“Beste mensen, jullie hebben waarschijnlijk al gemerkt dat ik niet meer actief ben, dat komt omdat ik gediagnosticeerd ben met Alzheimer en ik mijn gedachten niet meer kan verwoorden. Het gaat U allen goed!”
Van deze abrupte mededeling op X vorig jaar november was ik dagen stil en bedroefd. Miriam Wesselink – alhier en elders ook wel reagerend onder het pseudo Luvienna – verwoordde hiermee nog eenmaal en zoals we nu weten voor het laatst publiekelijk haar gedachten. Ze deed dat op de sobere, nuchtere en doeltreffende manier die haar lezers van haar kennen, en kwam daarmee als vanouds recht bij ons allemaal naar binnen. Daarna werd het stil. Totdat ons deze week het verdrietige bericht bereikte dat ze op 23 juni jl. is overleden. Moge zij rusten in vrede. Heel veel sterkte aan de nabestaanden, in het bijzonder haar man Ruud. En opnieuw zijn we in de war en willen alleen maar stil zijn.
Het bericht in november, zo zag ik, is meer dan 308.000 keer bekeken en maar liefst 2,600 keer geliked. “Likes” is op de social media een middel om aan te geven dat het betreffende bericht een snaar heeft geraakt, en natuurlijk niet dat de inhoud leuk gevonden wordt. Het aantal reacties staat op het moment van schrijven op 966, dus bijna 1000 en dat is allemaal echt heel bijzonder heel veel.
“kijkt verbijsterd naar de wereld maar is haar dankbaar voor de verhaalideeën”
Miriam “kijkt verbijsterd naar de wereld maar is haar dankbaar voor de verhaalideeën”, zo schreef ze in haar bio. Verbijsterd toonde ze zich in de meer dan tien jaren dat ik haar heb gekend vooral over dierenleed en ander asociaal gedrag. Zelf heb ik haar nooit op onmin met wie dan ook kunnen betrappen. Het enige – in mijn ogen – smetje, te weten haar liefde voor het rijden in fijnstof uitpuffende oldtimers – in mijn ogen hobbyautootjes die allang van de weg zouden moeten zijn gehaald – kon mijn waardering voor haar als persoon, schrijfster en schrijfdocente zeker niet verminderen.
Nobody is perfect en zelf at ik destijds, omdat het toch al op mijn bordje in het vliegtuig lag, met smaak mijn toastje foie gras op. Hoewel ook ik fel tegen dierenleed was. Maar als ik het door de stewardess weg zou laten kieperen dan was dat arme gansje (ik heb het nu niet over de stewardess) nog voor niks gemarteld en gestorven ook. Tja … who is right who is wrong we benne allemaal mense. En je hoeft niet op alles van jezelf trots te zijn.
Op deze site heeft Luvienna zo’n 7 jaar geleden voor het laatst gereageerd. Onze literaire samenwerking, met als hoogtepunt haar onafgemaakte feuilleton met de opvallende titel “Dingen die ik met mannen deed”, dateert van nog langer geleden. Op Twitter en een enkele keer via email hadden we nog weleens contact. We vonden vaak dezelfde dingen raar, bijzonder, mooi of grappig. We hebben elkaar weleens live ontmoet, eenmaal in Amsterdam, een keer in Scheveningen en voor het laatst ergens aan een gracht in Utrecht.
Op het blog van Heer Rozenwater bleef ze tot vorig jaar onvermoeibaar bloggers die de wekelijkse koppenwedstrijd hadden gewonnen feliciteren. Ook op Twitter en haar eigen prachtige website, Singularity, was ze actief. Mij was althans niets bijzonders opgevallen, totdat die mededeling in november vorig jaar dus insloeg als een bom. Zo gaat dat op de social media. Je ziet elkaar, je reageert op elkaar, en ineens is het stil, en soms merk je dat niet eens meteen.
Feit is dat Miriam dus op behoorlijk jonge leeftijd Alzheimer heeft gekregen en daardoor, zoals ze schreef, haar gedachten niet meer kon verwoorden. Wat een onvoorstelbaar cynische speling van het lot dat dit juist haar moest overkomen. Met het verwoorden van gedachten, van zichzelf, maar als schrijfcoach ook met die van anderen, was ze nou juist met zoveel passie bezig. Haar website blijft hopelijk nog heel erg lang online, of misschien wel voor eeuwig. Het is een schatkamer aan schrijftips, verhalen, artikelen, invallen, meningen, podcasts … gemaakt door iemand die als geen ander haar gedachten kon verwoorden.
Nou vooruit, haar ikje over de vlieg in de NRC had cultstatus. Hier komt het nog een keer:
Vlieg
Onderin een lege wijnfles zie ik een vlieg spartelen in een restantje vocht. Softie die ik ben, kan ik geen enkel levend wezen zien lijden, dus zin ik op een manier om het beest te helpen, of desnoods uit zijn lijden te verlossen. Ik besluit heel voorzichtig het plasje uit de fles te gieten in de hoop dat de vlieg meedrijft. Dat lukt. In het plasje, nu op het aanrecht, blijft hij op zijn rug met zijn pootjes in de lucht spartelen. Ik pak een stukje papier en hou dat tegen zijn pootjes aan. Hij krijgt er grip op en terwijl hij zich aan het papiertje vasthoudt, draai ik het om en leg het neer. Op het papiertje zit hij even stil, alsof hij moet nadenken wat hem nu weer is overkomen en doet dan een paar pasjes. Dat gaat goed. Maar dan probeert hij weg te vliegen en maakt vanwege zijn aan zijn lijf vastgeplakte vleugels een duikeling. Precies in de volgelopen gootsteen.
Miriam Wesselink
Bas van Vuren, aangenaam 
Ze zal gemist worden.
Ik kende haar niet erg goed maar voldoende om te zien dat ze kon schrijven. Getuige dit vlieg-kje.
Mooi gedaan, Bas. Zelf heb ik Luvienna slechts één keer ontmoet, tijdens de bijeenkomst in het EYE in Amsterdam. Helaas heb ik niet veel met haar kunnen spreken, want jij zat tussen ons in.
Alzheimer’s blijft een rotziekte.
Jaja, geef mij maar weer overal de schuld van! 😉 Maar we hebben zeker goede herinneringen aan die reünies of fanclubdagen zoals sommige mensen ze noemden. Jammer dat we nooit met z’n allen naar Dierenpark Emmen zijn geweest. Dat schijnt verhuisd te zijn. Van die bijeenkomst in het EYE moet ik nog ergens wat beeldmateriaal hebben, ik ga zoeken.