Categorie: Feuilletons

Vervolgverhalen, geschreven door Apiedapie of andere schrijvers

Vogels tellen

Het is zaterdagochtend. Ik zit klaar voor de Nationale Tuinvogeltelling: je moet gedurende een half uur alle vogels in je tuin tellen en per app doorgeven. „Ik begin nu met tellen”, zeg ik tegen mijn vrouw en ga met mijn verrekijker voor het raam zitten. „Leuk!” zegt ze, „dan ga ik de bloembollen doen.” Even later scharrelt ze enthousiast op haar hurken door de tuin. Na een half uur geef ik het op en zend mijn bijdrage in. Aantal waarnemingen: nul.

Bas van Vuren

Gepubliceerd in de NRC van 30 januari 2024

Meer ikjes van dezelfde auteur.

Schuifelen

Als expat in Zwitserland moet je niet boren, grasmaaien, naar muziek luisteren tijdens Ruhezeit. Anders wordt er geklaagd bij de huisbaas.

Een oudere buurvrouw belt aan en vraagt of we haar ooit horen. „Nee, hoor”, zeg ik. „Wij horen nooit iets.” Wat een lief mens.

Net voor ik haar eens op de koffie wil uitnodigen, schreeuwt ze boos: „Nou, ik jullie wel.” Ik ben stomverbaasd. Dus licht ze toe dat ze inderdaad geen lawaai hoort. We lopen dan ook altijd op pantoffels. Maar ze hoort ons „schuifelen, als het ’s avonds heel stil in huis is”.

Bas van Vuren

Gepubliceerd in NRC, 12 december 2022

Meer ikjes van dezelfde auteur.

Lees verder “Schuifelen”

‘What was that?’

Na het vertrek van station Amsterdam-Zuid spreekt een treinbegeleider onze coupé toe. Staande in het gangpad vertelt hij over een klasje conducteurs in opleiding dat tot Venlo vier keer langs zal komen. Ze zullen folders en koffie gaan uitdelen. Ze zijn te herkennen aan hun NS-uniformen. Aan het slot vraagt hij in het Nederlands „of er hier nog mensen zijn die deze informatie in het Engels nodig hebben?” Hij kijkt rond, constateert „ook hier niemand” en beent de coupé uit.

„What was that?” hoor ik een man vragen.

Bas van Vuren

Gepubliceerd in NRC, 6 december 2022

Meer ikjes van dezelfde auteur

Lees verder “‘What was that?’”

Het teken

Vijf jaar na mijn zware operatie durf ik weer te joggen. Mijn oude rondje. Kijken hoe lang ik het volhoud. Al na vijf minuten ga ik trillen en zweten en hijgen. Ik word bang. Dan verschijnen er ineens van links en van rechts prachtige kleine duifjes op mijn pad. Ze fladderen voor me uit en landen zelfs soms even voor mijn voeten. Heel bijzonder. Dit is een teken, denk ik, en vat moed om door te gaan. Ik haal zelfs een oudere man in. En ik zie dat hij uit een papieren zak broodkruimels op het pad strooit.

Bas van Vuren

Gepubliceerd in NRC, d.d. 8 juni 2022

Lees verder “Het teken”

Rat

Er zit een rat in de tuin!” riep mijn vrouw. “Een vette dikke bruine rat. Zo’n grote.” Huiverend schoot ik in mijn laarzen en pakte de bezem, klaar om mijn gezin te verdedigen of in ieder geval 144, de dierenpolitie, te bellen.

Het was een konijn.

Bas van Vuren

Gepubliceerd in NRC, 9 februari 2022

Lees verder “Rat”

Stout

Mijn vrouw en ik maken ons regelmatig boos over zwerfafval. Vorige week deden we mee aan een Cleanup. Bij de ingang van het park kregen we handschoenen, papierprikkers en vuilniszakken. Stoer trokken we een oranje hesje over onze kleding aan. Toen onze zak vol was liepen we tevreden terug naar het verzamelpunt. Een moeder met een kind aan de hand kwam ons tegemoet. „Mama, wat doen die meneer en mevrouw?” Terwijl ze haar kind van ons wegtrok antwoordde ze: „Ssst, die mensen zijn héél stout geweest en nu hebben ze straf.”

Bas van Vuren

Gepubliceerd in NRC, 7 december 2019

Dubbel

Ik woon al jaren in Frankrijk. Toch stond ik voor een raadsel toen mijn negenjarige dochter opgetogen thuis kwam van de manege met de mededeling: „Papa, volgende week mag ik op double poney!”

Op de rand van haar bed werd het vraagstuk de volgende avonden niet opgelost. Twee pony’s boven op elkaar? Of liepen ze net als in het circus naast elkaar, met mijn dochtertje er wijdbeens boven op?

Lees verder “Dubbel”

Hondurezen zijn niet voor een gat gevangen (4)

Wat nog niet iedereen weet over Roatan bij Honduras

Mijn dochter is zo’n tien jaar geleden naar het eilandje Utila vertrokken om daar een opleiding tot duikinstructeur te volgen. Zij heeft daarna op het grotere Roatan werk gevonden bij een van de vele duikscholen (hier dive shops genoemd) Het eiland Roatan is omringd door koraalrif en trekt het hele jaar duiktoeristen aan, voornamelijk uit Noord- en Midden-Amerika en Europa.

Vlieg ook eens naar Roatan. Boek hier: http://www.honduras.com/airports-airlines-flights/

Roatan, het grootste van de Bay Islands, die samen met Belize het vroegere British Honduras vormden, ligt ca 40 km uit de noordkust van Honduras en is goed bereikbaar door de lucht en over water.

De meeste toeristen komen met het vliegtuig of per cruiseship, maar die laatsten blijven slechts enkele uren. De locals en de backpackers nemen de goedkope snelle ferry (1.5 uur) vanuit La Ceiba op het vaste land. Lees verder “Hondurezen zijn niet voor een gat gevangen (4)”

Ontbijt

De zaterdagochtenden lopen bij ons al jaren uit de hand. De ruzies van de afgelopen week komen aan de ontbijttafel voorbij. We hebben dan alle tijd om elkaar de schuld te geven van alles wat er in ons leven verkeerd gaat. Vervolgens gaan we boodschappen doen alsof er niets aan de hand is.

Bij de groenteboer bestelt mijn vrouw een kilo druiven. De man loopt weg om het fruit te wegen. Zijn collega rekent af met een andere klant, draait zich om en kijkt ons vragend aan.

Lees verder “Ontbijt”

Vliegtuig

In het vliegtuig naar New York kijk ik meewarig naar de opgewonden toeristen om me heen. Ik woon voor mijn werk in Amerika en vlieg zo’n beetje elke maand. Ik kan de procedure dus wel dromen.

De stewardess komt de immigratieformulieren uitdelen. Witte voor mensen met een visum en groene voor toeristen.

“Resident?”, vraagt ze telkens voordat ze het formulier overhandigt.

Ik zie haar naderen door het gangpad. Af en toe legt ze op haar hurken uit welk papiertje de mensen moeten invullen.

Lees verder “Vliegtuig”