De eerste!!! “Voor het eerst in mijn leven ben ik de eerste. Dat ik dat nog mag meemaken …” schreeuwde Bertie uitzinnig een week geleden, vorige week maandag om 7:01 uur. Ja Bertie, dat mocht jij meemaken en het is je van harte gegund. Hier is het aangenaam. Hier maken we de mensen blij.
WordPress deed ook een duit in het feestzakje en liet me weten dat ik al dertien (13!) jaar bij ze aan het bloggen ben. Dat ik dat nog zou mogen meemaken had ik destijds niet kunnen weten. En nog geloof ik het soms niet, dat pure geluk elke morgen als ik wakker word en aan het bloggen sla, hier en elders en met een speciaal plekje in mijn hart voor het ikjespanel. Via NRC.nl en het VKblog ging ik 13 jaar geleden naar een blog in eigen beheer en het gaat als een tierelier. Gekker moet het niet worden, maar wordt het ook niet. Toch?
Wat een lolbroek, die conducteur
Michiel Heldeweg zat in de trein van Enschede naar Den Haag. Wat er toen gebeurde geloof je niet. Tussen Amersfoort en Utrecht kwam ineens de zon achter de wolken vandaan en de conducteur verzocht de reizigers via de omroepinstallatie meteen om dit bijzondere moment, dit “bijzondere verschijnsel”, de zon die “op een unieke wijze” plots zichtbaar was geworden, in zich op te nemen. Wat een lolbroek, die conducteur. Waarom maken wij die nou nooit eens mee? Wij moeten het doen met conducteurs die niet in Amsterdam geboren zijn. Jammer hoor.
Suske, innig geliefd reageerder alhier, wenste ons allen weer een fijne maandag en dat vonden we prettig. We konden er mee door naar de dinsdag. Ina Smits vertelde toen over haar kleinzoon van 9 die dacht dat de “paddenstoeltjes en andere versierselen” van de unieke kerststal te Sibbe bij de Action vandaan kwamen. Dat kun je weleens hebben. Daarna zette oma de kersenvlaai op tafel. Opa liet een scheet die naar eieren stonk. “Nou nou, zijn de mijnen weer open?” giechelde iemand op de achtergrond.
Livia Verstegen had een leuk momentje bij haar thuis met haar fysiotherapeut. Hij masseerde en kneedde en rekte en strekte dat het een lieve lust was en was na afloop tevreden. Livia had een knieoperatie gehad en vroeg wat ze nu wel en wat ze nu juist nog niet kon. Ze had de afgelopen week gemiddeld zo’n 4.800 stappen gezet. “In de goede richting …”, grapte de therapeut, want hij was in zijn hum. “Waar kom je vandaan?” vroeg hij belangstellend. Livia antwoordde dat ze oorspronkelijk uit Den Haag kwam. Waarop de man schaterlachend riep: „Ik bedoelde: van hoeveel stappen vóór de operatie?” Het huis staat nog altijd te schudden alsof het in Groningen is. Wat een ongelooflijke dijenkletser, waarom maken wij nou nooit zo’n fysiotherapeut mee? Je zou er je knie vrijwillig voor verbrijzelen.
Anne-Lotte van der Lingen schreef ook een ikje, want ja, iemand moet het doen, en ze tikte alleen al met haar naam bijna het maximale aantal woorden van 120 aan. Anne-Lotte van der Lingen verzorgde op de spoedeisende hulp een 80-jarig oud besje dat vertelde twee kinderen te hebben. „Maar één daarvan is geëmigreerd.” vulde het mensje aan. Op Anne-Lotte van der Lingens vraag waar die dan woonde, antwoordde het oudje: “Rotterdam!”
Wat ik zelf geantwoord zou hebben? “En u dezelfde adem”
En toen was het al tijd voor het zaterdagikje, vaak zijn het de beste, omdat Nederland er het hele weekend mee moet doen en op mag kauwen. Nou, dat van Margot Lodewijk mocht er wezen. Ze liep met haar hond in het Vondelpark te wandelen en ze had een muts op waar haar haar onderuit kwam. Nou, dat moet je niet in Amsterdam doen. Een man hield haar staande, ja echt, en sneerde recht in haar gezicht: “U heeft dezelfde flaporen als uw hond.” Amsterdammers, geboren en getogen, lachen zich daar rot om, zelfs als ze allang niet meer in Amsterdam, maar in Almere of in Frankrijk wonen. Typische mensen. Typische humor. Vreselijke omgangsvormen. Wat ik zelf geantwoord zou hebben? “En u dezelfde adem”.
En jawel, dat was helegaar het zaterdagikje niet. Ik vergis me een dag. Het echte zaterdagikje werd geschreven door Philip van Wijk (14) of zijn vader of moeder. Hij had als achtjarig jongetje per ongeluk zijn overgrootmoeder in haar hangtieten geknepen. Ze lagen destijds allemaal in een deuk en Philip kan het nu na zes jaar eindelijk loslaten. De gebeurtenis.
Wil jij net als Bertie, Suske en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens op X te klagen, want dat moet daar. Het doel is om zoveel mogelijk medestanders te vinden die de misstand ook verschrikkelijk vinden en het liefst het bedrijf, de politicus, de instantie in kwestie gaan boycotten en cancelen. Dit keer ging het om een proefabonnement op de Volkskrant. Het zou drie (3) weken duren en volgens de krant begon het dus op 6 januari en eindigde het op 20 januari. Op 6 januari kreeg ik al een email en een telefoontje met “uw proefabonnement loopt binnenkort af”. Kansloos, zuchten we dan, en gaan de veel te dikke papieren zaterdagkrant uit de brievenbus halen. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “De Volkskrant kan rekenen” © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Het leven is hard
Ik stond bij de AH-servicebalie naast een mevrouw die met een peer in haar hand kwam vertellen dat de peren die ze al vóór de kerst gekocht had nog steeds hard waren. En haar zoon hield zo van peren, maar kon ze nu niet eten. Of ze andere peren kon krijgen. De medewerker keek verward en zei dat ze deze peren nu niet meer verkochten. Ik keek naar de peer in haar hand en zei: „Mevrouw, dit zijn stoofperen!” De vrouw reageert verrast: „Oooh vandaar! En hoe maak je die dan?” Ik heb haar mijn recept gedeeld en ze ging tevreden de winkel weer uit.
E.M. van Rijsingen
Grappig gevonden: eerst alles in de verleden tijd vertellen, tegen het einde overschakelen op de tegenwoordige tijd en dan afsluiten met een combinatie van verleden en voltooid verleden tijd.
E.M. van Rijsingen … Elly? Eduard? De M is van Maria. Ik gok op een bejaarde in het zuiden van het land en dat is winst: in een Amsterdamse AH zou de klant met de grond gelijk gemaakt zijn.
Een achtjarige die in de hangtieten van zijn overgrootmoeder knijpt. Dat is voor problemen zorgen op latere leeftijd. Voor die achtjarige bedoel ik.
Ja, ik begrijp niet dat de hele familie daarvan in een deuk lag. Dat gaat het ventje zijn hele leven achtervolgen.
Is het niet gevaarlijk voor het jochie? Wie weet levert het obsessies op, angstdromen, trauma’s, gebrekkige omgang in liefdes, en wat als hij later zelf een vrouw heeft die grootmoeder is? En een kleinzoontje? Nou??
ps
Goedemorgen.
Goedemorgen Bertie, verslagen door Suske … maar een mooie tweede plaats deze week. Qua jochie: jazeker, daar ben ik ook bezorgd over. En je vergeet nog dat het jongetje zelf later ook grootmoeder kan worden, met of zonder hangtieten, dan is de ellende niet te overzien.
Geinig om te lezen dat jij ook op het VK-blog hebt gezeten. Daar moeten we elkaar in het verleden vast eens tegen zijn gekomen. Daar kon het ook wel eens ruiken naar de mijnen trouwens, maar dat zijn weer andere verhalen. En gefeliciteerd met je jubileum!
Dank je, Jan. Je naam kwam me altijd bekend voor … jammer genoeg heeft de Volkskrant alles gewist. Belachelijke actie, maar goed, het is gebeurd.
Geen reclame
In de wachtkamer van een oogkliniek roept een medewerker de naam van een patiënt: mevrouw Hulsman.
Niemand reageert, dus nogmaals. Geen reactie.
De medewerker gaat zijn kamer in en komt later terug. Weer wordt een patiënt opgeroepen: mevrouw Huisman…
Kees Lebon
De eindredacteur legt de clou uit in de kop. Handig!
Opa’s biertjes
Drie negenjarige kwebbeltantes bespreken op de achterbank van de auto hoeveel biertjes hun opa’s in 1 jaar drinken.
„Misschien wel 250” zegt er een.
„Ik denk wel 1000” roept de ander.
Waarop de derde stoïcijns antwoordt: „Mijn opa mag geen bier drinken van de dokter. Daarom drinkt hij speciaal bier.”
Reinier Berendsen
We moeten qua lezersanekdote en “ikje” maar raden wat de rol van Reinier in dit verhaaltje is. Waarschijnlijk de papachauffeur die de meisjes naar school, hockey of paardrijles brengt, maar joh … geef die info even. Da’s het concept.
En zo heel erg grappig of bijzonder is die opmerking niet dat hij in de krant had gemoeten, hoor. Van mij althans niet. Maar er was kennelijk niks beters. Met je stoïcijns …
Inhoudelijk kan het zomaar eens zijn dat opa 0.0 bier drinkt, en wat is daar dan aan te lachen, Reinier? Waarom proestend het stuur omgooien, de berm in, het voorval intikken en opsturen?
Man man.
Ken je de kroeguitdrukking: ’t Is l.l maar het praat. ?
Geldt ook voor de meeste ikjes.
Ik kende hem niet … Brabants? 🤪
Weet ik niet, het werd wel hier gezegd maar iedereen scheen het te kennn.
Jij nu ook. 😏
Ja, je wordt bedankt. 😜
Fietsbeller
Vanmiddag op straat hoorde ik een man telefoneren; hij zat op de fiets en had het over iets op papier zetten en dat er een notitie moest komen. Hij hield zijn hoofd schuin om zijn oor tegen de telefoon te houden.
Toch had hij beide handen aan het stuur. Pas toen hij me passeerde zag ik dat een meisje achterop zat, rugzakje om, die met haar arm geheven en rechterhand de telefoon tegen het oor van haar vader hield.
Charles de Vries
Triest. Je ziet ze weleens in de trein en supermarkt, die mannen die luid pratend met het hoofd schuin en de blik op niks door de gangpaden paraderen. Maar dit – met je dochtertje op de fiets – is next level en zou keihard moeten worden afgestraft. Wordt het niet.
Hoe dresseer ik mijn dochter.
Toetsweek
Mijn 13-jarige dochter Marte heeft toetsweek op school. Geen lessen, maar wel elke dag één of twee toetsen maken en de rest van de dag studeren. Op woensdagmiddag tref ik haar wat lamlendig aan de keukentafel. Het is haar allemaal duidelijk te veel. Als ik vraag hoe het met haar gaat antwoord ze, terwijl ze een blik op haar telefoon werpt: „Mijn telefoon is 1 procent… en ik ook”.
Jannelien Wieland
Ja, die dagen heb je weleens. Dan is er gewoon niks gebeurd in Nederland.
Voor Marte heb ik begrip. Een beetje.
Ja, ik ook, een boel zelfs.
Apart dat de eindredactie zelfs de knoeperds van taalfouten niet meer corrigeert. Ik bedoel maar zeg: “antwoord ze”?
Het gaat gillend omlaag met die ikjes. Tijd dat er weer eens aandacht voor komt in literair Nederland. Ooit was het een prestatie van formaat om zo’n ding gepubliceerd te zien. Nu schaam je je er bijna voor. Nou ja, dat ook weer niet, maar jullie begrijpen wat ik bedoel.
Oh, de NRC-eindredactie is beledigd, stekelige emails in mijn inbakje en vandaag meteen geen ikje. Kinderachtig, hoor. Maar goed, zo zijn ze …
Bananen
Ik ben strafrechter en vandaag had ik zitting. Een advocaat kwam de zaal in om 12 uur voor de behandeling van zijn zaak. Hij had een tasje in zijn hand en zei: „Ik heb bananen meegenomen voor u en de griffier. Ik dacht het is lunchtijd en u zult wel honger hebben.”
Ik: „U dacht, dus ik geef maar wat bananen?”
Advocaat: „Ja, ik heb een onderzoek gelezen waaruit blijkt dat rechters die honger hebben strenger straffen. Vandaar.”
Meta Vaandrager
Dank aan de noeste plaatser! Maar veel voegt dit ikje niet toe aan de kwaliteit van mijn weekend.
En ik moest ook ineens denken aan Peter R. die met zijn croissantjes placht binnen te wandelen.
Ik vond het ook niet veel afgelopen week. Eigenlijk vind ik, net als jij, die ikjes al veel langer niet echt meer te pruimen. Maar ja, ik heb makkelijk praten; ik kan ze gewoon ongelezen laten. En schrijven doe ik al helemaal niet.
Ik ben trouwens even gaan buurten bij je totaal overzicht. Mijn hemel zeg, daar is geen beginnen aan. Dan maar geen inspiratie. Die had ik toch al niet.
Maar ja, ikjes blijven ikjes en verdienen onze blijvende aandacht. Het totaaloverzicht is wat het is: een totaal overzicht, dus een tig aantal jaren alle ikjes en alle reacties. Da’s een boel. En daar kun je in grasduinen, zoals sommige mensen doen, en die kun je verbijsterd wegklikken, wat misschien nog meer mensen doen. Ik kom er zelf eenmaal per week, om het nieuwe overzicht van de week onderaan de lijst toe te voegen. Zoals nu net weer, en morgenochtend ga je het zien. Of niet. Nederland ikjesland, wat voor kabinet we ook krijgen. Vrolijke zondaggroet, leuk je weer eens gesproken te hebben. Blijven schrijven, hoor.
Ik kom morgenochtend zeker weer kijken. En ik probeer te blijven schrijven. Hoewel proberen nooit een goed woord is, je moet het doen en kijken waar het schip strandt (of niet). Proberen helpt meestal niet (oude wijsheid uit mijn werkzame leven). Vrolijke zondagsgroet terug en keep up the good work!
Het gaat morgen over stoofperen. Meer mag ik niet verklappen van mijn marketing manager.
Tot morgen! Mocht ik wat traag reageren, dan komt dat omdat ik morgen in een internationale trein naar Brussel zoef. Tegen de storm in . Maar met de wind mee.