Een illusie armer (439)

Je zult maar bijna 70 jaar zijn. Of niet meer precies weten wat de functie van de clitoris is. Buiten in de tuin een vogeltje met een horloge zien rondhippen. Een Aziatisch hulpvrouwtje zijn met een baby. Of Anke Kolk heten, een hopeloos geval bij het UWV. Maar ruzie maken met een hotelmedewerkster over het stuur van je e-bike had ook gekund. Ze kwamen vorige week allemaal voorbij in ikjesland, dat land dat bij elkaar wordt geschreven door de lezers van de NRC. Dat land dat hier op de voet wordt gevolgd door het ikjespanel, een illuster gezelschap van kneitergekke literaire kanjers. Lees dus maar heel gauw verder. Of niet, dan doe je het vanavond. Als het misschien te laat is.

“een illusie armer en twee euro rijker”

Een premier heeft ikjesland gelukkig niet, dus als die aftreedt dan hoeft het hier niet te worden besproken. Arie van der Spek (geen familie) is bijna 70 jaar. Zijn vrouw is ook al stokoud, ergens tussen de 65 en 70 jaar. Maar ze voelen zich jong en zien er uit als tieners, vinden ze zelf. Het leugenachtige fitnessapparaatje in de sportschool beweert dat Aries “biologische leeftijd” 53 jaar is. Want ja, dan blijft Arie sporten en geld uitgeven. Ze hadden gelukkig wel even tijd om naar Griekenland te gaan. Daar bezochten ze een archeologisch museum. De kaartjesverkoopster zei dat ze allebei ouder dan 65 jaar waren en dus korting kregen. Iets normalers bestaat er niet. Maar Arie beweert dat hij vervolgens “een illusie armer en twee euro rijker” langs de opgravingen liep. Qua zinnetje wel leuk gevonden. Het verhaaltje had een stuk puntiger gekund, maar dat neem ik Arie, gelet op zijn leeftijd, niet kwalijk.

Bertie vond dat de opschepper op zijn plaats was gezet, maar het sportief opnam. Ze keek “al uit naar de Kerst”, want “de tweede helft is begonnen”. Deze raadselachtige observatie neem ik Bertie niet kwalijk, hoe oud of jong ze ook is, want ik heb een zwak voor Bertie. Jullie toch ook? Die kan mij een potje breken, hoor. Ga maar rustig eens wat vaker, dagelijks bijvoorbeeld, naar dat mooie literaire blog van haar. Geen spijt van. Elke dag weer een cadeautje.

Suske vertelde trouwens dat hij nooit naar archeologische musea gaat. “Daar denken ze dat ik bij de tentoongestelde voorwerpen behoor.”

Het was toen al weer tijd voor een veel jonger menspersoontje, namelijk de zoon van Kirsten van den Berg. Hij zit in de derde klas van de middelbare school, maar eet nog braaf het avondeten met het gezin mee. Opeens roept hij met volle mond: „Mam, de clitoris, de functie daarvan, dat is toch genot?” Kirsten knikt ongemakkelijk van “ja”. „Yes, die had ik goed!” roept het bolleboosje blij en hij steekt zijn vuist omhoog. Hij had die dag een meerkeuzenvragentoets voor biologie.

Stan Spangenberg had dat niet. Die is een stuk ouder en zit hele dagen op de bank met een cappuccino. Hij kijkt dan naar de foto van zijn overleden echtgenote op de schoorsteenmantel en steekt hele verhalen af. Ook kijkt hij naar de zangvogeltjes in de dennenboom buiten. Hij zag vorige week ineens een nieuwe soort. Een poelifinario? Nee, het was er een met een “glimmende onrustige staart”. Witte kwikstaart denkt de geschoolde vogelkijker onmiddellijk. Maar Stan is een beginneling. Hij staat op om wat dichterbij te gaan kijken. Toen was het vogeltje meteen weg. Maar dan ook meteen meteen. Terug op de bank zat het beestje er weer. Het bleek de reflectie van zijn horlogeglas in het raam te zijn. Nou nou, puf puf, wat een verhaal, zeg. Stan moet nog maar ietsje langer blijven liggen ’s ochtends.

excuses van de premier en de Koning en haar fiets terug

Maar het kon vorige week erger. Nobuko Alma-Hamaguchi zag een jankverhaal uit 2013 geplaatst. Jankverhaal? Ja jankverhaal. Nobuko is kennelijk een stuk korter dan haar “lange man” en “lange dochter”. Kan gebeuren. Niet erg. Dat heet genetica, Darwin, biologie. Maar tien jaar geleden liep ze dus achter haar man en dochter aan te trippelen op het prachtige eiland Rügen en werd ze niet voor vol aangezien. Zoiets. Klein van stuk. Klein van geest. En dat heeft helemaal niets met nationaliteit of gender te maken. Wel met zuur doen op een kalkeiland. Kalkrotsen, kalkzand, alles is daar kalk, prachtige kalk of krijt zoals sommige mensen zeggen en dan ga jij een potje zitten zeuren over een Duits obertje dat nietsvermoedend een klein inschattingsfoutje maakt? Het was volgens Nobuko Alma-Hamaguchi discriminatie, moord, brand, een complot en eigenlijk had ze recht op Wiedergutmachung, excuses van de premier en de Koning en haar fiets terug.

Heer Rozenwater had niets te melden over het ikje, maar nam de gelegenheid te baat om op te scheppen over zijn ontmoeting met Marcel van Roosmalen en Eva Hoeke. Dat het gewoon tijdens een boekpresentatie was, dus ergens in een zaal, dat werd pas later duidelijk. Het was hem opgevallen “wat een bloedmooie vrouw” Eva is en “hoe slecht Marcel eruit zag”. Tja, bloedmooi is onzin voor Eva, hoewel ze zeker heel aantrekkelijk is, maar dan dus vooral ook qua opgeruimdheid, oorspronkelijkheid, en sprankelendheid. En die Marcel, ja, die Marcel. Ik ken hem uit nog veel slechtere tijden, waarin we beiden krabbelaartjes waren en ik put dus nu nieuwe hoop op ook een eigen talkshow. Het liefst wat mij betreft met De Schrijvende Rechter. Luvienna mag sidekick zijn als ze dat wil. Heer Rozenwater achter de bar.

Daar is niks mis mee, zou ik bijna zeggen, en dan heb ik het bruggetje naar het volgende ikje alweer magistraal ingekopt. Dat werd namelijk geschreven door ene Anke Kolk, ze is ergens keichagrijnig over, de verzekeringsarts hier, en de arbeidskundige daar, en het UWV en zo, man man, wat een treurigheid steeg er uit dat ikje op. Ze had het moeilijk, laten we het daar maar bij houden, dan blijft deze maandag nog een beetje draaglijk.

Vanaf dat moment gingen de reageerders ineens allemaal [1] heten, wereldwijd op WordPress. Ik vermoedde meteen dat Elon Musk WP had overgenomen, maar dat was niet zo. Alleen de vrijwel niet bezochte blogs, zoals die van Lummel, bleven de namen van de reageerders gewoon vermelden. Blogbaas Lummel heeft tegenwoordig een simpel scheef pennetje boven zijn blogs staan, iets waar door zijn reageerders buitensporig enthousiast op werd gereageerd. Die zijn niet echt verwend, denk je dan.

net zolang tot de bloedende lappen erbij lagen

En toen was het alweer de tijd voor het laatste ikje van de week en tevens het eerste ikje van het weekend. En het laatste ikje van het weekend, want het was zaterdag, en op zondag verschijnt er geen ikje. Frances Gielissen had de eer ons weekend te verzieken. Iets met een e-bike en een slappe band en een te laag stuur en een schurende achterband. Het was helemaal mis met Frances. Ze beet ook nogeens de hele tijd op haar tong. Bottom line was, zoals ik begreep, dat ze zo onhandig met alles liep te stuntelen dat ze van alle kanten vriendelijk en ongevraagd hulp aangeboden kreeg. En daar was ze dus niet van gediend. Maar in plaats van dat even zeggen, daar is immers de taal voor uitgevonden, en de medemenselijkheid, beet ze de hele tijd knarsentandend op haar tong, net zolang tot de bloedende lappen erbij lagen. Nee, dan hopen we zoals altijd dat de nieuwe ikjesweek betere ikjes gaat brengen. Lees nog heel even verder en kijk dan in de reacties of die hoop bewaarheid gaat worden.

Wil jij trouwens net als [1], [1] en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens bovenop het nieuws. De ochtend na een moeizaam coalitieoverleg toog ik naar het Torentje. Het was vrijdagochtend. Het stond er nog. Dus ja, toen nog wel. Wat er daarna gebeurde weten we allemaal. Huiver icoontje. Het eerste kabinet Van der Plas. Het zal toch niet? Nee, doe mij die Timmermans maar. Frans dus. Haha icoontje. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Nieuwe stek voor Frans Timmermans” © 2023 Bas van Vuren