Na de operatie. Hulpvaardig. Bij het bier. Kunst die raakt. Europa(pa). Zomaar vijf willekeurige titels van ikjes van vorige week. Ze stonden in de NRC. Het ikjespanel vond er wat van. Lees het hieronder.
Saskia Brinkmann diepte een wel heel belegen verhaaltje op. Ze is een vrouwelijke chirurg maar werd door een patient aangezien voor verpleegster. Ja, heb je weleens. Ik ben ook weleens in een supermarkt aangezien voor vakkenvuller, terwijl ik een duidelijke CEO-uitstraling heb. Daar mauw ik niet over. Die dingen gebeuren namelijk.
Joke vond het ook niet kunnen. “Been there done that,” vond ze. En heel lief suggereerde ze dat het aan de leeftijd van de lezer zou kunnen liggen. Voor de ouwetjes is zo’n beetje alles in het leven al eens voorbij gekomen, maar “voor jonge dokters in opleiding tot vrouwelijk chirurg is dat allemaal hartstikke nieuw en een klein beetje schrikken”. De ouwe Jan Sierhuis wist dan weer niet hoe hij hierop moest reageren. Dus da’s dan nog een stapje verder naar de afgrond van het leven. Maar het kan nog erger. Bertie zei d’r helemaal niets van, want ze kon de weg weer eens niet vinden. “Kom een beetje laat binnenvallen. Ik zie dat ik niet veel gemist heb.” Tsss, was dat laatste zinnetje nou echt nodig?
“Mevrouw zuurbekje gaat uit fietsen met haar man, gezellig”
Celeste de Wit zag in een fietsenstalling een vrouw worstelen met haar fiets. Op een gegeven moment lag ze d’r onder. Hij had haar in de houdgreep! Een man schoot de vrouw te hulp, maar toen viel er nog een fiets. De vrouw mopperde: “Dat komt doordat jij hem weghaalde”. Toen Celeste verontwaardigd gilde dat die vrouw die “meneer” beter kon bedanken in plaats van zo te sneren, antwoordde ze: “Het is mijn man”. En toen was alles duidelijk. Proest-icoontje. Is wel zo. Als je getrouwd bent dan hoor je chagrijnig met elkaar te doen. Of je gaat online een potje zitten schelden, zoals een gefrustreerde opa dat anoniem ergens op het web in de avonduren doet. “Mevrouw zuurbekje gaat uit fietsen met haar man, gezellig”, reageerde Jan Sierhuis. En die vonden we wel leuk.
Ene Harry Stein, misschien wel familie van Cor, stond in de supermarkt bij de bieren en wijnen. Een “ongeschoren oudere man” sprak hem vriendelijk aan. Hij wilde weten hoe je een knotje in je haar krijgt. Hij had zijn haren laten groeien voor kinderen met kanker, maar die wilden zijn grijze haren niet. Man man. Het zal je gebeuren. Knip die bos pluizen dan gewoon lekker af. Volgens Jan, die op dreef was vorige week, had de man ook in het koekschap naar bastognekoeken kunnen kijken. En zo was het.
“Kunst die raakt” had de nieuwe stagiair van de NRC boven het ikje van Jennie Casu-Bogaert gezet. Want als je nieuw bent, dan denk je dat jouw koppen iets moeten toevoegen aan het artikel. Spitsvondig moeten zijn. Niets is minder waar natuurlijk. Een kop moet alleen maar dienend zijn, oftewel de lezer verleiden om het artikel te gaan lezen. Maar dat gaat de stagiair nog wel leren. Of niet en dan kan de stagiair het onderwijs in.
Het ikjespanel is niet altijd eenstemmig
Jennie schreef over een groep senioren die ze aan het rondleiden was ergens in een museum op het platteland. Heel ver van de hoofdstad. Ze liet vooral oude meesters zien met van die kruisbeelden. Van die Jezusdingen met die gouden onderbroeken, zie het vorige weekoverzicht. De ouwetjes bewonderen de kunst emotieloos, zoals het hoort als je in je leven al duizenden musea hebt bezocht. Je kijkt, je luistert, je knikt en je loopt door naar het volgende kunstwerkje en daarna naar de borrel met bitterballen. Maar als Jennie een uur later hetzelfde kunstwerkje aan een groep middelbare scholieren laat zien vraagt een meisje ontzet: “Mevrouw! Wat is er met hem gebeurd?!” Bij Jan Sierhuis krulden zijn lippen op tot een “dikke glimlach”. Dat moet een goed schilderij zijn “als je de pijn voelt”. Of een hyperemotioneel meisje natuurlijk, dacht een onbekende lezer, maar die schreef dat niet op uit angst om voor ongevoelig versleten te worden. Ook Bertie vond het een goed ikje, vooral dat contrast tussen de reacties van de ouwetjes en de jonkies. Hopla dan maar weer. Het ikjespanel is niet altijd eenstemmig en wat maakt het ook uit.
Qua emails in de inbox kreeg ik vorige week vrijdag het verheugende bericht van de NRC redactie dat het ikjesarchief, dat in het ongerede was geraakt, weer helemaal hersteld was. Was dus niet zo, maar het kan me niet meer bommen. Ben er nu klaar mee.
Malu Janssen sloot de ikjesweek af met een klassieker: kinderen die iets grappigs zeiden. Haar dochter van 7 dacht dat je bij de aanstaande Europese verkiezingen op een liedje kon stemmen. Voorwaar een koddig misverstand! En Joke vond het lief. Was het!
Wil jij net als Joke, Jan, Bertie, Heer Rozenwater en andere kanjers kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel, ook hier heeft de AI toegeslagen. Het wordt er niet leuker op. De titel van het weekoverzicht, de samenvatting en de header image zijn met artificial intelligence gegeneerd. Kraak noch smaak. Maar het griezelige is dat het wel verrassend goed gedaan is, zonder enige hulp mijnerzijds. Mijn eigen kop (“Kunst die je raakt”), mijn eigen plaatje (een intrigerend fotootje van een bezoek aan een themapark), en mijn eigen samenvatting (“Over ikjes en datjes”) blijven nu helaas voor altijd voor jullie verborgen, want dit is de nieuwe tijd. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer ainteressante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Mannen-op-een-rai” © 2024 Bais van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Rolvast
Mijn moeder speelt fanatiek amateurtoneel. Haar medespeelster nu is een hele fitte vrouw van 97. Haar rol is de grootmoeder van het gezin. Tijdens de eerste repetitie komt ze met gebogen rug en wandelstok het podium op.„Wat doe je?” vraagt mijn moeder. „Nou, ik speel een hele oude vrouw van 80. Die lopen toch zo?”
Fleur Enklaar
Nu??
Enklaar! Hoe toepasselijk.
Jij ook een fijne week Bas! En wederom dank voor je weekoverzicht, dat geeft houvast, zonder raak ik de weg maar kwijt.
Een leuk overzicht. Zo heb ik weer wat te lezen.
Fijne maandag
Daar doen we – ik en mijn medeaiteur – het voor! Fijne maandag terug!
Overzichtelijk begin van de week.
Het ikje? Ik kan me voorstellen dat het heel grappig overkwam. Voor de vrouw van 97.
Noorderlicht?
Onlangs was in grote delen van Nederland het noorderlicht te zien. Als docent aardrijkskunde behandel ik het ‘aurora borealis’ in de les. Een leerling uit havo 3 vraagt bij het zien van een afbeelding van het natuurverschijnsel op het bord : „Is dat niet het Heineken-licht?”
Bas Sandee
[De leerling verwijst naar een reclamefilmpje van het biermerk uit 2016, ‘Nature’s Wonders’, waarin een zondoorstraald bierflesje van een astronaut in de ruimte op aarde voor groen hemellicht zorgt, red. NRC]
Leuk gevonden en dit was natuurlijk een heel leuke commercial destijds (2015). Maar … een leerling van Havo 3 was toen 6 jaar oud en heeft daar echt vandaag de dag geen actieve herinnering aan, Bas. Leuk geprobeerd, en je hebt een leuke voornaam, maar hier ga je net even te enthousiast door de bocht.
Noot van de redactie: er staat me ook een ikje bij waar een verlichte reclamezuil (van Heineken, McDonalds?) aangezien wordt voor de maan. Maar ja, om dat ikje terug te vinden moet je Ad of Rozenwater heten en die hebben wel meer te doen.
Precies!
Comedy train
Vier studenten in de trein op weg naar Leiden. Zegt er een: „In welke plaats in Nederland lopen geen honden? Na een korte stilte, roept hij: Katwijk! „Ik ken er nog een: Wat zeggen twee Engelse soldaten die in een bos lopen?” De anderen hebben geen idee. „We are under a tak.” „Waarom zwaait Máxima nooit met deze hand?” Hij steekt een hand op. „Omdat het mijn hand is!” Tot zijn spijt en onze opluchting rijden we station Leiden binnen.
Hans Oerlemans
Die over Maxima vond ik nog wel aardig. De kop voor de verandering ook. Het “tot zijn spijt” is jammer. Begin die zin gewoon met de opluchting, dan komt ie een stuk beter binnen. Niet zelf grappiger proberen te schrijven dan de situatie al is, Hans.
Maar nee, trein reizen in Nederland is een beproeving. Niet vanwege de NS maar vanwege de medereizigers waar je veel te dicht bovenop moet zitten of staan.
Aha, grandmère avec sa pantalon drôle. Leuk mens wel, denk ik.
Robotstofzuiger
Mijn zoon is een echte gadgetman. Alle binnenverlichting bedient hij via de app, hij heeft een brievenbus-buzzer die zijn mobiel waarschuwt als de postbode is geweest. Als ik voor de katten zorg omdat hij met zijn vriendin op vakantie is, zie ik hun robotstofzuigertje braaf rondjes draaien door de huiskamer. Dan rolt het apparaat naar me toe en zegt: „Hoi mam”. Mijn zoon zag vanuit het buitenland via het controleoogje mijn schoenen. Voordat ik het weet heb ik vanaf de bank een uitvoerige conversatie met een stofzuiger, gadegeslagen door twee verbijsterde katten.
Trees Roose
Ja, het is de nieuwe tijd wat u zegt. En een goeie kop. De nieuwe koppenmedewerker (m/v) is kennelijk teruggefloten of op vakantie. Houden zo!
Qua schrijfcommentaar niks op aan te merken dit ikje. Trees is dan ook een door de wol geverfde veelschrijfster. Die weet hoe het moet. Ook weleens rustig zo op de vroege morgen.
Nieuwe premier
Zoon en schoondochter komen eten en we vragen of ze het nieuws hebben gehoord. Er is een nieuwe premier, Dick Schoof.
„Wie is dat”, vraagt schoondochter, die regelmatig op social media post, „ik weet helemaal niets over die man.”
„Nee”, zegt mijn man, „maar hij wel over jou.”
Ineke Hurkmans
Prima strak geschreven ikje met een grapje dat vermoedelijk een paar duizend maal in Nederlandse gezinnen en op het werk is gemaakt. Niks mis mee. Het ikje is een tijdsbeeld van Nederland anno nu.
Gevalletje BGD
Ik fiets door Utrecht. Opeens fietsen er drie meiden achter mij. Ze bespreken hun schooldag en de vakken van die dag. Ook het vak Nederlands komt ter sprake. Het onderdeel zinnen vervoegen is volgens een van de meiden een gevalletje BGD. Gelukkig voor mij snapt een ander meisje niet wat dat is. Het antwoord luidt: Boeit geen drol. Schrale troost. Het is in ieder geval een Nederlandse afkorting.
Susanna Hartzheim
Opnieuw een prima strak en foutloos geschreven ikje, misschien hebben we de opgaande lijn definitief te pakken? Het “opeens” is het enige kritiekpuntje wat mij betreft. Maar da’s een gevalletje BGD.
Laat het zo vooral doorgaan.