevallen. Degenen die destijds verontwaardigd waren over het bannen van de vervelendste klier vonden zijn gesar wel grappig. En ze wilden de rest van zijn “oeuvre” niet missen. Opgeruimd? Staat netjes!
Wil jij net als Suske, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik had eens een keer een papieren Volkskrant gekocht. Het was een opwelling van gezellige nostalgie. Ik bladerde de kilo’s papier door en kreeg er net als vroeger zwarte vingers van. De techniek staat dus ook weleens stil. Verder kon ik niet zien waar ik gebleven was, kon ik niet doorswipen noch scrollen, niet alinea’s groter noch pagina’s kleiner maken tussen duim en wijsvinger, het was kortom een doffe ellende. Ronduit schattig, ik slaakte er bij het openslaan een vertederd kreetje bij, was het overzicht van de televisieprogramma’s en het weerbericht, over de volle drie pagina’s. Wie, lieve mensen van de krant, zit daar vandaag de dag nog op te wachten? Tja, en over het prachtige interview met Herman Koch zal ik maar zwijgen, daar is al genoeg over gezegd. Ik weet dat hij hier meeleest, dus ook vanaf hier nogeens een ongewenst maar welgemeend: “sterkte, lul!” Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto “Herman blijft ongeneeslijk origineel” © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
De eerste!!!
Voor het eerst in mijn leven ben ik de eerste. Dat ik dat nog mag meemaken…. 😪😪
Goedemorgen Bas. ik typte een foutje in bovenstaande reactie, wil je dat alsjeblieft verbeteren?
Verschijnsel
Donderdag 4 januari 2024, in de trein van Enschede naar Den Haag. Halverwege Amersfoort-Utrecht komt de zon achter de wolken vandaan. Direct aansluitend volgt een mededeling van de conducteur. „Beste reizigers, graag attendeer ik u op een bijzonder verschijnsel links in de rijrichting van de trein. Daar ziet u de ster van ons zonnestelsel, de zon, die op een unieke wijze plots zichtbaar is geworden. Neemt u vooral de kans waar om dit voor Nederland bijzondere moment in u op te nemen.”
Michiel Heldeweg
Goedemorgen Bertie en van harte gefeliciteerd met deze mijlpaal! Het piepkleine typefoutje is natuurlijk in de opwinding ontstaan, dat zou ons allemaal kunnen overkomen. Voor de historici zou ik het eigenlijk hebben willen laten staan, maar hopla, het is weg. En laat nu de anderen zich maar afvragen war het foutje was!
Dit oubollige grapje werd ook vorige week weer duizenden malen per dag gemaakt, vooral in kantoortuinen en … ook ik heb me er weer aan bezondigd. Dat was bij de kapper. Met de ikjes beoogde de NRC een tijdsbeeld te schetsen van het leven van alledag in Nederland. Dat lukt aardig zo.
Ik heb het overigens in de laatste alinea van het intro niet over Ad Hok. Die goeie man wilde gewoon ikjes becommentariëren en dacht door onzorgvuldig lezen dat dat hier niet meer zou kunnen. Van hem heb ik nooit enig gesar of andersoortige negativiteit, zoals meeheulen, stalken op LinkedIn, laatdunkendheid via email etc. ondervonden, maar juist normale omgangsvormen. Dit even als verduidelijking vanwege een aantal binnenstromende ongeruste reacties.
In een belgische frituur een patatje mayonaise-pindasaus vragen kan heel hachelijk zijn. Geloof je me niet, probeer het maar eens.
Het werd nog zo rustig toen mijn grootouders overleden waren. Dat waren nog een tijden.
Fijne maandag en week gewenst of wat dan ook.
Suske, hoe heet dat dan in Vlaanderen? Frietje Kamp?
Geen idee, ik ben nu eenmaal een culinaire barbaar op dat gebied en blijf gewoon bij mayonaise.
‘Leef jij mee met Koch?’ vroeg iemand me.
Vreemde vraag, ernstig ziek worden is voor iedereen een klap.
Nee, dit is geen ikje.
Tja, hij wil geen medeleven.
De Action
Met een van de twee logerende kleinzoons (9) gaan mijn man en ik een van de kerststallen bekijken die ook vandaag nog in mijn woonplaats Sibbe staan. Sibbe is de enige plek in Nederland waar nog mergel uit de grond wordt gehaald en alle figuren van de kerststal die wij nu bewonderen zijn kunstig gebeeldhouwd uit deze unieke natuursteen. „Heel knap gemaakt”, vindt kleinzoon. Maar naar de paddenstoeltjes en andere versierselen die het beschermende glas omlijsten wijzend zegt hij met de blik van een kenner: „Dat kun je gewoon bij de Action halen.”
Ina Smits
Een van de twee kleinzoons, een van de zoveel kerststallen, maar gelukkig wel in de enige plek in Nederland. En ze zien alle figuren.
Ina is kwantitatief ingesteld en dat komt haar schrijfstijl niet ten goede. Ik geef er een mager zesje voor, een krat bier, een lekkere vlaai, een van de lekkerste van het land, en drie bitterballen.
Intussen schalt nu wel die opvallende reclamekreet “en … Action!” in mijn hoofd. Zie dat er maar weer eens uit te krijgen.
Dit is voor in zijn levensloop als hij vijftig wordt.
Vergeet ‘in’ .
Nee nee, dat vergeten we niet! 🤪
Oh! “En actie …’ is een reclame van de Aldi. Bizar. Gaat de Action reclame maken met “en Aldi?”
Herstelstappen
De fysiotherapeut komt bij mij aan huis nadat ik een knieoperatie heb gehad. Hij is tevreden. Het lopen gaat al goed. We gaan nu werken aan het versterken van de kracht in het geopereerde been. We spreken over wat ik op dit moment wel en niet kan. Ik vertel hem dat ik de afgelopen week gemiddeld 4.800 stappen per dag heb gezet, met een uitschieter naar 7.300. Out of the blue vraagt de fysio: „Waar kom je vandaan?” Ik antwoord: „Oorspronkelijk uit Den Haag.” Waarop hij schaterlachend zegt: „Ik bedoelde: van hoeveel stappen vóór de operatie?”
Livia Verstegen
“Schaterlachend” … gelukkig maar.
Ha. Ha. Ha. 😥
Hahaha wat? 😳
Geëmigreerd
Ik ben aan het werk op den spoedeisende hulp en wil een geboren-en-getogen Amsterdamse patiënte van eind-80 jaar opnemen. Ik vraag haar naar haar sociale situatie, zodat we tijdig het nazorg-traject in kaart kunnen brengen.
Op de vraag of ze kinderen heeft antwoordt ze: „Ja ik heb twee kinderen.” Er volgt een korte stilte en daarna vult ze aan: „Maar één daarvan is geëmigreerd.”
„O, waar woont die dan?”
Het blijft nog even stil en dan klinkt het opeens: „Rotterdam!”
Anne-Lotte van der Lingen
Hoe krijgt Anne-Lotte het uit haar pen: “Ik vraag haar naar haar sociale situatie, zodat we tijdig het nazorg-traject in kaart kunnen brengen”? Staat ze in de Tweede Kamer, de rechtszaal? Ik vermoed dat ze deze taal dagelijks moet bezigen in haar verslagen en rapportages naar gezondheidsinstellingen. Aan admin gaat tegenwoordig 80% van de tijd op, ten koste van toewijding, passie, zorg en werkplezier.
Qua grapje van het ouwe mensje: oh gossie wat lief! Maar ik moet gaan oppassen, want ook dit oubollige grapje zou ik zelf kunnen maken. Is helemaal mijn humor!
Feest!
OK, het had een tikkie kleiner gemogen. Het is maar een bescheiden feestje. Eigenlijk aanleiding voor een terugblik, nostalgie, hoogtepunt, statistieken, maar ja, daar moet je dan wel zin in hebben. Heb ik niet 🙂
Waarom plaats je het dan Bas?
Ik kan het niet openen….
Nou ja zeg! Is een fotootje. Hoeft helegaar niet geopend te worden. Is gewoon te zien. Hier wel tenminste.
Te zien , ja, ik dacht dat er iets feestelijks achter zat.😅
Nee, dat doet WordPress best wel magertjes. Spotify geeft je dan een rijkgeillustreerd overzicht van je beste dit en je beste dat, doet de PostNL app ook (ik weet bijvoorbeeld dat ik op de 53e plaats sta in mijn postcode qua aantal bezorgde pakjes) … maar WP volstaat al 13 jaar met hetzelfde fotootje en dezelfde tekst. Mag. Kan.
Nou ja, dan maar geen taartje en borrel. Snik.
Dat doen we wel op de jaarlijkse reünie. Ik ben al in overleg met de Ziggo Dome.
Net als de bazin
Ook ik ben vaak geamuseerd hoe honden en baasjes op elkaar kunnen lijken. Toch was mijn verbazing groot toen ik met mijn hond wandelde, een muts dragend waar mijn haar onderuit kwam. Een man hield me staande en zei: „U heeft dezelfde flaporen als uw hond.”
Margot Lodewijk
De handen jeuken om dit kromme stukje proza (van drie zinnen, hoe krijg je het voor elkaar …) naar correct Nederlands om te schrijven, maar waarom zou ik? De eindredactie vond het kennelijk wel best, ook getuige de bizarre kop die nergens op slaat.
Over de krankzinnige omgangsvormen van wandelend Nederland heb ik het al helemaal niet. Hoe haal je het in fikkiesnaam in je hersens om een volstrekt vreemde vrouw staande te houden en zoiets rottigs te zeggen. “Kijk naar je eigen!” zouden ze in Amsterdam zeggen, “eikel!”
Ik zou zelf antwoorden met een venijnig: “En u dezelfde adem”
De kneep
Toen ik als achtjarig jongetje nog wat dikker was, gingen we met ons gezin bij mijn overgrootmoeder van 93 op bezoek, op de thee met koekjes. Na een gezellig halfuurtje aan gesprekken kneep ze voor de grap in een van mijn vetrolletjes. Zonder erbij na te denken kneep ik haar zachtjes terug in haar buik. Iedereen begon te lachen. Ik lachte wat mee, maar dat lachen van de rest vond ik overdreven. Tot mijn moeder in de auto naar huis uitlegde dat bij oudere vrouwen alles een beetje gaat hangen. Toen realiseerde ik dat ik niet in haar buik had geknepen.
Philip van Wijk, 14 jaar
Philip haalt jeugdherinneringen op. Ook qua schrijfstijl is hij zijn tijd tientallen jaren vooruit. “Oma’s hangtieten” had ik er graag boven zien staan.
Deze reactie zocht ik op want ik kreeg hem niet binnen.
We hebben een knipperlichtblogrelatie. Of is het blogknipenzovoorts? Knipperblog…?
Jammer dat ik dit echtgenoot niet meer kan uitleggen:
‘Weet je wel dat ik een knipperrelatielicht onderhoud met een blogger?’
Probeer het hem alsjeblieft niet uit te leggen!
🤣😆