Pianoles en verkeerde noten lezen. Een tekening maken en met een ruzie dreigen. Een vrolijke opmerking tegen een stewardess maken over het milieu. Lekker neuken en vegetarisch eten in een woongroep. Een winkelmedewerkster versieren met wat organische olie en een katoenen lont. Een brute epiloog lezen in de brugklas. Het kan allemaal in ikjesland. Lees gauw verder over het hoe en wat en wat het ikjesbeoordelaarspanel er allemaal over te zeggen had.
Heer Rozenwater vond er “helemaal niks” van, “echt helemaal niks”
Frans Deckers beet vorige week maandag het spits af. Of hij dat lekker vond weet ik niet. Ik kan me eigenlijk moeilijk voorstellen dat een spits ergens naar smaakt. En zeker een ikjesspits. Iemand? Zijn kleindochter van 9 jaar oud had sinds kort pianoles en had moeite met noten lezen. Ze kwam een kruisteken tegen, maar speelde daar “zonder aarzelen” overheen. Weet je wat ze daar “kordaat” over zei? “Dat is een hashtag.” Helemaal goed. Het klonk alleen verschrikkelijk. Het voorval was bovendien, volgens Pawi althans, verzonnen. “Ik geloof er niks van dat je noten leert lezen en geen uitleg hebt gekregen bij de eerste oefening met een kruis (of een mol) erin.” Heer Rozenwater vond er “helemaal niks” van, “echt helemaal niks”. Dat verbaasde niemand.
Samen met Lummel haalde ik herinneringen op aan de nem, de heerlijke Vietnamese loempia die je alleen maar in Parijs en omstreken krijgt. Man man. Knapperig, lekkere verse blaadjes sla en een heerlijke saus. Ilona kreeg er trek van. Maar het wordt “een boterham met kaas” constateerde ze verdrietig en met een vleugje melancholie naar de toko van weleer.
De scherpe makrelentandjes boorden zich in je gezicht
De Schrijvende Rechter
De Schrijvende Rechter (DSR) moest denken aan de hoefbekapper uit zijn jonge jeugdjaren, die er een genoegen in schepte om na het eten van een makreel “zijn vette vingers in de wezenloos starende kop te steken en de kindertjes te lokken met een vriendelijk ‘Wil ie wel ies een mooi vissien kiek’n?” En dan “schoot er uit de groezelige wambuis van de hoefbekapper een happende kop tevoorschijn. Als ie je neus te pakken kon krijgen, zou ie het niet laten. De scherpe makrelentandjes boorden zich in je gezicht, de ranzige rooklucht deed je bijna over je nek gaan.”
Verder bleek ik een “de leukste #spelenmettaal” gewonnen te hebben met een stokoud bewerkt sprookje, De Wolk en de Zeven Huisjes, geschreven in maart 2012.
Mieke Kerkhof, zo meldde Klare Taal, stond op maandagmorgen in de Telegraaf (en lag op dinsdag in de kattenbak) met een kritiekloos interview over haar nieuwe boekje. Weer eentje waar ze uit de school klapt met vertrouwelijke spreekkamerverhalen. Mijn pakkie an is dat niet. Een beetje lollig doen met grappige uitspraken van anderen. Maar er zijn vast liefhebbers voor.
Maar toen was het alweer tijd voor het tweede ikje van de week. “Alweer” bedoel ik ironisch, want man man, wat gebeurt er soms toch veel tussen die ikjes door. Het panel keuvelt wat af over dit en over dat en over zus en zo. Net als in het echte leven, toen de kroegen, gelagkamers en gezellige wachtkamers nog bestonden.
Dat ikje ging over de 5-jarige kleinzoon Teun van Riet Miedema, die op een gegeven moment de kamer inkomt “met een tekening op zijn rug”. Pake en Beppe (Riet en partner) moeten op de bank gaan zitten en ze krijgen een prachtige tekening met paarden. „Voor jullie samen”, zegt Teun. „Maar als jullie er ruzie om maken, neem ik hem mee naar huis.”
Riet is kennelijk niet geboren met een schrijverspotloodje in de bibs
Voor mij geen dijenkletser. Die Teun wordt geen standup comedian als hij zo doorgaat, maar het verhaaltje werd door het ikjespanel welwillend ontvangen. Een “leuke pointe” oordeelde DSR zelfs. Ook Lummel vond het een “leuk ikje”. Ilona dacht wel, net zoals veel meer lezers, dat er een tekening op de rug van het joch was getatoeëerd. “Maar hij hield de tekening dus achter zijn rug”. Ja, daar gaan we dan maar van uit. Riet is kennelijk niet geboren met een schrijverspotloodje in de bibs. De boze buurman plaatste er op zijn nauwelijks bezochte plagiaatblog een ongeïnspireerde illustratie bij.
Gauw gingen we daarom maar door naar het ikje van de woensdag. Dat ging over het milieu en daar houd ik persoonlijk wel van. Het speelde zich ook nog eens af op een favoriete plaats van me: het vliegtuig van Zürich naar Amsterdam. Maar dit keer zat Marcel van der Vloet erin. Hij maakte een vrolijke opmerking tegen de stewardess. Zij ging blozen en vertelde dat ze in een milieuvriendelijk vliegtuig zaten, want “de brandblusinstallatie is namelijk klimaatneutraal”. Hilarisch natuurlijk.
Klimaatneutrale brandblusser aan boord van stinkende oldtimer
Het deed mij denken aan het metalen bestek en het porceleinen bordje dat mij ooit eens trots via een ronkend foldertje werd aangeprezen op een vlucht naar Tokio met een Boeing Giga1000. Maar goed, ooit vliegen we elektrisch. Ze zijn al druk bezig met extra lange verlengsnoeren. L. schamperde volgens DSR op het plagiaatblog dat het op zo’n manier lekker opschiet met het klimaatbeleid, maar vergat te reflecteren over de vraag of ze zelf dan wel een klimaatneutrale brandblusser aan boord van haar stinkende oldtimer heeft.
De panelmembers alhier nemen uiteraard bij voorkeur de trein. Volgens Pawi komt er weer eentje naar Zürich vanaf medio december. Ilona deed het al in de jaren tachtig. Ze stapte op in Almere en stapte in Amsterdam over op de Wagon Lits. “Weinig geslapen. Vervelende douaneambtenaren die bij elke grens om je paspoort kwamen vragen (…) In Brussel uren stilgestaan, middenin de nacht op een rangeerterrein. Pokkeherrie zeg! Maar de terugreis met de dagtrein was fantastisch”
Heer Rozenwater wenste ons allen een “fijne dag verder”.
En toen was het alweer donderdag, vaak de dag van het beste ikje. Het panel komt er dan ook altijd goed in. Als de week gevorderd is en het weekend nabij, dan gaan de pennetjes met nog meer plezier en scherpte krassen.
„Ga maar lekker naar binnen,” klinkt het, „lekker neuken”
Buurvrouw van Nienke de Haan
Nienke de Haan vertelde over haar buurvrouw van in de tachtig. Nienke woont in een woongroep, daarover heeft de buurvrouw duidelijke ideeën. Ze hebben in de tuin gegeten en staan op om op te ruimen als ze haar ineens horen roepen. „Ga maar lekker naar binnen,” klinkt het, „lekker neuken”. Buurvrouw is even stil en dan vervolgt ze „…en vegetarisch eten”.
“Buren die rare dingen roepen voor de aandacht….we zijn hier dus niet de enigen,” gniffelde DSR onder algemene hilariteit. Maar hij vond het wel een “beetje zielig” hoe iemand “vermalen tussen eenzaamheid en verwardheid” dient als ikjesvoer. Dat vond ook de rest van het ikjespanel. Ad Hok bekende dat hij regelmatig wasgoed over de schutting van de buren gooit als “er weer eens niets op BVN te beleven valt”.
Bertie kon pas op donderdag reageren vanwege ziekte in het begin van de week. Maandag lag ze ziek in bed. Dinsdag ook. Daarna was het druk met testen en afwachten. “Nu is alles over” sloot ze onheilspellend af. Daarna hebben we bijna niets meer van haar gehoord.
De serie merkwaardige ikjes werd op zaterdag afgesloten met een verhaaltje van Gijsbert Voerman, die voor een goede nachtrust op zoek was naar organische olie met een katoenen lont. Hij belandt uiteindelijk in de Action en vraagt naar een olielamp. „Daarvoor moet ik u toch echt naar de automaterialen verwijzen, meneer”, antwoordde de winkelmedewerkster. Volgens de uitgeputte Gijsbert deed zij dat “met een oprechte glimlach” die hem raakte. Daarna gingen ze volgens DSR “lekker neuken en vegetarisch eten”.
Vegetarisch neuken schijnt trouwens wel een nieuwe trend te zijn. “Zolang je maar oppast met peentjesschrappen is er niks aan de hand”, wist DSR. Gelukkig zocht Heer Rozenwater hier geen plaatje bij, althans, ik heb niets gezien.
Oh, dat was het ikje van de vrijdag. Op zaterdag stond “Epiloog” in de krant, van de hand van Jeffrey Pijpers. Hij vertelde over zijn brugklas die las. Het was muisstil. Kom daar nog maar eens om vandaag de dag. Zijn jullie wel stil bij het lezen van dit intro? Er ging een vinger omhoog in de brugklas. „Moet ik de epiloog ook nog lezen?” Ja, dat moest. Het ventje deed het en verklaarde later dat epilogen “bruut’ zijn en dat was aan zijn gezicht te zien iets positiefs. Of ook Jeffrey het vegetarisch doet, dat horen we misschien weleens een keer.
Wil jij net als Pawi, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens buiten. Het was niet aan me te zien, maar ik was in blinde paniek. Ik wist dat ik voor dit intro weer een fotootje zou moeten delen over iets dat ik had meegemaakt. Maar ik had de hele week al niets meegemaakt. Iets verzinnen, daar ben ik niet van, dus ik was ten einde raad. Gelukkig zag ik toen dit bordje en zette het op Twitter. “Ik koos het” schreef ik er toepasselijk boven. Het ging meteen viral. En nu zien jullie het ook nogeens. Volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Ik koos het hazepad” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Kijk eens aan, nu ben ik de eerste. Hoera voor mezelf.
Hoera!!!
Deze intro is weer goed geslaagd, lang van stof dus veel te lezen.
Ga zo door. ☻
Dank je, Bertie. Blij dat je weer opgeknapt bent!
Van míj
Als voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal ben ik redelijk gewend om te gaan met calamiteiten. Dus als de fietser voor mij op de rotonde wordt aangereden, ga ik bijna automatisch in mijn rol. Ik laat de weg blokkeren, kniel bij het slachtoffer, achterhaal de ernst van zijn verwondingen, stel hem wat gerust en zorg dat de ambulancedienst wordt gewaarschuwd. Dan verschijnt naast mij een dame in het uniform van een thuiszorgorganisatie. Ze kijkt me fel aan en zegt: „Ik zag ’m het eerst, het is mijn slachtoffer”. En tegen de jongen op de grond: „Luister maar niet naar meneer”.
Hans van Dugteren
Dit klinkt alsof er al een paar onvriendelijke woorden vooraf zijn gegaan. ☻
Bedrijfshulpverlening, weer wat geleerd, nooit van gehoord. De twee kijvende hulpverleners hebben allebei gelijk. De fietser ligt noch in een bedrijf noch thuis. Ze zouden hem eigenlijk allebei moeten laten liggen.
‘…aan vooraf’
Bizar.
Fijn om de week te beginnen met een nieuw intro. En gefeliciteerd met de prijs van spelemettaal. Nooit van gehoord, ik ga meteen even googelen.
Doet me denken aan de VS waar ambulances wedstrijdjes rijden naar ongelukken. De eerste mag de gewonde naar het ziekenhuis vervoeren. Oorlog soms.
Pauw, #spelenmettaal is een aardigheidje op Twitter, met een prijs die vergelijkbaar is met het vergulde lepeltje alhier.
“Als voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal ben ik redelijk gewend om te gaan met calamiteiten.” Heerlijk!
De inzender zegt dit ongetwijfeld te pas en te onpas. Ziek egeltje in de tuin? Stoeptegel verzakt? Onverwachte sneeuwval? Geen paniek, want vader is als voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal redelijk gewend om te gaan met calamiteiten! Die thuiszorgorganisatiedame droop ongetwijfeld met de staart tussen de benen af toen ze dat hoorde. Pardon mijnheer, gaat u vooral uw gang!
Een steunpilaar voor de maatschappij, zowel dat basismetaal als de BHV. Laat je niks wijsmaken door de jongens van speciale legeringen: dat zijn knoeierds en ze weten het.
@DSR! 😀
Toe maar zeg, er gaat deze week iets historisch gebeuren, een soort van mijlpaal qua bescherming van deze site, lezers en reageerders. Toch een rustig gevoel. Bijna feest!
Dacht eerst dat HR eindelijk z’n langverwachte permaban zou krijgen! Maar spam tegenhouden is natuurlijk ook goed.
Ik las spermaban … OMG!
Vergat ik je te feliciteren. Bij deze .
Wel een grappig ikje. In de Corvanderlaakstijl
Intro weer helemaal oké.
Daar doen we het deze maandag weer mee.
Het Ikje:
Ben toch wel razend benieuwd hoe dat is afgelopen.
Hoeveel ambulances er nog aan te pas moesten komen bijvoorbeeld.
Mooi intro weer , hoe kan het ook anders we weten niet beter zo zijn we verwend.
Ik heb helaas niet veel van me laten horen wegens een ongeluk in een klein hoekje wat uitliep op een operatie aan mijn linkerhand vrijdag j.l. Veel te lang gewacht natuurlijk eigen schuld dikke bult .
Dank je, Klare Taal. Bloosicoontje. Gelukkig heb je ook nog een rechterhand en hopelijk komt het snel helemaal goed met die andere.
We moeten binnenkort maar weer eens een lekker potje zoemen.
Roept u maar.
Anytime!
Leuk hoor! Komen d’r dit keer ook meiden?
Burgemeester
Deze week is Het Sinterklaasjournaal weer begonnen en met een kleuter in huis kijken wij trouw iedere avond. Deze aflevering komen er naast Sinterklaas en de Pieten ook verschillende burgemeesters in beeld en aan het woord.
Na afloop vraagt mijn bijna vijfjarige: „Mama, burgemeesters bestaan toch helemaal niet?”
Wousje Eggenkamp
Leuk gezegd, of leuk verzonnen, het kan allebei. Het heeft verder weinig om het lijf. Laten we hopen dat dit het dan voorlopig weer was wat betreft de sinterklaasanecdotes.
Dat “komen in beeld en aan het woord” schuurt aan alle kanten.
Hoofd BHV
Met een kleuter in huis luisteren wij trouw iedere avond naar de verhalen waarmee opa komt aanzetten. Deze aflevering komen er naast een aangeredene en een dame in het uniform van een thuiszorgorganisatie ook uitgebreid een voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal aan het woord.
Na afloop vraagt mijn bijna vijfjarige: „ Opa, voormalig hoofden BHV van een organisatie in de basismetaal bestaan toch helemaal niet?” “Ja jongen”, antwoordt opa, “hoofd BHV in de basismetaal blijf je eigenlijk altijd”.
Grappig ikje. Het zaadje van twijfel is geplant.
Tja, ik moet wel zeggen dat die burgemeesters in het Sinterklaasjournaal een stuk ongeloofwaardiger zijn dan de Sint en Pieten. Mathijs van Nieuwkerk, Klaas Dijkhof … waarom moet dat? Neem dan een echte, een stevige, Bruls of zo.
Trouwens, die hoofdpiet van tegenwoordig laat ook niets te raden over, qua schreeuwcabaretier is zijn stem, mimiek en gezicht niet echt moeilijk te raden. Dan had Piet Römer het vroeger maar gemakkelijk, die mocht nog zwart geschminkt worden. En kinderen, Piet Römer was de echte hoofdpiet. Die was het gewoon.
Qua ikje: ja, ik vind dit eigenlijk best wel een leuke, hilarische oneliner. Zou het nog weleens ver – lees: introtitel – kunnen gaan schoppen.
Ik luister momenteel naar het hoorspel Hollands Glorie uit 1976 naar het gelijknamige boek van Jan den Hartog.
Piet Romer speelt kapitein Jan Wandelaar. Heel prettig om naar te luisteren, alle stemacteurs uit die tijd trouwens.
een flauwerikje. Even tot hier was zondag echt heel leuk.
“Even tot hier” heeft zich inderdaad ontwikkeld van flauw naar heel onderhoudend cabaret. Soms beetje Arjen Lubach voor niet-VPRO publiek. Zang is soms helaas niet aan te horen. Rijmelarijtjes, zoals de een minuut filmpjes, daarentegen vaak meesterlijk.
Hoe is het trouwens met jouw Lubach-project, APD?
Da’s uiteindelijk niks geworden, dacht dat ik dat een maandje geleden al gedeeld had? Wie niet waagt die niet wint en weer doorrrr … Was een fulltime job en ook nogeens ter plekke in te vullen, op commando grappig zijn in een kantoorsetting. Hm. Verder kan ik geen bijzonderheden geven want dan gaat de boze buurman volledig uit zijn dak en dat wil ik nou ook weer niet op mijn geweten hebben. Gelukkig hebben we zoemuurtjes.
Pardon, dat was me ontgaan.
Niet erg.
QR-code
Voor het wijkblad van onze kerk moet ik een 98-jarige mevrouw interviewen over haar opgetekende leven. Anders dan ik verwachtte bij deze respectabele leeftijd, tref ik een krasse, heldere dame aan. Ze heeft haar persoonlijke verhaal zelf „getijpt” op de computer, ze is in het bezit van een iPhone én heeft daarop de app met haar QR-code.
Ze verklaart grijnzend: „Ja, dan kan ik tenminste naar de kroeg.”
Margriet Zuidgeest
Bij het lezen van de titel had DSR al gegeten en gedronken, maar het bleek nog erger dan gedacht.
‘Ik had een seniel wrak verwacht, maar het viel me nog mee’, dat komt het op neer. Ben benieuwd of de inzender dezelfde monkelende stijl (“getijpt”) hanteert in het kerkblad.
NRC lezer ontmoet….. aflevering 5624.
De dame had haar levensverhaal ook als PDFje kunnen mailen, maar dan wisten we niets over het kroegbezoek. Zo’n interview voegt wel iets toe.
Bij de kapper
Tijdens een knipbeurt valt het gesprek met mijn kapper even stil. Onbewust luisteren we allebei naar het gesprek van de enige andere klant en zijn kapper. Op aandringen van zijn kapper heeft de klant net uitgebreid verteld wat voor werk hij doet, waarna dat gesprek net als het onze stil valt. Niet voor lang gelukkig, want dan vraagt de klant: „En jij, wat doe jij?”
Roel Rotteveel
Ik was, droog, knip, scheer, trim, spuit en veeg.
Een ikje zonder zelfspot, zonder pointe, zonder anekdote, dat kom je niet vaak tegen.
Qua pointe vind ik hem eigenlijk wel sterk. “Wat doe jij nou eigenlijk” vragen aan je kapper is best wel hilarisch. “Ja meneer, ik ben vakkenvuller bij de Albert Heijn”. Of: “helaas niets, ik ben werkloos en zit hele dagen thuis”. Misschien zit de klant wel tijdens het knippen op zijn mobieltje te klikken?
Hikjesopties zijn eindeloos: bij de chirurg, piloot, buschauffeur, minister-president …
Of een voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal! Die zijn sowieso onmisbaar. Altijd een spannend verhaal, nooit ongemakkelijke stiltes.
DSR prees zich altijd gelukkig met een kapper bij wie je zonder bezwaar zowel kon spreken als zwijgen. Een goede kapper kan in beide gevallen de klant de indruk geven dat het goed is.
Maar dass war einmal. Tegenwoordig gaat de tondeuse er op zaterdagmorgen overheen. Let maar eens op: zaterdag glimmen alle kale knikkers het hardst. Ipv grasmaaien voor de mensen zonder tuin.
Antwoord van de kapper: “Ik ben kapper, maar niet Eus.”
.
.
.
.
.
.
Voor de expats onder ons:
Özcan Akyol (‘zeg maar Eus’) is een Nederlandse schrijver, columnist en televisiepresentator.
Presenteert o.a. het tv-programma “De Geknipt Gast”.
Meestal zijn dat bn’ers waarmee hij openhartige gesprekken voert over hun leven.
De camera laat nooit zien of hij de gast zelf wel knipt eigenlijk.
Ik heb de tijd nog meegemaakt dat ik middenin een herenkapsalon met krulspelden onder een droogkap zat. Met een kop als een boei maar een herenpermanentje was toen in, Willem van Hanegem deed het ook. De krullen zijn er nu uit.
Nee Ilona, dat viel mij ook op toen ik hem laatst met Freek zag. Hij kletst wel maar hanteert kam noch schaar. Raar.
Ik las dat hij aanvankelijk wel echt knipte, maar dat dat vanwege covid niet meer gaat.
Graag een fotootje van APD met permanentje. Klink als Gordon in zijn jonge jaren!
Wat een godsgeschenk voor de kappersbranche dat de kerels meenden er met permanent op vooruit te gaan. Evenzogoed een slag toen het weer uit de mode raakte.
Ik heb de foto zojuist teruggevonden, leve Google foto’s, die bewaren echt alles. Ik zal hem laten zien op het volgende zoemuurtje.
Vanwege de COVID mogen kappers nog wel degelijk knippen. Je hebt als klant alleen wel een mondkapje op. Als de kapper rond je oren moet zijn wordt het elastiekje even losgemaakt. Je went eraan.
Kunt u mijn baard ook even trimmen, vroeg ik gisteren aan mijn kapster. Gillend rende zij de zaak uit en ze kwam niet meer terug.
Precies! Zo’n mondkapje is niet echt bevordelijk voor een interview, al zou ik graag zien dat sommige hoogmogenden het voor de camera zouden dragen. Zo’n stevige.
Papa
Ik heb een zuinige man. Hij houdt niet van overdaad, zoals de kinderen maar al te goed weten.
Sinterklaas is nu in het land en ook onze Derek mocht dus zijn schoentje zetten. ’s Ochtends vond hij er een chocoladeletter in. Peinzend zat hij eraan te knabbelen en ineens kwam de vraag: „Mam, bestaat Sinterklaas eigenlijk wel?” Ik vroeg: „Hoezo?” „Nou, ineens dacht ik dat jullie misschien wel stiekem iets lekkers in mijn schoen doen. Maar toen dacht ik, nee dat kan niet, want dat vindt Papa veels te duur.”
Nellie de Groot
Overbodige eerste twee regels, dat zie je niet vaak.
Arme kinderen! Van Sint een zakje zout voor papa en een ruggegraat voor moeders om weerstand te bieden tegen dergelijke vreugdeloze krenterigheid (mits niet uit noodzaak geboren).
Doe liever leuke dingen met je geld als je kunt. Je laatste hemd heeft geen zakken en je wilt toch niet dat je kinderen je later herinneren als de man die alles te duur vond.
Het blijft krenterig, zo’n chocoladeletter.
Bij de appie heb je er al eentje voor € 0,79.
En die is nog niet eens de goedkoopste.
Even verder googelend zie ik bij de Wibra € 0,50.
Zo zal die zoektocht van moeder ook wel zijn gegaan.
Erg hoor, bij de Action €0,29 voor een schoenletter.
Wie weet krijg ze ergens anders nog geld toe.
Action en Primark …. niet mijn favoriete winkels, sterker: daar kom ik uit principe niet.
Bevoorrecht is degene die het zich uit principe kan veroorloven om uit goedkope winkels weg te blijven.
DSR kreeg vaak een stripboek (fl. 7,50) met wat kikkers en muizen in zijn schoen. Niet verkeerd.
Een kikker of een muis. Dat was het wel zo’n beetje.
Een chocoladeletter kreeg je op 5 december uit de zak van Sinterklaas. Maar daarvoor stuurde Piet je letterlijk eerst nog van het kastje naar de muur.
Een kikker ofeen muis in je schoen? Ik was al blij als ik een schoen had.
De zak van Sinterklaas? onze Sinterklaas was een castraat. Geen zak en geen cadeautjes.
Kinderen van sommige BHV-ers moeten het doen met een stukje basismetaal in hun schoen. Het ene jaar ijzer, het andere jaar aluminium, in vette jaren zelfs koper.
Mijn ouders hadden vroeger zeven schoenen te vullen.
Er zat niet altijd wat in.
Dan lag er wel een boze brief met grote letters:
WATER EN HOOI VOOR HET PAARD!
Had wel wat weg van chocoladeletters vind ik nu.
Ondanks alle rellen in Rotterdam was er naast het nieuws ook het Sinterklaasjournaal.
Met een persconferentie, gegeven door de hoofdpiet en met gelegenheid tot vragenstellen door ‘journalisten’, maar waaronder ook Joost Vullings zich bevond.
Later was dit nog te beluisteren op Met het Oog op Morgen.
Een goede morgen.
Drogist
Jonge vader met dochtertje komt de winkel binnen: „Bent u de dorpsdokter?” Ik run deze drogisterij al 51 jaar en sommigen noemen mij de dorpsdokter of hulpdokter en ik voel mij zeer vereerd. Maar, zeg ik dan: ik ben drogist, ik ben beter dan de dokter want een drogist kan een koffievlek uit je tapijt halen. De domper volgt. Bij het verlaten van de winkel vraagt het meisje bij de deur: „Papa, wat is een drogist?”
Paul Letschert
Nou, kan me voorstellen dat de domper volgt op zo’n flauwe mededeling.
Daarna volgde natuurlijk een knipoogje en een gefluisterde mededeling om na sluitingstijd nog eens terug te komen voor een ouderwets potje aderlaten. Dergelijke lieden komen niet voor niets aan hun bijnaam.
Deze man heeft een probleem met zichzelf, waar hij nog geen middeltje tegen gevonden heeft.
Ilona! Dank voor het telen, hilarisch goede persconferentie. Talentjes daar bij dat Sinterklaasjournaal. Apart wel dat kindertv op de Nederlandse tv vaak zulk goed cabaret oplevert, was al zo bij Ja Zuster Nee Zuster, de Stratemaker op Zee show, J.J. de Bom, Theo & Thea, veel bij het Klokhuis .. goeie teksten, goeie liedjes die op de volwassenentv niet zouden misstaan.
Een drogist, zei papa, nog net binnen gehoorsafstand , een drogist is een droogstoppel die met jaloerse blik kijkt naar de dorpsdokter. Maar hij weet alles van vlekken en jeuk.
Het Sinterklaasjournaal is toch voor kinderen? Dit fragment boeit ze niet, Ilona, het is helemaal bedoeld voor volwassenen die de politiek een beetje volgen. Wat vonden je kleinkinderen ervan? Die sloegen dit toch over?
Ach, het is altijd al zo geweest.
‘Joa meneer de borgemeester, now mu’j Suntekloas tog ies vertell’n of de begrotuge al een beetje op orde is’.
‘Zeker, Sint Nicolaas! Het college heeft met eenparigheid van stem besloten om…’.
En wij maar vernikkelen in de kou.
😆
Ik denk dat Ilona de eerste laag van het verhaal ziet, komen er genoeg cadeautjes en detweede laag die voor volwassenen bedoeld is. Jammer dat Pawi alleen nog maar de tweede laag ziet.
Mijn kleinkinderen begrijpen er niets van. De ene spreekt geen Nederlands en de andere spreekt nog helemaal nix.
Is die andere al geboren, lummel?
Hoe dan ook: gefeliciteerd!
Die twee lagen kan je niet over het hoofd zien, maar cadeautjes in de schoen linken aan een vaccin in je arm…er zitten vast leukere grappen in het Sinterklaasjournaal.
Ieder zijn voorkeur, hoor.
Morgenochtend verschijnt er weer een vers intro, ’t is maar dat jullie het weten. Een special over een voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal …