Een schoonmoeder uit 1933. Een schrijvende burgemeester uit Groningen. Een collega in gesprek met de Belastingdienst. Een koerier in de autowasserij. Een vrouw in de achteruit. Een fotograferende endoscopoloog. En twee meeuwen op Antartica. Je kwam ze allemaal tegen op de achterpagina van de NRC, daar waar de ikjes staan. Lees hier gauw verder wat er met ze gebeurde.
Nee, mooier kan ik het niet maken. Misdaden
De schoonmoeder van Kees van der Ree wordt dit jaar, deo volente, 91 jaar. Dat betekent: “als God het wil”, beste lezers van belendende blogs die niks hebben met de klassieke talen en andere deughobby’s. Goed, nu ben ik kwijt waarom ik het over die schoonmoeder had. Ze kon niet zo goed overweg met computers, ja duh. Een schande, Kees van der Ree! Maar zonder dollen, de nietsontziende en mensonterende bezuinigingen in de zorg, da’s de echte erfenis van vrolijke Labrador Rutte. Ongelooflijk dat er ook nog altijd geen enkele ambtenaar gestraft is voor de misdaden die zijn gepleegd in het kader van de toeslagenaffaire. Nee, mooier kan ik het niet maken. Misdaden.
twee mensen die de liefde bedrijven op een motorfiets
En nu ik toch op de site van het Zwitserse schandaalblaadje “20 minuten” ben, kijk hier eens naar, twee mensen die de liefde bedrijven op een motorfiets, zou hier niet kunnen, maar qua sturen van die motor en van de opwinding nog best wel een huzarenstukje.
Maar ene Gerda, zo schreef bijvoorbeeld het AD, had bij het invullen van papieren een half uurtje kinderopvang te veel gedeclareerd. Ze dacht dat dit mocht, omdat ze eerder een half uur te weinig had ingevuld. Ze heeft nu een schuld van 170 duizend euro, het gezin raakte het huis kwijt en Jeugdzorg plaatste de twee dochters in een pleeggezin. Die kinderen hebben ze nog altijd niet terug, en voor die schuld staan er nog altijd wekelijks deurwaarders op de stoep.
Koen Schuiling, burgemeester van Groningen, schreef hier niet over, noch over de gaswinning, nog zo’n hemeltergende affaire waar burgers met opzet worden vermorzeld door ambtenaren en consultants. Nee, hij schreef over het plaveisel van de Grote Markt. Dat het nodig vervangen zou moeten worden? Nee, dat de bergen nieuwe stenen die de stratenmakers aan het leggen zijn af en toe “als goudklompen” oplichten onder de “schaarse zonnestralen”. Nou, dan maak je dus een lange neus naar Den Haag. Ons Groningers krijg je er niet onder, wij hebben al genoeg aan een stapeltje mooie stenen, die van Briqueterie Vande Moortel bijvoorbeeld. Ze liggen ook in Leusden.
Bertie liet weten dat ze “gloeide” vanwege het lezen van mijn vorige “maandagstukje”, oftewel het vorige weekoverzicht. Ik ben benieuwd hoe dat deze week gaat. Met de collega van Ellen Jonkeren, dat is heel iemand anders, is het lachen. Ze is in druk gesprek met de Belastingdienst, qua telefoon dan. Er wordt “druk doorverbonden en klantvriendelijk overlegd”, ahum. Eén van de belastingdiensmedewerkers is niet zo goed in Engels en spreekt “farmaceuticals” uit als “farmakeuticals”. We kletsten ons weer op de dijen. Not. Joke zag er een “poep en pies” grap in. Wij moesten onmiddellijk denken aan de klassieker van reclamemaker Martijn Horvath voor Postbus 51. Ze wilden graag van alles aftrekken, ook dat zou vandaag de dag niet meer kunnen:
Frits de Graaff liet zien dat het ook met niet-ambtenaren soms wat moeizaam gaat, qua communicatie. Hij moest een pakketje verzenden en toog naar de koerier, die, hoe apart, gevestigd was in een autowasserij. De dienstdoende baliemedewerker zei: “Dat werkt zo niet, u moet thuis eerst online een verzendopdracht aanmaken”. Dus Frits briesend terug naar de auto. Hij is er nu toch en besluit om hem maar eens te laten wassen. Maar hopla, dezelfde medewerker komt naar hem toe en zegt: “Daar bent u weer, dit werkt zo niet, u moet eerst weer naar huis om een wasopdracht aan te maken”. Het is allemaal nog waargebeurd ook, zo vrees ik. Maar natuurlijk had Frits gewoon om de hoek op zijn mobieltje de twee opdrachten online kunnen aanmaken. Domme Frits dat hij me d’r eentje van ons is.
frunnikt daar wat, kijkt naar z’n vingers
Thomas Otte maakte ook iets mee. Hij haalde zijn vrouw op van haar werk. Vanwege de regen. Want ja, als het zonnetje schijnt dan moet ze zelf maar naar huis tippelen. Op het parkeerterrein ontvouwde zich volgens Thomas een “vreemd tafereel”: er komt een man aan, die stapt in zijn auto, stapt weer uit, loopt naar de achterkant, frunnikt daar wat, kijkt naar z’n vingers, stapt in, en rijdt weg. Daarna ziet hij nog een paar keer dezelfde “routine” bij twee andere mannen en zelfs een vrouw. Als even later zijn eigen vrouw bij hem instapt zet hij de auto in zijn achteruit. Dan stapt hij uit. „Eén seconde”, zegt hij, „even de achteruitrijcamera schoonpoetsen.” Ja, dat heb je weleens. Condens.Maar of dat zo stinkt dat je aan je vingers moet ruiken lijkt me stug. Misschien heb je het verhaaltje wel opgeleukt, overgeschreven of vertaald, Thomas?
De NRC ging aan het einde van de week heel raar doen. Op vrijdag 1 maart werd er nog een tweede “ikje” gepubliceerd, in de middag. En met een foto. Niemand weet wat de dienstdoende redacteur bezielde.
En op zaterdag was die man of vrouw kennelijk nog altijd aan het werk. Hij of zij plaatste een overpeinzing van Cora de Vos, dat het allemaal zo erg was in de wereld, want ze las over twee meeuwen op Antarctica met vogelgriep, een bruiloft van twee rijke mensen in India en Ursula von der Leyen die de defensie van Europa snel op orde wil brengen. Ja? Dus? Een “overpeinzinkje van dertien-in-een-dozijn, kaliber huiswerkopdracht van de schrijfcursus van het buurthuis” noemde een ikjespanellist het verhaaltje. Dat was niet aardig. Maar wel terecht en keiverdiend. Joke vond het verhaaltje wel geschikt voor op het labeltje van een theezakje. En Bertie wil een viltje. Dat mag. Dat kan. Want Jan Sierhuis heeft het opgegeven, dus heb ik er weer zat.
Wil jij net als Joke, Bertie, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan het rondtouren. Ineens was ik ergens in Amsterdam-Noord, boven het IJ, daar heb je keileuke tentjes, Noorderlicht, Pllek, met leuke mensen met leuke humor. Want dat kan ook in Amsterdam, als je maar over het IJ gaat. Ik at er paddenstoelkroketjes en een worst van wild zwijn op een bedje van het een of ander. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Gewoonboot” © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Nee, lieve mensen, het ligt niet aan jullie toestel, er is (nog) geen ikje beschikbaar gesteld door de NRC. Ik ben in onderhandeling met de verantwoordelijke afdeling.
Ze hebben nog niet teruggebeld.
Intussen toont deze geschiedenis genadeloos de kwetsbaarheid van het concept aan. Geen ikje, geen oordeel, geen reacties, geen site anymore. * huivericoontje
Want de site volschrijven met family app verhaaltjes over boeken, recepten, wijn en kleinkinderen, met altijd diezelfde schrijvende oervervelende suffe oom die zichzelf zo grappig vindt, daar pas ik voor, die zijn er al genoeg, wat zeg ik, die zijn er al teveel.
Ook de site vullen met leuke plaatjes waar niemand een onderschrift meer bij wil zetten en met psychologische karakteranalyses van reageerders uit het verre verleden, nee, ook daar pas ik voor, heb ik altijd al voor gepast eigenlijk.
En de site vullen met mooie eigengemaakte feuilletons, verhalen, schetsen, columns, liedteksten, stukjes, knotsgekke ingevingen, daar ontbreekt de tijd tegenwoordig voor in studio Van Vuren.
Maar morgen komt het vast weer goed, wat zeg ik, het fenomeen ikje is nog springlevend, springlevender dan ooit, let maar eens op uw favoriete literaire tijdschrift van later deze week.
Voor nu: over en uit, andere dingen te doen.
Lees anders het maandagstukje, oftewel het weekoverzicht hierboven nogeens aandachtig door, hardop zelfs, doe eens gek en maak de huisgenoten, voorzover aanwezig, de buren en de rest van Nederland en omstreken blij.
Eindelijk thuis en meteen naar het laatste ikje gesurfd.
Is het er niet.
Tja.
Als we maar gezond zijn.
En dat zijn we! Toch?
Volgens mij wel. Vandaag in de zon gezeten, gezonder kan bijna niet.
Niet te lang en zeker niet tussen 11:00 en 17:00 uur.
Nog wel, het is te vroeg voor gevaarlijke stralen.
City mom
Voor de reünie van de bevallings-pufcursus, namen we ons eenjarige kroost mee naar het babytoneelstuk Mèh in Amsterdam. Al meezingend op de mèhlodie kon je je kind wegwijs maken op de boerderij. Makkie, dacht ik na menig kinderboerderijbezoek. Maar ook hier bleek ik me flink te hebben vergist. Ik wees mijn zoontje op de babykoetjes die te zien waren op het podium. Ik werd verbeterd door andere toeschouwers, dat het lammetjes waren. En mochten het koeien zijn, dan waren het kalfjes.
Ana Roëll
Mèh!
Ja! Het bestaat. Plof.
Ongeveer 30 minuten voorstelling + 15 minuten spelen in het decor. Dat laatste lijkt me gaaf, ideetje voor volwassenen voorstellingen as well? Lekker zelf aan het kruis in de Nieuwe DeLaMar?
Ik merk pas nu dat ik abonnee moet worden om die ikjes te lezen. Dan maar hier blijven lezen wat er daar verschenen is.
Als je er maar af en toe even iets over zegt, want … dit is een review site. 😉
Crematiemuziek
Ik schrijf levensverhalen voor uitvaarten en heb zodoende een beetje ervaring met de bonte revolutie binnen de crematiemuziek. Live Tiroler jodelen, een cd vol denderend overvliegende ooorlogsvliegtuigen, rappende kleinkinderen: alles voor de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Nu sprak ik laatst nabestaanden die zó ongemakkelijk leken dat ik me afvroeg hoe extreem hún muzikale keus dan wel niet was: „Oma wou graag Mieke Telkamp met Waarheen Waarvoor. Mag dat nog?”
Trees Roose
Oei, het zal je vak maar zijn, dacht ik meteen. Maar goed, mijn eigen reclamebanner is al sinds jaar en dag “voor al uw stukjes”, dus ik moet niet zeuren als het een keer op mijn pad komt. *huiver icoon
Ja, Mieke Telkamp (grinnik, ik schreef echt per ongeluk Mieke Kerkhof) is zeker welkom op uitvaarten, ze biedt troost en daar gaat het om. Het hoeft geen feestje te zijn, de zaal hoeft – zolang we het Songfestival nog niet gewonnen hebben – niet te gaan hakken.
Die drie ooo’s van ooorlog vind ik wel moooi, duuurt allemaal te lang die ooorlogen oooveral.
Over Mieke Kerkhof gesproken – zoals bekend heb ik zo af en toe contact met haar, – dat is dus echt een prettige vrouw. Een horenswaardig gesprek met haar werd op een uur uitgezonden waarop ik doorgaans niet aan mijn toestel gekluisterd zit, om een uur in de nacht. Jullie vast ook niet, maar gelukkig bestaan er podcasts. Met dank aan Heer Rozenwater, die dat soort dingen bijhoudt, is hier de link. Het staat bol van de wetenswaardigheidjes over vrouwendingetjes, voor zowel man, vrouw en alles wat daar tussenin zit, interessant.
Rumoer
Vier volleybalvelden in een sporthal is best veel en regelmatig rollen ballen van buurwedstrijden ons veld in en wordt de rally stilgelegd om blessures te vermijden. Laatste wedstrijd kwam behalve de bal ook een speelster ons veld in getuimeld. Het zag er heftig uit, een bezorgde teamgenoot stond vlakbij en ontfermde zich over de jonge vrouw. Het was echt ernstig, ze kon haar hoofd niet meer bewegen. Ze leek wat te willen zeggen maar haar stem ging verloren in het rumoer. Mijn teamgenoot boog zich nog verder voorover, en verstond haar toen: hij stond op haar haren.
Jeroen Dijkmeijer
Langdradig verteld dit voorvalletje van niks. Maar goed, Jeroen is het kwijt. Ik raad de onfortuinlijke volleybalster iets aan tegen lange haren: haarband (om het hoofd), haar (om de vlecht of paardenstaart), muts (over het hoofd) of schaar en scheerapparaat (boven).
Leuk, dat nieuwe nummer van Tekstblad dat ik net uit de brievenbus heb gevist. Dat artikel ga ik eens uitgebreid lezen 😁
Het voorwoord van de hoofdredacteur is keispannend!
Jaja, die rubriek die kennen wij! *verkneukel icoontje
Kruising
Mijn vrouw en ik waren een boswandeling aan het maken aan de hand van een routebeschrijving. De opdracht was ‘zijpaden negeren en op de eerste kruising van paden links af’. Na een aantal zijpaden gepasseerd te hebben dacht ik iets verderop een kruising te zien en ik vroeg mijn vrouw: „Is dat een kruising?” Op dat moment passeerde ons net een mevrouw met een hond en zij reageerde werkelijk als door een wesp gestoken: „Dat ís geen kruising, dat is een Franse bulldog ! Een Franse!” Zwaar gepikeerd liep ze weg, ons verbijsterd achterlatend.
Martin Gerritsen
Zo jammer, dat “ons verbijsterd achterlatend”, de klassieke veelvoorkomende fout. Maar goed, Martin had het Tekstblad met instructies voor het schrijven van een goed ikje nog niet gelezen. Vanaf volgende week gaat het niveau zeker omhoog.
Inmiddels doet zich in Nederland wel de vraag voor, wat is precies een kruising? Dus niet als je een zijpad tegenkomt, ook niet als je op een T-splitsing stuit waar je alleen links of rechts kunt. Moet het echt zowel rechtdoor als een zijpad links en een zijpad rechts zijn en moeten die in elkaars verlengde liggen? Gelukkig hebben veel mensen een hond om thuis te komen.
En intussen lees ik lekker verder in het Tekstblad. Van het weekend heb ik meer tijd, dan ga ik het in een ruk uitlezen!
Advies
Als 12-jarige ontdekte ik thuis, verstopt achter een rij in de boekenkast, twee foldertjes met seksuele voorlichting: een voor jongens en een voor meisjes. Met mijn twee beste vriendinnen bestudeerde ik de inhoud. We zaten voor het eerst in een gemengde klas op de middelbare school, dus vooral het jongensboekje lazen we met rode oortjes. Het advies aan die stakkertjes was om een liedje te gaan fluiten als ze een stijve piemel kregen. Wij meisjes hebben daar jaren plezier om gehad; ook wel gehekeld als „de slappe lach”.
Margreet Tordoir-Kreugel
Kijk, zo leer je nog eens wat op de vroege zaterdagochtend. Ik dacht onmiddellijk dat het “stakkerdje” moest zijn, met een d, maar het mag dus allebei. En met dank aan Wikipedia en Synoniemendinges weet ik nu waar het woord vandaan komt: uit het Noors, in de betekenis van “stumper” voor het eerst aangetroffen in het jaar 1871, ontleend aan het IJslands staf karl (“stok-man”), een landloper, een zwerver.
Qua eindzin een gemiste kans, Margreet Tordoir-Kreugel. Had geschreven dat jullie nog jaren daarna de slappe lach kregen telkens als je een jongetje hoorde fluiten en hij was wel goed geweest. Show, don’t tell en never underestimate your reader.
En ja, ik heb nog een bladzijde gelezen in Tekstblad en tref warempel mijn eigen naam aan! Gekker moet het niet worden. Lezen dat blad, neem voor het volledige artikel een abo of koop het losse nummer.
Margreet maakte me aan het lachen, een aardig begin van het weekend.
Vanmiddag of morgen ga ik de rest lezen, het is weer langs me heen gegaan. Ik vraag me af waarom ik hier niet ingeschreven word, zit ik in het verdomhoekje?
Niemand weet wat er misgaat, Bertie. Ik heb alle instellingen gecontroleerd, het lijkt allemaal te kloppen. Maar is niets is minder waar … 🧐
Alle bloggers vind ik terug op de kolom Reageren van mijn weblog, ook daar vind ik je niet.
Raar! Heb je de overgang van apiedapie naar basvanvuren misschien niet goed verwerkt? Ik zelf ook niet, maar da’s een ander verhaal.
Ik zal het bij gelegenheid uitgebreid bekijken.