Ik rol niet van mijn stoel (ikjesrecensie editie 470)

Een stabiel leven. Aan de pil. Een warme vriendschap. De perfecte kookwekker. Een nieuwe collega. In pyjama de straat op. Dat willen we allemaal wel. Toch? De NRC-ikjesschrijvers vertelden er vorige week over. Dingen die ze wensten, dingen die ze hadden, dingen die ze dachten te hebben. Lees dus maar gauw verder.

Lot Schulze bijvoorbeeld (24 lentes jong) begon na de zomer met een nieuwe master. Dus ja, dan heb je als moderne studente alle tijd van de wereld en kun je je aanmelden als vrijwilliger, bijvoorbeeld bij het Rode Kruis. Maar tijdens de telefonische intake was de Rode Kruis-recruiter niet bijster enthousiast. Het waren best veel verplichtingen en ze merkten nu eenmaal dat “studenten dat soms moeilijk vinden”. Toen Lot zei dat ze haar studie makkelijk zou kunnen combineren met andere verplichtingen was het verbijsterende antwoord: “Ik geef je alleen maar even de opties, Lot. Je kunt je altijd nog aanmelden wanneer je een stabiel leven met een vaste baan hebt, Lot.”

Het lijkt wel of ze steeds slaapverwekkender worden, schreeuwde ze zelfs uitzinnig stampvoetend op het koude zeil van haar gezellige woonkeuken.

Dus ja, zelf zou ik opgehangen hebben en bij de dierenbescherming of het dichtsbijzijndste asielcentrum hebben aangeklopt. Of de voedselbank, die van de frietjes in Oekraine. Ook Bertie van ons ikjespanel zou afgehaakt zijn, meldde ze, want bij het Rode Kruis ging de studente “haar noodlot tegemoet”. Joke, nog zo’n prominent lid van het panel, uitte zich in vergelijkbare bewoordingen. Daarbovenop oordeelde ze dat de ikjes bijzonder saai zijn de laatste tijd. Het lijkt wel of ze steeds slaapverwekkender worden, schreeuwde ze zelfs uitzinnig stampvoetend op het koude zeil van haar gezellige woonkeuken. Maar goed, daar gaat het hier niet over, het gaat hier over de ikjes. Niet over de keuken van Joke.

Intussen verscheen op het altijd drukke spreekuur van Mieke Kerkhof weer een patiente die belachelijk gemaakt kon worden. De jonge vrouw was 18 jaar en wilde aan de pil. Ze was bang om die te vergeten. Mieke, de wijze, ervaren en in alle vrouwendingen doorknede vakvrouw, raadde haar aan om de strip naast haar tandenborstel te leggen. Want “je vergeet toch ook nooit om je tanden te poetsen?” Zegt het kind: “Nou, soms wel hoor. Weet je wat, dokter, ik plak de strip wel aan mijn mascara vast.” Dus ja, dan weet je dat het meiske met die prachtige ogen maar dat bij vlagen onwelriekende mondje misschien helegaar niet zo snel zwanger zal worden. Je zal het maar moeten kussen, oh gruwel icoontje.

Zo, dat komt wel even binnen, zo’n mooie foto. En dan hebben we de pil niet eens gezien, laat staan aan de mond durven ruiken. Jan Sierhuis kwam, onwetend van bovenstaande illustratie, vorige week hier op de site een streekroman afleveren, die hij heel knap in een (1) reactieveldje wist samen te vatten. De witregels werden later door de blogbaas op het gevoel ingevoegd. Jan aast op een viltje, dat is duidelijk. En hij wacht naar eigen zeggen op de ikjes van maart. Die van februari boeien hem niet. Ons ook niet zo, maar da’s elk jaar zo. Aanstaande vrijdag begint maart.

“Hoeven we niet te kennen hebben we niet geleerd!”

Lydia van der Meij zat daar niet mee. Ze zond onbekommerd haar ikje in en het werd nog gepubliceerd ook! Ze doet vrijwilligerswerk als “Taalmaatje” en denkt dat iedereen weet wat dat is. Ze heeft een “warme vriendschap” ontwikkeld met haar clientele: een vrouw, haar man en hun kinderen. Van een van de kinderen kreeg ze de vraag wat “spoborden-kruid” is. Wat? Ja, dat dacht Lydia ook en ze keek in het schriftje van het kind. “Spatbordonkruid” stond erin. Ook dat woord kende ze niet.  De grote Van Dale op het internet gaf niet thuis. Dus nee, dan hoef je dat woord niet te kennen. Dat was het hele verhaal al. Had best een stuk korter gekund. “Hoeven we niet te kennen hebben we niet geleerd!” scandeerden wij in dit soort gevallen vroeger uit volle borst, ergens in een klasje met hoge ramen en een meester met een sigaret in een ijzeren asbak op een lessenaar.

Intussen droeg een ijverige lezer via email de oplossing aan over het rare woord. Dat bleek onkruid te zijn dat op vieze blubberige spatborden kan gaan groeien. Om met Joke te spreken: “Tja … goh … nou …” Maar Bertie begon meteen te fantaseren over een moddergevecht in de stromende regen met de blogbaas, gevolgd door een gezamenlijke maaltijd met worstenbroodjes en schuimende kroezen bier. Kom maar op, hoor. Ik lust er wel pap van. Worstenbroodjespap.

Anne Rijper was in een “kookwinkel”, whatever dat is, en vond daar de perfecte kookwekker. Hoe ze die daar kwijtgeraakt was vertelt ze niet. Ze was benieuwd of het de hare was en wond hem op. Te laat realiseerde ze zich dat de rest van het winkelende publiek daar misschien niet naar wilde luisteren. Na een oorverdovend gerinkel kwam een medewerker naar haar toe lopen. „U had gebeld?”, vroeg hij vriendelijk. Dus het was een lachwinkel, schouderophaalden wij en vervolgden onze dag. Zowel Bertie als Joke lieten weten het verhaaltje wel geestig te vinden, c.q. zich erin te herkennen. Komt niet vaak voor. Het Gouden Ikjespanel Felicitatiekaartje is onderweg naar Anne. Echt jaren geleden dat er weer eens eentje uit ging. Let je op, Jan? Dat kan dus ook: een goed ikje schrijven.

Naar Wilma ging niks. Wilma Blokdijk dan, niet die van Fred. Ze kregen een nieuwe collega, een “managementondersteuner”. Het hoofd bedrijfsvoering kwam met het leuke idee om een week voor de indiensttreding van de nieuwe collega een kennismakingslunch te organiseren. “Zo gezegd zo gedaan” schrijft Wilma gnuivend. Ook wij wreven in onze handen. Wat zou er mis gaan? “Zaaltje gereserveerd, broodjes en drank besteld, onze gaste aangemeld bij de receptie. Iedereen zit klaar” voert Wilma de spanning tot onpeilbare hoogte op. Nou, jullie raden het al. De nieuwe collega komt niet opdagen. Ze was namelijk als enige niet uitgenodigd. Zat nog niet in de teammailgroep, noch in de team app. Dat had een goede tikgeit natuurlijk wel in de gaten gehad. Maar ja, die hadden ze dus nog niet. Joke was ook over dit ikje opvallend positief. Ze zag het voor zich en bleef lachen, “nou ja … grinniken, ik rol niet van mijn stoel”.

Net na middernacht in de nacht van vrijdag op zaterdag stond ineens het zaterdagikje op de site. Dat was schrikken. Irene Jansen (33) vertelde dat ze als “single vrouw” zelfstandig probeert te zijn. Oei! Er ging een schok door woke Nederland. Foei, Irene! We gaan ons collectief voor je schamen. Ze schreef dat ze midden in de nacht haar kat “grommend met een prooi in de woonkamer” hoorde. Grommend. Een kat. Met een prooi. Ze had dus voor het slapen gaan behoorlijk gedronken. Maar goed, ze strompelde naar beneden en zag in het donker een silhouet, zo groot als een rat. Ze raakte “totaal in paniek” en rende in pyjama de straat op, recht in de armen van een van de mannen die daar op dat tijdstip nog in de rij voor haar deur stonden. “Bijna in tranen” smeekte Irene hem om de rat op te ruimen. En jullie raden het al: het was geen rat maar een schoen. Soms lijken ze daar namelijk op, die ratten. Mannen ook, maar da’s weer een ander onderwerp. Hij bleef gelukkig slapen en maakte de volgende morgen haar favoriete ontbijtje.

Het “how can I make this about me” uurtje, dat doorgaans op de publicatie van een ikje volgt, leverde allereerst een verwijzing op naar een ander ikje, waarin iets voor een rat wordt aangezien. Vervolgens biechtte onze lieve Bertie, met wie ik nog altijd geen enkel worstenbroodje heb gegeten, op dat ze best wel altijd overal van schrikt, zelfs van haar eigen schaduw. Ook bij het intypen van deze biecht keek ze schichtig om zich heen. Dat voelden we althans. En tot slot vertelde ik zelf het waargebeurde verhaal over die keer, nog maar een paar weken geleden, dat ik vertederd vanachter het raam van de woonkamer naar een eekhoorntje stond te kijken dat buiten aan het snoepen was van de pindaslinger die we voor de mezen en de Nationale Tuinvogeltelling hadden opgehangen. Tot de “eekhoorn” zich volgevreten omdraaide en ik een gladde rattenstaart zag wegglippen. Ik haalde de pindaslinger onmiddellijk binnen en die wordt dus nooit meer teruggehangen. Ook het vogelvoertafeltje en het drinkbakje voor de egeltjes staat nu op zolder. Forever. Ooit schrijf ik hier nog eens een streekroman over, of een ikje, ik kijk nog wel.

Wil jij net als Jan, Joke, Suske, Bertie, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik had niks meegemaakt. Althans niks dat gefotografeerd mocht worden. Heb je weleens. Dus ja, toen zette ik in blinde paniek de houtmand van mijn eigen open haard maar op de foto. De voorraad slinkt, ik schat dat ik toch nog een kuubje moet laten brengen. Berken voor het gemak en beuken voor de gloed en duurzame warmte. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Hout in de mand” © 2024 Bas van Vuren