Maar eerst zag ik alleen maar
En deze schoot ook niet op
Net toen ik het huilend wilde opgeven, zag ik
zou het dan toch nog goed komen?
aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, heerlijk
wat kan plassen toch prettig zijn
als je op tijd bent
Bas van Vuren, aangenaam 
:-)))))
Maar o wee, als je te laat bent. Dan is het niet lekker meer.
De kop van dit blog is op twee manieren uitlegbaar :-)))
Lamstraal in wolfskleren !
Wat een zeikerd ben je toch 😉
Flinke vent!
En onder het rennen nog foto’s maken ook. Doe me dat maar eens na!
maar dat nadruppelen altijd, dat verknalt het wel voor mij…
wie bedenkt zoiets…..
waarom zie je meestal evenveel wc’s voor mannen als voor vrouwen?
alleen bij de vrouwen staan altijd lange rijen bij bijv. festiviteiten of concerten.
een vrouw zou zoiets nooit bedenken
@svara, ervan uitgaande – ik heb er niet echt verstand van – dat zowel man als vrouw ongeveer dezelfde hoeveelheid vocht moeten kwijt raken per dag, man een tikkie meer, want is groter en drinkt meer, zou het aantal mannen- en vrouwentoiletten grofweg hetzelfde kunnen zijn. Ware het niet … dat vrouwen meer tijd nodig hebben voor het tevoorschijn brengen van het geeigende lichaamsdeel en het positioneren ervan, maar vooral …. (en dat is wel een schande) .. de wc misbruiken voor sociale activiteiten zoals neus poederen, lippen stiften, bh-vullingen optrekken en met andere vrouwen daarover bijkletsen. Mannen doen hun plas, wassen hun handen (helaas een minderheid), kijken vluchtig in de spiegel en gaan weer op pad. Het is dus de eigen schuld van de vrouw. Plas gewoon, zo zou ik willen oproepen, en doe de rest elders.
Ik probeer zoveel mogelijk te plassen voor vertrek.
eigen schuld, nee hoor apiedapie….
ik neem aan dat je voor het gemak even de maandelijkse ongenoegens van de vrouw vergeet dat zo hoe zo meer tijd vraagt.
en om hoeveel jaar gaat dit ook alweer op een vrouwenleven en om hoeveel vrouwen in een gemiddelde rij zou dit opgaan….?
in het hokje zelf zijn overigens zelden spiegels.
@svara, je hebt een punt. Ik had mijn analyse voor het gemak even alleen op het plassen geconcentreerd. Merk bijvoorbeeld ook op dat ik de grote boodschap niet heb meegenomen. In al zijn vormen, van kort en krachtig tot lang en sputterend, om maar niet te spreken over diegenen – ik noem geen namen – die doodgemoedereerd een half uurtje of meer in het hokje doorbrengen terwijl ze niet eens zeker weten dat ze hoeven! Ik vind overigens toch al – in het algemeen – dat je de grote boodschap thuis moet doen, of bij goede vrienden of familie. Niet in theaters, cafe’s en andere gelegenheden. Maar die vrouwelijke ongenoegens daarover zwijg ik bedremmeld en in eerbied voor het grote wonder dat leven heet.
Tja, tien jaar na dato opnieuw veelvuldig aangeklikt. Da’s het mooie van het internet, het blijft allemaal te zien en te lezen. Moet je je voorstellen dat dit verhaaltje in de papieren Volkskrant of in de leesmap had gestaan. Dan was er een (schrijve 1) knipseltje van overgebleven ergens in een schoenendoos.